Στις 30 Απριλίου 2021, ο Σπύρος Γκόντας έγραψε τον επίλογο της καριέρας του. Μετά από μία διαδρομή στα γήπεδα, που κράτησε περισσότερες από τρεις δεκαετίες, ο πολύπειρος διαιτητής πήρε την απόφαση να κρεμάσει τη σφυρίχτρα του. Το κοντέρ έγραψε περισσότερους από 2.000 αγώνες (σε κάθε βαθμίδα), με τους μισούς εξ αυτών να είναι στο υψηλότερο επίπεδο. Από τη Basket League και το EuroCup μέχρι τις διοργανώσεις της FIBA και την EuroLeague.

Το φινάλε για εκείνον, ήταν το ιδανικό. Σε έναν τελικό του EuroCup. Παρεμπιπτόντως, ο ορισμός του για τη δεύτερη μονομαχία της Ούνικς Καζάν με τη Μονακό δεν ήταν τιμής ένεκεν από την EuroLeague Basketball, αφού ουδείς γνώριζε πως εκείνο το βράδυ θα ολοκλήρωνε την καριέρα του. Η σύμπτωση που προέκυψε όμως, του έδωσε την ευκαιρία να πει "αντίο" στην δράση, όπως ακριβώς ήθελε: με έναν σπουδαίο αγώνα.

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Τρίγκα

Η τεχνική ποινή στον Μοχάμεντ Πάσαλιτς και η αγκαλιά με τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Το απειλητικό τηλεφώνημα και οι κάμερες ασφαλείας στο σπίτι του. Το φάουλ που δεν σφύριξε στον Ανδρέα Γλυνιαδάκη και ο "χρωματισμός" από τον Τύπο. Η κόντρα με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και η η Ελλάδα "που τρώει τα παιδιά" της.

Λίγες εβδομάδες μετά το φινάλε της διαιτητικής πορείας του εντός παρκέ, ο Σπύρος Γκόντας μιλάει στο SPORT24 για τις εικόνες που έχει να θυμάται και τις στιγμές που τον έχουν σημαδέψει.

- Θα ξεκινήσω από το τέλος. Στον δεύτερο τελικό του EuroCup, σκεφτόσουν καθόλου ότι πρόκειται για τον τελευταίο αγώνα της καριέρας σου;

"Η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόμουν νωρίτερα μέσα στο παιχνίδι. Είχα κάνει μια προσυζήτηση με τον Υπεύθυνο Διαιτησίας της EuroLeague για το μέλλον μου. Μου είχε ειπωθεί ότι θα μπορούσα να μείνω για ακόμη μία σεζόν, αλλά όχι τόσο ενεργός. Οπότε αποφάσισα ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσω. Έτυχε να σφυρίξω τον τελικό του EuroCup, κάτι που ήταν για μένα μοναδική ευκαιρία. Δεν το είχα πει σε κανέναν ότι θα σταματήσω. Το ανακοίνωσα μετά το τέλος του αγώνα, στους διαιτητές που έπαιζαν μαζί μου. Κανείς δεν ήξερε κάτι.

Συνάντησα τον Τζόρντι Μπερτομέου στο αεροδρόμιο της Μόσχας, στον δρόμο για το Καζάν. Μιλήσαμε για λίγο, με ρώτησε με ποιους ακόμη σφυρίζω. Δεν είχε εικόνα για την τριάδα. Αυτό για τους παράγοντες της Ελλάδας, που δημιουργούν μύθους. Ο άνθρωπος είναι σωστός, κατά την άποψή μου, δεν ασχολείται με το ποιοι ορίζονται. Χαιρετηθήκαμε και μετά το φινάλε του τελικού, ήρθε και με αγκάλιασε. Μου είπε "δεν το ήξερα ότι αυτό ήταν το τελευταίο σου παιχνίδι, σ ευχαριστώ για ό,τι έχεις κάνει για τη διοργάνωση, κρίμα που δεν έχω να σε βραβεύσω". Αυτό έγινε κι έφυγε".

- Γιατί δεν είχες πει σε κανέναν τίποτα πιο πριν;

"Δεν ήθελα να γίνει τίποτα, ήθελα να είναι σαν όλα τα άλλα παιχνίδια. Να τελειώσει ο αγώνας δίχως πρόβλημα. Στα αποδυτήρια, μόλις χαλαρώσαμε με τους συναδέλφους, τους είπα ότι αυτό ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι. Το ίδιο βράδυ, κατά τη διάρκεια του δείπνου, έστειλα ένα μήνυμα σε όλους τους διαιτητές, στη συνομιλία που έχουμε στο Viber και τους ευχαρίστησα".

- Θα μπορούσες δηλαδή να μην είχες οριστεί σε αυτό το παιχνίδι, κι η καριέρα σου να είχε ήδη τελειώσει νωρίτερα. Χωρίς να ξέρεις πραγματικά ποιο ήταν το τελευταίο σου παιχνίδι.

"Η καριέρα πολλών διαιτητών έχει τελειώσει έτσι. Εγώ συνδύασα το τελευταίο μου παιχνίδι με τελικό, εν γνώσει μου. Φαντάζομαι πως αν συνέχιζα ακόμη μια σεζόν, δεν θα είχα την ίδια ευκαιρία. Ήθελα να φύγω με έναν τελικό".

- Πώς αποφάσισες να γίνεις διαιτητής στην Ελλάδα; Με το κλίμα που επικρατεί όλα αυτά τα χρόνια.

"Ο λόγος για να γίνεις διαιτητής είναι συγκεκριμένος. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι αγαπούν το μπάσκετ, δεν είναι εύκολο να συνεχίσουν να αγωνίζονται στο επίπεδο που θεωρούν ότι μπορούν και αποφασίζουν να μείνουν με άλλον τρόπο κοντά στο άθλημα, μη θέλοντας παράλληλα να γίνουν προπονητές.

