Μαύρα μάτια κάναμε να τον ξαναδούμε στα μέρη μας τον Ντέιβιντ με τ’ όνομα… Ποιο όνομα βεβαίως, εδώ σε θέλω μάστορα, διότι αυτό είναι όντως ένα ζήτημα προς διερεύνηση!

Μόνο ΕΔΕ δεν έχει διαταχθεί για να ανακαλυφθεί και να τιμωρηθεί παραδειγματικά εκείνος ο οποίος μετάλλαξε το επώνυμο του κι ενώ ο λεγάμενος γράφεται Ancrum, ελόγου μας εδώ και 35 χρόνια τον λέμε ακόμα Ινγκραμ!

Βεβαίως, όπως είχε πει κάποτε και ο Αντώνης Πανούτσος, "ο κάθε ξένος παίκτης προφέρεται όπως τον είπε και τον έγραψε ο πρώτος δημοσιογράφος που τον συνάντησε νυσταγμένος και υπομένοντας στωικά την αγγαρεία της υποδοχής, άγρια μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο"!

Τουθόπερ ο Βάρζιχα βαπτίσθηκε Βαζέχα, ο Φούρτουλα Φορτούλα, ο Άνκρουμ, Ινγκραμ και δεν συμμαζεύεται!

"Στην αρχή με ξένισε αυτό το καινούργιο επίθετο, αλλά σιγά σιγά το συνήθισα" παραδέχεται γελώντας ο άλλοτε πυρπολητής του ελληνικού πρωταθλήματος που επέστρεψε μετά από 29 χρόνια στην Ελλάδα και έγινε δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους!

Ο ημίθεος, ο θεός και οι πυρσοί

Μέχρι και με πυρσούς που άναψαν οι οπαδοί του Ηρακλή έξω από το ξενοδοχείο, το περασμένο Σάββατο.

Ημίθεος ο Ηρακλής, θεός ο Ινγκραμ!

"Ξέρεις τι μου συνέβη μια φορά;" με ρώτησε στην αρχή της κουβέντας μας...

"Τι;" του αποκρίθηκα ενώ με έτρωγε η περιέργεια...

"Πήγα σε ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη που το είχε ένας Έλληνας και του είπα ότι είχα παίξει μπάσκετ στην Ελλάδα. Με ρώτησε πώς με λένε και του απάντησα Ανκρουμ. Με κοίταξε αδιάφορα και μου είπε ότι δεν με είχε ακουστά. Τότε γέλασα και του έδωσα τη δεύτερη εκδοχή μου. Ινγκραμ. Με το που το άκουσε φωτίσθηκε το πρόσωπο του και με αγκάλιασε ενθουσιασμένος. "Αμ’ έτσι πες μου. Τι Ανκρουμ και σαχλαμάρες". Συνεπώς το αν με λένε Ινγκραμ ή Ανκρουμ ή κάπως αλλιώς δεν έχει καμιά σημασία και εγώ είμαι εντάξει με αυτό".

Τριάντα έξι χρόνια πριν...

Στις 15 Ιουνίου του '87, ο τότε συνεργάτης του Σούλη Μαρκόπουλου, Μάκης Καλανταρίδης επιστρέφει από την Αθήνα (όπου είχε κατέβει για να δουλέψει στη στατιστική υπηρεσία του Eurobasket) στη Θεσσαλονίκη και την επόμενη μέρα παρέα με τον Ντίνο Γεωργιάδη μπαίνει στο αεροπλάνο με προορισμό το πανεπιστήμιο του Σίρακιουζ...

Εκεί λοιπόν διοργανωνόταν ένα καμπ και προτού προλάβει ο Καλανταρίδης να καθίσει στην εξέδρα, το μάτι του πέφτει πάνω σε έναν τύπο που σουτάρει με το αριστερό χέρι και τα χώνει από παντού!

Τον πλησιάζει στο τέλος του αγώνα, τον αρχίζει στο... λακριντί και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία...

Μια ιστορία η οποία επέπρωτο να διαρκέσει πέντε χρόνια, μέχρι εκείνο το πρωινό της 12ης Οκτωβρίου του 1992 που (μετά την απόφαση του Θόδωρου Ροδόπουλου να φέρει τον Στιβ Μπαρτ) έφυγε στενοχωρημένος, σχεδόν δακρυσμένος και τότε ο μόνος ο οποίος βρέθηκε κοντά του για να τον ξεπροβοδίσει ήταν ο φροντιστής Κυριάκος Ακσεχέρογλου.

