Ο Μπάντι Χιλντ είναι ήδη ίνδαλμα

Την Τρίτη (29/3) ανακοινώθηκε η λίστα με τους υποψηφίους για το βραβείο "John R. Wooden" που δίνει το ΝCAA, στον παίκτη της χρονιάς. Για την ακρίβεια, στον αθλητή/φοιτητή που έχει ξεχωρίσει για περισσότερα από όσα έχει κάνει μέσα στα παρκέ. Ο Buddy Hield του Oklahoma (μέλος του Final Four) είναι μέσα τους 10 υποψήφιους. Γεγονός που θα το έλεγες και αναμενόμενο, για το παιδί που άλλαξε άρδην προς το καλύτερο όχι μόνο το πρόγραμμα του κολεγίου του, αλλά και το πώς αντιλαμβάνονται οι συμπατριώτες του -στις Bahames- το μπάσκετ, μαζί και τα όνειρα τους. Οι τελευταίες εκτιμήσεις των ειδικών για το NBA draft, τον θέλουν να επιλέγεται στην πρώτη πεντάδα. Όπως λέει και η μητέρα του, Jackie τώρα αρχίζουν όλα.

Ο Chavano Hield είναι το πέμπτο παιδί από τα επτά παιδιά της Jackie Swann, η οποία είχε αναπτύξει ήδη τη συνήθεια να "βγάζει" παρατσούκλια για τα μωρά της, με τη βοήθεια φίλων. Στην περίπτωση του Chavano, πήρε... και τη βοήθεια της τηλεόρασης. Πιο συγκεκριμένα, του τηλεοπτικού σίριαλ "Married with children". Η ίδια έχει εξηγήσει πως " ήταν ακόμα μηνών, όταν τον κοίταξε μια φίλη μου, η οποία ήξερε πως ότι παρακολουθώ κάθε μέρα το συγκεκριμένο σίριαλ και μου είπε "Ω Θεέ μου, μοιάζει σαν τον Bud Bundy"! Αποφασίσαμε λοιπόν, να τον φωνάζουμε Bud. Μόνο που αυτό ήταν και το όνομα ενός εμπόρου ναρκωτικών που είχαμε στη γειτονιά και είχε πεθάνει. Μια άλλη φίλη λοιπόν, μου εξήγησε πως δεν γίνεται να το φωνάζουμε το παιδί με το όνομα αυτού του τύπου. Πρότεινε να τον αποκαλούμε "Buddy". Η πρόταση έγινε δεκτή"!

O Βuddy μωρό, με τον αδελφό του Curvin

Η γειτονιά στην οποία αναφέρθηκε η Jackie ήταν σε ένα χωριό, κοντά στο Eight Mile Rock, έξω από το Nassau στο νησί Grand Bahama -της χώρας των 377.000 κατοίκων. "Ήταν μια σκληρή περιοχή, αλλά νιώθω χαρούμενος που μεγάλωσα εκεί. Μου έμαθε να έχω όρια". Αναφορές πολλές για τον πατέρα του, Vincent δεν υπάρχουν " γιατί χώρισαν με τη μητέρα μου όταν ήμουν 10 ή 11". Οπότε η Jackie ήταν το σημείο αναφοράς στη ζωή του μικρού. "Μου έμαθε πολλά. Ήταν για εμάς και μάνα και πατέρας. Φυσικά, μάθαμε πολλά από τους θείους μου και τους παππούδες μας. Πάντα άκουγα τη μαμά μου. Μου έμαθε να ξεχωρίζω το σωστό από το λάθος. Ήταν ο μέντορας μας. Για να είμαι ειλικρινής, μας είχε δημιουργήσει ένα φόβο σχετικά με το τι θα γινόταν αν κάναμε κάτι κακό. Δεν ήθελα να πέσω στις παγίδες που έπεσαν άλλα παιδιά της κοινότητας. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό".

Η οικογένεια έμενε σε ένα παλιό μικρό σπίτι με πεταμένα στρώματα στο πάτωμα -για να χωρέσουν όλοι. Άνηκε στη μητέρα της Jackie, η οποία έκανε τρεις δουλειές για να μη λείψουν τα βασικά από τα παιδιά της. Εκείνα προσπαθούσαν να περνούν όμορφα με ό,τι είχαν. Κάθε πρωί έπαιρναν όλοι μαζί πρωινό, διάβαζαν όλοι μαζί τη Βίβλο, έκαναν παρέα τις προσευχές και τα παιδιά έπρεπε να μελετήσουν τα μαθήματα τους, πριν ανοίξουν την τηλεόραση.

