Ο πιο ευτυχισμένος παγκίτης της γης!

Πέρυσι έπαιξε επτά λεπτά, συνολικά μέσα στη σεζόν και δεν ακούμπησε την μπάλα. Σε τρεις σεζόν στο USC, έχει συνολικά 17 λεπτά συμμετοχής. Την ίδια ώρα, απολαμβάνει το σεβασμό των συμπαικτών, των προπονητών και του κόσμου. Γιατί ο Sam Dhillon είναι αριστούχος φοιτητής (που θέλει να γίνει νευροχειρουργός), από τα 18 του έχει εταιρία συμβούλων επιχειρήσεων, λειτουργεί την κινητή μονάδα υγείας του πανεπιστημίου -για τους μη έχοντες-, παίζει μουσική (βιολί, cello και πιάνο) και την ίδια ώρα είναι η χαρά της παρέας, στα αποδυτήρια των Trojans. Τα όνειρα του περιλαμβάνουν και τον εαυτό του στο εξώφυλλο του Forbes, πριν τα 28 του! Ποιος είναι αυτός ο τύπος; Δείτε.

O όρος walk-on χρησιμοποιείται στα σπορ και ιδιαίτερα σε εκείνα που αφορούν τα κολέγια της Αμερικής, για να περιγράψουν έναν αθλητή που γίνεται μέλος μιας ομάδας, χωρίς να τον έχει στρατολογήσει κανείς ή χωρίς να 'χει αθλητική υποτροφία. Συνήθως, αυτή η κατηγορία των παικτών δεν βρίσκει θέση στα ρόστερ. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι που τα έχουν καταφέρει -χωρίς φυσικά, να τους εγγυάται κανείς κάποιο χρόνο συμμετοχής ή βοήθεια στην υποτροφία ή έστω... το σεβασμό των άλλων.

Αυτό που παίρνουν είναι ατελείωτες ώρες προπόνησης στο παρκέ και στην αίθουσα με τα βάρη και μεγάλα ταξίδια, με λεωφορεία. Ιδιαίτερα στην Division 1, είναι μια δουλειά πλήρους απασχόλησης, επαναλαμβάνουμε χωρίς επί της ουσίας να έχει ο παίκτης κάποια εγγύηση για οτιδήποτε. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, γιατί δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις walk-on παικτών. Ελάτε να σας εξηγήσουμε μία: του Samer Dhillon, φοιτητή στο University of Southern California. Κολέγιο που μετέχει στην Pac-12 (Pacific Coast) conference της Division I, στο NCAA και που έχει εμφανιστεί σε 15 NCAA Tournaments, συμπεριλαμβανομένων δυο Final Four.

Θα υποψιάζεστε πως ο τύπος αυτός έχει πολύ χρόνο στη διάθεση του και... είπε να δοκιμάσει την τύχη του -μην έχοντας ουσιαστικά, κάτι να χάσει. Θα σας πούμε πως πρόκειται για φοιτητή που διάλεξε για το πτυχίο τις σπουδές στη Βιολογία και έχει ως στόχο να γίνει νευροχειρουργός. Η ιδέα του ήλθε πέρυσι, όταν έκανε την πρακτική του στο Loni Institute of Neuroimagery του Keck School of Medicine, που ανήκει στο USC -και προσφέρει υπηρεσίες υγείας, ασχολείται με έρευνες και παράλληλα φροντίζει ασθενείς. Για την ιστορία, είναι η παλαιότερη ιατρική σχολή στη νότια California.