Η παντομίμα, η Fanta και το παστίτσιο

"Η πλάκα είναι ότι εγώ δεν μιλούσα αγγλικά και ο Ντέιβιντ δεν μιλούσε ελληνικά" μου είπε ο Ακσεχέρογλου. "Και όμως επί πέντε χρόνια συνεννοούμασταν τέλεια, χωρίς ποτέ κανείς από τους δυο μας να βρεθεί σε δύσκολη θέση και να μην καταλαβαίνει τι έλεγε ή τι εννοούσε ο άλλος"!

Την τιμητική τους σε αυτή την... παντομίμα είχαν δυο λέξεις που ο Ντέιβιντ τις θυμάται πάντοτε και μου τις ξεφούρνισε...

Η πορτοκαλάδα FANTA που την κατέβαζε λες και ήταν νεροφίδα και το αγαπημένο του παστίτσιο!

Όταν ο Ινκγραμ πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη ήταν σαν τον... Γκάλη: ήρθε κι ελόγου του, όπως ο Νικ, τον Σεπτέμβριο του ’79, με ζημιές στα δόντια!

Του Γκάλη ήταν χαλασμένα, του Ινγκραμ σπασμένα μετά από έναν καυγά στο Μπρονξ!

Ο οδοντίατρος και ο σκελετός χωρίς γυαλιά

Τον Γκάλη τον έστειλε κατεπειγόντως στον οδοντίατρο ο συχωρεμένος ο Ανέστης Πεταλίδης και το ίδιο έκαναν και οι Ηρακλειδείς με τον Ινγκραμ...

Πήγε πρώτα στο γραφείο του Κώστα Χαίτογλου για να υπογράψει το συμβόλαιο του και μετά από λίγη ώρα περνούσε την πόρτα ενός οδοντιατρείου στην οδό Τσιμισκή...

"Όταν τον είδα, μου έκανε εντύπωση επειδή φορούσε γυαλιά, αλλά χωρίς... γυαλιά". μαρτύρησε την Κυριακή το πρωί ο Κώστας Χαΐτογλου.

"Φορούσε μονάχα τον σκελετό και απόρησα. Τον ρώτησα μήπως του είχαν σπάσει και η απάντηση του με έκανε να ξεκαρδιστώ: "όχι κύριε πρόεδρε. Just for style. Just for style"!

Απλώς και μόνο για το στιλ φόραγε μονάχα τον σκελετό των γυαλιών και απλώς και μόνο για το στιλ σκόραρε 50 πόντους στην καθισιά του!

Η ερωτική εξομολόγηση στο καλάθι

Από τότε έχουν περάσει 34 χρόνια, αλλά το αποτύπωμα που λάξευσε ο Ινγκραμ στο ελληνικό μπάσκετ, διατηρείται ανεξίτηλο καθ' όλα...

Οι πενηντάρες, οι ταμπλαδούρες, η βελόνα που έμενε κολλημένη στην ηλικία των 29 ετών και η ερωτική εξομολόγηση στο καλάθι!

Αμ' αυτό πάλι; Στο πλαίσιο της ρουτίνας και της ιεροτελεστίας του, ο Ινγκραμ πριν από κάθε προπόνηση και κάθε αγώνα, στεκόταν από το καλάθι, το κοίταζε και –όπως μου είπε ο Ακσεχέρογλου-ήταν σαν να κάνει την προσευχή του μπροστά σε ένα εικόνισμα και συνάμα ερωτική εξομολόγηση σε μια γκόμενα για την οποία είχε δαγκώσει χοντρά τη λαμαρίνα!

Ο γιος του Πέτζα και το Λαύριο

Αυτή την ίδια ερωτική εξομολόγηση την κάνει ακόμη και τώρα κάθε φορά που πιάνει την μπάλα για να διδάξει τους μαθητές του στο Country Day School του Σακραμέντο (όπου κουλάντριζε και τον γιο του Πέτζα Στογιάκοβιτς) ή να κάνει προπόνηση μαζί με τον γιο του...

Παρεμπιπτόντως ο 25χρονος Ντέιλαν βαδίζει στα χνάρια του μπαμπά του, τα προηγούμενα χρόνια αγωνίσθηκε στην Ένωση Νέων Παραλιμνίου στην Κύπρο και στην ιταλική Κιέτι και το όνομα του ακούσθηκε τις τελευταίες ημέρες για το Λαύριο και για τη ρουμανική Κραϊόβα στον πάγκο της οποίας βρίσκεται ο Μιχάλης Κακιούζης.

