Στα... χαρτιά, έχει ύψος 2μ.08 και βάρος 90 κιλά. Στην πραγματικότητα, ο Κώστας Αντετοκούνμπο είναι το θηρίο που είδαμε να γεμίζει το παρκέ με τη φανέλα της εθνικής ομάδας στο τουρνουά Ακρόπολις 2021. "Ποιος τα δίνει αυτά τα νούμερα; Είμαι 2μ.13 και 100 κιλά" είπε στο SPORT24 ο εν ενεργεία πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Λος Άντζελες Λέικερς το απόγευμα της Τρίτης (22/6) στο ΟΑΚΑ, λίγη ώρα μετά από την προπόνηση, λίγη ώρα μετά από τον αποχαιρετισμό του Βασίλη Σπανούλη που προδόθηκε από τη γάμπα του και τέθηκε knockout.

Χαλαρός, σεμνός και ταπεινός, κυρίως όμως συνειδητοποιημένος και αποφασιστικός, ο 23χρονος σέντερ παραδέχθηκε πως το ενδιαφέρον που δείχνουν ομάδες της EuroLeague, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, δεν τον αφήνουν ασυγκίνητο, ζήτησε μια ευκαιρία σε ένα περιβάλλον που θα τον πιστέψει και θα του δώσει ευκαιρίες να αποδείξει ποιος είναι, εξήγησε γιατί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει ακόμη σημαντικά περιθώρια βελτίωσης και στο φινάλε, έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

"Εγώ πιστεύω ότι θα πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ναι, ναι, ναι...".

Καταρχήν, είχες φανταστεί στα πιο τρελά σου όνειρα ότι θα αποκτήσεις δαχτυλίδι πρωταθλητή στο ΝΒΑ;

Ε όχι... Δεν το είχα φανταστεί. Δεν είχα φανταστεί ότι θα έχω δαχτυλίδι από το ΝΒΑ. Όχι, ποτέ. Δεν είχα φανταστεί καν να φτάνω σε αυτό το επίπεδο, είμαι όμως πολύ ευγνώμων για τις εμπειρίες που έχω ζήσει. Όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, ήταν σαν να έφευγε ένα βάρος από πάνω μας, από την ομάδα. Ζήσαμε 100 μέρες στη "φούσκα", αλλά πετύχαμε τον στόχο μας, άξιζε την προσπάθεια. Μπήκαμε στη "φούσκα", κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας λέγοντας ότι άξιζε τον κόπο.

Πώς σε υποδέχθηκε στους Λέικερς ο ΛεΜπρόν και τι σου έλεγε για τον Γιάννη;

Πήγα να συστηθώ και μου λέει "ξέρω ποιος είσαι". Αυτό! Και του απάντησα "κι εγώ ξέρω ποιος είσαι" (γελάει). Δεν μου έλεγε κάτι για τον Γιάννη, μας εκτιμάει πολύ σαν οικογένεια και θαυμάζει όσα έχουμε πετύχει, είναι πολύ καλός άνθρωπος και πολύ καλός συμπαίκτης. Δεν είναι πιεστικός. Η πίεση έρχεται από μόνη της όταν βρίσκεσαι κοντά του, όταν βλέπεις τι κάνει, πρέπει να ακολουθήσεις. Αν αυτό είναι πίεση, μπορείς να το πεις, εντάξει. Αλλά γενικά, να σου πει τι πρέπει να κάνεις, όχι δεν το κάνει με αυτόν τον τρόπο.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν νεαρό που "πεινάει" για ευκαιρίες να βρίσκεται στη G-League και να περιμένει το κάλεσμα στην πρώτη ομάδα;

Είναι όντως αρκετά δύσκολο, αλλά και κάτω, στη G-League παίρνεις αγώνες, παίζεις, μπορεί να είσαι ευχαριστημένος από κάποια ματς, μπορεί και να μην είσαι από κάποια άλλα. Ισχύει όμως, είναι δύσκολο να περιμένεις μια ευκαιρία που ποτέ δεν ξέρεις και αν θα έρθει.

