Λίγοι άνθρωποι έχουν κάνει καριέρα με το παρατσούκλι τους. Πώς αλλιώς όμως να δουλέψει ως προπονητής μπάσκετ ένας άνθρωπος, που λεγόταν ... Γιάννης Ιωαννίδης και δεν ήταν ο "ξανθός"; Ο Ολλανδός, ή "Ντατς", έζησε με αυτό το προσωνύμιο για δώδεκα χρόνια (1991-2003, σε Ολυμπιακό, ΑΕΚ και Εθνική Ομάδα) δίπλα στον διάσημο Ιωαννίδη, μέχρι που ξαναπήρε όνομα και επίθετο για να υπογράψει τις μεταφράσεις δεκάδων βιβλίων από τα ολλανδικά και τα φλαμανδικά, με πρώτο το αριστούργημα "Η θλίψη του Βελγίου", του κορυφαίου Βέλγου συγγραφέα, Ούγκο Κλάους.

Ο πολυσχιδής Γιάννης, είχε αφηγηθεί την περιπετειώδη ζωή του σε μια εξαιρετική συνέντευξή του στο SPORT24 και τον Πάνο Βόγλη, όταν ακόμα βρισκόταν στην Ταϊλάνδη. Εμείς τον βρήκαμε πλέον στην Ελλάδα στην γειτονιά του στα Πατήσια, για να γυρίσουμε το ρολόι δυόμισι δεκαετίες πίσω και να μιλήσουμε για τα Final Four της δεκαετίας του 90. Το πρώτο αίμα, με τις αιώνιες μονομαχίες σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα, τα δυο πρώτα Κύπελλα και τη μοναδική εμφάνιση της ΑΕΚ, σε ένα κιτρινόμαυρο διάλειμμα, στην ανηλεή κόντρα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

Το γένι έχει αντικαταστήσει το παροιμιώδες μουστάκι του, ο Ολλανδός, όμως, παραμένει γεμάτος ενέργεια, λες και είναι έτοιμος να σηκωθεί ξανά για να πει κάτι στον "ξανθό", να μεταφράσει μια οδηγία του και ένα μπινελίκι του, σε τάιμ-άουτ, ή προπόνηση εκείνου του Ολυμπιακού. Ήταν η εποχή που έμπαιναν τα θεμέλια για να δημιουργηθεί μια ομάδα, η οποία από τη σεζόν 1992-93 δεν έλειψε ποτέ από την Ευρωλίγκα, έχει κερδίσει τρεις φορές το τρόπαιο, παίζοντας σε οκτώ τελικούς και φέτος θα παίξει σε ένα Final Four για 11η φορά στην ιστορία.

Δεν ξέρω πως, αλλά κάθε φορά που έρχεται ένα Final Four, η οποιαδήποτε κουβέντα για τους επικείμενους αγώνες, ξαφνικά γυρίζει πίσω στο Τελ Αβίβ, στη Σαραγόσα, στο Παρίσι, στη Ρώμη. Είναι η μαγεία των χρόνων που πέρασαν και εξωραΐζονται στη μνήμη; Ή επειδή εκείνα τα πρωτόγνωρα γεγονότα, με τις όποιες στρεβλώσεις τους, που ζούσε το ελληνικό μπάσκετ, δημιούργησε διάφορος αστικούς μύθους, που ακόμη και τώρα σχεδόν 30 χρόνια μετά τα συζητάμε.

Λένε, ας πούμε, στον Παναθηναϊκό ότι αν το καλοκαίρι του 1993 η μοίρα δεν έπαιζε το πιο άσχημο παιχνίδι στον Ντράζεν Πέτροβιτς, η ιστορία θα γραφόταν αλλιώς, καθώς ο "διάβολος" θα φορούσε τα πράσινα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο τραγικός θάνατος του στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, γέμισε θλίψη το παγκόσμιο μπάσκετ και εμείς δεν είδαμε ποτέ

Ο 69χρονος, πλέον, πρώην βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό, έχει μια άλλη θεωρία και την υποστήριξε στην πρώτη ερώτηση που του έκανα, αν πράγματι το 1994 οι "ερυθρόλευκοι" έχασαν τη μεγαλύτερη ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε εκείνη τη δεκαετία.

