Το ανοιχτό γήπεδο του Τρίτωνα, το γήπεδο που έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποτελεί κάτι σαν το κέντρο του κόσμου για τα Σεπόλια. Είναι ένα μέρος που έχει αύρα NBA. Όλοι θέλουν ένα κομμάτι του.

Ο Μιχάλης Μιχελάκος είναι ένα παιδί της πόλης. Των 10-12 οικοδομικών τετραγώνων που είναι τα Σεπόλια. Δεν είχε καλά-καλά βγάλει την Γυμναστική Ακαδημία όταν ανέλαβε το 2011 την τεχνική ηγεσία του Τρίτωνα, σε ηλικία 21 ετών. Ο Τρίτωνας αγωνιζόταν στην Γ’ ΕΣΚΑ. Είχε ρεκόρ 2-12, ήθελε απλώς να κάνει αυτό που έμοιαζε αδύνατο: Να σώσει την κατηγορία, σε ένα πρωτάθλημα που έπεφταν 4 ομάδες και ήταν τελευταίος, δύο νίκες μακριά από τον προτελευταίο. Σε αυτή την ομάδα όμως, σε αυτή την γειτονιά, το αδύνατο μοιάζει δυνατό.

Η ιστορία - στους μπασκετικούς κύκλους - είναι πλέον γνωστή. Ο τότε 21χρονος Μιχάλης Μιχελάκος, που ήταν προπονητής της ομάδας Γυναικών του συλλόγου, ανέλαβε καθήκοντα στο ανδρικό τμήμα ένα πρωί Παρασκευής. Οδήγησε τον Τρίτωνα σε 13 σερί νίκες και τελικά σε ρεκόρ 16-14. Ο φόβος ότι η ομάδα θα έπεφτε κατηγορία, έγινε ελπίδα για την άνοδο.

Η άνοδος δεν ήρθε εκείνη την χρονιά, με την ομάδα να τερματίζει στην 5η θέση. Ήρθαν όμως πολλές άνοδοι τις σεζόν που ακολούθησαν. Σχεδόν 12 χρόνια αργότερα, ο Τρίτωνας έκανε κάτι που - στο ξεκίνημα της σεζόν - δεν πίστευαν ούτε στην ίδια την ομάδα: Κέρδισε την άνοδό του στην Basket League. Το αδύνατο έγινε πάλι δυνατό. Προπονητής της ομάδας παραμένει ο Μιχάλης Μιχελάκος. Στα 33 του πλέον, πιο ώριμος, πιο σίγουρος.

Το ραντεβού με τον νεαρό τεχνικό δόθηκε εκεί που ξεκίνησαν όλα για τον σύλλογο: Στο ανοιχτό του Τρίτωνα. Το ανοιχτό γήπεδο που πλέον είναι πασίγνωστο ότι έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Η γειτονιά είναι μικρή. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Στην όψη του κόουτς Μιχελάκου, ένας 12χρονος πιτσιρικάς άρχισε να φωνάζει συνθήματα του Τρίτωνα από την διπλανή παιδική χαρά.

Εν μέσω των συνθημάτων του πιτσιρικά έγινε η φωτογράφιση και μέρος της κουβέντας. Περίπου 70 μέτρα πιο μακριά, στην καφετέρια του Γιάννη Τζίκα - που είναι γνωστό ότι φρόντιζε την οικογένεια Αντετοκούνμπο - έγινε και το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης. Σε αυτά τα 70 μέτρα πορείας, ο Μιχάλης Μιχελάκος είδε κοντά στα 10 άτομα να τον χαιρετούν. Να του δίνουν το χέρι. Να τον συγχαίρουν. Η συζήτηση συνεχίστηκε κανονικά.

Οι διακοπές συχνές, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Το κινητό του κόουτς χτυπούσε συνέχεια. Φίλοι, γνωστοί, πρώην παίκτες, συμπαίκτες, ακόμα και πρώην συμμαθητές επικοινωνούσαν μαζί του. Ο Μιχάλης Μιχελάκος απαντούσε σε κάθε κλήση. Ήθελε να απαντήσει σε κάθε άνθρωπο που τον σκέφτηκε. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, έγινε και μία όμορφη συζήτηση. Μία συζήτηση απολογιστική, μπασκετική, ενίοτε και λίγο νοσταλγική λόγω της πορείας 12 χρόνων που έχει προηγηθεί.

