Είναι ο δεύτερος σκόρερ της Basket League ΟΠΑΠ (έχει 365 πόντους, όσους έχει σκοράρει και ο Τζέι Κόβαν του ΚΑΟΔ, με τον ΜακΚόλουμ να ηγείται της λίστας με 438π.), ο δεύτερος ριμπάουντερ (173 -προηγείται ο Κένι Γκάμπριελ του Ρεθύμνου, με 220), ενώ είναι και στο Νο2 στα εύστοχα δίποντα (107-ο Ιβάν Άσκα του Ικάρου έχει 141) και στα κλεψίματα (42 -ο ΝτεΜάριους Μπολντς του Απόλλωνα έχει 50).

Υπάρχει βέβαια, και μια λίστα που θα βρείτε τον Κρις Έβανς των Τρικάλων στην κορυφή: αυτή των πιο πολύτιμων παικτών της Α1! Ελάτε μαζί μας, στην ιστορία της ζωής του.

Η πρώτη φορά που κάρφωσε την μπάλα στο καλάθι ήταν το 2003. Ηταν 12. Ήταν και 1.73. "Το δούλευα δύο εβδομάδες το θέμα, οπότε καταλαβαίνετε πόσο ευτυχής ήμουν, όταν τελικά τα κατάφερα", είχε αποκαλύψει στην εφημερίδα του κολεγίου του. Του Kent State (γιατί πήγε και αλλού), αλλά θα φτάσουμε κι εκεί. Πάμε πάλι πίσω, στα χρόνια που ήταν στο junior high school και έκανε ό,τι έκανε μπροστά σε όλους τους συμμαθητές του, για να γνωρίσει την αποθέωση.

Στην ninth grade, ήταν 1.93 και μολονότι τα γόνατα του είχαν φτάσει στα όρια τους (προσφέροντας του καθημερινές ενοχλήσεις -όπως συμβαίνει κάθε φορά που υπάρχει τέτοιου είδους ανάπτυξη), ήταν ξεκάθαρο πως όταν θα μεγάλωνε, θα... έβγαζε το ψωμί του με το μπάσκετ. Όπως ολοκλήρωνε το high scholl, κλήθηκε να κάνει την πρώτη του θυσία: αποφάσισε να αφήσει το σπίτι του και να μεταφερθεί από το Deep Creek High School του Chesapeake στο Petersburg High School που ήθελε έναν ψηλό γκαρντ/φόργουορντ.

Μη φανταστείτε. Δεν πήγε ακριβώς και στην άλλη άκρη της ηπείρου. Μιάμιση ώρα, με το αυτοκίνητο χώριζαν το νέο του σχολείο από την οικογένεια του. Όπως εξήγησε όμως, ο ίδιος " ήμουν 17 χρόνων και θα ζούσα για πρώτη φορά μακριά από τους γονείς μου (Kathy και Joe). Ήθελα όμως, να έχω την καλύτερη δυνατή ευκαιρία, να παίξω μπάσκετ. Με βοήθησε να ωριμάσω ως άνθρωπος". Πού έμεινε; Φυσικά όχι μόνος του, αλλά με την Kim White, τη μητέρα του προπονητή του, στην ομάδα της AAU (Amateur Athletic Union) που απασχολούνταν τα καλοκαίρια.

Οι νέοι του συμμαθητές τον αγκάλιασαν "ε νώ η μητέρα του κόουτς έγινε... θεία μου! Με φρόντισε, ενώ μου μετέδωσε την αγάπη της για τη θρησκεία της. Κάθε πρωί, πριν φύγω για το σχολείο, προσευχόμασταν μαζί". Η νέα του παρέα έφτασε στο 30-0, πριν χάσει στα ημιτελικά της περιφέρειας (είμαστε στη σεζόν 2008-09). Όχι, παρά την επιτυχία στις εξέδρες δεν "σκοτώνονταν" ακριβώς οι scouts του ΝΒΑ. Γιατί; Ακαδημαϊκά δεν ήταν το ίδιο καλός. Μέχρι να περάσει τις εξετάσεις του (στη δεύτερη προσπάθεια), πήγε Απρίλης και τα περισσότερα σχολεία είχαν βρει τους φοιτητές τους.

