Ο αυστηρός, αλλά πάντα δίκαιος Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Δημήτρης Ιτούδης, που ήταν ο αφανής ήρωας του Παναθηναϊκού, η ευγνωμοσύνη προς τον Ντέιβιντ Μπλατ, ο Βασίλης Σπανούλης, τον οποίο δεν θα μπορούσε να υποτιμήσει ποτέ και για τίποτα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που μοιάζει με υπερήρωα και το επίπεδο νοημοσύνης του Νίκολα Γιόκιτς που συγκρίνεται μόνο με εκείνο του ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Ο Ντρου Νίκολας, ένας από τους πλέον αγαπητούς παίκτες της πράσινης εξέδρας και νυν Director of Scouting των Ντένβερ Νάγκετς, άνοιξε τα χαρτιά του αποκλειστικά στο SPORT24.

Πώς είναι η ζωή μετά το τέλος της παικτικής σου καριέρας;

"Πολύ καλή. Πάνε σχεδόν 10 χρόνια πια, αλλά είμαι ευλογημένος που κατάφερα να παραμείνω κοντά στο μπάσκετ και να δουλεύω στο NBA. Εξακολουθώ βέβαια να μην έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Πηγαίνω συνέχεια και βλέπω παιχνίδι, στο NBA, στο κολλέγιο, στην Ευρώπη, οπότε περνάω αρκετό καιρό μακριά από την οικογένειά μου, ξέρω όμως ότι αυτό είναι μέρος της δουλειάς. Το θετικό είναι ότι το απολαμβάνω και ότι το έχω συνηθίσει μετά από τόσα χρόνια ως επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, άρα δεν χρειάστηκα χρόνο προσαρμογής".

Όταν σταμάτησες το μπάσκετ, δούλεψες ως αναλυτής σε διάφορους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, ενώ δοκίμασες και την προπονητική σε επίπεδο ακαδημιών. Το scouting πώς προέκυψε;

"Θα έλεγα ότι ήταν γραφτό μου. Είχα έναν φίλο, που δούλευε στο NBA, τον ήξερα από πολύ παλιά και είχαμε κρατήσει επαφή. Κάποια στιγμή μου είπε ότι υπήρχε μια θέση και αν θα με ενδιέφερε. Πρότεινε το όνομά του, έκανε γνωστό σε κάποιους ανθρώπους ότι είμαι διαθέσιμος και κάπως έτσι προέκυψε η πρώτη μου δουλειά στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς".

Αυτή τη στιγμή κάνεις μια περιοδεία στην Ευρώπη. Η Αθήνα είναι ο πρώτος σταθμός;

"Όχι, ο πρώτος σταθμός ήταν στη Βαρκελώνη, είδα το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα με τον Ερυθρό Αστέρα και τώρα βρίσκομαι στην Αθήνα. Μετά θα πάω στην Πάτρα για να δω την αναμέτρηση του Προμηθέα με την Παρί για το EuroCup. Πέρσι κάναμε draft έναν παίκτη (σσ. τον Ισμαέλ Καμαγκατέ τον οποίο επέλεξαν οι Πίστονς και κατέληξε στους Νάγκετς κατόπιν ανταλλαγής) που παίζει στην Παρί και θέλω να τον δω από κοντά και να περάσω λίγο χρόνο μαζί του.

Μετά θα επιστρέψω στην Αθήνα για το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα. Όταν φύγω από εδώ θα πάω στη Γαλλία, να παρακολουθήσω τον Βικτώρ Γουεμπανιαμά. Όποιος έχει την παραμικρή επαφή με το μπάσκετ ξέρει ήδη το όνομά του και πόσο μεγάλο ταλέντο είναι. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε να τον αποκτήσουμε, αλλά του εύχομαι πραγματικά τα καλύτερα. Αν μείνει υγιής θα έχει όλο τον κόσμο μπροστά στα πόδια του".