Παρακολούθησε την επέμβαση του διευθυντή στη νευρολογία να αφαιρεί όγκο από τον εγκέφαλο ασθενή και τότε σκέφτηκε πως " είναι εκπληκτικό να βλέπεις την επιστήμη να λειτουργεί, να έχει αποτέλεσμα. Ένιωσα ότι ο λόγος που ήλθα στον κόσμο ήταν να βοηθώ τον κόσμο". Για αυτό και ξεκίνησε την πρώτη κινητή μονάδα υγείας του πανεπιστήμιου του, από... καταβολής USC. Κάθε εβδομάδα λοιπόν, πηγαίνει με τελειόφοιτους του κολεγίου σε μη προνομιούχες περιοχές και παρέχουν τις βασικές ιατρικές υπηρεσίες. Το απόλυτο όνειρο που έχει, είναι " να δημιουργήσω ένα τεράστιο κτίριο, που από τη μια μεριά θα έχει γιατρεία και από την άλλη επενδυτική εταιρία, η οποία έως τότε -καλώς εχόντων των πραγμάτων- θα αξίζει 100 εκατ. δολ. Γιατί να μην τα κρατήσω και τα δύο;". Ποια δύο; Μια στιγμή. Μη βιάζεστε. Θα σας πούμε.

Στην τελευταία του χρονιά στο Inderkum High του Sacramento, είχε μια ιδέα: να δημουργήσει τη δική του εταιρία με συμβούλους επενδύσεων. "Έφτιαξε" λοιπόν, την Quest Investment Firm, η οποία τώρα που μιλάμε αξίζει περισσότερα από 3 εκατομμύρια δολάρια, έχει 3 part time υπαλλήλους και 32 λογαριασμούς στο πελατολόγιο. Παρεμπιπτόντως, στην Αμερική όπου δεν είσαι ό,τι δηλώσεις, πρέπει να μελετήσεις για 5-6 χρόνια πριν περάσεις τις εξετάσεις για να γίνεις πιστοποιημένος σύμβουλος επενδύσεων.

Εκείνος χρειάστηκε λίγους μήνες " και να συμπληρώσω πάρα πολλές σελίδες που απαιτούσε η γραφειοκρατία". Βοήθησε η καθημερινότητα του σε ένα σπίτι με έναν επιχειρηματία πατέρα και μια ηλεκτρολόγο μηχανικό μητέρα, να καταλάβει πως τα πάει καλά με τους αριθμούς. Αποφοίτησε με 4.7 GPA (Grade Point Average -τα περισσότερα σχολεία το "τερματίζουν" στο 4 και το άριστα, με τιμές, είναι το 5). Nομίσατε πως μόνο (;) αυτά κάνει; Περιμένετε λίγο ακόμα.

Ο 20χρονος τριτοετής λατρεύει το μπάσκετ, ενδεχομένως να βοηθά και το γεγονός ότι υψώνεται στα 203 εκατοστά και για αυτό διεκδίκησε το δικαίωμα του ΚΑΙ σε αυτό το όνειρο. Ή τουλάχιστον στις προπονήσεις, αν σκεφτείτε πως σε τρεις σεζόν έχει συνολικά 17 λεπτά συμμετοχής και 4 πόντους. Φέτος οι Trojans έχουν για ρεκόρ το 18-5 (7-3 στην Pac-12) και εκείνος έχει επιχειρήσει μόνο ένα σουτ. Παρεμπιπτόντως, ήταν εύστοχο και σημειώθηκε στο 100-64 επί του Lafayette, στις 23/12. Για να φτάσει στο καλάθι, πέρασε τρεις αμυντικούς.

" Τι να πω; Είχα μελετήσει το scouting report για το τι θα κάνω, αν βρεθώ απέναντι σε τρεις", εξήγησε φυσικά με χιούμορ, για να ενημερώσει ότι " αυτό που σκέφτηκα είναι "έχω την μπάλα. Πρέπει να σκοράρω. Οι walk-ons δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες". Αυτό το καλάθι αποθεώθηκε από όλους. Και από τον προπόνητη του, Andy Enfield, ο οποίος ομολόγησε στο campusrush.com πως " όταν σκόραρε, όλοι όσοι ήταν στο γήπεδο, ήταν χαρούμενοι για εκείνον".

