Έχει πανηγυρίσει τίτλους, έχει θριαμβεύσει με την Εθνική ομάδα με την οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket του 2005 όντας μάλιστα αρχηγός. Μία χρονιά αργότερα ήρθε μία ακόμα μεγάλη επιτυχία σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, εκεί όπου η νίκη επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό έκανε όλους τους Έλληνες τρισευτυχισμένους.

Αποσύρθηκε το 2016 και έκτοτε ξεκίνησε μία νέα σελίδα στην καριέρα του ως προπονητής. Ο Μιχάλης Κακιούζης μίλησε στο SPORT24 για την προπονητική του εμπειρία στην Ρουμανία με την Κραϊόβα, το ταλέντο και τις προσωπικότητες που δεν λείπουν από την Εθνική, την συνεργασία με θρυλικά ονόματα της προπονητικής και το όνειρο της κατάκτησης της EuroLeague ως προπονητής.

Συνέντευξη στη Βάλια Πηλιανίδη

Πλέον τον βρίσκουμε εκτός συνόρων, στη Ρουμανία και συγκεκριμένα στην Κραϊόβα, εκεί όπου συνεχίζει την καριέρα του ως προπονητής σε ένα πρωτάθλημα που, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, αναπτύσσεται.

“Το πρωτάθλημα της Ρουμανίας είναι ένα πρωτάθλημα που αναπτύσσεται, έχει αρκετές ομάδες, 16. Οικονομικά το πρωτάθλημα είναι μία χαρά, δεν έχει προβλήματα. Κάποιες ομάδες είναι στους ομίλους του BCL, άλλες στο Europe Cup της FIBA. Είναι ένα πρωτάθλημα το οποίο που αναπτύσσεται συνέχεια με ξένους καλής ποιότητας.

Το ελληνικό μπάσκετ έχει μία ιστορία, αλλά το γνωρίζω περισσότερο ως παίκτης και όχι τόσο ως προπονητής. Τώρα το αν έχει κάτι καλύτερο ή όχι δεν θα μπω στη διαδικασία να το συγκρίνω. Η οργάνωση εδώ στην Ρουμανία είναι τελείως διαφορετική. Αν οι οφειλές δεν είναι νορμάλ και στην ώρα τους τότε η ομάδα... εξαφανίζεται. Υπάρχουν τιμωρίες και άλλες ποινές, όπως είναι και το φυσιολογικό.

Το να έρθω στην Ρουμανία ήταν κάτι που έτυχε. Δεν υπήρχε κάποια ομάδα από την Ελλάδα γιατί ακόμα και εγώ ως προπονητής δεν έχω φτάσει σε αυτό το επίπεδο, θεωρούμαι ακόμα άπειρος για το ελληνικό πρωτάθλημα. Όλη μου τη ζωή ήμουν εκτός Ελλάδας επομένως δεν είχα και τον φόβο του εξωτερικού, δεν μου ήταν δύσκολο να διαλέξω.

Στην Ελλάδα κάποια στιγμή ίσως, αν θέλουν και αν οι συνθήκες είναι κανονικές, θα μπορούσα να πάω σε κάποια ομάδα. Στην ομάδα μου τη δεδομένη στιγμή οι συνθήκες είναι ιδανικές, είναι όλα οργανωμένα και δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει τώρα κάτι”.

Θέλω να κερδίσω την EuroLeague ως προπονητής, είναι ξεκάθαρο

Δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την κορυφή και τους τίτλους. Αυτή είναι η φιλοσοφία που έφερε από το καλοκαίρι και στην ομάδα της Κραϊόβα με μοναδικό στόχο το double.

