Ήταν στο παρκέ για 27.51''. Διάστημα στο οποίο μέτρησε 27 πόντους... με πολύ προσεγμένα στατιστικά. Πόσο προσεγμένα; Είχε 7/10 δίποντα, 3/4 τρίποντα και 4/4 βολές. Παράλληλα, κατέβαζε και ριμπάουντ. Έντεκα τον αριθμό, εκ των οποίων τα 6 (!) ήταν επιθετικά. Κέρδισε επτά φάουλ, έκανε τέσσερα, όπως έκανε και 1 κλέψιμο, αλλά και δύο λάθη. Όλα αυτά, έγιναν 36 βαθμούς στο ranking, συν του ότι έκριναν το 84-72 του Άρη επί του ΠΑΟΚ , για την τρίτη αγωνιστική της ΣΚΡΑΤΣ Basket League. Τώρα, αν σας πούμε πως ουδεμία έκπληξη προκάλεσε η εμφάνιση του Okaro White, δεν θα μας πιστέψετε. Γιατί δεν ξέρετε... όσα ακολουθούν.

Ο ύψους 2.03 Αμερικανός φόργουορντ (με άνοιγμα χεριών που φτάνει στα 268, ενώ έχει 83 εκατοστά επιτόπιο άλμα), γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1992, στο Brooklyn της Νέας Υόρκης και ήταν ο βενιαμίν της πενταμελούς οικογενείας. Ο αδελφός του ήταν έξι και η αδελφή του 2 χρόνων. Όταν ήταν 10, όλοι μετακόμισαν στο Clearwater της Florida, για να είναι κοντά στη μητέρα της μητέρας του. " Είχα συνηθίσει να βλέπω πολλά τεράστια κτίρια και χιόνι" και ξαφνικά πήγε κάπου που κυριαρχούσε το πράσινο και η ζέστη. Χρειάστηκε το χρόνο του να συνηθίσει (να ξεφορτωθεί και την προφορά του Brooklyn), όπως χρειάστηκε το χρόνο του να προσαρμοστεί -ως μαθητής δευτέρας γυμνασίου- στα 14 εκατοστά ύψους που πήρε σε ένα καλοκαίρι. Πήγε να δει τους συγγενείς του στη New York ως ενός μετρίου αναστήματος παιδί και γύρισε άλλος άνθρωπος.

" Πονούσα ολόκληρος. Κυρίως στα γόνατα. Έως τότε, με ενδιέφερε περισσότερο το football. Ήμουν quarterback. Είχα δοκιμάσει και το στίβο, αλλά χωρίς επιτυχία". Εκεί τον είδε ο κόουτς της ομάδας μπάσκετ του σχολείου του (Clearwater Ηigh) και εντυπωσιασμένος από τις αθλητικές του ικανότητες, τον κάλεσε να δοκιμάσει το σπορ της καλαθοσφαίρισης. " Ήμουν τραγικός" θυμάται, " ήμουν ο χειρότερος όλων. Έπαιζα πολύ επιθετικά και έβγαινα διαρκώς εκτός ματς, με φάουλ". Είχε απογοητευτεί. Τότε τον πλησίασε η μητέρα του και του είπε "θα τα καταφέρεις, αρκεί να δουλέψεις σκληρά. Και να ξέρεις πως το μπάσκετ σου ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλο σπορ, βάσει του αθλητισμού σου".

Μια στιγμή όμως, να σας πούμε ποια ήταν η μητέρα του: έως ότου γίνει ο Okaro το αστέρι της φαμίλιας σε ό,τι αφορά τα αθλητικά, ήταν η Charmine, μέλος της ομάδας στίβου της Jamaica. " Ήταν και πηγή έμπνευσης για εμένα, με τον τρόπο που μόχθησε για να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή για εκείνη και την οικογένεια της, χρησιμοποιώντας τις αθλητικές ικανότητες που είχε. Θέλω να το κάνω και εγώ αυτό. Να ζήσω μια καλή ζωή, χάριν των αθλητικών ικανοτήτων μου", είχε πει σε συνέντευξη που είχε δώσει στο περιοδικό του κολεγίου του (Florida State), το 2014. Τότε ήταν που είχε ενημερώσει ότι θα τον ενδιέφερε μια καριέρα στο ΝΒΑ, αλλά αν δεν την απολάμβανε δεν θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα, καθώς είχε ως Plan B το να παίξει στο εξωτερικό.