Όλο και περισσότεροι μη Αμερικανοί παίκτες καταφέρουν να βρουν μια θέση στο NBA τα τελευταία χρόνια, πώς έχει προκύψει αυτή η αλλαγή;

"Το παιχνίδι έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως. Όλο και περισσότερα παιδιά ξεκινάνε να ασχολούνται με το μπάσκετ από πολύ μικρή ηλικία και βλέποντας παίκτες όπως ο Ντόντσιτς, ο Αντετοκούνμπο, ο Γιόκιτς να προέρχονται από την εκάστοτε χώρα και να πετυχαίνουν στο NBA, τόσο περισσότερο πιστεύουν κι εκείνα ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Το μπάσκετ αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς και όχι μόνο στην Ευρώπη. Το βλέπεις στην Αυστραλία, στην Αφρική, ότι το μπάσκετ γίνεται όλο και περισσότερο δημοφιλές".

Προλαβαίνεις να παρακολουθείς τις εξελίξεις στην EuroLeague;

"Προσπαθώ να παρακολουθώ τι γίνεται. Ακόμα κι αν δεν προλάβεις να δεις ένα παιχνίδι την ώρα που γίνεται, υπάρχουν πια τόσες επιλογές για να το δεις σε βίντεο και να μπορέσεις να κάνεις το scout. Όμως και πάλι, λόγω της ανάπτυξης του μπάσκετ, όλα τα front offices των ομάδων του NBA έχουν international scouts, που βλέπουν περισσότερα παιχνίδια και μετά παραδίδουν σε εμάς τις σχετικές αναφορές. Υπάρχει αυτή η αμφίδρομη επαφή για όλα συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη".

Μπορείς να αναγνωρίσεις στοιχεία σου σε κάποιον παίκτη της σημερινής εποχής;

"Μου το ρώτησε και κάποιος άλλος πρόσφατα αυτό. Είναι μια πραγματικά πολύ δύσκολη ερώτηση. Για να πω την αλήθεια δεν νομίζω. Οι περισσότεροι παίκτες σήμερα είναι πιο δυναμικοί, παίζουν περισσότερο με την μπάλα στα χέρια. Εγώ προτιμούσα να βγω από τα σκριν και να εκμεταλλευτώ το καλό μου σουτ. Το παιχνίδι έχει αλλάξει όμως, υπάρχουν περισσότεροι παίκτες όπως ο Μάικ Τζέιμς ας πούμε, που παίζουν περισσότερο με την μπάλα στα χέρια τους".

Ο Σάσα Βεζένκοβ είναι ένας παίκτης που δεν χρειάζεται πολλές ντρίμπλες για να σκοράρει. Τον είδες και από κοντά στο ματς με τον Παναθηναϊκό. Πιστεύεις ότι μπορεί να κάνει το άλμα στο NBA; Οι Κινγκς δείχνουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, έχουν έρθει τρεις φορές στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα για να τον τσεκάρουν.

"Αυτό εξαρτάται από το Σακραμέντο. Διανύει μια τρομερή σεζόν και τώρα μπαίνει στο prime της καριέρας του. Δεν υπάρχει όμως σαφής απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Υπάρχουν περίπου 15-30 παίκτες σε όλον τον κόσμο που μπορούν να σταθούν οπουδήποτε. Ο Λούκα Ντόντσιτς θα είναι αυτός που είναι σε όποια ομάδα και να πάει. Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς το ίδιο. Καταλαβαίνεις τέτοιοι παίκτες. Για όλους τους υπόλοιπους παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Η κατάλληλη στιγμή, το κατάλληλο περιβάλλον, το κατάλληλο σύστημα, ο σωστός προπονητής. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη δουλειά μας τόσο δύσκολη, να προσπαθήσουμε να ξεχωρίσουμε ποιος παίκτης ταιριάζει που. Είτε πάει στο NBA, είτε όχι, ο Βεζένκοβ θα έχει σίγουρα μια εξαιρετική καριέρα".

Το καλοκαίρι του 2008 υπήρχαν φήμες ότι είχες συμφωνήσει με την Μακάμπι. Τι άλλαξε και βρέθηκες στον Παναθηναϊκό;

"Εκείνο το δημοσίευμα ήταν ψευδές. Έφυγα από την Εφές μεσούσης της σεζόν λόγω της απόφασής μου να μην ταξιδέψω στη Σερβία, γιατί υπήρχε σχετική οδηγία από την Αμερικανική Πρεσβεία. Σε αυτό το διάστημα η Μακάμπι προσπάθησε να με κλείσει με ένα πολυετές συμβόλαιο, αλλά τότε είχα ένα μικρό πρόβλημα στο γόνατο, οπότε σκέφτηκα ότι η αποδέσμευσή μου από την Εφές ήταν ίσως ένα σημάδι από το Θεό ότι πρέπει να ξεκουραστώ για λίγο καιρό. Έτσι αποφάσισα να περιμένω μέχρι το καλοκαίρι. Είχε μια πρόταση και από την Μπαρτσελόνα για το υπόλοιπο εκείνης της χρονιάς, αλλά ήθελα να ξεκουραστώ.

