Ο παίκτης που πέθανε δύο φορές

Ο ύψους 2.04 φόργουορντ του Σίτον Χολ (Νο6 φέτος) διεκδικεί τον τίτλο του "παίκτη της χρονιάς" στην περιφέρεια, αποτελεί μια μηχανή παραγωγής "νταμπλ-νταμπλ"(16.7 πόντοι, 10.4 ριμπάουντ) και φιλοδοξεί να δει το όνομα του να γράφεται ξανά στην ίδια πρόταση με τους Ντέρικ Ρόουζ, Κέβιν Λοβ και Ο Τζέι Μέιο.

Όπως παλιά όταν οι τέσσερις τους είχαν χαρακτηριστεί οι πιο ταλαντούχοι παίκτες στην Αμερική. Οι τρεις έπαιξαν μια χρονιά στο κολέγιο και στη συνέχεια μεταπήδησαν στο ΝΒΑ για να γίνουν σούπερ-σταρ, την ώρα που ο Πόουπ ήταν απασχολημένος να ξεγελά (δύο φορές μάλιστα) τον Χάρο.

Οι περισσότεροι παίκτες κρατούν αναμνηστικά: μια παλιά φωτογραφία, ένα παλιό απόκομμα, ένα βραβείο, μια έγγραφη "απόδειξη" της διαδρομής που διένυσαν. Το κομμάτι χαρτί που ο Πόουπ κρατά φυλαγμένο στον κόρφο του είναι τελείως διαφορετικό. Είναι η ανακοίνωση του θανάτου του!

Τον Απρίλιο του 2010 ο σκληροτράχηλος φόργουορντ από τη Πενσιλβάνια ανέβαινε στην αίθουσα με τα βάρη, όταν σωριάστηκε στο έδαφος. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά και χαρακτηρίστηκε κλινικά νεκρός. Τον έσωσε ο υπεύθυνος αθλίατρος του Σίτον Χολ, Τόνι Τέστα, που του έδωσε μια "ανάσα ζωής".

Ακόμη κι αν επέστρεψε από την "άλλη πλευρά" η κατάσταση του ήταν πολύ σοβαρή, λόγω της σπάνιας αρτιαρικής πάθησης που προκάλεσε αυτό το επεισόδιο. Οι γιατροί του έδιναν ελάχιστες ελπίδες κι ο υπεύθυνος επικοινωνίας του κολεγίου αποφάσισε να προετοιμαστεί για να είναι έτοιμος όταν επαληθευόταν το μοιραίο.

Ο τίτλος του δελτίου Τύπου αποδείχτηκε όσο μακάβριος θα μπορούσε να είναι: "Ο Χερμπ Πόουπ του Σίτον Χολ άφησε την τελευταία του πνοή". Και η συνέχεια στο ίδιο πένθιμο ύφος: "Ο δευτεροετής του Σίτον Χολ, Χερμπ Πόουπ (από την Αλικούιπα της Πενσιλβάνια) πέθανε στις ΧΧΧΧ από επιπλοκές εξαιτίας του καρδιακού επεισοδίου που είχε στις 28 Απριλίου".

Κι ο επίλογος; Ακόμη πιο βαρύς: "Ο Χερμπ Πόου ήταν 21 ετών".

"Κι αν..."

Κρατά αυτό το χαρτί σε περίοπτη θέση. Έστω κι αν ο αόριστος αποδείχτηκε ο λάθος χρόνος. Ο Χερμπ Πόουπ είναι τώρα 23. Πέρασε, βέβαια, αρκετούς μήνες με ένα διαρκές "κι αν..." καρφωμένο σε κάθε του πρόταση.

"Τι θα γινόταν το πάθαινα όταν κοιμόμουν; Ή αν δεν ήταν 100 μέτρα μακριά ο γιατρός;" ξεδιπλώνει μερικές από τις σκέψεις του για αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν "near-death experiences".

Πρώτες βοήθειες, ηλεκτροσόκ και στη συνέχεια επέμβαση για να διορθωθεί το πρόβλημα στην αρτηρία. Ο Πόουπ ξεπέρασε τον κίνδυνο κι όταν άνοιξε τα μάτια του το πρώτο που έκανε ήταν να κοιτάξει τον προπονητή του και να του ψιθυρίσει: "μη φοβάσαι κόουτς, θα είμαι γρήγορα πίσω, καλύτερος από ποτέ".

Μετά από ένα περίπου μήνα άφησε το play-station και το δωμάτιο του νοσοκομείου, για να ξεκινήσει προπόνηση. Την επόμενη χρονιά (9.8 πόντοι και 7.9 ριμπάουντ με "μαύρη" στιγμή την αποβολή του επειδή χτύπησε στην κοιλιά τον Ντάρκο Κοχαντάρεβιτς της ΑΕΚ και του Ηλυσιακού!) έπαιξε "σβηστός" γύρω στο 50% των δυνατοτήτων του. Το περασμένο καλοκαίρι, ωστόσο, ήρθε η "μεταμόρφωση". Πέρασε αρκετούς μήνες στο Χιούστον κάνοντας προπόνηση με τον Τζον Λούκας, ο οποίος εξηγεί ότι "πάντα είχα ταλέντο, απλά τώρα έχει πάρει στα χέρια του τη ζωή".

