Ο Μιχάλης Πελεκάνος στη Φάρμα! Η αιφνιδιαστική απόφαση της εισόδου του στο τηλε-ριάλιτι επιβίωσης που "φιλοξενείται" στην αγροικία του ΑΝΤ1 ανατρέπει τον προγραμματισμό, ο έτοιμος πρόλογος μιας 90λεπτης συνέντευξης διαγράφεται μονομιάς και καταλήγει αναγκαστικά στον κάδο απορριμμάτων του desktop. Ή μήπως όχι; Δεύτερες σκέψεις βολτάρουν ακανόνιστα στο μυαλό. Βιαστική ανάκτηση κειμένου και επαναδιατύπωση των λέξεων. Τα λόγια μένουν, μεταβάλλεται απλώς η ιεραρχία.

"Μας αρέσει πάρα πολύ η φύση, γιατί δεν έχει όλη αυτήν τη βαβούρα της πόλης. Είναι πολύ πιο ήρεμα τα πράγματα χωρίς η Αθήνα ν' απέχει πολύ αν χρειαστεί οτιδήποτε" αποκρίνεται και, μολονότι στην απάντησή του συμπεριλαμβάνει τη σύζυγό του Ευαγγελία που κατάγεται από τ' αργολικά εδάφη, μάς προϊδεάζει -χωρίς να το γνωρίζουμε- για τις εξελίξεις που θ' ακολουθήσουν. Ο Μιχάλης Πελεκάνος στη Φάρμα! Προέκυπτε ολοφάνερα από τα συμφραζόμενα.

Εκ των υστέρων, όταν πια η πληροφορία είχε διαρρεύσει, θα ευχαριστούσε "πολύ την Ερμιονίδα που χωρίς να της πω λεπτομέρειες αποδέχθηκε αμέσως το αίτημά μου. Όταν ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου θα είμαι πάλι πίσω για να αγωνιστώ". Ούτε παρέλειπε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του "στη σύζυγό μου Ευαγγελία για τη στήριξη και την αγάπη της όλον αυτό τον καιρό και στην απόφασή μου να μπω στη Φάρμα".

Λίγες ημέρες νωρίτερα έμοιαζε με απίθανο σενάριο ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οδηγώντας από το Ναύπλιο στην Αθήνα, βράδυ Σαββάτου στην Εθνική οδό ούτε που περνούσε από το μυαλό μια τέτοια αναπάντεχη τροπή. Μονοπωλούσε τη σκέψη η αναδρομή στη μακρά κουβέντα με τον 40χρονο (από τα τέλη Μαΐου) εν ενεργεία φόργουορντ (της Γ' Εθνικής). Η αθλητική ενημέρωση από το ραδιόφωνο, στο ύψος της Κακιάς Σκάλας, δεν διέθετε τη δύναμη να διακόψει τον ειρμό. Ο Άρης είχε ηττηθεί 5-0 από τον ΠΑΣ Γιάννινα στη Θεσσαλονίκη, αλλά ο νους άργησε να επεξεργαστεί την αξία της πληροφορίας. Περιεργαζόταν αποκλειστικά το ταξίδι στο χρόνο που είχε προηγηθεί στο σαλόνι ενός "φρέσκου" διαμερίσματος δευτέρου ορόφου, 1-2 λεπτά από την παραλία της Νέας Κίου.

Αρνητής του τέλους

"Το ησυχαστήριό μας", σύμφωνα με την περιγραφή της Ευαγγελίας (επίσης παίκτριας μπάσκετ στους Δαναούς Άργους, αλλά κατά βάση ειδικής παιδαγωγού). "Ήταν επιλογή μου να βρεθώ σ' ένα ήσυχο μέρος, να περπατάω, να μιλάω με κόσμο, να κάνω ποδήλατο, να έχουμε τα σκυλιά μας, τα μονοπάτια, τη θάλασσα, να μην χρειάζεται να χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο. Χωρίς την κίνηση, με ωραίες παραλίες δίπλα σου", συμπλήρωνε επεξηγηματικά ο Μιχάλης, που γι’ αυτό άλλωστε είχε απολαύσει τη σεζόν στη Λήμνο, ως παίκτης του Ήφαιστου. Κάποια στοιχεία εξ αυτών θα συναντήσει στη Φάρμα.

Το (περί ου ο λόγος) ησυχαστήριο είναι δύο επιπέδων με δύο ασύμμετρα τραπεζάκια μπροστά από τον καναπέ που αν τ' αναποδογύριζες θα έμοιαζαν με διχτάκι καλαθιού έτοιμο να δεχθεί τις προσπάθειες του μπασκετικού ζεύγους. Για παν ενδεχόμενο. Ούτως ή άλλως, όλος ο χώρος απέπνεε μπάσκετ. Φανέλες κρεμασμένες στα κάγκελα του εσωτερικού μπαλκονιού, φωτογραφίες από το παρελθόν τοποθετημένες με ασύμμετρη.... συμμετρία στα δεξιά της σκάλας που οδηγεί επάνω και προσωπικά "λάφυρα" μιας πορείας που είχε ως αφετηρία την Δ' Δημοτικού και δεν έχει τελειώσει ακόμη, 30 χρόνια αργότερα.

"Όσο βλέπω τον εαυτό μου ν' αντέχει και το κορμί μου να μένει μακριά από τραυματισμούς, θα πάω όσο πάει. Δεν με απασχολεί το πότε, ούτε έχει περάσει από το μυαλό μου να πω τέλος". Έφερε ως άφθαρτο παράδειγμα τον Γιάννη Γκαγκαλούδη του Αμαρουσίου "που είναι μεγαλύτερός μου, αλλά συνεχίζει, γιατί ένας είκοσι χρόνια νεότερος, δεν λέω 5-6, δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί και να τον ξεπεράσει".

