Ο παίκτης που έβρισκε πάντα τον τρόπο

Έχει ένστικτο στα ριμπάουντ, είναι "stretch 4", έπαιζε για χρόνια ως "τριάρι" και αν διατηρεί ένα χαρακτηριστικό από την αρχή έως τώρα, είναι η δυνατότητα που έχει να ξεσηκώνει τα πλήθη. Ο LaTavious Williams έχει αναδειχθεί δυο φορές "πιο θεαματικός παίκτης" στην Ισπανία, πράγμα που δεν το λέτε και μικρό πράγμα. Τι άλλο κάνει ο πάουερ φόργουορντ της προσεχούς αντιπάλου του Άρη, στο Eurocup, της Unics Kazan; Θα σας πούμε πρώτα, πως έκανε κάτι που αποτελεί ιστορική πρώτη φορά. Τι;

Όπως έγραψε το dreamshake.com "είναι ο τύπος που είσαι αρκετά σίγουρος ότι κάποια στιγμή έκανε κάτι ενδιαφέρον, αλλά δεν είσαι σίγουρος γιατί το όνομα του δεν σου έμεινε, οπότε συνέχισες με τη μέρα σου". H Denver Post προτίμησε να τον αναφέρει ως "αβλαβή φιγούρα, σε ένα σπορ που κυριαρχούν οι σταρ, έναν σεμνό νέο, με καλούς τρόπους". Κοντολογίς, δεν ήταν αδιάφορος, αλλά δεν είχε και... αυτό το κάτι που θα τον έκανε να ξεχωρίσει. Παρ' όλα αυτά, βρήκε τρόπο να μπει στα κιτάπια της ιστορίας. Στις 5/11 του 2009 έγινε ο πρώτος παίκτης που πήγε από το high school στη D-League του ΝΒΑ, προσπερνώντας τη διαδικασία του κολεγίου. Ε και; Μια στιγμή, γιατί κάτι έχει χαθεί που πρέπει να... αποκατασταθεί, ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε και να συνεχίσουμε.

Έως το 2006, οι αθλητές που ξεχώριζαν για τις αθλητικές τους επιδόσεις από το λύκειο -που γίνονταν πρωτοσέλιδα και ειδήσεις απ' όταν φοιτούσαν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση- είχαν τη δυνατότητα να δηλώνουν συμμετοχή στο ΝΒΑ Draft, δίχως να καθίσουν στα θρανία κολεγίου. Ο Kobe Bryant υπήρξε μια τέτοια περίπτωση, ο LeBron James μια άλλη, όπως και ο Kevin Garnett. Από το 2006 και τη νέα σύμβαση εργασίας του ΝΒΑ με το ΝΒΡΑ (σύνδεσμος παικτών), οι κανονισμοί άλλαξαν -γιατί κάπως έπρεπε να προωθηθεί και η σημασία της παιδείας. Προέκυψε λοιπόν, μια βασική προϋπόθεση, για όσους ενδιαφέρονταν να εμφανιστούν στο βράδυ της επιλογής: έπρεπε να 'χουν συμπληρώσει το 19ο έτος της ηλικίας τους. Έκτοτε, τα κολέγια ανέπτυξαν το σύστημα που είναι γνωστό έως σήμερα ως "one and done". Αυτό ήταν το "παραθυράκι" στο νέο κανονισμό.

Έκτοτε, προγράμματα πανεπιστημίων άρχισαν να προσελκύουν τους παίκτες που τους ενδιέφεραν (και ήταν μεταξύ των καλύτερων του έθνους), με τη δέσμευση ότι δεν θα χρειαστεί να παρακολουθήσουν ολόκληρο το τετραετές πρόγραμμα. Μόνο που δεν ήταν η μόνη λύση, όπως φάνηκε το 2008, οπότε ο Brandon Jennings έγινε ο πρώτους που αντί να πάει στο κολέγιο, ήλθε στην Ευρώπη και πέρασε αυτόν τον ένα χρόνο που του έμενε έως τη συμπλήρωση των 19 χρόνων στη Lottomatica Roma (2008-09).

