Ο τεράστιος Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε από την ζωή σήμερα (4/10) και βύθισε στο πένθος τον ελληνικό αθλητισμό, αφού ήταν μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ, αλλάζοντας το άθλημα στην χώρα μας.

Ο Νίκος Χατζής ήταν ένας από τους παίκτες που πέρασαν από τα χέρια του “Ξανθού”. Οι δυο τους συνυπήρξαν την διετία 1996-1998 στην ΑΕΚ. Τότε που μέσα σε μία διετία ο Γιάννης Ιωαννίδης μετέτρεψε την “Ένωση” από ομάδα που πάλευε να σωθεί (την σεζόν 1995/96), σε φιναλίστ του πρωταθλήματος (την σεζόν 1996/97, όπου ηττήθηκε στον τελικό από τον Ολυμπιακό) και φιναλίστ της EuroLeague (την σεζόν 1997/98, όπου ηττήθηκε στον τελικό από την Κίντερ Μπολόνια, νυν Βίρτους Μπολόνια).

Ο παλαίμαχος διεθνής γκαρντ θυμήθηκε για χάρη του SPORT24 τον Γιάννη Ιωαννίδη και την φιλοσοφία του, τα μαθήματα που πήρε από αυτόν, αλλά και ένα τρομερό σκηνικό με τα παπούτσια της ομάδας.

"Είχε γεννηθεί για να πετύχει"

Όποιος έχει βιώσει - έστω και από την… τηλεόραση - τον Γιάννη Ιωαννίδη, ξέρει ότι δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Απαιτούσε το καλύτερο από τους παίκτες του. Μέσα στο παρκέ μπορεί και να τους διέλυε για να τους φτιάξει από την αρχή, αλλά έξω από αυτό ήταν ασπίδα για αυτούς. Και από εκεί ξεκίνησε την αφήγησή του ο Νίκος Χατζής.

“Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν σπουδαίος προπονητής και δάσκαλος. Μάθαινες πολλά από αυτόν. Αλλά όλα αυτά γινόντουσαν υπό καθεστώς μεγάλης πίεσης” ανέφερε αρχικά ο άλλοτε αρχηγός της ΑΕΚ, για να προσθέσει: “Ήταν πιεστικός και απαιτητικός. Είχε γεννηθεί για να πετύχει και αυτό ήθελε να περάσει σε όλους. Για αυτό και ήταν αποτελεσματικός σε ό,τι και να έκανε”.

Τι σήμαινε όμως εκείνη την εποχή ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν απαιτητικός; “Μας έβαζε την πίεση ότι πρέπει πάντα να είμαστε με την ομάδα. Ακόμα και άρρωστος να ήταν κάποιος, ακόμα και… κουτσός, έπρεπε να είναι εδώ. Ήθελε να νιώθει ότι οι παίκτες ήταν δίπλα του. Μέσα στο γήπεδο μας ήθελε ρομποτάκια. Αλλά εκτός γηπέδου δεν άφηνε κανέναν να μας πειράξει. Μας είχε υπό την προστάσία του”.

"Μου έμαθε τι θα πει πρωταθλητισμός"

Ο Νίκος Χατζής μεγάλωσε - και αυτός - βλέποντας τον μεγάλο Άρη του Γιάννη Ιωαννίδη της δεκαετίας του 80’ και τον Ολυμπιακό της δεκαετίας του 90’. Ξαφνικά, στα 20 του χρόνια, τον είχε προπονητή. Και αισθάνθηκε “δέος, δεν μπορείς να το πεις αλλιώς. Νιώθεις ικανοποίηση που δούλεψες με έναν τέτοιο προπονητή και το καταλάβαινες όσο περνούσε ο καιρός και τον ζούσες περισσότερο”.