"Εγώ θα το θέσω αλλιώς. Αν δεν τραυματιζόταν ο Τάρλατς, δώδεκα μέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος (σ.σ σε κεκλεισμένων φιλικό με τη Ντιναμό Μινσκ) και δεν έβγαινε νοκ-άουτ με χιαστό, όλη σχεδόν τη σεζόν, θα κάναμε τριπλ-κράουν τρία χρόνια πριν από το 1997. Και ο κόσμος θα παρακολουθούσε μια πραγματική υπερομάδα..."

- Δεν θα σε πω υπερβολικό, καθώς στο τέλος του 94 ο Ολυμπιακός πήρε το νταμπλ και έχασε την Ευρωλίγκα, επειδή έμεινε χωρίς καλάθι για εφτά λεπτά και ηττήθηκε από ένα τρίποντο του Κορνέλιους Τόμπσον. Πόσο καλύτερα όμως θα παίζατε, τη στιγμή που ακόμη και τώρα 28 χρόνια μετά, εκείνη η ομάδα θεωρείται μια από τις κορυφαίες που εμφάνισε ποτέ ο σύλλογος;

"Απείρως. Όσοι βλέπαμε αυτά που έκανε ο Τάρλατς στις προπονήσεις και τους αγώνες δεν υπήρχαν. Περνούσε πάνω από τους αντιπάλους του, θηρίο ανήμερο, πετούσε. Θα' ταν πολύ καλύτερη η ομάδα, δεν το συζητώ. Και το μπάσκετ που θα έπαιζε ακόμη πιο θεαματικό, έστω κι αν για ένα τρίμηνο-τετράμηνο, θα συμφωνήσω ότι παίζαμε τρομερό μπάσκετ..."

Η τρομερή ομιλία του Ξανθού

Ο Ολλανδός έχει πάρει φόρα. Μοιάζει να ξαναζεί την εποχή που η κόντρα των δυο αιωνίων στο Γιαντ Ελιάου γινόταν κεντρικό θέμα στα δελτία ειδήσεων όλων των καναλιών, οι εφημερίδες αφιέρωναν σελίδες επί σελίδων και όλη η Ελλάδα ζούσε για την κατάκτηση του κυπέλλου.

"Υπήρχε μια υπέρμετρη αισιοδοξία ότι θα πάμε στο Τελ Αβίβ κι αφού κερδίσουμε τον Παναθηναϊκό το κύπελλο ήταν στο τσεπάκι μας. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Θυμάσαι πως πήγαμε στο Final Four;"

- Με την τάπα του Φασούλα στον Μορέτι, στο δεύτερο ματς με την Μπολόνια

"Μπράβο. Αν δεν βρισκόταν εκεί ο ψηλός, να σηκώσει το χέρι του, μπορεί να βλέπαμε το όνειρο του Τόμπσον στα πλέι-οφ. Θυμάμαι καλά τη σειρά με τους Ιταλούς. Πήγαμε στη Μπολόνια και χάσαμε το πρώτο ματς. Γυρίσαμε και παίξαμε ένα από τα καλύτερα ματς της χρονιάς για να ισοφαρίσουμε σε 1-1. Έκανε μια τρομερή ομιλία ο Ιωαννίδης πριν από το τζάμπολ αυτού του αγώνα. Μπήκαν όλοι στο παρκέ και πετούσαν. Τόσο πολύ τους ξεσήκωσε..."

