Ο Ντέιβιντ Ρίβερς στο SPORT24: "Ακόμα δεν ξέρω γιατί δεν έμεινα το '97 στον Ολυμπιακό"

Το όνομα του Ντέιβιντ Ρίβερς σημαίνει πολλά για τους φίλους του Ολυμπιακού. Ο άνθρωπος που οδήγησε τους "ερυθρόλευκους" στον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία του μπασκετικού τμήματος λατρεύτηκε και λατρεύεται σαν Θεός από τους φίλους της ομάδας. Και η παρουσία του στην Ελλάδα αποτέλεσε την κατάλληλη ευκαιρία για μία συνάντηση.

Συνέντευξη στον Στέφανο Μακρή

Ο σπουδαίος γκαρντ, στα 56 του χρόνια πια, βρέθηκε ξανά στην χώρα μας, αποθεώθηκε όταν έδωσε το παρών στον αγώνα του Ολυμπιακού με την Μονακό για το "bwin Tournament Against Covid-19" και δέχθηκε με χαρά να μιλήσει στο SPORT24, κάνοντας μία αναδρομή στην σπουδαία καριέρα του, αλλά και αναφερόμενος στο τι κάνει πλέον στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής του, το οποίο τον βρίσκει ενεργό τόσο στον χώρο του αθλητισμού όσο και σε αυτόν της υγείας και της ευεξίας.

Με το χαμόγελο στα χείλη, ο Ντέιβιντ Ριβερς μίλησε για τα πρώτα του μπασκετικά βήματα, τα συνολικά 14 αδέλφια του, το τροχαίο στο Κολέγιο που παραλίγο να του στοιχίσει την ζωή, τους Λέικερς των Μάτζικ Τζόνσον και Καρίμ Αμπνούλ-Τζαμπάρ και φυσικά τον Ολυμπιακό και το triple crown της σεζόν 1996/97, το γεγονός ότι ακόμα δεν ξέρει γιατί έφυγε το καλοκαίρι του 1997, τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και το... κάθισμα λεκάνης της τουαλέτας που έπεσε στο παρκέ και πολλά ακόμα.

Θέλω να ξεκινήσουμε από την αρχή της πορείας σας. Το πώς ξεκίνησαν όλα. Και βασικά από το γεγονός ότι ήσασταν 15 αδέλφια και πώς μεγαλώσατε σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

"Αυτό είναι αλήθεια. Ήμασταν 9 κορίτσια και 6 αγόρια. Ήμουν ο τρίτος νεότερος. Είχα πολλά από τα αδέλφια μου να με φροντίζουν επειδή ο πατέρας μου έκανε δύο δουλειές, ενώ δούλευε και η μητέρα μου, με αποτέλεσμα ο ένας να πρέπει να φροντίζει τον άλλο".

Και αυτό το οποίο δεν ξέρει πολύς κόσμος, είναι ότι όταν ήσασταν μικρός χάσατε τρία αδέλφια, κάτι που άλλαξε πολλά στον τρόπο που βλέπατε την ζωή

"Μου έμαθε πολλά για την ζωή μου. Έχασα δύο μεγαλύτερους αδελφούς σε νεαρή ηλικία και μετά το μωρό της οικογένειας όταν ήταν 17 μηνών. Κάτι τέτοιο σε κάνει να μάθεις πολλά για την ζωή, τι σημαίνει απώλεια και ποιες είναι οι οικογενειακές αξίες που οδηγούν στην επιτυχία. Ήταν δυνατές στιγμές στην οικογένεια, αλλά αυτό μας δυνάμωσε".

