Ο Κώστας Μίσσας στο SPORT 24
Ο δάσκαλος Κώστας Μίσσας αφηγείται στο SPORT 24 τις καλοκαιρινές του εμπειρίες με τις Εθνικές
Αυτό το καλοκαίρι ο Κώστας Μίσσας δόθηκε ολοκληρωτικά στο μπάσκετ! Ταξίδεψε στη Γαλλία, την Ιταλία με τελικό προορισμό τη Λετονία, όπου κατέκτησε το εισιτήριο για το Μουντομπάσκετ με την εθνική γυναικών, επισκέφθηκε το Βερολίνο και τη Ρόδο με την εθνική εφήβων σκαρφαλώνοντας στην κορυφή της Ευρώπης και για... διακοπές σκοπεύει να πάει στη Νάπολι για να συμπαρασταθεί στον φίλο του προπονητή της εθνικής κορασίδων Τάκη Μπακογιώργο! Για αυτό το συνεχές ταξίδι «αναμνήσεων» μίλησε στο
SPORT24…
-Κόουτς από αυτό το γεμάτο καλοκαίρι τι θα θυμάστε πιο έντονα;
«Είναι πάρα πολλές οι αναμνήσεις και με τα κορίτσια και με τα αγόρια. Από την εθνική γυναικών θα θυμάμαι τον τρόπο με τον οποίο πανηγύρισαν την πέμπτη θέση που εξασφαλίζει συμμετοχή στο επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ηταν σαν να πήραν εκδίκηση για όλα όσα έχει τραβήξει το ελληνικό μπάσκετ (γελάει δυνατά)! Από την εθνική Νέων δεν θα ξεχάσω τη διάθεση αυτών των παιδιών, το κίνητρο που είχαν όλοι τους και το πόσο ταγμένοι είναι σε αυτό που κάνουν. Μιλάμε για απίστευτη προσήλωση, για σκληρή δουλειά και φυσικά ικανότητα, την οποία αν δεν διέθεταν, δεν θα γινόταν να σκαρφαλώσουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου».
-Για να είμαι ειλικρινής είχα στο μυαλό μου να σας ρωτήσω λίγο αργότερα για την εθνική γυναικών, αλλά μια και το αναφέρατε, ποιος ήταν η... Μάλτση στην εθνική Νέων; Οσο σουρεαλιστικό και αν σας ακούγεται.
(γελάει) «Ο Παππάς! Το παιδί είναι ‘killer’, όπως η Εβίνα! Εχει το ένστικτο του δολοφόνου. Και οι δύο το έχουν και ξέρεις γιατί; Γιατί μπορούν να ρισκάρουν τη διαχείριση της αποτυχίας όπως ακριβώς τη διαχείριση της επιτυχίας. Το κρίσιμο σουτ δεν θα το πάρει αυτός που δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτές τις καταστάσεις. Θα το πάρει αυτός που μπορεί να ζήσει και με ένα εύστοχο και με ένα άστοχο μεγάλο σουτ».
-Οπως εκείνο το τρίποντο του Σπανούλη στον προημιτελικό με την Αργεντινή στο Πεκίνο λόγου χάρη;
«Α, γεια σου! Αυτό ακριβώς! Το άστοχο του Σπανούλη, το εύστοχο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία το 2005. Για αυτά τα σουτ και για τέτοιους παίκτες μιλάω, παιδιά που μπορούν να διαχειριστούν με τον ίδιο τρόπο την επιτυχία και την αποτυχία».
-Αλήθεια, πώς καταφέρατε να εξασφαλίσετε «χημεία» στην εθνική Νέων μέσα σε... μια μέρα; Οι επτά από τους δώδεκα πήγαν κατευθείαν από το αεροπλάνο στο γήπεδο!
«Κοιτάξτε. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται. Βλέπουν με ποιο τρόπο τους αντιμετωπίζεις, πώς τους μιλάς και πώς τους εμπνέεις. Η προσέγγιση παίζει σημαντικό ρόλο. Πρέπει να τους λες πράγματα σε ατομικό επίπεδο για να αναζητήσεις το ομαδικό αποτέλεσμα. Βέβαια, είχαμε σημαντικές δυσκολίες, γιατί το ψυχολογικό κομμάτι είναι εύκολο. Το πρόβλημα ήταν ότι χρειαζόμασταν ώρες για το αγωνιστικό, την τακτική μας στη Ρόδο».
