Το Draft Express τον έχει περιγράψει ως "πόιντ γκαρντ που είναι παγιδευμένος στο κορμί ενός πάουερ φόργουορντ". Δεν θα τον λέγατε εκρηκτικό, αλλά θα λέγατε πως έχει ένα από τα πιο αρμονικά κορμιά (για το ύψος του), μαζί και ότι έχει σουτ από κοντινή και μακρινή απόσταση. Δηλώνει small forward, αλλά μπορεί να κάνει όλες τις δουλειές -με προπονητές του στο παρελθόν να τον έχουν βάλει στη θέση "1", αλλά και στη θέση "δυο".

Ο Νεμάνια Μπιέλιτσα, ηγέτης στη φετινή πορεία της Φενέρμπαχτσε, είναι εκνευριστικά καλός. Όπου "εκνευριστικά", προσθέστε πως ό,τι και αν συμβαίνει, το πρόσωπο του παραμένει το ίδιο. Χωρίς μορφασμούς. Χωρίς εκφράσεις που να προδίδουν το πώς νιώθει. Ναι, θα μπορούσε να κάνει τεράστια καριέρα στο πόκερ. Αλλά προς το παρόν, την κάνει στο μπάσκετ, που ήταν και η πρώτη του αγάπη.

"Μεγάλωσα στο Βlock 70, του Νέου Βελιγραδίου. Εκεί έμαθα πολλά, για το μπάσκετ και τη ζωή. Ο δρόμος διαμορφώνει το χαρακτήρα σου και αυτός προσδιορίζει την καριέρα που μπορείς να έχεις. Οι γονείς μου ακόμα ζουν εκεί και πάντα απολαμβάνω να επιστρέφω σε αυτές τις γειτονιές και να συναντώ τους φίλους μου. Μου αρέσουν τα πάντα στο Νέο Βελιγράδι, στη γειτονιά που μεγάλωσα". Όλα; " Καλά, ίσως να μη μου άρεσε τόσο το μπάσκετ που παίζαμε εκεί", γιατί ήταν λίγο σκληρό. Αυτό τον ώθησε να ασχοληθεί με το τένις. " Έχω παρακολουθήσει την καριέρα του Τζόκοβιτς από την αρχή της. Είχα δει live όλα τα ματς του. Ακόμα και όταν ήμουν στην Αυστρία τον παρακολουθούσα".

Όταν ήταν 7, οι γονείς του αποφάσισαν πως είχε έλθει η ώρα να ασχοληθεί με ένα σπορ -για να τον κρατήσουν και μακριά από τα κακά παιδιά της γειτονιάς. Τον έγραψαν στη σχολή της Παρτίζαν " και άρχισα τις προπονήσεις με τον προφέσορα Ljube και με την παρέμβαση του μακαρίτη Άτσα Γιάνιτς ενώ πήγαινα στην πέμπτη τάξη του δημοτικού, μεταφέρθηκα στην ομάδα εκείνων που είχαν γεννηθεί το '87. Από εκείνον έμαθα τα πάντα. Στη σχολή της Παρτίζαν αν άξιζες προχωρούσες. Προχώρησα, λοιπόν" και έγινε αρχηγός της ομάδας του . Πέρασε από όλα τα τμήματα υποδομής και το 2000 είχε μπει στις λίστες με τους εν δυνάμει διεθνής. "Τ ότε άρχισε η πλοκή"...

Τι έγινε; " Ένα απόγευμα, όπως επέστρεφα σπίτι με τους φίλους μου, από την προπόνηση, μια συμμορία μας επιτέθηκε. Ήταν ολόκληρη ομάδα. Δεκαπέντε άτομα. Από το πουθενά λοιπόν, βρέθηκα με σοβαρούς τραυματισμούς. Με κάταγμα στον αγκώνα, ένα τεράστιο αιμάτωμα στο πόδι. Δεν έπαιξα μπάσκετ για τέσσερις μήνες και έπειτα από αυτό, η Παρτίζαν με "έκοψε". Ο σύλλογος είχε αποφασίσει πως η γενιά του '88 (γεννήθηκε στις 9/5 του '88) δεν είχε ταλέντα και μας "ακύρωσαν", για να επικεντρωθούν σε αυτή του 1989.