Ευτυχώς το καλοκαίρι ήρθε το τηλεφώνημα από τον Παναθηναϊκό. Η συμφωνία έγινε πολύ γρήγορα. Στην αρχή δεν πίστεψα ότι θα με ήθελαν, γιατί υπήρχαν ήδη πολύ καλά γκαρντ στο ρόστερ όπως ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Γιασικεβίτσιους, όμως μόλις με πήρε ο μάνατζέρ μου και μου είπε ότι μου προσφέρουν ένα πολύ καλό διετές συμβόλαιο, ήταν πολύ εύκολη η απόφαση να πω το ναι. Ήμουν κοντά σε συμφωνία με τον Παναθηναϊκό και όταν έφυγα από την Μπενετόν, αλλά τελικά κατέληξα στην Εφές, οπότε όταν ήρθε αυτή η δεύτερη ευκαιρία δεν μπορούσα να την αφήσω να πάει χαμένη".

Μετάνιωσες ποτέ που δεν ταξίδεψες με την Εφές στη Σερβία για εκείνο το παιχνίδι με την Παρτίζαν;

"Κοιτώντας τώρα πίσω μπορεί να σου έλεγα ότι ίσως και να έκανα λάθος, αλλά εκείνη την περίοδο ήμουν 100% σίγουρος για την απόφασή μου. Το είχε συζητήσει και με την οικογένειά μου και με τον ατζέντη μου. Για να πω την αλήθεια, δεν ένιωθα άνετα να πάω, ειδικά με τον τρόπο που είχε χειριστεί η Εφές την κατάσταση. Ήξεραν πολύ καλά ποια ήταν η κατάσταση και την οδηγία που είχε δώσει ο τότε πρόεδρος τον ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, να μην ταξιδεύουν Αμερικανοί πολίτες στη Σερβία, αλλά δεν με προσέγγισαν για το θέμα, έπρεπε να πάω εγώ και να εκφράσω τις ενστάσεις μου. Και αυτό με απογοήτευσε. Καταλάβαινα ότι πιθανόν αυτή μου η απόφαση θα έφερνε το πρόωρο διαζύγιο, αλλά έπρεπε να σκεφτώ πρώτα τον εαυτό μου".

Όταν ήρθες στον Παναθηναϊκό ήσουν ήδη πρώτος σκόρερ στην EuroLeague (σσ. κέρδισε το βραβείο Αλφόνσο Φορντ τη σεζόν 2005-06), αλλά μετατράπηκες και σε πολύ καλό αμυντικό. Πώς προέκυψε αυτή η μεταστροφή;

"Αυτό είναι κάτι που το έμαθα όταν ήμουν στο κολλέγιο και έπαιζα στο Μέριλαντ. Κάποιες φορές πρέπει να θυσιάσεις κάτι από το προσωπικό σου ταλέντο για το καλό της ομάδας. Ήξερα ότι εκείνη την εποχή στον Παναθηναϊκό είχαμε πολλούς παίκτες που μπορούσαν να κάνουν κάτι ξεχωριστό με την μπάλα στα χέρια, οπότε μοιραία ο ρόλος μου δεν ήταν ο ίδιος με αυτόν που είχα στην Μπενετόν ή στην Εφές και ήμουν πρόθυμος να το θυσιάσω αυτό για να κερδίσουμε.

Έτσι έκανα και στο κολλέγιο, τα πρώτα τρία χρόνια που ήμουν στο Μέριλαντ δεν ξεκινούσα βασικός. Τη χρονιά που κερδίσαμε το πρωτάθλημα ήμουν ο πρώτος γκαρντ που ερχόταν από τον πάγκο, άρα ήταν κάτι που ήδη είχα συνηθίσει να κάνω και που ήμουν πρόθυμος να το κάνω για να κερδίσουμε, γιατί αυτός είναι πάντα ο απώτερος σκοπός, η νίκη".