Τον κάλεσε το Kent State και εκείνος πήγε... για να βγάλει την υποχρέωση. Δεν ήταν στα κολέγια που κοιτούσε. Είχε το βλέμμα πολύ πιο ψηλά. " Είχα επικεντρώσει σε πράγματα που δεν ήταν πραγματικά σημαντικά, κάτι που κατάλαβα αργότερα", παραδέχθηκε -ελαφρώς ετεροχρονισμένα, αφού είχε απορρίψει την πρόταση.

Το Coastal Carolina έγινε το πρώτο πανεπιστήμιο που τον... φιλοξένησε. Τα όσα δεν γίνονταν στο παρκέ (δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον) ήταν ο λόγος που μεταφέρθηκε στο Wabash Valley Community College του Ιllinois (2010-2011). Εκεί θα ήταν που θα έκανε τη -σωστή- αρχή. Κάθε βράδυ έδινε 19.5 π., 8.2 ριμπ., 2 ασίστ και ηγήθηκε του 29-7 που είχε για ρεκόρ η ομάδα του, αλλά και στον τίτλο της περιφέρειας. Κάπως έτσι έγινε και μέλος της πρώτης ομάδας της NJCAA.

Τότε ήταν που προέκυψε εκ νέου το Kent State (2011-2012). "Έ νιωσα πως ήταν η δεύτερη ευκαιρία" και είπε το "ναι", εν ριπή οφθαλμού. Στην πρώτη σεζόν με τους Flashes, είχε 9.5π. και 4.1 ριμπ., σε 21' ανά αγώνα, ως ο έκτος παίκτης. Υψωνόταν πια στα 203 εκατοστά και πρόσφερε πλήθος συγκινήσεων σε κάθε ματς, "πατώντας" στις αθλητικές του ικανότητες και τη βοήθεια των συμπαικτών. Στο μενού υπήρχαν sky high alley oops, ανάποδα καρφώματα, windmill, τα πάντα όλα. Ο προπονητής του, Rob Senferoff έλεγε πως " δεν έχω δει άλλον περισσότερο αθλητικό παίκτη".

Την αγωνιστική περίοδο 2012-2013 έγινε ο ηγέτης - και συμπαίκτης του Μάικ Πορίνι. " Συνήθως ακολουθώ το παράδειγμα. Ως senior όμως, καταλαβαίνω πως οι νεότεροι θα περιμένουν από εμένα να κάνω τα σωστά πράγματα". Έπαιξε σε 35 ματς και ήταν starter στα 33. Κατά μ.ο. είχε 16.2 π. και 7/7 ριμπ., ενώ τελείωσε με 72 ασίστ, 67 κλεψίματα και 24 τάπες.

Ήταν ο μόνος παίκτης της Division Ι που είχε 180 εντός παιδιάς, 30 τρίποντα, 125 βολές, 250 ριμπάουντ, 70 ασίστ, 60 κλεψ. και 20 τάπες, τη συγκεκριμένη σεζόν.

Ως ο πέμπτος σκόρερ της περιφέρειας και ο πέμπτος ριμπάουντερ της All Mid American, πήγε στο Portsmouth Invitational, τον Απρίλιο του 2013 (εκεί διαπίστωσαν πως... τον μετρούσαν λάθος -με τα παπούτσια και αυτό του πρόσθετε μια ίντσα!) και ενθουσίασε. Έτσι, τον κάλεσαν οι Blazers στις pre draft προπονήσεις, τον κάλεσαν και οι Kings στο Summer League του Las Vegas. Θέση όμως, σε ομάδα του ΝΒΑ δεν βρήκε. Βρήκε στα Τρίκαλα, εξ ου και έβαλε την υπογραφή σε συμβόλαιο, στις 10 Σεπτεμβρίου.

Είναι βιρτουόζος στο πιάνο, ενώ σε δέκα χρόνια από σήμερα βλέπει τον εαυτό του να παίζει ακόμα μπάσκετ και να έχει οικογένεια. Προτιμά την άμυνα από την επίθεση, τη νύχτα από την ημέρα, να τραγουδά από το να χορεύει και να μαγειρεύει από το να τρώει έξω. Ή τουλάχιστον αυτά δήλωνε ως φοιτητής!

Δείτε ένα... ποτ πουρί με καρφώματα και τη φάση που μπήκε στα καλύτερα του ESPN (απ όταν ήταν στο Wabash Valley).