Από όταν καθόταν στα θρανία του high school είχε ξεχωρίσει. Όχι μόνο γιατί ήταν δυο μέτρα, αλλά για το αθλητικό του χαρακτήρα του κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο παρκέ. Στην τελευταία τάξη του σχολείου, ο Roscoe Smith είχε προτάσεις από όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Διάλεξε το Connecticut όπου έγινε πρωταθλητής μεν, αλλά στο τέλος το παραμύθι... είχε δράκο. Δουλειά στο ΝΒΑ δεν βρήκε, βρήκε όμως, στην Ευρώπη όπου αναζητά πια της ευκαιρίες του, με όχημα την Κηφισιά. Τα όσα έκανε στο 115-79 με τα Τρίκαλα, για την 17η αγωνιστική της ΣΚΡΑΤΣ Basket League ήταν ό,τι καλύτερο έχει κάνει στην Ελλάδα... μέχρι το επόμενο.

Όταν εμφανίστηκε στο Walbrook High School, ο γεννημένος στις 1/5 του 1991 δεν χρειάστηκε κάτι περισσότερο από το... να παρουσιαστεί (δίμετρος γαρ) για να του δώσουν μια θέση στην ομάδα μπάσκετ. Πολύ σύντομα έγινε ο παίκτης που τα έκανε όλα. Το 2009, είχε φτάσει τα 203 εκατοστά και ζύγιζε 87 κιλά -ναι, θα τον λέγατε και αδύνατο. Παρ' όλα αυτά, έπαιζε ως γκαρντ και ως φόργουορντ με το σχολείο της Baltimore και μάλιστα με τρόπο που να είναι το όνομα του σε ουκ ολίγα σημειωματάρια "κατασκόπων" από κολέγια της Atlantic Coast Conference και της Big East, εκ των κορυφαίων περιφερειών μπάσκετ, σε πανεπιστημιακό επίπεδο).

Δήλωσε " ανοιχτός σε όλες τις προσκλήσεις" πριν εξηγήσει ότι " θα τους ακούσω όλους και μετά θα πάρω την απόφαση μου. Ο προπονητής θα παίξει μεγάλο ρόλο, όπως και το στιλ του παιχνιδιού κάθε ομάδας, μαζί και οι παίκτες που υπάρχουν στο ρόστερ και αγωνίζονται στη θέση μου. Εξίσου σημαντικό θα είναι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα". Ντροπαλός και μετρημένος, είχε ενημερώσει πως έχει πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και τι μπορεί να γίνει. " Πρέπει να δουλέψω στο χειρισμό της μπάλας και να προσθέσω τα σουτ από μακρινή απόσταση, ώστε να είμαι αυτός που πρέπει ως τελειόφοιτος. Επίσης, οφείλω να γίνω καλύτερος στην άμυνα, να γίνω ο καλύτερος που μπορώ".

Για να γίνει λοιπόν, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του (είχε ξεχωρίσει για την τεράστια ενέργεια που "έβγαζε" στο παρκέ), μετακόμισε στην Oak Hill Academy, στη Virginia (4 ώρες μακριά από το σπίτι του, οδικώς). Όταν προέκυψε αυτή η προοπτική, δεν είχε κάτι να σκεφτεί από τη στιγμή που επρόκειτο για ένα από τα καλύτερα σχολεία των ΗΠΑ. Εκεί έπαιξε υπό τις οδηγίες του Steven Smith και ήταν ο ηγέτης της διαδρομής έως το Νο12 του έθνους. Είχε 18.6 πόντους και 8.2 ριμπάουντ. Από εκεί έγινε το Νο5 της εθνικής λίστας με τους καλύτερος small forward της "τάξης" του 2010 που εξέδωσε το Scout. Στου ESPN ήταν στο Νο7. Κέρδισε μια θέση στο Jordan Brand Classic All-American, του 2010 και όταν τελείωσε η σεζόν, είχε στα χέρια του προτάσεις από τους Duke, Florida, Georgetown, Kansas, Kentucky, Louisville, Memphis, Tennessee, Texas, UCLA και Connecticut. Διάλεξε το UConn, γιατί εκεί ήταν ο Hall of famer προπονητής, Jim Calhoun. Ο Smith λοιπόν, πέρασε εκεί τα δυο πρώτα κολεγιακά χρόνια.

