Πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος, ο Μάικ Μπατίστ επέστρεψε μετά από τέσσερα χρόνια σε ένα μέρος που ξέρει καλά, την Ελλάδα και το ΟΑΚΑ. Το SPORT24 βρέθηκε στο ΟΑΚΑ και μίλησε με τον πιο επιτυχημένο ξένο στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Χαλαρός και άνετος, έφτιαξε το εσπρεσσάκι του, χαιρέτησε τους παλιούς του γνώριμους από τη θητεία του στους "πράσινους" και πάτησε στο παρκέ του ΟΑΚΑ για να ξεκινήσει η συνέντευξη.

Ήξερε κάθε σπιθαμή του γηπέδου σαν το σαλόνι του σπιτιού του. Και πώς να μην το ήξερε άλλωστε; Εννιά πρωταθλήματα, επτά κύπελλα Ελλάδος και τρία τρόπαια EuroLeague είναι όσα κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό στα 10 χρόνια που φόρεσε τα πράσινα. Μαζί με κάτι ακόμα πολύ σημαντικό, τον σεβασμό και την αγάπη φιλάθλων, συμπαικτών και αντιπάλων.

Συνέντευξη στη Βάλια Πηλιανίδη

Ο Μάικ Μπατίστ μίλησε στο SPORT24 και στη Βάλια Πηλιανίδη όπως θα μίλαγε σε ένα γνωστό του, σε ένα φίλο του. Είπε τα πάντα για τον Βασίλη Σπανούλη και τη σχέση φιλίας που τους δένει, θυμήθηκε το ονειρικό 2009 με τον Παναθηναϊκό, ενώ παραδέχτηκε πως δεν θα έπαιζε ποτέ μονό μαζί με έναν εκ των Διαμαντίδη ή Σπανούλη επειδή είναι πολύ ανταγωνιστικός.

Δεν έκρυψε πως θα διάλεγε τον ΛεΜπρόν για να χτίσει μία ομάδα γύρω του στο ΝΒΑ αντί για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ενώ στάθηκε και στο πώς οι φωτιές της Καλιφόρνια τον ευαισθητοποίησαν ώστε να συγκεντρώσει χρήματα για τους πυρόπληκτους της Εύβοιας και της Αττικής, βγάζοντας σε δημοπρασία αντικείμενα από την θητεία του στον Παναθηναϊκό.

Βρέθηκε για λίγες μέρες μόνο στην Αθήνα, ωστόσο είδε όλα τα άτομα με τα οποία κρατάει ακόμα επαφές και που έχει στην καρδιά του. Βρέθηκε στο ΟΑΚΑ στην προετοιμασία του Παναθηναϊκού και μίλησε στους παίκτες, αυτή τη φορά από άλλο πόστο.

Αρχικά, πως περάσατε στο δείπνο με τον Βασίλη Σπανούλη;

(Γέλια). "Το δείπνο ήταν εξαιρετικό, ομολογώ. Έχω τεράστιο σεβασμό για τον Βασίλη, όχι μόνο σαν μπασκετμπολίστα αλλά και σαν άνθρωπο, σαν πατέρα. Έχουμε πολλές κοινές ηθικές αξίες αλλά και ως παίκτες έχουμε την ίδια φιλοσοφία σε πολλά πράγματα, δουλεύουμε σκληρά και κοιτάμε να βγάζουμε συνέχεια την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Το να μένω για δύο βράδια στο σπίτι του με την οικογένειά του ήταν πολύ ωραίο. Θυμηθήκαμε τα παλιά, καθόμασταν και μιλάγαμε μέχρι τις 3-4 το βράδυ και είχαμε πολλές συζητήσεις για το μπάσκετ, τη ζωή, το μέλλον. Είναι συζητήσεις που μου λείπουν, συζητήσεις που δεν μπορείς να κάνεις από το τηλέφωνο ή από μηνύματα. Οι τελευταίες μέρες που περάσαμε παρέα ήταν τρομερές".

Πλέον έχετε αποσυρθεί και οι δύο από τα παρκέ επομένως σας είναι πιο εύκολο να μένετε ξύπνιοι ως αργά χωρίς το άγχος του πρωινού ξυπνήματος για προπόνηση.