Ήταν ο πρώτος που ενημέρωσε πως οι αθλητές, οι οποίοι δεν είναι ιδιαίτερα δυνατοί, σε ακαδημαϊκό επίπεδο -και κατά συνέπεια, δύσκολα θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν πλήρη υποτροφία- είχαν και άλλες επιλογές. Συν τοις άλλοις, οι παίκτες που διατίθενται να μείνουν μόνο μια σεζόν στο NCAA, δεν έχουν -ουσιαστικά- καμία δουλειά στο NCAA, υπό την έννοια ότι δεν βοηθούν κάπως, ούτε βοηθιούνται με τον οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί στο NCAA, ο όποιος κόουτς ενδιαφέρεται πρωτίστως για το ρεκόρ του, που θα τον κρατήσει στη δουλειά. Όχι για να κάνει καλύτερους τους μαθητές τους. Επίσης, ο τρόπος που παίζεται το σπορ στο επίπεδο του πανεπιστημίου, μικρή σχέση έχει με τον τρόπο που παίζεται στο ΝΒΑ.

Ο Jennings που λέτε, επέστρεψε στην Αμερική μετά το... αγροτικό στην Ιταλία και επελέγη στο Νο10 του ΝΒΑ draft από τους Milwaukee Bucks. Το δεδικασμένο του ωστόσο, αφύπνισε και τους Ευρωπαίους, που κατέληξαν στο ότι δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να γίνουν προορισμός για Αμερικανούς εφήβους που, όσο εξαιρετικές περιπτώσεις και αν ήταν, το μόνο που αναζητούσαν ήταν να περάσουν κάπου ένα χρόνο, μέχρι να μπουν στο ΝΒΑ και -καλώς εχόντων των πραγμάτων- να αυξήσουν τις πιθανότητες να επιλεγούν ψηλά -και ως εκ τούτου να αυξήσουν το κασέ τους.

Ένα χρόνο μετά, ο LaTavious Williams θα πρόσθετε μια ακόμα προοπτική -για τους παίκτες που ζορίζονταν με τα μαθήματα και χρειάζονταν να περάσουν κάπου ένα χρόνο, έως ότου μπορέσουν να θέσουν εαυτούς στη διάθεση του ΝΒΑ. Της αναπτυξιακής λίγκας του ΝΒΑ που εξ ορισμού... έχει ως στόχο την ανάπτυξη, τη βελτίωση των παικτών. Αντί λοιπόν, να διαλέξει την Ευρώπη ή την Κίνα -απ' όπου επίσης, είχε προσφορές- δήλωσε συμμετοχή στο draft της D-League. Τώρα, ας κάνουμε ένα rewind.

Αριστερά, στη φωτογραφία

Ως μαθητής στο Starkville High School, του Mississippi είχε καταφέρει ήδη να μπει στη λίστα με τους καλύτερους forward του έθνους, σε εκείνες τις ηλικίες. Στην τελευταία του χρονιά, είχε 19.9 πόντους, 14.5 ριμπάουντ και 5 τάπες ανά αγώνα, όπως το σχολείο του έφτανε στους ημιτελικούς του Class 5A. Μια χαρά σωστά; Έλα όμως, που είχε περάσει μόνο 2 από τα 16 βασικά μαθήματα που χρειάζονταν για να μπορεί να εξασφαλίσει αθλητική υποτροφία στο NCAA. " Τις μισές φορές, δεν πήγαινα καν στο σχολείο. Το φταίξιμο ήταν εκατό τοις εκατό δικό μου. Δεν ήταν ότι είχα αφοσιωθεί στο μπάσκετ. Ειλικρινά, δεν πίστευα τότε ότι θα ασχολούμαι για χρόνια με αυτό ή ότι θα βγάλω κάτι από αυτό. Απλά δεν πήγαινα στο σχολείο". Με τις ελλιπείς επιδόσεις του, το κολέγιο δεν ήταν επιλογή. Πήγε στην Christian Life Center Academy, του Texas, ιδιωτική προπαρασκευαστική σχολή, μήπως και βελτιωθεί σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Είχε ένα χρόνο για να περάσει τα 14 μαθήματα που του έμεναν, ενόσω στο παρκέ έδινε 23π., 12 ριμπ., 2 τάπες και 4 κλεψίματα, σε κάθε ματς. Ως "τριάρι". " Έτσι, έγινα καλύτερος στο jump shot, το χειρισμό της μπάλας και στην ντρίμπλα".

