Ο Κόνιαρης ζει το 2013, σε επανάληψη

Η ιστορία του Αντώνη Κόνιαρη δεν είναι πολύ συνηθισμένη. Από το τίποτα πήγε στα πολλά, κι από εκεί πάλι στο τίποτα. Όχι με δική του ευθύνη, όχι εξαιτίας των δικών του λαθών ή κακών αποφάσεων. Ένας τραυματισμός, δύο χειρουργεία, το άγχος και η πίεση αποτέλεσαν τα μεγαλύτερα εμπόδια που συνάντησε. Κι όλα αυτά μέσα σε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια.

Ο 20χρονος πλεϊμέικερ ήταν σεσημασμένος στα κλιμάκια από πολύ μικρή ηλικία, γι αυτό άλλωστε αποτέλεσε τον βασικό "άσο" της Εθνικής Παίδων στο Πανευρωπαϊκό του Κιέβου το 2013. Είχε σημαντική συμβολή στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου, στην αρχή μιας απόλυτα επιτυχημένης διαδρομής για τους 97άρηδες. Μία φουρνιά που πολλοί διέγνωσαν ως την πλέον ταλαντούχα, συγκρίνοντάς την μάλιστα με αυτή των 90άρηδων.

Ακολούθησαν το Παγκόσμιο Παίδων και το Πανευρωπαϊκό Εφήβων σε Ντουμπάι και Σαμψούντα, αντίστοιχα, με τον ίδιο να παραμένει εξέχων μέλος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Η μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό όμως, συνδυάστηκε με μία μεγάλη ατυχία και έναν τραυματισμό που τον κράτησε εκτός δράσης για περισσότερο από έναν χρόνο.

Για την ακρίβεια, μεσολάβησαν 406 (!) ημέρες από το βράδυ που αντιμετώπισε τον Δούκα για το εφηβικό πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ μέχρι την αναμέτρηση με τη Νίκη Αμαρουσίου για το Final Four του U21. Ένας χρόνος και κάτι δηλαδή, που στον ίδιο φάνηκε πολύ περισσότερο.

Τα λόγια του Ηλία Παπαθεοδώρου λίγα λεπτά μετά τον θρίαμβο επί της Λιθουανίας αντικατοπτρίζουν όσα έζησε: " Στο μυαλό μου έχω κάποιες εικόνες από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2015, που παίξαμε στο Ηράκλειο. Τότε είχε μπει στο γήπεδο με πατερίτσες μετά από μια επέμβαση που είχε κάνει και τώρα τον βλέπεις να πηδά πάνω από τον (Λαουρίνας) Μπιρούτις. Αν δεν έχεις καρδιά, χαρακτήρα και προσωπικότητα… Αυτό το παιδί επέστρεψε από μια μεγάλη περιπέτεια, δηλώνει παρών και είναι πρωταγωνιστής".

" Γύρισε ο διακόπτης " είχε εξηγήσει ο ίδιος ο Αντώνης Κόνιαρης στο Sport24.gr στη διάρκεια της Media Day της Εθνικής Νέων Ανδρών. Κι αυτή η αλλαγή δεδομένων ήταν που τον έφερε στο σημείο να πηδάει πιο ψηλά από τον σέντερ της Λιθουανίας και, ακολούθως, να βάζει το μεγαλύτερο σουτ της βραδιάς στα "Δύο Αοράκια".

Αν σκέφτηκε να τα παρατήσει στη διάρκεια της περιπέτειάς του, κι ενώ μπήκε δύο φορές στο χειρουργείο, μην γνωρίζοντας πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να ξαναπατήσει παρκέ; Πιθανότατα ναι, κι αυτό ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να περάσει από το μυαλό ενός παιδιού που μόλις είχε αρχίσει να "χτίζει" το όνομά του, την καριέρα του.

Εκεί όπου για άλλους λοιπόν, ο επόμενος προσωπικός στόχος θα ήταν μία καλή μεταγραφή, η παρουσία στην εθνική ομάδα ή ένα μετάλλιο, για τον ίδιο ήταν η επόμενη προπόνηση. Έχοντας περάσει τόσα πολλά (και συνάμα δύσκολα) σε πολύ πρώιμο στάδιο της καριέρας του άλλωστε, δεν μπορούσε να κοιτάζει πιο μακριά από την επόμενη προπόνηση.

Κάπως έτσι επέστρεψε στα πολύ... βασικά, όπου δεν υπάρχουν διακρίσεις, μετάλλια και πολλά φώτα στα μελλοντικά του σχέδια. Παρά μόνο η διαρκής προσπάθεια να νιώσει ξανά απόλυτα έτοιμος για να κυνηγήσει αυτά που του στέρησε η τύχη. Ο 20χρονος πλεϊμέικερ δείχνει με συνέπεια τον τελευταίο χρόνο πως η μπόρα πέρασε και είναι πάλι "εδώ" . Σημασία δεν έχει τι λέει ο κόσμος, αλλά τι νιώθει ο ίδιος. Κι η αλήθεια είναι πως το επιθετικό ριμπάουντ που πήρε στα 37'' μαζί με το τρίποντο που πέτυχε στα 24'' για το τέλος ήταν οι πιο εμφατικές δηλώσεις επιστροφής στην... κανονικότητα.

Αυτή που τον συντρόφευε μέχρι την στιγμή που τραυματίστηκε στον αστράγαλο. Αυτή που τον κατέτασσε μεταξύ των κορυφαίων παικτών της ηλικίας του πανευρωπαϊκά. Αυτή που του επέτρεψε να σημαδέψει τον αριστερό του καρπό με την ατάκα "Dream Big", την οποία κοιτάζει κάθε φορά που πιάνει μια μπάλα στα χέρια του. Σαν αυτή που έστειλε... συστημένη στο λιθουανικό καλάθι στον προημιτελικό του Πανευρωπαϊκού Νέων Ανδρών.