Ο Μέλι δεν είναι ένας συνηθισμένος ψηλός

Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ ως "άσος", μετά έγινε γκαρντ, πριν τον τοποθετήσουν στη θέση "3", απ' όπου έφυγε γρήγορα για το "4", πριν μάθει (το 2013) και τη θέση "5". Όχι... ως τέχνη που ενδεχομένως να έπιανε αν πεινούσε. Ως ανάγκη, σε ομάδα που είχε ξεμείνει από ψηλούς. Δεν είχε το παραμικρό θέμα. Γιατί γενικά, ο Nicolo Melli δεν προβληματίζεται εύκολα, πολλώ δε επί θεμάτων που είναι επιλύσιμα. Άπαξ και αποφάσισε πως θα έπαιζε μπάσκετ, δεν τον ένοιαζε αν θα το έκανε στην πρώτη ή την τελευταία κατηγορία. Όπως είχε πει από πολύ νωρίς " η ζωή είναι πολλά περισσότερα από αυτό" και στην πορεία του, μέχρι τη σήμερον ημέρα, έχει αποδείξει πως εννοούσε κάθε λέξη. Ελάτε να δούμε ποιος είναι ο 24χρονος Ιταλός, ο οποίος πέρασε 10 ασίστ στη νίκη της Brose Baskets Bamberg, επί της Maccabi, για την 4η αγωνιστική της Euroleague.

Ο πατέρας του, Leopoldo έπαιζε μπάσκετ στα νιάτα του. Και ήταν καλός. Όχι όσο η μητέρα του, Julie Vollertsen στο βόλεϊ. Ήταν μέλος της ομάδας βόλεϊ των ΗΠΑ που φόρεσε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Παρεμπιπτόντως, αυτό ήταν το πρώτο μετάλλιο σε Αγώνες που κέρδισε ποτέ η Αμερική, στην πετοσφαίριση. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, η Julie μετακόμισε στη Reggio Emilia, για να συνεχίσει εκεί την καριέρα της. Παρεμπιπτόντως, γνώρισε και τον έρωτα (πήγε για μια συνέντευξη και... έφυγε ζευγάρι με τον Leo που τότε απασχολείτο ως δημοσιογράφος, πριν γίνει δικηγόρος) και μετά τη γέννηση του γιου της, Nicolo εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Δεν σταμάτησε όμως, ποτέ να ασχολείται με το άθλημα -από διοικητικές θέσεις. Το 2014 η οικογένεια (που το 1996 εμπλουτίστηκε με την άφιξη του Enrico) έλαβε το βραβείο Premio Reverberi, για την προσφορά της στα σπορ.

" Αν ένιωσα ποτέ πίεση; Όχι. Θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο. Με βοήθησε το γεγονός ότι μεγάλωσα σε οικογένεια αθλητών. Οι γονείς μου ήξεραν ό,τι αφορά το γενικότερο περιβάλλον των σπορ και με δίδαξαν ότι στη ζωή πρέπει να διεκδικείς και άλλα πράγματα. Από νωρίς λοιπόν, έμαθα να διαχειρίζομαι την κατάσταση πολύ φυσιολογικά. Κατ' αρχάς, όταν πρωτοασχολήθηκα, πήγαινα σχολείο και οι γονείς μου, είχαν ξεκαθαρίσει πως η προτεραιότητα μου ήταν να είμαι καλός μαθητής". Ήταν; " Διάλεξα ό,τι είχε παρακολουθήσει ο πατέρας μου, ως μαθητής. Έκανα ελληνικά, λατινικά. Ήμουν καλός, αλλά μεταξύ μας, δεν πιστεύω ότι ποτέ θα γινόμουν δικηγόρος". Δηλαδή, δεν ήταν και άριστος. Από νωρίς έβλεπε το μπάσκετ ως κάτι που τον διασκεδάζει, που τον γεμίζει. Σε συνέντευξη που είχε δώσει στα 17 του, είχε εξηγήσει πως " ακόμα και αν δεν γίνω ποτέ επαγγελματίας, θα παίζω σε μικρότερες κατηγορίες. Θα συμφωνείτε πως το μπάσκετ δεν είναι τα πάντα στη ζωή, έτσι;". Δοκίμασε και άλλα αθλήματα " κολύμβηση, ξιφασκία, μπιτς βόλεϊ και ποδόσφαιρο", αλλά κατέληξε στο ότι η καλαθοσφαίριση του άρεσε περισσότερο " από τη μονοτονία του βόλεϊ', συν του ότι για να ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας του, έπρεπε να πηγαίνει στη Modena. Για το μπάσκετ (" είναι πιο ανδρικό σπορ, πιο σκληρό, πιο ανδρικό"), δεν έκανε βήμα. Η πόλη είχε την Pallacanestro Reggiana.