Πολλοί φίλοι μου πέρασαν στη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Το μπάσκετ ήταν αυτό που με κράτησε από κάποιες προκλήσεις. Θυμάμαι να κάνω προπονήσεις και να βλέπω παιδιά της γειτονιάς μου να μην ξέρουν τι να κάνουν με τον εαυτό τους. Φυσικά, με είχαν ξεχάσει και εμένα. Στα 16 μου ψήλωσα απότομα 10 εκατοστά. Ο μάνατζερ μου, μου βρήκε δουλειά στη Ρίμινι, όπου συνάντησα τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς. Έμεινα 3 μήνες και δεν είχα δικαίωμα συμμετοχής, διότι η ομάδα είχε ήδη δυο ξένους. Μετά, ήλθε η πρόταση από την Αυστρία και τη δέχτηκα". Η πρώτη αγορά με χρήματα από το μπάσκετ ήταν " ένα τζιν παντελόνι και μια μπλούζα. Μετά, ένα κινητό. Θα ήμουν ηλίθιος αν έλεγα πως δεν με νοιάζουν τα λεφτά. Πάνω από όλα όμως, ήταν η αγάπη μου για το μπάσκετ. Αν θες κάτι, δεν είναι δύσκολο να αφοσιωθείς σε αυτό".

Ενδεχομένως όλοι να μην ξέρουν πως πέραν της Arkadia Traiskirchen Lions (ομάδα που χρησιμοποιούσε το πρακτορείο που τον εκπροσωπούσε, για παίκτες που δεν έβρισκαν δουλειά και χρειάζονταν χρόνο συμμετοχής), δεν τον ήθελε κανείς τότε. " Είχα ρωτήσει αν όντως παίζουν μπάσκετ οι Αυστριακοί. Υπέγραψα για δυο χρόνια. Την πρώτη έπαιξα σε μόλις δυο ματς, λόγω προβλημάτων με τα χαρτιά μου και τη visa. Εν τούτοις, η σεζόν 2007-08 ήταν εξαιρετική". Είχε 8.5π. κατά μ.ο. σε 26 ματς, πριν τραυματιστεί στο πόδι.

" Ομολογώ πως απελπίστηκα. Ξεκίνησα από την Παρτίζαν, αλλά μετά πήγα στην Αυστρία όπου το μπάσκετ δεν ήταν δημοφιλές. Μετά, ήλθε η ατυχία. Έπαθα κάταγμα στο πόδι και μέχρι που σκέφτηκα να εγκαταλείψω το μπάσκετ. Όλο σκεφτόμουν "γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά σε εμένα;". Ωστόσο, ο πατέρας μου, Μιλένκο ήταν κοντά μου διαρκώς. Θυσίασε τη ζωή του για εμένα. Μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω να δουλεύω. Μου έλεγε "μην ανησυχείς γιε μου, θα καταφέρεις να προχωρήσεις".

Αφοσιώθηκε στο να κάνει ό,τι χρειαστεί, για να επιστρέψει στη Σερβία. Πρώτα έπρεπε να τακτοποιήσει τον τραυματισμό του και τότε κατάλαβε πως ουδέν κακό, αμιγές καλού. Γιατί ενόσω έκανε αποθεραπεία, γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του. " Τη δεύτερη εβδομάδα των θεραπειών μου, συνάντησα την Mirjana. Αν δεν είχα "σπάσει" το πόδι μου, ίσως να μην την είχα γνωρίσει ποτέ". Στα 23 του την παντρεύτηκε (με κουμπάρο τον Νέναντ Κρστιτς) και στα 25 είχαν το πρώτο παιδί. " Η ζωή μου είχε αλλάξει για πάντα". Κυριολεκτικά.