Το θέμα είναι ότι γενικά είχατε πολλά εμπόδια στην ζωή σας. Και το σημαντικότερο εμπόδιο που παρουσιάστηκε στην δική σας ζωή ήταν στο δεύτερο έτος σας στο Κολέγιο του Νοτρ Νταμ, όταν είχατε ένα τροχαίο ατύχημα, όπου οδηγούσε ο (μετέπειτα παίκτης του ΠΑΟΚ) Κεν Μπάρλοου. Σύμφωνα με όσα αναφέρονται, είχατε γλιτώσει από θαύμα Πώς το διαχειριστήκατε όλο αυτό το γεγονός; Πόσο σας άλλαξε;

"Η επέτειος ήταν πριν μερικές ημέρες, στις 24 Αυγούστου 1986. Ήταν μία πρόκληση για εμένα και το ερώτημα ήταν αν θα ξαναπαίξω. Όπως έχω πει πολλές φορές, όταν κατάλαβα ότι θα ξαναπερπατήσω, ήξερα ότι θα ξαναπαίξω. Οι πληγές μου όμως επουλώθηκαν γρήγορα, πέρασα 6-8 εβδομάδες αποκατάστασης σε πισίνα επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω, αλλά ήμουν πίσω για την έναρξη της σεζόν.

Το τροχαίο που είχα ήταν μία τραγική στιγμή, αλλά με βοήθησε να καταλάβω την σχέση μου με τον Θεό

Ήταν απίστευτο αυτό που συνέβη, αλλά με βοήθησε να πιστέψω περισσότερο στον Θεό και να συνεχίσω να παίζω. Ο Κεν Μπάρλοου ήταν αυτός που μου έσωσε την ζωή, αφού με βρήκε μέσα στο σκοτάδι μέσα στα χωράφια όπου είχα πεταχθεί από το αμάξι. Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος και ήταν αυτός που έφερε τότε βοήθεια και με πήγε στο νοσοκομείο πιστεύοντας ότι όλα είχαν τελειώσει. Ήταν μία τραγική στιγμή, αλλά με βοήθησε να καταλάβω την σχέση μου με τον Θεό και την δύναμη που έχω μέσα μου ακόμα και σήμερα ως άνθρωπος που πιστεύει. Σίγουρα έπαιξε ρόλο στην πορεία μου."

Λένε πως όποτε ένας άνθρωπος έχει μία τόσο έντονη εμπειρία και φτάνει τόσο κοντά στον θάνατο, αυτό αλλάζει την οπτική του. Εσείς είχατε πολλές ατυχίες στο ξεκίνημα της ζωής σας, πόσο άλλαξε η δική σας προοπτική, αφού κάποιος θα έλεγε ότι είχατε αρκετούς λόγους να χάσετε την πίστη σας στον Θεό.

"Σίγουρα. Αυτό δείχνει πολλά για το πόσο σημαντικό είναι να έχεις αρχές από το σπίτι. Για εμένα ήταν οι γονείς μου αυτοί που μου έμαθαν για την θρησκεία, τον Χριστό και την σχέση μου μαζί του. Πήρα αυτό το μάθημα και το κουβάλησα μαζί μου σε όλη την ζωή μου.

Όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες επιστρέφεις στην πίστη σου. Για αυτό είναι σημαντικό για την φετινή γενιά να μάθει αυτά τα μαθήματα από τους παππούδες, τους γονείς ή κάποιον μέντορα. Γιατί αυτό κάνει την διαφορά. Δεν υπήρξε κανένα εμπόδιο που εμφανίστηκε μπροστά μου που δεν πίστεψα ότι δεν μπορώ να ξεπεράσω και αυτό το οφείλω στους γονείς μου".

Μετά το Νοτρ Νταμ βρεθήκατε στο ΝΒΑ και τους Λέικερς (σ.σ οι Λέικερς τον επέλεξαν στο Νο25 του ΝΒΑ Draft 1988). Και όχι οποιαδήποτε ομάδα των Λέικερς, αλλά αυτή του Showtime του Μάτζικ και του Καρίμ που μόλις είχε κατακτήσει τον δεύτερο σερί τίτλο της και έφτασε ξανά στους τελικούς του 1989 κόντρα στους Πίστονς όπου και έχασε το πρωτάθλημα.