- Τι τους είπε δηλαδή;

"Φοβερά πράγματα, που δεν μπορώ να τα μεταφέρω γιατί θα έχει όλο μπιμπ και μπιμπ. Ήταν συγκλονιστικός, ωστόσο. Και μετά ήρθαν τα μπαλόνια"

- Ακόμη αυτό θυμάσαι;

"Ναι, γιατί ξαφνικά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας ήθελε ήδη στο Τελ Αβίβ. Μπήκαμε στο ΣΕΦ για τον τρίτο αγώνα, βλέποντας μπαλόνια να κρέμονται από την οροφή, όλους έτοιμους να πανηγυρίσουν. Δεν ξέραμε τίποτε, ο Ιωαννίδης τρελάθηκε, μετά μιλούσε για νεοπλουτισμό και είχε δίκιο. Η Μπολόνια δεν ήταν της πλάκας. Είχε καλούς παίκτες, έξυπνους, μας έβγαλαν το λάδι. Το κακό είναι ότι αφού έπεσαν τα μπαλόνια η αίσθηση ότι είμαστε φαβορί κυριάρχησε. Ήμασταν όμως;"

- Τι εννοείς;

"Για να τα βάλουμε κάτω. Ο Ολυμπιακός είχε μια εξαιρετική ομάδα, έπαιζε ωραίο μπάσκετ, αλλά ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε σε ένα Final Four, μετά την οδυνηρή εμπειρία του 93, ένα χρόνο πριν, όταν ο Ζάρκο πάτησε τη γραμμή. Παίξαμε στον τελικό απέναντι σε μια ομάδα που δυο χρόνια πριν είχε χάσει το κύπελλο στο τελευταίο σουτ, εκτός ισορροπίας, του Τζόρτζεβιτς. Εμείς βρισκόμασταν μόλις στην αρχή μιας άλλης πορείας. Δεκαπέντε χρόνια ο Ολυμπιακός βολόδερνε στους τσίγγους του Παπαστράτειου, αναπολώντας την χρυσή πεντάδα με τους ελληνοαμερικανούς στη δεκαετία του 70...."

- Δεν ξοδεύτηκε και πάρα πολλή ενέργεια στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό;

"Ναι γιατί υπήρχε άγχος και ένα τεράστιο πρέπει νίκης. Κι αν δούμε ποιοι έπαιξαν καλά στον τελικό θα διαπιστώσουμε ότι τα βαριά χαρτιά της ομάδας (Τάρπλεϊ στο δεύτερο μέρος, Ζάρκο, Φασούλας) υστέρησαν. Ίσως γιατί τα είχαν δώσει όλα στον ημιτελικό...."

- Μέτρησε και το επεισόδιο με τον Τάρπλεϊ;

"Σίγουρα, φάνηκε και στην προπόνηση μετά. Υπήρχε ένα σφίξιμο, παρότι παίζαμε στον τελικό";

- Να το ξαναπούμε, μια ακόμη φορά

"Χρειάζεται (γέλια); Μάλλον, γιατί πάλι κάπου διάβασα ότι τον έψαχνα σε όλο το Τελ Αβίβ, όπως λεγόταν όλα αυτά τα χρόνια κι ας σου είπα από το 2015 τι είχε συμβεί. Πάμε από την αρχή..."

- Οκτώβριος 1993, μετά από μια ήττα (αν δεν κάνω λάθος από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη) στην προπόνηση του Ολυμπιακού, γίνεται μια κουβέντα προπονητή και παικτών, ο Ιωαννίδης κάνει ερώτηση για το ποιος έπαιξε όχι με βάση την αξία του. Ο Μπάμπης Παπαδάκης απαντάει ο Ρόι. Ο Τάρπλεϊ δεν λέει τίποτε, αλλά το κρατάει μέσα στο μυαλό του. Καλά τα λέω;

"Ναι. Ο μακαρίτης ο Τάρπλεϊ ήταν τρομερός παίκτης. Έβλεπες ένα τεράστιο κορμί να κάνει θαύματα με την μπάλα, όπως ο Αντετοκούνμπο. Πέρασα πάρα πολλές στιγμές μαζί του και έξω από το γήπεδο, γιατί μιλούσαμε αρκετά, είχαμε αναπτύξει μια καλή σχέση. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ήταν ότι δεν άντεχε την πίεση. Τέλος πάντων εκείνη την ημέρα του Οκτώβρη, μετά την προπόνηση με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει: "Συμφωνείς κι εσύ ότι δεν έπαιξα με βάση την αξία μου". Του είπα "ναι", προσθέτοντας ότι "είναι δυο-τρία ματς που πας πάνω κάτω σαν κουράδα". Μου το' κλεισε και έκανε να μου ξαναμιλήσει δυο μήνες! Μπήκε ο Νοέμβρης, άρχισε να κάνει όργια, κάπου στο τέλος Δεκεμβρίου με ξαναθυμήθηκε για να μου πει: "Είχε δίκιο. Δεν έπαιζα καλά..."