Εξυπακούεται πως όταν τελείωνε το high school μαζεύτηκαν πολλά τα κολέγια που τον ήθελαν -για το μυαλό του. Εκείνος ωστόσο, απέρριψε πλήθος υποτροφιών " γιατί ήθελα να γίνω μέλος του απίστευτου δικτύου των Trojans". Την ίδια χρονιά ήταν που εμφανίστηκε στο USC και ο κόουτς Enfield, ο οποίος ήθελε κάποιους walk-ons στο ρόστερ, τύπους που να μην έχουν αθλητική υποτροφία, για να στήσει το πρόγραμμα του. Όλοι συμφώνησαν πως ο Dhillon ταιριάζει στα "θέλω" τους. "Είναι ξεκάθαρο πως έπρεπε να απευθυνθούμε σε έναν ιδιαίτερο τύπο, που να θέλει τις προπονήσεις χωρίς να ξέρει αν θα παίξει ποτέ".

Ο Dhillon ήταν ο άνθρωπος του και για αυτό είναι ακόμα εκεί. Ξέρει πως το μέλλον του δεν είναι στον επαγγελματικό αθλητισμό, αλλά αυτή είναι η τελευταία σημείωση στη λίστα με τα θέματα που τον απασχολούν. " Περνάω τέλεια, οι συμπαίκτες μου είναι οι καλύτεροι φίλοι μου. Λατρεύω να τους βλέπω να νικούν, πιστεύω στο όραμα του κόουτς και... τα θέλω όλα: να πάμε στο NCAA Tournament, στο Sweet 16 και στο Final Four. Θέλω να ζήσω το όνειρο, το παιχνίδι στα γεμάτα γήπεδα, τον κόσμο να ουρλιάζει".

Η αγάπη δεν είναι μονόπλευρη. Και οι συμπαίκτες του τον αγαπούν. Όχι μόνο γιατί τους βοηθά με τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. O συγκάτοικος του, στα ταξίδια με την ομάδα, είναι ο τριτοετής γκαρντ, Julian Jacobs, ο οποίος κάθε φορά που ο Sam διαπρέπει κάπου, κάπως (είναι υποψήφιος για το Top Wealth Manager Award της χρονιάς, στο Los Angeles) δεν νιώθει την παραμικρή έκπληξη. " Είναι εξαιρετικό να βλέπεις έναν τόσο φιλόδοξο άνθρωπο, σε αυτήν την ηλικία. Αν είχα γιο, θα ήθελα να είναι σαν τον Sam. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι... δεν θα είχε ιδέα από μπάσκετ (γελάει)".

Η συμβολή του στην καλή πορεία της ομάδας δεν φαίνεται στα στατιστικά, αλλά είναι ουσιαστική. Είναι ο τύπος που θα χαλαρώσει τους συμπαίκτες του, στα αποδυτήρια, που θα τους πάρει με ενοικιασμένη λιμουζίνα, για να τους πάει για δείπνο στο καλύτερο εστιατόριο. Θα τους παρακινήσει να παραγγείλουν ό,τι τραβά η ψυχή τους και θα πληρώσει το λογαριασμό. Όπως λέει " έχω λεφτά να ξοδέψω". Έχει και κάτι άλλο: χρόνο για να παίξει βιολί, cello και πιάνο. Τον ηρεμούν, του αρέσουν και τα κρατά στη ζωή του. Αν και τώρα τελευταία, με τα ταξίδια της ομάδας δεν έχει πολύ χρόνο για τη μουσική του.

Όταν αποφοιτήσει, εύχεται να μπορέσει να δημιουργήσει ένα δίκτυο με αθλητές που θα τον συμβουλεύονται για τις επενδύσεις τους. " Θέλω να μπορώ να τους βοηθήσω να διασφαλίσουν, οικονομικά, το μέλλον τους και να μην τους τρώνε οι δρόμοι έως ότου καταφέρουν να βρουν μια δουλειά". Έχει και έναν ακόμα στόχο: να μπει στο εξώφυλλο του Forbes, έως τα 28 του. Έως τότε έχει να κάνει διάφορα. Άμεσα να πεταχτεί μέχρι το Tempe και το Tuscon, για τα ματς με το Arizona State και το Arizona. Μετά... θα δει.