“Ο στόχος είναι πάντα η κορυφή. Θέλουμε το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Είναι δύσκολο, το καταλαβαίνω. Δεν ζω σε συννεφάκι, όμως είναι ο τρόπος πάνω στον οποίο δουλεύουμε από το καλοκαίρι. Η ομάδα σαν οργανισμός έχει καταλάβει τι θέλω και τι προσδοκώ. Έχουμε μία ολόκληρη πόλη που μας στηρίζει από πίσω και κάθε φορά θέλουμε να δίνουμε το καλύτερο για να κάνουμε τους πάντες εδώ χαρούμενους. Κάποιοι παίκτες έχουν αυτή τη νοοτροπία, κάποιοι άλλοι θέλουν δουλειά. Είναι και το τί εμπειρίες έχει ο κάθε παίκτης. Αυτό είναι κάτι που το αποκτάς και έρχεται από τις αποτυχίες που έχει η κάθε ομάδα. Δυστυχώς ή ευτυχώς αν κάτι δεν πάει καλά μαθαίνεις από αυτό ώστε να μην επαναλάβεις το λάθος, να κάνεις νέο”.

Ως παίκτης έχει καταφέρει πολλά. Διακρίσεις που κάθε αθλητής ,που αγωνίζεται φορώντας το εθνόσημο, ονειρεύεται. Ως προπονητής πλέον, οι στόχοι παραμένουν υψηλοί κι έχουν να κάνουν με την EuroLeague.

“Θέλω να κερδίσω την EuroLeague ως προπονητής, είναι ξεκάθαρο. Είναι κάτι το οποίο μπορεί να ονειρεύονται πολλοί, αλλά να μην το κάνει κανένας μας. Το τι θα γίνει στην πραγματικότητα δεν μπορεί να το γνωρίζει κανένας μας. Εγώ αυτό που θέλω είναι να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερος προπονητής και νομίζω πως χρόνο με τον χρόνο το πετυχαίνω αυτό, αν κρίνει κανείς και την δουλειά που γίνεται κάθε φορά στις ομάδες. Θέλω να πάω σε καλύτερα πρωταθλήματα και σε καλύτερες ομάδες, εννοείται αλλά αυτό θα γίνει σταδιακά και με δουλειά”.

Ως προπονητής φυσικά και θα ήθελα να είμαι στην Εθνική. Ποιος δεν θα ήθελε;

Όσο για το αν θα ήθελε να υπηρετήσει την Εθνική από τη θέση του προπονητή, η απάντηση είναι μία και σαφέστατη, ενώ οι τίτλοι είναι ο μεγάλος στόχος σε κάθε ομάδα που αναλαμβάνει να προπονήσει.

“Προπονητής είμαι. Ως προπονητής φυσικά και θα ήθελα να είμαι στην Εθνική. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι προπονητής στην Εθνική ομάδα; Είναι δυνατόν; Εκπροσωπείς την πατρίδα σου, τη χώρα σου και δεν υπάρχει σκέψη όταν θα έρθει κάποιος να σου πει να αναλάβεις προπονητικό πόστο στην Εθνική ομάδα. Η απάντηση θα είναι πάντα ναι, τουλάχιστον από την δική μου πλευρά.

Στόχος είναι πάντα να κερδίζεις και να κατακτάς τίτλους. Στόχος είναι η κορυφή και σιγά - σιγά θέτεις τις βάσεις και χτίζεις την ομάδα έτσι ώστε να φτάσει στην κορυφή. Δεν μου άρεσε ποτέ ούτε ως παίκτης ούτε ως προπονητής αυτό το κλασικό, ‘παιχνίδι με το παιχνίδι, βήμα - βήμα και θα δούμε.

Όχι, στόχος είναι πάντα η κορυφή. Πάντα θα παίζεις παιχνίδια για να φτάσεις στο τέλος αλλά ο στόχος θα είναι πάντα η κορυφή. Είτε όταν κάνεις πρωταθλητισμό είτε όταν μαθαίνεις. Αν για παράδειγμα είσαι δέκατος και τερματίσεις τέταρτος τότε υπάρχει τεράστια διαφορά. Για να το καταφέρεις όμως αυτό έχει τεράστια διαφορά. Συνεπάγεται πίεση, πολλή προπόνηση, αγωνία, άγχος, τα πάντα”.

