Ο Κόμπι σπάνια κάνει διάλειμμα από την προπόνηση στα σουτ την ημέρα του αγώνα. Προτιμά να περνά δύο ώρες κάνοντας συνεχόμενα σουτ κι είναι μια από τις λίγες στιγμές που αρνείται να μοιράσει αυτόγραφα και να φωτογραφηθεί. Τη συγκέντρωση του, χάλασε όμως, το κορίτσι που έκανε πρόβα τον εθνικό ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο 33χρονος γκαρντ την πλησίασε για να τη χαιρετίσει. Αυτή και τον πατέρα της. "Είμαι ο Ρούντι Ρούτιγκερ κι αυτή είναι η κόρη μου Τζέσικα" είπε ο μικρόσωμος κύριος κρατώντας αγκαλιά το 13χρονο κορίτσι.

"Ο Ρούντι; Από την ταινία;" αναρωτήθηκε ο Μπράιαντ για να πάρει θετική απάντηση. "Είναι η ταινία που μου άλλαξε τη ζωή" είπε στον Ρούτιγκερ, που είχε δει ως γυμνασιόπαιδο την κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας του "σκληρόπετσου" νεαρού που παρά τις σωματικές του δυσκολίες κατάφερε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, παίζοντας στο κολέγιο του Νοτρ Ντέιμ.

"Την έχω δει εκατό φορές" παραδέχτηκε ο Κόμπι Μπράιαντ, που ένιωσε κι αυτός σαν τους χιλιάδες θαυμαστές που τον κοιτούν στα μάτια. Παραδέχτηκε ότι η ταινία τον έκανε να δουλέψει σκληρότερα και είναι αυτή που τον... αναγκάζει να φύγει τελευταίος από κάθε προπόνηση.

"Όταν την είδα είχα πει στον εαυτό του ότι με το ταλέντο που έχω αν προπονηθώ όσο σκληρά όσο ο Ρούντι, τότε όλα είναι πιθανά. Έχω γνωρίσει πολλούς στη ζωή μου, αλλά αυτός ο κύριος με έκανε... χάλια" είπε χαριτολογώντας.

"Μιλήσαμε για τις δυσκολίες της ζωής και συμφωνήσαμε ότι δεν έχει σημασία το πόσο σκληρά πέφτεις, αλλά το πόσο δυνατός σηκώνεσαι. Ένιωσα υπέροχα όταν μου είπε ότι η ταινία του άλλαξε τη ζωή. Δεν το περίμενα ποτέ! Δεν το πίστευα. Τι μπορείς να πεις όταν ένας παίκτης σαν τον Κόμπι Μπράιαντ λέει ότι είναι χαρούμενος που σε γνώρισε" δήλωσε πανευτυχής ο Ρούτιγκερ.

Ο Κόμπι Μπράιαντ επέστρεψε στα σουτάκια του με ένα μεγάλο χαμόγελο. Και γυρνώντας στον φροντιστή των Λέικερς είπε: "Αυτός είναι ο άνθρωπος που με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλη στη ζωή μου. Αυτός είναι ο Ρούντι. Ο αληθινός Ρούντι Ρούτιγκερ".

Η ιστορία του Ρούντι

Γεννήθηκε το 1948 στο Ιλινόις και έπαιξε φούτμπολ στο Καθολικό Σχολείο Τζόλιετ, πριν καταταγεί στο Ναυτικό. Για την πόλη του οι "Μαχητικοί Ιρλανδοί" ήταν θεσμός και το δικό του όνειρο ήταν να παίξει σε αυτή την κολεγιακή ομάδα, που αποτελούσε παραδοσιακά το επίκεντρο του αθλητικού ενδιαφέροντος.

Έκανε πολλές αιτήσεις για το Νοτρ Ντέιμ. Η τελευταία ήταν το 1974, αν και προηγουμένως έπρεπε να φοιτήσει στο προπαρασκευαστικό "Χόλι Κρος", όπου διαπιστώθηκε ότι πάσχει από δυσλεξία.

Μετά από πολλές θυσίες και σκληρή δουλειά επιλέχτηκε στην ομάδα "σκάουτ" του κολεγίου, παρά το γεγονός ότι ήταν κοντός, αργός και πολύ πιο ελαφρύς από τους αντίπαλους αμυντικούς. Η ομάδα "σκάουτ" ήταν αυτοί που προετοίμαζε τους βασικούς, "τρέχοντας" ουσιαστικά τα συστήματα των αντιπάλων.

Πέρασε δύο χρόνια σκληρής προπόνησης, όπου αποτελούσε το παράδειγμα εργατικότητας και αυταπάρνησης για όλη την ομάδα. Ο προπονητής Νταν Ντέβιν, του έδωσε τελικά την ευκαιρία στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι κόντρα στο Τζόρτζια Τεκ. Είχε το ρόλο του "defensive end", δηλαδή ήταν ο παίκτης που θα επιχειρούσε να μπλοκάρει τον αντίπαλο "quarterback" (σ.σ κάτι σαν το ποδοσφαιρικό 10άρι ή τον μπασκετικό πλέι-μέικερ).

Έμεινε στο χόρτο για δύο φάσεις. Στη δεύτερη πρόλαβε να "αρπάξει" τον Ρούντι Άλεν. Ο Ράτιγκερ αποχώρησε στο τέλος του αγώνα στα χέρια των συμπαικτών του που πανηγύριζαν!