Προσωπικά, τυχαία έγινα διαιτητής. Ήμουν παίκτης στη Μεσόγειο, ομάδα της Ηλιούπολης, ήμουν προπονητής παράλληλα στο μίνι και το παιδικό κι ήθελα να βγάλω δίπλωμα προπονητικής για να συνεχίσω να το ασκώ ως επάγγελμα. Ήμουν 22 ετών, πήγα στο ΟΑΚΑ για να κάνω αίτηση για να παρακολουθήσω την Σχολή Προπονητών και μου απάντησαν ότι αυτό δεν γινόταν, γιατί υπήρχε όριο ηλικίας. Μπορούσες να βγάλεις δίπλωμα προπονητή από 23 ετών και άνω. Ο άνθρωπος που μου μίλησε εκείνη τη μέρα, μου λέει "αν θέλετε, μπορείτε να πάτε ακριβώς δίπλα, που χρειάζονται διαιτητές".

Πήγα λοιπόν, έκανα αίτηση, πέρασα τη Σχολή Διαιτησίας και έγινα διαιτητής. Σκεφτόμουν ότι ως προπονητής, θα ήταν καλό να ξέρω τους κανονισμούς. Μετά όμως είχαν μεγάλη ανάγκη από διαιτητές, οπότε με όριζαν διαρκώς σε αγώνες.

Έτσι λοιπόν άρχισε να μου αρέσει και πέρασε γρήγορα η πρώτη χρονιά. Το επόμενο καλοκαίρι, έχοντας κλείσει τα 23, έκανα και τη Σχολή Προπονητών και πήρα το δίπλωμα. Για ένα διάστημα λοιπόν ήμουν τόσο διαιτητής όσο και προπονητής, μπορούσα μάλιστα χάρη στη διαιτησία να βγάζω ένα μικρό χαρτζιλίκι, γιατί ήμουν φοιτητής και το χρειαζόμουν. Έκανα φιλίες, γνώρισα μετέπειτα τη γυναίκα μου και όλα αυτά ήταν οι λόγοι που σταμάτησα την προπονητική και εστίασα στη διαιτησία".

- Γιατί δηλαδή επέλεξες τη διαιτησία από την προπονητική;

"Θα έλεγα ότι επειδή εκείνη την περίοδο, ως φοιτητής, δεν είχα τη δυνατότητα να βγάζω κάποια χρήματα για να είμαι ανεξάρτητος, η διαιτησία μου έδωσε αυτή τη δυνατότητα. Οπότε ίσως αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να μη συνεχίσω την προπονητική. Υπήρχε άλλωστε και το ασυμβίβαστο".

- Υπήρχε κάποιος που να λειτούργησε ως μέντορας ή σύμβουλός σου, κάποιος διαιτητής που ήταν πρότυπο για σένα, όταν ξεκινούσες;

"Την εποχή εκείνη, το 1989 που έγινα διαιτητής, πρότυπο ήταν κυρίως ο Κώστας Ρήγας, αλλά υπήρχαν κι άλλα παιδιά που τότε ξεκινούσαν και είχαν ταλέντο, όπως ο Νίκος Πιτσίλκας, ο Λάζαρος Βορεάδης και ο Στέλιος Κουκουλεκίδης, που άρχισαν να ανεβαίνουν τις κατηγορίες. Ταυτόχρονα ήμουν τρελαμένος φίλαθλος του Άρη, παρότι ζούσα και μεγάλωνα στην Αθήνα. Με αποτέλεσμα, όπου έπαιζε ο Άρης, να είμαι εκεί. Έχω δει αμέτρητα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Όταν έγινα διαιτητής, αυτό μου έδινε την ευκαιρία να βλέπω από κοντά κάποιους αγώνες, παρατηρώντας παράλληλα τους διαιτητές και το πώς λειτουργούν. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι ήμουν παρών στο πρώτο ντέρμπι του Νίκου Πιτσίλκα σε τελικό ανάμεσα σε Άρη και ΠΑΟΚ. Είχα ζήσει όλη τη διαδικασία τότε. Περάσαμε να τον πάρουμε από τη Λάρισα με αμάξι και τον είχε πιάσει το στομάχι του από το άγχος. Είχα λοιπόν την ευκαιρία τόσο να ζω από κοντά τα κορυφαία ντέρμπι της εποχής, όσο και να βλέπω από κοντά τους κορυφαίους διαιτητές".

- Ξέρεις, τώρα όποιος το διαβάσει αυτό θα ανατρέξει σε όλους τους αγώνες του Άρη που έχεις σφυρίξει, για να δει τι έδωσες και τι δεν έδωσες.

(γελάει) "Κι όμως, το μεγαλύτερο λάθος, το έχω κάνει σε αγώνα του Άρη. Στο παιχνίδι με τον ΚΑΟΔ, το 2012/13, όταν είχα δώσει τεχνική ποινή στον Μοχάμεντ Πάσαλιτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο, που έβρισε κάποιον στον πάγκο του ΚΑΟΔ. Έδωσα το "Τ" και έκρινα το αποτέλεσμα".

- Αυτό είναι ένα θέμα που συζητάμε όλοι: το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. Με τη λογική ότι ένας διαιτητής μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα, όπως έγινε. Τι κάνεις τότε;

"Το μετανιώνεις μετά. Όχι αμέσως, γιατί μπαίνει ο εγωισμός στη μέση. Με το πέρασμα του καιρού κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος. Μετά από περίπου ένα μήνα αποδέχθηκα εσωτερικά ότι έσφαλα. Το ξερα ότι έπρεπε να αντιδράσω διαφορετικά".

- Πώς λειτουργεί ένας διαιτητής στο κομμάτι της αποδοχής του λάθους; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο πνεύμα και το γράμμα του νόμου;

"Ουσιαστικά ξεκινάς με το σκεπτικό ότι δεν πρέπει να κρίνεις το αποτέλεσμα. Οι παίκτες είναι αυτοί που "αποφασίζουν" τον νικητή σε κάθε αγώνα. Αν υπάρχει λοιπόν παράβαση, θα πρέπει να είναι τέτοια που θα την δουν και θα την σφυρίξουν όλοι, θα είναι καταφανής, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Σε μια τεχνική ποινή όλοι θα σου πουν "μα καλά, δεν μπορούσες να κλείσεις τα αυτιά σου;". Η αλήθεια είναι ότι όλοι κλείνουμε τα αυτιά μας σε πολλές περιπτώσεις (τεχνικών ποινών). Θα μπορούσα να το κάνω σε ακόμη μία. Βάσει κανονισμού, η τεχνική ποινή ήταν σωστή. Βάσει του πνεύματος του αγώνα και του πώς διαχειρίζεσαι το παιχνίδι, ήταν λάθος. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Εκεί είναι που ξεχωρίζουν οι διαιτητές, στο πώς διαχειρίζονται έναν αγώνα. Οι πολύ ικανοί είναι αυτοί που φτάνουν στην κορυφή του κόσμου".