Έχω πάρει στοιχεία από τους Ιβάνοβιτς και Ίβκοβιτς που εντάσσω στη δική μου φιλοσοφία, θεωρώ τον Ιτούδη τον καλύτερο Έλληνα προπονητή

Στην καριέρα του, ο Μιχάλης Κακιούζης συνεργάστηκε με πολλά και μεγάλα ονόματα της προπονητικής. Από τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και τον θρυλικό Ντούσαν Ίβκοβιτς μέχρι τον Γιάννη Ιωαννίδη. Κάθε προπονητής όμως έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που ο πλέον προπονητής της Κραϊόβα αφουγκραζόταν και προσπαθεί να εντάξει στο προπονητικό του ρεπερτόριο.

“Είχα πολύ καλούς προπονητές στην καριέρα μου ως παίκτης αλλά είχα και κακούς. Κάθε προπονητής είναι διαφορετικός, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το 90% των προπονητών που είχα ήταν κορυφαίοι. Ήταν ο Ιωαννίδης, ο Ιβάνοβιτς, ο Ίβκοβιτς, ο Αταμάν, ο Σάκοτα πολλοί καλοί προπονητές όλοι. Ήμουν τυχερός γιατί είχα και πολλούς Σέρβους προπονητές, Γιουγκοσλάβους. Είναι μεγάλη σχολή. Είχα και καλούς προπονητές από την Ελλάδα επομένως επειδή ήμουν πάντα ανοιχτόμυαλος και έβλεπα, προσπαθούσα πάντα να καταλάβω τι θέλει ο προπονητής μου και πώς κάνει την προπόνηση.

Πάντα έπαιρνα πολλά πράγματα από όλους μου τους προπονητές. Από τον καθένα κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Προσπαθώ να το βάλω και στη δική μου φιλοσοφία ως προπονητής πλέον. Για παράδειγμα το πώς κάναμε προπόνηση με τον Ιβάνοβιτς στην Μπαρτσελόνα, ή το πόσο δίκαιος ήταν ο Ίβκοβιτς και όλοι οι άλλοι μεγάλοι προπονητές, κυρίως της σερβικής σχολής.

Δεν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο να πω ότι μοιάζει για παράδειγμα με τον Ιβάνοβιτς ή με τον Ιωαννίδη, ή με τον Ίβκοβιτς. Έχω πάρει όμως πολλά στοιχεία από όλους και προσπαθώ να τα βάλω και να τα εντάξω στην δικιά μου φιλοσοφία. Μου αρέσει πολύ ο Ιτούδης, τον θεωρώ τον κορυφαίο Έλληνα προπονητή τη δεδομένη στιγμή και αυτή είναι φυσικά η δική μου άποψη. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει διαφορετική άποψη. Είναι η γνώμη μου. Μπορεί να δω οτιδήποτε από μπάσκετ, πέμπτη κατηγορία γυναικών για παράδειγμα, απλά αγαπώ το μπάσκετ, είμαι τρελαμένος με αυτό, δουλεύω για το μπάσκετ και το παρακολουθώ συνεχώς. Μπορεί να δω κάτι που να μου κάνει εντύπωση και να προσπαθήσω να το εντάξω και εγώ στο προπονητικό μου ρεπερτόριο”.

Ωραίες οι Ευρωλίγκες, αλλά το να είσαι πρωταθλητής Ευρώπης με την χώρα σου είναι το απόλυτο

Σαν παίκτης κατέκτησε τα πάντα με την Εθνική και έζησε στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη τόσο τη δική του όσο και των συμπαικτών του το 2005 και το 2006. Χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket του 2005 και ασημένιο στο παγκόσμιο του 2006, έχοντας μάλιστα κερδίσει τις ΗΠΑ στον ημιτελικό. Όταν όμως του ζητήθηκε να ξεχωρίσει μία από τις δύο χρονιές, η απάντηση ήταν άμεση και αφοπλιστική.

