O Bruce Wayne δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ο Ουφούκ Σαρίτσα είναι. Ο Bruce Wayne είναι δισεκατομμυριούχος, επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος, ο οποίος ήταν μάρτυρας στη δολοφονία των γονιών του, όταν ήταν παιδί και ορκίστηκε να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του να πατάξει το έγκλημα. Ο Ουφούκ Σαρίτσα δεν συνδέεται ούτε στο ελάχιστον, με το δράμα του Bruce. Τότε πώς του ήλθε του Bobby Dixon και "κόλλησε" αυτό το παρατσούκλι στον προπονητή του, στην Καρσίγιακα; "Γιατί πάντα φορά μαύρα και προσπαθεί να είναι ήπιος, καλός τύπος". Το τελευταίο δεν είναι κάτι που πετυχαίνει πάντα ο κόουτς της ομάδας που άφησε εκτός τελικών τη Φενέρμπαχτσε και προηγείται 2-1 της Αναντολού Εφές, στην τελική ευθεία για το τρόπαιο στην TBL.

Χαρακτηριστική, ήταν η... στιγμή που έπιασαν οι κάμερες στις 23/12 του 2013, οπότε είχε διαπληκτιστεί με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σε ματς για την τουρκική λίγκα. Σημειωτέον, στις μάχες του με τον "Ζοτς" έχει το πάνω χέρι -στα δυο χρόνια της παρουσίας του Σέρβου στη γειτονική λίγκα. Το σκορ είναι 7-5.

Δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε στις 3/11 του 2014, οπότε σε ματς με την Αναντολού Εφές, προέκυψε ένα τζαρτζάρισμα με τον Βαγγέλη Αγγέλου... πάνω στην ένταση της στιγμής.

Λίγες ημέρες μετά, στις 20/11 του 2014, οπότε η Καρσίγιακα επισκέφτηκε την PAOK Sports Arena, για ματς του Eurocup - και έφυγε με το "διπλό"-, θέλοντας να διαμαρτυρηθεί για flopping του Μιχάλη Λιάπη... έκανε flopping o ίδιος, για να τιμωρηθεί με αποβολή -αλλά αυτό μικρή σημασία είχε στο μυαλό του.

Για να κάνουμε μια μεγάλη ιστορία μικρή, ο Σαρίτσα είναι "smooth" όπως είπε ο Dixon, με τους παίκτες του. Γίνεται θυσία για εκείνους. Όποιος όμως, τους πειράξει ή αποπειραθεί να τους κάνει κακό, γνωρίζει την... οργή του. Αν ήταν τα πράγματα πάντα έτσι, για τον 43χρονο κόουτς (είχε γενέθλια την Κυριακή 14/6), πρώην θρυλικό παίκτη του τουρκικού μπάσκετ.

Ξεκίνησε την ενασχόληση του με το μπάσκετ, στα 16 του χρόνια (ναι, πριν έπαιζε ποδόσφαιρο και ναι, ψήλωσε και δεν μπορούσε πια να είναι βιρτουόζος), στην Αναντολού Εφές. Οργανισμός με τον οποίον συνδέθηκε... όσο δεν πήγαινε άλλο, αν σκεφτείτε ότι έμεινε εκεί για 16 διαδοχικές σεζόν. Μαζί της διεκδίκησε το 1993 το Saporta (νυν Eurocup), μαζί της πήρε το Κόρατς (1996, με νίκες σε διπλούς τελικούς εναντίον της Μιλάνο) και μαζί της διεκδίκησε το Eurocup -αλλά έχασε το τρόπαιο από τον Άρη που επικράτησε 50-48. Μαζί της σήκωσε το Korac (1996), επικρατώντας της Μιλάνο σε δυο τελικούς. Με την ίδια φανέλα, έγινε τέσσερις φορές πρωταθλητής Τουρκίας (1993, 1994, 1996, 1997), άλλες τόσες πήρε το εγχώριο κύπελλο (1994, 1996, 1997, 1998) και τρεις φορές έφτασε στους "8" της Euroleague (1997, 1998, 1999), αλλά... όχι πιο πέρα. Υπήρξε μέλος εξαιρετικών ρόστερ (είχε δίπλα του μεταξύ πολλών άλλων, τους Hidayet Türkoğlu, Ömer Onan και Hüseyin Beşok). Έφυγε στη γενικότερη εκκαθάριση του οργανισμού, το 1999, οπότε εγκατέλειψαν και άλλες σημαντικές φιγούρες το club (Tamer Oyguç, Murat Evliyaoğlu και Volkan Aydın). Οι διοικούντες έκριναν πως είχε έλθει η ώρα για γενικότερη ανανέωση και... τον πήρε η μπάλα. Βέβαια, είχαν προηγηθεί συμβάντα που διευκόλυναν την απόφαση των ιθυνόντων. Τα περισσότερα αφορούσαν τη σχέση του με τον Petar Naumoski.

