Ο Σρούντερ και η Γερμανία, ο Γιάννης και η Ελλάδα κι ο νέος παγκόσμιος χάρτης του μπάσκετ

Το Παγκόσμιο Κύπελλο ολοκληρώθηκε με τον θρίαμβο της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό τελικό κόντρα στη Σερβία, την υποχώρηση του ΝΒΑ καθώς ΗΠΑ και Καναδάς "περιορίστηκαν" στην διεκδίκηση του χάλινου μεταλλίου, τον αποκλεισμό της Ισπανίας από την οκτάδα, της Γαλλίας από τους "16" (!) την συνολική κυριαρχία των Ευρωπαίων (οι 5 της πρώτης οκτάδας και οι 10 της 16άδας) που επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη ξέρουμε.

Το μπάσκετ στη Γηραιά Ήπειρο συνεχίζει να αναπτύσσεται, παρά τις δυσκολίες και την φουλ επιθετική πολιτική του ΝΒΑ. Το νόμισμα, άλλωστε, έχει δυο όψεις. Από τη στιγμή που στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου οι κορυφαίοι παίκτες είναι ξένοι, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη η αδυναμία των Αμερικανών να συγκροτήσουν ανίκητες ντριμ-τιμ. Οι NBAer είναι δυναμικοί, προσφέρουν θέαμα, αλλά δεν νιώθουν -και δεν είναι πλέον- ανίκητοι.

Το SPORT24 παρουσιάζει σήμερα τον παγκόσμιο χάρτη του μπάσκετ, με βάση τις επιδόσεις των 32 ομάδων που πήραν μέρος στις κορυφαίες διοργανώσεις από το 2009 και μετά. Δεν επιλέξαμε τυχαία αυτή τη χρονιά. Ήταν η τελευταία που η ελληνική ομάδα γνώρισε σημαντική διάκριση, παίρνοντας το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.

Βγαίνουν πολλά συμπεράσματα από τη μελέτη του πίνακα. Και για τη δική μας ομάδα και για τους ξένους. Τι έκαναν αλήθεια οι άλλες ομάδες καλά και όχι εμείς, που μείναμε κολλημμένοι στη μετριότητα, κατρακυλώντας φέτος στη χειρότερη θέση τα εννιά μεγάλα τουρνουά (σε σύνολο δώδεκα) στα οποία πήρε μέρος η Εθνική.

Πήραμε υπόψη τα αποτελέσματα και την κατάταξη των πρωταθλημάτων ανά Ήπειρο (Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αμερική και Ωκεανία μέχρι το 2015, καθώς από το 2017 και εντεύθεν οι ωκεάνιες χώρες παίρνουν μέρος στο FIBA Asia Cup), τα ολυμπιακά τουρνουά σε Λονδίνο, Ριο και Τόκιο και σε τέσσερα Μουντομπάσκετ (2010, 2014, 2019, 2023).

Εκτός από τις 32 ομάδες που πήραν μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο συμπεριλάβαμε στον συγκριτικό πίνακα και κάποιες παραδοσιακά ισχυρές εθνικές ομάδες, όπως η Κροατία και η Τουρκία, η αποκλεισμένη Ρωσία και οι Αφρικανοί από Νιγηρία και Σενεγάλη. Σύνολο 40, ένας ικανός αριθμός για να σχηματοποιήσει τον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη της σύγχρονης εποχής.

Διαβάστε τον πίνακα που περιλαμβάνει τα μετάλλια και την κατάταξη όλων των ομάδων, ξεκινώντας από την Ελλάδα και εν συνεχεία με την κατάταξη χωρών στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο.

Χάνοντας το τρένο με τον Γιάννη;

Πάμε και στην ανάλυση των δεδομένων, που μας δίνει ο πίνακας του SPORT24. Βλέπουμε κατ' αρχήν την στασιμότητα της ελληνικής ομάδας. Μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2009 σε καμιά διοργάνωση δεν καταφέραμε να μπούμε στη ζώνη των μεταλλίων. Η καλύτερη θέση που πήρε η Εθνική είναι -δυο φορές- η 5η, στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 2015 και του 2022.

Η διετία 2015-17 είναι καθοριστική στις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο. Εμφανίζονται τα νέα αστέρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κατά σύμπτωση όλοι πρωταγωνιστές (άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο) των τελευταίων ετών στο ΝΒΑ. Δίπλα τους οι διεθνείς που πρωταγωνιστούν στο δεύτερο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του κόσμου

Το 2017, ας πούμε, εμφανίστηκε για πρώτη φορά η παρέα του Ντένις Σρούντερ και του Ντάνιελ Τάις, που αργότερα πρόσθεσε στο ρόστερ τα αδέρφια Βάγκνερ, όλοι αστέρες του ΝΒΑ όπως και ο Μάξι Κλέμπερ, μέλος και αυτός της Εθνικής Γερμανίας πριν ... τσακωθεί με τον τρελο Σρούντερ.