"Χάσαμε πολλούς παίκτες-κλειδιά τότε. Φτάσαμε εύκολα μέχρι τους τελικούς και πέσαμε πάνω στους Πίστονς, αλλά μέχρι τότε είχαμε χάσει τον Μπάιρον Σκοτ και τον Μάτζικ, ενώ ο Καρίμ έπαιζε με ένα πόδι. Στο τέλος όμως το Ντιτρόιτ ήταν ανώτερο, ήταν μία σπουδαία ομάδα και ήταν η ώρα τους.

Ήταν η ρούκι χρονιά μου και έμαθα πολλά από τον Πατ Ράιλι και τους άλλους. Ήμουν ρούκι και έπαιζα με τους Πρωταθλητές. Απόλαυσα κάθε στιγμή. Ήταν ανεκτίμητο αυτό που έζησα".

Πώς ήταν για έναν ρούκι να παίζει για εκείνους τους Λέικερς;

Να σου πω την αλήθεια, ταίριαξα αμέσως. Μπορούσα να παίξω κάθε στυλ, αλλά το να είμαι σε ένα περιβάλλον που έβλεπα κάθε μέρα τον Μάτζικ, τον Καρίμ, τον Σκοτ, τον Τζέιμς Γουόρθι, τον Μάικλ Τόμπσον, τον Μάικλ Κούπερ, ήταν σαν να πηγαίνω σχολείο κάθε μέρα. Ήμουν πάντα μαθητής του παιχνιδιού και μάθαινα πάντα, ακόμα και όταν ο Ράιλι φώναζε σε κάποιον συμπαίκτη μου. Ήταν ανεκτίμητο αυτό που έζησα".

Έπειτα από τους Λέικερς, τους Κλίπερς και κάποια χρόνια στο CBA αποφασίσατε να έρθετε στην Ευρώπη, υπογράφοντας στην Αντίμπ. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;

"Έπαιξα δύο χρόνια στο CBA κατακτώντας κάθε τίτλο που υπήρχε μέχρι να δοκιμάσω την Ευρώπη. Η Αντίμπ ήταν η πρώτη μου στάση, όπου είχα συμπαίκτη τον Μάικλ Τζέι Ρίτσαρντσον και κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Και μετά πήρε τηλέφωνο ο Ολυμπιακός. Δεν είχα διάθεση να φύγω από την Αντίμπ. Έβλεπα το παιχνίδι σαν δουλειά και ήθελα να είμαι καλός σε αυτή. Η Αντίμπ ήταν μικρός σύλλογος τότε για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και είχαν κάποιους περιορισμούς και εγώ βρισκόμουν σε άνοδο, οπότε όταν ήρθε ο Ολυμπιακός είπα “πάμε”. Μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτε για τον Ολυμπιακό".

Η πρώτη ανάμνηση που έχει ο κόσμος από εσάς είναι μία τρομερή φάση που είχατε προσφέρει στο ντεμπούτο σας στην Ευρωλίγκα τότε κόντρα στην Μπενετόν, όταν διανύσατε το γήπεδο σε 3 δευτερόλεπτα και σκοράρατε στο τέλος του αγώνα. Θυμάστε τι σκεφτόσασταν πριν το κάνετε;

"Για εμένα ήταν απλό: Υπήρχε ακόμα χρόνος. Αν δει κάποιο το βίντεο θα δει ότι πριν πάρω την μπάλα χοροπηδούσα, επειδή ήδη στο μυαλό μου σκεφτόμουν ότι έπρεπε να νικήσω το χρονόμετρο. Όλοι οι άλλοι ήταν χαλαροί, σκεφτόμενοι ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει. Για εμένα δεν είχε τελειώσει ούτε με τόσο χρόνο. Ήταν μία πρόκληση για τον εαυτό μου. Εμένα δεν με εντυπωσίασε. Όταν σημείωσα το καλάθι απλώς βγήκα από το γήπεδο. Μετά τον αγώνα όμως όλοι το είχαν κάνει μεγάλη υπόθεση και έλεγα ότι απλώς παίζω μέχρι το τέλος".