-Δεν ξέρω πού βρήκατε τις ώρες που ψάχνατε, αν ήταν μέρα ή και νύχτα, αλλά η εθνική Νέων εμφανίστηκε καλά διαβασμένη στους περισσότερους αγώνες.
«Αυτό οφείλεται στους συνεργάτες μου, οι οποίοι πραγματικά έκαναν τη νύχτα μέρα, ούτως ώστε να παράσχουν όσο το δυνατό περισσότερες πληροφορίες στα παιδιά. Θεωρώ ότι η πληροφόρηση, το ‘scouting’ του αντιπάλου είναι το 50% της νίκης. Το έχει γράψει ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου και είναι εντυπωσιακό το ότι πολλά μυστικά που περιγράφονται στην ‘Τέχνη του Πολέμου’ και αφορούν τις τεχνικές που ακολουθούσαν οι στρατιωτικοί ηγέτες της αρχαίας Κίνας, βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή και στο μπάσκετ. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για 2.500 χρόνια πριν»...
-Επειτα από κάθε επιτυχία εφήβων ή νέων, το βασικό θέμα συζήτησης είναι η αξιοποίηση αυτών των παιδιών στους συλλόγους τους. Δεδομένου ότι έχετε εργαστεί πολλά χρόνια στην Α1, ποια είναι η δική σας οπτική γωνία;
«Το θέμα ξεκινάει από την εκάστοτε διοίκηση. Αν έπειτα από τρία ματς, ένας πρόεδρος αποφασίζει να διώξει τον προπονητή, με ποιο κουράγιο αυτός ο άνθρωπος ή ο συνάδελφός του θα μπορέσει να εμπιστευτεί 18χρονους στην ομάδα του;»...
-Σύμφωνοι, αλλά από την πέμπτη θέση και κάτω, που εκ των πραγμάτων οι ομάδες δεν κάνουν πρωταθλητισμό, αλλά αρκετές φυτοζωούν, δεν θα μπορούσαν οι προπονητές να χρησιμοποιήσουν πρωταθλητές της εθνικής εφήβων και Νέων;
«Η απάντησή μου είναι ότι ειδικά οι ομάδες που βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις θα μπορούσαν! Με προκαλείτε να μιλήσω για τον εαυτό μου και δεν το θέλω. Θυμάμαι, όμως, ότι στον Πανιώνιο έβαλα τον Καράγκουτη που ήταν 17 ετών, στο Περιστέρι τον Γκούροβιτς που ήταν 18, στον Παπάγου τον Διαμαντόπουλο που ήταν μόλις 16, στον Απόλλωνα Πατρών τον Μπάρλο που ήταν ούτε 19. Χρειάζεται και θέληση, αλλά το κυριότερο είναι η ψυχική και η σωματική προετοιμασία».
-Θα μπορούσατε να το αναλύσετε κάπως αυτό;
«Μην πέφτετε στην παγίδα ότι ο ‘χ’ παίκτης είναι έτοιμος για την πρώτη ομάδα έτσι ξαφνικά, επειδή πήρε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο σε εθνικό επίπεδο. Χρειάζεται προετοιμασία. Να έλθει από τον πάγκο ως ‘back up’, να του δοθεί η ευκαιρία να είναι αυτός βασικός, ώστε να νιώσει την πίεση και να δούμε αν αντέχει. Γιατί δεν αντέχουν όλοι την πίεση. Δεν γίνεται να πιάσουμε τον Παπανικολάου ή τον Σλούκα και να τους ρίξουμε ξαφνικά στο γήπεδο. Χρειάζονται ειδική καθοδήγηση».
-Υπάρχει κάτι άλλο που εμποδίζει την αξιοποίηση των 19χρονων στους συλλόγους; Κάτι που σας ανησυχεί;
«Με ανησυχεί το ότι οι ομάδες αποφάσισαν να αλλάξουν το καθεστώς των ξένων παικτών. Που θέλουν να κάνουν τρεις τους Αμερικανούς και τρεις τους κοινοτικούς. Μα, ο ξένος με την πρώτη στραβή θα σηκωθεί και θα φύγει από την ομάδα του, ενώ ο Ελληνας δεν θα το κάνει ποτέ. Ετσι, είναι όμως! Αυτό θέλουν οι ομάδες. Αυτό το αλισβερίσι. Αν αναβαθμίσουν τον Ελληνα, δεν θα φύγουν ούτε θα αποκτηθούν τρεις, τέσσερις, πέντε κοινοτικοί, οπότε κομμένες οι προμήθειες, τα μανατζερικά και όλα τα συναφή. Τα έζησα επί πολλά χρόνια και ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα».