Υπήρχε μόνο μία στο σπίτι και ο Buddy συνήθιζε να ξυπνά μισή ώρα νωρίτερα από τους υπολοίπους, για να παίρνει τον έλεγχο του τηλεχειριστηρίου και να μπορεί να δει τα highlights από τα ματς του ΝΒΑ, την περασμένη βραδιά. Μετά δελέαζε τους φίλους του να τον ακολουθήσουν στα γήπεδα της περιοχής, όπου προσπαθούσε να κάνει ό,τι είχε δει να κάνουν οι Kobe, LeBron James και Dwayne Wade στην τηλεόραση. Οι δουλειές του σπιτιού ήταν δίκαια μοιρασμένες, με τον Buddy δωροδοκεί τα αδέλφια του (με ό,τι είχε -μια τσίχλα, ένα γλυκό) για να κάνουν το δικό του μερτικό, όταν ήθελε να παίξει μπάσκετ.

"Νόμισαν πως είμαι χαζούλης, γιατί γελούσα συνέχεια. Δεν ήξεραν"

Κάθε φορά που οι αδελφές του μάλωναν, διεκδικώντας... ένα μεγαλύτερο κομμάτι γης στο σπίτι, εκείνος έλεγε ένα αστείο, γελούσε με το χαρακτηριστικό χαμόγελο που έχει ακόμα και σήμερα και όλα ξεχνιούνταν. Το ίδιο έκανε και όταν έβλεπε κάποιον να είναι αγχωμένος στο οικογενειακό δείπνο. Ή άρχιζε τις μιμήσεις. Έκανε ό,τι χρειαζόταν για να δει τους δικούς του ανθρώπους να γελούν. Είτε ήταν συγγενείς, είτε ήταν φίλοι. "Ο κόσμος με έβλεπε σαν κωμικό, ως διασκεδαστή. Νόμισαν πως είμαι ένας χαζούλης που γελά πολύ. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν με έπαιρναν σοβαρά. Δεν ήξεραν πως έχω το ένστικτο του δολοφόνου μέσα μου". Αυτό το ένστικτο, το κρατούσε για τα παρκέ.

Αν τα παιδιά ήταν ανυπάκουα, η Jackie δεν δίσταζε να τους ρίξει μια στον ποπό, αλλά όλα τα παιδιά θυμούνται και τις ημέρες που τους έλεγε να στριμωχτούν στο αυτοκίνητο, για να χωρέσει όποιος περαστικός έδειχνε να μην αντέχει την ανυπόφορη ζέστη. Απολάμβανε και να μαγειρεύει για τα παιδιά της γειτονιάς που διαφορετικά δεν θα είχαν κάτι να φάνε. "Κανείς μας δεν πέρασε έστω ένα βράδυ στο κρατητήριο. Η μητέρα μας δεν πήγε ποτέ σε δικαστήριο, εξαιτίας μας και κανείς δεν της τηλεφώνησε για να της πει ότι έχουμε κλέψει. Μας μεγάλωσε σωστά. Είμαστε ευλογημένοι".

". Αυτό το τελευταίο (η σκληρή δουλειά) ενδεχομένως να είναι το μεγαλύτερο χάρισμα του Hield.

" Η κινητήριος δύναμη του Buddy είναι να του πεις πως δεν μπορεί να κάνει κάτι. Είναι η ενέργεια του, η τροφή του. Αυτό είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουν πολλοί, γιατί δεν ξέρουν πως αυτή ήταν μια φράση που άκουγε από όταν θυμάται τον εαυτό του. Πάντα μας έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρουμε ως οικογένεια. Πάντα του έλεγαν πως δεν θα καταφέρει να παίξει μπάσκετ". Ανέκαθεν ήταν υπερήφανη για το γιο της "γιατί οι περισσότεροι έφηβοι στις Bahamas έκαναν τους πειραματισμούς τους με τη μαριχουάνα, παρατούσαν το σχολείο και γύριζαν στους δρόμους, όταν εκείνος είχε ήδη αφοσιωθεί στο μπάσκετ".