Με τον Ντέιβιντ συναντηθήκαμε το Σάββατο το μεσημέρι στον υπέροχο μπασκετικό χώρο του Trace N' Chase όπου προσέτρεξαν κάμποσοι παλιοί φίλοι του και η συνέντευξη μας έμοιαζε με το trailer της λαμπρής κυριακάτικης γιορτής του Ηρακλή στο Ιβανώφειο, όπου έγινε κιόλας η μεγάλη συνάντηση...

Ίνγκραμ και Γκάλης, μαζί!

Γκάλης: "Δεν θα χωρούσαν οι πόντοι μας"

Μαζί, δίπλα δίπλα, αγκαλιασμένοι και το πρωί και το απόγευμα στο Νick Gallis Hall όπου παρακολούθησαν τον αγώνα της Εθνικής με τη Λευκορωσία.

"Κρίμα που δεν παίξαμε μαζί" μου εκμυστηρεύθηκε ο Γκάλης. "Εάν βρισκόμασταν στην ίδια ομάδα, τότε θα άλλαζαν τον πίνακα στο γήπεδο για να χωράνε το σκορ και οι πόντοι μας"!

Wow!

Ρώτησα τον Ίνγκραμ πώς θα ήθελε να αρχίσουμε αυτή τη συνέντευξη. Αμέσως το πρόσωπο του φωτίσθηκε και χωρίς να το σκεφτεί καθόλου έδωσε μια απάντηση βγαλμένη από το ένδοξο παρελθόν...

"Ηρακλάρα, baby"!

Ίδρωσαν τα χέρια μου στο αεροπλάνο

- Ποιο συναίσθημα σε κυρίευσε την ώρα που πατούσες ξανά το πόδι σου στη Θεσσαλονίκη. Είχες έρθει για τελευταία φορά στις 3 Δεκεμβρίου του 1992 για να παίξεις σε έναν αγώνα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τη Μακάμπι εναντίον του ΠΑΟΚ.

"Ειλικρινά, ήμουν πολύ φορτισμένος συναισθηματικά και είχα κάποιον εκνευρισμό, επειδή έχουν περάσει τόσα χρόνια από την τελευταία επίσκεψη μου. Μέσα στο αεροπλάνο, όταν άκουσα τον πιλότο να ζητάει να δέσουμε τις ζώνες μας, διότι σε λίγο θα προσγειωνόμασταν, αισθάνθηκα να ιδρώνουν τα χέρια μου/. Κοίταξα από το παράθυρο, είδα τη Θεσσαλονίκη, τη θάλασσα και το μυαλό μου γύρισε τριάντα χρόνια πίσω...".

- Πώς βιώνεις αυτή την επιστροφή σου;

"Είμαι συνεπαρμένος, δεν βρίσκω λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Ευτυχώς είναι μαζί μου ο γιος μου και γίνεται κάθε στιγμή μάρτυρας της αγάπης που εισπράττω απ’ όλο τον κόσμο στη Θεσσαλονίκη. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν ένιωσα τόσο δεμένος με τους ανθρώπους όσο εδώ, σε αυτά τα πέντε χρόνια που έπαιξα στον Ηρακλή και έζησα στην Ελλάδα".

- Περίμενες κάτι διαφορετικό;

"Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα με θυμόντουσαν! Δεν περίμενα να με αγκαλιάσουν με τέτοιο τρόπο, λες και δεν έφυγα ποτέ. Μου φέρονται σαν να είμαι ακόμα μέλος της οικογένειας τους...".

- Άρα καλά έκανε ο Μάκης Καλανταρίδης και επέμενε τόσο πολύ εκείνες τις μέρες στο Σίρακιουζ;

"Τότε νόμιζα ότι ήταν αστυνομικός και με παρακολουθούσε! Είχε τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου τρεις τέσσερις μέρες και ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου και με ρώτησε εάν θα ενδιαφερόμουν να παίξω στην Ελλάδα. Στην αρχή του είπα "όχι", αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα δέχθηκα. Δεν ξέρω εάν είχα αναλογισθεί τι ακριβώς έκανα, αλλά το συνειδητοποίησα όταν μου τηλεφώνησαν από ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο για να μου στείλουν τα αεροπορικά εισιτήρια".