Συνέντευξη στον Στέφανο Μακρή

Το να γίνει μία κλασική συνέντευξη στην λογική ερώτησης-απάντησης δεν θα ταίριαζε σε αυτή την κουβέντα. Ο Μιχάλης Μιχελάκος είναι - με την καλή έννοια - ένας χείμαρρος. Δεν του αρέσουν τα μεγάλα λόγια, προσπαθεί να αποφεύγει τα κλισέ. Με κάποιο τρόπο όμως καταφέρνει να σε κρατάει στην κουβέντα. Να σου λέει πράγματα που σου τραβούν το ενδιαφέρον.

Η κουβέντα δεν ξεκίνησε από το τέλος, δηλαδή την άνοδο. Ξεκίνησε από την περσινή πορεία, όπου ο Τρίτωνας έφτασε μία ανάσα από την άνοδο, πριν ηττηθεί από το Ψυχικό. Ναι, το ίδιο Ψυχικό που απέκλεισε στο φετινό Final Four. Μία ομάδα που “βρισκόταν δύο επίπεδα πάνω σε σχέση με πέρυσι” όπως τόνισε. Πώς λοιπόν ξεκίνησε το φετινό ταξίδι; Πώς το βίωσε ο νεαρός τεχνικός; Ποια ήταν τα σημεία-κλειδιά, τα ματς-σταθμοί; Ο λόγος στον άνθρωπο που επανέφερε τον Τρίτωνα στην Basket League έπειτα από 44 χρόνια.

Πέρυσι απλώς δεν ήταν η χρονιά μας

“Αν κάνω ένα flashback όλη την χρονιά, δεν θα μπορούσε να κλείσει με καλύτερο τρόπο. Όλη η εικόνα της ομάδας, των παιδιών, σε γέμιζε. Όλοι αυτοί οι κόποι, η δουλειά, όλο αυτό το κομμάτι βγήκε στο γήπεδο. Δεν είναι εύκολο, αλλά όλοι είχαν την διάθεση να ακούσουν και να μπουν σε καλούπι” ανέφερε αρχικά ο Μιχάλης Μιχελάκος, για να αναφερθεί αρχικά στην περσινή πορεία της ομάδας:

“Πέρυσι έγινε μία τεράστια προσπάθεια, με τελείως διαφορετικά οικονομικά δεδομένα για την περιοχή και την διοίκηση της ομάδας. Ο σύλλογος δεν είχε ξανά διαχειριστεί μία τέτοια κατάσταση, με μεγάλα συμβόλαια. Όταν βάζεις τέτοιους στόχους, θες να παρουσιάσεις και ένα όραμα για την Α1.

Σε αυτό το κομμάτι φάνηκε ότι δεν ήμασταν έτοιμοι πέρυσι. Κάποιοι τραυματισμοί, κάποιες κακοτυχίες, κάποιες ήττες, δούλεψαν ανασταλτικά για να βρούμε την σειρά μας. Κάναμε βήματα προς τα πίσω όταν πιστεύαμε ότι είμαστε καλά, ενώ προσπαθούσαν τα παιδιά. Ίσως ήταν θέμα χημείας. Παρόλα αυτά, χάσαμε πρώτο ματς στο Ψυχικό με buzzer-beater, χάσαμε το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs με τρίποντο από το κέντρο του Μωραΐτη κόντρα στον Πανερυθραϊκό. Η ομάδα όμως δεν είχε παρατήσει τα όπλα. Απλώς δεν ήταν η χρονιά μας”.

Πέρυσι δεν ήταν η χρονιά του Τρίτωνα. Αυτό έφερε ανασύνταξη και άλλους στόχους. Απλώς έμελλε τελικά να είναι ψηλότεροι από ότι περίμεναν ακόμα και στην ίδια την ομάδα. “Φέτος, χωρίς να έχουμε τέτοιο στόχο, φτιάχνοντας μία ομάδα από το μηδέν, με παιδιά που ήταν ελεύθερα ή ήθελαν να κάνουν step up, κάναμε κάτι καλό. Το θέμα των ξένων βοήθησε, γιατί σε ένα ροτέισον 8 παικτών, όλες οι ομάδες είχαν καλά ρόστερ. Για αυτό έγιναν καλά παιχνίδια και ήταν τόσο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα. Έκλεισε η ψαλίδα. Το 1ο Ψυχικό έκανε 9 ήττες και εμείς ήμασταν 4οι σε τριπλή ισοβαθμία με 10 ήττες.