Γενικά ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει αυτή την ικανότητα να κάνει τους παίκτες να παίζουν πρώτα για την ομάδα και μετά για τον εαυτό τους. Πώς το καταφέρνει;

"Σίγουρα έχει αυτή την ικανότητα. Εγώ ας πούμε δεν ξεκίνησα καλά στον Παναθηναϊκό. Τους πρώτους 3-4 μήνες δεν απέδιδα και είχα στο μυαλό μου ότι ενδεχομένως δεν θα συνέχιζα, ότι μπορεί να διάλεγαν να κινηθούν προς κάποια άλλη κατεύθυνση. Ευτυχώς όμως είχαν υπομονή και με στήριξαν. Αυτό που κατάλαβα μετά από ένα διάστημα είναι ότι πρέπει να ξεχάσω την επίθεση και να παίζω όσο καλύτερα μπορώ στην άμυνα. Αν παίζεις άμυνα θα βρεις χώρο στο παιχνίδι και σιγά σιγά θα προσαρμοστείς και στα επιθετικά συστήματα, θα πάρεις τις ευκαιρίες".

Πολλές φορές φεύγαμε από το ΟΑΚΑ μετά τα μεσάνυχτα

Υπάρχει κάποια ιστορία που να σου έρχεται στο μυαλό από εκείνη την περίοδο στον Παναθηναϊκό;

"Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι θυσίες που χρειάστηκε να κάνουμε για να έχουμε την επιτυχία που είχαμε. Πολλές βραδιές φεύγαμε από το ΟΑΚΑ μετά τα μεσάνυχτα. Οι προπονήσεις ξεκινούσαν αργά, γύρω στις 19:00 και πάντα βλέπαμε βίντεο. Αν στο τελευταίο παιχνίδι δεν είχαμε παίξει καλά το βίντεο μπορεί να κράταγε και δύο μισή ώρες, οπότε δεν βγαίναμε στο παρκέ πριν τις 21:30 και μέχρι να τελειώσουμε, να κάνουμε μπάνιο είχε πάει μεσάνυχτα.

Αν μπορώ να πω κάτι όμως για τον κόουτς Ομπράντοβιτς είναι ότι είναι μεν πολύ αυστηρός, αλλά είναι και πολύ δίκαιος. Δεν υπάρχουν ποτέ γκρίζες ζώνες, πάντα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις με εκείνον. Αν κάνεις λάθος θα σε διορθώσει με όποιον τρόπο κρίνει εκείνος καλύτερο, αλλά αν κάνεις κάτι σωστά θα είναι ο πρώτος που θα έρθει και θα σου δώσει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και θα σου πει ότι κάνεις καλή δουλειά. Μέσα από αυτό αποκτάς τεράστια αυτοπεποίθηση, γιατί καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είναι ειλικρινής και ευθύς απέναντι σου. Από ένα σημείο και μετά ξέραμε πολύ καλά πότε ήταν η στιγμή να είμαστε σοβαροί και πότε μπορούσαμε να κάνουμε πλάκα".

Ισχύει ότι είχες επιμείνει να μαρκάρεις τον Σισκάουσκας στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ για το Final 4 του 2009;

"Όχι, όχι, αυτό είναι αστικός μύθος. Θυμάμαι πολύ καλά τη συγκεκριμένη φάση. Ο Διαμαντίδης ξεκίνησε πάνω του και σε κάποια φάση κάποιος φώναξε cross, οπότε αλλάξαμε και βρέθηκα εγώ μπροστά του. Ήταν η τελευταία φάση και ο Σισκάουσκας ήταν εξαιρετικός παίκτης, οπότε προσπάθησα να του κάνω τη ζωή δύσκολη. Λέγεται ότι τον μάρκαρα καλά, αλλά εν τέλει είχε καλή ευκαιρία για σουτ, απλά αστόχησε και έτσι καταφέραμε να πάρουμε το τρόπαιο".