- Εσένα σε πήρε τηλέφωνο, τον Παπαδάκη, όμως, δεν τον ξέχασε!

"Μα αυτό ήταν το τρομερό. Και το θυμήθηκε μετά τον θρίαμβο επί του Παναθηναϊκού. Ξέρεις ότι την ώρα του καυγά δεν ήταν κανείς από το σταφ παρών..."

Μαζί πήγαμε για μπύρες

Το τελευταίο μας είχε διαφύγει. Δεν ξέραμε ότι ένας προπονητής αυστηρός όπως ο Ιωαννίδης , που ήθελε να τα ελέγχει όλα, άφηνε την ομάδα μόνη της στην τραπεζαρία. "Οι παίκτες έτρωγαν μόνοι τους. Όχι γιατί τους είχαμε αφήσει μόνους τους, αλλά επειδή έτσι ήταν το τυπικό που ακολουθούσαμε τότε, δεν θέλω να επεκταθώ" υποστηρίζει ο Ντατς.

- Γίνεται, λοιπόν, ό,τι γίνεται. Τους χωρίζουν οι συμπαίκτες τους, ο Τάρπλεϊ εξαφανίζεται...

"Ναι, αλλά όχι στους δρόμους του Τελ Αβίβ. Απλά είχε πάει στο δωμάτιο του, να ηρεμήσει. Εκεί τον βρήκα, έχοντας παραγγείλει μάλιστα και πίτσα. Κάτσαμε, μιλήσαμε λίγο και στο τέλος μου λέει: "Πάμε μια βόλτα, να πιούμε και μια μπύρα;" Τον κοιτάζω και του απαντάω: "Θα πάμε, αφού πρώτα δώσει το οκέι ο Ιωαννίδης και μου υποσχεθείς ότι δεν θα πιεις πάνω από δυο μπύρες". Δέχθηκε τους όρους, πήγαμε στον ξανθό, που έδωσε άδεια, μάλλον χαρούμενος γιατί έβλεπε τον Ρόι να ηρεμεί. Πράγματι, πήγαμε σε ένα μπαρ δίπλα στο ξενοδοχείο, κάτσαμε, τα είπαμε και στη δεύτερη μπύρα, σηκωθήκαμε και φύγαμε. Τώρα, αν έπινε στο δωμάτιο του, δεν το ξέρω. Ίσως να το έκανε. Αυτή είναι η αλήθεια, πιστεύω ότι θα την ... ξαναπώ πολλές φορές, όσο περνάνε τα χρόνια, γιατί η φήμη ότι τον ψάχναμε σε όλο το Ισραήλ δεν λέει να σβήσει"

- Τελικά τι έφταιξε και χάθηκε ο τελικός;

"Όλα. Είχαμε πιεστεί σαν ομάδα, πηγαίνοντας μια εβδομάδα πριν στο Ισραήλ. Όλοι φταίμε, οι προπονητές, οι παίκτες που δεν έβαλαν ένα πόντο σε εφτά λεπτά, ο Τόμπσον που έβαλε το τρίποντο. Ακόμη βλέπω τη φάση μπροστά μου. Χάνει ο Ζάρκο το ριμπάουντ, ο Τόμπσον μπροστά μου σηκώνεται και... εφιάλτης. Είναι χαραγμένη στο μυαλό μου κι ας μην έχω δει τον αγώνα αυτό ποτέ σε βίντεο. Μα ποτέ, όμως"

- Αν παίζατε ένα χρόνο μετά με την Μπανταλόνα, θα κερδίζατε;

"Γιατί ένα χρόνο μετά και όχι μια εβδομάδα. Θα τους νικούσαμε, πιστεύω. Ναι μεν οι Καταλανοί είχαν εμπειρία, τον Ομπράντοβιτς προπονητή, παρόλα αυτά ήμασταν καλύτεροι και σε δεύτερο ματς θα κερδίζαμε..."