- Πώς αντέχεις να ακούς συνέχεια τους προπονητές και τους παίκτες να γκρινιάζουν και να μουρμουράνε για κάθε σου απόφαση;

"Αυτό σιγά σιγά αποκτιέται βάσει εμπειρίας, το να ελέγχεις τα συναισθήματά σου και να μην απαντάς αμέσως. Ξέρεις ότι ο προπονητής δεν το κάνει επί προσωπικού, αλλά για να έχει ένα όφελος -έστω μικρό- και να κερδίσει το παιχνίδι. Προσπαθείς να απαντάς πάντα με βάση τον κανονισμό. Ξέρεις, υπάρχουν προπονητές που είναι πολύ καλοί στο να σε "κλειδώνουν" στον δικό τους στόχο στην κουβέντα, υπάρχουν κι άλλοι που δεν είναι τόσο ικανοί σε αυτό. Στο εξωτερικό παίζει ρόλο κι η γλώσσα, πώς την χρησιμοποιεί ο καθένας. Όλο αυτό βέβαια είναι μέσα στο παιχνίδι, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ή περίεργο".

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΖΕΛΙΜΙΡ ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

- Ποιος είναι ο πιο δύσκολα διαχειρίσιμος προπονητής;

"Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν πολύ δύσκολος, το θυμάμαι γιατί κι εγώ ήμουν στο ξεκίνημά μου. Βέβαια κι εγώ δεν είχα την εμπειρία να το(ν) διαχειριστώ στο παιχνίδι, αλλά κι οι πιο παλιοί δυσκολεύονταν σε αυτό. Δεν μπορεί να συγκριθεί κάποιος άλλος μαζί του. Ίσως ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς στις αρχές, αν και τώρα έχει αλλάξει πολύ και είναι πολύ πιο ήρεμος".

- Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς; Σε ρωτάω συγκεκριμένα γιατί είναι... διάσημος για τις αντιδράσεις τους.

"Υπάρχουν προπονητές που συνεχώς ψιθυρίζουν στο αυτί σου, που είναι πολύ εκνευριστικό. Υπάρχουν άλλοι, που διαμαρτύρονται και συνήθως έχουν δίκιο, υπάρχουν κι αυτοί που διαμαρτύρονται συνέχεια, αλλά όταν κάνεις τον διάλογο μαζί τους, καταλαβαίνουν και σταματούν. Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είναι ένας προπονητής που έχει έντονες αντιδράσεις, αλλά έχω και μια πολύ καλή εμπειρία από αυτόν. Θυμάμαι ότι το 2012, μετά τον πέμπτο τελικό που ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ήρθε στα αποδυτήρια των διαιτητών και μας αγκάλιασε. Δεν το χω ξαναδεί αυτό. Έχοντας χάσει το πρωτάθλημα, ήρθε στα αποδυτήρια των διαιτητών και μας αγκάλιασε έναν έναν. Αυτή η κίνηση ήταν κάτι που με συγκλόνισε, δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ μου. Μας ευχαρίστησε και μας αποχαιρέτησε. Ήταν μοναδικό"!

- Από παίκτες, ποιοι ήταν οι πιο δύσκολοι;

"Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο Μίλος Τεόντοσιτς και ο Κλέμεν Πρέπελιτς, που είναι πολύ δύσκολος από τους νέους".

- Έχεις μετανιώσει για κάτι που έχεις ή δεν έχεις κάνει στην καριέρα σου; Για κάποια απόφαση που πήρες μέσα σε αγώνα;

"Έχω μετανιώσει επειδή την κατάλληλη εποχή, που έπρεπε να ασχοληθώ πιο επαγγελματικά με τη διαιτησία, δεν το έκανα. Άφησα μια περίοδο που μπορούσα να φύγω και να πάω στις ΗΠΑ, αλλά δεν το έκανα. Μπορείς να σφυρίξεις εκεί. Προσωπικά έχω πράσινη κάρτα, οπότε έχω τη δυνατότητα να εργαστώ στις ΗΠΑ. Το 2013 λοιπόν, έχοντας πάει στο Summer League του Λας Βέγκας (είχε επιλέξει η FIBA επτά - οκτώ διαιτητές), θα μπορούσα να κάνω ένα βήμα παραπάνω στην καριέρα μου. Τότε, είχε έρθει ο υπεύθυνος διαιτησίας της Atlantic Division στο NCAA και συζητήσαμε, μου πρότεινε να σφυρίξω κάποιους αγώνες. Του είχα δώσει video από ντέρμπι κι έπαθε σοκ. Πραγματικά, δεν πίστευε αυτά που έβλεπε, γιατί δεν είχε την παραμικρή επαφή με το ελληνικό μπάσκετ. Μου είπε λοιπόν "με το που έρθεις, κατευθείαν θα σε βάλω στην πρώτη κατηγορία του NCAA". Αυτό είναι το προαπαιτούμενο για να επιλεγείς στην πορεία στο ΝΒΑ. Δεν πήρα λοιπόν αυτή την απόφαση, για οικογενειακούς λόγους. Το μετάνιωσα".

- Πιστεύεις ότι άξιζε όλο αυτό που πέρασες, κυρίως σε προσωπικό και ψυχολογικό επίπεδο;

"Ναι, άξιζε και με το παραπάνω. Οι ευχάριστες στιγμές είναι περισσότερες από τις δυσάρεστες".