Τότε ήξερα μόνο την Ακρόπολη

- Ήξερες τότε κάτι για το ελληνικό μπάσκετ;

"Από την Ελλάδα, φίλε μου, ήξερα μόνο την Ακρόπολη και τίποτε άλλο. Όταν έφτασα με κοιτούσαν λίγο περίεργα, ίσως επειδή ήμουν μαύρος και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλοί σαν εμένα εδώ. Δεν είχε επιτραπεί ακόμη η συμμετοχή ξένων παικτών στο ελληνικό πρωτάθλημα, κάτι που έγινε μετά από έναν χρόνο. Άκουγα τους Έλληνες να μιλάνε και η γλώσσα μου φαινόταν εντελώς ακαταλαβίστικη, αλλά όσο περνούσε ο καιρός συνήθιζα και ένιωθα να βρίσκομαι σε πολύ οικείο περιβάλλον. Με αντιμετώπιζαν με μεγάλη αγάπη, με πολύ σεβασμό και δεν αντιμετώπισα ποτέ κανένα πρόβλημα εξαιτίας του χρώματος μου".

- Πώς καλλιέργησες το χάρισμα σου στο σκοράρισμα;

"Με πολλή δουλειά και από τον θυμό μου επειδή κόπηκα από την πρώτη ομάδα στην οποία έπαιξα".

Ο Τζόρνταν και ο βασιλιάς Γκάλης

- Σαν τον Μάικλ Τζόρνταν, δηλαδή! Και αυτός κόπηκε την πρώτη φορά στη σχολική ομάδα...

"Ακριβώς. Just like Mike. Τότε λοιπόν αποφάσισα να μην ξανακοπώ και προπονήθηκα πολύ σκληρά. Στο CBA έπαιζα για 10-15 λεπτά σε κάθε αγώνα, αλλά εδώ κατάλαβα κατάλαβα ότι θα άφηνα τα κόκκαλα μου άνω στο παρκέ και γι αυτό προπονούμουν πολύ πιο σκληρά".

- Σκόραρες αβέρτα, αλλά έπεσες πάνω στον Γκάλη!

"Όταν ήρθα όλοι μου μιλούσαν για τον Γκάλη. Αναρωτιόμουν ποιος είναι αυτός, διότι δεν τον ήξερα, αλλά όταν τον είδα για πρώτη φορά έμεινα με το στόμα ανοικτό. Ο Νικ ήταν και παραμένει ο βασιλιάς και χάρηκα πολύ που τον ξαναβλέπω εδώ. Είναι πάντοτε πολύ όμορφο να συναντάς τον βασιλιά".

- Ο βασιλιάς όπως τον αποκαλείς, είπε ότι αν τύχαινε να παίξετε στην ίδια ομάδα θα έπρεπε να αλλάξουν το scoreboard για να χωράνε οι πόντοι σας;

(σ.σ.: γέλια) "Εννοείται. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο"!

- Ποια στιγμή από τη ζωή σου στην Ελλάδα δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

"Τη νίκη μας απέναντι στον Αρη και στον Γκάλη. Τότε σκέφτηκα ότι μάλλον είμαι ένας αξιοπρεπής παίκτης και αξίζω να βρίσκομαι εδώ".

- Τόση μετριοφροσύνη;

"Δεν είναι θέμα μετριοφροσύνης, αλλά κουλτούρας και ανατροφής. Ο πατέρας μου ήταν πάστορας και με έμαθε από την πρώτη στιγμή να προσπαθώ όσο πιο σκληρά μπορώ να πετύχω τον στόχο μου και να φροντίσω να δικαιώνω την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν οι άνθρωποι".

Το αριστερό χέρι και η ταμπλαδούρα

- Σε βοήθησε το ότι είσαι αριστερόχειρας;

"Σίγουρα διότι είναι πάντοτε πιο δύσκολο για τον καθένα να μαρκάρει έναν παίκτη που σουτάρει με το αριστερό χέρι. Θυμάμαι ότι στους αγώνες κινούμουν και προς τις δυο κατευθύνσεις, αλλά στα τελευταία λεπτά, πήγαινα συνεχώς από την αριστερή πλευρά".

- Και πάντοτε με ταμπλό!

"Ναι, από μικρός μου άρεσε να σουτάρω με ταμπλό. Αυτή ήταν η φύση μου".

