Ο Λούκα Ντόντσιτς τα είχε ακούσει και διαβάσει όλα πριν ξεκινήσει το ταξίδι του στο ΝΒΑ . Υπήρχε κόσμος που τον αποθέωνε και περίμενε να γίνει σταρ. Υπήρχε όμως και κόσμος που περίμενε να... πατώσει. Μέση λύση δεν υπήρχε, όπως πάντα άλλωστε.

Οι θαυμαστές του Σλοβένου γκαρντ/φόργουορντ... έσταζαν μέλι. Μιλούσαν για την ικανότητά του να διαβάζει το παιχνίδι. Την επαφή του με το καλάθι. Την έκτη αίσθηση που είχε στην πάσα. Το γυμνασμένο σώμα του. Οι επικριτές στέκονταν στα... στερεότυπα που ακολουθούν όλους τους λευκούς μη Αμερικανούς: Δεν είναι αρκετά αθλητικός, δεν είναι καλός αμυντικός, δεν έχει έκρηξη στο παιχνίδι του για περιφερειακός.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από το ξεκίνημα της σεζόν. Τα μάτια πολύ κόσμου είναι καρφωμένα πάνω του. Το “χρυσό παιδί” του Ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν δείχνει να αγχώνεται όμως. Πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό όταν από τα 16 του χρόνια έχει μάθει να ζει με την πίεση; Όλη αυτή η προσοχή, όχι απλώς δεν τον επηρεάζει, αλλά τον εξιτάρει κιόλας. Αποτέλεσμα είναι έπειτα από 7 αγώνες να έχει 20.4 πόντους, 6.4 ριμπάουντ και 4 ασίστ μέσο όρο με 38.8% στα τρίποντα σε 35.7 λεπτά συμμετοχής και να μπαίνει στην ίδια πρόταση με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς και τον Κέβιν Ντουράντ ! Ένας ακόμα ρούκι; Μάλλον όχι...

ΕΧΟΝΤΑΣ ΩΣ ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Στο ΝΒΑ είναι δύσκολο κάποιος μη Αμερικανός περιφερειακός να γίνει σταρ. Δεν αποτελεί μομφή αυτό το συμπέρασμα, αλλά ένα γεγονός. Αν κάποιος ανατρέξει ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν θα διαπιστώσει ότι με εξαίρεση κάποιους Γάλλους (Τόνι Πάρκερ, Νικολά Μπατούμ), τον Μανού Τζινόμπιλι, τον Γκόραν Ντράγκιτς και τον συγχωρεμένο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν υπάρχουν μη Αμερικανοί περιφερειακοί που μπόρεσαν να γίνουν πραγματικό σημείο αναφοράς μίας ομάδας του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου. Οι λόγοι είναι πολλοί. Από την διαφορά σε επίπεδο αθλητικών προσόντων, μέχρι και τη νοοτροπία.

Στηριζόμενοι στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι περιφερειακοί συνήθως είναι ρολίστες σε επίπεδο ΝΒΑ, πολλοί φρόντισαν να υπερτονίσουν τα μειονεκτήματα του Ντόντσιτς και να συμπεράνουν ότι δεν θα τα καταφέρει. Όλοι αυτοί προφανώς δεν υπολόγισαν μία σειρά από παραμέτρους: 1. Το αυθεντικό ταλέντο του. 2. Το γεγονός ότι τον επέλεξαν οι Μάβερικς, μία από τις ομάδες που πραγματικά ήξερε τι παίρνει. 3. Στο σύγχρονο μπάσκετ οι θέσεις είναι κάτι... σχετικό, αφού όλοι οι προπονητές θέλουν να έχουν πολυθεσίτες που μπορούν να κάνουν όλες τις δουλειές στο παρκέ.

Ο Ντόντσιτς πήγε στο ΝΒΑ ως ο πιο πετυχημένος έφηβος στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ως το πιο λαμπερό “διαμάντι” του από την εποχή του Ντράζεν Πέτροβιτς, αφού πήγε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου έχοντας κατακτήσει τα... πάντα. Αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης με την Σλοβενία, κατέκτησε την EuroLeague όπου αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου και του Final Four, αναδείχθηκε MVP της ACB κατακτώντας το πρωτάθλημα. Κοινώς, δεν ήταν ακόμα ένας έφηβος με πολύ ταλέντο που δεν είχε παίξει ποτέ ανταγωνιστικό μπάσκετ και απλώς έκανε... όργια με συνομηλίκους του όπως ο Μάριο Χεζόνια, ο Ντράγκαν Μπέντερ ή ο... Νικολόζ Τσκιτισβίλι. Πήγε ως έτοιμος παίκτης, ως σταρ, όχι ως παίκτης προς διαμόρφωση.

Ο ΚΑΡΛΑΪΛ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

Ο Ρικ Καρλάιλ, προπονητής των Μάβερικς, δεν άργησε να καταλάβει τι έχει στα χέρια του. Το τμήμα σκάουτινγκ των Μαβς εξάλλου είναι από τα κορυφαία στο ΝΒΑ και – σε αντίθεση με πολλές ομάδες της κορυφαίας λίγκας του κόσμου – όταν ψάχνουν στοιχεία για έναν παίκτη δεν τον ψάχνουν μόνο μέσα από... βιντεάκια στο youtube (κι όμως γίνεται και αυτό ακόμα εν έτη 2018!) ή απλώς ψάχνουν τις εκτός παρκέ συνήθειές τους. Ασχολούνται και με το μπασκετικό κομμάτι. Στο Ντάλας κατάλαβαν λοιπόν άμεσα ότι ο Ντόντσιτς ταιριάζει στο στυλ της ομάδας και έχουν δημιουργήσει ένα πλάνο αξιοποίησης.