“Το 2005. Σε όλους μας, αυτή η χρονιά μάς έμεινε. Είναι ωραίες οι EuroLeague και τα πρωταθλήματα, έχουν μεγάλη σημασία φυσικά, αλλά όταν εκπροσωπείς την χώρα σου και όταν είσαι πρωταθλητής Ευρώπης με την χώρα σου, νομίζω είναι το απόλυτο. Δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Ανάμεσα στην νίκη επί της Αμερικής και το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ το 2005 πάλι το Ευρωμπάσκετ θα διάλεγα. Η νίκη απέναντι στην Αμερική το 2006 ήταν τρομερή, ήταν θα έλεγα το αποκορύφωμα. Το να ακούς όμως τον Εθνικό ύμνο και αν δούμε το αντίκτυπο που άφησε το χρυσό το 2005, είναι θεωρώ πολύ σημαντικό και το καταλαβαίνει αυτό κάποιος μόνο αν αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα.

Μία νίκη κόντρα στην υπερομάδα των ΗΠΑ ήταν φυσικά μία απίστευτη στιγμή αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το πως νιώσαμε το 2005 και το χρυσό στο EuroBasket. Αν βέβαια είχαμε κερδίσει στον τελικό στο Παγκόσμιο το 2006, τότε ναι θα έλεγα η νίκη απέναντι στην Ισπανία στον τελικό θα ήταν η πιο σημαντική”.

Είναι θέμα χρόνου να ξαναδούμε την Εθνική στα ψηλά σκαλοπάτια

Όσο για το παρόν της Εθνικής ανδρών και τις επιτυχίες που τόσο πολύ αναζητά η ομάδα, παίκτες σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο θα μπορούσαν να αποτελέσουν τις βάσεις πάνω στις οποίες θα χτιστεί κάτι κάλο.

“Η Εθνική έχει μεγάλες προσωπικότητες ακόμα και τώρα. Όταν έχεις τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Εθνική, ή τον Νικ Καλάθη ή τον Κώστα Σλούκα δεν νομίζω ότι έχεις θέμα στον αριθμό των προσωπικοτήτων στην ομάδα. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε όλους τους παίκτες που αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο. Τα παράθυρα δεν είναι δείγμα των παικτών που έχει η Εθνική, αλλά οι μεγάλες διοργανώσεις. Όλες οι Εθνικής ομάδες έχουν τις καλές και τις κακές περιόδους τους. Αυτό ισχύει για κάθε χώρα, για την Γαλλία, τη Σερβία, την Αμερική. Είναι φυσιολογικό. Το θέμα είναι πόσο μαθαίνεις από τα λάθη και τις κακές περιόδους που μπορεί να έχει η κάθε ομάδα.

Η Εθνική του 2005 δεν είναι καλό παράδειγμα γιατί ήμασταν πάρα πολλά χρόνια μαζί και μιλάγαμε με τα μάτια, δεν χρειαζόταν να βγάλουμε λέξη. Το ‘87 το ίδιο. Είναι τελείως διαφορετικό. Θεωρώ είναι θέμα χρόνου να ξαναδούμε την Εθνική στα ψηλά σκαλοπάτια να φέρνει επιτυχίες. Υπάρχει το μείγμα των παικτών που μπορούν να βοηθήσουν και θέλει υπομονή και πολλή δουλειά”.

Ο προπονητής πλέον Μιχάλης Κακιούζης κρατάει τις επιτυχίες στην καριέρα του ως παίκτης σαν ευχάριστες αναμνήσεις και στοχεύει πλέον στη νέα του καριέρα, αυτή ως προπονητής. Δεν θέλει να κάνει τους παίκτες του όπως ήταν και ο ίδιος σαν παίκτης ενώ το πώς θα τον θυμάται ο κόσμος δεν τον επηρεάζει από τη στιγμή που εκείνος είναι ευτυχισμένος με την πορεία του.