Ο Hield τρίτος από δεξιά

Στα 11 ενημέρωσε για πρώτη φορά τους συγγενείς και τους φίλους του ότι μια μέρα θα έπαιζε στο ΝΒΑ "σαν τον Kobe Bryant" που ήταν το είδωλο του. Η συντριπτική πλειοψηφία των ακροατών, είχε ξεσπάσει σε γέλια. Γιατί στο μυαλό τους θα ήταν τυχερός αν τελείωνε το high school ή αν έβρισκε μια δουλειά σε οικοδομή. Ήταν απειροελάχιστοι εκείνοι που πήγαν στο κολέγιο. Ήταν δυο εκείνοι που έγιναν επαγγελματίες αθλητές (Mychal Thompson, Rick Fox). " Ο κόσμος γελούσε μαζί του, κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά και φυσικά κανείς δεν πίστευε σε αυτόν" θυμάται η -26χρονη σήμερα- αδελφή του, Jalisa, πριν καταλήξει στο " ρωτήστε τους τώρα τι πιστεύουν".

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάποιοι που δεν γελούσαν με το... αστείο του. Αυτοί που τον έβριζαν. Κυρίως όσοι έμεναν κοντά του. Ένας εξ αυτών, ο κ. Benny ήταν πόρτα πόρτα με τον Hields. Και στην αρχή δεν είχε θέμα με το χόμπι του παιδιού. Όταν όμως, ο Buddy άρχισε να χάνει κάθε αίσθηση της ώρας και συνέχιζε τα σουτ έως το ξημέρωμα, ο γείτονας έγινε έξαλλος. Ξεκίνησε τις αντιδράσεις με φωνές και κάποια στιγμή έφτασε στο σημείο να πετά σπασμένα γυαλιά εκεί που ήταν η αυτοσχέδια μπασκέτα. Ο μικρός το έπιασε το υπονοούμενο και μετέφερε το παιχνίδι κάποια μέτρα μακριά. Μπροστά από το σπίτι μιας φίλης της μητέρας του. Σκέφτηκε πως εκεί δεν θα είχε πρόβλημα. Σκέφτηκε λάθος.

Ένα βράδυ, ενώ η Carol προσπαθούσε να κοιμηθεί, ο Buddy έκανε τη μια ντρίμπλα μετά την άλλη, το ένα σουτ μετά το άλλο, ώσπου εκείνη βγήκε καταμεσής του δρόμου με τις πυτζάμες και άρχισε να ουρλιάζει " σταμάτα να κάνεις θόρυβο και πήγαινε τον αδύνατο κώλο σου στη μάνα σου". Η Jackie φυσικά και δεν απολάμβανε το γεγονός ότι ο γιος της ενοχλούσε όλη τη γειτονιά. Ούτε ότι ξενυχτούσε. Αντιλήφθηκε ωστόσο, πως θα ήταν δύσκολο να περιορίσει το πάθος του αγοριού της και αυτό που την παρηγορούσε ήταν ότι τον είχε κοντά της, μακριά από τα πάρκα όπου γίνονταν απαγωγές και σεξουαλικές επιθέσεις.

Κάποια στιγμή, ο Buddy κατάλαβε πως δεν έφτανε η σκληρή δουλειά που έκανε. Χρειαζόταν βοήθεια από κάποιον που ήξερε το σπορ, ώστε να μάθει όσα θα του ζητούσαν οι καλύτεροι προπονητές. Αυτό το πράγμα δεν υπήρχε στις Bahamas. Υπήρχε... απέναντι: στις ΗΠΑ. Από όταν ήταν στο high school έλεγε στη μητέρα του ότι αν ήθελε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του, έπρεπε να μετακομίσει στην Αμερική. Η Jackie τηλεφώνησε στη γιαγιά του, που έμενε στη Florida. Της είπε πως δεν μπορούσε να κρατήσει το παιδί. Το ενδεχόμενο να μεταφέρει και τα 8 μέλη της οικογενείας στις ΗΠΑ, δεν ήταν υπαρκτό.

Ο Hield και μπροστά του ο Kyle Lindsted

Η επόμενη καλύτερη λύση ήταν τα showcase, τα τουρνουά που γίνονται σε διάφορες πόλεις παρουσία "κατασκόπων" από σχολεία και κολέγια και συχνά πυκνά εντοπίζουν παίκτες που ειδάλλως ουδείς θα ήξερε πως υπάρχουν. " Πήγαινα κάθε χρόνο και κάθε φορά έλεγα "φέτος θα είναι η σειρά μου". Μόνο που όταν τελείωνε η διαδικασία, δεν είχα καμία προσφορά". Αρνήθηκε να απογοητευτεί. Κατέληξε στο ότι η μόνη επιλογή που έχει, ήταν να συνεχίσει να προσπαθεί.