Η διαφορετικότητα του (στον τρόπο που συμπεριφερόταν και αντιλαμβανόταν τα πράγματα ως παιδί και ως έφηβος) εκτεινόταν έως το σημείο του ειδώλου που είχε. Δεν ήταν ο LeBron James. Ούτε ο Kobe Bryant. " Ήταν ο Mike Mitchell, ένας φόργουορντ που ήταν ένα επίπεδο πάνω από τους υπόλοιπους. Τον αγάπησα, χάριν των γονιών μου. Τον έμαθα μέσα από τα video που έβλεπαν στο σπίτι και τον θαύμασα, ως παίκτη και ως άνθρωπο. Χάρηκα πάρα πολύ, όταν τον γνώρισα στον εορτασμό των 30ων γενεθλίων της ομάδας". Στα 16 ήταν ακόμα σε ανάπτυξη. Για την ακρίβεια, ήταν ένα ψηλόλιγνο παιδί. Φοβήθηκε πως δεν θα τα καταφέρει; " Η λέξη "φόβος" είναι πολύ δυνατή. Δεν θα έλεγα ότι φοβήθηκα, γιατί η καριέρα ενός αθλητή εξαρτάται από πολλές μεταβλητές. Υπάρχουν απρόοπτα. Υπάρχουν τραυματισμοί που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο ολόκληρες σεζόν. Έως σήμερα, αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να ζω τη ζωή μου στο έπακρο. Ακόμα πηγαίνω σχολείο και κάποια στιγμή πρέπει να καταλήξω στην κατεύθυνση που θέλω να ακολουθήσω".

Αν του είχαν πει ότι ακούγεται σαν σαραντάρης; " Όλη την ώρα. Μην άγχεσαι. Δεν έχω θέμα με το να με αποκαλούν "γέρο". Το κάνουν όλοι οι συμπαίκτες μου". Στα 13 τον κάλεσαν για προπονήσεις στην ανδρική ομάδα. Μια φορά κάθισε και στον πάγκο (σε ματς με τη Scavolini, για τη SerieA, για να γίνει κάτοχος του σχετικού -ηλικιακού- ρεκόρ). Δεν σηκώθηκε. Αυτό έγινε, όταν ήταν 14, οπότε παρουσιάστηκε στην πρώτη πεντάδα της Reggio Emillia. " Με ενημέρωσαν την Παρασκευή το βράδυ, για αυτό που θα γινόταν την επομένη. Με έστειλαν στο τζάμπολ και χτύπησα την μπάλα, με διπλή γροθιά". Δεν ήταν από τις καλύτερες στιγμές του. Δεν θα είχε πολλές τέτοιες στο μέλλον.