"Δεν μας βλέπει, ούτε αν βάψουμε ξανθά τα μαλλιά μας"

Υπάρχουν αναφορές που θέλουν τον Σαρίτσα να έχασε το κέφι και το μπρίο του, ελέω του βετεράνου παίκτη από την ΠΓΔΜ, ο οποίος είχε πάρει διαβατήριο από την Τουρκία και εκεί αναφερόταν το όνομα Namik Polat -ειρήσθω εν παρόδω, είχε διαβατήριο και από την Ιταλία, ενώ ήταν μέλος της θρυλικής Γιουγκοπλάστικα και πρωταθλητής Ευρώπης το 1990 και το 1991. Αλλά δεν είναι αυτός το θέμα μας. Ο Σαρίτσα λοιπόν, όταν βρέθηκε μαζί με τον Ναουμόσκι στην Εφές (1995-99), είχε προβλήματα στην άμυνα, ενώ στην επίθεση δεν ακουμπούσε την μπάλα, γιατί όπως συνήθισε να λέει "ο Πέταρ κρατά πολύ την μπάλα στα χέρια του και δεν τη μοιράζεται με κανέναν. Και αυτό είναι πρόβλημα. Αρνείται να την πασάρει, όπως και αν προσπαθείς να τον πείσεις να το κάνει. Ακόμα και αν βάψεις τα μαλλιά σου ξανθά ή απειλήσεις να φύγεις από τον οργανισμό". Οι απειλές, όπως πιθανόν να καταλάβετε, έγιναν, αλλά δεν "έπιασαν". Μάλλον επειδή την ίδια ώρα, ο Ναουμόσκι σκόραρε 25-30π. ανά αγώνα και είχε 6-7 ασίστ κάθε βράδυ. Σε κάθε περίπτωση, το 1999 έφυγε και ο Ναουμόσκι ( νυν πρόεδρος στην ομοσπονδία της ΠΓΔΜ) , οπότε η ειρήνη επανήλθε στο σύλλογο.

Η σύνδεση του με την Ελλάδα

Οι φαν της Εφές ψήφισαν για τα καλύτερα παιχνίδια του Σαρίτσα, ως παίκτη της Εφές και κατέληξαν στα κάτωθι. Το πρώτο ήταν για τους ομίλους της Euroleague, τη σεζόν 1993-94 εναντίον του Παναθηναϊκού (οι Τούρκοι νίκησαν στην Αθήνα 67-82), οπότε είχε 34π., 7 ριμπ. και 1 κλεψ. Στο Νο2 ήταν το 56-76 της Εφές επί του Ολυμπιακού, στον Πειραιά, για τους ομίλους της αγωνιστικής περιόδου 1994-95 (μέτρησε 23π., 3 ριμπ., 5 κλεψ.), ενώ την πρώτη τριάδα συμπλήρωσε το 102-78 επί της Μπολόνια, για τον πρώτο ημιτελικό του Korac, το 1996, όταν έδωσε 34π. (9/12 τριπ.), 2 ριμπ., 2 ασίστ και 4 κλεψίματα.

Τα μονοετή και το τέλος

Η επόμενη ομάδα του ήταν η Ουλκέρ με την οποία αναδείχθηκε εκ νέου πρωταθλητής (2011), χωρίς όμως, να λείψουν και εκεί τα προβλήματα. Ο Χαρούν Ερντενάι τον έκανε φόργουορντ, αρχικά ήταν όλοι ευτυχισμένοι, αλλά μετά άρχισε η μουρμούρα, με τον κόουτς να βάζει τον παίκτη στο τέρμα του πάγκου... και να τον αφήνει εκεί. Αυτό ήταν κάτι που δεν απήλαυσε ακριβώς ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, για αυτό και πήγε στην Μπνέι Χασαρόν. Ήταν η πρώτη και τελευταία έξοδος του από τη χώρα και δεν διήρκεσε για πολύ. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι τον "έφαγαν" τα πάθη του (πιο συγκεκριμένα, επί του τζόγου). Επέστρεψε στην πατρίδα του για την Καρσίγιακα (2001-02), μετά πήγε στην Νταρουσάφακα (2002-03) και έκλεισε τον κύκλο του στην Μπεσίκτας (2003-04). Εκ του παραλλήλου, ήταν και διεθνής. Όχι σε όλη τη διαδρομή. Στην αρχή.

Το πάθημα που έγινε μάθημα

Όταν κρέμασε τη φανέλα, κάθισε δίπλα στον Μουράτ Ντιντίν στην Μπεσίκτας (2006-07). Και όταν ο Ντιντίν απολύθηκε τον Μάρτιο του 2007, μετακινήθηκε στη θέση του head coach. Ακολούθησε η επιστροφή στο πόστο του συνεργάτη, όταν η ομάδα προσέλαβε τον Εργκίν Αταμάν, για να φτάσουν μαζί στα ημιτελικά του 2008. Ο Αταμάν παραιτήθηκε για να μετακινηθεί στην Εφές και κάλεσε κοντά του τον Σαρίτσα. Πορεύτηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο από το 2008 έως το 2011. Τότε ο Αταμάν επέστρεψε στην Μπεσίκτας και ο Σαρίτσα πήρε την ευκαιρία να γίνει πρώτος προπονητής στη... μεγάλη του αγάπη. Η συνέχεια της φάσης δεν ήταν η ιδανική, γιατί είχε να διαχειριστεί ουκ ολίγους σταρ, δεν τους έλεγξε ποτέ και έφυγε ως αποτυχημένος.