Την άνοιξη του 2010, στις εξέδρες του showcase κάθισε ο Kyle Lindsted, τότε προπονητής του Sunrise Christian Academy, ενός προπαρασκευαστικού σχολείου στο Wichita, του Kansas. Όπως προσπαθούσε να βολευτεί στη θέση του, είδε μια παρέα εφήβων να "σπάνε" την ηρεμία με τα γέλια τους, από τα αστεία ενός φίλου τους που χόρευε και αγκάλιαζε όποιον έβρισκε στο πέρασμα του. Πριν καν δει αυτό το παιδί που ήταν στο επίκεντρο της παρέας να πατά στο παρκέ, ήξερε πως το θέλει στο σχολείο του. Έμαθε πως το όνομα του ήταν Chavano Hield, ήταν 16 χρόνων, γκαρντ και είχε για παρατσούκλι το "Buddy".

" Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά" θυμάται ο Lindsted, " ήταν ο πιο δημοφιλής τύπος στο γυμναστήριο. Ήταν διάσημος πριν γίνει διάσημος, λες και είχε μαγνήτη. Αυτός ήταν η προσωπικότητα του. Ο κόσμος τον λάτρευε και όλοι ήθελαν να είναι δίπλα του. Έμοιαζε με έναν τύπο που θες στην ομάδα σου". Όταν είδε τι έκανε και εντός παρκέ, ήξερε πως πρέπει να μιλήσει στη μητέρα του. " Της είπα "λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να γυρίσω στις ΗΠΑ χωρίς το γιο σας. Είναι πολύ καλός".

Εκείνη δεν συμβιβάστηκε πολύ εύκολα με την ιδέα ότι θα αποχωριζόταν το παιδάκι της. Αλλά ήξερε πως δεν επρόκειτο να του στερήσει το όνειρο. Για τους τέσσερις μήνες που ακολούθησαν, ο Buddy ξυπνούσε στις 5 το πρωί, έκανε βάρη, ασκήσεις φυσικής κατάστασης στην παραλία με τον πατριό του, Richard Bryanen, ο οποίος είχε γίνει το παράδειγμα που ήθελε να μιμηθεί. Ήταν η ανδρική φιγούρα που είχε στερηθεί όταν ήταν παιδί.

" Μου εξήγησε πως δεν μπορώ να είμαι αστείος όλη τη μέρα και ότι χρειαζόταν να ωριμάσω, ώστε να επικεντρωθώ σε αυτό που θέλω να κάνω. Μου είπε πως είχε έλθει η ώρα να κάνω αυτό για το οποίο είχα γεννηθεί". Τον Αύγουστο του 2010 "πέταξε" μαζί με τη μητέρα του και τον Richard στη Wichita. Το αρχικό πλάνο ήταν να περάσει δυο βράδια με τους δικούς του. Μετά την πρώτη νύχτα τους είπε ότι μπορούν να επιστρέψουν σπίτι. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει τη νέα του ζωή. " Ήταν έτοιμος να γίνει άνδρας" που είπε και η Jackie.

Η προσαρμογή στο πλήθος των νέων δεδομένων δεν ήταν και ό,τι πιο εύκολο είχε κάνει στη ζωή του. Δεν ήταν και ό,τι πιο δύσκολο. Για αρκετούς μήνες αγόραζε λεμόνια, καυτές σάλτσες, μαύρο πιπέρι και ό,τι άλλο του θύμιζε το σπίτι του. Οι συμπαίκτες του τον κορόιδευαν πως μιλά γρήγορα, ότι έχει προφορά. Ο ίδιος είχε εξηγήσει ότι τον είχαν κάνει να νιώσει ηλίθιος. Τα βράδια ήταν μόνος, στο δωμάτιο του και αναρωτιόταν αν είχε κάνει τη σωστή επιλογή. Οι μέρες του ήταν γεμάτες υποχρεώσεις. Ένιωσε χαμένος. Σκέφτηκε αν όντως αυτό ήταν κάτι που ήθελε να κάνει.