Θα έφτανε ακόμα πιο μακριά: στο NCAA Tournament, όπου με ηγέτη τον Kemba Walker -point guard των Hornets- το UConn έφτασε στον τίτλο. Τον τρίτο στην ιστορία των Huskies. Ήλθε μετά το 41-53 επί των Butler Bulldogs. Ο άνθρωπος μας είχε στην τελική διαδικασία 5.7 π., 5.5 ριμπ. και 1.5 τάπες, κατά μ.ο., πριν ομολογήσει ότι "κανείς πρωτοετής δεν περιμένει πως θα πάρει τον τίτλο. Είναι θαύμα! Κάτι το τελείως τρελό!". Ο assistant coach της ομάδας του, Kevin Ollie θα έλεγε ότι " αν τον ενόχλησε που είχε συμπληρωματικό ρόλο, σίγουρα δεν το έδειξε. Ήλθε και έκανε ό,τι του ζητήσαμε. Χρειαζόμασταν έναν παίκτη, με τις ικανότητες του, να μπορεί να παίξει άμυνα παικτών που αγωνίζονται από το "ένα" έως το "τέσσερα". Μπορεί να δώσει ενέργεια και το έκανε. Όταν δεν μπορεί να σκοράρει, παίρνει ριμπάουντ. Είναι πάντα χρήσιμος και εύχομαι να συνεχίσει έτσι". Τη δεύτερη χρονιά, τα λεπτά του μειώθηκαν αισθητά, διότι στο κολέγιο είχε πάει ως freshman ο Andre Drummond -των Pistons. Ο Smith είχε 4.4π., 3.3 ριμπ. ανά αγώνα, ενώ είχε διαπιστωθεί ένα θεματάκι στον τρόπο που αντιλαμβανόταν... το χρόνο.

Τρίτη χρονιά στους Huskies δεν πέρασε, διότι το κολέγιο τιμωρήθηκε με αποβολή από την postseason, λόγω προβλημάτων που είχαν προκύψει με την ακαδημαϊκή πορεία των παικτών. Αρκετοί επέλεξαν να αποποιηθούν των υποτροφιών τους και να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους, συμπεριλαμβανομένου του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, ο οποίος μετακόμισε στο University of Nevada, στο Las Vegas. "Ο Roscoe ήταν ένας πολύ καλός παίκτης για εμάς, ένας αθλητής που εξελισσόταν και δεν είχε "ταβάνι", όπως πολλοί που είχαμε τότε", είχε σχολιάσει το 2014 ο Miller, για να προσθέσει πως "θα ήταν εξαιρετικός, αν είχε αποφασίσει να μείνει. Εμείς τους θέλαμε όλους και απογοητευτήκαμε όταν κάποιοι έφυγαν, αλλά εκτιμήσαμε εκείνους που έμειναν και τους επιβραβεύσαμε για την αφοσίωση τους. Ο Roscoe ήθελε να γίνει small forward και εμείς τον χρησιμοποιούσαμε ως power forward, χωρίς να έχουμε εμμονές με τις θέσεις. Αυτό που θέλαμε είναι να γίνει ο παίκτης που μπορεί να εκμεταλλευτεί το ταλέντο και τις δυνατότητες του. Έγινε εξαιρετικός ριμπάουντ και προχώρησε". Δεν είπε γιατί δεν τον είχε βάλει στο "3". Ήταν επειδή είχε κρίνει πως δεν έχει αυτό που χρειάζεται για να διαπρέψει σε υψηλό επίπεδο, σε αυτή τη θέση.