Θα συμφωνήσω με πολλούς που λένε ότι το φορμάτ δεν ήταν δίκαιο. Το φετινό πρωτάθλημα όμως είναι εξαίρεση. Στο περσινό πρωτάθλημα, που η Καρδίτσα είχε μόνο 3 ήττες, το να μπει σε ένα σκόπελο με playoffs και Final Four, όπου η σεζόν θα κρινόταν σε ένα ματς, θα ήταν άδικο. Φέτος όμως, δεν μπορείς να πεις κάτι. Το μόνο - θεωρητικά - άδικο του συστήματος ήταν ότι ο 3ος Ηρακλής αντιμετώπισε τον 6ο Πανερυθραϊκό ξεκινώντας από το 0-2”.

Πώς μπορεί αλήθεια όμως μία ομάδα να διαχειριστεί ότι έφτασε μία ανάσα από την άνοδο και πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή; Ποιες μπορεί να ήταν οι σκέψεις όλων; Τι αποφάσεις πάρθηκαν; Ο Μιχάλης Μιχελάκος είχε την απάντηση.

“Με το που τελείωσε η χρονιά πέρυσι άδειασα. Ήταν πολλή κουραστική σεζόν, με στεναχώρια. Παρόλα αυτά, δεν ήθελα να το βάλω κάτω. Υπήρξε μία προοπτική να φτιάξουμε κάτι σε στέρεες βάσεις, να επιλέξω κάποια πρόσωπα, ενώ η ομάδα έκανε μία προσπάθεια να μπει με στόχους και όχι απλώς για να κατέβει στο πρωτάθλημα.

Νομίζω ότι όλα πήγαν πάρα πολύ καλά στο recruiting. Πήραμε παίκτες έμπειρους όπως ο Πολυτάρχου και ο Ντράσκοβιτς, τον Καμπερίδη που έχει παραστάσεις από Basket League και είχε χρόνια να κατέβει κατηγορία. Χωρίς να κάνουμε υπερβολές στο οικονομικό κομμάτι, χτίσαμε μία πολύ καλή ομάδα από άποψης προσώπων.

Ήταν δεδομένο ότι λόγω μπάτζετ θα είχαμε παιδιά ρολίστες όπως ο Προίσκος, ο Πράπας, ο Τσουργιάννης, ο Ζαραϊδώνης. Παιδιά που δεν είχαν εικόνες, αλλά είχαν τεράστια διάθεση και κίνητρο. Από τον Σεπτέμβριο ήρθε, ο Τσάμης που μας γέμισε περισσότερο και ξεκινήσαμε την χρονιά”.

Στο Final Four έγινε το απίστευτο

Το αδύνατο που έγινε δυνατό. Αυτή είναι μία φράση που γενικά χρησιμοποίησε αρκετά ο Μιχάλης Μιχελάκος. Βλέποντας κάποιος τον Τρίτωνα όλη την σεζόν, έβλεπε ότι υπήρχαν βάσεις. Κανείς δεν έλεγε ότι ο στόχος ήταν η άνοδος.

Τα αποτελέσματα όμως έλεγαν κάτι διαφορετικό. Και υπήρχε λόγος που έγινε όλη αυτή η πορεία. Από το χτίσιμο του ρόστερ, μέχρι τις προσαρμογές που έγιναν μετά την αποχώρηση του Πολυτάρχου και την αντικατάσταση του Ντράσκοβιτς με τον Μανοΐλοβιτς. Ο Μιχάλης Μιχελάκος παίρνει πάλι τον λόγο.

“Είχαμε διακριτούς ρόλους από την αρχή - κάτι που δεν έχει απαραίτητα να κάνει με εμένα, αλλά και με τα παιδιά. Οι πρωταγωνιστές πήραν μόνοι τους τον ρόλο τους. Δεν χρειαζόταν να πούμε ότι ο Πολυτάρχου θα ήταν ο ηγέτης για παράδειγμα.