-Τι έχετε να πείτε σε αυτούς που ειρωνεύονται την Ελληνική Ομοσπονδία για το αναπτυξιακό πρόγραμμά της, σε αυτούς που μιλούν για το «ξεζούμισμα» επτά εφήβων σε δύο διοργανώσεις, προκειμένου να πάρουμε ένα ακόμη μετάλλιο; Σε αυτούς, που αναρωτιούνται, μα καλά δεν υπήρχαν άλλοι παίκτες;
«Πρέπει να καταλάβετε ότι η Ελλάδα δεν είναι Ισπανία, όπου υπάρχουν 15 φορές περισσότερα δελτία παικτών στο μπάσκετ. Οτι είμαστε μια χώρα 10-11 εκατομμυρίων ανθρώπων και ότι είναι αδύνατον όλες οι φουρνιές αθλητών να είναι εξίσου ποιοτικές. Θα σας πω, λοιπόν, ότι οι γεννηθέντες το 1986, το 1987, το 1988, το 1989 δεν έχουν την ίδια ποιότητα με τους 90άρηδες ή με τους προγενέστερους. Μας ανησυχεί αυτό, αλλά προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε διευρύνοντας κατά πολύ τη βάση των παικτών».
-Και η φετινή συγκυρία είναι ό,τι καλύτερο για τη διεύρυνση της βάσης.
«Εγώ θα γυρίσω τέσσερα χρόνια πίσω. Οταν πήραμε το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι, τα δελτία παικτών αυξήθηκαν κατά 28%, που είναι πολύ σημαντικό ποσοστό. Πιστεύω ότι οι φετινές επιτυχίες θα το αυξήσουν ακόμη περισσότερο. Η πορεία των εθνικών ομάδων επηρεάζει πολύ αυτά τα νούμερα. Θα σας θυμίσω ότι είχαμε την έκρηξη το 1987, μετά πέσαμε γιατί δεν είχαμε σημαντικές επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο και η ολική επαναφορά έγινε το 2005. Αν βελτιωθούμε και οργανωτικά –και δεν εννοώ μόνο τους συλλόγους, αλλά και εμάς, την Ομοσπονδία- πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε καλά και τα επόμενα χρόνια».
-Με το χέρι στην καρδιά, σας ενόχλησαν κάποιες συμπεριφορές ορισμένων παιδιών στη Ρόδο; Κάποιες χειρονομίες και κάποιες φράσεις, που θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί;
«Το θέμα είναι από ποια οπτική γωνία βλέπει κάτι κανείς. Στο μπάσκετ υπάρχει το στοιχείο της εκδίκησης»...
- (τον διακόπτουμε για να μην παρερμηνεύσουμε τα λόγια του) Συγνώμη κόουτς, είπατε... της εκδίκησης ή της διεκδίκησης; Δεν θα ήθελα να γράψω κάτι που δεν άκουσα καλά.
«Είπα... της εκδίκησης. Σου βάζω καλάθι, μου βάζεις καλάθι. Προσπαθώ να σε κερδίσω στην άμυνα, προσπαθείς το ίδιο στην επόμενη δική μου κατοχή. Είναι άθλημα πέντε εναντίον πέντε και ανά θέση υπάρχει μια μονομαχία, μια κόντρα. Προσωπικά, μου αρέσει να βλέπω τον καλώς εννοούμενο εγωισμό, όχι τον εγωκεντρισμό. Θεωρώ, βέβαια, ότι πρέπει να υπάρχει ένα όριο στις αντιδράσεις, αλλά όταν μπαίνεις σε μια μάχη, δεν κάθεσαι και να χάσεις. Θα πω κάτι, αλλά θα το βάλω σε πολύ μεγάλα εισαγωγικά. Επαναλαμβάνω σε πολύ μεγάλα εισαγωγικά, ότι για να παίξεις μπάσκετ και να κάνεις καριέρα, πρέπει να είσαι και λίγο ‘αλήτης’. Με την καλή έννοια φυσικά»...
-Πώς έχετε σχεδιάσει το υπόλοιπο του καλοκαιριού σας;
(ξεφυσάει) «Ξεκούραση! Χρειάζομαι ξεκούραση. Αν και σκέφτομαι να συνδυάσω τις διακοπές μου με ένα ακόμη Ευρωμπάσκετ!»...