Για να γίνει απόλυτα κατανοητός ενεργοποίησε το χιούμορ και αυτοπροσδιορίστηκε ως "αρνητής του τέλους". Αποτελεί τάση της εποχής η έννοια. "Είναι", παραδέχθηκε με ειλικρίνεια, "πολύ δύσκολη η απόφαση να σταματήσεις", προβλέποντας από τώρα ότι "ακόμη κι αν έρθει εκείνη η στιγμή όντας στο μπάσκετ από άλλο πόστο θα θέλω να μπω και να παίξω". Γι' αυτό δεν έχει φορέσει ακόμη το κοστούμι του προπονητή που "δεν μου αρέσει κιόλας", αλλά προτιμά, προς το παρόν, τη φόρμα και τ' αθλητικά παπούτσια.

Θα έρθει η στιγμή που θα καθοδηγεί από τον πάγκο, το πλάθει κιόλας στο μυαλό του. Ίσως ως δίδυμο με την Ευαγγελία. Διότι "παθιάζομαι πολύ με το μπάσκετ. Πρόσφατα έβγαλα σχεδόν 20 λεπτά με τράβηγμα στο πόδι. Το έχω μέσα μου. Δεν θα πω ποτέ όχι, δεν μπορώ. Όσο βλέπω ότι το σώμα μου αντιδρά όπως θέλω, θα είμαι εκεί. Είτε είμαι είτε όχι ο πρώτος σκόρερ στην ομάδα, με νοιάζει να είμαι αυτός που πρέπει".

Κοίταζε εμένα, αλλά η Ευαγγελία υποδέχθηκε τη no look πάσα. "Του έρχεται μια τρέλα, αν δεν πιάσει την μπάλα. Φαίνεται κι από τον τρόπο που αγωνίζεται: ρίχνεται ακόμη στη μάχη, βουτάει για κατοχές, παίζει άμυνα, ρισκάρει να τραυματιστεί κι εγώ τον... βρίζω. Βάζει τους άλλους πάνω από το εγώ του".

Ο Μιχάλης πήρε πίσω την μπάλα για να οργανώσει νέα επίθεση. "Είναι σίγουρα θέμα θέλησης, αλλά και νοοτροπίας. Εγώ μάτωνα τα γόνατά μου. Τα νέα παιδιά σκέφτονται εντελώς διαφορετικά. Εγώ τέλειωνα το σχολείο, πήγαινα σπίτι, διάβαζα ή κάποιες φορές έκανα ότι διάβαζα ξεφυλλίζοντας το 'Τρίποντο' και με θυμάμαι μεσημέρι να πηδάω κρυφά από το παράθυρο του σαλονιού, καθώς μέναμε σε σπίτι με αυλή, για να πάω για μπάσκετ. Ευτυχώς δεν με είχε πάρει κανείς χαμπάρι, ούτε η μαμά ούτε γιαγιά που ξεκουράζονταν. Έψαχνα σ' όλο το Περιστέρι ποιο γήπεδο θα είναι ελεύθερο. Τώρα σ' όποιο κι αν πας, άδειο είναι συνήθως".

Λαβές ελληνορωμαϊκής, σφαιροβόλος και Ολυμπιακοί του 2004

Το διάλειμμα για την είσοδο στο παιχνίδι αυτοσυντήρησης ανάμεσα σε συγκατοίκους, ζωή και καλλιέργειες είναι άλλη μία, νέα στάση. Από τις κάμποσες σ' αυτή τη μακρά διαδρομή του. Με εμπειρία ήδη στη διεύθυνση ομάδων, ως προπονητής ακαδημιών (Οίακας Ναυλίου) και τζένεραλ μάνατζερ (Δαναούς), του αρέσει να οργανώνει "γιατί βοηθάς μ' έναν διαφορετικό τρόπο να βελτιωθούν τα πράγματα".

Ρέποντας σταθερά προς το πολύπλοκο και το διαφορετικό, ο Μιχάλης Πελεκάνος δεν έχει πάψει να δοκιμάζει τον εαυτό του και να τεστάρει τα όριά του. Γι' αρχή ήταν παλαιστής της ελληνορωμαϊκής, τις λαβές της οποίας "τις ψιλοθυμάμαι", όπως ανέφερε... με απειλητικό βλέμμα, καθώς "στη γειτονιά που μεγάλωσα στο Περιστέρι υπήρχε μια οικογένεια με τα αγόρια της οποίας έκανα παρέα και με ρώτησαν αν θέλω να πάω μαζί τους. Πήγα για έναν χρόνο περίπου. Τότε ήμουν στην Α' Δημοτικού". Λίγο μετά και για μία διετία "έμπλεξα με τον στίβο".

Σφαιροβόλος, παρακαλώ. "Είχαν έρθει στο σχολείο κλιμάκια, είχα κάνει όλα τα τεστ και μου είχαν πει ότι είμαι καλός. Ομολογώ ότι χάθηκε άδοξα... ένα μεγάλο ταλέντο. Είχα βγει δεύτερος σε αγώνες μ' εκείνες τις μεγάλες δερμάτινες μπάλες. Ποιος ξέρει; Ίσως στους Ολυμπιακούς του 2004 να είχα πάρει το χρυσό".

Την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο, αρχές των 90s, είχε εισβάλει στη ζωή του και το μπάσκετ. "Άρχισα απευθείας στον ΓΣ γιατί η δασκάλα της αδερφής μου ήταν η σύζυγος του Γιώργου Βλαντού και με ρώτησε αν ήθελα να δοκιμαστώ όταν μάζευαν παιδιά. Πήγα, μου άρεσε και έμεινα". Για πάντα. "Σωματικά ήμουν ένα νορμάλ παιδί, αλλά μέσα σ' ένα καλοκαίρι πέταξα μπόι που με βοήθησε. Θυμάμαι αγώνες μου με τις ακαδημίες του Περιστερίου τόσο με το παιδικό όσο και με εφηβικό. Ένα χρόνο μεγαλύτερος ήταν ο Παπαμακάριος που τον πέτυχα στους Εφήβους. Με κάποιους συμπαίκτες του τότε έχω κρατήσει επαφή, μιλάμε αραιά".