Πιστεύω ότι μας βοήθησαν και οι συγκυρίες, κάτι που δεν ίσχυε πέρυσι. Τα διπλά κόντρα στον Κόροιβο και το Αγρίνιο στην αρχή της χρονιάς. Το γεγονός ότι οι πρώτες μας ήττες - κόντρα σε Πανερυθραϊκό και Μέγαρα - ήρθαν σε δύσκολα ματς, όπου δεν παίξαμε καλά, αλλά ήμασταν στο επίπεδο απόδοσης που χρειαζόταν η κατηγορία, έπαιξε ρόλο. Κάναμε νέο σερί νικών κάποια στιγμή. Στα μεσα των Χριστουγεννων ήρθε μία ήττα στην Ελευθερούπολη, χάνοντας μεγάλη ευκαιρία για εμάς, επειδή ήμασταν σε κακή μέρα.

Μπήκαμε στον Γενάρη, όπου μετά από μία συζήτηση με τον Πολυτάρχου - που είχε μία καλή πρόταση από τα Μεγαρα - αποφάσισε εκείνος και η διοίκηση ότι θα ήταν καλό να αποχωρήσει. Χάσαμε τον αρχηγό μας και έναν από τους πρώτους σκόρερ, με την ομάδα πρώτη. Αυτό επηρέασε λίγο την κατάσταση επειδή παίξαμε δύο μέρες μετά με το Μαρούσι και χάσαμε στις λεπτομέρειες.

Αυτή την ήττα, όπως και αυτή με τα Μέγαρα, την κουβαλήσαμε όλη την σεζόν. Μετά έγινε η αλλαγή του Ντράσκοβιτς με τον Μανοΐλοβιτς. Η έλευσή του άλλαξε τα δεδομένα. Εκεί είχαμε αλλαγή προσανατολισμού στην ποσότητα γκαρντ και ψηλών, γιατί όλοι πήγαν μία θέση παραπάνω. Ο Τσάμης βγήκε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που είχαμε συζητήσει. Πιστεύαμε ότι μπορούσε να εκπροσωπήσει αυτό τον ρόλο, κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι τότε, γιατί την περσινή σεζόν στην Ερυθραία είχε ρόλο, αλλά αυτός ήταν διαφορετικός.

Όλες αυτές οι προσθαφαιρέσεις έφεραν δύο φυσιολογικές ήττες, από Ηρακλή και μετά από τον Αμύντα έπειτα από τρεις παρατάσεις. Κάπου εκεί, με ρεκόρ στο 10-5, κάναμε έναν απολογισμό. Από εκεί και πέρα, στον δεύτερο γύρο ταλαιπωρηθήκαμε από κορονοϊό και με κολλητά παιχνίδια, αλλά αυτό δεν μας στοίχισε, αφού πήραμε σημαντικές νίκες με Κόροιβο και Πανερυθραϊκό. Χάσαμε από τα Μέγαρα με τον Μανοΐλοβιτς τραυματία. Πήραμε μία σημαντική νίκη κόντρα στην Ελευθερούπολη όμως. Μετά χύσαμε λίγο την καρδάρα με το γάλα με μία ήττα από τον Παπάγου μετά το Πάσχα.

Εμείς είχαμε πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, χωρίς να το διαφημίσουμε. Όλα τα παιδιά είναι μικρά σε ηλικία, με μεγαλύτερους τους Καμπερίδη και Μανοΐλοβιτς που είναι 30 χρόνων. Ίσως είχαμε ψηλώσει λίγο με τον Παπάγου, αλλά - και στην κακή μας μέρα - το ματς το χάσαμε στην παράταση. Θεωρώ ότι αδίκως κλείσαμε την σεζόν στο 20-10. Χάσαμε πολλά κλειστά παιχνίδια. Χάσαμε ένα ματς στο Μαρούσι παίζοντας με σημαντικές απουσίες όπως του Καμπερίδη και με περιορισμό συμμετοχής των Μάγιερς και Μανοΐλοβιτς, παίζοντας με όλη την second unit μας.Και παίξαμε ένα do or die ματς με τον Ηρακλή, όπου θέλαμε την νίκη για να έχουμε πλεονέκτημα έδρας. Κάναμε μία κυριαρχική εμφάνιση, ενώ και ο Ηρακλής ήταν σε μέτρια μέρα.

