Save the date, λοιπόν, κατά πως λένε και στη Λάρισα.

Να τη σώσουμε την ημερομηνία, διότι όντως η 17η Σεπτεμβρίου του 2023 θα χαραχτεί βαθιά και ανεξίτηλα στην ιστορική συλλογική μνήμη, θαρρώ μάλιστα πως ξεπερνάει τον ίδιο τον Σπανούλη και τον ίδιο τον Ολυμπιακό.

Θα είναι, το δίχως άλλο, μια στιγμή που θα αφορά συλλήβδην το ελληνικό (και όχι μόνο) μπάσκετ και τον αθλητισμό της πατρίδας μας: θα αφορά όλο το οικοσύστημα των σπορ το οποίο δεν υπήρξε ανέκαθεν γενναιόδωρο, χώρια που σε αρκετές περιπτώσεις επιβεβαιώνεται μια παροιμιώδης και αποφθεγματική φράση...

Είμαστε, μαθές, ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι.

Η ιστορική πρωτιά του Ολυμπιακού

Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο, ο Ολυμπιακός, σε πείσμα της μακράς διαδρομής, των διεθνών θριάμβων, της ιστορίας και του κλέους που αναδίδει και σε αντίθεση με πολλές άλλες ομάδες δεν έχει αποσύρει καμιά φανέλα.

Καμιά, ποτέ, πουθενά και κανενός.

Κανείς από τους θρυλικούς παίκτες που φόρεσαν την κόκκινη φανέλα δεν απόλαυσε την τιμή η οποία επιδαψιλεύεται στον Σπανούλη.

Εκείνο το βράδυ ο λεγάμενος θα δει τη φανέλα που έγινε η δεύτερη σάρκα του και συνάμα η λεοντή του για έντεκα χρόνια, να αποσύρεται, αλλά να μην αποσύρεται.

Ισχύει αυτό το οξύμωρο σχήμα, διότι η φανέλα με το Νο 7 θα ανέβει, θα στέκει ψηλά και θα κοσμεί την οροφή του ναού στον οποίο ιερουργούσε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποσύρεται το Νο 7.

Απλώς δεν ξέρω ποιος θα ‘χει τα κότσια να το ζητήσει και να το φορέσει.

Ο Μακ Κίσικ και το νούμερο της... Boeing!

Είναι κιόλας κατειλημμένο (από τον Σακίλ ΜακΚίσικ) και το Νο 77, όπως συνέβη και στους Ντάλας Μάβερικς με τον Ντουάιτ Πάουλ και τον Λούκα Ντόντσιτς, οπότε μέχρι να... ξεκουμπιστεί ο Αμερικανός γκαρντ, το αμέσως επόμενο διαθέσιμο νούμερο είναι το 777, αλλά αυτό, διάβολε, ταιριάζει σε αεροσκάφη της Boeing και όχι σε παίκτες.

Έχουν δει λοιπόν τις φανέλες τους να αποσύρονται στους ουρανούς των γηπέδων κάμποσοι εμβληματικοί παίκτες από διάφορες γενιές, αλλά οι Πειραιώτες δεν μπήκαν ποτέ στο τριπάκι αυτής της ιεροτελεστίας.

Με κάποιον, διάβολε, έπρεπε να γίνει η αρχή και ο κλήρος πέφτει στον Σπανούλη, ο οποίος ούτως άλλως συνέδεσε το όνομα και την εντεκάχρονη παρουσία του στον Ολυμπιακό με ένα σωρό από μεγάλες στιγμές, άφησε έντονο αποτύπωμα και κατέλειψε στις επόμενες γενιές μια ανεκτίμητη κληρονομιά.

H «Spanoulis Mentality»

Aυτό το legacy δεν αφορά και δεν εξαντλείται στους τίτλους και στα προσωπικά ρεκόρ του, αλλά εκτείνεται σε κάτι πολύ πιο μεγάλο και σπουδαίο: περισσότερα από τα τρόπαια και τα κάθε λογής συμπαρομαρτούντα, ο λεγάμενος άφησε μια νοοτροπία, μια κουλτούρα, ένα modus lavorandi και ένα modus vivendi που θα σηματοδοτούν και θα φωτίζουν στράτες εσαεί...

Αυτή είναι η «Spanoulis Mentality»

Στις 26 Ιουνίου θα συμπληρωθούν δυο χρόνια από εκείνο το σαββατιάτικο απόγευμα, που ο Σπανούλης ανακοίνωσε ότι ελλιμενίζεται μετά από ένα ανεπανάληπτο (όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος) μπάρκο στις θάλασσες, πότε μέσα σε καταιγίδες και πότε σε νηνεμία...

Τρεις μήνες αργότερα (27 Σεπτεμβρίου 2021) ο Ολυμπιακός τον τίμησε σε μια συγκινητική εκδήλωση, με ντεκόρ τα αντίγραφα όλων των τίτλων του, ενώ στις 16 Οκτωβρίου του 2022 άνοιξε την αγκαλιά του για να τον καλωσορίσει ως αντίπαλο με το Περιστέρι.

Ο λόρδος του μπάσκετ και το Νο 7 του Πρέλεβιτς

Στο μεταξύ ο Σπανούλης εμφανίσθηκε κάμποσες φορές στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να παρακολουθήσει αγώνες της EuroLeague, αναγορεύθηκε «Legend» της διοργάνωσης και έχει όλα τα απαραίτητα (και πολύ περισσότερα) ένσημα, εύσημα, παράσημα και διάσημα για να σουλατσάρει ως ένας λόρδος του μπάσκετ.