Ενδιαφέρον ωστόσο, έχει να σας πούμε πώς εμφανίστηκε στην πρώτη ομάδα, σε αυτήν την ηλικία. " Είχε πέσει επιδημία ιώσεων στην ομάδα και δεν υπήρχαν παίκτες να αγωνιστούν. Οπότε ζήτησαν από την εφηβική ομάδα να "καθαρίσει". Όταν ερωτήθηκε σχετικά ο πατέρας του, είπε πως " φυσικά και είμαστε υπερήφανοι για το γιο μας, αλλά πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του και να μην τον αντιμετωπίζουν σαν να είναι UFO. Προτεραιότητα του είναι να τελειώσει το σχολείο του. Επιπροσθέτως, στο μέλλον μπορεί να παίξει στην πρώτη κατηγορία, μπορεί και όχι. Σημασία έχει να μείνει το μυαλό του μέσα στο κεφάλι του και να μη ξεχνάμε πως είναι ένα μικρό παιδί". Μετά το παιχνίδι του έδωσαν το αγαπημένο του γλύκισμα: ενάμιση κιλό Nutella, το οποίο μοιράστηκε με τον αδελφό του. " Πλέον την έχω κόψει, γιατί γεμίζω σπυριά κάθε φορά που τρώω. Το... έχω γυρίσει στη μαρμελάδα", ενημερώνει.

Στα 16 ήταν που πήγε πρώτη φορά στην Αμερική (έχει διπλή υπηκοότητα). " Διαπίστωσα ότι δεν νιώθω ως Αμερικανός. Και ναι, μιλώ καλά αγγλικά, αλλά δεν έχω την τέλεια ευφράδεια". Γιατί όμως, διέσχισε τον Ατλαντικό; Τον Οκτώβριο του 2006 επελέγη για το Jordan Classic Camp, στην έκδοση του Μιλάνου. Εκεί λοιπόν, συγκεντρώθηκαν οι τριάντα καλύτεροι παίκτες της ηπείρου, κάτω των 16 χρόνων. Εκείνος αναδείχθηκε σε MVP, είχε και κατ' ιδίαν συνομιλία με τον MJ. Τι θυμάται; "Του είπα " ξέρεις πως η μητέρα μου σε γνωρίζει από το 1984 και τις προπονήσεις, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες;". Μετά, του έδειξε την Julie που ήταν στις εξέδρες και ο "Air" γύρισε και τις έγνεψε "σαν να τη γνωρίζει. Μπορεί να μην είχε καταλάβει καν ποια είναι, αλλά τουλάχιστον ήταν ευγενικός".

Μαζί με τη χειραψία, πήρε και πρόσκληση από τον "Air", για το ορίτζιναλ Jordan Classic Camp, τον Απρίλιο του 2007. Είχε την ευκαιρία να προπονηθεί στο Madison Square Garden και ενώπιον όλων των "κατασκόπων" του "άλλου πλανήτη". Ήταν ήδη διεθνής, με την παίδων και αρχηγός της ομάδας, αλλά είχε έλθει η ώρα... να επεκταθεί. " Δεν ήξερα τι με περίμενε. Το μόνο που μου είχαν πει ήταν... βρω το αεροδρόμιο της Μπολόνια και να φύγω από εκεί, για τη Νέα Υόρκη". σχολίασε ο μικρός που για να πάει στις ΗΠΑ, έχασε μαθήματα " και άρα όταν γυρίσω, πρέπει να δουλέψω διπλά και τριπλά, για να καλύψω όσα έχασα", είχε ενημερώσει.

Ειρήσθω εν παρόδω, στις ΗΠΑ τον προσέγγισε το UCLA. Δεν έδωσε σημασία. " Τότε δεν σκεφτόμουν καν, να εγκαταλείψω το σχολείο για κάτι που απλά με διασκέδαζε. Όταν με πλησίασε το UCLA, φυσικά και ήξερα ότι είναι ένα από τα καλύτερα κολέγια του κόσμου, αλλά το κύριο ενδιαφέρον μου ήταν να τελειώσω το σχολείο. Λίγο αργότερα, έκρινα πως προτιμώ να διεκδικήσω την πρόκληση της Euroleague, γιατί στις ΗΠΑ δεν έβρισκα πως υπάρχει κάποιο λάθος, η τρέλα που επικρατεί στην Ευρώπη από τους φιλάθλους". Επί τη ευκαιρία, ευχαρίστησε το σχολείο του (Ariosto) " που μου δίνει το χώρο να ασχοληθώ και με το μπάσκετ". Ευχαρίστησε και την καθηγήτρια του, Carmen Lucarelli που κάλυπτε τα κενά του, τις ημέρες που δεν ήταν στο σχολείο (με μαθήματα ελληνικών, λατινικών, ιταλικής ιστορίας και γεωγραφίας).