Μπλατ, Ομπράντοβιτς, Σκαριόλο. Με ποιον ταίριαξες περισσότερο;

"Ο κόουτς Μπλατ ήταν υπέρμαχος του ατομικού μου ταλέντου, μου έδινε τεράστια ελευθερία και πολλές ευθύνες, με άφηνε να παίζω το παιχνίδι μου, οπότε θα είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό. Ο κόουτς Ομπράντοβιτς είναι όμως ο απόλυτος, σε όλα τα επίπεδα. Μόλις καταλάβαινες τι θέλει από εσένα όλα γινόντουσαν τόσο ξεκάθαρα. Μετά είναι απλά στο χέρι σου το αν θα κάνεις αυτό που πρέπει ή όχι. Για εμένα όμως ο Ομπράντοβιτς είναι με διαφορά ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ την ευκαιρία να παίξω για αυτόν. Ο κόουτς Σκαριόλο και όσα έχει πετύχει με την Εθνική Ισπανίας είναι άξια σεβασμού. Ήταν όμως κάπως δύσκολο για εμένα να μεταπηδήσω και να προσαρμοστώ στο δικό του σύστημα μετά από τόσα χρόνια με τον Ομπράντοβιτς, ίσως και να μην το χειρίστηκα εγώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τότε".

Ο Ιτούδης ήταν αφανής ήρωας στον Παναθηναϊκό

Ο Δημήτρης Ιτούδης είναι πλέον ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη. Μπορούσε να προβλέψεις τέτοια εξέλιξη;

"Ναι, σίγουρα. Ο Ιτούδης είναι ο πιο αφανής ήρωας του Παναθηναϊκού. Όλοι ήξεραν τον Διαμαντίδη, τον Σάρας, τον Μπατίστ, εμένα, τον Ομπράντοβιτς κλπ, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πόσο σημαντικός ήταν ο Ιτούδης στην καθημερινή λειτουργία της ομάδας. Εκείνος ήταν που ‘έτρεχε’ τις προπονήσεις πολλές φορές, εκείνος που μας εξηγούσε τα πάντα και ο κόουτς Ομπράντοβιτς ήταν από πίσω, στη διαχείριση των πραγμάτων. Θα επενέβαινε όταν έκρινε ότι ήταν απαραίτητο, αλλά ήταν πασιφανές ότι ο Ιτούδης ήταν εξαιρετικός στο κομμάτι της τακτικής και άριστος επαγγελματίας. Δούλευε πάρα πολύ σκληρά, οπότε δεν μου έκανε καμία εντύπωση όταν έγινε πρώτος προπονητής και άρχισε να έχεις τόσες επιτυχίες".

Ήσουν παρών στον τελευταίο ευρωπαϊκό τίτλο του Παναθηναϊκού. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση στην ομάδα δεν είναι ιδανική. Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι αιτίες αυτών των προβλημάτων;

"Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι τότε οι εποχές ήταν εντελώς διαφορετικές, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο, οπότε μπορούσες να έχεις στο ρόστερ τόσους καλούς παίκτες. Και μόνο από πλευράς μπάτζετ να το δούμε τώρα τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση. Επίσης, όταν έχεις ένα προπονητή σαν τον Ομπράντοβιτς, να διαλέγει τους παίκτες που θέλει και να μπορεί να έχει μια συνέχεια μαζί τους είναι εξίσου σημαντικό. Μπορεί να κάνεις μία δύο αλλαγές κάθε χρόνο, αλλά αν έχεις τον ίδιο βασικό κορμό, τότε είναι πιο εύκολο να συνεχίσεις την καλή σου πορεία. Αν δεν κάνω λάθος τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πάρα πολλές αλλαγές στον Παναθηναϊκό, παίκτες, προπονητές, άνθρωποι στη διοίκηση, οπότε είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποκτήσει συνοχή και να έχει επιτυχίες".

Η διαιτησία βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της συζήτησης. Παίζει τόσο μεγάλο ρόλο τελικά;

"Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει το παιχνίδι περισσότερο από όσο θα έπρεπε, αλλά παράλληλα οι διαιτητές είναι άνθρωποι και θα κάνουν λάθη. Όπως εγώ θα αστοχήσω σε κάποια σουτ, έτσι κι εκείνοι θα χάσουν κάποια φάση. Υπήρχαν όμως συγκεκριμένοι διαιτητές που άφηναν τον εγωισμό τους να κυριεύει το παιχνίδι και τον τρόπο με τον οποίο σφύριζαν και αυτό σίγουρα δεν ήταν ευχάριστο".