Ποιο ήταν όμως το σημαντικότερο μάθημα που πήρε από τον Γιάννη Ιωαννίδη ο Νίκος Χατζής; “Ήταν πολλά αυτά που έμαθα. Το πιο σημαντικό ήταν ότι πρέπει να βάλεις τον εγωισμό σου κάτω από την ομάδα. Μαζι του έμαθα να κάνω πρωταθλητισμό. Αυτό το πέρασε στο αίμα μου. Ηξερες ότι μαζί του θα κάνεις πρωταθλητισμό. Ότι αν θες να κάνεις πρωταθλητισμό θα πρέπει βάλεις νερό στο κρασί σου.

Μας έριξε εμάς τους μικρότερους στα βαθιά. Όποιον έβλεπε ότι ήταν εργάτης, τον δικαίωνε. Αν ένιωθε ότι ήσουν στον κόσμο σου, ότι βάζεις τον εαυτό σου πάνω από την ομάδα, ότι δεν ήσουν στην ώρα σου, δεν ήσουν πειθαρχημένος, τότε είχες θέμα. Απαιτούσε να είσαι επαγγελματίας”.

Το μότο “η ομάδα είναι πάνω από όλα” έμοιαζε να μπαίνει σε άλλη διάσταση με τον Γιάννη Ιωαννίδη σύμφωνα με τον Νίκο Χατζή: “Μας άλλαξε το παιχνίδι. Προσπαθούσε από κάθε παίκτη να πάρει αυτό που ήθελε ο ίδιος. Μπορεί να σε περιόριζε σε έναν βαθμό ως παίκτη, αλλά το έκανε για το καλό της ομάδας. Θεωρητικά αυτό δεν ήταν καλό για κάποιον παίκτη, αλλά ήξερες μαζί του ότι θα φτάσεις ψηλά ως ομάδα. Και αυτό ήταν που ήθελες.

"Μας τακτοποιούσε τα παπούτσια στα αποδυτήρια"

Αντί επιλόγου, ο Νίκος Χατζής αναφέρθηκε αρχικά στην φιλοσοφία του Γιάννη Ιωαννίδη και μετά θυμήθηκε ένα από τα (πολλά) θρυλικά γούρια του “Ξανθού”.

“Η ομάδα πάλευε για να σωθεί πριν έρθει και όταν ήρθε άλλαξα όλα. Πηγαίναμε για το πρωτάθλημα. Τέτοιος άνθρωπος ήταν. Την δεύτερη σεζόν μας (1997/98) η ομάδα ενισχύθηκε με μεγάλα ονόματα. Ο καθένας όμως είχε τον ρόλο του. Αυτό αποδείχθηκε και το ιδανικό, αφού φτάσαμε στον τελικό της EuroLeague”.

Όσο για τα περίφημα γούρια του Γιάννη Ιωαννίδη; Η περιγραφή του Νίκου Χατζή αρκεί για να καταλάβει κάποιος την ψυχοσύνθεση του σπουδαίου τεχνικού: “Είχε πολλά γούρια. Ένα από αυτά - δεν ξέρω βέβαια αν ακριβώς ήταν γούρι - είχε σχέση με τα αποδυτήριά μας.Ο κόσμος ξέρει ότι πάντα έβγαιναν οι ομάδες του στο παρκέ για ζέσταμα και αυτός έβγαινε τελευταίος, αρκετή ώρα αργότερα.

Εμείς, στην ΑΕΚ, όταν βγαίναμε στο παρκέ, αφήναμε τα πράγματά μας στα αποδυτήρια και τα παπούτσια μας ήταν πεταμένα από εδώ και από εκεί. Γυρίζοντας στα αποδυτήρια τα βρίσκαμε όλα τακτοποιημένα. Όλα τα παπούτσια στην σειρά, με το νούμερό τους στην θέση τους. Έγινε αυτό δύο, τρεις φορές, στο τέλος ρώτησα και έμαθα ότι αυτό το έκανε ο κόουτς. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν κάποιου είδους γούρι, ή απλώς τον έκανε να αισθάνεται πιο ήρεμος πριν από τα παιχνίδια”.