“Δεν θέλω να βάλω δικά μου στοιχεία στους παίκτες της ομάδας μου. Δεν θα έλεγα προσωπικά ότι ‘"γιατί να μην μπορεί να πάρει αυτό το επιθετικό ριμπάουντ, είναι εύκολο" ή "γιατί να μην βάλουμε αυτό το εύκολο σουτ". Θεωρώ ότι αν οποιοσδήποτε προπονητής επιχειρήσει να το κάνει αυτό, έχει χάσει το παιχνίδι. Οι προπονητές διδάσκουν κάποια πράγματα στους παίκτες. Από εκεί και πέρα έχει να κάνει με την προσωπικότητα του κάθε παίκτη, τον χαρακτήρα του και κατά πόσο μπορεί να ανταπεξέλθει στις οδηγίες που δέχεται.

Δεν με απασχολεί πώς θα με θυμάται ο κόσμος, ας κάνει ό,τι θέλει. Το θέμα είναι αν είμαι εγώ χαρούμενος ή όχι με όσα έχω καταφέρει. Αλλά εγώ ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος, πάντα ήθελα περισσότερα. Αν έπρεπε να πω κάτι στους παίκτες μου είναι ότι η δουλειά δεν πρέπει να σταματάει ποτέ. Το κάνω και τώρα μόνος μου, δουλεύω με τον εαυτό μου”.

Στην προπονητική πρέπει να μάθεις τα πάντα από την αρχή, δεν έχω απωθημένα

Όσο για το αν κουβαλάει πλέον ένα βάρος σαν προπονητής λόγω των επιτυχιών που είχε σαν παίκτης, ο Μιχάλης Κακιούζης δεν το βλέπει έτσι.

“Σε καμία περίπτωση. Είναι δύο διαφορετικά κομμάτια. Μπορεί ο χώρος να είναι ίδιος, το μπάσκετ, αλλά είναι τελείως διαφορετική δουλειά που ξεκινάει από το μηδέν. Πρέπει να μάθεις τα πάντα από την αρχή. Ως παίκτης, ο καθένας στο τέλος της μέρας παίζει για τον εαυτό του. Ως παίκτης έχεις εικόνες και εμπειρίες εκ των έσω. Ξέρεις τις καταστάσεις στα αποδυτήρια και καταλαβαίνεις την ψυχολογία ενός παίκτη.

Όταν ξεκινάει κάποιος μία καριέρα ως προπονητής, ναι μεν έχει μια βάση έχοντας παίξει σε υψηλό επίπεδο αλλά είναι κάτι εντελώς καινούργιο. Μέχρι να βρεις τον τρόπο να αντιμετωπίζεις συγκεκριμένες καταστάσεις παράλληλα με τους παίκτες και την τακτική, είναι μία δύσκολη διαδικασία η οποία σαν προπονητής την ζεις τελείως διαφορετικά από ότι σαν παίκτης. Ο παρονομαστής είναι κοινός στο μπάσκετ αλλά όλο το υπόλοιπο είναι εντελώς διαφορετικό”.

Πλέον η προσοχή του είναι στην ομάδα που προπονεί στην Ρουμανία και στην καριέρα του ως προπονητής, όχι ως παίκτης. Μία νέα σελίδα που έχει αρχίσει εδώ και τέσσερα χρόνια και που δεν κουβαλάει μαζί της απωθημένα.

“Δεν έχω απωθημένα μπορώ να πω. Δεν έχω κανένα παράπονο από την πορεία μου στον χώρο. Έκανα ό,τι μπορούσα και ό,τι ήταν δυνατόν να κάνω. Έδινα κάθε φορά όλη μου την καρδιά σε αυτό που έκανα. Το μπάσκετ το λατρεύω και εξακολουθώ να δίνω τα πάντα”.