Τον Μάιο του 2009 ήταν ένας από τους 10 πρώτους recruits της "τάξης" του και ήταν τότε που ανακοίνωσε ότι έχει δεσμευθεί με το University of Memphis -ενώ τον είχε προσεγγίσει το Georgetown, το Kansas και το Florida International Διάλεξε αυτό που ήταν πιο κοντά στο Starkville. Ήταν ο πρώτος παίκτης που διάλεξε ο Josh Pastner, όταν απογαλακτίστηκε από τον Rick Pitino (είχε πάει στο Kentucky) και ανέλαβε τους Memphis Tigers, ως head coach. Toν παρακολουθούσε όλη την προηγούμενη χρονιά, του μιλούσε όλη την προηγούμενη χρονιά. Ο Williams δεν έπαιξε ποτέ υπό τις οδηγίες του Pastner, γιατί υπήρχε ένα θέμα. Ναι, τα μαθήματα. Το NCAA είχε ενημερώσει ότι υπήρχαν κάποια θέματα με τη μεταγραφή του (είχε χάσει την προθεσμία για να υπογράψει τη δέσμευση και υποχρεώθηκε να βάλει την υπογραφή του σε χαρτιά υποτροφίας, ενώ οι αρχές δεν πίστευαν πως πέρασε 14 μαθήματα, σε μια χρονιά) και θα χρειαζόταν να μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων, όλη την πρώτη χρονιά.

" Δεν επρόκειτο να αφήσω άλλους να αποφασίζουν για εμένα" εξήγησε χρόνια μετά, όπως ενημέρωνε για τους λόγους που αποφάσισε να γίνει επαγγελματίας, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση. Όταν ρώτησε τους γονείς του αν κάνει το σωστό, ο Fredrick και η Cassandra Neely του είπαν πως η επιλογή ήταν δική του. "Σκέφτηκα πως στο σχολείο δεν χρειαζόμουν πολλά, για να ξεχωρίσω. Πηγαίναμε πάνω κάτω, κάναμε ένα jump shot, ένα hook, ένα alley oop και ήμασταν μια χαρά. Έπρεπε να μάθω περισσότερα". Έπρεπε και να βρει το πού θα τα μάθει.

Από την Κίνα είχε προσφορές για 100.000 δολάρια, αλλά επέλεξε να μείνει πιο κοντά στο σπίτι του, όπως διεκδικούσε το δικαίωμα του στο όνειρο. Κοντά στο σπίτι του ήταν... η D-League. Δήλωσε συμμετοχή στο draft, τον διάλεξαν οι Tulsa 66ers στο Νο16 και κάπως έτσι, έγραψε ιστορία, υπογράφοντας συμβόλαιο για 19.000 δολάρια. Ναι, πέραν της είδησης για την επιλογή του, ήταν είδηση και το γεγονός ότι στα 18 του γύρισε την πλάτη στα λεφτά και αφοσιώθηκε στην αποστολή του. " Εκείνη την εποχή, η προτεραιότητα μου δεν ήταν τα χρήματα. Ήταν να βρω έναν τρόπο να μπω στο ΝΒΑ", είχε πει και είχε κρίνει πως η αναπτυξιακή λίγκα θα τον βοηθούσε και σε θέματα εμπειρίας, αλλά και προβολής. Εκεί έμαθε από τον συγκάτοικο του, Marcus Lewis τα βασικά της ζωής: να μαγειρεύει, να ανοίγει λογαριασμούς στην τράπεζα, να... βγάζει την καθημερινότητα ως αυτάρκης.