Ο Κακιούσης, ο Γιαννάκης και ο Φάνης

- Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου συμπαίκτης;

"Ο Λευτέρης Κακιούσης χωρίς αμφιβολία. Όχι μόνο διότι ήξερε πότε, πού και πως θα μου δώσει την μπάλα, αλλά κυρίως διότι διεύθυνε το παιχνίδι με μεγάλη εξυπνάδα και μαεστρία".

- Ο δυσκολότερος αντίπαλος;

"Ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Σκληρός τύπος, δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια. Και επίσης ο Φάνης Χριστοδούλου, που ήταν all around και πραγματικά τον θαύμαζες για τον πλουραλισμό του".

- Θα μπορούσε ο Ηρακλής να πετύχει κάτι παραπάνω εκείνα τα χρόνια;

"Δεν ξέρω. Ήμασταν στην τετράδα, όλοι μας υπολόγιζαν, ίσως να μας φοβόντουσαν κιόλας, αλλά δεν καταφέραμε να κατακτήσουμε έναν τίτλο".

- Γιατί έφυγες τον Οκτώβριο του 1992;

"Δεν έφυγα μόνος μου. Ο καινούργιος προπονητής (σ.σ.: Θεόδωρος Ροδόπουλος) ήθελε έναν παίκτη διαφορετικού στιλ και αποφάσισαν να πάρουν στη θέση μου τον Στιβ Μπαρτ, που δυστυχώς βρέθηκε μπλεγμένος και έφυγε πολύ γρήγορα".

- Στενοχωρήθηκες, φαντάζομαι…

"Πολύ, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Προτού φύγω έκανα μια βόλτα στο γήπεδο και στην πόλη, διότι ήθελα να κρατήσω για πάντα μέσα μου αυτές τις εικόνες".

- Σε ένοιαζε τότε η υστεροφημία σου;

"Ναι, ήθελα να μη θυμούνται πάντοτε ως έναν αξιοπρεπή παίκτη και ως έναν καλό άνθρωπο που έδωσε τα πάντα για τον Ηρακλή και για το μπάσκετ".

Θα με έλεγαν Γεράσιμο Ινγκραμούλη

- Κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή μια φήμη ότι θα αποκτούσες ελληνικό διαβατήριο και θα παρέμενες στον Ηρακλή...

"Αλήθεια είναι, γι αυτό άλλωστε έμεινα στη Θεσσαλονίκη μερικές ημέρες παραπάνω. Είχαμε βρει κιόλας το καινούργιο ονοματεπώνυμο μου, θα λεγόμουν Γεράσιμος Ινγκραμούλης! Τελικά όμως δεν προχώρησε η διαδικασία και έφυγα στο Ισραήλ, όπου έμεινα για τέσσερα χρόνια".

- Πώς ήταν η εμπειρία σου στη Μακάμπι;

"Η Μακάμπι είναι μια κατηγορία από μόνη της. Ένιωθες ότι στο γήπεδο βρισκόταν όλος ο λαός του Ισραήλ, σαν να έπαιζαν οι Νιου Γιορκ Γιάνκις ή οι Ντάλας Καουμπόις"!

- Γιατί φόραγες το Νο 6 στη φανέλα;

"Στην αρχή ήθελα το Νο 32, αλλά τότε οι παίκτες φόραγαν έναν αριθμό από το Νο 4 έως το Νο 15. Τελικά έβαλα το Νο 6, επειδή το φόραγε ο Τζούλιους Ερβινγκ".

"Το απωθημένο μου με τον ΠΑΟΚ"

- Υπάρχει κάποιο ματς που θα ήθελες να ξαναπαίξεις στην Ελλάδα;

"Κάποιο με τον ΠΑΟΚ, διότι είναι η μόνη ομάδα που δεν καταφέραμε να νικήσουμε ποτέ. Όλο κάτι συνέβαινε και χάναμε"!

- Ήρθες τότε και έφυγες μετά από πέντε χρόνια. Ξαναήρθες τώρα και φεύγεις μετά από πέντε ημέρες. Τι κρατάς και στη μια περίπτωση και στην άλλη;

"Την αγάπη των ανθρώπων. Ευχαριστώ τον Θεό για την ευκαιρία που μου έδωσε να έρθω, να παίξω για πέντε χρόνια στον Ηρακλή και να ξαναγυρίσω τώρα, έχοντας γύρω μου ανθρώπους που με αγάπησαν παρά πολύ και δεν άκουσα ποτέ από το στόμα τους μια κακή κουβέντα. Με αγαπούσαν μετά τις νίκες και με αγαπούσαν ακόμη περισσότερο μετά τις ήττες"!