Έχω βάλει κάμερες ασφαλείας στο σπίτι μου

- Πώς αντέχει όμως ένας άνθρωπος να φεύγει από το σπίτι του και να ξέρει πως ακόμη κι αν κάνει την τέλεια διαιτησία, πάλι μπορεί να είναι αυτός ο στόχος;

"Κοίτα, αυτό συνέβαινε μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα και δη στους τελικούς ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια δεν φεύγεις από το σπίτι με τέτοιο σκεπτικό, δεν έχεις αυτόν τον φόβο. Είτε σφυρίζεις στη regular season του EuroCup είτε στον τελικό της EuroLeague. Μιλάμε για συγκεκριμένα παιχνίδια, αυτά των αιωνίων. Έχω σφυρίξει περίπου 25 ντέρμπι. Σε αρκετά από αυτά, ακόμη κι έπειτα από πολύ καλές διαιτησίες, πηγαίναμε από άλλο δρόμο με τους συναδέλφους μου, υπό τον φόβο να μας ακολουθήσουν. Δεν ξέρω αν πρόσεξες τις κάμερες γύρω από το σπίτι, είναι από εκείνη την εποχή. Τις έβαλα για ασφάλεια. Μπήκαν για λόγους προσωπικής ασφάλειας και της οικογένειάς μου, όχι υπό τον φόβο μιας κλοπής για παράδειγμα. Τότε είχε γίνει κι η ιστορία με τον Τάσο Πηλοΐδη, που είχαν πάει κάποιοι οπαδοί και πετούσαν πέτρες στο σπίτι του. Οπότε αρκετοί από εμάς (τους διαιτητές) νιώσαμε την ανάγκη να βάλουμε κάμερες στο σπίτι μας. Είναι αρκετοί διαιτητές που έχουν".

- Υπάρχει ο φόβος στη δουλειά σου;

"Βέβαια! Τόσο μέσα στο παιχνίδι, για να μην κάνεις λάθος. Αλλά και μετά το τέλος του αγώνα. Σου μιλάω βέβαια για πολύ συγκεκριμένα παιχνίδια. Θεωρώ ότι από το 2009 έως το 2012, τα ντέρμπι των αιωνίων ήταν οι μεγαλύτεροι αγώνες της Ευρώπης. Ξέρεις, αυτό μας το συζητούσαν κι οι συνάδελφοι από το εξωτερικό, πώς δηλαδή "αντέχαμε" να σφυρίζουμε τρία, τέσσερα ή πέντε τέτοια παιχνίδια στη σειρά".

- Σκέφτηκες ποτέ ότι δεν θέλεις να σφυρίξεις έναν αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, ακριβώς γι αυτόν τον λόγο; Να εύχεσαι να μην οριστείς.

"Υπάρχει ένας τελικός στο Κύπελλο Ελλάδας, που ήμουν στους τέσσερις - πέντε διαιτητές που μπήκαν στην κλήρωση. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς για να σου είμαι ειλικρινής. Πραγματικά, όταν δεν έβγαλε όνομά μου η κληρωτίδα, πανηγύριζα. Έφυγα κατευθείαν από το Ελληνικό, που γινόταν η κλήρωση λίγη ώρα πριν από την έναρξη του τελικού, γύρισα σπίτι και απόλαυσα το παιχνίδι από την τηλεόραση".

- Εκεί αισθάνθηκες ότι βάζεις τα όριά σου;

"Όχι, αλλά θα σου πω. Δεν είχα ανάγκη να παίξω ακόμη ένα τέτοιο παιχνίδι, δεν θα μου έδινε κάτι. Από την άλλη, ήταν βέβαιο πως με την ένταση και την αντιπαλότητα που υπήρχε, οι διαιτητές του συγκεκριμένου αγώνα μόνο θα έχαναν. Όπως και συνέβη".

- Θεωρείς ότι οι διαιτητές είναι τα εξιλαστήρια θύματα;

"Φυσικά! Μπορεί να έχεις κάνει την τέλεια διαιτησία, με ένα - δύο λάθη σε όλο τον αγώνα και να μείνουν σε αυτό. Δίχως να κοιτάνε τι κάνουν οι παίκτες ή οι προπονητές. Εννοείται αυτό".

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ: "ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΣΦΥΡΙΞΕΙΣ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ"

- Πώς το διαχειριζόσουν όλο αυτό, πριν από τους αγώνες; Είπες ότι έφτασες στο σημείο να βάλεις κάμερες στο σπίτι σου.

"Πάλι θα πω ότι για έναν διαιτητή, υπάρχουν όλοι οι άλλοι αγώνες και το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Πριν από τέτοιες αναμετρήσεις λοιπόν προσπαθείς να αποκλείσεις κάθε εξωτερική επίδραση, να μην σε ενοχλεί κανείς. Λες στον περίγυρό σου να μην σε ενημερώνει για τίποτα. Δεν βλέπεις τηλεόραση, δεν ακούς ραδιόφωνο. Τίποτα. Ευτυχώς τότε τα social media δεν ήταν όπως σήμερα. Προσωπικά, έμπαινα σε γυάλα. Δεν ήθελα ούτε να διαβάζω ούτε να ακούω το παραμικρό. Κι αυτό γιατί ήμουν βέβαιος τι πρόκειται να γίνει. Μετά τους αγώνες πρόσεχες βέβαια, ειδικά αν είχε γίνει μεγάλος θόρυβος, είχες το νου σου για δυο - τρεις μέρες. Αργότερα όμως το ξεχνούσες και πήγαινες στο επόμενο".

- Για τα παιδιά σου; Είχες αγωνία σχετικά με κάτι που μπορεί να ειπωθεί πχ στο σχολείο τους; Από συμμαθητές ή συνομηλίκους;

"Ναι, κι ένας λόγος που τα δύο παιδιά μου πήγαιναν σε ιδιωτικό σχολείο, ήταν κι αυτός. Ήθελα να είναι σε όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο περιβάλλον, γιατί ήταν η περίοδος που ήμουν διαιτητής και έπαιζα αυτά τα παιχνίδια. Ήθελα να είναι όσο το δυνατόν πιο προστατευμένα".

- Είχες δεχθεί ποτέ απειλητικό μήνυμα, πριν από αγώνα;

"Κοίτα, οχλήσεις από παράγοντες δεν γίνονται απευθείας. Μπορεί να γίνει μέσω γνωστού. Εγώ, για παράδειγμα, έχω δεχθεί ανώνυμο τηλεφώνημα από κάποιον που μου είπε "κοίτα να παίξεις καλά, γιατί θα σε σκοτώσουμε". Προσπαθούσα να βρω ποιος ήταν. Να εξηγήσω βέβαια εδώ ότι αυτό δεν συνέβη πριν από ντέρμπι αιωνίων, αλλά πριν από άλλο αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος".