"Ναι, με εμπιστεύεται και κάνουμε πολλές συζητήσεις. Περνάει όμορφα τώρα που έχει αποσυρθεί, ναι είναι ωραία. Φυσικά και είναι δύσκολα στην αρχή. Όταν αποσύρθηκα το πρώτο διάστημα ήταν ζόρικο αλλά μετά είναι όμορφα γιατί περνάς περισσότερο χρόνο με την οικογένειά σου και δεν σκέφτεσαι τις θυσίες που έκανες, από άποψη χρόνου, όσο έπαιζες".

Ο Ομπράντοβιτς ήθελε να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο με τον Σπανούλη, ο Βασίλης σκεφτόταν συνέχεια το μπάσκετ

Ήσασταν και μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Τι θυμάσαι από τον συγκάτοικο, Βασίλη Σπανούλη;

"Είναι ένας αστείος τύπος. Με το να είμαστε μαζί στο ίδιο δωμάτιο είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε στιγμές από την παιδική μας ηλικία, να μοιραστούμε τον τρόπο σκέψης μας, τους στόχους μας, τι θέλουμε να κάνουμε σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο. Νιώθαμε την ενέργεια και τον τρόπο σκέψης ο ένας του άλλου. Μιλάγαμε κυρίως για μπάσκετ, για το αγωνιστικό μας πλάνο. Ο Μπίλυ σκεφτόταν συνέχεια το μπάσκετ.

Αυτές είναι οι στιγμές που νοσταλγώ περισσότερο με τον Βασίλη. Είναι νομίζω και αυτό που ήθελε ο Ομπράντοβιτς, να είμαι στο ίδιο δωμάτιο με τον Βασίλη. Είμαστε και οι δύο από διαφορετικές κουλτούρες. Οι πρώτες φορές είναι πάντα πιο αμήχανες αλλά πάντα ψάχνεις να βρεις τον κατάλληλο τρόπο για να αρχίσεις συζητήσεις και να δημιουργήσεις μία οικειότητα. Ο πιο εύκολος τρόπος φυσικά ήταν το μπάσκετ, με δοκίμαζε να δει τον τρόπο σκέψης μου. Είχαμε όμως τον ίδιο τρόπο σκέψης σε πολλά πράγματα.

Κάθε βράδυ σκεφτόταν πώς θα ήθελε να παίξει, τι θα γινόταν σε περίπτωση επιτυχίας ή αποτυχίας. Και αυτό με βοήθησε και εμένα πάρα πολύ για να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Είχαμε και τον Διαμαντίδη στην ομάδα, επομένως ο τρόπος σκέψης μας ήταν πολύ δυνατός. Δεν είχα την ευκαιρία να είμαι στο ίδιο δωμάτιο με τον Διαμαντίδη αλλά με το που πατάγαμε το πόδι μας στο παρκέ, ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε και ποια ήταν η δουλειά μας".

"Θεωρώ όταν πήγε στον Ολυμπιακό έβγαλε περισσότερο την ηγετική προσωπικότητα που είχε. Όλοι μας βέβαια στον Παναθηναϊκό ήμασταν ηγέτες, ο καθένας με τον τρόπο του. Εγώ και ο Βασίλης ηγούμασταν με την συμπεριφορά μας (είπε την φράση "leader by example). Ο Αλβέρτης ήταν πιο προφορικός, μας μίλαγε περισσότερο, αν δεν ήμασταν καλοί στην προπόνηση μας έδειχνε τον τρόπο.

Όταν πήγε ο Βασίλης στον Ολυμπιακό πήρε μαζί του όσα έμαθε εδώ και τα έκανε πράξη εκεί. Όλοι είδαμε πως κατέληξε αυτό, οι δύο συνεχόμενες EuroLeague, οι ατομικές διακρίσεις και το πώς μεταμόρφωσε τον Ολυμπιακό. Μου κόστισε όταν έφυγε.

Ο Βασίλης έδινε πάντα το 110%, ήταν ο πιο δουλευταράς, μου κόστισε όταν έφυγε

Όταν ήμασταν μαζί στο ίδιο δωμάτιο καθόμασταν μέχρι αργά και συζητούσαμε ώσπου έφτανε η στιγμή που λέγαμε "φίλε πρέπει να πάμε για ύπνο, έχουμε παιχνίδι αύριο". Είχαμε άγχος και δεν μπορούσαμε να το ελέγξουμε. Πολλές φορές έπαιρνα τον προπονητή και έλεγα "δώσε μου ένα χαπάκι να κοιμηθω". Δεν είναι εύκολο, σκέφτεσαι συνέχεια συστήματα και πιθανές φάσεις, πώς θα παίξεις άμυνα και πως θα σκοράρεις.