-Φαντάζομαι κάνετε πλάκα ή μήπως το λέτε σοβαρά;
«Οχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα. Το λέω πολύ σοβαρά! Σκέφτομαι να πάω στην Ιταλία για να παρακολουθήσω την προσπάθεια της εθνικής Κορασίδων, την οποία καθοδηγεί ο φίλος μου ο Τάκης Μπακογιώργος. Εχουμε κάποια καλά φιντάνια στις κορασίδες, οπότε με βλέπω να πηγαίνω στη Νάπολι»...
-Καλά να περάστε ή μάλλον... καλό μπάσκετ!
«Ευχαριστώ. Να είστε καλά».
-Κόουτς από αυτό το γεμάτο καλοκαίρι τι θα θυμάστε πιο έντονα;
«Είναι πάρα πολλές οι αναμνήσεις και με τα κορίτσια και με τα αγόρια. Από την εθνική γυναικών θα θυμάμαι τον τρόπο με τον οποίο πανηγύρισαν την πέμπτη θέση που εξασφαλίζει συμμετοχή στο επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ηταν σαν να πήραν εκδίκηση για όλα όσα έχει τραβήξει το ελληνικό μπάσκετ (γελάει δυνατά)! Από την εθνική Νέων δεν θα ξεχάσω τη διάθεση αυτών των παιδιών, το κίνητρο που είχαν όλοι τους και το πόσο ταγμένοι είναι σε αυτό που κάνουν. Μιλάμε για απίστευτη προσήλωση, για σκληρή δουλειά και φυσικά ικανότητα, την οποία αν δεν διέθεταν, δεν θα γινόταν να σκαρφαλώσουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου».
-Για να είμαι ειλικρινής είχα στο μυαλό μου να σας ρωτήσω λίγο αργότερα για την εθνική γυναικών, αλλά μια και το αναφέρατε, ποιος ήταν η... Μάλτση στην εθνική Νέων; Οσο σουρεαλιστικό και αν σας ακούγεται.
(γελάει) «Ο Παππάς! Το παιδί είναι ‘killer’, όπως η Εβίνα! Εχει το ένστικτο του δολοφόνου. Και οι δύο το έχουν και ξέρεις γιατί; Γιατί μπορούν να ρισκάρουν τη διαχείριση της αποτυχίας όπως ακριβώς τη διαχείριση της επιτυχίας. Το κρίσιμο σουτ δεν θα το πάρει αυτός που δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτές τις καταστάσεις. Θα το πάρει αυτός που μπορεί να ζήσει και με ένα εύστοχο και με ένα άστοχο μεγάλο σουτ».
-Οπως εκείνο το τρίποντο του Σπανούλη στον προημιτελικό με την Αργεντινή στο Πεκίνο λόγου χάρη;
«Α, γεια σου! Αυτό ακριβώς! Το άστοχο του Σπανούλη, το εύστοχο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία το 2005. Για αυτά τα σουτ και για τέτοιους παίκτες μιλάω, παιδιά που μπορούν να διαχειριστούν με τον ίδιο τρόπο την επιτυχία και την αποτυχία».
-Αλήθεια, πώς καταφέρατε να εξασφαλίσετε «χημεία» στην εθνική Νέων μέσα σε... μια μέρα; Οι επτά από τους δώδεκα πήγαν κατευθείαν από το αεροπλάνο στο γήπεδο!
«Κοιτάξτε. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται. Βλέπουν με ποιο τρόπο τους αντιμετωπίζεις, πώς τους μιλάς και πώς τους εμπνέεις. Η προσέγγιση παίζει σημαντικό ρόλο. Πρέπει να τους λες πράγματα σε ατομικό επίπεδο για να αναζητήσεις το ομαδικό αποτέλεσμα. Βέβαια, είχαμε σημαντικές δυσκολίες, γιατί το ψυχολογικό κομμάτι είναι εύκολο. Το πρόβλημα ήταν ότι χρειαζόμασταν ώρες για το αγωνιστικό, την τακτική μας στη Ρόδο».
-Δεν ξέρω πού βρήκατε τις ώρες που ψάχνατε, αν ήταν μέρα ή και νύχτα, αλλά η εθνική Νέων εμφανίστηκε καλά διαβασμένη στους περισσότερους αγώνες.