Μήνες νωρίτερα, οι ειδικοί εξηγούσαν πως το πιθανότερο... μονοπάτι που θα περπατούσε, θα ήταν εκείνο για μια καριέρα εκτός ΗΠΑ. Ανέφεραν ως αδυναμίες του ότι πρέπει να αποκτήσει μύες και να γίνει πιο δυνατός, πως δεν άνηκε ξεκάθαρα σε μια θέση, ότι έπρεπε να βελτιώσει την άμυνα του και το jump shot από μέση απόσταση. Τελικά, δεν άκουσε το όνομα του στο NBA draft, επεδίωξε να βρει ένα συμβόλαιο μέσω προπονήσεων με ομάδες (πχ προπονήθηκε με τους Sixers, τους Jazz, τους Warriors όπου δεν σκόραρε "αλλά αυτό συμβαίνει όταν πας από τη μια στην άλλη ομάδα για προπονήσεις. Επικεντρώνομαι στο να έχω ενέργεια και να μαζεύω ριμπάουντ") και μέσω του Summer League στο Las Vegas, όπου πήγε με τους Lakers.

Μετά τον κάλεσαν και στο training camp, του έδωσαν και ένα συμβόλαιο στις 23/9, αλλά δεν ήταν εγγυημένο και στις 25/10 βρέθηκε χωρίς δουλειά. Λίγες ημέρες μετά, είπε το "ναι" στους Los Angeles D-Fenders, στην αναπτυξιακή λίγκα, όπου είχε 18.1π. (με 52.8% στα σουτ) και 11 ριμπ. ανά αγώνα. Έπαιξε σε 49 ματς και στα 46 ήταν starter. Πήγε στο All Star Game της D-League, ως αντικαταστάτης του James Michael McAdoo (τον είχαν καλέσει οι Warriors) και έτσι κέρδισε το ενδιαφέρον των Nuggets που τον κάλεσαν στην ομάδα που εμφάνισαν στο Summer League του 2015. Πάλι στο Las Vegas.

"Είναι μια νέα ευκαιρία για μένα να δείξω τι έχω", είχε εξηγήσει στη Las Vegas Review Journal. Πριν πάει στη Nevada, είχε παίξει με τους San Antonio Spurs στο Summer League του Salt Lake City. Και πάλι δεν κατάφερε να βρει συμβόλαιο, για να κρίνει ότι ήλθε η ώρα να αναζητήσει την τύχη του στην Ευρώπη. Επέλεξε την Ironi Nes Ziona, στο Ισραήλ, με την οποία υπέγραψε στις 13/8 του 2015. Πρόλαβε να δώσει τρία ματς, μέχρι να εμφανιστεί στο δρόμο του η Κηφισιά και ανακοινωθεί στις 9/11 .

Το ματς με τα Τρίκαλα ήταν το 12ο που έδωσε ως παίκτης της Κηφισιάς. Ήταν και το καλύτερο όλων όσων έχει κάνει στην Ελλάδα. Το 28 που είχε για ranking ήταν το καλύτερο της ομάδας του, αλλά και δικό του (είχε ως high το 13 που "έπιασε" με τον Απόλλωνα και στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό). Ρεκόρ σεζόν ήταν και οι 21 πόντοι (είχε από 10 εναντίον του ΠΑΟ και του Αρκαδικού, εκτός), όπως και τα 8/9 διπ. και οι 5/6 βολές (προηγούμενες καλύτερες επιδόσεις ήταν τα 5/7 και οι 4/4 αντίστοιχα). Ρεκόρ ήταν και τα 8 ριμπ. (είχε από 7 σε τρία ματς), ισοφάρισε την καλύτερη επίδοση στις τάπες (2) και τα κερδισμένα φάουλ (4), με τα 25:13'' που ήταν στο παρκέ να είναι τα περισσότερα (κέρδισαν... τα 24:28'' του δεύτερου αγώνα του, εναντίον της ΑΕΚ).