Η απόφαση του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ να στραφεί σε έμπειρο -από την EuroLeague- προπονητή για να καλύψει τη μεγαλύτερη ανάγκη που είχε δεν είναι τυχαία. Για μια ομάδα που βρίσκεται (ξανά) σε διαδικασία πολλών αλλαγών, η γνώση των δεδομένων της διοργάνωσης και των απαιτήσεων που υπάρχουν σε αυτή σε επίπεδο προσώπων (βλ. παίκτες) ήταν δύο στοιχεία μείζονος σημασίας για τη λήψη της τελικής απόφασης. Εξ ου κι η επιλογή του Ντέγιαν Ράντονιτς, ενός προπονητή που -πέραν όλων των άλλων- έχει μάθει να δημιουργεί ομάδες χωρίς την προϋπόθεση του μεγάλου πορτοφολιού.

Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα, ο Βασίλης Σκουντής κατέγραψε τα πέντε προαπαιτούμενα για την πρόσληψη του νέου προπονητή του τριφυλλιού. Με τον Ντέγιαν Ράντοντις να καλύπτει κάθε ένα από αυτά και να κάνει το "κλικ" στον Αργύρη Πεδουλάκη, τον οποίο βαραίνει η ευθύνη αυτής της πρόσληψης.

Όλα αυτά (τα προαπαιτούμενα) είναι στοιχεία που έχουν να κάνουν με τη φυσιογνωμία του Ντέγιαν Ράντονιτς και το βιογραφικό που κουβαλάει. Σε ό,τι αφορά στο πρακτικό μέρος των προπονητικών χαρακτηριστικών του, τα πράγματα είναι αρκετά ευανάγνωστα και ξεκάθαρα σχετικά με το μοντέλο που μπορεί να υπηρετήσει, με αυτό στο οποίο έχει εντρυφήσει τα χρόνια που βρίσκεται στην EuroLeague.

Πιστός στο low pace basketball

Το κυριότερο έχει να κάνει με την ταχύτητα που παίζεται το παιχνίδι. Την τελευταία διετία, επί παραδείγματι, ο Ερυθρός Αστέρας ήταν προτελευταίος στον αριθμό των κατοχών στην EuroLeague. Οι ερυθρόλευκοι πήγαν σε 79.1 κατοχές/αγώνα το 2020/21 και σε 78.1 κατοχές/αγώνα το 2021/22, ήτοι έτρεχαν -κατά προσέγγιση- περίπου δύο κατοχές λιγότερες σε σχέση με τον μέσο όρο της διοργάνωσης. Ο λόγος είναι προφανής κι έχει να κάνει με τη φιλοσοφία του νέου προπονητή του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ, ο οποίος θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο για δύο λόγους:

1. για να περιορίζονται τα λάθη και οι πόντοι που μπορεί να βρει ο αντίπαλος από αυτά,
2. για να καμουφλάρει την ένδεια ταλέντου σε σχέση με τον ανταγωνισμό.

Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε στο μεγαλύτερο ποσοστό των αναμετρήσεων, δεδομένου πως ο Ερυθρός Αστέρας δεν αποτελούσε εύκολη λεία για τον αντίπαλο. Τόσο εντός όσο κι εκτός έδρας. Όταν μάλιστα μια ομάδα έχει μάθει να προστατεύει τον εαυτό της και να μη δίνει κάτι εύκολο στον αντίπαλο, τότε είναι σαφές πως μπορεί να λειτουργήσει πιο αρμονικά και να αποβάλλει το άγχος.

Το transition και το post up

Σε συνέχεια αυτού, αξίζει να σημειωθεί πως η καλή άμυνα που διαχρονικά είχε ο Ερυθρός Αστέρας επί των ημερών του δεν ήταν απόλυτα το αποτέλεσμα της αθλητικότητας των παικτών του. Σε κάποιες περιπτώσεις είχε να κάνει με το μέγεθος, αλλά κατά βάση στηριζόταν στη λογική πως δεν δίνεται κάτι εύκολα στον αντίπαλο. Πάνω σε αυτό πατούσε πολλές φορές για να επενδύσει στην transition offense, η οποία βέβαια εξελίχθηκε σε βασικό κομμάτι της επίθεσης του Ερυθρού Αστέρα μόνο την περσινή αγωνιστική περίοδο.