- Ένιωσες ότι εκεί τερμάτισε το πράγμα;

"Μπορεί να ήταν κάποια πλάκα ή βλακεία κάποιου. Δεν φοβήθηκα, δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Έκλεισα το τηλέφωνο και τελείωσε".

- Μπαίνοντας στο ΟΑΚΑ ή το ΣΕΦ, για ένα ντέρμπι, τι σκέφτεται ένας διαιτητής την στιγμή που η μπάλα είναι στον αέρα για το τζάμπολ;

"Τίποτα ιδιαίτερο, μόνο να τελειώσει καλά το παιχνίδι, δίχως να έχει αποφασιστεί το αποτέλεσμα από εκείνον. Να μην γίνει το μεγάλο λάθος".

- Το κλίμα στα ντέρμπι αιωνίων είναι ό,τι πιο δύσκολο έχεις κληθεί να διαχειριστείς, υποθέτω.

"Τα χειρότερα έχουν γίνει στο ΟΑΚΑ, το ΣΕΦ και τη Hala Pionir. Εκεί δεν περπατούσα στο παρκέ, χόρευα από τα δυναμιτάκια. Είναι οι χειρότερες εμπειρίες στην Ευρώπη, είναι αυτά τα τρία γήπεδα. Παιχνίδια σαν το Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός και το Παρτιζάν - Ερυθρός Αστέρας δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη".

- Υπάρχει ο φόβος του λάθους;

"Υπάρχει το άγχος του λάθους, όχι ο φόβος. Να μην κάνεις το λάθος που θα κρίνει κάτι. Σκεφτόμαστε "άντε, πάμε να κάνουμε ένα καλό παιχνίδι". Με το που τελειώσει το πρώτο δεκάλεπτο, λέμε "τρία έμειναν ακόμη". Ε και πάει κάπως έτσι μέχρι το τέλος".

- Οι διαιτητές κάνουν scouting; Διαβάζουν τους παίκτες και τις ομάδες;

"Ναι, συνεχώς. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι υποχρεωτικό πλέον. Υπάρχει το pre game meeting των διαιτητών, όπου γίνεται ανάλυση όλων των παικτών και των προπονητών. Θεωρώ ότι σε μικρότερο βαθμό αυτό γίνεται και στην Ελλάδα, για συνήθειες κάποιων παικτών, σχετικά με το flopping πχ ή τις τάσεις που έχουν για να κερδίζουν φάουλ. Αυτό βέβαια να πούμε ότι γινόταν πάντα. Την εποχή που σφύριζαν ο Κώστας Ρήγας με τον Σταύρο Δουβή, συζητιόταν ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης στήνεται για να πάρει το επιθετικό φάουλ. Το scouting είχε ξεκινήσει από τότε, επί της ουσίας με το που μπήκε το video στους αγώνες".

- Ξέρεις, μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως στο γραφείο σου έχεις κάνει κορνίζα τρία πρωτοσέλιδα που είναι εναντίον σου. Γιατί ένας διαιτητής κρατάει -πόσω μάλλον κορνιζάρει- κάτι τέτοιο;

"Η πραγματικότητα είναι ότι η ζωή των διαιτητών στην Ελλάδα είναι αυτή, σε όλα τα αθλήματα. Ειδικά στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ η στοχοποίηση είναι πολύ μεγάλη. Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα τον Τάσο Σιδηρόπουλο, που έχει παγκόσμια αναγνώριση. Δες πώς αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα. Είναι κάτι που γίνεται βίωμα για μας. Προσωπικά, χρησιμοποιώ αυτά τα πρωτοσέλιδα για να θυμάμαι περισσότερο τι πέρασα όλα αυτά τα χρόνια, τι έχω διαβάσει για μένα και την οικογένειά μου. Είναι ένα κομμάτι της καριέρας. Όπως υπάρχουν τα ευχάριστα, οι τελικοί και όλα, υπάρχουν κι αυτά".

- Φαντάζομαι πως όταν βγήκαν αυτά τα πρωτοσέλιδα δεν τα "δέχθηκες" με τόση άνεση, όπως τώρα. Μετά από τόσα χρόνια, λειτουργούν ως μια υπενθύμιση;

"Αυτό ακριβώς σκέφτομαι! Η αλήθεια είναι ότι η ζωή του διαιτητή δεν είναι εύκολη, ειδικά σε χώρες σαν την Ελλάδα, που υπάρχουν τα γνωστά προβλήματα".

- Στο εξωτερικό υπάρχει η ίδια πίεση και η ίδια αντιμετώπιση προς τους διαιτητές; Παίζει ίσως ρόλο ότι στην Ελλάδα καταλαβαίνεις τι λέγεται από την εξέδρα;"

"Το τι λέγεται δεν σε απασχολεί καθόλου, είτε είσαι στην Ελλάδα είτε στην Ισπανία. Κάποια πράγματα τα ακούς βέβαια. Υπάρχουν περιπτώσεις που είναι λίγος ο κόσμος στο γήπεδο, οπότε ακούγονται όλα, υπάρχουν κι άλλες που το γήπεδο είναι γεμάτο και ακούς κάποια πράγματα, θες δεν θες. Αυτό που ενοχλεί στην Ελλάδα δεν είναι όσα ακούς όσο είσαι στο γήπεδο, αλλά η φασαρία που γίνεται μετά. Είναι μεγάλο μέρος της δουλειάς η διαχείριση, τόσο στη διάρκεια του αγώνα, όσο και μετά από αυτόν".

- Είδαμε τα τελευταία χρόνια στο ποδόσφαιρο να επιλέγονται ξένοι διαιτητές για τα ντέρμπι. Θεωρείς ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει στη Basket League, για να μειωθεί η πίεση που υπάρχει στους αγώνες.