"Κοιμήθηκε στο δάπεδο, γιατί δεν αισθανόταν άξιος να κοιμηθεί στο κρεβάτι"

Κάθε φορά που αμφισβητούσε τον εαυτό του, θυμόταν τις ιστορίες που είχε ακούσει από συμπατριώτες του που είχαν ζήσει κάποιους μήνες στις ΗΠΑ, πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αδύναμοι να προσαρμοστούν. Σκέφτηκε ότι αν τα παρατούσε, θα γινόταν σαν και αυτούς. " Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε "ο Θεός δίνει τις πιο σκληρές μάχες σε εκείνους που έχουν τους πιο δυνατούς ώμους". Δηλαδή, σε ανθρώπους σαν και εκείνον. Έκτοτε, όταν δεν αισθανόταν καλά πήγαινε στο... αγαπημένο του μέρος: το γυμναστήριο. Άκουγε reggae και ένιωθε υπέροχα, όπως δούλευε στα πόδια του, τα σουτ έως τις 3 τα ξημερώματα. Κάποια στιγμή, οι προπονητές του αναγκάστηκαν να κλειδώσουν τις μπάλες σε ένα ντουλάπι, διότι εκείνος αρνείτο να καταλάβει πως χρειαζόταν και ξεκούραση πού και πού.

Μια ημέρα ρώτησε τον προπονητή του αν μπορούσε να γίνει παίκτης κολεγίου της Division I. Toυ απάντησε πως μπορούσε εύκολα να παίξει σε ένα mid-major κολέγιο. Όχι στην ελίτ. " Με εκνεύρισε. Έγινε το καύσιμο μου. Σκέφτηκα πως μετακόμισα στις ΗΠΑ για να παίξω στο ύψιστο επίπεδο, ώστε να μπορούν να με δουν τα παιδιά στην πατρίδα και να συνειδητοποιήσουν πως είχαν και εκείνα ευκαιρίες". Ξεκίνησε με το να βγάλει λάθος τον Lindsted. Πώς; Ηγήθηκε της διαδρομής του σχολείου του για το εθνικό πρωτάθλημα, ως τριτοετής. Αναδείχθηκε και MVP του τουρνουά. Μια χρονιά μετά, ως τελειόφοιτος, είχε 22.7 πόντους, σε 21' ανά αγώνα. Είχε γίνει και ηγέτης. " Θυμάμαι είχα πάει στο δωμάτιο του έπειτα από μια δύσκολη εκτός έδρας ήττα και τον βρήκα να κοιμάται στο δάπεδο. Μου εξήγησε πως δεν ένιωθε άξιος να κοιμηθεί σε κρεβάτι".

O Hield με τον Chris Crutchfield

Οι ατελείωτες ώρες στο γυμναστήριο του έδωσαν 15 κιλά σε δυο χρόνια στη Wichita. Μπορούσε να σκοράρει από παντού (είχε 22.7 πόντους, με 49.1% στα σουτ, σε 21' ανά αγώνα) την ώρα που έκανε τους συμπαίκτες του να δείχνουν πολύ καλύτεροι. Όλοι τον αγαπούσαν, όλοι πάλι ήθελαν να είναι δίπλα του. Τότε εμφανίστηκε ξανά στο διάβα του ένας άλλος τύπος που είχε καθίσει στις εξέδρες του κλειστού γυμναστηρίου της πόλης του, σε ένα από τα showcase: ο Chris Crutchfield, assistant στο Oklahoma University.

"H πρώτη φορά που τον είδα να παίζει, ήταν στο Freeport, στη γενέτειρα του,το 2007. Ήμουν τότε στο Oral Roberts. Eίχαμε ένα event, για να δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά της περιοχής να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Ο Buddy μπήκε στο γήπεδο, ήταν 13-14 και με το που τον είδα, μπορούσα να καταλάβω ότι νωρίτερα έπαιζε μπάσκετ σε ανοιχτό γήπεδο. Τα μαλλιά του ήταν γεμάτα σκόνη, το ίδιο και τα παπούτσια του. Με το που εμφανίστηκε στην αίθουσα, έκανε τους πάντες να γελούν. Με το που ξεκίνησε η διαδικασία, άρχισε να βάζει όλα τα σουτ. Κάθε φορά που σκόραρε, φώναζε "yeooowwww". Σκέφτηκα πως αυτό το παιδί μπορεί να παίξει μπάσκετ. Δεν ήμουν βέβαιος ότι υπήρχε κάποιος άλλος που να έπαιζε καλά, αλλά αυτός το έκανε. Αυτομάτως, ένιωσα πως πρέπει να το παρακολουθήσω, ότι είχε κάτι να δώσει". Όταν ο Crutchfield πήγε στο ΟU, το 2011, πρότεινε στο τεχνικό τιμ να δουν τον Hield.