Έως τότε, το όνειρο του ήταν να γίνει πόιντ γκαρντ. Στα χρόνια που πέρασε στη Regio Emilia (από το 2007 έως το 2010) η εξέλιξη του ήταν τέτοια που αφενός μετακινήθηκε σε άλλες θέσεις και χρησιμοποίησε τις γνώσεις που είχε αποκομίσει ήδη για να μπορεί να είναι αποτελεσματικός και από μακριά. Έγινε ο τύπος που ήθελαν όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι στην Ιταλία. Είχε ήδη ξεπεράσει τα 2 μέτρα και είχε την ταμπέλα ενός εκ των καλύτερων prospect της χώρας. Στην τελευταία του σεζόν στην πρώτη του ομάδα, είχε 10.7π. και 7.1 ριμπ. ανά αγώνα. Είχε πρόβλημα και στον ώμο, που τον άφησε εκτός στα τελευταία ματς. Το ξεπέρασε και το καλοκαίρι που ακολούθησε, με την U16 της Ιταλίας, κέρδισε μια θέση στην καλύτερη πεντάδα του Eurobasket που είχε διεξαχθεί στην Ελλάδα (έχοντας 13.1π., 9.8 ριμπ. και 2 τάπες, ανά αγώνα).

Τον κέρδισε η Μιλάνο, που τον παρακολουθούσε επί σειρά ετών και τον ενημέρωνε σε κάθε ευκαιρία για το ενδιαφέρον της. Έδωσε 220.000 ευρώ για buy out και του έδωσε πενταετές συμβόλαιο. Ήταν το πρώτο μεγάλο συμβόλαιο που υπέγραφε. Ήταν και η πρώτη φορά που θα ζούσε μακριά από το σπίτι του. " Από μια μικρή, όμορφη πόλη του Βορρά, μετακόμισα σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, όπως είναι το Μιλάνο, για να γίνω μέλος μιας ομάδας με μεγάλη παράδοση και να διεκδικήσω το όνειρο μου να παίξω στη Euroleague. Θα βρεθώ με παίκτες που... έβλεπα στην τηλεόραση. Είναι απίστευτο". Ως ο βενιαμίν της παρέας, κουβαλούσε τσάντες, πήγαινε νερά στους παλιούς " έκανα ό,τι κάνει κάθε ρούκι και δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα. Ήταν ένδειξη σεβασμού".

Δεν θα έμενε εκεί για πολύ, καθώς τον έδωσαν ως δανεικό στο Pesaro, όπου είχε 12 συμμετοχές. Παρένθεση: για να μπορέσει να αποκτήσει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής και άρα εμπειρίες, δέχθηκε να πάρει λιγότερα χρήματα και μετά δήλωσε " ευχαριστημένος με την απόφαση μου. Έκανα φίλους, άφησε ένα κομμάτι από την καρδιά μου σε αυτήν την πόλη και όλα ήταν πολύ θετικά".
Το καλοκαίρι του 2011 επέστρεψε στην "πρωτεύουσα της μόδας" -έπειτα από την πρώτη του παρουσία με την εθνική ανδρών- και υπό τις οδηγίες του Sergio Scariolo βρήκε το χώρο του στο ρόστερ. Προηγουμένως, άκουσε το αφεντικό του (Livio Proli) να λέει ότι δεν ήταν πολύ ικανοποιημένος από τον νεαρό, που έπρεπε να δουλέψει σε θέματα φυσικής κατάσταση στα οποία υστερούσε.

