Ο Μπανκέρο και τα πέντε Κουκόνια του Ντούντα

Με το που διάβασα χθες εδώ για το ρηξικέλευθο σχήμα των Ορλάντο Μάτζικ στον αγώνα με τους Μάτζικ το μυαλό μου πήγε κατ’ ευθείαν στον Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Τον θυμάμαι πολύ συχνά τον Ντούντα όχι μονάχα για τα έργα και τις ημέρες του, αλλά και για τις ατάκες του και γενικώς για το πολύ έντονο αποτύπωμα που άφησε ως διαθήκη στο μπάσκετ.

Εδώ όμως η υπόθεση του κολλάει γάντι και μιας κι έχει συγχωρεθεί, αναρωτιέμαι κιόλας εάν θα τρίζουν τα κόκκαλα του βλέποντας από εκεί ψηλά τους φουτουριστικούς πειραματισμούς του Tζαμάλ Μόσλι.

Η λειψανδρία των Μάτζικ και τα πέντε «Κουκόνια»

Ο προπονητής των Μάτζικ κατέφυγε σε μια πεντάδα με τον Πάολο Μπανκέρο στον άσο και με μέσο όρο ύψους 2μ.08 διότι του έλειπαν οι τρεις κλασικοί γκαρντ/δημιουργοί (Μαρκέλ Φουλτζ, Κόουλ Αντονι, Τζέιλεν Σαγκς).

Ούτως ή άλλως η ομάδα της Φλόριντα είχε εκκινήσει με πέντε ήττες σε ισάριθμα ματς (και τώρα πλέον 1-5), οπότε εδώ ισχύει το μακάβριο πνεύμα εκείνης της παροιμίας που λέει «τι να πεθάνεις Σάββατο βράδυ, τι Κυριακή πρωί, Δευτέρα θα σε θάψουν»!!!

Αυτό που ο Μόσλι έκανε εξ ανάγκης και ελλείψει κανονικών γκαρντ, ο Ντούντα το είχε διαπράξει πριν από 13 χρόνια από πρωτοποριακή φιλοσοφία και προπονητική κουλτούρα.

Η ιστορία βεβαίως δεν αρχίζει στο EuroBasket του 2009, αλλά σε ανύποπτο χρόνο...

Ήταν τέτοια εποχή (Οκτώβριος 1997), όταν σε μια συνέντευξη μας στον «ελεύθερο Τύπο» επί τη ευκαιρία του McDonalds Open στο Παρίσι, ο «Σοφός» μού είχε εξομολογηθεί φόρα παρτίδα τον πόθο και τον καημό του...

"Θα ήθελα, μπρε, κάποια στιγμή να παίζω με πέντε δίμετρους. Με πέντε Κουκόνια"!

«Κουκόνι» ο Ντούντα αποκαλούσε τον αγαπημένο του Τόνι Κούκοτς και αυτό το ελληνικό παρατσούκλι λειτουργούσε και ως μονάδα μέτρησης και σύγκρισης για κάθε παίκτη τέτοιων κυβικών...

Τον Ιούνιο του 2012, για παράδειγμα, σε μια άλλη συνέντευξη μας (με αφορμή την επιστροφή του Ολυμπιακού στον ευρωπαϊκό και στον ελληνικό θρόνο) τον είχα ρωτήσει για την πρόοδο του Κώστα Παπανικολάου και μου απάντησε το εξής:

"Καλό, μπρε, είναι αυτό το παιδί, αλλά δεν έγινε και... Κουκόνι"!

Τον καημό του που ενείχε και στοιχεία προπονητικής διαστροφής ο Ντούντα δεν τον κράτησε ως απωθημένο, αλλά δεν μπόρεσε κιόλας να τον παγιώσει...

Τα ντερέκια στην Πολωνία

Τούτο συνέβη μετά από 12 χρόνια, στη διάρκεια του EuroBasket στην Πολωνία, όχι βεβαίως επί σταθερής και μονίμου βάσεως, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις στις οποίες έπαιζε με πέντε ντερέκια!

Σύμφωνοι, βασικός πόιντ γκαρντ της εθνικής ομάδας της Σερβίας ήταν σε όλους τους αγώνες ο τότε παίκτης του Ολυμπιακού, Μίλος Τεόντοσιτς (1μ.96), αλλά διάβολε και οι Μάτζικ χθες είχαν στην πεντάδα τους παίκτη κάτω από τα δυο μέτρα: τον Τέρενς Ρος (1μ.98), τον οποίο πλαισίωναν ο Πάολο Μπανκέρο (2μ.08), ο Φραντζ Βάγκνερ (2μ.08 μέτρα), ο Γουέντελ Κάρτερ (2μ.08 μέτρα) και ο γιος του συχωρεμένου Μανούτε Μπολ, Μπολ Μπολ (2μ.18).

Ενίοτε ο Ντούντα έβαζε άσο τον ούτως ή άλλως μακρύ Μιλένκο Τέπιτς (2μ.02), ο οποίος (θα) χρησιμοποιούνταν περιστασιακά ως τέτοιος τα κατοπινά χρόνια στον Παναθηναϊκό, στον ΠΑΟΚ και στον Ηρακλή και σε κάθε περίπτωση τα υψηλά σχήματα βρίσκονταν στην ατζέντα και στην ημερήσια διάταξη του.

Τα οκτώ μεγάλα κορμιά και ο Πέροβιτς στο «4»

Του παρείχαν αυτή την ευχέρεια και τη δυνατότητα τα μεγάλα κορμιά που διέθετε στις θέσεις 2-3-4-5 με τον Μιλένκο Τέπιτς (2μ02), τον Ούρος Τρίπκοβιτς (1μ.98), τον Νόβιτσα Βελίτσκοβιτς (2μ.05), τον Νεμάνια Μπιέλιτσα (2μ.09), τον Μίλαν Μάτσβαν (2μ.06), τον Μίροσλαβ Ραντούλιτσα (2μ.13), τον Νέναντ Κρστιτς (2μ.13) και τον Κόστα Πέροβιτς (2ν.18)

Στην κορύφωση αυτής της μπασκετικής φαντασίωσης ου μην και... ψυχεδέλειας, ο Ιβκοβιτς έβαζε στο «4» τον ύψους 2μ.18 αλλά ελαφρύ Κόστα Πέροβιτς και στο 5» τον Κρστιτς!

Οι ψηλές πεντάδες, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, εξυπηρετούσαν τις αλλαγές στα σκριν, ενώ μίκραιναν το γήπεδο στην άμυνα και το μεγάλωναν στην επίθεση.

Για την ιστορία, σε εκείνο το EuroBasket οι Σέρβοι σημείωσαν ρεκόρ 6-3 και κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο (μετά την ήττα στον τελικό από την Ισπανία), επιστρέφοντας στο βάθρο για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια (Ιντιανάπολις, 2002).

Δεν δικαιώθηκε απολύτως και πανηγυρικά ο φουτουρισμός, αλλά δεν πήγε και στράφι!