Γιατί μετά την Mirjana, συνάντησε τον Σβέτισλαβ Πέσιτς. Τον κόουτς που είχε οδηγήσει τη Γιουγκοσλαβία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στην Ινδιανάπολη. " Θυμάμαι να ξυπνάω ξημερώματα, το 2002, για να δω αυτό το ματς και να πανηγυρίζω έξαλλα την κατάκτηση του χρυσού. Όταν λοιπόν, με κάλεσε το 2008 στον Ερυθρό Αστέρα, μπορείτε να καταλάβετε πώς ένιωσα. Από εκεί που τον έβλεπα στην τηλεόραση, να κατακτά τίτλους, βρέθηκα να παίζω για εκείνον. Τις πρώτες ημέρες δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως ήταν ο προπονητής μου. Του χρωστώ πολλά". Σημείωση: το ίδιο καλοκαίρι είχε πάει να δοκιμαστεί στη Φενέρμπαχτσε. Αλλά δεν έπεισε.

Ο Πέσιτς (που δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο Μπιέλιτσα είναι Σέρβος... που έρχεται από την Αυστρία και κανείς δεν τον είχε πάρει χαμπάρι) εξέπληξε κόσμο και κοσμάκη, χρησιμοποιώντας τον Μπιέλιτσα ως "άσο". Ήταν 2.09 και πολύ νέος για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευε ο λαός. Ο Πέσιτς επέμεινε και όλοι κέρδισαν από αυτήν την απόφαση. "Κατ' αρχάς, για πρώτη φορά με έβαλε στον "άσο" χωρίς καν να 'χω κάνει προπόνηση. Κατά τη διάρκεια ενός ματς, δεν του άρεσε ο τρόπος που έπαιζε ο Owens και με ρώτησε αν είχα πρόβλημα να παίξω ως πόιντ γκαρντ. Εξεπλάγην, αλλά απάντησα θετικά! Το ματς έληξε ισόπαλο και ο Πέσιτς είπε "δεν πειράζει, κερδίσαμε τον Μπιέλιτσα". Είχα καλή τεχνική στο χειρισμό της μπάλας, αλλά ουδέποτε άλλοτε είχα παίξει ως πλέι μέικερ. Παρ' όλα αυτά, θεωρούσα πως μπορώ να τα καταφέρω γιατί καταλάβαινα καλά το παιχνίδι. Ο Πέσιτς με πίστευε και ήλπιζα να του ανταποδώσω την εμπιστοσύνη. Ήταν αυτός που έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο, στην εξέλιξη της επαγγελματικής μου καριέρας".

Τη σεζόν 2008-09 (οπότε προπονείτο δυο ώρες το πρωί και άλλες τόσες το βράδυ, χώρια την ατομική δουλειά -για να αποκτήσει εκρηκτικότητα) έπαιξε σε 11 ματς στο Eurocup και είχε 4.6 π. κατά μ.ο. Ήταν όμως, εκ των ηγετών της διαδρομής στους τελικούς της σερβικής λίγκας. Αντίπαλος ήταν η επτά φορές πρωταθλήτρια (και πρώτη ομάδα του Μπιέλιτσα), Παρτίζαν. Των Νόβιτσα Βελίτσκοβιτς και Στεφάν Λασμέ. Η παρέα του έχασε τα δυο πρώτα ματς και στα δυο επόμενα, εκείνος ήταν ο λόγος της ισοφάρισης της σειράς σε 2-2. Ο τίτλος πήγε τελικά στην Παρτίζαν, εκείνος όμως, είχε μπει στο ραντάρ της εθνικής.

Ο Αλεξάνταρ Κέσαρ, κόουτς τότε της Πανεπιστημιακής ομάδας που επρόκειτο να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο του 2009, τον κάλεσε στο τηλέφωνο. Του έδωσε μια θέση στην αποστολή, δίπλα στους Μάρκο Κέσελ, Μίλαν Μάτσβαν, Ιβάν Πάουνιτς και Μίροσλαβ Ραντούλιτσα. Το επόμενο τηλέφωνο (μετά την κατάκτηση του χρυσού, με τον πρωταγωνιστή μας να 'χει 7π. και 5.7 ριμπ. ανά αγώνα), ήταν από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Τον κάλεσε να παίξει στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.