Η μετάβαση από τους Εφήβους στους Άνδρες συνέβη γρήγορα πλην ομαλά και κατόπιν εισηγήσεως του Αργύρη Πεδουλάκη, που "επέμενε να με κρατήσει στους μεγάλους γιατί την προηγούμενη σεζόν πηγαινοερχόμουν στις προπονήσεις". Εκμυστηρεύτηκε μάλιστα κάτι που κρατούσε μέσα του, ομολογώντας πως "του χρωστάω πολλά γιατί αν δεν επέμενε ίσως να μην έπαιζα ποτέ μπάσκετ μετά. Μέχρι τότε δεν το είχα σκεφτεί ποτέ επαγγελματικά. Ούτε πάντως είχαν κάποια άλλη διέξοδος στο μυαλό μου".

Ο Φορντ με ρώτησε τι μέγεθος ρούχων φοράω

Από την πρεμιέρα του ως επαγγελματία συμπληρώθηκαν αισίως 22 χρόνια (Οκτώβριος του 1999). Ο εντός έδρας αγώνας με τη Νήαρ Ηστ είχε οδηγηθεί στην παράταση και ο Άρτζι ενεργοποίησε τον ψηλόλιγνο νεαρό των ακαδημιών. "Ψάχνω ακόμη να βρω αυτό το παιχνίδι σε video. Είχα σκοράρει 12 πόντους σε 7 λεπτά. Ο κόουτς με προετοίμαζε όλη την εβδομάδα για να μαρκάρω τον Πανταζόπουλο. Σουτάρει και πάει δεξιά, μού έλεγε. Στην κανονική διάρκεια δεν έτυχε να με βάλει και δεν θυμάμαι ποιος είχε κάνει φάουλ όταν μου είπε 'έλα μικρέ, μπες'. Από το άγχος μου πήγαινα πέρα δώθε μέχρι να εκτελεστούν κάποιες βολές. Βασικά με χρησιμοποίησε για την άμυνα, αλλά μου βγήκε και στην επίθεση. Πήρα αυτοπεποίθηση κι ανέβηκε η ψυχολογία μου". Το 102-96 θα δικαίωνε την επιλογή του Πεδουλάκη.

Είναι το παιχνίδι που "θα ήθελα να ξαναζήσω, εφόσον υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Είναι αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο χαραγμένο στη μνήμη από κάθε άλλο".

Δίχως να ξεχνά πρόσωπα που τον σημάδεψαν. Ένα ήταν, φυσικά, ο Άρτζι, δεύτερο ο Αλφόνσο Φορντ. Ένας θρυλικός σκόρερ, αλλά κυρίως αειθαλές παράδειγμα αφοσίωσης στο μπάσκετ, μια και ελάχιστες εβδομάδες πριν ξεψυχήσει, ταλαιπωρημένος σφόδρα στα τελειώματα, ήταν στο παρκέ. Τη βραδιά του ντεμπούτο του Πελεκάνου ο Αμερικανός είχε πετύχει 33 πόντους!

"Ήταν ένας τρομερός άνθρωπος που έφυγε πάρα πολύ νωρίς", ανέφερε και ανέτρεξε στις αρχές των '00s για να διηγηθεί πως "πρέπει να ήμασταν στο Λουγκάνο όταν καθισμένοι στο σαλόνι πριν από το βραδινό με ρώτησε από μόνος του τι μέγεθος ρούχων φοράω. Με το που γυρίσαμε στην Αθήνα, το λεωφορείο πάρκαρε έξω από το γήπεδο και όταν κατεβήκαμε ένας άνδρας που συνεργαζόταν τότε με τη Nike ήρθε να μου φέρει μια σακούλα γεμάτη ρούχα από τον Αλφόνσο. Είναι μια πράξη που εμένα μ' έχει επηρεάσει πολύ ως άνθρωπο. Ο Φορντ ήταν ο Φορντ κι εγώ ένα παιδάκι. Όταν βλέπεις ότι ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει αυτά τα πράγματα σε παρακινεί. Προφανώς υπάρχει το αθλητικό σκέλος, αλλά την ίδια ώρα είμαστε άνθρωποι. Όσα μαθήματα πήρα, θέλω να πιστεύω ότι τα κράτησα και προσπαθώ να βοηθήσω τα νέα παιδιά με τον σωστό τρόπο, αυτόν που έμαθα εγώ".

Γενικά "το Περιστέρι ήταν ένα μεγάλο σχολείο", το στάδιο ωρίμανσης σκέψης και νοοτροπίας που είχε ανάγκη ένα παιδί στους πρόποδες της ανδρικής ενηλικίωσης. Τους είχε προλάβει όλους ως πιτσιρικάς: από τον Άγγελο Κορωνιό και τον Κρις Τσερτς με τον Μέλβιν Τσίτουμ μέχρι φυσικά τον Μίλαν Γκούροβιτς και τον Μάρκο Γιάριτς. Στον ίδιο είχαν προσδώσει το προσωνύμιο Air Mike χάριν αθλητικών προσόντων. Κάτι που "στον Πεδουλάκη δεν άρεσε καθόλου για να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα και τα είχα ακούσει γι' αυτό, αλλά του το πιστώνω ότι με κράτησε προσγειωμένο και δεν συναντήθηκα με την έπαρση".

Ήμουν... τέζα για λίγο και κόπηκε η ανάσα, ο Ράτζα δεν μού ζήτησε ποτέ συγγνώμη

ΝΒΑ πολύ δεν παρακολουθούσε για να ταυτίζεται με τον Μάικλ Τζόρνταν ή άλλους αστέρες της εποχής, τον Νίκο Γκάλη είχε για πρότυπο, "όπως όλοι μας" αλλά το στιλ του παρέπεμπε στο αμερικανικό. Tomahawk dunk από τη μία και chase down block από την άλλη. Έτυχε. "Μου βγήκε χωρίς προσπάθεια. Μου αρέσει να τρέχω στον αιφνιδιασμό για να καρφώσω, ενώ ακόμα και τώρα κυνηγάω να κόψω τον αντίπαλο. Δεν θέλω να τρώμε καλάθι και κυνηγάω μια φάση μέχρι το τέλος. Όλοι από κάποιον παρακινηθήκαμε, αλλά επιρροές ιδιαίτερες δεν είχα. Ίσως έχεις κάποιον σαν παράδειγμα και να θες να του μοιάσεις, αλλά μέσα στο παιχνίδι δεν βγαίνει. Κάποια κομμάτια θα τα πάρεις, αλλά μετά θα βάλεις το δικό σου χαρακτήρα".