Αν σας έδινα τώρα μία μπάλα πόσο χρόνο θα σας έπαιρνε για να τρέξετε όλο το γήπεδο και να σκοράρετε;

"Τώρα; Θα έλεγα μάλλον κοντά στα 5 ή 6 δευτερόλεπτα. Μάλλον (γέλια)".

Το δύσκολο στην περίπτωσή σας ήταν ότι ο Ολυμπιακός συνήθως έφερνε ψηλούς ξένους. Ήσασταν ο πρώτος ξένος πόιντ γκαρντ που είχε φέρει. Πρέπει να υπήρχαν κάποιες προκλήσεις στην αρχή σωστά; Ειδικά επειδή την πρώτη χρονιά σας στην ομάδα δεν πήγατε στο Final Four, για να φτάσετε τελικά την δεύτερη χρονιά σας (σ.σ, σεζόν 1996/97) να κάνετε το triple-crown κατακτώντας Πρωτάθλημα, Κύπελλο και EuroLeague.

"Σίγουρα. Ήρθα σε μία νέα λίγκα με υψηλές προσδοκίες, σε μία ομάδα με παράδοση να κατακτά το πρωτάθλημα. Όταν δεν προκριθήκαμε στο Final Four, το θέμα για εμένα δεν ήταν ότι δεν πήγαμε εκεί, αλλά ότι δεν κατακτήσαμε την Ευρωλίγκα, γιατί αυτός ήταν ο στόχος, όχι απλώς να πάμε στο Final Four. Για αυτό ήμουν πολύ απογοητευμένος και ας κατακτήσαμε το πρωτάθλημα τότε.

Δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου το 1997 ότι θα τα καταφέρουμε παρά τις δυσκολίες

Για αυτό το καλοκαίρι ανάμεσα στην 1η και την 2η χρονιά μου σκεφτόμουν μόνο το Final Four. Ακόμα και την 2η χρονιά μου όμως είχαμε πολλές δυσκολίες, πολλά σκαμπανεβάσματα και αμφιβολίες, αλλά και πολλή κουβέντα που λατρεύει ο μπασκετικός κόσμος. Για εμένα όμως δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα τα καταφέρουμε.

Θυμάμαι ότι τον Ιανουάριο εκείνης της σεζόν είχα παραχωρήσει μία συνέντευξη σε ένα σπουδαίο αγγλικό περιοδικό και δήλωσα ότι θα κατακτήσουμε την Ευρωλίγκα, αν και η θέση μας στην βαθμολογία τότε δεν ήταν καλή. Και θυμάμαι να με ρωτάει η δημοσιογράφος “το πιστεύεις αυτό;” και της απάντησα “δεν το πιστεύω απλώς. Αυτό θα γίνει”. Όταν λοιπόν κατακτήσαμε τον τίτλο με ρώτησε πώς το ήξερα και απάντησα ότι απλώς ήμασταν πιστοί στον στόχο μας και εγώ πίστευα στην ομάδα και τους συμπαίκτες μου. Ήξερα ότι είχαμε ό,τι χρειαζόταν για να κατακτήσουμε τον τίτλο. Το ίδιο ίσχυε και την πρώτη μου σεζόν, απλώς είχαμε ατυχίες. Ήταν τρομερό".

Τι άλλο θυμάστε από εκείνη την σεζόν και τις σειρές με την Παρτιζάν και τον Παναθηναϊκό στα playoffs, όπου ο Ολυμπιακός πέρασε με μειονέκτημα έδρας; Κόντρα στην Παρτιζάν για παράδειγμα προκριθήκατε με 2-1 νίκες, κερδίζοντας δύο φορές στην Σερβία.