Το ματς με την Ελευθερούπολη στα playoffs ήταν ματς χαρακτήρα και καρδιάς. Το πρώτο ματς ήταν το καθοριστικό επειδή η Ελευθερούπολη άλλαξε την φιλοσοφία της και ήταν πιο σκληρή στην άμυνα. Νικήσαμε στις λεπτομέρειες. Στο δεύτερο παιχνίδι απάντησε η Ελευθερούπολη και στο τρίτο παιχνίδι μας βοήθησαν τα νιάτα μας. Βγάλαμε τεράστια ενέργεια, σε μία σειρά 10 ημερών η καταπόνηση ήταν τεράστια Μετά φτάσαμε στο Final Four και έγινε το απίστευτο”.

Το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό

Γιατί μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ήταν απίστευτο αυτό που έζησε ο Τρίτωνας; Γιατί να το λέει αυτό ο ίδιος ο προπονητής του; Ο τεχνικός της ομάδας έχει την δική του εξήγηση:

“Είναι απίστευτο για κάποιον που είναι από μέσα. Κάποιον που είναι στα κύτταρα της ομάδας και μπορεί να αφουγκραστεί πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι απίστευτο επειδή όλη την χρονιά δεν το σκεφτόμασταν, δεν κοιτάζαμε εκεί. Δουλεύαμε με σκοπό να παρουσιαστούμε ανταγωνιστικοί και να βάζουμε ένα “πρέπει” στα παιδιά κάθε Σάββατο ώστε να έχουν κίνητρο.

Είναι απίστευτο, επειδή είναι εκπληκτικό το πώς μπορούν παιδιά χωρίς παραστάσεις, εμπειρίες και εικόνες να πετύχουν κάτι τέτοιο. Το πώς μπορούν να κάνουν το αδύνατο-δυνατό, αν συστρατευτούν υπό ένα πλάνο, μία καθοδήγηση. Με leaders όπως ο Καμπερίδης και ο Μανοΐλοβιτς, έχοντας παιδιά με περίσσιο ταλέντο όπως ο Κουφόπουλος και ο Μάγιερς..

Το λέω αδύνατο, επειδή στον ημιτελικό βρήκαμε μπροστά μας μία πάρα, πάρα πολύ καλή ομάδα. Το Ψυχικό είχε κρατήσει ένα τεράστιο κομμάτι του περσινού κορμού, με κίνητρο και φιλοδοξία. Έχοντας εντάξει τον ίσως καλύτερο ξένο της κατηγορίας, τον Σέγκου, που είναι επιπέδου Basket League και έναν ακόμα πολύ καλό ξένο όπως ο Βίκτορ. Ποιοτικά, μπορεί και να ήταν δύο επίπεδα πάνω από πέρυσι. Οι προσθήκες του Τσόχλα και του Οκεκουόγεν στα μέσα της σεζόν έδειξαν ότι έχουν βάλει ψηλά τον πήχη.

Με τέτοιο φορμάτ πρωταθλήματος, ίσως ήμασταν πιο τυχεροί. Ήμασταν σε καλύτερη μέρα στον ημιτελικό. Το φορμάτ με το Final Four είναι σκληρό. Τρομερά ενδιαφέρον για τους τρίτους, όμορφο να το παρακολουθείς. Όταν είναι η ομάδα σου μέσα όμως, είναι πολύ ψυχοφθόρο. Και το λέω εγώ που είμαι σε ομάδα που νίκησε.

Θέλω απλώς να το απολαύσω πριν σκεφτώ την επόμενη χρονιά

Ο Τρίτωνας κέρδισε την άνοδο. Υπάρχει η θετική διάθεση να γίνουν οι κινήσεις ώστε ο σύλλογος να μπορέσει να αγωνιστεί στην Basket League. Ο Μιχάλης Μιχελάκος το ξέρει αυτό. Προς το παρόν όμως θέλει απλώς να ζήσει την στιγμή. Τον κόσμο που τον χαιρετάει στον δρόμο, το τηλέφωνο που δεν σταματάει να χτυπάει. Τον κύριο Γιάννη που έχει την γνωστή καφετέρια απέναντι από το γήπεδο να έρχεται και να τον αγκαλιάζει.

“Είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να μιλήσω στον εαυτό μου και να κοντρολάρω τα συναισθήματά μου, θέλοντας να το απολαύσω. Θεωρώ ότι για τα δεδομένα του Τρίτωνα είναι εξωπραγματικό αυτό που κάναμε. Κάτι που δεν είχαμε υπολογίσει.

Αν πετυχαίνεις πράγματα που δεν έχεις υπολογίσει, το συναίσθημα είναι πιο γλυκό. Ακόμα περισσότερο όταν όλο αυτό βγαίνει μέσα από δυσκολίες. Τίποτα στην ζωή δεν είναι ευχάριστο αν δεν έχεις δυσκολευτεί. Είμαι σε αυτό το μονοπάτι, δεν θέλω να μπω σε αυτή την διαδικασία, γιατί ξέρω ότι πρέπει να γίνουν κάποια βήματα για να γίνει η ένταξη στην κατηγορία. Μετά θα τα σκεφτώ όλα αυτά.

Σίγουρα μέσα στην ημέρα περνάνε σκέψεις, αλλά θέλω να το απολαύσω. Δεν θα την ξαναζήσω αυτή την στιγμή και θέλω να την κρατήσω.

Με τον Τρίτωνα έχουμε φτάσει από την Γ’ ΕΣΚΑ στην Basket League. Δεν μπορούσα να το φανταστώ ολο αυτό όταν ανέλαβα την ομάδα το 2011. Σαν χαρακτήρας είμαι συντηρητικός και μου αρέσει να βάζω βραχυπρόθεσμους στόχους.

Επειδή αγαπάω αυτό που κάνω και οι συγκυρίες με την τύχη είναι με το μέρος μου, έφτασα εδώ και είμαστε στην Α1. Είναι απίστευτο. Είναι τρομερό το συναίσθημα. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Θα το συνειδητοποιήσω αν τελικά αγωνιστούμε στην Α1.

Εδώ θέλω να βάλω και έναν αστερίσκο. Είναι άδικο να βγαίνεις νικητής από το γήπεδο και η πρώτη ερώτηση που γίνεται να είναι αν μπορεί να παίξει η ομάδα στην Α1. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα υπόβαθρο, το οποίο καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο στην Ελλάδα, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει μία φόρμουλα, ώστε να υπάρχει μία βάση για τις ομάδες και να μην παίζουν ρόλο μόνο τα χρήματα.

Όπως γίνεται ας πούμε στην Premier League όταν ανεβαίνει μία ομάδα από την Championship. Και αν δεν μπορείς, δεν μπορείς. Όχι όμως να εξαρτάται τελείως από την λογική να τα βρει όλα μία ομάδα. Μακάρι στο μέλλον να υπάρχει κάποιο είδος bonus, γιατί είναι άδικο για διοικήσεις, παίκτες και προπονητές που έχουν ματώσει να πετύχουν τον στόχο, να έχουν άγχος για το αν η ομάδα θα υλοποιήσει αυτό το πράγμα.

Να γίνει το όνειρο πραγματικότητα, να βρεθούμε στην Basket League

Το θέμα του γηπέδου είναι επίσης μία μεγάλη κουβέντα. Ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει κανένα γήπεδο. Τώρα γίνονται κάποιες βελτιωτικές κινήσεις. Το Μετς έχει φτιαχτεί. Και το Στρέφη - που είναι η έδρα μας - ήταν να φτιαχτεί, αλλά πήγαμε το θέμα λίγο πίσω λόγω των playoffs. Δεν μπορούσαμε να φτιάχνουμε το παρκέ ενώ κάναμε πρωταθλητισμό, δεν ήταν ρεαλιστικό.

Θέλω να πιστεύω ότι κάπως θα συνωμοτήσει το σύμπαν, θα ταυτιστούν όλες αυτές τις δυνάμεις για να γίνει το όνειρο-πραγματικότητα. Να βρεθεί μια λύση και να μην βρεθούμε εκτός Basket League για γραφειοκρατικούς λόγους ή για το γηπεδικό πρόβλημα που υπάρχει.