Ενθουσιώδη και παρορμητικό, έναν ζηλωτή του μπάσκετ θα έλεγες τον αριστερόχειρα φόργουορντ. Ούτε του (βετεράνου τότε και παλαίμαχου πια) Ντίνο Ράτζα τού άρεσε ο αέρας του μικρού και για κάμποσα δεύτερα του τον είχε κόψει, σε ματς πρωταθλήματος (2000-01). Δραστικά. Με χτύπημα στο στέρνο για... καλά στερνά.

"Το θυμάμαι το σκηνικό και γελάω. Δεν είχε σημασία εκείνη την εποχή αν ήσουν 18 ετών και γι' αυτό παραλίγο να με... κόψει στη μέση. Θεωρώ ότι ξεκίνησε όλο αυτό γιατί είχαμε παίξει πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό στο Περιστέρι και σε μια δική μου προσπάθεια για κάρφωμα μου έκανε φάουλ ο Σούλης που δεν δόθηκε. Σηκώθηκα γρήγορα, έτρεξα πίσω, τον έκοψα και αντέδρασα έντονα με αποτέλεσμα να προκληθεί... μανούρα. Δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένταση, ούτε ήθελα να προκαλέσω, άλλωστε αμέσως μετά με τον Βασίλη ήμασταν αγκαλιά.

Μετά από λίγο καιρό (Γενάρης του 2001) πήγαμε για ματς κυπέλλου στο ΣΕΦ και σε μια διείσδυση δέχθηκα την αγκωνιά στο στήθος. Ήμουν... τέζα για λίγο και κόπηκε η ανάσα μου. Εγώ ήμουν πολύ αδύνατος τότε, αντιθέτως με εκείνον. Την "άκουσα" . Ποτέ του δεν μου ζήτησε συγγνώμη, γιατί προφανώς δεν θεώρησε τότε σωστό ότι πρέπει να το κάνει. Πάντως άλλον μπορεί να τον θορυβούσε ένα τέτοιο χτύπημα, εμένα όχι. Ο Ράτζα μάλιστα είναι... αρνάκι μπροστά σε άλλους παίκτες χαμηλότερων κατηγοριών". Κι έδειξε με το δάχτυλο το μάτι που τις προηγούμενες ημέρες ήταν μαυρισμένο από ύπουλα χτυπήματα στη διάρκεια αγώνων. Που σπανίως χρεώνονται φάουλ.

Αποχωρώντας από το Περιστέρι το καλοκαίρι του 2004, η θητεία στην ΑΕΚ, πρώτα του Φώτη Κατσικάρη και μετά του Λευτέρη Κακιούση, έμελλε να 'ναι διετής. "Την πρώτη χρονιά μου χάσαμε στους τελικούς από τον Παναθηναϊκό με 3-1. Φτάσαμε μακριά, αλλά για μένα ήταν μια ταλαιπωρία ολόκληρη η σεζόν εξαιτίας του τραυματισμού μου στο πέλμα. Κάθισα εκτός πέντε μ' έξι μήνες με απονευρωσίτιδα. Είχα ακολουθήσει κάποιες θεραπείες, αλλά όταν με άφηνε τότε επανερχόταν. Μέχρι που πήγα στον Σκορδή και μου είπε ότι σε ένα μήνα θα παίξω ξανά χωρίς επέμβαση. Όπως και έγινε. Μου έλεγε ότι κάθε φορά που σε πιάνει θα κάνεις τις ασκήσεις και έκτοτε όλα είναι μια χαρά".

Η πρόταση Ρεάλ και το "όχι" στον Παναθηναϊκό του Ζοτς

Οι αριθμοί επαλήθευσαν τις ευοίωνες προβλέψεις για μια εντελώς διαφορετική πορεία. Ακριβώς προτού φύγει για την Κυψέλη. Πήγε το καλοκαίρι του 2006 γιατί "όπου μου έλεγε ο Πεδουλάκης να πάω θα πήγαινα με κλειστά μάτια. Επιμένω ότι χωρίς αυτόν μάλλον δεν είχα παίξει μπάσκετ. Τότε ο Πανελλήνιος ήταν μια ομάδα που διεκδικούσε τετράδα-πεντάδα και δεν το σκέφτηκα πάρα πολύ. Μίλησα με τον κόουτς, τα βρήκαμε και υπέγραψα. Γρήγορα ήρθε ο Καλαφατάκης με βοηθούς τον Κόρφα και τον Δικαιουλάκο. Τερματίσαμε πέμπτοι κι εγώ είχα κάνει μια σούπερ χρονιά".

Μια χρονιά ικανή (12.1 πόντοι με 38% τρίποντο και 4.4 ριμπάουντ) να φέρει πρόταση συνεργασίας από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Στην προ Λάσο εποχή. "Μου είχαν πει ότι με παρακολουθούσαν επί μία διετία. Τότε βρέθηκα ανάμεσα σε Ρεάλ και Παναθηναϊκό. Ήταν μια όντως δύσκολη απόφαση. Δεν έπαιξε τόσο ρόλο το οικονομικό, κι ας μην ήταν κλειστό το συμβόλαιο του Παναθηναϊκού, ήταν διάφοροι λόγοι. Εννοείται ότι ο Παναθηναϊκός είναι μια τεράστια ομάδα, μεταξύ των 4-5 κορυφαίων όλων των εποχών στην Ευρώπη παρέα με τον Ολυμπιακό, μια ομάδα που όχι μόνο πήγαινε στα Final Four, αλλά τα έπαιρνε κιόλας. Από την άλλη όμως ήταν η Ρεάλ και η σκέψη ότι δεν θα έχω ξανά μια τέτοια ευκαιρία. Αν πας στον Παναθηναϊκό, δεν πας για 1-2 χρόνια, αλλά για να κάνεις καριέρα. Ενδεχομένως θα είχα κατακτήσει όλα αυτά που κατέκτησε έκτοτε ο Παναθηναϊκός, αλλά ακούς Ρεάλ και σε εξιτάρει". Όχι, δεν (το) μετάνιωσε.