"Θυμάμαι πως όταν χάσαμε στην έδρα μας από την Παρτιζάν και έπρεπε να ξαναπάμε στην Σερβία ότι αισθανόμουν ότι οι συμπαίκτες μου ήταν σοκαρισμένοι. Δεν πίστευαν πολλοί ότι μπορούμε να πάμε και να κερδίσουμε ξανά στην Σερβία. Εγώ το πίστευα όμως.

Στις προπονήσεις που ακολούθησαν λοιπόν μέχρι το τρίτο παιχνίδι δεν μίλησα σε κανέναν και δεν έκανα πλάκα, γιατί – αρχικά – τα είχα με τον εαυτό μου και – δεύτερον – ήθελα να εστιάσω στο παιχνίδι. Το τελικό αποτέλεσμα δεν με εξέπληξε, γιατί ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να βοηθήσω την ομάδα να νικήσει, αλλά ήταν απλώς η δική μας χρονιά και δεν αμφέβαλλα ποτέ για αυτό".

Υπάρχουν στόχοι και μικρότεροι στόχοι. Στον τελικό τότε είχατε απέναντί σας την Μπαρτσελόνα στην οποία αγωνιζόταν ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, τον οποίο οι φήμες της εποχής τότε τον ήθελαν να είναι υποψήφιος αντικαταστάτης σας πριν συμφωνήσει με τους Καταλανούς. Το θυμάστε γενικά αυτό και υπάρχει περίπτωση να σας έδωσε τότε έξτρα κίνητρο;

"Ναι, το θυμάμαι, το θυμάμαι, το θυμάμαι, το θυμάμαι (γέλια). Όταν ήρθα στην Ευρώπη, αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να δω ποιος θεωρείται ο καλύτερος. Πάντα έτσι προσεγγίζω μία κατάσταση. Και αυτό είναι ένα μάθημα που δίνω πάντα στην νεότερη γενιά. Ο πρώτος τρόπος για να εντυπωσιάσεις μία ομάδα ή έναν προπονητή είναι να πας σε μία προπόνηση ή δοκιμαστικό και να βρεις ποιος παίκτης θεωρείται ο καλύτερος. Και να εστιάσεις σε αυτόν τον παίκτη και να πας κατά πάνω του. Αν το κάνεις αυτό, τότε κερδίζεις την προσοχή. Αν καταφέρεις να τον νικήσεις, τότε κερδίζεις κάτι παραπάνω από την προσοχή, κερδίζεις την αναγνώριση και μία θέση στην ομάδα.

Όταν ήρθα στην Ευρώπη λοιπόν, μου έλεγαν για τον Πέταν Ναουμόσκι, τον Ντιλέινι Ραντ, τον Σάσα Τζόρτζεβιτς και άλλους γκαρντ. Ήξερα λοιπόν ότι ο Σάσα ήταν ένας από τους κορυφαίος. Το πώς έπαιξα όμως δεν είχε σχέση με τον αντίπαλο, αλλά με την δική μου θέληση. Είχα έναν στόχο μπροστά μου και ήθελα να κάνω ό,τι μπορώ για να τα καταφέρω. Με τον Σάσα μιλάμε ακόμα και θαυμάζει και σέβεται ο ένας τον άλλο".

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς παραχώρησε πρόσφατα συνέντευξη στο SPORT24 και μίλησε για το τι έγινε τότε, λέγοντας πως ήταν μπροστά όταν υπήρξε συμφωνία και θυμόταν ότι μετά ο εκπρόσωπός σας έπαιρνε τηλέφωνο και δεν έβρισκε κανέναν.

"Ήταν το πιο περίεργο πράγμα για εμένα. Θυμάμαι ότι πήγαινα για δείπνο με την οικογένειά μου έχοντας συμφωνήσει και με ενημέρωσαν ότι η ομάδα δεν θα ανανεώσει το συμβόλαιό μου. Και θυμάμαι να λέω “ΟΚ, ευχαριστώ πολύ” (γέλια). Και ήταν τόσο απλό. Τόσο απλό.

