Έχουν περάσει 29 χρόνια από την ημέρα που πάτησε αθηναϊκό έδαφος (1η Σεπτεμβρίου 1995) και ακόμη και σήμερα το όνομά του είναι το πρώτο που προκύπτει στις συζητήσεις περί των κορυφαίων NBAers που έπαιξαν στην Ευρώπη.

Ο Ντόμινικ Γουίλκινς δεν ήταν "άλλος ένας παίκτης από το NBA" που ήρθε στα μέρη μας.

Ο Ντόμινικ Γουίλκινς ήταν ένας θρύλος του παγκόσμιου μπάσκετ, ένας αθλητής με μέσους όρους καριέρας στην κορυφαία λίγκα του κόσμου που ζαλίζουν. 24.8 πόντοι, 6.7 ριμπάουντ, 2.5 ασίστ, 1.3 κλεψίματα ανά 35.5 λεπτά, όλα αυτά σε 1074 αγώνες κανονικών περιόδων από το 1982 έως το 1999.

Οι ιστορίες της ζωής του αμέτρητες. Οι μάχες του με τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Λάρι Μπερντ, τον Μάτζικ Τζόνσον, επικές. Και όμως, τρεις δεκαετίες μετά από τη μοναδική του σεζόν στην Ελλάδα, ο Human Highlight Film δεν έχει ξεχάσει τα πολλά, τα τρελά, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα που έζησε στη χώρα μας.

Το SPORT24 τον συνάντησε στο NBA Basketball School στο Costa Navarino, είδε δεκάδες παιδιά και ακόμη περισσότερους μπαμπάδες να τον προσεγγίζουν για μία φωτογραφία και για ένα αυτόγραφο, είδε τον 64χρονο Hall of Famer να φοράει για ώρες το χαμόγελό του και στο τραπέζι που ακολούθησε να μοιράζεται απίθανες ιστορίες, κάποιες από τις οποίες απλώς δεν λέγονται.

- Ήταν η θητεία σας στον Παναθηναϊκό μία από τις πιο ιδιαίτερες εμπειρίες της καριέρας σας;

Ήταν σίγουρα. Όταν ήρθα, η ομάδα δεν είχε κερδίσει ποτέ τη EuroLeague και την κερδίσαμε στην πρώτη μου χρονιά. Ο Γιαννάκης ήταν ο πλέι μέικέρ μας. Μας έδωσε την εμπειρία του. Ήμασταν και οι δύο στην ίδια ηλικία, είχαμε πολλούς νεαρούς συμπαίκτες. Ο Οικονόμου και ο Αλβέρτης ήταν ακόμη παιδιά. Γίναμε όμως ομάδα και ήταν πολύ δύσκολο για κάποιον να μας νικήσει.

- Πώς ήταν η σχέση σας με την οικογένεια Γιαννακόπουλου;

Είχαμε καλή σχέση. Μου συμπεριφέρθηκαν όμορφα, ήταν ο λόγος για τον οποίο ήρθα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.

- Ποια ήταν η πιο τρελή ιστορία από εκείνη τη σεζόν;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που πήγα στην τουαλέτα του γηπέδου, είδα απλώς τρύπες στο πάτωμα και αναρωτήθηκα τι στο διάβολο συνέβαινε. Τους είπα ότι δεν υπήρχε τουαλέτα και μου απάντησαν ότι αυτή ήταν η τουαλέτα. Αυτή είναι η πιο τρελή ιστορία. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι απλά συνήθισα γιατί έτσι ήταν οι τουαλέτες και σε άλλα μέρη. Και όμως, αυτό είναι που θυμάμαι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Οι τουαλέτες. Οι τουαλέτες!

- 30 χρόνια μετά, ο κόσμος ακόμη λέει πως είστε ο καλύτερος NBAer που έπαιξε στην Ευρώπη. Πώς αισθάνεστε γι' αυτό;

Εκείνη την εποχή, οι πραγματικά σπουδαίοι μπασκετμπολίστες δεν έρχονταν εδώ. Για εμένα ήταν σίγουρα το ιδανικό timing για να το κάνω. Ήταν η σωστή στιγμή. Είναι τρελό γιατί όταν έφτασα στην Ελλάδα, μπορούσα ακόμη να σκοράρω 25-30 πόντους στο NBA. Είχα τη δυνατότητα να το κάνω, αν αυτό ήθελα να κάνω. Ήμουν ακόμη στο prime μου.

- Ποια είναι τα συναισθήματά σας όταν θυμάστε τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς;

Ήταν σκληρός προπονητής. Σκληρός. Δεν νομίζω ότι είχε πρόβλημα με εμένα, απλώς δεν συμπαθούσε κανέναν. Ωστόσο οι ικανότητές του στην προπονητική ήταν εκπληκτικές.

- Ο Έντι Τζόνσον ακόμη μιλάει για την ατμόσφαιρα των ελληνικών γηπέδων. Πώς ήταν η δική σας εμπειρία;

Ήταν σπουδαία. Και ήταν σπουδαία γιατί είχαμε έναν εκπληκτικό οργανισμό, είχαμε μία εκπληκτική ομάδα και ο ένας ήθελε να παίζει με τον άλλο. Μας άρεσε που ήμασταν συμπαίκτες. Αυτό έκανε τη δουλειά μας εύκολη, φίλε είχαμε ένα σπουδαίο γκρουπ ανθρώπων.

- Τελικά τι είχε συμβεί και δεν αγωνιστήκατε στο φινάλε των τελικών με τον Ολυμπιακό;

Ήμουν τραυματίας και μου είπαν να γυρίσω στο σπίτι μου. Και όταν έφτασα στο σπίτι μου, με ενημέρωσαν ότι είχαν υπογράψει άλλον παίκτη στη θέση μου επειδή δεν μπορούσα να παίξω. Αναρωτιόμουν τι είχε συμβεί. Και για να μην τα πολυλογώ, ακόμη μου χρωστούν. Και θα το αφήσω εκεί. Δεν κρατάω κακία, ζεις τη στιγμή και προχωράς μπροστά.