"Ήταν κάτι καινούργιο το εξωτερικό. Ήταν μια τεράστια διαφορά, άλλη οργάνωση, άλλοι άνθρωποι, τα πάντα. Σκέψου σ' ένα αντίστοιχο ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού να χάνεις 20 πόντους εντός έδρας και να βγαίνεις έξω από το γήπεδο. Τι θα συναντήσεις; Το λιγότερο αποδοκιμασίες. Εμείς είχαμε χάσει από την Μπαρτσελόνα και όταν βγήκαμε έξω οι φίλαθλοι ήταν εκεί για το χειροκρότημα και τις φωτογραφίες. Στην Ευρωλίγκα είχαμε ηττηθεί από τη Μακάμπι στη Μαδρίτη κι έπρεπε να νικήσουμε το Ολυμπιακό στο ΣΕΦ για να προκριθούμε. Αν είχαμε νικήσει τη Μακάμπι, θα έπρεπε απλώς να ηττηθούμε με λιγότερους από οκτώ πόντους. Αποκλειστήκαμε, αλλά ακόμη και τότε είχαμε μία διοίκηση που μας στήριζε.

Μας έταξαν μάλιστα μπόνους, αν κερδίζαμε την Μπανταλόνα του Ρούμπιο και του Ρούντι, γιατί θα την αφήναμε αρκετά πίσω στη βαθμολογία. Χάσαμε 16 πόντους, αν θυμάμαι καλά, αλλά επειδή τερματίσαμε πρώτοι στην κανονική περίοδο πληρωθήκαμε κανονικά το πριμ. Παίξαμε πρώτο γύρο με την Μάλαγα, αποκλειστήκαμε 2-0 και ήρθαν στ' αποδυτήρια ο Μαρτίνεθ και ο Ερέρος. Αντί όμως να φωνάξουν, μάς έδωσαν συγχαρητήρια αναγνωρίζοντας ότι ήταν μια δύσκολη χρονιά και να μας εμψυχώσουν για την επόμενη".

Έφτασε ο Έλληνας άσος σε σημείο "ν' αναρωτηθώ τι συμβαίνει. Είτε στη νίκη είτε στην ήττα η αντιμετώπιση ήταν η ίδια. Φυσικά και ήθελαν ν' αποδώσεις, αλλά μας έλεγαν ακόμη και σε ήττες να βγούμε για ένα ποτό, μέχρι μια συγκεκριμένη ώρα βεβαίως, για να χαλαρώσουμε και ν' αδειάσει το μυαλό μας ώστε την επόμενη ημέρα να επιστρέψουμε στο γήπεδο με το ίδιο πάθος. Εδώ αν σε οποιαδήποτε ομάδα έχεις χάσει και σε δουν έξω, τελειώνεις".

Εγώ την πάτησα, γιατί ήμουν δίπλα στον Λάζαρο τη στιγμή που μας έδειχνε η τηλεόραση, με σημάδεψε ναι...

Αποτυπώθηκε στις φράσεις του το (μικρό) παράπονο που είχε από τον Τζοάν Πλάθα για το πώς τον διαχειρίστηκε. "Θα μπορούσε πιθανόν να με αξιοποιήσει περισσότερο, γιατί του το έδειχνα μέσα από την προπόνηση, αλλά εκεί έχουν τη νοοτροπία να προωθήσουν τα δικά τους παιδιά. Αυτό είναι εκεί το σκεπτικό και δεν μπορείς να τα βάλεις με το πλάνο του προπονητή. Ήταν Ισπανός και είχε προτεραιότητα ο Ισπανός. Προτιμούσε τον Μουμπρού και δεν το κατακρίνω. Φερ' ειπείν ο Γιουλ ήταν τότε πιτσιρικάς και αν δεν είχε παίξει, δεν θα είχε φτάσει ως εδώ. Μέσα από την εμπιστοσύνη του προπονητή έγινε αυτό. Μόνο κάποιοι λίγοι Έλληνες προπονητές το κάνουν αυτό εδώ, δίνοντας στα δύσκολα μία μικρή συμμετοχή σ' έναν νεαρό".

Παρά το βαρβάτο συμβόλαιο με τη Ρεάλ, άκουσε το κάλεσμα από τον Πειραιά. "Εμφανίστηκε τότε ο Ολυμπιακός που μάζευε ξανά Έλληνες παίκτες και πήρα την απόφαση να γυρίσω πίσω". Την ισχύ του ΣΕΦ την γνώριζε ήδη, είχε νιώσει κιόλας λίγους μήνες νωρίτερα πόσο ικανή να σε παρασύρει είναι η κερκίδα, και είτε να σε βγάλει στον αφρό είτε να σε γκρεμίσει σε καταρράκτη.

Το "αμάν βρε Λάζαρε", βγήκε εις διπλούν από το στόμα του. Ενόσω η κάμερα έδειχνε τον Παπαδόπουλο να τραγουδά το περίφημο σύνθημα της ερυθρόλευκης εξέδρας εις βάρος του πρώην πρόεδρου της ΕΟΚ, Γιώργου Βασιλακόπουλου, ο Μιχάλης Πελεκάνος καθόταν εκ δεξιών του. Αντάλλαξαν δυο κουβέντες και χαμογέλασε.

Κυρίως από αμηχανία. "Είναι πολύ λογικό να σε δείξει η κάμερα εκείνη τη στιγμή, γιατί ήμασταν δύο Έλληνες παίκτες σε μία ξένη ομάδα. Όταν ξεκίνησε το... τραγουδάκι τον κοίταξα και είπα από μέσα μου 'ωχ'. Άρχισα να χαμογελάω. Αλήθεια είναι πως εκπροσωπούμε την Ελλάδα και δεν γίνεται να βρίζεις τον πρόεδρο της ελληνικής Ομοσπονδίας. Εγώ εκεί ακριβώς την πάτησα γιατί ήμουν δίπλα στον Λάζαρο όταν μας έδειχνε η τηλεόραση".

