Η απόκτηση του Γουέσλι Τζόνσον έρχεται να διαμορφώσει κατά 90% την εικόνα που θα έχει ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο. Ο Αργύρης Πεδουλάκης απέχει ένα βήμα από την ολοκλήρωση της επάνδρωσης, δεδομένου ότι εκκρεμεί η απόκτηση ενός ακόμη σέντερ. Οι πράσινοι αποφάσισαν να πάνε σε επτά (7) ξένους με στόχο να παρουσιαστούν πλήρεις, ποντάροντας τόσο στην ποιότητα και το ατομικό ταλέντο όσο και στην ποσότητα.

Είναι σαφές πλέον πως για να πάει μακριά μια ομάδα στην EuroLeague οφείλει να έχει σε ισορροπία αυτά τα δύο στοιχεία, για να αντέξει την καταπόνηση, τις ατυχίες που προκύπτουν μέσα στη σεζόν (βλ. τραυματισμοί) και την φθορά.

Κι αυτό ήταν το μοτίβο, πάνω στο οποίο δομήθηκε ο μεταγραφικός σχεδιασμός του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ. Το τριφύλλι έχει -προς το παρόν- αυτή την εικόνα για την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο.

PG: Νικ Καλάθης, Ταϊρίς Ράις.

SG: Τζίμερ Φριντέτ, Νίκος Παππάς, Ρίον Μπράουν.

SF: Ιωάννης Παπαπέτρου, Γουέσλι Τζόνσον.

PF: ΝτεΣον Τόμας, Ντίνος Μήτογλου, Μπεν Μπεντίλ.

C: Γιώργος Παπαγιάννης, Τζέικομπ Γουάιλι.

* Ερωτηματικό αποτελεί το θέμα του τρίτου σέντερ, με τον Ίαν Βουγιούκα να αποτελεί προτεραιότητα. Όπως επίσης, τι θα γίνει με τον Γιώργο Καλαϊτζάκη.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΣΟΥΤ ΚΑΙ ΧΩΡΟΙ

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ την περσινή αγωνιστική περίοδο. Ο Ρικ Πιτίνο είχε επισημάνει επανειλημμένως την αδυναμία της ομάδας στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ειδικά από την στιγμή που οι δύο καλύτεροι σουτέρ του (Κιθ Λάνγκφορντ, Ματ Λοτζέσκι) δεν είχαν μεγάλο ρόλο στο rotation του, είτε λόγω τραυματισμών είτε επειδή δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν το σχέδιο της πιεστικής άμυνας στο έδαφος.

Οι πράσινοι προδόθηκαν κατά κόρον από αυτή την ασυνέπεια, όντες η προτελευταία ομάδας της διοργάνωσης σε εύστοχα σουτ τριών πόντων (με 210) -μπροστά μόνο από την Νταρουσάφακα. Αντίστοιχα, ήταν στην προτελευταία θέση σε ποσοστά με 32.46% στη διάρκεια της σεζόν.

Αυτό ήταν το πρώτο μέλημα του Αργύρη Πεδουλάκη, να προσθέσει δίπλα στον Νικ Καλάθη παίκτες με ικανότητα στο περιφερειακό σουτ. Στόχος; Να ανοίξει το γήπεδο, να μεγαλώσουν οι χώροι και να μπορεί ο αρχηγός του τριφυλλιού να είναι πιο αποτελεσματικός. Οι πολλές βοήθειες θα περιοριστούν, δεδομένου ότι οι πράσινοι θα διαθέτουν δύο ή τρεις παίκτες με ικανότητα στο περιφερειακό σουτ.

ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΣΟΝ Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η έλλειψη αθλητικών προσόντων και μεγέθους δημιούργησε ένα ακόμη πρόβλημα πέρσι, αυτό των περιορισμένων δυνατοτήτων για αμυντικές προσαρμογές και εναλλακτικά πλάνα στο πίσω μέρος του παρκέ. Ο τρόπος με τον οποίο δομείται φέτος το ρόστερ του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ διαφέρει αρκετά σε σχέση με πέρσι, έχοντας τη δυνατότητα να παραταχθούν στο παρκέ πολλές διαφορετικές πεντάδες.

Από τα... φυσιολογικά σχήματα, στα ψηλά, κι από εκεί σε ισοϋψείς πεντάδες με δυνατότητα όλων των παικτών να μαρκάρουν κοντά και μακριά από το καλάθι. Ουσιαστικά, αυτό το τελευταίο δημιουργήθηκε ως συνθήκη με την πρόσθεση του Γουέσλι Τζόνσον στην εξίσωση.

Οι πράσινοι άφησαν στην άκρη το πλάνο για έναν γκαρντ/φόργουορντ και στράφηκαν σε ένα παιδί, που θα έχει ρόλο στο "3" (κατά βάση) και στο "4" (σε ειδικές καταστάσεις).