Πίσω στο σχολείο, σε τρία χρόνια έγινε αγνώριστος. Έγινε και το αστέρι της ομάδας. Το 2008, στο video με το οποίο καλωσόρισαν τη σεζόν οι Tornadoes αναφέρθηκε από όλους (προπονητή και συμπαίκτες) ως ο ηγέτης της ομάδας και εκ των καλύτερων παικτών της Florida "αν όχι ο καλύτερος", συμπλήρωναν όλοι. Ο ίδιος θα έλεγε ότι " αυτό που περιμένει ο προπονητής μου, είναι να είμαι ο ηγέτης. Αυτός είναι ο ρόλος μου. Την κρίσιμη ώρα, να κάνω ό,τι χρειάζεται προκειμένου να νικά η ομάδα μου και να βοηθήσω τους νεαρότερους να προσαρμοστούν. Να τους δείξω ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν και τι να κάνουν". Όπως ολοκληρωνόταν η διαδρομή, εκείνος πήρε το βραβείο για τον καλύτερο παίκτη της κομητείας και οι Tornadoes το πρωτάθλημα στην Class 5A State. Στην πίνακα των "κατασκόπων" με τους παίκτες που έπρεπε να στρατολογήσουν, ήταν στην κατηγορία αυτών που είχαν τέσσερα αστέρια. Μόνο που από τον Νοέμβριο του 2008, είχε διαλέξει και κολέγιο. Ήταν το Florida State. Δεν ήταν ότι δεν είχε επιλογές. Τουναντίον. Απέρριψε τα Florida, Georgia Tech, Indiana, Miami και Clemson. "Διάλεξα το FSU γιατί ήθελα να είναι προσβάσιμο το γήπεδο στη μητέρα μου και τη γιαγιά μου και επειδή ένιωσα πως εκεί είχαν οικογενειακό κλίμα. Αυθεντικό οικογενειακό κλίμα".

H φωτογραφία είναι από την ημέρα που έκανε τη δέσμευση

Το καλοκαίρι του 2009 πήγε... σε ό,τι καμπ υπήρχε. Στο LeBron James Skills Academy, στο King City Classic και στο Amare Stoudemire Nike Elite Camp. Είχε κάνει 15.000 χιλιόμετρα, σε 10 ημέρες. " Τότε βέβαια, ήμουν μικρός και δεν κουραζόμουν εύκολα", θυμάται. Έως τότε, έπαιζε ως φόργουορντ.. Είχε τάξει πως θα κάνει ό,τι μπορεί, ώστε η παρέα του να φτάσει στο πρωτάθλημα της περιοχής και αν μπορεί σε εκείνο της περιφέρειας. Τίμησε το λόγο του, ως τελειόφοιτος, οπότε έδωσε 17π., 9.4 ριμπ., 2.1 τάπες και 2.1 κλεψίματα, ανά αγώνα. Πήρε και το το βραβείο "Pinellas County Player of the year", από τους St. Petersburg Times. Είχε χάσει τα πέντε πρώτα ματς της χρονιάς (η ομάδα του μέτρησε ισάριθμες ήττες) και όταν επέστρεψε έδειξε το δρόμο για το 22-3. Από τότε του έλεγαν ότι πρέπει να αποκτήσει μύες, για να γίνει η καλύτερη έκδοση του εαυτού του. Γιατί ήδη είχε εκπληκτική αντίληψη του παιχνιδιού, ικανότητα στα ριμπάουντ, στο πασάρισμα και στα τελειώματα κοντά στο καλάθι. Στη λίστα με τα must ήταν και περισσότερη δουλειά στο χειρισμό της μπάλας, αλλά και μια καλύτερη προσπάθεια στα σουτ από μέση και μακρινή απόσταση -ώστε να είναι χρήσιμος και από τα "φτερά".