Κρατάς επαφή με τους πρώην συμπαίκτες σου στον Παναθηναϊκό;

"Εννοείται. Ήμουν νωρίτερα σε ένα εμπορικό κέντρο εδώ στην Αθήνα και έπεσε πάνω στον Ίαν Βουγιούκα. Μιλάω με τον Διαμαντίδη, με τον Σάρας. Τον είδα όταν πήγα στη Βαρκελώνη και θα τον ξαναδώ στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Προσπαθώ να κρατάω επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και όποτε έρχομαι στην Ευρώπη προσπαθώ να βρισκόμαστε κιόλας".

Να περιμένουμε δηλαδή κάποια νυχτερινή έξοδο με τον Σάρας στην Αθήνα; Βρέθηκε στο προσκήνιο πρόσφατα καθώς επισκέφτηκε ένα νυχτερινό κέντρο μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό.

"Πιθανότατα θα κάνουμε κάτι πιο διακριτικό (σσ. γέλια). Το είδα το περιστατικό, το καταλαβαίνω είναι ο προπονητής της Μπαρτσελόνα, αλλά είναι και άνθρωπος. Κάποιες φορές μετά από μια άσχημη ήττα θέλεις να βγεις έξω και να αποβάλλεις κάπως το στρες. Ήταν εδώ με την οικογένειά του, οπότε ήταν λογικό. Δεν είναι όμως τόσο ωραίο να ξέρεις ότι θα είσαι έξω, θα διασκεδάζεις και ο κόσμος θα σε βγάζει βίντεο ή φωτογραφίες με το κινητό του".

Ήξερες τον Σάρας ως παίκτη και τώρα τον βλέπεις ως προπονητή. Υπάρχουν διαφορές ή ομοιότητες στον τρόπο που λειτουργεί συγκριτικά με την προηγούμενη ιδιότητά του;

"Είναι υπερβολικά παθιασμένος και δεν μπορεί να κρύψει τα συναισθήματά του. Είναι αστείο, γιατί κάθομαι και τον παρακολουθώ και βλέπω στις αντιδράσεις του τον κόουτς Ομπράντοβιτς. Είναι φυσιολογικό, είχε μεγάλη επιρροή πάνω του. Από τότε που παίζαμε μαζί μπορούσα να καταλάβω ότι ο Σάρας είχε πάθος με την προπονητική, το μυαλό του μπορούσε να διαβάσει το παιχνίδι και έψαχνε πάντα τρόπους για να κερδίσει τον αντίπαλό του.

Ίσως τώρα να είναι λίγο πιο συγκρατημένος σε σχέση με το πώς ήταν ως παίκτης, αλλά και πάλι νομίζω αυτό έχει να κάνει με τον Ζέλικο. Πάντα δουλεύαμε σε ένα πολύ καλά δομημένο σύστημα, μπορεί να παίζαμε γρήγορα και με υψηλό τέμπο, αλλά πάντα υπήρχε λόγος για αυτό. Δεν βγαίναμε εκτός πλαισίου, σε κάθε στιγμή ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Μπαρτσελόνα, όταν κάποιος κάνει ένα λάθος και βγαίνει εκτός ρυθμού, ο Σάρας θα ‘πέσει πάνω του’, όπως έκανε τότε και ο Ζέλικο".

Ο Βασίλης Σπανούλης κάνει επίσης τα πρώτα του βήματα ως προπονητής. Μπορεί να φτάσει από αυτή τη θέση στο επίπεδο που έφτασε και ως παίκτης;

"Θα σου πω ένα πράγμα για τον Μπίλι, γνωρίζοντας την προσωπικότητά του και τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει, δεν θα τον υποτιμούσα ποτέ των ποτών, ό,τι κι αν επέλεγε να κάνει. Θα δουλεύει πάντα περισσότερο από όλους τους άλλους για να φτάσει στο επίπεδο επιτυχίας που εκείνος επιθυμεί. Αυτό έκανε ως παίκτης και αυτό θα συνεχίσει να κάνει ως προπονητής, είμαι σίγουρος".