Ακόμα και τότε που ήταν πιο νέος ο Βασίλης είχε αυτή τη νοοτροπία. Μπορεί όλοι μας να δίναμε γύρω στο 60-70% των δυνάμεών μας, εκείνος έδινε πάντα το 100-110%. Ήταν ο πιο δουλευταράς, σίγουρα και γι αυτό είχε και τόσες επιτυχίες".

Ο Ομπράντοβιτς μας έφτασε ένα σημείο που κοουτσάραμε εμείς τους εαυτούς μας

"Φυσικά και ο ρόλος του Ομπράντοβιτς σε όλο αυτό το σύνολο που χτίστηκε ήταν σημαντικός. Μας οδηγούσε ο καλύτερος προπονητής όλων των εποχών, έβρισκε πάντα τα κατάλληλα κουμπιά να πατήσει στον καθένα από εμάς. Φυσικά ήταν πολύ δίκαιος, όσο και αν λένε ότι πολλές φορές δεν ήταν, αλλά στο τέλος της μέρας ο κόουτς κράταγε καθαρά το μπασκετικό κομμάτι, δεν ήταν τίποτα προσωπικό.

Ο Ομπράντοβιτς δεν θα έλεγε ποτέ τίποτα για να σε πληγώσει και έτσι πρέπει να γίνεται. Ακόμα και τώρα και εγώ σαν προπονητής θα πιέσω τους παίκτες μου και θα τους ωθήσω στα όριά τους, έτσι πρέπει να γίνεται, είτε είσαι πιασμένος είτε είσαι κουρασμένος.

Έχω πάρει πολλά από εκείνον για τη δική μου καριέρα στους πάγκους. Το κυριότερο είναι να μιλάω. Η επικοινωνία μας με τον Ομπράντοβιτς ήταν εκπληκτική, δεν έχεις ιδέα. Φτάσαμε σε σημείο που μας έμαθε να κοουτσάρουμε εμείς τους εαυτούς μας. Όταν δεν κάναμε τις σωστές επιλογές στην επίθεση ή δεν είχαμε τις σωστές αποστάσεις, το ξέραμε.

Γι αυτό άλλωστε δημιουργήσαμε και μία τέτοια δυναστεία στον Παναθηναϊκό. Ήταν η τέλεια συνταγή με τον Ομπράντοβιτς. Δεν είχε σημασία πώς το έλεγε, αλλά το ότι είχε αποτέλεσμα και οδηγούσε σε κύπελλα και πρωταθλήματα".

Το 2009 με Σπανούλη, Διαμαντίδη και Σάρας ήταν σαν να κλέβω εκκλησία

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, ήσουν πολύ ευνοημένος σαν παίκτης έχοντας τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τον Γιασικεβίτσιους ως συμπαίκτες. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσες να ζητήσεις κάτι άλλο.

(Γέλια). Αναμφίβολα. Πολλές φορές το 2009 έλεγα ότι ήταν σαν να "κλέβω εκκλησία". Κάνανε τη ζωή μου πολύ εύκολη. Είχαμε την πολυτέλεια να παίζουμε πικ εν ρολ, ο Σπανούλης τράβαγε την αντίπαλη άμυνα πάνω του, είχαμε τον Ντρου Νίκολας και τον Στράτο Περπέρογλου που μπορούσαν να βοηθήσουν και να δημιουργήσουν και αυτοί, επομένως για εμένα ήταν ό,τι καλύτερο γιατί μου έκαναν εύκολο το έργο μου στο παρκέ. Είχαμε εκπληκτικό ρόστερ. Ειδικά όταν ήρθε ο Πέτκοβιτς, η δουλειά μου έγινε πιο εύκολη γιατί μου έδινε ανάσες και γινόταν η δουλειά.

Αγαπάς τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός σε λατρεύει. Πως ήταν να επιστρέφεις στο ΟΑΚΑ, σε ένα μέρος που έζησες ένδοξες στιγμές και να δίνεις συμβουλές στους τωρινούς παίκτες του Παναθηναϊκού; Πριν 10 χρόνια ήσουν εσύ που βρισκόσουν στη θέση τους.