Όταν έγινε κολεγιόπαιδο (2010), κατ' αρχάς είχε πάρει 6 κιλά μύες πριν πάει στο campus, ενώ έγινε και starter σε δυο ομάδες που έφτασαν στο NCAA Tournament. Την πρώτη χρονιά, εξαιτίας του τραυματισμού του Chris Singleton βρέθηκε να ξεκινά τα τελευταία 13 ματς και είχε εντυπωσιακά νούμερα. Ήταν το 2011, όταν η ομάδα του πήγε στο Sweet 16 -για πρώτη φορά από το 1993- και το 2012 σε αυτή που πήρε το πρωτάθλημα στην Atlantic Coast Conference, το 2012 -το πρώτο στην ιστορία των Seminoles). Στα τρία πρώτα χρόνια, κυριάρχησε και στις δυο άκρες του γηπέδου, ενώ σταδιακά βελτίωνε τα ποσοστά του. Αυτό που δεν ήξεραν πολλοί, ήταν πως δοκίμαζε να παίξει και ως γκαρντ " για να προσθέσει κάτι ακόμα στο ρεπερτόριο του, βελτιώνοντας ακόμα περισσότερα στοιχεία του παιχνιδιού του" είχε πει ο συμπαίκτης του στο Florida State, Ian Miller, ο οποίος είχε καταλήξει στο ότι " η δυνατότητα του να ηγείται οφείλεται στην ενέργεια του, μαζί και στην απόφαση που 'χει πάρει να ακούγεται περισσότερο". Είχε ακούσει τη συμβουλή που του είχε δώσει ο Bernard James -επίσης συμπαίκτης του τότε: " Εδώ θα ζήσεις κάποια από τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου, αρκεί να επικοινωνείς με μεγάλο εύρος ανθρώπων, μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο". Έως ότου το κάνω, περνούσα δύσκολα. Μετά έγιναν όλα πολύ πιο απλά", ομολογεί, "κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως κάποιοι άνθρωποι πληρώνουν για εμένα -την υποτροφία μου-, ώστε να μπορώ να έχω μια ευκαιρία στη ζωή μου. Και ένιωσα ευγνώμων. Τα λόγια του Bernard μου άλλαξαν τη ζωή. Έκτοτε, δεν θεώρησα τίποτα ως δεδομένο".

Είχε γίνει ήδη πρωτοσέλιδο στο "Sporting News", πρώτος ριμπάουντερ και δεύτερος σκόρερ, στη δεύτερη σεζόν, μείωσε τα φάουλ και τα λάθη και μπήκε στην τελευταία του χρονιά στους Semilons (2013-14), ως ο έκτος στην ιστορία του κολεγίου, σε ποσοστό στις βολές (79.9%), ο 19ος σε εύστοχες βολές (267), ο 21ος σε τάπες (67) και χρειαζόταν μόλις 88 πόντους, για να γίνει ο 43ος τρίτος που ξεπέρασε τους 1000 πόντους, ως φοιτητές στο Florida State. Είχε βρει και την πατρική φιγούρα, στο πρόσωπο του coach Leonard Hamilton. "Όποτε χρειαζόμουν να μιλήσω σε κάποιον, ήταν εκεί", λέει.