Εσύ θα σκεφτόσουν ποτέ να γίνεις προπονητής αν ερχόταν μια πρόταση;

"Όχιιι. Από όταν έπαιζα ακόμα ήξερα ότι όταν θα σταματήσω δεν μπορώ να με δω σε ρόλο προπονητή, αλλά σε ένα πιο διοικητικό πόστο, να παίρνω αποφάσεις, να φτιάχνω την ομάδα, να επιλέγω τον κατάλληλο προπονητή, έτσι ώστε να έχω εμπιστοσύνη σε όλους, σε παίκτες και επιτελείο, ότι θα βγουν εκεί έξω και εκτελέσουν το πλάνο. Και μην με παρεξηγείς, υπάρχουν αρκετές φορές που κάθομαι να δω ένα ματς και καταλαβαίνω τα πάντα και σκέφτομαι ότι εγώ θα τα έκανα διαφορετικά ας πούμε, αλλά η δουλειά του προπονητή είναι πραγματικά πολύ δύσκολη και εγώ έχω αρχίσει τώρα να βρίσκω τα πατήματά μου στο νέο μου ρόλο, οπότε δεν θέλω να επιταχύνω τη διαδικασία".

Όταν ήμουν 6, είχα γράψει στο δωμάτιό μου ότι θέλω να γίνω παίκτης του NBA

Σε ενοχλεί ακόμα που δεν έγινες draft το 2003;

"Ναι, φυσικά. Αυτός ήταν ο στόχος μου από όταν ήμουν μικρό παιδί. Θυμάμαι όταν ήμουν έξι χρονών, είχα γράψει στον τοίχο του δωματίου μου ότι θέλω να γίνω παίκτης του NBA, φυσικά οι γονείς μου μου φώναξαν, αλλά από πολύ μικρή ηλικία ήξερα τι θέλω να κάνω. Παράλληλα είμαι και χαρούμενος. Ένας Θεός ξέρει πώς θα είχε εξελιχθεί η καριέρα μου αν είχα καταφέρει να μπω στο ΝΒΑ.

Όμως τότε το έφερα κάπως βαρέως που δεν έγινα draft, οπότε ήρθα εδώ και ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να παίξω στο επίπεδο της EuroLeague , ότι μπορώ να είμαι πρώτος σκόρερ, ότι μπορώ να πάω στις καλύτερες ομάδες και το κατάφερα, θεωρούμαι ένας από τους καλύτερους σουτέρ στην εποχή μου και είμαι περήφανος για αυτό".

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είχε βρεθεί στο Νο1 εκείνου του draft και πάντα θεωρούταν τεράστιο ταλέντο, πίστευες όμως ότι θα κατέληγε να γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο NBA;

"Δεν νομίζω ότι κανείς μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο, ότι θα καταφέρει να παίζει για τόσα χρόνια και σε τόσο υψηλό επίπεδο αποδοτικότητας. Παίζει εδώ και δύο δεκαετίας, εγώ έπαιξα μία, δηλαδή έχει παίξει το διπλάσιο καιρό από εμένα, είναι πραγματικά απίστευτο και αξιοθαύμαστο. Είναι προφανές ότι είχε αστείρευτο ταλέντο αλλά προσέχει τον εαυτό του και το σώμα του και κατάφερε να σταματήσει το χρόνο".

Εσύ προς τα που κλίνεις στο δίλημμα Τζόρνταν ή ΛεΜπρόν; Ή μήπως θεωρείς ότι κάποιος άλλος είναι ο GOAT;

"Τζόρνταν, ο MJ παραμένει ο GOAT. Παρόλο που ο Τζόρνταν δεν έπαιξε όσο ο ΛεΜπρόν, όταν έπιασε το peak του ήταν συγκλονιστικός. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλο να παίζει σε αυτό το επίπεδο. Πρώτα από όλα δεν υπάρχει κάποιος που να είναι πιο ανταγωνιστικός και αυτό είναι που τον έκανε πάντα να ξεχωρίζει. Κατά την άποψή μου δεν υπήρχε ποτέ κανείς που να ήθελε περισσότερο να κερδίζει, ήταν ο απόλυτος".

Δεν μπορώ παρά να σε ρωτήσω και για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πώς τον βλέπει ο κόσμος στην Αμερική;

"Πρώτα από όλα νομίζω ότι είναι ένας από εκείνους του super stars που σπανίζουν. Πρέπει να κοιτάξεις πολύ πολύ προσεκτικά για να βρεις κάτι που να μην σου αρέσει στον Γιάννη. Είναι ταπεινός, δεν είναι αυτάρεσκος, δουλεύει υπερβολικά πολύ. Κάθε φορά που διαβάζεις τις δηλώσεις του καταλαβαίνεις ότι δεν είναι καθόλου εγωιστής και τη σημερινή εποχή είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις κάποιον με το χαρακτήρα του. Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και ανέβηκε βήμα-βήμα μέχρι την κορυφή. Βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα και λες ‘Ω Θεέ μου’. Όταν πρωτοήρθε στο NBA ήταν αδύνατος, σαν εμένα και τώρα μοιάζει με υπερήρωα.