Σου δίνει κίνητρο; Σε απογοητεύει; Συμβαίνουν και τα δύο; Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει ένας νεαρός πνευματικά μια τέτοια κατάσταση;

Σίγουρα και τα δύο μαζί. Πιστεύω όμως ότι πιο πολύ σου δίνει κίνητρο να δουλεύεις σκληρά και να είσαι πάντα έτοιμος, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος για να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση, είναι να δημιουργήσεις μια ρουτίνα, να πηγαίνεις στην προπόνησή σου, να κάνεις τη θεραπεία σου, να παίρνεις το δείπνο σου, να μείνεις σε μια επαγγελματική ρουτίνα, να κάνεις τη δουλειά σου.

Πώς ήταν αυτή η διετία με τα άδεια γήπεδα, με δύσκολες συνθήκες, με τεστ σε καθημερινή βάση, με τον φόβο του κορονοϊού; Πώς αντιμετώπισαν οι ομάδες την κατάσταση και τι σας έλεγαν για να προφυλαχθείτε;

Εντάξει, είναι πολύ διαφορετικοί οι αγώνες χωρίς κόσμο. Για κάποιους παίκτες ήταν καλή αυτή η κατάσταση, έπαιζαν καλύτερα χωρίς κόσμο, κάποιοι άλλοι βρίσκουν ενέργεια από τον κόσμο. Θέλεις να έχεις τους οπαδούς εκεί και να σε υποστηρίζουν. Η ομάδα περίμενε απλώς να είμαστε επαγγελματίες, να κάνουμε τη δουλειά μας και τίποτα περισσότερο.

Μετά από τρία χρόνια μεταξύ NBA και G-League, πρέπει να αναζητήσεις έναν σημαντικότερο ρόλο σε μια ομάδα που δεν θα ζει με την πίεση του πρωταθλητισμού ή προτιμάς έναν οργανισμό με winning culture και ανταγωνισμό;

Δεν θα έλεγα ότι με νοιάζει η πίεση, για να είμαι ειλικρινής. Θέλω να βρεθώ κάπου που θα μου δοθεί η ευκαιρία να δείξω τι μπορώ να κάνω. Αυτό θέλω, να αποδείξω πράγματα και να γίνω καλύτερος.

Υπάρχει η προοπτική της Ευρώπης στο μυαλό σου; Θεωρείς ότι θα σε βοηθούσε, από τακτικής πλευράς, να παίξεις στη EuroLeague ή σκέφτεσαι μόνο το ΝΒΑ;

Και βέβαια υπάρχει! Σίγουρα μπορεί να με βοηθήσει. Και βέβαια. Το μυαλό μου είναι ανοιχτό και για την Ευρώπη και για το ΝΒΑ, αλλά όπως είπα και προηγουμένως, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βρω μια ευκαιρία, να παίξω, να είμαι μέσα στο παιχνίδι.

Αν μπορούσες να επιλέξεις εσύ μια κατάσταση, ποια θα ήταν η ιδανική; Σε ποια Λίγκα, σε τι επιπέδου ομάδα, με ποιον ρόλο, με τι στιλ προπονητή;

Θα ήθελα να είμαι σε μια ομάδα με έναν average χρόνο συμμετοχής γύρω στα 15 λεπτά, να έχω έναν προπονητή που θα με εμπιστεύεται γιατί είμαι ακόμα μικρός. Θα κάνω λάθη, δεν θα ήθελα να έχω έναν coach που θα με βγάλει μετά από ένα λάθος. Θέλω να με αφήσει να μάθω και από αυτά. Αν, τώρα, γίνεται να τα κάνω όλα αυτά σε μια ομάδα που θα κερδίζει, θα ήταν το ιδανικό.

Γνωρίζοντας την περίφημη NBA life, μπορείς να μας πεις με απλά λόγια γιατί κάθε καλός παίκτης της EuroLeague θέλει να παίξει στο ΝΒΑ ακόμη κι αν πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του;

Ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου, θέλεις να φτάσεις στο υψηλότερο επίπεδο. Ας είμαστε ρεαλιστές, αυτή τη στιγμή αυτό είναι το ΝΒΑ. Όχι ότι η EuroLeague δεν έχει υψηλό επίπεδο, ίσα ίσα έχει πάρα πολύ καλούς παίκτες και πιο σκληρούς, όμως για κάποιους το ΝΒΑ είναι το όνειρό τους και όταν βρουν την ευκαιρία, θα την τσιμπήσουν, δεν θα κάτσουν να το σκεφτούν. Κάποιοι άλλοι δεν θέλουν, οκ.