Ο αγωνιστικός σχεδιασμός είναι πολύ πίσω, αλλά από την άλλη θα ήθελα να έχω κάποια παιδιά από την φετινή χρονιά. Αναλόγως και των δυνατοτήτων της ομάδας. Σίγουρα κάποια παιδιά που μπορούν να ανταπεξέλθουν και έχουν το κίνητρο. Είναι άλλοι οι ρόλοι και τα δεδομένα. Αν τυχόν η ομάδα παίξει στην Α1, μακάρι να μπορέσω να κρατήσω κάποια παιδιά, ώστε να ζήσουν αυτό που αξίζουν.

Έχουν άλλη αίγλη τα Σεπόλια λόγω του Αντετοκούνμπο, είναι μία μπασκετική γειτονιά

Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο ξεκίνησαν την πορεία από τα Σεπόλια. Από το ανοιχτό του Τρίτωνα, πριν πάνε στον Φιλαθλητικό και ανοίξουν τα φτερά τους. Η αύρα τους υπάρχει ακόμα, αυτό δεν το αρνείται κανείς.

“Η ομάδα του Γιάννη είναι ο Φιλαθλητικός. Ο Τρίτωνας και το ανοιχτό του Τρίτωνα είναι στην ουσία τα μέρη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά της οικογένειας. Εδώ έκαναν τα πρώτα τους βήματα, έτρεξαν, πάλεψαν βιοπορίστηκαν. Με το global που έχει πάρει, βγάζει μία αίγλη τομέρος. Παρότι τα Σεπόλια είναι μία περιοχή που είναι μικρή αγορά που δεν φημίζεται για τα μαγαζιά και τα καφέ, είναι μία μπασκετική γειτονιά. Ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ εδώ και ας μην είναι πάνω από 10-15 οικοδομικά τετράγωνα τα Σεπόλια. Όλοι είμαστε υπερήφανοι για αυτό το μέρος.

Είναι ένα μικρό μέρος. Όλοι γνωριζόμαστε. Είναι άδικο για την περιοχή ότι δεν υπάρχει ένα γήπεδο κοντά ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συσπείρωση. Ο Τρίτωνας πάντα μετανάστευε για να παίξει. Από το Αιγάλεω και τα Λιόσια μέχρι την Γλυφάδα. Ο Δήμαρχος έχει πει ότι θα φτιαχτεί ένα γήπεδο, κάτι που θα ήταν σημαντικό για την ομάδα και την γειτονιά. Ενώ όμως είμαστε μία συνοικία που αγαπάει το μπάσκετ, δεν έχει ένα δικό της γήπεδο, να ενώσει τον κόσμο.

Αν έπρεπε να βάλω έναν τίτλο κάτι για την φετινή χρονιά, ίσως είμαι λίγο υπερβολικός λόγω της εικόνας της ομάδας - που είχε βάσεις και συνέπεια- αλλά μου έρχεται πως ήταν η χρονιά των θαυμάτων. Με την αγωνιστική μας εικόνα δεν είναι θαύμα. Είναι όμως η ανακούφιση, είμαι κατακλυσμένος από συναισθήματα. Είχαμε παίκτες που είχαν άγνοια κινδύνου επειδή δεν το είχαν ξανακάνει. Ήταν μία χρονιά θαυμάτων”.

Μία χρονιά θαυμάτων. Το αδύνατο που έγινε δυνατό. Στον Μιχάλη Μιχελάκο δεν αρέσουν τα κλισέ. Του αρέσει όμως να ονειρεύεται. Όπως και στον Τρίτωνα. Θαύμα ή όχι, αδύνατο ή όχι, η ιστορία θα γράψει ότι ο Τρίτωνας κέρδισε με το σπαθί του την άνοδο στην Basket League.

Στο ξεκίνημα της σεζόν δεν πίστευε κανείς στην ομάδα ότι αυτό μπορούσε να γίνει. Με την σεζόν να ολοκληρώνεται, ο Μιχάλης Μιχελάκος ακόμα δεν έχει πιστέψει ότι η ομάδα του τα κατάφερε. Ίσως όταν καταλαγιάσει η φασαρία, όταν το κινητό του τηλέφωνο δεν χτυπάει κάθε 3 λεπτά, να καταλάβει και ο ίδιος τι κατάφερε ο οργανισμός του Τρίτωνα, γράφοντας ιστορία.