- Συμφωνείς δηλαδή ότι οι τελικοί πλέι-οφ, όπως λέει και ο Ιτούδης, αποδίδουν περισσότερη δικαιοσύνη, απ' ό,τι το Final Four;

"Δίνουν το δικαίωμα στην καλύτερη ομάδα να νικήσει. Από την άλλη το Final Four έχει την αίσθηση του απρόβλεπτου, ένα αουτσάιντερ μπορεί να κερδίσει και να πάρει το Κύπελλο, γιατί μιλάμε για σαράντα λεπτά..."

- Πιστεύεις ότι ο Θεός επέστρεψε στον Ολυμπιακό, αυτό που σας πήρε στο Τελ Αβίβ, στην Κωνσταντινούπολη το 2012;

"Όχι, δεν είναι όλα μεταφυσική. Αυτό είναι το μπάσκετ, που σε όλους μας αρέσει γιατί είναι ένα σπορ που μπορεί να κριθεί σε κλάσματα δευτερολέπτου. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο σπορ, που να προσφέρει αυτή τη συγκίνηση. Εντάξει μπαίνουν και στο ποδόσφαιρο γκολ στις καθυστερήσεις, αλλά αν για παράδειγμα μια ομάδα προηγηθεί 5-0, ε δύσκολα θα χάσει 6-5. Στην Κωνσταντινούπολη η ΤΣΣΚΑ πέρασε με 19 πόντους, αλλά ο Ολυμπιακός την έφτασε και τη νίκησε στο τέλος..."

Η τελευταία προπόνηση της ΤΣΣΚΑ

Ένα χρόνο μετά, ο Ολυμπιακός βρισκόταν ξανά σε Final Four. Με μια άλλη ομάδα, χωρίς τον Τάρπλεϊ και κυρίως τον Ζάρκο Πάσπαλι, που είχε... αλλάξει στρατόπεδο. Στον Πειραιά ερχόταν ένας άλλος ΝΒΑερ, ο fast Eddie Johnson και ο Σάσα Βολκόφ. Ο Ολλανδός έχει γνώμη για τις αλλαγές των ρόστερ: "Ήταν σωστό που έφυγε ο Ζάρκο, σε μια κουβέντα που είχαμε άλλωστε με τον Ιωαννίδη του είπα ότι ήταν προτιμότερο να αλλάξουμε. Ήρθε ένας τεράστιος σουτέρ και σπουδαία φυσιογνωμία όπως ο Έντι. Και η επιλογή του Βολκόφ ήταν σωστή, αλλά ο Ουκρανός είχε πρόβλημα με τη μέση του και δεν ήταν ο παίκτης που γνωρίσαμε στον Παναθηναϊκό..."

- Παρόλα αυτά φτάσατε ξανά στο Final Four

"Το δύσκολο δεν είναι να παίξεις στο Final Four, αλλά να πας εκεί. Η πρόκριση είναι μια μεγάλη επιτυχία, γιατί δικαιώνει την πορεία της ομάδας μέσα στη χρονιά. Νομίζω ότι στον ημιτελικό πολλοί θεωρούσαν φαβορί τον Παναθηναϊκό, ίσως όχι άδικα, αλλά εμείς παίξαμε πολύ καλά.

Ο τελικός ήταν άλλη ιστορία. Πως να νικήσει κανείς αυτόν τον Σαμπόνις, στο τελευταίο του παιχνίδι στην Ευρώπη πριν πάει, επιτέλους, στο ΝΒΑ. Μαζί με τον Αρλάουκας μας διέλυσαν. Ήδη, όμως, είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για μας στον Ολυμπιακό..."