"Καταρχάς στο ποδόσφαιρο βλέπουμε ότι δεν έχει αλλάξει κάτι τόσο δραματικά από την στιγμή που ήρθαν οι ξένοι διαιτητές. Υπάρχουν τα ίδια προβλήματα, η ίδια αντιπαλότητα, η στοχοποίηση του αρχιδιαιτητή. Όλα. Κάτι που σημαίνει πως δεν έχει να κάνει με το αν αυτός που σφυρίζει είναι από την Ελλάδα ή το εξωτερικό, αλλά με το πώς αντιμετωπίζονται οι διαιτητές εν γένει. Θεωρώ ότι εκεί πρέπει να υπάρξει αλλαγή, στην αντιμετώπιση της διοργανώτριας αρχής και την προστασία/υποστήριξη προς τους διαιτητές, σε συνδυασμό με τη δουλειά που πρέπει να κάνουν κι οι ίδιοι οι διαιτητές, γιατί είναι αλήθεια ότι κι εμείς δίνουμε κάποια δικαιώματα".

- Γιατί θεωρείς ότι έχουμε αρκετά χρόνια να δούμε μια ελληνική σφυρίχτρα σε Final Four και δη σε τελικό της EuroLeague;

"Η αίσθησή μου είναι πως επειδή η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, παράγοντες από τη χώρα (και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς των ομάδων, αλλά και της διαιτησίας) έχουν περάσει προς το εξωτερικό πληροφορίες για τους διαιτητές, αληθινές ή ψεύτικες, με αποτέλεσμα ο κόσμος να καταλαβαίνει έξω ότι η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Έχουν βαρεθεί την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μας έχουν κάνει στην άκρη. Το πλήρωσαν πρώτοι οι διαιτητές. Τα σημάδια φαίνονται σιγά σιγά και σε άλλες περιπτώσεις. Νομίζω πως είναι καιρός να αλλάξουμε τακτική και νοοτροπία σε αυτό το κομμάτι".

- Είπες την φράση "η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της". Ήσουν κομμάτι μιας μεγάλης διαιτητικής κόντρας τα τελευταία χρόνια. Πού πιστεύεις ότι χάθηκε κάπου όλο αυτό;

"Πάντα το πρόβλημα ήταν ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος. Την περίοδο του πρώτου σχίσματος ανάμεσα σε FIBA και EuroLeague, το 2000, ήταν από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους του αθλήματος, λόγω και της θέσης που είχε στη FIBA Europe. Θυμόμαστε τις δηλώσεις περί ναρκοδολαρίων. Ακόμη και τότε ήταν προσωποκεντρικό όλο αυτό, λόγω της θέσης και της δύναμης που είχε τότε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Ακόμη και τότε υπήρχε πρόβλημα με τους διαιτητές στην Ελλάδα. Εκείνοι που ήταν μεγάλοι διαιτητές τότε, προσπάθησαν να γυρίσουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Στην πορεία έγινε η συμφωνία με τη FIBA και σταμάτησε αυτή η αντιπαλότητα. Στην αρχή το κλίμα ήταν γενικότερα κακό, δεν αφορούσε βέβαια μόνο την Ελλάδα. Όλες οι χώρες ήταν εναντίον της EuroLeague. Το 2017 μόνο η Ελλάδα και η Ιταλία δημιούργησαν αντίστοιχο πρόβλημα, αν και κατά βάση το θέμα αφορούσε αποκλειστικά εμάς. Κι αυτό γιατί ο πρόεδρος της Ιταλικής Ομοσπονδίας μετά από πέντε μήνες έκανε πίσω, κι όχι μόνο αυτό. Του έδωσε αποζημίωση, ανανέωσε το συμβόλαιό του και ανέβασε το όριο ηλικίας. Ουσιαστικά αποδέχθηκε την πραγματικότητα. Ο μόνος που προσπαθούσε με τη σημαία ψηλά, χωρίς να ξέρω τους λόγους, μόνο αυτός τους ξέρει, ήταν ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος. Αν δηλαδή το έκανε για τους λόγους που έλεγε δημόσια ή υπήρχε κάτι άλλο από πίσω. Από μένα τουλάχιστον όλο αυτό, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό. Λέω "από μένα τουλάχιστον" γιατί λόγω της ηλικίας και της θέσης μου στην ελληνική διαιτησία, ως εκπρόσωπος στην EuroLeague, τους είπα ότι δεν πρόκειται να κάνω κάτι αντίστοιχο με αυτό που έγινε το 2002/03, θα το πάω όσο πιο μακριά μπορώ".

- Ήταν λίγο προσωπικό πλέον το θέμα, θεωρείς;

"Προσωπικό όχι, αλλά η τακτική του "αποφασίζω και διατάζω για τις ζωές των άλλων" που την είχε έντονα από το παρελθόν ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος, δεν θα μπορούσε να περάσει πλέον".

- Τι προσδοκάς από τη δικαστική διαμάχη που αναμένεται να ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο; Πόσο μακριά πιστεύεις ότι μπορεί να φτάσει όλο αυτό;

"Αυτό που θέλω είναι να τιμωρηθούν αυτοί που έκαναν κακό, όχι μόνο σε μένα, αλλά και τους υπόλοιπους. Προσδοκώ και σε ηθική δικαίωση".

- Είπες πριν για τους λόγους που έγινε όλο αυτό. Πιστεύεις ότι όλο αυτό ήταν υποκινούμενο ως ένα βαθμό, ή θεωρείς ότι ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος ήταν τόσο ισχυρογνώμων που ήθελε να δείξει πως αυτός έχει τον απόλυτο έλεγχο;

"Στη δεύτερη περίπτωση, του 2017, ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος με τις πρακτικές που ακολούθησε θεωρώ ότι έφερε σε δύσκολη θέση τη FIBA. Γιατί το ότι καμία άλλη ομοσπονδία δεν ακολούθησε αντίστοιχα βήματα δείχνει ότι κάτι άλλο είχαν αποφασίσει. Τώρα το αν είναι υποκινούμενο ή όχι, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αν ταυτόχρονα μπορεί να κάλυπτε διαφορετικές ανάγκες, είναι μια ερώτηση που μόνο ο ίδιος μπορεί να απαντήσει".