Ο Steve Henson, επίσης assistant coach θυμάται πως " όταν έφυγα από το γήπεδο, πήρα τον Crutchfield και του είπα πως αυτό το παιδί είναι εκπληκτικό. Το ταλέντο ήταν προφανές, αλλά ο τρόπος που κινείτο, που διαχειριζόταν τον εαυτό του ήταν που τον έκανε να ξεχωρίζει μακράν του δεύτερου. Και πάντα είχε ένα χαμόγελο στα χείλη". Έτσι άρχισε η διαδικασία recruiting και έγινε η απόλυτη προτεραιότητα του κολεγίου, ένα χρόνο πριν την αποφοίτηση του Buddy από το high school.

Του έδιναν πλήρη υποτροφία. Αυτό έκανε και το Kansas (ειρήσθω εν παρόδω, το ρεκόρ καριέρας στο κολέγιο το έκανε επί του Kansas στις 4/1 του 2016, όταν σταμάτησε στους 46 πόντους, σε ματς που κρίθηκε στην τρίτη παράταση και είδε το κοινό των Jayhawks να τον αποθεώνει), αλλά ήταν ήδη αργά. Είχε δεσμευτεί με το Oklahoma. " Ο προπονητής του στο Sunrise Christian με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως αυτός ο τύπος θα αλλάξει το πρόγραμμα μας", θυμάται ο Crutchfield, πριν παραδεχθεί πως " τότε δεν ήξερα ακριβώς τι εννοούσε. Τώρα ξέρω".

Head coach στο Oklahoma ήταν ο Lon Kruger, ο μόνος προπονητής στην ιστορία της Division I που οδήγησε πέντε διαφορετικές ομάδες σε νίκη, στο NCAA Tournament. " Από την πρώτη ημέρα είχε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του. Έδειχνε να είναι χαρούμενος και μόνο που βρισκόταν στο γήπεδο. Η πρώτη και η δεύτερη σεζόν του ήταν πολύ καλές. Έκανε το ξέσπασμα, όταν ήταν junior (17.4π., 5.4 ριμπ., με 41% στα σουτ) πήρε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της Big 12. Είχε προσφορά σε όλους τους τομείς. Μπορούσε να σκοράρει, κατέβαζε ριμπάουντ, ήταν εξαιρετικός στην άμυνα. Δούλευε πάρα πολύ σκληρά στα πάντα". Δεν άλλαξε ως άνθρωπος. Συνέχισε να θέλει να κάνει όσους ήταν γύρω του να χαμογελούν. Δείτε πώς.

" Είναι φοβερός τύπος, ένα παιδί που έδωσε χαρακτήρα στο πρόγραμμα μας" εξηγεί ο Κruger, " η δυνατότητα του να δίνει ενέργεια και να κάνει τους πάντες να είναι ενθουσιασμένοι συνεχίζει και έχει θετικές συνέπειες, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους". Έκανε και κάτι ακόμα: διέγραψε από τις μνήμες το σκάνδαλο που είχε προκύψει και αφορούσε το πανεπιστήμιο του, σε ό,τι αφορά τον τρόπο που προσέγγιζαν παίκτες, όταν ήταν προπονητής ο Jeff Capel.

Ο Ryan Spangler, power forward του Oklahoma, εξηγεί ότι "π έραν του προφανούς, ότι είναι ένας πολύ καλός παίκτης, οφείλω να πω πως ό,τι κάνει μέσα στο γήπεδο δεν συγκρίνεται με αυτά που κάνει στην offseason, τα ξημερώματα ή τα μεσάνυχτα. Είναι αυτού του τύπου ο παίκτης, που δουλεύει σκληρά όλη μέρα". Επί των ημερών του, οι 8.563 φίλαθλοι που παρακολουθούσαν κατά μέσο όρο τα ματς των Sooners, έγιναν 11.120, ενώ πέρυσι τα sold out ήταν διαδοχικά. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από τον Νοέμβριο, για όλα τα εντός έδρας παιχνίδια. Κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί από το 2002, οπότε το κολέγιο είχε πάει στο Final Four. Σαν και φέτος, δηλαδή. Ένα άλλο κομμάτι που έχει εξελίξει, είναι αυτό του trash talking. " Όταν κοιτώ την αντίπαλη ομάδα, θέλω να τη διαλύσω. Θέλω να την εκθέσω. Αυτό μου δίνει ενέργεια".