Το νέο μεταγραφικό απόκτημα του τριφυλλιού έχει το μέγεθος, τα αθλητικά προσόντα και τη δυνατότητα να παίξει ως πάουερ φόργουορντ. Στην επίθεση πάντα, γιατί βάσει προσόντων, αμυντικά μπορεί να λειτουργήσει από το "1" έως το "4".

ΤΟ UNDERSIZED ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ OVERSIZED

Πριν από την απόκτηση του Γουέσλι Τζόνσον, το βασικότερο ερωτηματικό είχε να κάνει με το μέγεθος για τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ. Κυρίως στην περιφέρεια, δεδομένου ότι υπάρχουν ο Ταϊρίς Ράις (1μ85) και ο Τζίμερ Φριντέτ (1μ88). Δύο παίκτες που θα έχουν πρόβλημα στην άμυνα κοντά στο καλάθι ή σε περίπτωση που εμπλακούν σε πικ εν ρολ. Η αναφορά γίνεται πάντα για το ενδεχόμενο της ταυτόχρονης παρουσίας στο παρκέ, για διαστήματα που οι πράσινοι θα θέλουν να έχουν στο "1" και το "2" δύο παίκτες με ικανότητα να απειλήσουν άμεσα την αντίπαλη άμυνα.

Οποιαδήποτε αδυναμία τους όμως, έρχεται να ισοσκελιστεί από το μέγεθος που διαθέτει το τριφύλλι στις δύο θέσεις των φόργουορντ. Δεν είναι μόνο ο Ιωάννης Παπαπέτρου πλέον, αλλά κι ο Γουέσλι Τζόνσον, που επιτρέπουν στον Αργύρη Πεδουλάκη να παίξει με διαφορετικά σχήματα και να τους χρησιμοποιήσει ως ασπίδα για τους δύο ταλαντούχους σκόρερ της περιφέρειας.

Επί της ουσίας όμως, ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ μπορεί να παρατάξει σχήματα με κύριο χαρακτηριστικό το μέγεθος, με έναν εκ των Νίκου Παππά (1μ95) και Ρίον Μπράουν (1μ98) στο "2".

Κάπως έτσι, το undersized μπορεί να γίνει oversized.

ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ "ΣΥΝ" ΤΟΥ ΓΟΥΕΣΛΙ ΤΖΟΝΣΟΝ

Η καριέρα του Γουέσλι Τζόνσον στο ΝΒΑ μπορεί να μην έφτασε να είναι εφάμιλλη των προσδοκιών που υπήρχαν για αυτόν (ως το Νο4 του Draft το 2010), αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν ήταν ένας χρήσιμος παίκτης για τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. Κι αυτό γιατί το παιχνίδι του βασιζόταν στο καλό περιφερειακό σουτ και την άμυνα.

Πρόκειται άλλωστε για έναν παίκτη που δεν είναι αποτελεσματικός με την μπάλα στα χέρια, αλλά λειτουργεί καλύτερα ως spot shooter. Όχι στο επίπεδο του Ματ Λοτζέσκι, αλλά σίγουρα με την ικανότητα να βρεθεί για περισσότερη ώρα στο γήπεδο χάρη στο γεγονός πως μπορεί να προσφέρει εξίσου στις δύο πλευρές του παρκέ.

Οι αριθμοί του όλα αυτά τα χρόνια στο ΝΒΑ επιβεβαιώνουν ότι -επιθετικά- αναζητά δύο πράγματα: το κάρφωμα και το τρίποντο. Ζει λοιπόν από τη δημιουργία των άλλων, έχει μάθει να λειτουργεί έτσι κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει πολύ πιο λειτουργική την επίθεση του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ (δεδομένου ότι οι παίκτες που έχει στο "1" και το "2" λειτουργούν με την μπάλα στα χέρια).

Είναι χαρακτηριστικό πως στα εννέα χρόνια που βρίσκεται στο ΝΒΑ, τα σουτ που βάζει από την περιφέρεια είναι προϊόν δημιουργίας. Την πρώτη χρονιά, για παράδειγμα, το 84.5% των τριπόντων που έβαλε ήταν μετά από ασίστ, ποσοστό που αποτελεί το career low του στο ΝΒΑ. Αντίστοιχα, το παιχνίδι του είναι δομημένο στο μακρινό σουτ. Με εξαίρεση το 2012-'13 και το 2014-'15, καμία άλλη χρονιά δεν έπαιρνε λιγότερες από 4/10 προσπάθειες από τα 7μ25 (με αντίστοιχα μεγάλο ποσοστό να αφορά σε λέι απ και καρφώματα).

AP Photo/Mark J. Terrill