«Αυτό οφείλεται στους συνεργάτες μου, οι οποίοι πραγματικά έκαναν τη νύχτα μέρα, ούτως ώστε να παράσχουν όσο το δυνατό περισσότερες πληροφορίες στα παιδιά. Θεωρώ ότι η πληροφόρηση, το ‘scouting’ του αντιπάλου είναι το 50% της νίκης. Το έχει γράψει ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου και είναι εντυπωσιακό το ότι πολλά μυστικά που περιγράφονται στην ‘Τέχνη του Πολέμου’ και αφορούν τις τεχνικές που ακολουθούσαν οι στρατιωτικοί ηγέτες της αρχαίας Κίνας, βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή και στο μπάσκετ. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για 2.500 χρόνια πριν»...
-Επειτα από κάθε επιτυχία εφήβων ή νέων, το βασικό θέμα συζήτησης είναι η αξιοποίηση αυτών των παιδιών στους συλλόγους τους. Δεδομένου ότι έχετε εργαστεί πολλά χρόνια στην Α1, ποια είναι η δική σας οπτική γωνία;
«Το θέμα ξεκινάει από την εκάστοτε διοίκηση. Αν έπειτα από τρία ματς, ένας πρόεδρος αποφασίζει να διώξει τον προπονητή, με ποιο κουράγιο αυτός ο άνθρωπος ή ο συνάδελφός του θα μπορέσει να εμπιστευτεί 18χρονους στην ομάδα του;»...
-Σύμφωνοι, αλλά από την πέμπτη θέση και κάτω, που εκ των πραγμάτων οι ομάδες δεν κάνουν πρωταθλητισμό, αλλά αρκετές φυτοζωούν, δεν θα μπορούσαν οι προπονητές να χρησιμοποιήσουν πρωταθλητές της εθνικής εφήβων και Νέων;
«Η απάντησή μου είναι ότι ειδικά οι ομάδες που βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις θα μπορούσαν! Με προκαλείτε να μιλήσω για τον εαυτό μου και δεν το θέλω. Θυμάμαι, όμως, ότι στον Πανιώνιο έβαλα τον Καράγκουτη που ήταν 17 ετών, στο Περιστέρι τον Γκούροβιτς που ήταν 18, στον Παπάγου τον Διαμαντόπουλο που ήταν μόλις 16, στον Απόλλωνα Πατρών τον Μπάρλο που ήταν ούτε 19. Χρειάζεται και θέληση, αλλά το κυριότερο είναι η ψυχική και η σωματική προετοιμασία».
-Θα μπορούσατε να το αναλύσετε κάπως αυτό;
«Μην πέφτετε στην παγίδα ότι ο ‘χ’ παίκτης είναι έτοιμος για την πρώτη ομάδα έτσι ξαφνικά, επειδή πήρε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο σε εθνικό επίπεδο. Χρειάζεται προετοιμασία. Να έλθει από τον πάγκο ως ‘back up’, να του δοθεί η ευκαιρία να είναι αυτός βασικός, ώστε να νιώσει την πίεση και να δούμε αν αντέχει. Γιατί δεν αντέχουν όλοι την πίεση. Δεν γίνεται να πιάσουμε τον Παπανικολάου ή τον Σλούκα και να τους ρίξουμε ξαφνικά στο γήπεδο. Χρειάζονται ειδική καθοδήγηση».
-Υπάρχει κάτι άλλο που εμποδίζει την αξιοποίηση των 19χρονων στους συλλόγους; Κάτι που σας ανησυχεί;
«Με ανησυχεί το ότι οι ομάδες αποφάσισαν να αλλάξουν το καθεστώς των ξένων παικτών. Που θέλουν να κάνουν τρεις τους Αμερικανούς και τρεις τους κοινοτικούς. Μα, ο ξένος με την πρώτη στραβή θα σηκωθεί και θα φύγει από την ομάδα του, ενώ ο Ελληνας δεν θα το κάνει ποτέ. Ετσι, είναι όμως! Αυτό θέλουν οι ομάδες. Αυτό το αλισβερίσι. Αν αναβαθμίσουν τον Ελληνα, δεν θα φύγουν ούτε θα αποκτηθούν τρεις, τέσσερις, πέντε κοινοτικοί, οπότε κομμένες οι προμήθειες, τα μανατζερικά και όλα τα συναφή. Τα έζησα επί πολλά χρόνια και ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα».