- Εντός της διαιτησίας θεωρείς ότι υπήρχαν πισώπλατα μαχαιρώματα, ότι κάποιοι λόγω θέσης και παρελθόντος δεν σε στήριξαν σε όλο αυτό;

"Εννοείται! Ειδικά από τους ανθρώπους που ήταν τότε στην ΚΕΔ είχα την απαίτηση να στηρίξουν την κατάσταση. Το χω δηλώσει κιόλας σε συνάντηση με τον κ. Συμεωνίδη και τον κ. Παπαδόπουλο στη Λεωφόρο Κηφισίας, μου είχαν πει "Σπύρο, ντρεπόμαστε για τους εαυτούς μας, αλλά τι να κάνουμε;". Ο Συμεωνίδης πάντα έλεγε ότι ο Σπύρος Γκόντας είναι ο καλύτερος διαιτητής και μετά ερχόταν και μου έλεγε ότι θα γίνω μάνατζερ σε μια ομάδα. Κάτι που αποδείχθηκε πως είχε λάθος. Σε συνέντευξη που έχει δώσει στη Θεσσαλονίκη έχει πει ότι δεν γίναμε ποτέ διεθνείς, ότι δεν περάσαμε εξετάσεις. Είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα, γι αυτό κιόλας κατατέθηκε μήνυση σε βάρος του για συκοφαντική δυσφήμηση. Είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα. Περάσαμε όλοι εξετάσεις στη FIBA. Τώρα το αν εννοούσε ότι δεν πήγαμε μέσα από τις διαδικασίες της Ομοσπονδίας για να γίνουμε διεθνείς, δεν με απασχολεί γιατί μέσα από τις εξετάσεις της FIBA γίνεσαι διεθνής. Αν δεν το εξέφρασε σωστά, όπως ήθελε, είναι δικό του πρόβλημα. Η ουσία είναι τι ειπώθηκε και τι ακούστηκε. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα το δημιουργούν άνθρωποι εντός της διαιτησίας".

Συνειδητή απόφαση να μην σφυρίξω το φάουλ στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Νέα Κηφισιά

- Καλώς ή κακώς, σε όλη αυτή τη διαμάχη που υπήρξε τα τελευταία χρόνια, άθελά σου χρωματίστηκες. Όχι επειδή το επιδίωξες, αλλά επειδή άλλοι σε χρωμάτισαν.

"Η πραγματικότητα είναι ότι για κάποια χρόνια με είχαν χρωματίσει ως παιδί του Γιώργου Βασιλακόπουλου και του Παναθηναϊκού, κι από ένα σημείο κι έπειτα ως παιδί του Ολυμπιακού. Η χρονιά - ορόσημο ήταν το 2015, μετά το παιχνίδι με τη Νέα Κηφισιά. Τότε ήταν που "πέρασα" στο απέναντι στρατόπεδο και με θεώρησαν ως "παιδί" του Ολυμπιακού".

- Μιλάς για τη φάση με τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη;

"Ναι, ήμουν ένας από τους δύο διαιτητές που έπρεπε να σφυρίξουν το φάουλ πάνω στον Ανδρέα Γλυνιαδάκη στο τέλος. Μετά το φινάλε της αναμέτρησης, ο πρόεδρος και ο προπονητής της Νέας Κηφισιάς (Ηλίας Παπαθεοδώρου) μάς έφεραν το βίντεο στα αποδυτήρια και το είδαμε μαζί. Εκεί παραδέχθηκα ότι ήταν φάουλ και ζήτησα αμέσως συγγνώμη".

- Είναι η κατάρα του διαιτητή αυτή, από βδομάδα σε βδομάδα να αλλάζει ομάδα;

"Δεν θυμάμαι διαιτητή στην Ελλάδα, που να μην τον έχουν χρεώσει στη μία ή στην άλλη ομάδα. Παλιότερα υπήρχε το ίδιο με τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, τώρα πια με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Ακόμη και στην ΑΕΚ. Είμαστε εύκολοι στους χαρακτηρισμούς και τις αποφάσεις".

- Σε αυτό θεωρείς ότι έχει ευθύνη η ΚΕΔ; Στην προστασία των μελών του δηλαδή.

"Ευθύνη η ΚΕΔ δεν έχει, όπως το λες για την προστασία. Έχει όμως τη δυνατότητα μέσω των ορισμών να "προστατεύσει" τον διαιτητή. Τι εννοώ. Αν θεωρήσουμε ότι ο Ολυμπιακός γυρίζει στη Basket League, γίνουν έξι μεγάλοι αγώνες, δηλαδή οι πέντε τελικοί του πρωταθλήματος και αυτός του Κυπέλλου Ελλάδας, και ορίζονται δεκαοχτώ (18) διαφορετικοί διαιτητές, κανείς διαιτητής δεν χρωματίζεται".

- Μπορούν όμως να υπάρξουν δεκαοχτώ (18) κορυφαίοι διαιτητές για να σφυρίξουν ένα τέτοιο παιχνίδι;

"Εγώ λέω πως ναι, μπορεί. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν όμως, γενικά μπορούν να τους βρεις όμως. Αν λοιπόν μπορούσες να βρεις δεκαοχτώ (18) διαφορετικούς διαιτητές, θα ήταν πολύ εύκολο. Αν δεν υπάρχουν δεκαοχτώ (18), αλλά πέντε (5) και σφυρίξουν από τρεις τελικούς, για παράδειγμα, ο καθένας, είναι δεδομένο πως αν η μία ομάδα χάσει το πρωτάθλημα ή δύο σερί αγώνες, θα υπάρξει χρωματισμός.

Στη δική μου περίπτωση είναι πολύ χαρακτηριστικό το πώς η ΚΕΔ με την -κατά την άποψή μου- λάθος διαχείριση, με "έκαψε". Το 2015/16 σφυρίζω τον προημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο ΣΕΦ, όπου κερδίζει ο Παναθηναϊκός. Μετά από λίγες ημέρες, για το πρωτάθλημα, ξαναπαίζουν οι αιώνιοι, όπου σφυρίζω πάλι εγώ στο ΟΑΚΑ. Κι εκεί κερδίζει ο Παναθηναϊκός. Δεκαπέντε μέρες μετά από αυτό, η ΚΕΔ με ορίζει στο παιχνίδι της Νέας Κηφισιάς με τον Ολυμπιακό. Κατά την άποψή μου, αυτό ήταν τεράστιο λάθος. Δεν μπορείς να "καις" έναν διαιτητή, που έχει ήδη παίξει τον Ολυμπιακό δύο φορές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, κι έχει χάσει. Δεν μπορείς να τον βάζεις τόσο σύντομα σε τρίτο παιχνίδι της ίδιας ομάδας. Υπήρχαν τότε πάρα πολλοί διαιτητές να παίξουν αυτόν τον αγώνα.