Στην αρχή, ήμουν αργός, αλλά όπως προχωρούσε η χρονιά άρχισα να παίζω πολύ καλά. Ήμουν τυχερός, γιατί πήγα στην κατάλληλη ομάδα, στην κατάλληλη κατάσταση, στο κατάλληλο γκρουπ ανθρώπων. Ήταν καλή επιλογή". Είχε συμμετοχή στην πρόκριση της παρέας τους, στα τελικά των playoffs(είχε 7.7 π., με 52.8% στα σουτ και 60.8% στις βολές, 36 τάπες, 32 ασίστ και 32 κλεψίματα στο σύνολο). Ο προπονητής του, Nate Tibbetts ήταν ενθουσιασμένος με τον τρόπο που δούλευε ο παίκτης του. Ήταν πάντα ήσυχος, πάντα έλεγε "yes sir". " Για το μόνο που δεν μας προβλημάτισε ποτέ ήταν ότι θα αντιμιλήσει", είχε σχολιάσει. Ο Williams έπαιζε τόσο καλά, ώστε να τον διαλέξουν οι Miami Heat στο Νο48 του ΝΒΑ draft, το καλοκαίρι του 2010. Προηγήθηκαν προπονήσεις του, με 15 ομάδες (αριθμός που αποδείκνυε πως ήταν πολλοί εκείνοι που ήθελαν να δουν τι μπορεί να΄κάνει αυτός ο τύπος) Έτσι, έγινε και ο πρώτος που επελέγη από οργανισμό του ΝΒΑ, έπειτα από ένα χρόνο στη D-League και ο δεύτερος που βρήκε δουλειά στον "άλλον πλανήτη" από τη D-League, μετά τον Mike Taylor, το 2008. Λίγα λεπτά μετά την επιλογή του, τα δικαιώματα του πήγαν στους Oklahoma City Thunder. Έπαιξε με αυτήν τη φανέλα στο Summer League του Orlando, είχε 3.2 π., 2.6 ριμπ. σε 13' συμμετοχής, ανά αγώνα -σε πέντε ματς-, αλλά δεν πήρε πρόσκληση για το training camp, όπως δεν πήρε συμβόλαιο. Τι πήρε; Μια θέση στους 66ers ("παιδί" των Thunder στη D-League).

" Η δεύτερη χρονιά μου, σε επαγγελματικό επίπεδο, ήταν πιο απλή". Πόσο; Από τους 7.8π. και τα 7.7 ριμπ. ανά αγώνα με τους 66ers, έφτασε τους 13.2π. και τα 8.6 ριμπ., κατά μ.ο. σε 41 αγώνες. Είχε προγραμματίσει το καλοκαίρι του, ώστε να πάει σε Summer League, από εκεί σε training camp και μέσω αυτής της διαδικασίας να διεκδικήσει ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Αλλά δεν είχε υπολογίσει στο lockout. " Ουδείς ήξερε πόσο θα κρατήσει, οπότε δεν είχε κάποιο νόημα να δεσμευθώ με την Tulsa" και ακολούθησε το ρεύμα για την Ευρώπη. Η Joventut ήταν η ομάδα που του έδωσε συμβόλαιο. Το μόνο που ζήτησε ήταν ένα σπίτι... σε απόσταση βολής από το γήπεδο, ώστε να μπορεί να πηγαίνει για βάρη, προπόνηση και σουτάκια χωρίς να χρειάζεται να παίρνει αυτοκίνητο -το οποίο επίσης, του παρείχε η ομάδα. Η εξτρά δουλειά που έκανε, απέδωσε καρπούς, αν σκεφτείτε πως έδωσε 9.3π., 6.7 ριμπ. ανά ματς.