Τι έκανε; Περνούσε όλη τη μέρα στο γήπεδο και οι συμπαίκτες του είχαν να λένε για την αποφασιστικότητα που τον χαρακτήριζε, για την άρνηση του να "κόψει" το παραμικρό από την προσπάθεια του να νικήσει τον οποιονδήποτε στη δύναμη. Έκανε και ειδική διατροφή για να δημιουργήσει μυικό όγκο και δούλεψε πολύ στην άμυνα. " Έχουν περάσει χρόνια από τότε που με συνέκριναν με παιδιά. Τώρα, έχω απέναντι μου τους καλύτερους και πρέπει να ανταποκριθώ, αν θέλω να μπω στον κόσμο του μπάσκετ. Επίσης, πρέπει να φύγω και λίγο από τη θέση "3" και να πάω στο "4", όπου με θέλει ο προπονητής μου", είχε ενημερώσει. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως ο προπονητής του στην εθνική, Simone Pianigiani τον είχε χρησιμοποιήσει ως σέντερ, στο Eurobasket 2013 -ελλείψει επιλογών. Οι "ατζούρι" έφτασαν έως τα προημιτελικά.

Στα 23 του, την τέταρτη σεζόν στην Armani ήταν που ένιωσε λίγο πιο άνετα στη θέση του power forward. " Βοήθησαν οι εμπειρίες που είχε κερδίσει. Άλλωστε, είχα μπει στην 7η χρονιά μου ως επαγγελματίας και είχα παραστάσεις από Euroleague και Eurobasket (γιατί άπαξ και κλήθηκε, δεν έλειψε ποτέ). Κέρδισα τη θέση που έχασα στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου, λόγω τραυματισμών, με σκληρή δουλειά. Δεν νιώθω πως μου χαρίστηκε κάτι". Το συμβόλαιο του ήταν προ του τέλους. "Θ α ήθελα να μείνω στην ομάδα που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη μου. Νιώθω πολύ καλά ως μέλος αυτής της ομάδας, αλλά δεν είναι ακριβώς όλα στο χέρι μου".

Για την ιστορία, η σεζόν 2013-14 ήταν εκείνη... της έκρηξης. Το καλοκαίρι που προηγήθηκε, είχε πάει μέχρι το Summer League του Las Vegas, ως μέλος των Bucks. Αλλά πάλι δεν "ψήθηκε". Έγινε αναπόσπαστο μέλος της πρώτης πεντάδας και ένας εκ των πλέον σημαντικών παικτών του Luca Banchi. Καθοριστικής σημασίας ήταν η άμυνα που είχε παίξει πάνω στον Zack Wright, στο ματς εναντίον της Brose Baskets που θα έστελνε το νικητή στο ΤΟΡ16. Εντός συνόρων, είχε διψήφιο αριθμό πόντων σε κάθε αγωνιστική στη διαδρομή που ολοκληρώθηκε με το στέμμα στο κεφάλι -για πρώτη φορά σε 18 χρόνια. "Καιρό ονειρευόμουν πώς μπορεί να πανηγυρίσουμε τον τίτλο, σε περίπτωση που τον κατακτήσουμε. Δεν πέτυχα τίποτα. Όλα ήταν καλύτερα από ό,τι τα είχαν φανταστεί". Ο έβδομος τελικός με τη Siena, μόλις είχε τελειώσει όταν ο πατέρας του τον πλησίασε να τον αγκαλιάσει. "Δεν κατάλαβα ότι ήταν εκείνος και τον έσπρωξα. Το είδα στο video και ακόμα γελάω. Εκείνος... δεν γελάει τόσο". Ποιον αγκάλιασε όμως, πρώτο; Τη σύντροφο του, Elena. " Είναι γιατρός και ο βράχος μου. Γνωριστήκαμε σε ένα εστιατόριο, στο Μιλάνο πριν τρία χρόνια. Περνάμε καλά μαζί. Στην αρχή μου αντιστάθηκε, τόσο που έγινα stalker". Όταν γνωρίστηκαν, η κοπέλα δεν είχε ιδέα από το μπάσκετ. " Ήμουν Inter". Μετά... ήθελε, δεν ήθελε, έμαθε.