- Αναφέρεσαι μάλλον στα όσα συνέβησαν στο τρίτο ματς με την ΤΣΣΚΑ...

"Εκεί ψυχράθηκαν Κόκκαλης και Ιωαννίδης. Θα πω κάτι. Τις προπονήσεις των αντιπάλων μας, πάντα τις κατασκόπευα από κρυφό σημείο στο ΣΕΦ, μπας και δοκιμάσει κάποιο περίεργο σύστημα. Ήμουν και στην τελευταία προπόνηση των Ρώσων. Κάποια στιγμή άρχισαν να έχουν προβλήματα, ο ένας μετά τον άλλον. Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση, γιατί λένε όλοι για τα νερά και λοιπά;

Όταν σταμάτησε, λόγω των έκτακτων συνθηκών, η προπόνηση μου έκανε εντύπωση ότι μάζεψαν τα πάντα. Και τα μπουκάλια και τα πλαστικά ποτήρια, που κανείς δεν τα μαζεύει, συνήθως όλοι τα αφήνουν όπου να' ναι. Δεν θέλω να πω κάτι, απλά μου΄χε προκαλέσει μεγάλη απορία".

- Ο ξανθός, όμως, έφυγε ένα χρόνο μετά...

"Ξέρεις κάτι, μπορεί και να μην έφευγε, αν ο ίδιος δεν το είχε αποφασίσει. Ναι, εντάξει οι σχέσεις με τον Κόκκαλη δεν ήταν πια ίδιες, αν όμως δεν έστελνε την παραίτησή του, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση να τον απολύσει αμέσως μετά το 73-38 επί του Παναθηναϊκού.

Έχοντας, όμως, την παραίτηση στα χέρια του, την έκανε αποδεκτή και προχώρησε στην συμφωνία με τον Ίβκοβιτς. "Βολεύτηκε" και ο πρόεδρος με την κίνηση του Γιάννη, που ίσως να' χε στο μυαλό του τον Παναθηναϊκό, δεν ξέρω. Έτσι φτάσαμε στο τέλος. Κρίμα, γιατί η ομάδα είχε πλέον ωριμάσει, απόδειξη ότι ένα χρόνο μετά πήρε την Ευρωλίγκα στη Ρώμη..."

Άθλος η νίκη στη Βαρκελώνη

Από το ΣΕΦ, ξανθός και Ολλανδός βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ, στον πάγκο της ΑΕΚ. Στη δεύτερη σεζόν η "Ένωση" θα κάνει την έκπληξη και θα φτάσει αυτή στο Final Four, που από το 1988 μονοπωλούσαν Άρης, ΠΑΟΚ στην αρχή, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στη συνέχεια. Η σφήνα της "βασίλισσας" στην στροφή για τη Βαρκελώνη, έφερε την "Ένωση" μέχρι τον τελικό, 30 χρόνια μετά το θαύμα του Καλιμάρμαρου και τη νίκη επί της Σλάβια.

"Τηρουμένων των αναλογιών και της ομάδας που είχε τότε η ΑΕΚ η πρόκριση στη Βαρκελώνη ήταν ένα θαύμα. Και η νίκη επί της Μπενετόν του Ομπράντοβιτς ένας άθλος. Δύσκολη χρονιά, τη διορθώσαμε όταν ο Τσακαλίδης πήρε θέση στην πεντάδα και έκανε τη διαφορά. Έπρεπε, βεβαια, να αποχωρήσει ο Ρίβας..." λέει ο Ολλανδός

-Εντάξει είχε κι άλλα σημεία αναφοράς η ομάδα. Πρέλεβιτς, Αλεξάντερ, Κολντεμπέλα, οι νεαροί της ομάδας, ο Άντερσον...

"Ε, προφανώς. Όλα τα παιδιά τα έδωσαν όλα, δεν διαφωνώ. Αλλά μην ξεχνάς ότι ο Μπάνε βρισκόταν ήδη στο τέλος της καριέρας του, ο Αλεξάντερ είχε τα κιλάκια του, τα νέα παιδιά μόλις ξεκινούσαν. Έκαναν βέβαια μεγάλη καριέρα στη συνέχεια. Υπήρχε όμως και ένα ταβάνι. Για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη που κερδίσαμε την Μπενετόν. Κόντρα στην Μπολόνια δεν είχαμε περισσότερη τύχη..."