Πέρυσι το Oklahoma έφτασε έως το Sweet 16, όπου παραδόθηκε στο Michigan State. " Αυτή η ήττα έγινε κίνητρο για όλους, αλλά ειδικά για αυτόν" ενημέρωσε ο Kruger. Ο προπονητής του από το σχολείο ήταν στο γήπεδο και έτρεξε να τον πάρει αγκαλιά. Εκείνος έκλαιγε για μισή ώρα. " Τόσο πολύ που έτρεμε". σχολίασε ο Lindsted, ο οποίος τώρα είναι βοηθός προπονητή στο Wichita State. "Έχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα με την ήττα. Δεν την αντέχει. Είναι από τους πιο ανταγωνιστικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Δεν θέλει να χάνει ούτε στα επιτραπέζια. Αν τον αφήσεις, θα δουλέψει 24 ώρες το 24ωρο", κατέληξε.

Επ' αυτού, μπορούν να σας διαβεβαιώσουν και οι του Oklahoma. " Την πρώτη του χρονιά, μάθαμε πως τα απογεύματα των ημερών που είχαμε αγώνα δεν έφευγε από το γήπεδο. Οι περισσότεροι πήγαιναν να φάμε, να ξεκουραστούν για λίγο. Εκείνος έκανε σουτ. Το ίδιο έκανε και κάθε πρωί. Δούλευε όλη την ημέρα". Αυτό έκανε και πριν το κρίσιμο ματς με το Iowa State, το 2015. Μόλις τον είδε ο Chrutchfield του είπε να πάει στα αποδυτήρια. Αρνήθηκε. " Μου είπε πως πρέπει να συγκεντρωθεί στο στόχο. Χρειάστηκε να του φωνάξω "τελείωσε" και να κλειδώσω τις μπάλες στο γραφείο για να φύγει".

Όταν ηρέμησε πέρυσι, μετά τον αποκλεισμό στο Sweet 16, είχε να πάρει μια απόφαση: αν θα άφηνε το κολέγιο για να διεκδικήσει το όνειρο του. Όλοι τον διαβεβαίωναν ότι θα γίνει pick στο ΝΒΑ draft. Πριν το NCAA Tournament είχε πει στη μητέρα του ότι το καλοκαίρι του 2015 θα δήλωνε συμμετοχή στο ΝΒΑ draft. " Οι περισσότεροι στη θέση του θα είχαν φύγει. Εκείνος όμως, είναι έξυπνος", σχολίασε ο Kruger, με τον ίδιο τον Hield να εξηγεί ότι " από τα 12 ήθελα να παίξω στο ΝΒΑ. Αλλά ήξερα πως αυτή δεν ήταν η σωστή στιγμή. Θέλω να γίνω πιο αποτελεσματικός, στο παρκέ, να ωριμάσω και το κυριότερο, θέλω να γίνω ο ηγέτης της ομάδας μου. Θέλω να παίξω στο Final Four με αυτά τα παιδιά, θέλω να ζήσω αυτήν την εμπειρία. Αυτός είναι ο υπέρτατος στόχος για τώρα". Ο επί μέρους στόχος είναι να βελτιωθεί στο χειρισμό της μπάλας και στο ποσοστό από την περιφέρεια. "Μπορώ να γίνω πολύ καλύτερος" είχε ενημερώσει. Όλα όσα ήθελε για τη σεζόν 2015-16 τα πέτυχε. Τώρα, μένει η τελική ευθεία (το Final Four) και μετά θα αφοσιωθεί στο παιδικό του όνειρο. Για να φτάσει το Oklahoma στο Final Four, o Ηield έκανε... αυτά.