Πλάκα πλάκα τα επτάρια που από μόνα τους και εξ αρχαιοτάτων χρόνων διαθέτουν μια ξεχωριστή σημειολογική βαρύτητα, θα έχουν την τιμητική τους και το ερχόμενο και μάλιστα πρωταπριλιάτικο Σάββατο στην Πυλαία, όπου πριν από την έναρξη του αγώνα ΠΑΟΚ - ΑΕΚ θα αποσυρθεί η φανέλα του Μπάνε Πρέλεβιτς.

Και αυτή, όπως και του Σπανούλη, θα είναι η πρώτη φανέλα που αποσύρει ο ΠΑΟΚ, αν και εν τοις πράγμασι το Νο 7 έχει βγει από την κυκλοφορία από τη σεζόν 2014-15, όταν τη φόρεσε για τελευταία φορά ο Μαρκ Αντόνιο Κάρτερ...

Δεν ξέρω εάν και κατά πόσον θα συγκινηθούν το Σάββατο ο Μπάνε και στις 17 Σεπτεμβρίου ο Μπίλης, ο καθείς και τα συναισθήματα του...

Ξέρω όμως κάτι άλλο, το ξεφουρνίζω εδώ και αμαρτίαν ουκ έχω...

Σε τέτοιες περιπτώσεις ο μικρόκοσμος μας θα πρέπει να γίνεται πολύ πιο ανεκτικός απέναντι στις αντιπαραθέσεις, στις βεντέτες, στις έχθρες και στις μισαλλοδοξίες.

Ο Πρέλεβιτς και ο Γκάλης, ο Ντούντα και ο Ζοτς

Στις 8 Μαΐου του 2013, όταν ο Άρης κρέμασε στον ουρανό του «Παλέ ντε Σπορ» τη φανέλα με το Νο 6 του Νίκου Γκάλη (η οποία ούτως ή άλλως δεν είχε φορεθεί από τον Σεπτέμβριο του 1998) και συνάμα το γήπεδο πήρε το όνομα του, ανάμεσα στους εκλεκτούς προσκεκλημένους βρισκόταν και ο Πρέλεβιτς.

Αποδοκιμάσθηκε, λέει, από κάποιους. Σιγά το πράγμα!

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 2017, που ο Ολυμπιακός διοργάνωσε μια λαμπρή εκδήλωση προς τιμήν του συγχωρεμένου του Ντούσαν Ίβκοβιτς, πρώτο τραπέζι πίστα στο ΣΕΦ κάθονταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Δημήτρης Ιτούδης...

Αποδοκιμάσθηκαν, λέει, από κάποιους. Μικρό το κακό!

Δεν ξέρω ποιους θα περιλαμβάνει η λίστα προσκεκλημένων για την εκδήλωση της 17ης Σεπτεμβρίου και ποιους θα θέλουν να έχουν μαζί τους ο Ολυμπιακός και ο Σπανούλης...

Επειδή ωστόσο το μέγεθος του Σπανούλη υπήρξε-και θα παραμείνει-τεράστιο και συν τοις άλλοις αυτοί οι εμβληματικοί θρύλοι ξεπερνούν τα στενά όρια, κοινωνικοποιούνται (όπως είχε γράψει ο Γιώργος Λιάνης για τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη) και ανήκουν στην οικουμενικότητα και στην κοινοκτημοσύνη, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να ανοίξει περισσότερο το κάδρο...

Ο Διαμαντίδης, ο Ομπράντοβιτς και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις

Τι εννοώ;

Να προσκληθούν παίκτες, προπονητές και γενικότερα πρόσωπα που συμπορεύθηκαν και συνδέθηκαν με τον Σπανούλη σε όλη του την καριέρα...

Τέτοιες τιμές και τέτοιες στιγμές είναι οι ευκαιρίες που μπορούν και πρέπει να αμβλύνουν τις διαφορές και να γεφυρώνουν τα χάσματα, όχι να τα βαθαίνουν, άλλωστε η ρουφιάνα η ζωή είναι μικρή και μικραίνει ακόμη περισσότερο μέσα στον μπασκετικό μικρόκοσμο...

Μπορεί να είμαι ρομαντικός και αιθεροβάμων, αλλά εκείνο το βράδυ να δω τον Σπανούλη να περιστοιχίζεται και από τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, όπως λέγαμε παλιά στην πολιτική!

Θα ήθελα να δω κοντά του τον Δημήτρη Διαμαντίδη που Βασίλαρο τον ανεβάζει, Βασίλαρο τον κατεβάζει...

Θα ήθελα επίσης να δω κοντά του τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τον οποίο δεν έχει ανταλλάξει κουβέντα εδώ και 13 χρόνια, ούτε καν όταν στις 20 Μαΐου του 2017, στο ξενοδοχείο «Polat» της Κωνσταντινούπολης έτυχε να συνευρεθούν μονάχοι τους μέσα στο ασανσέρ...

Θα ήθελα εκείνη την ξεχωριστή ημέρα να μαζευτούν σε ένα τσούρμο όλοι οι εντιμότατοι φίλοι του, έστω κι αν κάποιοι από δαύτους έγιναν ή έμοιαζαν (σαν να είναι τάχα) εχθροί του!