Ο ΠΑΟΚ των overachievers ψάχνει το ταβάνι του

Τελικά πόσο καλός είναι ο ΠΑΟΚ; Αυτό το ερώτημα εξακολουθεί να υφίσταται παρότι έχουμε διανύσει ήδη ενάμιση μήνα επίσημων αγωνιστικών υποχρεώσεων, με την ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου να αδυνατεί να δώσει σαφή δείγματα γραφής αναφορικά με το πού μπορεί να φτάσει.

Εξαρτάται πως βλέπει κανείς το ποτήρι: μισογεμάτο ή μισοάδειο; Κοινώς, ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που έχει την ποιότητα να κερδίζει εκτός έδρας τον Άρη, ή αυτή που δυσκολεύεται απέναντι σε ομάδες όπως ο Απόλλων Πατρών κι ο Κολοσσός, ακόμη κι εντός έδρας;

Η αλήθεια ενδεχομένως να βρίσκεται κάπου στη μέση, αφού ο "δικέφαλος" μοιάζει να έχει φτιαχτεί φέτος με παίκτες που απλά προσπαθούν κάθε φορά να ξεπεράσουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Η ποιότητα των ξένων είναι χαμηλότερη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Αν κοιτάξει κάποιος τα ονόματα παικτών που πέρασαν από την Πυλαία την τελευταία τετραετία, θα καταλάβει τι θέλουμε να πούμε.

Φέτος δεν υπάρχουν παίκτες με την ποιότητα των Ντόνι ΜακΓκραθ, Ουίλιαμ Χάτσερ, Μαρκ Πέιν, Ντι Τζέι Κούπερ, Τζέικ Όντουμ, Τζέι Αρ Μπρέμερ και Κέβιν Λάνγκφορντ. Έχει δημιουργηθεί μια ομάδα με εργάτες, με ρολίστες που προσπαθούν μέσα από την ομαδική δουλειά να φανούν και να φτιάξουν το όνομά τους, εν όψει του επόμενου συμβολαίου τους. Για να τα καταφέρουν όμως θα χρειαστεί να έρθουν τα (θετικά) αποτελέσματα, προκειμένου να διαφημιστεί η συνεισφορά τους στην ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου.

Το "μπλακ άουτ" του δ' δεκαλέπτου απέναντι στη Βιλερμπάν είναι, εν μέρει, απόδειξη της απουσίας ενός ηγέτη, ενός σκόρερ που θα πάρει την μπάλα και θα "μιλήσει" τη στιγμή που πρέπει. Κάτι με το οποίο έχει ήδη μάθει να ζει ο ΠΑΟΚ τη φετινή αγωνιστική περίοδο. Ειδικά από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μαργαρίτης παραμένει στα "πιτς" προσπαθώντας να αφήσει πίσω το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί στο γόνατο, εδώ και κοντά ένα μήνα.

Σύμφωνοι, είναι χρήσιμο και κάτι παραπάνω από σημαντικό να υπάρχουν στο ρόστερ παίκτες σαν τον Απόλλωνα Τσόχλα . Ή τον Λίνο Χρυσικόπουλο, που φέτος παρουσιάζει μια άλλη, πιο ηγετική, πτυχή του ταλέντου του. Από μόνοι τους όμως δεν φτάνουν, χρειάζεται ένας παίκτης που θα μπορεί να "τραβήξει" την ομάδα τις δύσκολες στιγμές, εκείνες που όλοι οι άλλοι θα μοιάζουν ανήμποροι να βοηθήσουν. Κι αυτός ο παίκτης δεν υπάρχει.

Γι αυτό, αυτό το γκρουπ από overachievers που έχει δημιουργήσει ο Σούλης Μαρκόπουλος θα είναι τόσο καλό και αποδοτικό, όσο του επιτρέπει η άμυνά του. Κοινή λογική δηλαδή: από τη στιγμή που δεν μπορούμε να βάλουμε, τουλάχιστον ας μην τρώμε. Απέναντι σε Άρη και Ουσάκ Σπορτίφ αυτό ήταν το "κλειδί" της επικράτησης. Μοιάζει δύσκολο όμως ο ΠΑΟΚ να μπορέσει να κατεβάζει τόσο πολύ τους αντιπάλους του, με συχνότητα και συνέπεια. Όταν τα καταφέρνει, θα έχει τον πρώτο λόγο για τη νίκη, όταν θα χάνει -έστω και λίγο- την αξιοπιστία του στο πίσω μέρος του παρκέ, αυτόματα θα είναι με την πλάτη στον τοίχο.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: μπορεί αυτή η ομάδα να φτάσει ψηλά, να διεκδικήσει την επιστροφή στην τετράδα και να αμφισβητήσει την υπεροχή του Άρη στη Θεσσαλονίκη; Μοιάζει απαραίτητο να αλλάξει κάτι στο ρόστερ του, να αποκτήσει έναν καλό σκόρερ. Εκτός κι αν ο Σούλης Μαρκόπουλος καταφέρει να οδηγεί τα παιχνίδια εκεί που τον βολεύουν, κάθε φορά. Σε χαμηλό σκορ, λίγες κατοχές και μεγάλες επιθέσεις.