Βλέπετε, οι ερυθρόλευκοι ανέβηκαν από τις 4.8 κατοχές στο transition το 2020/21 στις 7 κατοχές το 2021/22, γεγονός που τους βοήθησε να κάνουν πιο απλή τη ζωή τους. Όχι σε θεαματικό βαθμό, αλλά αν μη τι άλλο αυτό αποτέλεσε μια καλή βάση πάνω στην οποία πατούσαν για να σκοράρουν σε πρώτο χρόνο.

Σε δεύτερο, υπήρχε πάντα το pick n roll με το post up για να γίνει η δουλειά. Το μεγαλύτερο κομμάτι του playbook του Ντέγιαν Ράντοντις στον Ερυθρό Αστέρα στηρίζεται άλλωστε σε όσα έχουν να κάνουν με το παιχνίδι πάνω στην μπάλα. Από εκεί προσπαθεί να δημιουργήσει ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα και να βρει το ελεύθερο σουτ. Είτε μέσα από τις αποφάσεις που παίρνουν οι χειριστές στο pick n roll είτε μέσα από τη δημιουργία των φόργουορντ/σέντερ από το low post. Για το τελευταίο, υπήρχε πέρσι η ασφάλεια του Νίκολα Κάλινιτς, ο οποίος έπαιρνε σταθερά 2+ κατοχές ανά αγώνα από το συγκεκριμένο σημείο του γηπέδου -για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο 31χρονος φόργουορντ είχε το ελεύθερο να "τρέχει" τις κατοχές κι ως χειριστής από την περιφέρεια, κάτι που δεν θα τον δούμε να κάνει στην Μπαρτσελόνα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.

Οι old school bigs και το plan b στο "5"

Παρεμπιπτόντως, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Ερυθρού Αστέρα τα τελευταία χρόνια ήταν η προτίμηση σε old school bigs σε ό,τι έχει να κάνει με τη θέση του σέντερ. Ο Ντέγιαν Ράντονιτς δεν έδειξε ιδιαίτερη... λατρεία για mobile centers, για παιδιά που μπορούν να χαρακτηριστούν (έως και) undersized για τη θέση τους και συνηθίζουν να παίζουν αποκλειστικά πάνω από τη στεφάνη. Ειδικά την περσινή αγωνιστική περίοδο, η κατανομή των ξένων αφορούσε μόνο σε κοντούς και ημίψηλους (βλ. Νέιτ Γουόλτερς, Όστιν Χόλινς και Άαρον Γουάιτ), με το plan b για το "5" να περιλαμβάνει κοντά σχήματα. Εκεί όπου οι παίκτες που μοιράζονταν τον χρόνο συμμετοχής στο "4" ανέβαιναν μέχρι το "5" (Νίκολα Κάλινιτς, Λούκα Μίτροβιτς) για να καλύψουν τη λειψανδρία που υπήρχε δεδομένου πως ο Μάικ Τσίρμπες είχε μικρό ρόλο στο rotation.

Υπό αυτό το πρίσμα, το όνομα του Φιλίπ Πετρούσεβ που έπεσε ήδη στο τραπέζι για τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ έχει μια λογική (όσο κι εξήγηση, λόγω του ότι ο νεαρός φόργουορντ/σέντερ εκπροσωπείται επίσης από τον Μίσκο Ραζνάτοβιτς). Από την άλλη όμως, ο 22χρονος ψηλός δεν δείχνει να αποτελεί προτεραιότητα -τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή- για το τριφύλλι σε ό,τι έχει να κάνει με τη front line.

Αντί επιλόγου: Μεγάλα λόγια δεν χρειάζονται, ούτε μπορούν -επί της ουσίας- να ειπωθούν από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ θα ξεκινήσει από σχεδόν μηδενική βάση για την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο. Το μείζον είναι να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στον Ντέγιαν Ράντονιτς προκειμένου να παρουσιάσει αυτό που έχει στο μυαλό του. Δίχως την εξαγωγή βιαστικών (όσο κι αυθαίρετων) συμπερασμάτων για την επάρκειά του.

Ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ, ως οργανισμός, έχει την υποχρέωση (sic) να βρει τον προπονητή που θα του δώσει όραμα και τη δυνατότητα να κοιτάξει πιο μακριά από απλά μερικούς μήνες συνεργασίας (ή έναν χρόνο). Ο λόγος έχει να κάνει με την ανάγκη να υπάρξει ένα πρόγραμμα πάνω στο οποίο θα δομηθεί η λειτουργία. Κάτι που απουσιάζει εδώ και τρεισήμισι χρόνια, από την στιγμή δηλαδή που διεκόπη η συνεργασία με τον Τσάβι Πασκουάλ.