Το μόνο απογοητευτικό για εμένα ήταν πως ξέραμε ήδη τότε ότι θα αντιμετωπίζαμε τους Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Ανυπομονούσα λοιπόν να αντιμετωπίσω ξανά τον Μάικλ Τζόρνταν. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που μου έλειψε".

Ακόμα δεν ξέρω γιατί ο Ολυμπιακός πήρε αυτή την απόφαση το 1997

Παρακολουθήσατε το παιχνίδι;

"Όχι. Προχώρησα. Όταν πήραν αυτή την απόφαση απλώς προχώρησα. Ακόμα δεν ξέρω γιατί ο Ολυμπιακός πήρε αυτή την απόφαση. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν απλώς να πάω στην επόμενη ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε".

Και πήγατε στην Τιμσίστεμ Μπολόνια, φτιάχνοντας μία ομάδα που στα χαρτιά έμοιαζε με Dream Team μαζί με τον Ντομινίκ Γουίλκινς, τον Κάρλτον Μάιερς και τον Γκρεγκόρ Φούτσκα.

"Κοίτα, πιστεύω ότι στα χαρτιά αυτή ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες που έχουν φτιαχτεί στην ιστορία όσον αφορά το κομμάτι του επιθετικού ταλέντου. Ήταν μία ομάδα που έπρεπε να κρατήσω τις ισορροπίες επειδή πολλοί παίκτες ήθελαν να σκοράρουν. Πιστεύω βασικά ότι έπρεπε να προκριθούμε στο Final Four και πως αν συνέβαινε αυτό θα κατακτούσαμε τον τίτλο. Αλλά είχαμε κάποια περίεργα σφυρίγματα κόντρα στην Βίρτους Μπολόνια στα playoffs, η οποία μάλιστα κατέκτησε τον τίτλο τότε κιόλας (σ.σ κόντρα στην ΑΕΚ)".

Ακολούθησαν δύο χρόνια στην Τουρκία με την Τόφας, κατακτήσατε δύο σερί πρωταθλήματα και μετά επιστρέψατε στον Ολυμπιακό. Πιστέψατε ότι είχατε αφήσει κάτι στη μέση;

"Πίστευα ότι δεν μπορούσα να πετύχω κάτι άλλο στην Τουρκία τότε μετά από δύο σερί πρωταθλήματα. Ήρθα στον Ολυμπιακό για δεύτερη φορά. Ήταν καλά, αλλά η ομάδα ήταν τελείως διαφορετική. Οι σχέσεις μεταξύ των παικτών ήταν διαφορετικές. Είχαμε εσωτερικά προβλήματα. Στην πρώτη μου παρουσία δεν είχαμε προβλήματα, αλλά την δεύτερη φορά είχαμε πολλά θέματα και αυτό ήταν πρόβλημα, γιατί ήμασταν καλή ομάδα, αλλά θα μπορούσαμε να είμαστε καλύτερη και αυτό ήταν απογοητευτικό. Ήταν μία δύσκολη σεζόν λόγω αυτών που γίνονταν.

Αν ήμασταν πιο ενωμένοι, αν είχαμε πιο γερό κορμό θα είχαμε καταφέρει περισσότερα πράγματα. Και μόνο που επέστρεψα όμως και αγωνίστηκα στο ΣΕΦ μπροστά στους οπαδούς του Ολυμπιακού ήταν σπουδαίο".

Θυμάστε την ατμόσφαιρα στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό;

"Στο γήπεδό μας ή στο δικό τους; (γέλια)"

Και στα δύο

"Κοίτα, η πρώτη μου εμπειρία κόντρα στον Παναθηναϊκό είχε ενδιαφέρον. Θυμάμαι να ερχόμαστε το γήπεδο και οι συμπαίκτες μου να μου λένε να μην περπατάω κοντά στην γραμμή και πως οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι τρελοί. Και θυμάμαι να λέω “πιο τρελοί από τους δικούς μας”; (γέλια)

Ξαφνικά βλέπω ένα κάθισμα λεκάνης τουαλέτας να εκτοξεύεται και να πέφτει σε αργή κίνηση!