Μέχρι σήμερα δεν έχει σχηματίσει άλλη άποψη. "Με σημάδεψε, ναι, το συμβάν" με συνέπεια, όπως ισχυρίστηκε με βεβαιότητα όσων τολμούν να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά, "το 2007 και το 2008 να είναι οι τελευταίες χρονιές μου στην εθνική ομάδα". Δεν αρνήθηκε ότι "ήταν σίγουρα ένας από τους λόγους που δεν συνέχισα μετά. Ήταν, νομίζω, ο βασικός, γιατί -αν θυμάμαι καλά- ούτε ο Λάζαρος πήγε ξανά στην εθνική. Ο Λάζαρος είναι ένα πολύ καλό, μα αυθόρμητο παιδί και απλά του βγήκε. Τον συνεπήρε ο ρυθμός. Εγώ το σκέφτηκα κατευθείαν εκείνη τη στιγμή και γι' αυτό τον κοίταξα. Μπορεί να έπαιξε και δάκτυλος αποκλεισμού μου. Έκανα καλές χρονιές έκτοτε, αλλά δεν ξανακλήθηκα ποτέ".

Ούτε επί Ηλία Ζούρου (που είχε εν τω μεταξύ διαδεχθεί τον Γιόνας Καζλάουσκας στα ηνία) έμελλε να έρθει κλήση, παρόλο που και καλά έπαιζε και "σε ανοικτή τηλεφωνική συνομιλία με τον ατζέντη μου είχε πει ότι με υπολογίζει στα πλάνα του". Το τηλέφωνο όμως, σταθερό ή κινητό, δεν χτύπησε ποτέ και ο κόουτς το είχε. "Εγώ αντέχω πάντως", προ(σ)κάλεσε τον νέο ομοσπονδιακό, Σωτήρη Μανωλόπουλο.

Τουλάχιστον ο Μιχάλης Πελεκάνος πρόλαβε να πάρει γερή γεύση από το Ευρωμπάσκετ του 2007 και το ολυμπιακό τουρνουά του 2008 στο Πεκίνο. Από τη διοργάνωση στην Ισπανία δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τον τρόπο που γύρισε "το απίθανο ματς με τη Σλοβενία", αλλά και το εξαίρετο κλίμα στ' αποδυτήρια. "Στα τραπέζια απλώς καθόσουν και χαιρόσουν ν' ακούς Φώτση και Παπαδόπουλο να βάζουν αστεία στοιχήματα, προσφέροντας απλόχερα το γέλιο σε όλη την ομάδα". Συμπωματικά ήταν πάλι ο Λάζαρος που επενέβη στη ροή των πραγμάτων, "γιατί κάτι έκανε στον ημιτελικό με την Ισπανία, τον φώναξε ο διαιτητής, αυτός δεν πήγαινε να του μιλήσει, τον κυνηγούσε από πίσω ο ρεφ και στο τέλος του έδωσε τεχνική ποινή". "Για μένα εκείνη η ομάδα του 2007 ήταν πιο ώριμη από του 2005 που πήρε το χρυσό", άρα θα μπορούσε το νταμπλ, εφόσον περνούσε στον τελικό.

Το αποκορύφωμα, πάντως, ήταν το ταξίδι στην Κίνα. Είχε κερδίσει την τελευταία θέση στα φόργουορντ έναντι του Στράτου Περπέρογλου και η παραφιλολογία τρίτων για τις επιλογές του Δράκου διογκώθηκε. "Με συνωμοσιολογίες εγώ δεν κάθομαι ν' ασχοληθώ. Ούτε με το γεγονός ότι δεν έπαιξα με την Αργεντινή, παρόλο που λεγόταν ότι ο Γιαννάκης με είχε διαλέξει για να ματσάρω τον Ντελφίνο σε μια πιθανή διασταύρωση. Όλες αυτές είναι αποφάσεις του προπονητή και δεν μπορώ να πω ότι δεν το διαχειρίστηκε καλά. Αυτός παίρνει πάντα τις αποφάσεις και σωστές ή λάθος εμείς πρέπει να τις σεβόμαστε".

Όπως και να 'χε πάντως "η εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν τρομερή, θα ήθελα πάρα πολύ να το ξαναζήσω άλλη μια φορά. Από τη μια ήταν η τοποθεσία, από την άλλη στο ολυμπιακό χωριό που μέναμε κι ενώ τρώγαμε στη σάλα περνούσε από δίπλα σου ένας... μικρός παίκτης που τον έλεγαν Κόμπι Μπράιαντ και έλεγες πως δεν το ζω αυτό. Δεν θυμάμαι να έπαιξα άμυνα τον Κόμπι.

Θυμάμαι όμως μια φάση με τον Ντουέιν Γουέιντ όταν σε μια close out άμυνα, δεν πρόλαβα καν να τον δω. Όταν εγώ πήγαινα, αυτός έφευγε. Ούτε το close έγινε ούτε το out. Ήταν τρομακτική εμπειρία ν' αντιμετωπίζεις αυτούς τους παίκτες του NBA. Αφήστε που ήταν πάρα πολύ πεισμωμένοι να φτάσουν στο χρυσό και ούτε η Ισπανία που είχε υπερομάδα δεν ήταν εύκολο να τους κοντράρει. Εμείς φτάσαμε ένα σουτ μακριά από ένα μετάλλιο".

Ήταν σε όλα μεγάλος ο Ίβκοβιτς

Το πέρασμα του Μιχάλη Πελεκάνου από τον Ολυμπιακό ήταν χωρισμένο σε δύο σκέλη, καθώς μεσολάβησε ο χρήσιμος δανεισμός του στο Μαρούσι, ύστερα από τον περιορισμένο χρόνο της πρώτης σεζόν του στον Πειραιά "Στο Μαρούσι είχα κόουτς τον Μπαρτζώκα και βοηθό τον Μανωλόπουλο. Ήταν ένα κίνητρο για μένα να παίξω ξανά καλά και να επιστρέψω. Μάλιστα σ' ένα ευρωπαϊκό ματς μέσα στην Παρτίζαν, στο οποίο χάσαμε στο τέλος, είχα πολύ καλή απόδοση και έτυχε να είναι εκεί ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Χαιρετηθήκαμε κιόλας. Με ήξερε ήδη ως παίκτη, αλλά πιστεύω ότι βλέποντας από κοντά το πώς αγωνίζομαι ήταν ένας από τους λόγους που γύρισα στον Ολυμπιακό και με κράτησε το ρόστερ".