Εκείνη τη στιγμή ο Μάικ κοίταξε ψηλά στο ΟΑΚΑ, ψάχνοντας να βρει τα λάβαρα με τα ευρωπαϊκά κύπελλα και τα πρωταθλήματα που κρέμονται συνήθως.

"Ξέρω τι περνάνε αυτά τα παιδιά. Ξέρω τι θέλουν να πετύχουν στην προπόνηση. Την πρώτη μέρα που έρχεσαι εδώ στην προετοιμασία έχεις αυτόν τον κόμπο στο στομάχι. Κάνεις εικόνα τους οπαδούς που κάθονται εκεί (δείχνοντας το που βρίσκεται η Θύρα 13 στο γήπεδο) και την οικογένειά σου που κάθεται εκεί (δείχνοντας τις εξέδρες των επισήμων). Ακόμα και τώρα μπορώ να βάλω τους συμπαίκτες μου σε σειρά, πού κάθονταν στον πάγκο.

Είναι στιγμές που δεν ξεχνάς ποτέ. Μιλώντας στα νέα παιδιά του Παναθηναϊκού προσπαθούσα να τους μάθω ότι εδώ είναι το σημείο που ξεκινάει η συνήθεια και η πειθαρχεία. Οι συνήθειές σου στην προπόνηση, είναι και οι συνήθειές σου στον αγώνα.

Δεν υπάρχει σύντομος δρόμος στην προπόνηση γιατί αργά ή γρήγορα ο σύντομος δρόμος που διάλεξες να πάρεις θα φανεί και στον αγώνα. Πάντα θα υπάρχουν ασκήσεις που δεν θα σου αρέσουν, ούτε εμένα μου άρεσαν όλες, αλλά το έκανα για την ομάδα".

Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού με έκαναν να νιώθω σαν η ψυχή μου να βγαίνει από το σώμα μου

"Ελπίζω ότι φέτος θα πετύχουμε κάτι καλό στη EuroLeague. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι κάθε χρονιά δεν είναι ίδια. Δεν είναι εύκολο να πάρεις πρωτάθλημα ή EuroLeague. Όποιος το θεωρεί αυτό, λέει ψέματα. Θέλει δουλειά. Αλλά ο ουρανός είναι το όριο. Αν θα είναι δύσκολο; Ναι θα είναι. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Πέρι και να του δώσω συμβουλές όσο αφορά τους οπαδούς και τη νοοτροπία των Ελλήνων φιλάθλων. Του έδωσα το τηλέφωνό μου.

Φέτος που οι οπαδοί θα είναι στα γήπεδα και πάλι θα είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω αν έχεις νιώσει ποτέ η ψυχή σου να βγαίνει από το σώμα σου, αλλά αυτό δημιουργούν οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Δημιουργούν μία από τις καλύτερες ατμόσφαιρες στον κόσμο.

Πλέον είμαι και στο ΝΒΑ και μπορώ να πω ότι είναι τελείως διαφορετικό. Ερχόμουν 2-3 ώρες πριν από το ματς στο γήπεδο και ήταν ήδη εδώ 10-15 χιλιάδες κόσμος. Νιώθεις την ενέργειά τους. Πας πίσω στα αποδυτήρια, κάνεις την επανάληψή σου πάνω στο παιχνίδι και την τακτική, αλλά μετά επιστρέφεις στο γήπεδο και τα ξεχνάς όλα.

Όσο και αν προσπαθούσε να εστιάσει στην ερώτηση, ο Μάικ πάντα πήγαινε πίσω στην ονειρική, για τον Παναθηναϊκό, σεζόν του 2009.

"Ξέραμε ότι θα ήμασταν καλοί αλλά δεν ξέραμε πόσο καλοί. Είχαμε χτίσει ομάδα που δημιουργούσε μία άλλη δυναμική. Ειδικά με την έλευση του Πέτκοβιτς είχαμε πλέον παίκτη που μπορούσε να απειλήσει στο ποστ απ παιχνίδι. Δεν το είχαμε αυτό πριν. Έπρεπε να προσαρμοστούμε πάνω σε αυτό και να δούμε τα νέα δεδομένα και με την έλευση του Γιασικεβίτσιους που δεν ήταν ο καλύτερος αμυντικός.

