Ο Μπίλι Κις στο Sport24.gr

Οσο για την επόμενη ημέρα; Πού να ξέρει κι αυτός;

-Μπίλι, η απορία είναι εύλογη. Με τόσα προβλήματα, καθυστερημένες πληρωμές και συχνές «αναταράξεις» μέσα στην ομάδα, πώς καταφέρατε να βρείτε τη συγκέντρωση, προκειμένου να κατακτήσετε την τρίτη θέση της Α1;

«Ηταν θέμα σεβασμού προς το παιχνίδι. Και ζήτημα σεβασμού προς τους εαυτούς μας, γιατί είμαστε επαγγελματίες. Οταν μπαίνεις στο γήπεδο, πρέπει να σέβεσαι αυτά τα δύο, αλλιώς δεν μπορείς να παίξεις και να αποδώσεις. Δεν λέω, ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Υπήρχαν στιγμές, που τα διάφορα προβλήματα επηρέαζαν τη σκέψη σου, σε κούραζαν ψυχολογικά, αλλά όταν έρχεται το πέμπτο παιχνίδι, τα ξεχνάς όλα και σκέφτεσαι μόνο τη νίκη. Ειδικά, παίζοντας μπροστά στο κοινό σου, που σε αποθεώνει, έχεις έναν λόγο παραπάνω να παίξεις καλά, γιατί αυτά τα παιδιά στο πέταλο το άξιζαν. Μπλοκάραμε, λοιπόν, όλες τις αρνητικές σκέψεις στο μυαλό μας και πήραμε την τρίτη θέση».

-Αλλες ομάδες θα είχαν λυγίσει με τόσα προβλήματα που αντιμετωπίσατε εσείς φέτος.

«Συμφωνώ. Εμείς δεν λυγίσαμε, γιατί ο Βωβός έχει μεγάλη επιχειρηματική ιστορία και τον εμπιστευόμαστε. Ακόμη και σήμερα (χθες) μετά τον αγώνα, ήλθε στα αποδυτήρια και μας υποσχέθηκε ότι θα μας φροντίσει και ότι δεν θα χάσει κανείς ούτε ένα δολάριο. Και εμείς εμπιστευθήκαμε τους εαυτούς μας, εμπιστευθήκαμε το μάνατζμεντ του συλλόγου, είχαμε ομόνοια στα αποδυτήρια και κοιτάξαμε μόνο το πώς θα κερδίσουμε τον Πανελλήνιο. Οπως κάναμε απέναντι σε όλες τις ομάδες που νικήσαμε φέτος. Νομίζω ότι οι αντίπαλοί μας, και στο πρωτάθλημα και στην Ευρωλίγκα, θα θυμούνται το Μαρούσι».

-Τι άλλαξε το μομέντουμ στη σειρά του μικρού τελικού; Προηγηθήκατε 2-0, αλλά ο Πανελλήνιος ισοφάρισε με δύο νίκες...

«Το λάθος μας στο 2-0 ήταν ότι πιστέψαμε πως όλα είχαν τελειώσει. Πως ήλθε η ώρα για να πάμε σπίτια μας. Αυτό έδωσε ζωή στον Πανελλήνιο και στα πλέι οφ δεν πρέπει να δίνεις ζωή στον αντίπαλό σου. Γιατί τότε παλεύει για τη ζωή του και γίνεται πιο επικίνδυνος. Το πέμπτο παιχνίδι, όμως, ήταν στην έδρα μας και έπρεπε να το κερδίσουμε. Θα έλεγα ότι ήταν περισσότερο πνευματική δοκιμασία, παρά αγωνιστική. Ηταν θέμα μυαλού. Μας πήραν δύο παιχνίδια, αλλά τους κερδίσαμε σε αυτό που έκρινε τη σειρά».

-Μην το παρεξηγήσεις, αλλά βλέποντάς σε να στρέφεσαι αρκετές φορές προς τον πάγκο του Πανελληνίου έπειτα από κάποιο εύστοχο τρίποντο, είναι σαν να αντιπαθείς σχεδόν αυτή την ομάδα...

«Δεν είναι ότι δεν γουστάρω αυτή την ομάδα, αλλά δεν μου άρεσαν όσα συνέβησαν στο τελευταίο παιχνίδι στο γήπεδό τους. Ολοι θυμώσαμε πάρα πολύ με κάποια πράγματα. Και δεν αναφέρομαι στις αντιαθλητικές άμυνες, αλλά κυρίως στο τάιμ άουτ που κάλεσε ο αντίπαλος κόουτς στα τελευταία δευτερόλεπτα, ενώ το ματς είχε κριθεί. Αυτό μας τρέλανε. Τα περισσότερα παιδιά το εξέλαβαν ως έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό μας. Γενικότερα, όμως, θέλαμε να κερδίσουμε αυτούς τους τύπους. Τα δύο τελευταία χρόνια συναντιόμαστε συνέχεια, στην Α1, στο Eurocup, παντού. Και θέλαμε να τους κερδίσουμε, γιατί το αξίζαμε».