να καταλαβαίνει τους παίκτες και να ξέρει πώς να "βγάλει" τον καλύτερο εαυτό σου", που είπε πρόσφατα ο Ντίξον, πριν προσθέσει " είναι εξαιρετικός στις στρατηγικές των αγώνων, ξέρει πού να χτυπάμε για να κερδίζουμε. Γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει και πώς να στο εξηγεί". Ο Εστέμπαν Μπατίστα είχε πει πέρυσι για αυτόν πως " με εμπιστεύτηκε ακόμα και όταν βρισκόμουν στη χειρότερη φάση της καριέρας μου. Ξέρει να συμπεριφέρεται στους παίκτες και μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς, που δουλεύουμε μαζί του".

Δεν είναι από τους προπονητές που φορτώνουν με πληροφορίες τους παίκτες του. Έχει πολύ συγκεκριμένα plays και κύριο μέλημα να δημιουργεί την καλύτερη δυνατή χημεία μεταξύ των παικτών. Όπως και αν λέγονται -όποιοι και αν είναι, ό,τι και αν έχουν κάνει- τυγχάνουν της ίδιας διαχείρισης, τους αφήνει να παίρνουν πρωτοβουλίες και τους τονίζει διαρκώς πως εμπιστεύεται το ταλέντο τους. Τους φέρεται σαν να είναι ο μεγάλος τους αδελφός -βοηθά και το γεγονός ότι δεν έχει "φίρμες", αλλά τύπους που προσπαθούν να μπουν στην ελίτ, άρα έχουν πράγματα να αποδείξουν. Έχει όρια -που δεν έχει ξεπεράσει, τουλάχιστον όχι ακόμα. Οι γείτονες δηλώνουν βέβαιοι πως θα είναι ο επόμενος ομοσπονδιακός προπονητής, ενώ ενημερώνουν ότι κάθε χρόνο παρουσιάζεται βελτιωμένος, διότι φροντίζει να εξελίσσεται.

Πώς "έψησε" τους παίκτες του

Μετά την πρόκριση στους τελικούς (η Καρσίγιακα έφτασε εκεί για πρώτη φορά, έπειτα από 28 χρόνια!), είχε εξηγήσει πως δεν υπάρχουν μυστικά. " Το πώς κερδίσαμε την Φενέρ σίγουρα αποτελεί αποτέλεσμα κοινής δουλειάς. Βάλαμε παγίδες στους ψηλούς της, ξέραμε ότι ο κόουτς Ομπράντοβιτς έχει πολλές επιλογές στην ρακέτα, κλείσαμε κάθε διάδρομο σωστά και τα καταφέραμε. Δικαιωθήκαμε. Τα ριμπάουντ θα ήταν κομβικός τομέας και το γνωρίζαμε".

Γενικότερα, είχε να πει ότι " χρειάζεται υπομονή, δουλειά και πλάνο. Κάπως έτσι, είναι βέβαιο ότι κάτι καλό θα καταφέρεις. Δουλεύω στην ομάδα τρία χρόνια, υπάρχει εμπιστοσύνη, καλές σχέσεις όλων μεταξύ μας, κάτι που βγαίνει στο γήπεδο. Αν θες κάτι πολύ, μάχεσαι να το δημιουργήσεις, να το πετύχεις. Είχαμε κι άλλες επιτυχίες ή μεγάλες νίκες με σπουδαίους αντιπάλους, μέσα στη τριετία, αλλά αναμφίβολα ένα βήμα παραπάνω, σε κάνει κι εσένα καλύτερο. Οι φιλοδοξίες δεν σταματούν. Έχουμε όνειρο να πάμε πιο ψηλά, ως ομάδα, αλλά και εγώ ως κόουτς. Αν δεν έχεις κίνητρα, δεν κάνεις τίποτα. Δεν φοβόμαστε κανέναν και τίποτα. Αυτή είναι φράση που επαναλαμβάνω διαρκώς στους παίκτες μου". Και όπως φάνηκε ( από το 2-1 επί της Εφές, στους τελικούς που κρίνονται στις τέσσερις νίκες ), "πιάνει".

ΥΓ: Είτε πάρει, είτε δεν πάρει τον τίτλο στην Τουρκία η Καρσίγιακα, θα πρέπει να λάβει από τη Euroleague wild card, ώστε να μετάσχει στη διοργάνωση της ερχόμενης σεζόν. Και... μάλλον την έχει ήδη στο τσεπάκι.