Αν σου έλεγε κάποιος ότι μπορείς να βελτιώσεις σημαντικά τρία στοιχεία στο παιχνίδι σου, ποιά θα επέλεγες; Σε ποιον τομέα θέλεις να γίνεις σπουδαίος;

Σίγουρα το ένα θα ήταν το σουτ. Το mid range θα το χρειαστώ αργότερα στην καριέρα μου, τώρα θέλω το τρίποντο γιατί δεν υπάρχουν πολλά πεντάρια που μπορούν να τρέξουν το γήπεδο σε 5-6 δευτερόλεπτα, να σκάσουν μια τάπα και να τελειώσουν τη φάση στον αιφνιδιασμό με alley-hoop ή με pick-n-pop. Είναι πολύ δύσκολο να το σταματήσεις αυτό. Θέλω επίσης να βελτιωθώ στο διάβασμα του παιχνιδιού και φυσικά να γίνω καλύτερος στην άμυνα, να ξέρω που πρέπει να βρίσκομαι, να υποστηρίξω το ένστικτό μου.

Με το χέρι στην καρδιά, πόσο σε πιέζουν ο Γιάννης κι ο Θανάσης για να βελτιώνεσαι και ποιος είναι πιο σκληρός/απαιτητικός μαζί σου;

Κι ο Γιάννης κι ο Θανάσης κι ο Άλεξ, δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό το ερώτημα γιατί με όλους μιλάω. Μετά από ένα παιχνίδι όλοι θα μου πουν "έκανες αυτό καλά" ή "δεν το έκανες αυτό σωστά", ακόμη κι ο Άλεξ που είναι ο μικρότερος. Αυτό κάνουμε γενικά σαν αδέλφια. Κι εγώ μπορεί να πάρω τον Θανάση και να του πω "υπήρξαν δύο φάσεις που είχες ανοιχτό τρίποντο, γιατί δεν το πήρες;". Όλα πάντα με καλή καρδιά.

Θεωρείς ότι τα media στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν δίκαια τον Γιάννη; Τον κρίνουν με τον τρόπο που κρίνουν και αξιολογούν άλλους superstars του ΝΒΑ;

Εντάξει... Ο καθένας τον κρίνει όπως θέλει να τον κρίνει, δεν μπορώ να σου πω αν είναι δίκαιη κριτική ή άδικη. Αυτό που ξέρω είναι ότι για να σε κρίνουν ενώ έχεις φτάσει σε αυτό το επίπεδο, κάτι έχεις κάνει καλά. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι τι λέει ο καθένας, πρέπει να σκέφτεσαι τους στόχους σου, να σκέφτεσαι τι θέλεις να καταφέρεις και να συνεχίζεις.

Πιστεύς ότι ο Γιάννης έχει ακόμη σημαντικά περιθώρια βελτίωσης;

Φυσικά! Από δύο παίκτες θα ξεκινούσες σήμερα μια ομάδα στο ΝΒΑ, από τον Λούκα Ντόντσιτς, τον οποίο έζησα στο Ντάλας ή από τον Γιάννη. Είναι δύο και είναι Ευρωπαίοι. Δεν ξέρω τι βλέπει ο κόσμος και αν κάποιοι θέλουν να το αποδεχθούν, αλλά ο Γιάννης από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο ΝΒΑ, δεν υπάρχει χρονιά που δεν έχει βελτιωθεί, δεν υπάρχει χρονιά που έχει μείνει στάσιμος. Και δεν μιλάμε με βάση τα νούμερα, δεν μπορείς να πεις ότι δεν έφτιαξε το ένα, δεν έφτιαξε το άλλο. Αυτό είναι το σημαντικό, να μπορείς να γίνεσαι λίγο λίγο καλύτερος, δεν μπορείς να πας από το 6 στο 10. Θα πας από το 6 στο 7, από το 7 στο 8, σιγά σιγά.