-Είναι αλήθεια ότι πριν από τον πέμπτο αγώνα παρακολουθήσατε ένα πολύ ξεχωριστό βίντεο, το οποίο εκτίναξε το κίνητρό σας εν όψει της πέμπτης αναμέτρησης;

(γελάει) «Ναι, ναι, το βίντεο! Ηταν ιδέα του ‘coach B’ και των συνεργατών του. Μόνταρε φάσεις από τους αγώνες που δώσαμε απέναντι στις τρεις ομάδες που συμμετείχαν στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας. Ηταν φάσεις από τα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα, την ΤΣΣΚΑ και την Παρτιζάν. Οχι όμως εντυπωσιακά καλάθια ή καρφώματα, αλλά άμυνες. Σκυλίσιες άμυνες απέναντι στον Ναβάρο, στον Χόλντεν, στον Μακ Κάλεμπ. Ο κόουτς τσίγκλησε τον εγωισμό μας και έδωσε το σύνθημα: Δείτε καλά αυτές τις φάσεις. Δείτε και τις άμυνες στα δύο τελευταία παιχνίδια με τον Πανελλήνιο. Είμαστε οι ίδιοι παίκτες και οι ίδιοι προπονητές. Ας το αποδείξουμε για μια τελευταία φορά στο γήπεδό μας».

-Ποιον από τους συμπαίκτες σου θα ξεχώριζες για τον χαρακτήρα που έδειξε όλη τη χρονιά;

«Τον αρχηγό Κώστα Καϊμακόγλου! Για τον χαρακτήρα του, γιατί μας κράτησε όλους μονιασμένους στα αποδυτήρια. Ολα τα παιδιά, όμως, είναι εξαιρετικά. Ολοι τους είναι επαγγελματίες. Ποτέ δεν τα παράτησαν, ποτέ δεν κατέβασαν τα κεφάλια και στο τέλος δικαιώθηκαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Τζαμόν Λούκας, τον Μιχάλη Πελεκάνο, τον Δημήτρη Μαυροειδή, τον Μάριο Μπατή, όλα τα παιδιά, ας μην τους αναφέρω όλους. Ηταν όλοι μαχητές».

-Τελικά τι σου αρέσει περισσότερο; Να αρχίζεις στην πρώτη πεντάδα ή να τελειώνεις ένα παιχνίδι;

«Μου αρέσει το δεύτερο. Είμαι αρκετά μεγάλος για να μπορώ να καταλάβω ότι δεν έχει σημασία το ποιος ξεκινά και ποιος τελειώνει ένα παιχνίδι. Ο κόουτς Μπαρτζώκας έκανε πολύ καλή δουλειά, με διατήρησε φρέσκο, ο Μάριος Μπατής έπαιξε εξαιρετική άμυνα και δημιουργήθηκε το κατάλληλο πεδίο για τα δικά μου σουτ. Που ευτυχώς βρήκαν στόχο, όπως και εκείνο το τρίποντο από το κέντρο του Πελεκάνου, το οποίο κατά τη γνώμη μου άλλαξε για πάντα τη ροή του αγώνα».

-Μην το πάρεις στραβά, αλλά δεν είσαι πια έφηβος. Είσαι βετεράνος. Πόσο δύσκολη για σένα ήταν η εφετινή χρονιά, η οποία είχε προκριματικούς γύρους στην Ευρωλίγκα, Top16 και πλέι οφ στην Α1, που ολοκληρώθηκαν μετά τη σειρά του μεγάλου τελικού;

«Ξέρεις κάτι; Για μένα που είμαι μεγαλύτερος, είναι ωραιότερο να παίζω παρά να κάνω προπόνηση. Η προπόνηση είναι κάπως βαρετή, ενώ τα παιχνίδια κάνουν τον χρόνο να κυλάει γρήγορα, να τρέχει. Και το απόλαυσα, φίλε, δεν φαντάζεσαι πόσο το απόλαυσα. Ομολογώ ότι η εφετινή χρονιά καταπόνησε πολύ το κορμί μου, αλλά ήμουν προετοιμασμένος. Στο Μαρούσι έχουμε πολύ καλούς γυμναστές και με το κατάλληλο πρόγραμμα άντεξα ως το τέλος. Δεν φαίνεται άλλωστε; Καλά δεν τα πήγα στο πέμπτο παιχνίδι; (γελάει)»...

-Και τώρα; Τι γίνεται με το Μαρούσι; Η επόμενη ημέρα είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό...

«Η θεωρία μου είναι ότι σημειώνεις μια επιτυχία και προχωράς. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί στο Μαρούσι την επόμενη χρονιά. Ολα τα παιδιά έπαιξαν σπουδαία για αυτή την ομάδα. Πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά, να έχουμε ψηλά το κεφάλι και προσωπικά εύχομαι το καλύτερο για το καθένα από αυτά τα παιδιά και φυσικά για τους προπονητές. Θα ξεκουραστούμε το καλοκαίρι, θα χαρούμε τις οικογένειές μας και θα προετοιμάσουμε το κορμί μας για την επόμενη χρονιά».

-Υπάρχει έστω μια πιθανότητα να επιστρέψεις στο Μαρούσι;

«Δεν μπορώ να ξέρω αυτή τη στιγμή. Το πρώτο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι να ξεκουράσω το σώμα, το μυαλό και την ψυχή μου. Μετά βλέπουμε»...