" Προσευχόμουν στο Θεό να είμαι στην 18αδα του Ντούντα. Όταν συνέβη, ένιωσα πως είχα φτάσει στο πικ μου. Ότι έζησα τα πάντα. Μετά, πήγα στην Πολωνία και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν στην 12αδα. Θα θυμάμαι τον ημιτελικό με τη Σλοβενία, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Νόμισα πως θα πάθω έμφραγμα. Μετά την επιστροφή στο Βελιγράδι, δεν ήξερα πού βρισκόμουν. Αναρωτιόμουν αν τα έχω ζήσει όλα αυτά ή αν ονειρεύομαι. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι ήλθαν να μας συγχαρούν στο δημαρχείο. Θυμήθηκα το 1995. Ήμουν 7 χρόνων και βρισκόμουν κάτω από το ίδιο μπαλκόνι, με τον πατέρα μου στο πλήθος που υποδέχθηκε τους χρυσούς στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Μόνο που αυτή τη φορά, ήμουν πάνω στο μπαλκόνι. Ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου. Κανείς δεν με ήξερε και πλέον ο κόσμος με αναγνώριζε στο δρόμο. Βέβαια, για τους παλιούς φίλους ήμουν ο ίδιος. Ως παιδιά, ήμασταν αχώριστοι και τώρα είχα όλες αυτές τις υποχρεώσεις, οπότε είχα χρόνο να τους δω μόνο το σαββατοκύριακο. Όταν συναντιόμασταν, κάναμε ό,τι και όταν ήμασταν παιδιά, στη γειτονιά".

Στο μπαλκόνι του δημαρχείου, στο Βελιγράδι εμφανίστηκε και το περασμένο καλοκαίρι, μετά την κατάκτηση της δεύτερης θέσης στον κόσμο, στο World Cup της Ισπανίας, όπου στα 26 του πια, είχε 6.9 ριμπ., 2.8 ασίστ και 11.9 π. ανά αγώνα. Εναντίον των ΗΠΑ, ήταν ο πρώτος σκόρερ των Σέρβων (18π.), ενώ έδωσε και 4 ασίστ.

Από το Πανευρωπαϊκό της Πολωνίας, κράτησε και κάτι ακόμα. Την ατάκα του Χοσέ Καλντερόν, ο οποίος δεν έπαιζε λόγω τραυματισμού με την Ισπανία, αλλά τέλεσε χρέη τηλεσχολιαστή. " Είχε πει πως είμαι θαύμα, ότι έχω τεράστιο ταλέντο και δείχνω εξαιρετικός στο παρκέ. Βέβαια, είχε καταλήξει στο ότι έχω περιθώρια εξέλιξης". Όπως είχε πει ότι δεν πιστεύει πως το ταλέντο του Μπιέλιτσα, έχει όριο.

" Δεν αφήνω κανέναν να με επηρεάσει, να με αλλάξει. Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν πως τα πόδια μου πρέπει να πατούν στο έδαφος. Ήξερα πως πρέπει να βελτιώσω το μακρινό σουτ και την κατά... μέτωπο επίθεση στο καλάθι. Λάτρεψα το μπάσκετ από την πρώτη στιγμή που έπιασα την μπάλα στα χέρια μου, από το πρώτο σουτ που... δεν έφτασε καν κοντά στη στεφάνη". Αυτά σκεφτόταν και τη σεζόν 2009-2010 που τραυματισμοί δεν τον άφησαν πάλι να πάρει ανάσα. Ο Πέσιτς είχε φύγει, ο Άτσα Πέτροβιτς είχε πάρει τη θέση του και το τελευταίο τρίμηνο, είχε αναλάβει ο Αλεξάντερ Τριφούνοβιτς.