Θυμάμαι λοιπόν να μπαίνω στο γήπεδο και τον κόσμο να λέει διάφορα. Και ξαφνικά κοιτάω πάνω και βλέπω ένα κάθισμα λεκάνης τουαλέτας να εκτοξεύεται και να πέφτει σε αργή κίνηση και να αναρωτιέμαι “πού το βρήκαν αυτό;” (γέλια). Κάποιος πήγε στην τουαλέτα, πήρε ένα κάθισμα λεκάνης και το πέταξε στο παρκέ και θυμάμαι να λέω “Ω Θεέ μου!” (γέλια). Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ήταν πανέμορφα.

Όταν βλέπεις ένα γήπεδο γεμάτο οπαδούς, το απολαμβάνεις. Αγαπάω και σέβομαι τους φίλους του Παναθηναϊκού, αλλά το πάθος που έβγαζαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού ήταν μεταδοτικό. Το να τους ακούς να φωνάζουν με συγκινούσε. Πάντα σκεφτόμουν ότι αυτοί οι άνθρωποι ξοδεύουν τα λεφτά που έχουν δουλέψει σκληρά και ζουν για να μας δουν να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Αυτό είναι το μοναδικό κίνητρο που χρειάζεσαι. Το γεγονός ότι έρχονταν να μας δουν ακόμα και στις δυσκολίες. Πάντα το θαύμαζα αυτό και το εκτιμούσα, για αυτό έπειτα από τόσα χρόνια ακόμα αισθάνομαι έτσι για αυτούς".

Ακόμα βιώνετε αυτή την αγάπη έτσι; Ακόμα και από κόσμο που δεν σας έχει δει να παίζετε

"Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Ήρθα στην Ελλάδα και απλώς βγήκα μία βόλτα στην Γλυφάδα και ο κόσμος με χαιρετούσε και με κοιτούσε, ρωτούσε αν είμαι εγώ. Ο θαυμασμός είναι ακόμα εδώ και το εκτιμώ αυτό".

Ποια είναι η γνώμη σας για τον Βασίλη Σπανούλη; Ξέρετε ότι αποσύρθηκε φέτος; Τι συμβουλή θα του δίνατε;

"Η καριέρα του είναι σπουδαία. Αυτά που έχει καταφέρει είναι απίστευτα. Πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμος σε πολλές ομάδες, είτε εντός είτε εκτός Ελλάδας. Έχει πολλά πράγματα που μπορεί να μοιραστεί. Όταν μιλάμε για την νέα γενιά, πρέπει να ακούσει την φωνή του. Πρέπει να τον δει.

Ελπίζω να περάσει χρόνο με την οικογένειά του, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει πριν. Αυτό που θα του έλεγα είναι ότι δεν υπάρχει απόσυρση. Θα είναι απασχολημένος. Παρακολούθησα την καριέρα του και την απόλαυσα. Είναι ξεχωριστός παίκτης".

Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο τον έχετε παρακολουθήσει; Παρακολουθείτε ΝΒΑ;

"Ναι τον έχω παρακολουθήσει. Φέτος για την ακρίβεια υποστήριζα τους Μπακς όταν οι άλλοι ήταν εναντίον τους. Είναι πρωτοπόρος ο Γιάννης. Έμεινε στην ομάδα του και πίστεψε στον σύλλογο και τους συμπαίκτες του.

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι ότι οι συμπαίκτες του ήξεραν ότι τους εμπιστεύεται. Αυτό τους βοηθάει να ανέβουν σε άλλο επίπεδο. Πρέπει ο κόσμος να σχολιάσει την ηγετική του ικανότητα, γιατί αυτό δεν το βλέπεις στις μέρες μας".