Ως τελειόφοιτος -οπότε άρχισε να εμφανίζεται και στη θέση "4"- είχε 13.6 πόντους και 6.8 ριμπ. ανά αγώνα -αμφότερα ρεκόρ καριέρας, ενώ είχε 37.5% στα τρίποντα. Τι άλλο είχε; Την ευχέρεια να μαρκάρει και γκαρντ και φόργουορντ. Γενικά, ήταν χρήσιμος και ένας από τους 64 τελειόφοιτους που επελέγησαν για να παίξουν στο Portsmouth Invitational Tournament. Τον είχαν επιλέξει οι προπονητές της ACC για την καλύτερη αμυντική πεντάδα. Στα τέσσερα χρόνια στα... θρανία, δεν είχε χάσει ένα ματς. Έπαιξε σε 139, τα περισσότερα εξ όσων μετείχαν στο πρόγραμμα και πήραν πτυχίο. Έφυγε με 1.402 πόντους, 107 τάπες και 704 ριμπάουντ και όλα ήταν μεταξύ των αντίστοιχων ΤΟΡ20 του κολεγίου. Το 2014 του απονεμήθηκε το Golden Nole, βραβείο που δίνει το FSU σε αυτόν που ξεχωρίζει στο γήπεδο, στα μαθήματα και την κοινότητα, για τη συνολική του προσφορά.

Θέση στο ΝΒΑ μια φορά, δεν βρήκε μολονότι οι ειδικοί τον θαύμαζαν για τη δυνατότητα που είχε στο σκοράρισμα και την ανιδιοτέλεια που έδειχνε σε όλους τους χώρους, συν την ατέρμονη προσπάθεια στην άμυνα. Επισήμαιναν δε, ότι μπορεί και τακτοποιεί όλα τα μικρά πράγματα. Μετά το βράδυ του ΝΒΑ draft, όπου πέρασε απαρατήρητος, τον κάλεσαν σε διάφορες ομάδες για προπονήσεις. Στο Detroit, το Los Angeles, το Memphis, το Oakland, το Orlando και την Washington. Πήγε παντού. Διάλεξε να εμφανιστεί στο summer league του Orlando, με τους Memphis Grizzlies (" οι Grizzlies έχουν αμυντικογενές παιχνίδι, όπως είχα στο FSU", είχε πει), για να πει " προσπαθώ να βγάλω ό,τι καλύτερο μπορώ. Να είμαι ενεργητικός και στην άμυνα. Θα ομολογήσω ωστόσο, ότι το ΝΒΑ είναι πολύ γρήγορο και πρέπει να προσαρμοστώ". Τους ευχαρίστησε για την ευκαιρία, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε "για να μην τους απογοητεύσω" και εκείνοι τον κάλεσαν στο training camp. Συμβόλαιο όμως, δεν του έδωσαν. Του έδωσε η Virtus Bologna που είχε εκπροσώπους στα summer leagues. Όταν τον είδε ο Giorgio Valli ήξερε πως είχε βρει τον άνθρωπο του.

Σαφέστατα και οι Ιταλοί θέλησαν να τον κρατήσουν, μετά τη χρονιά που τους έδωσε 12.3 π., 6.8 ριμπ. και 1.1 ασίστ ανά αγώνα. Του έκαναν πρόταση να επεκτείνουν τη συνεργασία τους, αλλά εκείνος ήθελε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στο όνειρο του ΝΒΑ. Πήγε με τους Dallas Mavericks στο summer league του Las Vegas... και από εκεί στον Άρη. Ήταν η πρώτη επιλογή του Δημήτρη Πρίφτη, για τη θέση "4". "Μετά την πρόταση, μίλησα με τον ατζέντη μου και έψαξα πολλά πράγματα για την ομάδα. Είδα πως έχει μεγάλη ιστορία, παράδοση και τίτλους και αποφάσισα να υπογράψω. Είχα και άλλες προτάσεις, αλλά προτίμησα αυτή γιατί με κέρδισαν όσα είχα μάθει" ενημέρωσε και έτσι ήλθε στην Ελλάδα, για να την εκπροσωπήσει και στο Eurocup και να τον δει όλη η Ευρώπη. Και όπως φάνηκε και το Σάββατο (24/10) είναι σε καλό δρόμο.