Όταν ο Πέδρο Φεράντιθ κατακτούσε τέσσερα τρόπαια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, δεν ξέραμε καν τι είναι το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης!

Όταν ο Πέδρο Φεράντιθ δημιουργούσε το α λα Σπρίνγκφιλντ μουσείο του μπάσκετ κάτω από τη σκέπη του φερώνυμου Ιδρύματος του (Fundacion Pedro Ferrandiz) στο Αλκομπέντας της Μαδρίτης, δεν ξέραμε καν τι σημαίνει Ίδρυμα!

Όταν ο Πέδρο Φεράντιθ κυκλοφορούσε στις εκδηλώσεις με κόκκινο παντελόνι, δεν ξέραμε καν τι είναι το κόκκινο χρώμα!

Όταν ο Πέδρο Φεράντιθ κάπνιζε πούρα, δεν ξέραμε καν κατά πού πέφτει η Κούβα!

Υπερβάλλω βεβαίως σε όλα αυτά, αλλά όχι και στην ουσία καθόσον ο αείμνηστος πλέον Φεράντιθ υπήρξε και θα μνημονεύεται ως μια από τις επιφανέστερες περσόνες στα χρονικά του μπάσκετ και κυρίως ως ο "Πατριάρχης"

της Ρεάλ Μαδρίτης.

Έκανε τη Ρεάλ βασίλισσα και στο μπάσκετ

Έφυγε λοιπόν τις προάλλες από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών, ο άνθρωπος που όταν ο Πάμπλο Λάσο δεν είχε ακόμη γεννηθεί, καθιστούσε τη Ρεάλ "βασίλισσα" (και) του μπάσκετ.

Προτού παραδώσει την εξουσία στον Λόλο Σάινθ ο μικρός το δέμας, αλλά πανούργος προπονητής οδήγησε τους Μαδριλένους τέσσερις φορές στο θρόνο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (1965, 1967, 1968, 1974), χώρια τα 12 Πρωταθλήματα και τα 11 Κύπελλα Ισπανίας.

Γιατί τον χαρακτήρισα προηγουμένως πανούργο;

Α, ναι, αυτή είναι μια ωραία ιστορία που μου τη διηγήθηκε κάποτε ο ίδιος και δεν έλεγε ψέματα για να καμώνεται τον σπουδαίο, αλλά σοβαρολογούσε.

Εκείνες τις παλιές εποχές οι ομάδες και οι διαιτητές έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο και σε πείσμα της αντιπαλότητας τους και της κρισιμότητας των επερχόμενων αγώνων και δη των τελικών, συναγελάζονταν νυχθημερόν.

Κουβέντιαζαν, έτρωγαν, έπιναν, καλαμπούριζαν και την άλλη μέρα "σκοτώνονταν" για το ποιος θα νικήσει και το ποιος θα σηκώσει την κούπα.

Οι βεγγέρες στο ταρατσάκι

Συνήθως αυτά τα σουαρέ φιλοξενούνταν στα roof garden των ξενοδοχείων, στα ταρατσάκια όπως τα λέμε στην καθομιλουμένη. Εκτός από τους προπονητές, τους διοικητικούς παράγοντες, ενίοτε και τους παίκτες των ομάδων, καθόντουσαν εκεί και οι διαιτητές, που όλοι βεβαίως προσπαθούσαν να τους καλοπιάσουν.

Αναλόγως των αγώνων, ο Πέδρο Φεράντιθ της Ρεάλ, ο Τσέζαρε Ρουμπίνι της Ολίμπια Μιλάνο, ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι (Ρίγα, ΤΣΣΚΑ Μόσχας), ο Γεβγένι Αλεξέγιεφ (ΤΣΣΚΑ) και πάει λέγοντας, βεγγέριζαν όλο το βράδυ μαζί με τους διαιτητές, φροντίζοντας να φεύγουν όλοι μαζί, για να μη δίνουν στόχο.

Το πρωί μαζευόντουσαν πάλι και ξανά μανά τα ίδια!

Καλημέρα, μάλλον αργήσατε

"Φεύγαμε μαζί, αλλά εγώ έβαζα ξυπνητήρι και σηκωνόμουν αξημέρωτα για να πιάσω θέση" μού αποκάλυψε κάποτε ο Φεράντιθ.

"Ο Ρουμπίνι ή ο Γκομέλσκι αργούσαν να ξυπνήσουν και όταν ερχόντουσαν στο ταρατσάκι εγώ είχα κάνει τη δουλειά μου με τους διαιτητές, ώστε να πάρω μερικά σφυρίγματα παραπάνω. Όταν εμφανίζονταν και με έβλεπαν να έχω στήσει καραούλι στραβομουτσούνιαζαν και εγώ γελούσα σαρδόνια και τους έλεγα "καλημέρα, μάλλον αργήσατε" και γύριζα στο δωμάτιο μου".

Εκτός από πανούργος ο Φεράντιθ υπήρξε ένα πολύ ανήσυχο πνεύμα, κάτι που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα με τη δημιουργία του μουσείου και της βιβλιοθήκης του μπάσκετ το 1991 στα περίχωρα της Μαδρίτης (Αλκομπέντας).

Είχα την τιμή να είμαι ένας από τους προσκεκλημένους στα εγκαίνια, ξαναπήγα άλλες δυο φορές και κρατώ ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου την εικόνα αυτού του μικροσκοπικού ανθρωπάκου με τα κόκκινα παντελόνια, τα φανταχτερά πουκάμισα και ένα πούρο στο χέρι.

Συν τοις άλλοις εξαιτίας ενός βιβλίου που έγραψε με τον τίτλο "Autocanasta" (Αυτοκαλάθι) ο Φεράντιθ ανάγκασε τη FIBA να αλλάξει τον σχετικό κανονισμό.

Τώρα φαντάζομαι πως θα ξαναβάζει ξυπνητήρι και θα πηγαίνει πάλι πρώτος στο ταρατσάκι που θα υπάρχει στον Παράδεισο!