Ο Καρλάιλ φημίζεται για την ευελιξία του ως προπονητής. Πρόκειται εξάλλου για τον ίδιο άνθρωπο που το 2011 κατέκτησε το πρωτάθλημα παίζοντας ανά διαστήματα με τον ύψος 1.78 μέτρων Τζέι Τζέι Μπαρέα σε θέση σμολ φόργουορντ (!) να μαρκάρει τον ΛεΜπρόν. Αν υπάρχει λοιπόν ένας προπονητής που θα έβρισκε έναν τρόπο να αξιοποιήσει στο μέγιστο τα πλεονεκτήματα του Ντόντσιτς και να “κρύψει” τις αδυναμίες του είναι αυτός.

ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΓΙΑΤΙ... ΜΠΟΡΕΙ

Στο Ντάλας ο Ντόντσιτς είναι μαζί με τον Ντένις Σμιθ οι οργανωτές του παιχνιδιού. Ο Σλοβένος όμως δεν αγωνίζεται ως γκαρντ, παρά περνάει χρόνο κυρίως στις δύο θέσεις των φόργουορντ, παρέα – τώρα που επέστρεψε από τον τραυματισμό του – με τον Χάρισον Μπαρνς και νωρίτερα τον Ντόριαν Φίνει-Σμιθ. Με αυτό τον τρόπο ο Ντόντσιτς μπορεί να “κρυφτεί” είτε στον πιο αδύναμο αντίπαλο περιφερειακό, είτε στον λιγότερο ταλαντούχο φόργουορντ της αντίπαλης ομάδας. Με το θέμα της άμυνας να... τακτοποιείται, αυτό δίνει την ευκαιρία στον Σλοβένο να είναι ο εαυτός του στην άλλη πλευρά του παρκέ.

Στην επίθεση, το μαρκάρισμα του Ντόντσιτς αναλαμβάνει ένας εκ των δύο φόργουορντ της αντίπαλης ομάδας. Συνήθως, δε, είναι ο αντίπαλος πάουερ φόργουορντ, αφού η εναλλακτική είναι ο – πιο γρήγορος του Ντόντσιτς και καλός σκόρερ – Μπαρνς. Με τον Σλοβένο να επιτίθεται όμως πολύ συχνά σε κατάσταση Pick and Roll με συνεργάτη τον ΝτιΆντρε Τζόρνταν, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αντίπαλη ομάδα βρίσκεται σε μία... περίεργη κατάσταση, με τους δύο ψηλούς της να πρέπει να αμυνθούν ταυτόχρονα σε αυτή την κατάσταση. Κυρίως όμως πρέπει να κληθούν να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα έναν εξαιρετικό δημιουργό σε αυτή την κατάσταση όπως ο Ντόντσιτς, που ξαφνικά έχει όλες τις επιλογές ανοιχτές, αφού όλο το γήπεδο είναι ανοιχτό λόγω της παρουσίας τριών σουτέρ και του Τζόρνταν. Ακόμα πάντως και όταν τον μαρκάρει περιφερειακός, ο Ντόντσιτς απλώς είναι πιο δυνατός, αφού το άνω μέρος του σώματός του είναι τρομερά γυμνασμένο.

Έχει περάσει στα.. ψιλά γενικά, αλλά δεν θα έπρεπε. Πρακτικά υπάρχουν δύο σημαντικοί λόγοι που ο Ντόντσιτς είναι τόσο αποδοτικός: 1. Έχει την μπάλα στα χέρια του και το Ντάλας είναι χτισμένο έτσι που του δίνει αυτή την δυνατότητα. 2. Σουτάρει με 38.8% στα τρίποντα, αλλά – το κυριότερο – με το τρομερό 42.9% σε καταστάσεις Catch and Shoot. Με τις άμυνες να πρέπει να σεβαστούν το σουτ του όταν είναι στην περιφέρεια και να πρέπει να διαχειριστούν την ευφυΐα του όταν έχει την μπάλα στα χέρια, το παιχνίδι έχει ανοίξει για το “χρυσό παιδί” του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝ ΤΟΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ

Η σεζόν είναι μεγάλη. Οι Μάβερικς και ο Ντόντσιτς έχουν μπροστά τους άλλα 75 παιχνίδια στην κανονική περίοδο. Τα ποσοστά του Σλοβένου κάποια στιγμή λογικά θα πέσουν. Οι αντίπαλες άμυνες θα αρχίσουν να τον διαβάζουν καλύτερα. Θα έρθει κούραση. Θα υπάρξουν στιγμές που τα σουτ δεν θα μπαίνουν. Όλα αυτά όμως δεν θα έχουν καμία σημασία.

Ο Ντόντσιτς έχει ήδη προλάβει να δείξει ότι όλος αυτός ο θόρυβος που τον ακολουθεί από τότε που ήταν ακόμα 15-16 χρονών είχε βάση. Σίγουρα θα υπάρξουν κακές μέρες. Θα υπάρξουν όμως και ακόμα καλύτερες. Θα υπάρξουν μέρες που ο Ντόντσιτς θα επισκιάζει τους πάντες στο παρκέ, όπως έκανε στην EuroLeague. Η ταμπέλα του “μη αθλητικού, μη εκρηκτικού περιφερειακού, που δεν παίζει άμυνα” πιθανόν να τον ακολουθεί. Αν συνεχίσει έτσι όμως, τότε ακόμα και οι μεγαλύτεροι επικριτές του θα χρειαστεί κάποια στιγμή να παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος με την περίπτωσή του. Αν δεν το έχουν κάνει ήδη.

AP Photo/Cooper Neill, File