Πλέον όλοι τον αναγνωρίζουν ως έναν από τους καλύτερους, αν όχι τον καλύτερο, παίκτη της Λίγκας. Και δεν νομίζω ότι έχει πιάσει το ταβάνι του. Ακόμα δουλεύει σαν να είναι 19 χρονών και να προσπαθεί να αποδείξει ποιος είναι. Συνεχώς βελτιώνει το jump-shot του, συνεχώς προσπαθεί να βάλει κάτι καινούργιο στο ρεπερτόριό του. Κι αυτό είναι τρομακτικό γιατί ήδη είναι κυρίαρχος, αλλά δεν επαναπαύεται και θέλει διαρκώς να γίνεται καλύτερος".

Πώς είναι να δουλεύεις δίπλα στον Νίκολα Γιόκιτς; Έχει αναδειχθεί δύο συνεχόμενες χρονιές MVP του NBA, αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να αναδειχθεί πρωταθλητής και υπάρχει έντονη κριτική για αυτό πολλές φορές.

"Ο Γιόκιτς είναι επίσης μοναδικός. Είναι ανιδιοτελής, ίσως όχι όσο ο Γιάννης, αλλά και πάλι, δεν είναι καθόλου εγωιστής. Είναι ο απόλυτος super star, είναι ολιγαρκής, είναι πολύ εύκολο να τον ικανοποιήσεις, το μόνο που τον νοιάζει είναι να κερδίζει, να κάνει το σωστό play. Τον νοιάζει μόνο το μπάσκετ, δεν τον αγγίζει ο εξωτερικός θόρυβος, τα επικριτικά σχόλια. Ο κόσμος μπορεί να λέει ότι δεν έχει πάρει ακόμα πρωτάθλημα, αλλά ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πόσο δύσκολο είναι αυτό. Πέρσι παίζαμε χωρίς τον δεύτερο και τον τρίτο καλύτερο παίκτη μας (σσ. τον Τζαμάλ Μάρι και τον Μάικλ Πόρτερ Τζούνιορ) και παρόλα αυτά ο Γιόκιτς έβαλε την ομάδα στα play-offs. Ναι εκεί αποκλειστήκαμε από τους Γουόριορς, αλλά το Γκόλντεν Στέιτ κατέληξε να πάρει τελικό το τρόπαιο.

Στα χρόνια που βρίσκομαι στο NBA είχα την ευκαιρία να δουλέψω δίπλα στον Τζέισον Τέιτουμ στους Μπόστον Σέλτικς και δίπλα στον Τζοέλ Εμπίντ στους Σίξερς, αλλά κατά την απόψή μου ο Γιόκιτς είναι ο πιο εντυπωσιακός. Ο τρόπος με τον οποίο επηρεάζει το παιχνίδι, η ικανότητά του στο να μοιράζει την μπάλα, το μπασκετικό IQ του, δεν νομίζω ότι τον φτάνει κανείς άλλος. Ίσως μόνο ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, στον τρόπο με τον οποία λειτουργεί το μυαλό του και κατανοεί το παιχνίδι. Αυτοί οι δύο σκέφτονται δέκα βήματα μπροστά, ενώ όλοι οι άλλοι βλέπουν μόνο την επόμενη φάση".

Κάποια πρόβλεψη για τον φετινό τίτλο;

"Δεν ξέρω, μπορώ να μιλήσω μόνο για εμάς στο Ντένβερ. Είμαστε πρώτοι στη Δύση και έχουμε καλές θα έλεγα πιθανότητες, με δεδομένο ότι έχουμε και πλήρες ρόστερ. Μακάρι να παραμείνουν όλοι υγιείς, να χτυπήσω και ξύλο. Θα είναι όμως σκυλομαχία. Υπάρχουν πολλές ικανές ομάδες, το θέμα είναι ποιος θα παίξει καλύτερα την κατάλληλη στιγμή".