Την ίδια χρονιά ο 18χρονος Λούκα Ντόντιτς, λίγο πριν αναχωρήσει για το ΝΒΑ και το Ντάλας, μπαίνει φουριόζος στην Εθνική Σλοβενίας, δίπλα στον Γκόραν Ντράγκιτς και οι "σλοβένσκι" βρίσκονται αίφνης στην κορυφή της Ευρώπης. Το 17 έπαιξε και ο Νίκολα Γιόκιτς στην Σερβία του Μπογκντάνοβιτς.

Η Ελλάδα βρήκε το δικό της σουπερ-σταρ στο πρόσωπο του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Γιάννης, μάλιστα, είχε ενσωματωθεί στην Εθνική νωρίτερα από τους τωρινούς κορυφαίους αντίπαλους του στο ΝΒΑ. Έπαιξε για πρώτη φορά το 2014, μόλις στα 20 του, πρόλαβε την ομάδα με Σπανούλη, Ζήση, Πρίντεζη, Μπουρούση και τους διεθνείς που σιγά-σιγά αποχωρούσαν από την ομάδα.

Το 2015 ήταν ήδη καλύτερος κι ίσως εκείνη η Εθνική που έχασε την πρόκριση στις λεπτομέρειες εναντίον της Ισπανίας του τρομερού -σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ- Πάου Γκασόλ να' ταν η καλύτερη που είδαμε όλα αυτά τα χρόνια. Το δυστύχημα είναι ότι ο Γιάννης που τα επόμενα χρόνια έγινε μέγκα-σταρ δεν μας οδήγησε -μέχρι στιγμής- στη γη της επαγγελίας.

Το 2017 δεν έπαιξε στο Ευρωμπάσκετ, επέστρεψε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 19 αλλά έπεσε στο ... τείχος που έστηναν οι αντίπαλοι στην προσπάθεια να τον σταματήσουν με τα δεδομένα του FIBA Basketball, ήταν πολύ πιο βελτιωμένος στο περσινό Ευρωμπάσκετ, όπου παρουσιάσαμε μια ομάδα πολύ υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών. Σκόνταψε πάνω στη Γερμανία, που πήρε το χάλκινο μετάλλιο προειδοποιώντας για την φωτοβολίδα κρότου λάμψης στο φετινό Μουντομπάσκετ.

Στη θεωρία η περσινή ομάδα ήταν η καλύτερη δυνατή που θα μπορούσε να παρουσιάσει η Ελλάδα. Και πάλι, όμως, η Εθνική έχασε το τρένο για τα μετάλλια. Συν τοις άλλοις, όπως αποδεικνύεται, δημιουργήθηκαν οι όποιες συνθήκες για τις ... ομαδικές "κοπάνες" του φετινού καλοκαιριού, δικαιολογημένες ή μη. Θα προλάβει η Εθνική (με τη γενιά των 90άρηδων ακόμα ενεργή) τους Ολυμπιακούς του Παρισιού, ή θα πάμε σε μια άλλη προοπτική δημιουργίας ομάδας του μέλλοντος;

Εκτός των άλλων η Εθνική Ομάδα δεν έπαιξε σε ούτε ένα από τα τελευταία τρία ολυμπιακά τουρνουά (αποκλείστηκε από τα αντίστοιχα προολυμπιακά). Ήταν ωστόσο παρούσα στις υπόλοιπες μεγάλες διοργανώσεις, μπαίνοντας τρεις φορές στην οκτάδα (Ευρωμπάσκετ 11, 15 και 22)

Μια μελαγχολική σύγκριση

Η σύγκριση μάλιστα με τις προηγούμενες 13 διοργανώσεις προκαλεί μελαγχολία αν σκεφτούμε ότι στο διάστημα 1996-2008 η Εθνική μέτρησε:

• Το χρυσό μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ 2005
• Το αργυρό στο Μουντομπάσκετ 2006
• Τρεις συμμετοχές σε ολυμπιακά τουρνουά (1996, 2006, 2008) όπου κατέκτησε την 5η θέση
• Τρεις χαμένους μικρούς τελικούς (Παγκόσμιο 1998, Ευρωμπάσκετ 1997 και 2007) και μια 5η θέση (Ευρωμπάσκετ 2003)

Είχε καταφέρει να ξεπεράσει την κρίση της τετραετίας 1999-2002, όταν απέτυχε παταγωδώς στα Ευρωμπάσκετ 1999 και 2001, ενώ απουσίασε από το Παγκόσμιο του 2002 (το μοναδικό που έχασε από το 1986 και μετά) και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000). Η επιστροφή της στις επιτυχίες με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο και τη γενιά των παιδιών που γεννήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 80 ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή.