Τα δύσκολα χρόνια

Πριν γίνει η κινητήριος δύναμη του Σίτον Χολ, ένας παίκτης με ικανότητα δημιουργίας στο low-post και μια μοναδική έφεση να βγάζει σκαστές πάσες που καταλήγουν σε καλάθια των συμπαικτών του, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, ακόμη και για μια σκληρή περιοχή όπως η Αλικουίπα.

Ο Χέρμπερτ Πόουπ ο πρεσβύτερος κι η Χουανίτα Μπρίτζες εγκατέλειψαν τα πέντε παιδιάς τους όταν ο μικρός Χερμπ ήταν 9 ετών. Ίσως ήταν το λιγότερο που έκαναν, κρίνοντας από τον μακροσκελή τους "φάκελο" (ληστείες, μικροκλοπές, ακάλυπτες επιταγές) στην αστυνομία. " Το μπάσκετ ήταν το δικό του φως στο τούνελ" θυμάται ο Ντον Κάουτς, που ξέρει τον Πόουπ τζούνιορ από μικρό παιδί και παρακολούθησε τη διαδρομή του: από σπίτι σε σπίτι. Έμεινε με θετούς γονείς, σε οικογένειες συμπαικτών του, μέχρι και και στη θεία και τον θείο του. Ποτέ για μεγάλο διάστημα.

Υπήρξε ένας καλός μαθητής. Για την ακρίβεια ένας έξυπνος μαθητής. "Μπορούσε να συναναστραφεί με την ίδια ευκολία με έναν επιχειρηματία, ή έναν αλήτη σε μια γωνία" εξηγούσε ο παλιός καθηγητής Αγγλικών του. Και στο παρκέ έδειχνε την ίδια ευφεία. "Έμαθα να παίζω και τις πέντε θέσεις. Από το "1" ως το "5", για αυτό και φοράω το "15" κάνει τη σχετική πλάκα για το πλήρες παιχνίδι του ο ίδιος.

Στα πόδια του "σφάζονταν" αρκετά κολέγια. Από τα γειτονικά Πίτσμπεργκ και Μέριλαντ, ως το Οκλαχόμα και το Τέξας. Τελικά εκείνος προτίμησε το μακρινό Νιου Μέξικο Στέιτ, καθώς κολακεύτηκε ιδιαίτερα από την κίνηση του Ρέτζι Θίους να ταξιδέψει με αεροπλάνο για να του μιλήσει προσωπικά. Ήταν φανερό ότι ήθελε να αφήσει πίσω του τα γκέτο της Πενσιλβάνια. Στους "Aggies", ωστόσο, δεν στέριωσε κι η αποχώρηση του Θίους για τους Σακραμέντο Κινγκς, τον οδήγησαν σε αλλαγή πλάνων. Κατέληξε στο Σίτον Χολ που έψαχνε διακαώς έναν πάουερ-φόργουορντ.

Πέντε σφαίρες στο δάσος

Πριν σωριαστεί στην αίθουσα με τα βάρη του Σίτον Χολ ο Χερμπ Πόουπ είχε ήδη δει τη ζωή να περνά σαν φιλμ μπροστά από τα μάτια του. Μαζί είχε δει και πέντε σφαίρες από το όπλο του Μάρκους Λόνγκμαϊρ να καρφώνονται στο σώμα του.

Στις 31 Μαρτίου του 2007 επέστρεφε από ένα πάρτι με το μωβ Grand Cherokee που οδηγούσε ένας φίλος του. Ο Τρεμέιν Φόστερ απαίτησε να τον πάρουν μαζί. Τα δύο παιδιά (μαθητές γυμνασίου τότε) αρνήθηκαν και ακολούθησε καυγάς. Μετά τις πρώτες γροθιές ένας άλλος άνδρας, ο 19χρονος Λονγκμάιρ έβγαλε ένα περίστροφο και πάτησε ακαριαία την σκανδάλη. Πέντε φορές. Οι δύο πρώτες σφαίρες τον χτύπησαν στην κοιλιά. Η τρίτη διέλυσε τον αριστερό του καρπό, καθώς προσπαθούσε να καλύψει το κεφάλι του. Η τέταρτη τρύπησε τον δεξιό του ώμο κι η πέμπτη καρφώθηκε στα οπίσθια του.

Αιμόφυρτος βημάτισε για περίπου 500 μέτρα μες στο δάσος, όπου για -καλή του τύχη- βρήκε έναν μοτοσυκλετιστή, ο οποίος τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Μπήκε αμέσως στο χειρουργείο κι έμεινε εκεί, ξαπλωμένος στο κρύο τραπέζι, για 8 ώρες.

"Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα; Ειλικρινά; Ότι είχα να παίξω ακόμη πολύ μπάσκετ". Ποιος θα μπορούσε να πείσει τον άνθρωπο που νίκησε τον θάνατο δύο φορές το αντίθετο;

Ο Χερμπ Πόουπ είναι 23 ετών. Και ο αόριστος δεν του πάει καθόλου.