Αυτό λέω σε όλους, ότι ο Φλεβάρης ήταν ο πιο κρίσιμος μήνας. Είχαμε τα ματς με τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα, ωστόσο από τον Φλεβάρη ως το τέλος της χρονιάς, φορτσάραμε. Ειδικά τα ματς με την Σιένα ήταν τρελά. Ακόμα και αν χάσαμε ένα παιχνίδι, ο Ομπράντοβιτς είχε έρθει και μας είπε "θα πάρουμε δύο συνεχόμενα παιχνίδια, όχι ένα, δύο".

Πάντα θα έχω ανοιχτή την πόρτα του Παναθηναϊκού, είναι θέμα χρόνου

Θα μπορούσαν οι Διαμαντίδης και Αλβέρτης να σε πείσουν να έρθεις στον Παναθηναϊκό ως προπονητής και να χτίσεις μία ομάδα παρόμοια με αυτή του 2009;

"Δεν θα χρειαζόταν και πολύ για να με πείσουν είναι η αλήθεια (γέλια). Είναι θέμα χρόνου νομίζω, δεν θα έκλεινα ποτέ την πόρτα του Παναθηναϊκού, θα έχω πάντα αυτή την επιλογή ανοιχτή. Για τώρα προσπαθώ να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου ως προπονητής στο ΝΒΑ, είτε αποτύχω είτε πετύχω. Για τώρα θέλω να τεστάρω τον εαυτό μου, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να έρθω να κλείσω την προπονητική μου καριέρα. Ίσως αυτό να είναι σε πέντε χρόνια, σε δέκα, κανείς δεν ξέρει.

Πλέον είναι και θέμα οικογενειακό γιατί ζούμε στις ΗΠΑ, έχουμε τη ζωή μας εκεί, τα άτομα που εμπιστευόμαστε, τους φίλους μας. Αυτό μας πήρε καιρό, να χτίσουμε ένα κύκλο με άτομα εμπιστοσύνης. Όλα είναι καλά τώρα αλλά ο καθένας θέλει μία πρόκληση στη ζωή του".

Θα ήθελες να δεις τον γιο σου να παίζει μπάσκετ για τον Παναθηναϊκό;

"Κάποτε ναι, θα ήθελα. Του αρέσει το μπάσκετ, αλλά δεν το αγαπάει. Είναι καλύτερος στο μπέιζμπολ. Ξυπνάει με πάθος για το μπέιζμπολ, μελετάει τα συστήματα και όταν τελειώνει τα μαθήματα με τραβάει στην αυλή. Έχει το ίδιο πάθος που είχα εγώ για το μπάσκετ, μόνο που εκείνος το έχει για το μπέιζμπολ και το βλέπω. Είναι η ζωή του.

Απ' την άλλη η κόρη μου, παίζει τα πάντα. Έχουμε μία μπασκέτα στο γκαράζ και πηγαίνει και σουτάρει, κάνει ασκήσεις και μου λέει να τις βάζω ασκήσεις. Έχει μεγαλύτερο πάθος για το μπάσκετ. Δεν θα την πιέσω όμως να κάνει τίποτα".

Παρακολουθείς ακόμα παιχνίδια EuroLeague;

"Φυσικά και βλέπω. Ίσως όχι κάθε ματς, αλλά ειδικά όταν είμαι στο γραφείο είναι η ιδανική ώρα γιατί είναι μεσημεράκι στην Αμερική. Αν δεν έχω να κάνω σκάουτινγκ τότε σίγουρα παρακολουθώ πολλά παιχνίδια, διαβάζω τις φάσεις".

Ο Ντόντσιτς έφερε την αυτοπεποίθηση από το EuroBasket στο ΝΒΑ

Αφού βλέπεις EuroLeague θέλω να μου πεις την κορυφαία σου πεντάδα των τελευταίων ετών.

(Αναστέναξε, το σκέφτηκε αρκετή ώρα και γέλασε). Μ' αρέσουν παίκτες που είναι σταθεροί. Μ' αρέσει ο Κόρι Χίγκινς, συνεργάστηκα και με τον αδελφό του και μπόρεσα να κρίνω το παιχνίδι του. Θα βάλω μέσα και τον Κάιλ Χάινς γιατί είναι νικητής, είναι σταθερός, έχει σηκώσει πολλά τρόπαια στην καριέρα του. Μ' αρέσει πολύ και ο Μιλουτίνοβ, το παιχνίδι του είναι πολύ καλό. Έμαθε πολύ σωστά το μπάσκετ.

Κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ήδη στη λίστα δύο σέντερ, με τον Μάικ να γελάει και να λέει: "Ήμουν σέντερ είναι το παιχνίδι που ξέρω, έτσι πάει". Συνέχισε ωστόσο με τα δύο ονόματα που περίσσευαν.

Θα βάλω μέσα και τον Ντόντσιτς. Να είσαι ένα παιδί στα 18-19 σου χρόνια και να κρατάς μία ομάδα είναι πολύ. Για μένα είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρεις αυτό, να οδηγήσεις δύο φορές την ομάδα σε Final Four. Όταν οδήγησε την Εθνική Σλοβενίας στην κατάκτηση του EuroBasket ήταν η στιγμή που πήρε πολλή αυτοπεποίθηση την οποία έφερε και στο ΝΒΑ. Τα πήρε όλα.

Τέλος θα έβαζα μέσα τον Ναβάρο. Τρομερός παίκτης έχω μεγάλο σεβασμό για αυτόν. Το σουτ του ήταν απίστευτο. Και από τον Σκόλα πήρα πολλά πράγματα σαν παίκτης. Με βοήθησε πολύ να εμπλουτίσω το παιχνίδι μου. Συχνά κοιτάω τα στατιστικά των αντιπάλων μου για να δω πως τα πάνε, να δω τι πρέπει να κάνω εγώ καλύτερα.

Δεν θα έπαιζα μονό με τον Σπανούλη ή τον Διαμαντίδη, έχω τελειώσει μ' αυτά

Όταν τον ρωτήσαμε αν θα έπαιζε μονό με έναν εκ των Σπανούλη ή Διαμαντίδη ήταν κατηγορηματικός.

"Όχι, έχω τελειώσει εγώ με αυτά. Και οι δυο τους είναι πολύ ανταγωνιστικοί δεν θα το έκανα. Την τελευταία φορά που επιχείρησα να παίξω μονό με έναν παίκτη δεν πήγε καλά, κοντέψαμε να πιαστούμε στα χέρια επειδή ήμουν και εγώ πολύ ανταγωνιστικός.

Βοηθούσα τον Κεμ Μπιρτς όσο ήταν στο Ορλάντο, παίζαμε μονό για να τον προπονήσω, επειδή δεν έπαιρνε πολύ χρόνο συμμετοχής. Του έδειχνα πως να διαχειρίζεται τον αντίπαλο και πως να χρησιμοποιεί το σώμα του, ωστόσο το μονό που παίξαμε έγινε αρκετά ανταγωνιστικό. Να παίξω πλέον μονό με τους Σπανούλη ή Διαμαντίδη; Μπα, έχω τελειώσει με αυτά, είναι δύσκολο πλέον, υπάρχει πίεση να κερδίσεις (γέλια).

Ως παίκτης συνήθισες να παίζεις ευρωπαϊκό μπάσκετ, πιο αμυντικό πιο αθλητικό. Προσπαθείς να διδάξεις αυτό το στυλ στο ΝΒΑ, που είναι σαφώς πιο επιθετικό;

Είναι δύσκολο να περάσεις στον παίκτη του ΝΒΑ τη νοοτροπία της άμυνας. Είναι δύσκολο να περιορίσεις έναν πολύ καλό και αποτελεσματικό σουτέρ στο ΝΒΑ. Το να παίζεις άμυνα ένας προς έναν είναι χαμένη υπόθεση στο ΝΒΑ επομένως προσπαθώ να τους μάθω πώς να είναι καλύτεροι αμυντικοί σε ομαδικό επίπεδο, πώς να παίζουν καλύτερα στην άμυνα σαν ομάδα και πως να αληλοκαλύπτονται. Δεν θα σταματήσεις ποτέ κάποιον από το να σκοράρει, αυτό είναι δεδομένο, απλά πρέπει να τους δυσκολέψεις τη ζωή.