Έπειτα, έχει να κάτι άλλο που ήθελε να κάνει από όταν θυμάται τον εαυτό του. " Να ασχοληθώ με τα παιδιά της πατρίδας μου. Μεγάλωσα, παίζοντας με τύπους που ήταν πολύ καλύτεροι από εμένα, αλλά είτε δεν είχαν τον τρόπο να φύγουν από το νησί ή τα παράτησαν και έμπλεξαν, γιατί δεν είχαν τη στήριξη που είχα εγώ. Αν δεν ήταν ο Fitzgerald Forbes, ο προπονητής της κοινότητας μας, αυτός που μας συνόδευε στα πάρκα του ghetto, για να παίξουμε μπάσκετ, εγώ τώρα δεν θα ήμουν εδώ που είμαι. Εκείνος με ενθάρρυνε να προσπαθώ σκληρά, ακόμα και όταν δεν ήθελα να το κάνω. Αυτό λέω τώρα στα παιδιά που με έχουν ως είδωλο και με στηρίζουν, βλέποντας τα παιχνίδια στην τηλεόραση. Να πιστέψουν στα όνειρα τους και να μην τα παρατήσουν".

Όπως έγραψε η USA Today " όταν αγωνίζεται ο Buddy, οι δρόμοι στις Bahamas αδειάζουν. Όλοι είναι σπίτια τους και τον παρακολουθούν". Ο Charles Robins, πρόεδρος της ομοσπονδίας μπάσκετ στη χώρα, εξήγησε ότι " πλέον δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τον Michael Jordan ως παράδειγμα. Δεν λέμε "γίνε σαν τον Mike". Λέμε "γίνε σαν τον Buddy". Παρεμπιπτόντως, το είδωλο του (Kobe Bryant) όχι μόνο πήγε να τον δει, αλλά δήλωσε και ότι " με έχουν συνεπάρει όσα έκανε ο Buddy. Λατρεύω τη δύναμη του, το πάθος και την ενέργεια του. Δίνει ό,τι έχει στο παιχνίδι. Πολλοί παίζουν δυνατά, αλλά εκείνος είναι σε άλλο επίπεδο. Μπορείς να το δεις στο πρόσωπο του. Λατρεύει κάθε λεπτό που είναι εκεί έξω".

Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσει ένα κοινοτικό κέντρο, στην παλιά του γειτονιά που θα παρέχει στους μαθητές παπούτσια και μπάλες. Προς το παρόν, αρκείται στο να αφιερώνει δυο εβδομάδες κάθε καλοκαίρι, για να κάνει μια δωρεάν ακαδημία. Η μητέρα του ήταν πέρυσι δίπλα από την πρώτη ώρα έως την τελευταία και τον ενθάρρυνε να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα για φωτογραφίες και αυτόγραφα. " Κάποια στιγμή μου είπε πως νιώθει πολύ κουρασμένος. Του απάντησα "είσαι ακόμα στην αρχή, παιδί μου". Αλλά δείτε τι περιλαμβάνει αυτή η αρχή.

Παρεμπιπτόντως, η Jackie είχε μείνει για πρώτη φορά έγκυος, στην τελευταία τάξη του high school " και τα όνειρα μου γκρεμίστηκαν. Δηλαδή, έτσι νόμισα τότε, γιατί αν πίεζα τον εαυτό μου μάλλον θα τα κατάφερνα. Τώρα βλέπω τα παιδιά μου και θέλω να κάνουν ό,τι δεν έκανα εγώ". Πέντε από τα επτά πήγαν στο κολέγιο. Όλα... πλην του Buddy, ως αθλητές του στίβου. " Δεν ξέρω τίποτα για το μπάσκετ. Το μόνο που του λέω είναι "βάλε την μπάλα στο καλάθι, για να κάνεις τη μαμά ευτυχισμένη". Λατρεύει να είναι κοντά στα παιδιά της, να μαγειρεύει για εκείνα και τις ομάδες τους.

" Πάντα πίστευα ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Το ένιωθα στη ψυχή μου. Όταν εμπιστεύεσαι το Θεό και πιστεύεις στο Θεό, όλα πηγαίνουν καλύτερα. Πάντα πίστευα πως τα παιδιά μου θα τα καταφέρουν. Όταν είδα τον πρώτο μου γιο να πηγαίνει στο σχολείο, ήξερα πως έχει ανοίξει την πόρτα και για τα υπόλοιπα παιδιά. Έτσι ξεκίνησαν όλα να γίνονται καλύτερα". Αυτό που της έμαθε η ζωή ήταν πως " κάποια παιδιά είτε "φτιάχνονται", είτε καταστρέφονται στις γειτονιές που μεγαλώνουν. Η δική του παιδική ηλικία τον "έφτιαξε". Τότε ξεκίνησαν όλα για τον Buddy".

Πηγές: ΝCAA.com, Bleacher Report, CBS Sports, newsok.com, Τhe Nassau Guardian, thesportsbros.com.