Λατρεύω τον Πρίντεζη, τρέλα για Γουόκαπ

Θα μπορούσε να μιλάει για ώρες ο Ντατς. Να πει για το "λάθος" της επιστροφής στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1999, την Εθνική Ομάδα και τη συνολική εμπειρία με τον Ιωαννίδη. Η συμβίωση μαζί του δεν ήταν εύκολη. Συχνά είχαν κόντρες και όχι μόνο για το μπάσκετ. Σίγουρα θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο για την εμπειρία δίπλα σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες μορφές του ελληνικού μπάσκετ. Κι αν έβαζε ένα τίτλο, ποιος θα ήταν;

"Στη ζωή και τρεις τελείες. Αυτή ήταν η φράση του Γιάννη, κάθε φορά που ήθελε να σου πει κάτι. Στη ζωή..."

- Αναπολείς όλη αυτή τη διαδρομή;

"Ήταν καθόλα συναρπαστική. Με όλα τα στραβά, τα λάθη που κάναμε, περάσαμε ωραία. Κι αφήσαμε κάτι πίσω μας, πιστεύω..."

- Βλέπεις μπάσκετ;

"Ναι, αρκετά. Μπορεί να μην συμμετέχω ενεργά ως προπονητής, αλλά παρακολουθώ. Λένε ότι έχει αλλάξει το σπορ, δεν συμφωνώ ακριβώς. Έχει γίνει πιο γρήγορο και αθλητικό. Τα βασικά όμως παραμένουν ίδια. Πρέπει να παίξεις άμυνα, να πάρεις την μπάλα και να τη βάλεις στο καλάθι..."

- Σου άρεσε ο Ολυμπιακός, φέτος;

"Έχει κάνει σπουδαίες νίκες. Είναι σπουδαία επιτυχία το ότι προκρίθηκε στο Final Four. Σε κάποια ματς είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα μέσα στο παιχνίδι, κάτι που πρέπει να το διορθώσει. Βγάζω, πάντως, το καπέλο στον Μπαρτζώκα για το πως χειρίστηκε την ομάδα του στην πρώτη χρονιά μετά τον Σπανούλη..."

- Ποιους παίκτες θα ήθελες στον Ολυμπιακό των 90's

"Εντάξει λατρεύω τον Πρίντεζη. Έχει κάνει τεράστια καριέρα, μεγάλα ματς, έβαλε ένα απίθανο μπάζερ μπίτερ στην Κωνσταντινούπολη, τι μπορείς να πει για αυτόν τον παίκτη; Έχω σε τεράστια εκτίμηση και τον Σλούκα, ειδικά όταν αποφασίζει να πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν αλλά τρελαίνομαι για τον Γουόκαπ. Τεράστια καρδιά, παίζει τρομερή άμυνα, αλλά όπως τον είδα και εναντίον της Μονακό έχει και big balls για να πάρει και μεγάλα σουτ. Και οι τρεις θα έπαιζαν στην ομάδα μας, ο Γουόκαπ μάλιστα με κλειστά μάτια..."

Το SPORT24 στο Final Four στο Βελιγράδι

Το SPORT24 “κατεβάζει” την δική του μπασκετική 5άδα στο Final Four 2022! Π. Διαμαντόπουλος, Σ. Καβαλιεράτος, Β.Σκουντής, Γ. Φιλέρης και Χ. Σταύρου βρίσκονται στο Βελιγράδι και είναι έτοιμοι να μεταδώσουν τον παλμό και όλα τα αγωνιστικά νέα της ομάδας του Ολυμπιακού από την Stark Arena!

Κάνε εγγραφή στα push notifications του SPORT24 και στο κανάλι στο Youtube για να ενημερώνεσαι και να μη χάνεις καμία στιγμή!