Με τον Ντούντα συνεργάστηκαν από το καλοκαίρι του 2010 ως αυτό του 2012. Χρόνος σημαντικός για να αντιληφθεί την αξία του ατόμου. "Είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαχειριστείς ένα πλήγμα όταν μ' έναν άνθρωπο έχει συνεργαστεί δύο χρόνια, ανεξάρτητα από τον τρόπο που έχει, όταν νευρίαζε δηλαδή, για να να πάρει αυτό που θέλει. ο Ίβκοβιτς το έκανε για να σε βοηθήσει. Ήταν μια τεράστια απώλεια τόσο για το μπάσκετ όσο και γενικά για τους όσους τον είχαν γνωρίσει προσωπικά. Ήταν σε όλα του μεγάλος. Ήξερε τα πάντα, ήταν τρομερές οι γνώσεις του και δεν έμενε στάσιμος. Εξελισσόταν συνεχώς, σου μιλούσε για τη ζωή σου και τους μικρούς προσπαθούσε να τους νουθετήσει. Ήταν δάσκαλος".

Ο σοφός Σέρβος άφησε ένα παχύ και αναλλοίωτο αποτύπωμα στην ιστορία των ερυθρόλευκων. Το ευρωπαϊκό του 2012 στην Πόλη έφερε την υπογραφή του. Για τον Μιχάλη Πελεκάνο, μέλος του ρόστερ, "είναι σίγουρα η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου και με έχει σημαδέψει. Δύσκολα κάποιος αθλητής θα καταφέρει να πάρει μία Ευρωλίγκα, γιατί είναι πάρα πολλές οι ομάδες. Για παράδειγμα όταν πήγα στη Ρεάλ είχε κατακτήσει το Eurocup. Με μένα δεν πήρε τίποτα. Ύστερα, φεύγοντας, κατέκτησε το πρωτάθλημα.

Υπάρχουν παίκτες που πηγαίνουν σε ομάδες και δεν πανηγυρίζουν κάποιον τίτλο. Μην ξεχνάμε ότι είχαμε ήδη πάει στο Βερολίνο και κάποια παιδιά αποχώρησαν πριν από Κωνσταντινούπολη χωρίς να κερδίσουν κάποιο τρόπαιο. Το timing μετράει πολύ. Σίγουρα το να πας στο Final-4 είναι από μόνο του πάρα πολύ σπουδαίο γιατί τέσσερις ομάδες θα φτάσουν μέχρι το τέλος και οι πιθανότητες είναι πάντα εις βάρος σου. Ωστόσο εγώ ήμουν πάρα πολύ τυχερός που την πρώτη φορά πήγαμε στο Βερολίνο και τη δεύτερη το πήραμε. Ιδίως δε με τον τρόπο που το πήραμε".

Το τι μεσολάβησε από το -19 στο +1 επί της ΤΣΣΚΑ μην το ρωτάς. Εντάσσεται ότι ανήκει στη σφαίρα του ανεξήγητου. "Ήταν όλο αυτό που μας μετέφερε ο προπονητής. Μιλούσε για κάθε φάση ξεχωριστά. Να παλέψουμε από άμυνα σε ένα άμυνα, να μην αφήσουμε καμία να περάσει. Μπήκαν και τα παιδιά από τον τον πάγκο, πίεσαν κάθε μπάλα και σιγά-σιγά η διαφορά μάζεψε. Το μόνο που ζητούσε ο Ίβκοβιτς ήταν να συνεχίσουμε το ίδιο. Προφανώς ευχαριστούμε πολύ το κ. Σισκάουσκας για τις δύο χαμένες βολές, γιατί στη διοργάνωση είχε κοντά στο 90%. Μετά πήρε απλώς την μπάλα ο Βασίλης. Φυσικά όλοι περιμέναν να εκτελέσει, αλλά βρέθηκε το πεταχτάρι το όμορφο, το ωραίο και έγινε η δουλειά".

Ο Πελεκάνος δεν έφυγε από τον Ολυμπιακό μόνο με τη "σμίκρυνση" της ευρωπαϊκής κούπας. Ή το μετάλλιο του πρωταθλητή κι ένα κύπελλο. Το εντυπωσιακό κόψιμό του στον Δημήτρη Διαμαντίδη, σε περιγραφή Γιάννη Φιλέρη, μνημονεύεται μέχρι σήμερα, εκατέρωθεν. "Όσοι με σταματούν στον δρόμο γι' αυτήν τη φάση μιλάνε". Είτε Ολυμπιακοί, αποθεώνοντάς τον, είτε Παναθηναϊκοί.

Ο ίδιος αντίθετα προτιμά να στέκεται, με το πηγαίο χιούμορ που τον χαρακτηρίζει, στο γεγονός ότι "για δεύτερη χρονιά δεν μπόρεσα να πάρω το 7. Την πρώτη σεζόν το είχε ο Νίκολα (Βούσιτς) και τη δεύτερη το πήρε ο Σπανούλης", όταν το καλοκαίρι του 2010 πέρασε στην άλλη όχθη του ποταμού. Δεν το ήθελε για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή "μού έχει κολλήσει από μικρός και μου άρεσε ως αριθμός". Δεν έλαχε.