Θα έχτιζα ομάδα γύρω από τον ΛεΜπρόν, όχι τον Γιάννη

Ας υποθέσουμε ότι είσαι πρώτος προπονητής σε μία ομάδα στο ΝΒΑ και σου λέει η διοίκηση διάλεξε έναν για να χτίσεις γύρω του την ομάδα. Ποιον θα διάλεγες;

"Για μένα ο ΛεΜπρόν Τζέιμς ακόμα και στα 36 του χρόνια είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης στο ΝΒΑ. Μπορεί να παίξει όλες τις θέσεις και είναι εξαιρετικός στην πάσα και στο πώς να φέρει τους συμπαίκτες του σε ευνοϊκή θέση να σκοράρουν. Είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης και θα έχτιζα την ομάδα γύρω του.

Είναι τρομερός παίκτης και ο Γιάννης, είναι φαινόμενο. Θα ήθελα να τον έχω στην ομάδα, θα έχτιζα ομάδα πάνω του. Η δουλειά που βγάζει στο παρκέ και στην προπόνηση είναι εκπληκτική. Οι διαφορές είναι ελάχιστες ανάμεσά τους (είπε δείχνοντας με το δάχτυλό του πόσο). Αυτό νομίζω κάνει τον Γιάννη καλύτερο κάθε χρόνο, το να έχει μέτρο σύγκρισης".

Νομίζεις ότι ο Γιάννης θα μπορούσε να είναι ο παίκτης του σήμερα εάν έπαιζε στην EuroLeague;

Ναι, νομίζω μπορεί. Ο Γιάννης μπορεί να παίξει όλες τις θέσεις και θεωρώ ότι θα μπορούσε να παίξει στην Ευρώπη. Προσπαθεί να προσαρμόσει το παιχνίδι του κάθε φορά και να μάθει τους κανόνες ή τις αποστάσεις. Όπως είχε πει και ο Ντόντσιτς είναι πιο εύκολο να γράψεις πόντους στο ΝΒΑ απ ότι στην Ευρώπη.

Στην Ευρώπη πάντα έχεις έναν αμυντικό πάνω σου, δεν έχεις πολλούς ανοιχτούς διαδρόμους. Αντίθετα στο ΝΒΑ έχεις πολλούς καλούς σκόρερς. Πρέπει να καταλαβαίνεις πότε μπορεί κάποιος να σκοράρει 15 πόντους και πότε μπορεί να σκοράρει 30+ πόντους ανά ματς.

Τέλος δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στην κίνηση ανθρωπιάς που έκανε, βγάζοντας σε δημοπρασία αντικείμενα απο τη θητεία του στον Παναθηναϊκό και δωρίζοντας τα έσοδα σε όσους επλήγησαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ελλάδα.

"Το 2008 ειχα τη δική μου εμπειρία με τις φωτιές. Η γυναίκα μου έλειπε για δύο ώρες και επιστρέφοντας μου είπε πως πρέπει να εκκενώσουμε το σπίτι. Είδα τη φωτιά, τον καπνό και σοκαρίστηκα. Έχουμε εικόνες από μεγάλες φωτιές στην Καλιφόρνια και πολλές φορές δεν ήξερα αν θα επιστρέψω σπίτι και αν θα ξαναδώ τα πράγματά μου. Όταν βλέπεις να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, συμπάσχεις και ήθελα και εγώ με τον τρόπο μου να βοηθήσω.

Μίλησα με τον ατζέντη μου και του είπα την ιδέα μου να δώσω τα αντικείμενά μου από τη σεζόν 2009 στον Παναθηναϊκό. Ήθελα να μαζέψω λεφτά γι αυτό το σκοπό και εν τέλει μαζέψαμε κάτι παραπάνω από 13 χιλιάδες ευρώ. Πέρασα 10 χρόνια εδώ και είναι μία χώρα που θεωρώ πατρίδα μου. Δεν μπορώ να γυρίσω έτσι την πλάτη. Μακάρι αυτά τα λεφτά να βοηθήσουν τον κόσμο να ξαναχτίσει τη ζωή του".

Τα μικρόφωνα μπορεί να έκλεισαν και τα φώτα να είχαν σβήσει, ωστόσο ο Μάικ δεν ήθελε να φύγει. Καθίσαμε περίπου είκοσι λεπτά παραπάνω, έκανε σουτάκια και μιλήσαμε για μία συμβουλή που είχε λάβει από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη την οποία κρατάει ακόμα μαζί του. "Αν δεν αφιερώσεις τουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα στο μπάσκετ, τέλος". Έτσι το είπε, έτσι ακριβώς και αυτό προσπαθεί να περάσει και σε όσους παίκτες προπονεί πλέον στο ΝΒΑ.