Προφανώς οι διοικούντες τον κάλεσαν να ανανεώσει και εκείνος υπέγραψε μονοετή επέκταση. Αλήθεια, τι έκανε τα λεφτά του; " Θεωρώ πως ανήκω στους τυχερούς. Απολαμβάνω τη ζωή, αλλά μη φανταστείτε κάτι το τρελό. Έχω αγοράσει ένα διαμέρισμα στο Μιλάνο, πέραν τούτου ουδέν". Η τελευταία του χρονιά στην Armani δεν ήταν ακριβώς ονειρική. Για εκείνον ή για οποιοδήποτε άλλο μέλος της ομάδας. Έμειναν νωρίς εκτός Euroleague και στην Ιταλία αποκλείστηκαν στα ημιτελικά. Γενικά, δεν είναι από τις σεζόν που θα θυμάται. Κατάλαβε πως είχε έλθει η ώρα να αλλάξει παραστάσεις.

" Έφτασα στο Μιλάνο ως παιδί και τώρα είναι ενήλικας" δήλωσε την ημέρα που έγινε γνωστό πως αποφάσισε να δεσμευτεί με την Brose Baskets Bamberg. Γιατί διάλεξε τη συγκεκριμένη ομάδα; " Ήθελα έναν διαφορετικό ρόλο και εκείνοι μου τον έδωσαν". Εξήγησε πως σημαντικό ρόλο στην απόφαση του, έπαιξε ο Daniel Baiesi, Ιταλός "σκάουτ" των Γερμανών, ο οποίος μετοίκισε στο Bamberg, από το Detroit όπου έκανε επί σειρά ετών, τη δουλειά του διεθνούς σκάουτ για τους Pistons. " Συν αυτό, η ομάδα έχει και Ιταλό προπονητή" τον Andrea Trinchieri. " Ήταν μια τελείως διαφορετική πρόκληση που στο μυαλό μου ήταν η ιδανική κατάσταση. Ένα ιταλικό χέρι θέλησε να με περάσει στο επόμενο επίπεδο, ένας κόουτς που θα με βοηθήσει να δουλέψω στο υψηλότερο επίπεδο. Βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι με διεκδίκησαν για καιρό και με ενθουσιασμό, εξηγώντας μου ότι η ομάδα θα "στηθεί" σε νέα παιδιά".

Δεν ένιωθε πως είχε αφήσει μια δουλειά στη μέση, στην Armani; " Όχι, γιατί έδωσα ό,τι είχα από την πρώτη ημέρα έως την τελευταία. Ενδεχομένως, να έμεινα με πικρή γεύση στο στόμα, έτσι όπως ολοκληρώθηκε η τελευταία μου χρονιά". Από εκεί και πέρα, είχε νέα ενδιαφέροντα και την ανάγκη να αποδείξει εκ νέου ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει και στην τέταρτη αγωνιστική της Euroleague, στο 77-66 επί της Μaccabi είχε 9 πόντους, 6 ριμπ. και 10 ασίστ σε 32.03'' -και όχι, δεν είχε ούτε ένα λάθος. Αλλά εστιάστε στις 10 ασίστ, που για τύπο της θέσης του προφανώς και δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Πριν σας αφήσουμε, να σας πούμε ότι μετέχει στο πρόγραμμα One Team της Euroleague, ενώ μετέχει και στη μη κερδοσκοπική οργάνωση Fame di Felicita, οι δραστηριότητες της οποίας αφορούν την ενημέρωση επί διατροφικών διαταραχών (γιατί του αρέσει να δίνει κάτι πίσω από την ευλογία που νιώθει πως έχει), δεν έχει κάνει κάποιο tattoo " γιατί δεν θέλω να ξυπνήσω στα 70 μου, με ένα δελφίνι στον ώμο", ευχαριστεί όλους τους προπονητές που ασχολήθηκαν μαζί του και θυμάται πάντα ως την καλύτερη ατάκα που του είπε ποτέ κάποιος, το " κοίτα πώς κάνει ο κόσμος που είναι στις εξέδρες. Τον ενθουσιασμό τους. Δεν γίνεται να μη θες να τα δώσει όλα για αυτούς τους ανθρώπους, για να τους ευχαριστήσεις για τα συναισθήματα που σου δίνουν. Όλα γίνονται για εκείνους".