Ανεξαρτήτως μερτικού στον χρόνο συμμετοχής, ο Πελεκάνος πάλευε σταθερά να είναι επιδραστικός στο παιχνίδι. Στον Άρη πολύ περισσότερο. "Πήγαμε τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στην Κρήτη", άλλωστε. Παρόλα αυτά "ήταν μια κατάσταση δύσκολη" και γι' αυτό δεν μπήκε σε δεύτερες σκέψεις όταν "βρέθηκε μια καλή πρόταση από την Ρουμανία (Πλοϊέστι)". Χωρίς να 'χει τίποτα να χάσει, αποφάσισε "να το δοκιμάσω κι αυτό".

"Μου άρεσε θα έλεγα", συμπέρανε στο τέλος, "παρόλο που η σεζόν συνδυάστηκε μ' ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός, καθώς ο προπονητής μας έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Μας κόστισε πάρα πολύ σε όλους. Ήταν ένας άνθρωπος που δούλευε πολλά χρόνια για την ομάδα, ήταν ένας τρομερός χαρακτήρας με χιούμορ και πάντα χαμογελαστός".

Όταν ένας γονιός χάσει το παιδί του, σε όποια ηλικία κι αν συμβεί αυτό, είναι οδυνηρό

Ο συμβιβασμός με την απώλεια είναι ανέφικτος. Πορεύεσαι μ' αυτήν, χέρι-χέρι. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο που υπογράφεται αόρατα. Ήταν πριν από 6,5 χρόνια περίπου όταν ο Πελεκάνος κήδεψε τη μία από τις δίδυμες νεογέννητες κόρες του. "Ο χρόνος γιατρεύει ναι, αλλά δεν ξεχνάς ποτέ". Στον δικέφαλο του αριστερού χεριού έχει "σμιλεύσει" ένα φτερωτό κουλουριασμένο βρέφος αφιερωμένο στη μνήμη της μικρής, δύο ημερομηνίες που συμβολίζουν το τόσο σύντομο πέρασμά της από τη ζωή και μαζί τα αρχικά της. Όσο ήμασταν στο μπαλκόνι του σπιτιού και έφερνε μνήμες τόσο το μελάνι πότιζε την ψυχή (μας) με συναισθήματα.

"Το μυαλό μου πηγαίνει πάντα εκεί. Συνέχεια το συζητάμε με την Ευαγγελία. Το βλέπει ότι το σκέφτομαι καθημερινά. Μπορεί να ξεχνιέσαι, αλλά δεν το ξεχνάς. Πρέπει να συνεχίσεις και να πας παρακάτω, αλλά αυτό θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά σου, στο μυαλό σου, στα πάντα σου. Το μπάσκετ βοηθάει πολύ όπως και οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου". Στροφή κεφαλής προς την Ευαγγελία.

Δεν έπαψε, άλλωστε, να 'ναι πατέρας των υπόλοιπων παιδιών του, κουβαλώντας την ευθύνη. "Ποτέ δεν είπα γιατί σ' εμένα. Το ποτήρι δεν θα είναι ποτέ γεμάτο, απλά το χρησιμοποιείς όπως όπως θες. Αν θες να το δεις άδειο, δες το άδειο. Αν θες να το δεις γεμάτο, δες το γεμάτο. Αν τα βλέπουμε όλα μαύρα, δεν θα προχωρήσουμε ποτέ. Αν σε πάρει από κάτω, δεν θα καταφέρεις να συνεχίσεις. Όταν είσαι μεγάλος, είναι μια λογική εξέλιξη της ζωής να φύγεις από τη ζωή. Όταν όμως ένας γονιός χάσει το παιδί του, σε όποια ηλικία κι αν συμβεί αυτό, είναι οδυνηρό. Πρέπει να προσπαθείς να βρεις κάπου να πιαστείς και δεν είναι πολλοί αυτοί που θα σου προσφέρουν στήριγμα. Συνεχίζεις για τα παιδιά σου και όλα όσα έχεις μαζί".

Η ανάσα είχε κοπεί για λίγο.

"Ο ρόλος του μπαμπά είναι δύσκολος, ιδίως μέσω του μπάσκετ, των ταξιδιών και της γενικότερης καθημερινότητας. Δυστυχώς δεν μπορείς να αφιερώσεις όσο παίζεις τον χρόνο που πρέπει και τα παιδιά σε βλέπουν περισσότερο στην τηλεόραση. Έχουν τουλάχιστον την απαραίτητη προσοχή και περνάω χρόνο μαζί τους όταν τα έχω μαζί μου". Απαιτεί θυσίες η διπλο-βάρδια και ο Μιχάλης το αναγνώρισε. "Έχω παίξει άυπνος τελείως, γιατί ο Νικόλας δεν κοιμόταν και κάθισα μέχρι τις εφτά το πρωί μαζί του στο δωμάτιο για να παίξουμε. Τώρα μεγάλωσε και παίζει μπάσκετ στην Άμιλλα Περιστερίου. Δεξιόχειρας αυτός βέβαια με πολύ καλό σουτ". Το μειδίαμα αντανακλά περηφάνια για ό,τι έρχεται. Ο μικρός μεγαλώνει!

Πώς πέρασαν, αλήθεια, τα χρόνια; Δεν μετρά. Το κορμί του Μιχάλη Πελεκάνου είναι ένας καμβάς εσωτερικών ανησυχιών και... καλλιτεχνικών αναζητήσεων. Στο δεξί χέρι του καταλαμβάνει κάμποσο χώρο ένα μεγάλο, εντυπωσιακό ρολόι. Στο λευκό δέρμα του το μαύρο της μελάνης δημιουργεί αντίθεση και τραβά το μάτι. Για τον 40χρονο αδάμαστο Περιστεριώτη (που γεννήθηκε στον Κορυδαλλό) ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Εκδηλώνεται ακόμη με το πάθος εφήβου που πηδάει παράθυρα για να παίξει μπάσκετ, παραμένει σωματικά ακμαίος και εμφανισιακά αμετάβλητος. Έχει -νοητά- κυκλώσει τις ημερομηνίες που τον σημάδεψαν για να μην τις ξεχνά, μα δεν κοιτά ποτέ τους δείκτες που κινούνται, ούτε τις μέρες που περνούν.

Στη Φάρμα η έλλειψη επαφής με τον χρόνο θα είναι ισχυρός σύμμαχός του.