Σε τι φάση βρίσκεστε εσείς πλέον; Τι κάνατε μετά το μπάσκετ. Για μία σεζόν μάλιστα εργαστήκατε ως ασίσταντ κόουτς στο Κολέγιο του Κένεσο Στέιτ

"Ναι το έκανα για μία σεζόν. Το απόλαυσα, το αγάπησα, δίδαξα πολλά στους παίκτες, αλλά το να είσαι προπονητής στο Κολέγιο είναι διαφορετικό. Υπάρχουν πολλές παράμετροι και περιορισμοί που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου για να έχεις ένα πετυχημένο πρόγραμμα. Το έκανα αυτό για μία σεζόν, αλλά δεν μου άρεσαν οι περιορισμοί που υπήρχαν σχετικά με το πόσο μπορούσα να επικοινωνώ με τους παίκτες. Για αυτό άντεξα έναν χρόνο.

Πλέον ακόμα προσπαθώ να βοηθήσω. Όταν μιλάμε για την επόμενη γενιά, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να δείξουμε στους παίκτες ότι το παιχνίδι αλλάζει. Οι πετυχημένοi παίκτες βγάζουν περισσότερα λεφτά εκτός παρκέ αντί εντός παρκέ. Για αυτό πρόσφατα αποφάσισα να ενταχθώ σε έναν οργανισμό που λέγεται “Ken Partners”. Είναι μία μεγάλη εταιρία, που έχει ως βάση το Λονδίνο και έχει σπουδαίο ιστορικό στο να χτίζει Global Icons. Πρόσφατα εντάχθηκα σε αυτούς.

Δεν είμαι μάνατζερ, αλλά εντάχθηκα στον οργανισμό τους γιατί πιστεύω σε αυτό που κάνουν όχι μόνο επειδή ψάχνουν παίκτες, αλλά επειδή χτίζουν 5ετή ή 10ετή πλάνα για αυτούς ώστε να τους βάλουν σε μία σωστή θέση. Ξέρεις όταν ένας παίκτης τελειώσει την καριέρα του έχει κάποια πράγματα στην κατοχή του και πρέπει να ξέρει πώς να τα διαχειριστεί. Αυτό με τράβηξε σε αυτούς και η ιστορία τους, όπως και το γεγονός ότι πλέον θα το εφαρμόζουν αυτό και στο μπάσκετ. Για αυτό χαίρομαι να τους εκπροσωπώ, γιατί το θέμα δεν είναι μόνο το συμβόλαιο που υπογράφει ένας παίκτης.

Το άλλο πράγμα που κάνω είναι να προωθώ το Taopatch. Είναι ένα προϊόν υγείας και ευεξίας που βαζίζεται στην Νανοτεχνολογία. Παίρνεις τρία πατς, τα οποία λειτουργούν με το σώμα σου. Δεν υπάρχει καμία χημική εκχύλιση. Βάζεις δύο πατς που παίρνουν την θερμότητα από το σώμα σου και την μεταφέρουν σε συγκεκριμένα σημεία του σώματός σου, ανοίγοντας ενεργειακούς διαδρόμους για να λειτουργεί καλύτερα το νευρικό σύστημα. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν χημικά το κάνει ξεχωριστό. Το προϊόν κρατάει για δύο χρόνια και μπορείς να βγάζεις το πατς όποτε θες. Μου αρέσει αυτό γιατί αυξάνει την φυσική σου κατάσταση, την σωματική και πνευματική υγεία και έχει τρομερά οφέλη για ανθρώπους που υποφέρουν από MS (Multiple sclerosis, δηλαδή πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας), γεγονός που αποτέλεσε και τον λόγο για εμένα για να ασχοληθώ με αυτό. Και είναι κάτι που μπορούν όλοι να το χρησιμοποιήσουν. Με αυτά τα δύο πράγματα ασχολούμαι λοιπόν, εστιάζοντας στην ζωή και την ευεξία".

*Ευχαριστούμε το "Glyfada Riviera Hotel" για την φιλοξενία και τις διευκολύνσεις προκειμένου να διεξαχθεί η συνέντευξη