Αγκάλιασε την μπάλα του τελικού σαν να είναι παιδί του. Και την αποχωρίστηκε μόνο όταν ήθελε να κάνει δύο ανθρώπους ευτυχισμένους. Αλλιώς δεν θα την άφησε από τα χέρια του καθόλου.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αγαπάει το μπάσκετ όσο και την ίδια του τη ζωή. Όσο και την οικογένειά του. Και η πορτοκαλή θέα είναι γι αυτόν άλλη μια κόρη. Όταν, λοιπόν, ο Παντελής Βλαχόπουλος τού έφερε την μπάλα του τελικού του 1987 στην εκδήλωση για το βιβλίο "Τρωτός Άτρωτος", ο Δράκος χαμογέλασε σαν παιδί.

Την πήρε στα χέρια του, την κοίταξε σαν το παλιό λατρεμένο του παιχνίδι ετών 37, την αγκάλιασε και αμέσως έγινε Παναγιώτης Γιαννάκης.

Δεν την κράτησε για τον εαυτό του, σηκώθηκε όρθιος, πλησίασε στις καρέκλες της κατάμεστης αίθουσας Δημήτρης Πετρόπουλος κι εκεί στις πρώτες θέσεις, έκανε την ασίστ στον πιο τίμιο γίγαντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τον Αργύρη Καμπούρη.

Αυτός ακριβώς είναι ο Δράκος. Για κάποιους είναι ο καλύτερος παίκτης, για κάποιους άλλους ίσως όχι. Ομως ουδείς αμφισβητεί ότι ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος συμπαίκτης.

Και το 1987 στην Εθνική και σε όλα του τα χρόνια στον Άρη και σε όποια άλλη ομάδα αγωνίστηκε στην καριέρα του.

Ομως ο καλύτερος συμπαίκτης δεν σταμάτησε ποτέ να είναι. Ακόμα κι όταν σταμάτησε το μπάσκετ, τώρα που είναι προπονητής. Και κυρίως στην ίδια του τη ζωή.

Γι αυτό και το μπάσκετ, ο ελληνικός αθλητισμός, η Ελλάδα που τιμά και αγαπάει όσο λίγοι, του το ανταπέδωσαν σε μια λαμπρή βραδιά.

Ηταν κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν θα ξεχάσει κανείς απ όσους βρέθηκαν τη 4η μέρα του Νοέμβρη στο Μέγαρο Μουσικής.

Δεν ήταν μόνο το πλήθος του κόσμου που έδωσε το παρών. Γιατί πέραν τον εκατοντάδων καλεσμένων, αυθόρμητα προσήλθαν και δεκάδες άλλοι. Και κάπως έτσι μια αίθουσα 500 ατόμων, είχε κι άλλους 100 όρθιους και άλλους 100 απ' έξω, που έβλεπαν την παρουσίαση του βιβλίου από οθόνες.

Ήταν η πιο μεγάλη βραδιά του Παναγιώτη Γιαννάκη εκτός παρκέ. Αν το χρυσό του 1987, το χρυσό του 2005, η νίκη επί των ΗΠΑ το 2006, ήταν τα κορυφαία του επιτεύγματα στα γήπεδα του μπάσκετ, η Δευτέρα 4/11/2024 ήταν το πάρτι της ζωής του.

Άλλωστε ήταν εκεί όλοι όσοι ήθελε. Όλοι όσοι πραγματικά αγάπησε και τον αγάπησαν. Ή και κάποιοι που τον αγάπησαν ή ακόμα και τον λάτρεψαν και ο ίδιος δεν τους ήξερε. Λογικό. Ετσι συμβαίνει με τους σπουδαίους.

Γέμισε αγάπη το Μέγαρο Μουσικής. Αγάπη για τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που ήταν και τρωτός και άτρωτος μαζί. Δάκρυσε για άλλη μια φορά όταν του διάβασε απόσπασμα από το βιβλίο ο συγγραφέας Παντελής Βλαχόπουλος, σηκώθηκε όμως αμέσως γιατί τίποτα και ποτέ δεν τον σταματά.

Αγκάλιασε τον Γιώργο Νταλάρα, τον Βασίλη Σπανούλη, τους παλιούς παίκτες και συμπαίκτες του. Υπέγραψε εκατοντάδες βιβλία και έκανε μια ξεχωριστή και διαφορετική αφιέρωση προς όλους.

Λίγο πριν, όταν άδειαζε η αίθουσα, είδε την μπάλα να κυλά αργά, αργά μόνη της. Ετρεξε σαν 20χρονος και την άρπαξε, πριν προλάβει κανείς άλλος. Οχι για σκοράρει. Αλλά γιατί έτσι έπρεπε, έτσι ένιωσε, έτσι ήθελε.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ακόμα και στην πιο μεγάλη του βραδιά εκτός παρκέ, κυνήγησε μια μπάλα.