Τελικά, ποια διαδικασία ήταν πιο επωφελής; Η D-League ή η Ευρώπη; " Στην αναπτυξιακή λίγκα, έμαθα πολλά. Πάρα πολλά. Το ίδιο συνέβη και στην Ισπανία, όπου ο ανταγωνισμός ήταν μεγαλύτερος. Τώρα, συνδυάζω τις γνώσεις, στο παιχνίδι μου". Στο τέλος της σεζόν 2011-12, του απονεμήθηκε το βραβείο του "πιο θεαματικού παίκτη" της ισπανικής λίγκας. Τον Ιούλιο του 2012, επέστρεψε στις ΗΠΑ και μετείχε στο Summer League με τους Thunder, αλλά πάλι δεν βρήκε συμβόλαιο. Από την Oklahoma. Βρήκε από την Metros de Santiago, της Δομινικανής Δημοκρατίας. Ήταν διάρκειας δύο μηνών. Κανένα πρόβλημα. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (2012) υπέγραψε με την Brose Baskets έως τον Δεκέμβριο. Η πορεία της συνεργασίας αφορούσε και τη συνέχιση των εμφανίσεων στη Euroleague και για αυτό διεκόπη. Κανένα πρόβλημα. Πήγε στη Cajasol Sevilla, ως αντικαταστάτης του Robert Dozier. Γενικά, δεν έμεινε άνεργος.

Στη Cajasol έμεινε και για τη σεζόν 2013-14. Ή τουλάχιστον αυτό ήταν το πλάνο, γιατί τελικά έφυγε τον Ιανουάριο του 2014. Τι έκανε; Έπαθε κάταγμα στη -δεξιά- περόνη, σε ματς με την Bilbao Βasket, στις 16/12. Υποβλήθηκε σε επέμβαση, στη Σεβίλλη όπου και ξεκίνησε αποθεραπεία -βάσει των όσων προέβλεπε το συμβόλαιο του. Κάπου στις 5/1 του 2014, αποφάσισε ότι ήθελε να εκτιμηθεί η κατάσταση του και στην Αμερική, έλυσε το συμβόλαιο και έφυγε. Είχε ήδη γίνει γνωστός ως "το ελικόπτερο του Starkville", με τα καρφώματα να είναι τα κυρίαρχα στο ρεπερτόριο του και ο λόγος που τον λάτρευαν οι οπαδοί. Ήταν και ένας από τους λόγους που τον διάλεξε η Bilbao για τη σεζόν 2014-15. Είχαν διαλέξει "τον πιο θεαματικό παίκτη" της σεζόν. Αυτόν που έδωσε στους Βάσκους 7.3π., 5.7 ριμπ., σε 18' ανά αγώνα. " Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Αυτό το βραβείο, το είχα πάρει και την πρώτη μου σεζόν στην Ισπανία. Είμαι ευγνώμων, γιατί πέρασα πολλά, έκανα πολλές επεμβάσεις, αλλά κατάφερα να επιστρέψω και να προσφέρω στον κόσμο θέαμα", είχε σχολιάσει.

Η Vaqueros de Bayamon του Πουέρτο Ρίκο του έδωσε συμβόλαιο για το καλοκαίρι, εκείνος το πήρε, είχε 10.5π. και 8.2 ριμπ. κατά μ.ο. και από εκεί... έφυγε τρέιλερ για την Unics Kazan, όπου σε 3 ματς στη VTB United League έχει 9.8π. και 4.5 ριμπ. κατά μ.ο., ενώ στο Eurocup έχει 3π. και 3.5 ριμπ., σε δυο αγώνες. Αριθμοί που δεν προκαλούν εντύπωση, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι χρειάζεται το χρόνο του για να προσαρμοστεί και μετά να... πετάξει.