-Τι έχετε να πείτε σε αυτούς που ειρωνεύονται την Ελληνική Ομοσπονδία για το αναπτυξιακό πρόγραμμά της, σε αυτούς που μιλούν για το «ξεζούμισμα» επτά εφήβων σε δύο διοργανώσεις, προκειμένου να πάρουμε ένα ακόμη μετάλλιο; Σε αυτούς, που αναρωτιούνται, μα καλά δεν υπήρχαν άλλοι παίκτες;
«Πρέπει να καταλάβετε ότι η Ελλάδα δεν είναι Ισπανία, όπου υπάρχουν 15 φορές περισσότερα δελτία παικτών στο μπάσκετ. Οτι είμαστε μια χώρα 10-11 εκατομμυρίων ανθρώπων και ότι είναι αδύνατον όλες οι φουρνιές αθλητών να είναι εξίσου ποιοτικές. Θα σας πω, λοιπόν, ότι οι γεννηθέντες το 1986, το 1987, το 1988, το 1989 δεν έχουν την ίδια ποιότητα με τους 90άρηδες ή με τους προγενέστερους. Μας ανησυχεί αυτό, αλλά προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε διευρύνοντας κατά πολύ τη βάση των παικτών».
-Και η φετινή συγκυρία είναι ό,τι καλύτερο για τη διεύρυνση της βάσης.
«Εγώ θα γυρίσω τέσσερα χρόνια πίσω. Οταν πήραμε το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι, τα δελτία παικτών αυξήθηκαν κατά 28%, που είναι πολύ σημαντικό ποσοστό. Πιστεύω ότι οι φετινές επιτυχίες θα το αυξήσουν ακόμη περισσότερο. Η πορεία των εθνικών ομάδων επηρεάζει πολύ αυτά τα νούμερα. Θα σας θυμίσω ότι είχαμε την έκρηξη το 1987, μετά πέσαμε γιατί δεν είχαμε σημαντικές επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο και η ολική επαναφορά έγινε το 2005. Αν βελτιωθούμε και οργανωτικά –και δεν εννοώ μόνο τους συλλόγους, αλλά και εμάς, την Ομοσπονδία- πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε καλά και τα επόμενα χρόνια».
-Με το χέρι στην καρδιά, σας ενόχλησαν κάποιες συμπεριφορές ορισμένων παιδιών στη Ρόδο; Κάποιες χειρονομίες και κάποιες φράσεις, που θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί;
«Το θέμα είναι από ποια οπτική γωνία βλέπει κάτι κανείς. Στο μπάσκετ υπάρχει το στοιχείο της εκδίκησης»...
- (τον διακόπτουμε για να μην παρερμηνεύσουμε τα λόγια του) Συγνώμη κόουτς, είπατε... της εκδίκησης ή της διεκδίκησης; Δεν θα ήθελα να γράψω κάτι που δεν άκουσα καλά.
«Είπα... της εκδίκησης. Σου βάζω καλάθι, μου βάζεις καλάθι. Προσπαθώ να σε κερδίσω στην άμυνα, προσπαθείς το ίδιο στην επόμενη δική μου κατοχή. Είναι άθλημα πέντε εναντίον πέντε και ανά θέση υπάρχει μια μονομαχία, μια κόντρα. Προσωπικά, μου αρέσει να βλέπω τον καλώς εννοούμενο εγωισμό, όχι τον εγωκεντρισμό. Θεωρώ, βέβαια, ότι πρέπει να υπάρχει ένα όριο στις αντιδράσεις, αλλά όταν μπαίνεις σε μια μάχη, δεν κάθεσαι και να χάσεις. Θα πω κάτι, αλλά θα το βάλω σε πολύ μεγάλα εισαγωγικά. Επαναλαμβάνω σε πολύ μεγάλα εισαγωγικά, ότι για να παίξεις μπάσκετ και να κάνεις καριέρα, πρέπει να είσαι και λίγο ‘αλήτης’. Με την καλή έννοια φυσικά»...
-Πώς έχετε σχεδιάσει το υπόλοιπο του καλοκαιριού σας;
(ξεφυσάει) «Ξεκούραση! Χρειάζομαι ξεκούραση. Αν και σκέφτομαι να συνδυάσω τις διακοπές μου με ένα ακόμη Ευρωμπάσκετ!»...
-Φαντάζομαι κάνετε πλάκα ή μήπως το λέτε σοβαρά;
«Οχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα. Το λέω πολύ σοβαρά! Σκέφτομαι να πάω στην Ιταλία για να παρακολουθήσω την προσπάθεια της εθνικής Κορασίδων, την οποία καθοδηγεί ο φίλος μου ο Τάκης Μπακογιώργος. Εχουμε κάποια καλά φιντάνια στις κορασίδες, οπότε με βλέπω να πηγαίνω στη Νάπολι»...
-Καλά να περάστε ή μάλλον... καλό μπάσκετ!
«Ευχαριστώ. Να είστε καλά».