Ήταν ντέρμπι τότε μέχρι το τέλος, η Νέα Κηφισιά είχε πολύ δυνατή ομάδα. Κι έγινε λοιπόν αυτή η τελευταία φάση. Εγώ είμαι κάτω από το καλάθι, ο συνάδελφός μου είναι στην πάνω πλευρά. Γίνεται λοιπόν η φάση με τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη, κι εγώ σκέφτομαι "να το σφυρίξω εγώ και να γράφουν αυτά που θα γράφουν αύριο; Ας το σφυρίξει ο άλλος". Ο συνάδελφος σκέφτηκε προφανώς "ας το σφυρίξει ο Σπύρος που είναι πιο έμπειρος". Έτσι, το αφήσαμε και δεν το σφύριξε κανένας κι έγινε ο χαμός που έγινε".

- Άρα αυτό το φάουλ, αυτή η φάση τι ήταν; Το άφησε ο ένας στον άλλον για να μην πάρει την ευθύνη;

"Ναι, αυτό ήταν. Με τη λογική πως είχα ήδη σφυρίξει δύο σερί φορές τον Ολυμπιακό κι είχε χάσει, αν έχανε κι αυτό το παιχνίδι, θα έχανε και το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς. Ο συνάδελφός μου, λέει "αφού είναι αυτός από κάτω, ας το σφυρίξει ο έμπειρος". Τελικά δεν το σφύριξε κανείς".

- Έτσι όπως το λες, δεν ήταν ακριβώς ένα διαιτητικό λάθος, αλλά μια συνειδητή απόφαση που πήρες.

"Ναι, ήταν μια απόφαση, μια λάθος απόφαση, κάτω από έντονη ψυχολογική πίεση".

- Για τους τελικούς εκείνης της σεζόν; Με τα περίφημα βήματα στο ΟΑΚΑ.

"Τώρα πια δεν είναι βήματα αυτό που έκανε ο Βασίλης Σπανούλης, τότε βέβαια ήταν. Το χω ξαναπεί ότι έκανε βήματα, στην προηγούμενη φάση έκανε βήματα κι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Μπορεί προηγουμένως να είχε κάνει ξανά βήματα ο Βασίλης Σπανούλης. Τι θέλω να πω. Κανείς δεν θυμάται τι προηγήθηκε, όλοι μένουν στην τελευταία φάση. Δεν είναι εύκολη περίπτωση αυτό. Θεωρώ πως είτε κάτω από μεγάλη ψυχολογική πίεση είτε γιατί δεν είδαν τη φάση, δεν σφύριξαν. Ευτυχώς ή δυστυχώς το καλάθι μπήκε, ένα πρωτάθλημα αποφασίστηκε και κάποιοι φωνάζουν ότι κρίθηκε από αυτό".

Συνάδελφος έχει βάλει τα κλάματα στα αποδυτήρια μετά από ντέρμπι αιωνίων

- Άρα μήπως όλη αυτή η ιστορία που γίνεται πριν από τα παιχνίδια πετυχαίνει τον στόχο της; Να μην αποφασίζει ο διαιτητής με βάση τα γεγονότα, αλλά με βάση το τι έχει προηγηθεί;

"Σε πολλές περιπτώσεις πετυχαίνει, ναι. Το ψυχολογικό βάρος είναι τεράστιο, κι όσο λιγότερο έμπειρος είναι ο διαιτητής κι όσο μεγαλύτερο βάρος έχει, ασκείται αναλόγως μεγαλύτερη πίεση".

- Έχεις υπάρξει σε τριάδα, όπου συνάδελφός σου "έσπασε";

"Ναι, έχει τύχει να βάλει τα κλάματα στα αποδυτήρια. Σε ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό".

- Πώς το διαχειρίζεσαι εκεί;

"Το καταλαβαίνεις γιατί κι εσύ υπόκεισαι την ίδια τεράστια ψυχολογική πίεση. Δεν ξέρεις τι μπορεί να βιώνει κάθε άνθρωπος. Είναι ανθρώπινο αυτό".

- Το παιχνίδι που θεωρείς ότι έχεις κάνει την καλύτερη διαιτησία της ζωής σου;

"Δύο παιχνίδια μπορώ να ξεχωρίσω, που τα έχω ευχαριστηθεί κι εγώ πάρα πολύ. Το ένα είναι ο πέμπτος τελικός του 2012, κι ο αγώνας κατάταξης του EuroBasket 2011 που έκρινε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ανάμεσα σε Λιθουανία και Γερμανία".

- Αν σου πει ο γιος σου ότι θέλει να γίνει διαιτητής, τι θα του πεις;

"Ενώ παλιότερα είμαι αρνητικός, τώρα δεν είμαι τόσο. Πολύ πρόσφατα τον ρώτησα "τι θα λεγες να γίνεις διαιτητής;". Μου απάντησε ότι δεν θέλει και δεν τον ενδιαφέρει. Δεν ξέρω αν αυτό με χαροποίησε ή όχι, πάντως δεν στεναχωρήθηκα. Θεωρώ ότι είναι καλή εμπειρία να γίνει κάποιος διαιτητής. Αν με ρωτούσε ένας φίλος για τον γιο του, να γίνει διαιτητής, θα του έλεγα ναι".

Πλέον, έχοντας βάλει τελεία στην διαιτητική του καριέρα, ο Σπύρος Γκόντας καταστρώνει ήδη τα πλάνα του για το μέλλον. Με την επιδίωξη να παραμείνει στην "αγκαλιά" της EuroLeague Basketball από άλλο πόστο, είτε αυτό του παρατηρητή είτε αυτό του καθηγητή διαιτησίας. Δεδομένου μάλιστα πως τους επόμενους μήνες θα ξεκινήσει το διδακτορικό του πάνω στην αθλητική ψυχολογία και την τεχνική μείωσης του άγχους στους διαιτητές, έχει έναν λόγο παραπάνω να θέλει να βοηθήσει τους συναδέλφους του".