Το καλοκαίρι του 2010 (πριν πάει στο Παγκόσμιο και μείνει εκτός μεταλλίων, από τη Λιθουανία) πήγε στην Ισπανία, για τη Λαμποράλ Κούτσα, με την οποία δεσμεύτηκε για πέντε χρόνια. Την πρώτη αρκέστηκε στα 9' ανά αγώνα. Τη δεύτερη στα 13'. Την τρίτη που έμελλε να είναι και η τελευταία, έπαιζε για 23' κατά μ.ο. και είχε 9.9π., με 46% στα σουτ, 4.8 ριμπ., 1.3 ασίστ και 1 κλεψ.

Το 2013, πριν ενσωματωθεί στην προετοιμασία των Σέρβων (που δεν ξέρουμε αν θυμάστε, αλλά εμφάνισαν ρόστερ που οι... ειδικοί έλεγαν ότι θα ήταν έκπληξη να μπει στους "8" και έφτασαν λίγο πιο μακριά, είναι η αλήθεια -στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας) εξηγούσε "η ομάδα έχει ανανεωθεί. Κάποιοι δεν ήθελαν να έλθουν, άλλοι τραυματίστηκαν, αλλά όπως και να 'χει, κοιτάμε μπροστά. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης είναι ο Κρστιτς και ο Κάτιτς μεταξύ των "πρωτάρηδων". Έχουμε καλή ποιότητα, μα πάνω από όλα εκπληκτικό κόουτς. Κάναμε την έκπληξη το 2009. Γιατί όχι και τώρα;". Παρεμπιπτόντως, το 2009 έφυγαν με το αργυρό μετάλλιο.

Μόλις είχε τελειώσει την τρίτη σεζόν του στη Λαμποράλ Κούτσα " και ήταν ανέλπιστη η έξοδος μας από τα πλέι οφ, στον πρώτο γύρο. Φτάσαμε βέβαια, στους 8 της Euroleague. Είχαμε μια πολύ καλή σεζόν, που όλοι ξέχασαν ελέω του φινάλε. Για εμένα ήταν μια πολύ καλή χρονιά, ειδικά από τη στιγμή που δούλεψα υπό τις οδηγίες του Ιβάνοβιτς, ο οποίος αντικαταστάθηκε, ενώ εγώ τραυματίστηκα στην κνήμη την ίδια περίοδο. Μετά ήλθε ο Τάμπακ και άλλαξε τα συστήματα. Αν ωστόσο, κάνετε γράφημα με την απόδοση μου, θα δείτε πως είχα καλή χρονιά".

Δεν περίμενε πως ο Ολυμπιακός θα πάρει τη Euroleague " αλλά όταν είδα πώς έπαιζε εναντίον της ΤΣΣΚΑ, σκέφτηκα "με τον Ντούντα δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσει".

Πώς ήταν αυτή η τριετία στους Βάσκους; " Ειλικρινά, θα μπορούσα να είχα παίξει καλύτερα, την πρώτη σεζόν. Είχα λάθος συμπεριφορά. Έπρεπε να περιμένω για εκείνα τα πέντε λεπτά, έπρεπε να τα κερδίσω. Όταν γυρίζω πίσω, είναι δύσκολο να σκέφτομαι τι έγινε. Μέχρι που έπαθα κάταγμα. Το ευτυχές ήταν πως είχα πολυετές συμβόλαιο και δίπλα ταλαντούχους παίκτες. Ο Ιβάνοβιτς πέρασε περί τις 10 σεζόν τη Λαμποράλ και αν μη τι άλλο ξέραμε πως ουδείς, ούτε ο Μίρζα Τελέτοβιτς ή ο Στάνκο Μπάρατς πήραν αμέσως ευκαιρία. Δεν κρατώ κακία. Αυτή είναι η φιλοσοφία του. Πρέπει να περιμένεις για την ευκαιρία".

Του ζήτησαν να σχολιάσει αν είναι όσο αυστηρός... ακούγεται. " Μπορώ να πω μόνο καλά λόγια. Μαζί του έμαθα να είμαι πειθαρχημένος, να δουλεύω σκληρά και να έχω πάντα υψηλό κίνητρο. Δεν θα έλεγα πως ήταν σαν να είμαι στον στρατό, αλλά πραγματικά θέλει να έχει τον έλεγχο για όλα τα πράγματα".