Γενικά, ως Ευρωπαίος που γνωρίζει τι σημαίνει πίεση από την ομάδα, από τον κόσμο, από τα media, θεωρείς ότι υπάρχει στο ΝΒΑ ανάλογη πίεση απέναντι;

Δεν θα πω ότι δεν υπάρχει πίεση, γιατί υπάρχει. Απλώς δεν μπορείς να ασχοληθείς με την πίεση γιατί είναι πολλά τα παιχνίδια. Στην Ευρώπη αν έχεις ένα κακό παιχνίδι το Σάββατο, ξαναπαίζεις την Τρίτη, την Τετάρτη, την Πέμπτη. Στο ΝΒΑ παίζεις μετά από δύο βράδια, μετά από ένα βράδυ. Μπορεί να παίξεις Σάββατο βράδυ και Κυριακή νωρίς το βράδυ. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι το προηγούμενο παιχνίδι. Πρέπει να είσαι ικανός να πατάς το reset στο μυαλό σου, διαφορετικά μπορεί να έχεις μια ολόκληρη κακή σεζόν. Δεν θα έλεγα λοιπόν ότι έχουν την νοοτροπία του "δεν με νοιάζει", ακόμη κι ο Στεφ Κάρι που είναι τρομερός σουτέρ, μπορεί να χάσει τρία σουτ, πέντε σουτ, οκτώ σουτ, αλλά το επόμενο που θα πάρει, θα το πάρει χωρίς να τον νοιάζουν τα προηγούμενα άστοχα. Αυτή είναι η νοοτροπία.

Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Ρικ Πιτίνο; Τι σου λένε οι βετεράνοι της ομάδας, τι σου ζητούν, πώς σε καθοδηγούν και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αποκτήσετε χημεία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;

Η συνεργασία μου με τον coach Πιτίνο είναι τρομερή, είναι ένας πολύ καλός προπονητής, από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις την εμπειρία που έχει. Γενικά όμως, όλοι με βοηθούν. Και ο Σλούκας και ο Μήτογλου, όλοι, μου λένε πως να διαχειριστώ διάφορες καταστάσεις, είναι πολύ διαφορετικό το FIBA Basketball. Δεν είναι εύκολο, αλλά σαν παίκτης πρέπει να προσαρμόζεσαι, εγώ ξέρω την κουλτούρα, έχω μεγαλώσει με αυτή.

Είναι κίνητρο να δείξεις τι μπορείς να κάνεις αυτό το προολυμπιακό; Είσαι free agent φέτος.

Σίγουρα το βλέπω σαν κίνητρο, όχι όμως για το επόμενο συμβόλαιό, αλλά για να συνεχίσω να γίνομαι καλύτερος και να βελτιώνομαι.

Εχω μπροστά μου τον 23χρονο Κώστα. Είχα κάνει την ίδια ερώτηση στον Γιάννη, το 2015 στο Λονδίνο. Πού θέλεις να βρίσκεσαι σε πέντε χρόνια, στα 28 σου;

Δύσκολη ερώτηση... Πιστεύω και θέλω να είμαι σε μια ομάδα στο ΝΒΑ με αρκετό χρόνο συμμετοχής, να είμαι ικανός να συμμετέχω στο παιχνίδι, να βοηθάω για να διεκδικούμε το πρωτάθλημα και το δαχτυλίδι. Αυτό έχω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, αλλά ακόμη κι αν δεν έρθουν έτσι τα πράγματα, δεν θα απογοητευθώ.

Πριν κλείσουμε, έζησες τον αποχαιρετισμό του Βασίλη Σπανούλη. Φαντάζομαι ότι κι εσύ ανυπομονούσες να παίξεις μαζί του.

Ήταν δύσκολο... Χάνουμε συνεχώς άτομα, χάσαμε και τον Πρίντεζη, χάσαμε και τον Παπαπέτρου. Εντάξει όμως, τι μπορείς να κάνεις; Πρέπει να συνεχίσουμε, να πάμε εκεί και να παλέψουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε.

Θα προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Εγώ πιστεύω ναι. Ναι, ναι, ναι...