Ο Άντονι Ράντολφ δεν γεννήθηκε στα στενά της Λουμπλιάνα. Δεν βίωσε τον σπαραγμό του εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας το 1991. Γεννήθηκε στην Γερμανία και είναι Αμερικανός. Είναι όμως και διεθνής με την εθνική Σλοβενίας και, πλέον, πρωταθλητής Ευρώπης.

Η μόδα – ή μάστιγα, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς – της χρήσης των νατουραλιζέ στις εθνικές ομάδες είναι ξεκάθαρο πλέον ότι έχει ξεφύγει. Στο φετινό Eurobasket υπήρχαν 6 νατουραλιζέ παίκτες, δείγμα της... παγκοσμιοποίησης. Ο λόγος για τους Έι Τζέι Σλότερ (Πολωνία), Μάικλ Ντίξον (Γεωργία), Ταϊρίς Ράις (Μαυροβούνιο), Τζαμάρ Ουίλσον (Φινλανδία), Ρίτσαρντ Χάουελ (Ισραήλ) και, φυσικά, τον Ράντολφ. Έξι ομάδες που αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια από “ξένα” χέρια, προκειμένου να καλύψουν μία τρύπα στο ρόστερ τους που δεν μπορούσε να καλυφθεί από γηγενή παίκτη.

Η Σλοβενία – που κάποτε είχε τον Άριελ Μακντόναλντ – θεώρησε ότι υστερούσε στις θέσεις κοντά στο καλάθι και έδωσε διαβατήριο στον – γεννημένο στην Γερμανία – Άντονι Ράντολφ. Το τελικό αποτέλεσμα, η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Eurobasket δηλαδή, αλλά και οι εμφανίσεις του Ράντολφ, ο οποίος ολοκλήρωσε το τουρνουά με 11.7 πόντους και 5.2 ριμπάουντ μέσο όρο, τους δικαίωσε. Και η αλήθεια είναι πως η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν είναι η μόνη χώρα που αισθάνεται δικαίωση.

Στο παρελθόν υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ομάδων που αποφάσισαν να ζητήσουν “ξένη” βοήθεια και δικαιώθηκαν. Πρώτη διδάξασα φυσικά ήταν η Ρωσία, η οποία το 2007 αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης με καλάθι του Αμερικανού Τζέι Αρ Χόλντεν, με την Ισπανία να ακολουθεί, αφού το 2011 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο έχοντας στην θέση του νατουραλιζέ τον Σέρτζ Ιμπάκα και το 2015 το επανέλαβε με νατουραλιζέ τον Νίκολα Μίροτιτς. Η συγκεκριμένη τριάδα (Χόλντεν, Ιμπάκα, Μίροτιτς) και ο Ράντολφ αποτελούν τους 4 νατουραλιζέ που έχουν κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε Eurobasket!

Οι νατουραλιζέ που “άφησαν το σημάδι τους”

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Τζέι Αρ Χόλντεν ήταν ο πρώτος νατουραλιζέ στην σύγχρονη ιστορία που άλλαξε τα δεδομένα στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο άλλοτε παίκτης της ΤΣΣΚΑ πολιτογραφήθηκε Ρώσος με προεδρικό διάταγμα, έδωσε στους Ρώσους αυτό που τους έλειπε (ένας πόιντ γκαρντ που μπορεί να σκοράρει) και στο Eurobasket οδήγησε την Ρωσία στην κορυφή της Ευρώπης.

Ένα άλλο κλασικό παράδειγμα νατουραλιζέ που άλλαξε τα δεδομένα ήταν φυσικά ο Μπο ΜακΚάλεμπ. Ο άλλοτε παίκτης της Φενέρμπαχτσε εντάχθηκε στο δυναμικό των Σκοπιανών το 2010 και το 2011 ήταν μαζί με τον Πέρο Άντιτς οι ηγέτες μίας εξαιρετικής ομάδας που έφτασε μέχρι την 4η θέση της Ευρώπης!

Στο παρελθόν, οι Κροάτες είχαν πάρει επίσης λύσεις από παίκτες όπως ο Ντόντα Ντρέιπερ (τους βοήθησε να κατακτήσουν την 4η θέση στο Eurobasket του 2013) και ο Όλιβερ Λαφαγιέτ, όπως και οι Βόσνιοι από τον Χένρι Ντόμερκαντ, ενώ οι Γερμανοί είχαν φέρει τον ΝΒΑερ Σον Μπράντλει στο 2001 στο Eurobasket της Τουρκίας και τον – επίσης ΝΒΑερ – Κρις Κέιμαν στο Προολυμπιακό της Αθήνας (και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου).

Νατουραλιζέ που άλλαξαν τα δεδομένα ήταν φυσικά και οι Μίροτιτς και Ιμπάκα στην Ισπανία που αναφέρθηκαν νωρίτερα – με τους Ίβηρες γενικώς να έχουν την τάση να διαθέτουν στο ρόστερ τους νατουραλιζέ παίκτες εδώ και δεκαετίες – ωστόσο οι δυο τους απλώς εντάχθηκαν σε έναν εξαιρετικό κορμό παικτών.

Παίκτες που αποδείχθηκαν χρήσιμοι – αν και δεν ήταν τα πρώτα βιολιά των ομάδων τους – ήταν φέτος ο Τζαμάρ Ουίλσον στην Φινλανδία, ο Έι Τζέι Σλότερ στην Πολωνία και ο Μάικλ Ντίξον στην Γεωργία, ενώ πολύτιμος ήταν ο Χάουελ στο Ισραήλ και χρησιμότατος ήταν και παραμένει ο (τραυματίας σε αυτό το Eurobasket) Ματ Λοτζέσκι για τους Βέλγους. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι ένας από τους λόγους που η Τουρκία απέτυχε στην φετινή διοργάνωση είναι ότι έχασε με τραυματισμό της τελευταίας στιγμής τον Μπόμπι Ντίξον.

Υπάρχουν πάντως και χώρες που έχουν αποφύγει αυτό τον δρόμο. Χώρες δηλαδή όπως η Ελλάδα, η Σερβία, η Λιθουανία και η Λετονία. Χώρες που – για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία – πολύ δύσκολα θα αλλάξουν κιόλας αυτή την λογική στο μέλλον.

Οι νατουραλιζέ ήρθαν για να... μείνουν

Είτε αρέσει στον κόσμο είτε όχι, οι νατουραλιζέ παίκτες είναι πλέον μία πραγματικότητα για το Ευρωπαϊκό – αλλά και το Παγκόσμιο – μπάσκετ. Όλο και περισσότερες χώρες επιλέγουν αυτό τον δρόμο, θέλοντας να παρατάξουν στο παρκέ την καλύτερη δυνατή ομάδα.

Το πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση είναι άγνωστο. Σίγουρα ο περιορισμός του ενός νατουραλιζέ ανά χώρα – αν και οι Ισπανοί “πάλεψαν” πριν μερικούς μήνες να γίνουν δύο – βοηθάει ώστε να μην ξεφύγει τελείως το όλο πράγμα. Δεδομένης πάντως και της επιτυχίας του Ράντολφ με την Σλοβενία , σίγουρα ο.... πειρασμός μεγαλώνει για αρκετές χώρες. Όχι δηλαδή πως έχουν μείνει πλέον και πολλές που έχουν επιλέξει να εμπιστεύονται μόνο τα... δικά τους προϊόντα.