Το συμβόλαιο του με τη Λαμποράλ μόλις είχε ολοκληρωθεί. Και εκείνος είχε αρνηθεί την προσφορά για νέο τετραετές. " Δεν ήταν καλή η οικονομική κατάσταση. Για χρόνια η ομάδα είχε τεράστια μπάτζετ και παρέλασαν από τη Βιτόρια πολλοί παίκτες. Η οικονομική κρίση ωστόσο, δεν άφησε ανεπηρέαστη την ομάδα". Αφήστε που είχε βρει άλλη δουλειά: στη Φενέρμπαχτσε.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε υπογράψει στους Τούρκους το καλοκαίρι του 2013 και έκανε τρεις κινήσεις. Η μια ήταν ο Μπιέλιτσα (οι άλλες ο Κλέιζα και ο Ζόριτς -με τη Μάλαγα να παίρνει 800.000 ευρώ για να "σπάσει" το συμβόλαιο!), ο οποίος υπέγραψε για 2+1, με ΝΒΑ out. Ευθύς εξ αρχής, διευκρίνισε πως ο λόγος που έμεινε στην Ευρώπη, αντί να πάει στο ΝΒΑ (γιατί τον ήθελαν οι Wolves που έχουν τα δικαιώματα του από το 2010), ήταν ο "Ζοτς". Επίσης, ήταν η επιθυμία του να κατακτήσει έναν μεγάλο τίτλο, αλλά και να συνεχίσει να εξελίσσεται, αυτή τη φορά υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς. Τη σεζόν 2013-14 είχε 10.4π., 6.1 ριμπ., 2.2 ασίστ και 1.6 κλεψ. κατά μ.ο. σε 24 ματς στη Euroleague. Φέτος, οι αριθμοί αυτοί έχουν γίνει 12.2π., 7.8 ριμπ., 1.7 ασίστ, 1.4 κλεψ., 1.4 λάθη σε 20 παιχνίδια, έως τώρα. Για την ιστορία, είναι ο πολυτιμότερος παίκτης της Φενέρ στη διοργάνωση, μακράν του δεύτερου (έχει 364 βαθμούς στο ranking και ακολουθεί ο Ντρου Γκάουντλακ με 273).

Πώς είναι να δουλεύει τελικά, με τον "Ζοτς", γιατί υπάρχει πρόχειρο και... το παραπάνω video; "Τ ο πιο σημαντικό είναι να είσαι πάντα συγκεντρωμένος, στις προπονήσεις, γιατί αν κάνεις δεύτερη φορά το ίδιο λάθος... δεν είναι καλό! Ο Ζέλικο προσπαθεί να απλοποιήσει εξόχως κάθε λεπτομέρεια στους παίκτες και να αλλάζει τις προπονήσεις, για να αποφεύγει τη μονοτονία. Πάντα ωστόσο, επιμένει στη λεπτομέρεια".

Το ΝΒΑ παραμένει ένας στόχος για εκείνον, πράγμα που αποδείχθηκε το καλοκαίρι του 2014, οπότε απέκτησε Αμερικανό ατζέντη (τον Arn Tellem) για να διεκδικήσει... το αμερικανικό όνειρο. " Μια μέρα θα ήθελα να παίξω στο ΝΒΑ και εδώ θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την ευκαιρία για να συγχαρώ τον Νέντοβιτς, που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα. Προηγουμένως, βέβαια θα ήθελα να αφήσω το στίγμα μου στην Ευρώπη. Να κατακτήσω κάτι εδώ. Και μετά ναι, θα μπορώ να πάω στο ΝΒΑ". Άρα, αν δεν πάρει Euroleague, δεν φεύγει, λέει. Εμείς πάλι, θα σας προτείναμε να κρατήσετε μικρότερο καλάθι, καθώς ήδη υπάρχει προφορική συμφωνία με τους Wolves για να μετακομίσει το καλοκαίρι.

Πηγές: mozzartsport.com, glassrpske.com, europeanprospects.com, b92.net