Ο "απόηχος" αυτής της ομάδας έφτασε μέχρι το 2009, όταν με κόουτς τον Γιόνας Καζλάουσκας, πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Ακολούθησε η στασιμότητα και η υποχώρηση. Αλλά και οι συνεχείς αλλαγές προπονητών. Από το 2004 μέχρι το 2010 είχε δυο κόουτς και από το 2011 μέχρι φέτος άλλαξε οκτώ φορές τεχνική ηγεσία, με μία ακόμη να προδιαγράφεται στο άμεσο μέλλον!

Η Γερμανία νέα (υπερ)δύναμη

Η ήττα της Ελλάδας στο Βερολίνο θεωρήθηκε σχεδόν μια εθνική αποτυχία. Εντάξει, δεν ήταν και επιτυχία, αλλά οι Γερμανοί ακόμα κι αν είχαμε τον Γιάννη στο ρόστερ μας δεν ήταν εύκολος αντίπαλος. Κάθε άλλο. Ένα χρόνο αργότερα πατούσαν στην κορυφή του κόσμου.

Οι επίγονοι του Ντιρκ Νοβίτσκι αποδείχθηκαν μια χρυσή γενιά. Η καλή παρέα που εμφανίστηκε το 2017 και κατέκτησε την 6η θέση, φάνηκε ότι ξεκινούσε μια πορεία προς την τελική αποθέωση.

Οι Γερμανοί συνήθως καταφέρνουν καλά με ό,τι καταπιάνονται. Ακόμα κι αν το μπάσκετ δεν είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα τους σπορ, όχι μόνο έφτιαξαν ένα καλό και πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όχι μόνο έβαλαν σπουδαίους παίκτες στο ΝΒΑ, αλλά δημιούργησαν και μια Εθνική Ομάδα, που συγκαταλέγεται, πλέον, στις μεγάλες δυνάμεις του παγκόσμιου μπάσκετ.

Η 18η θέση στο Παγκόσμιο του 2019 δεν ήταν η επιστροφή στη ... κανονικότητα, όπως πολλοί θα υπέθεταν, αλλά μια παρένθεση. Η Γερμανία έπαιξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, πήρε το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ κι αν πολλοί πίστευαν ότι για αυτό το κατόρθωμα τη βοήθησε η εντός έδρας διοργάνωση της τελικής φάσης, η ομάδα του Γκόρντον Χέμπερτ με ένα τέλειο τουρνουά (8-0, με νίκη και επί των ΗΠΑ) στην άλλη άκρη του κόσμου...

Αυτή είναι η ομάδα που αναδύθηκε στον αφρό την τελευταία εφταετία. Δεν ήταν η μόνη. Η Ιταλία για παράδειγμα, σχεδόν εξαφανισμένη από το διεθνές προσκήνιο, έστω κι αν δεν άγγιξε μεγάλες διακρίσεις του ένδοξου παρελθόντος της, δίνει το παρών και πρωταγωνιστεί στα μεγάλα τουρνουά.

Η Λετονία, επίσης. Με τον Πορζίνκις επικεφαλής, αλλά και χωρίς αυτόν (όπως φέτος) οι απόγονοι του Βάλντις Βάλτερς, έχουν εκμεταλλευτεί ίσως καλύτερα από κάθε άλλη χώρα τα παράθυρα των προκριματικών, τα οποία παρά τις όποιες παλινωδίες έδωσαν άλλη διάσταση στις εθνικές ομάδες, με νέους παίκτες να παίρνουν παιχνίδια και εμπειρίες.

Η Σλοβενία βρήκε στο πρόσωπο του Λούκα Ντόντσιτς ένα πραγματικό νέο αστέρι, που συσπείρωσε γύρω του όλο το μπάσκετ και τις παραδόσεις της μικρής πρώην γιουγκοσλάβικης δημοκρατίας, φτάνοντας πρώτη σε ένα θρίαμβο (χρυσό στο Ευρωμπάσκετ 2017). Είναι η Γερμανία, ωστόσο, αυτή που με μεθοδικότητα, φρέσκο αίμα και εν τέλει σύγχρονο μπάσκετ έγινε υπερδύναμη, με τα δυο μετάλλια φέτος και πέρσι. Ενδεχομένως κι ένα τρίτο του χρόνου στο Παρίσι...

Η φετινή αποτυχία των ισχυρών

Οι πρωταγωνιστές, βέβαια, στη σύγχρονη εποχή του παγκόσμιου μπάσκετ -έστω κι αν φέτος βρέθηκαν εκτός βάθρου- είναι γνωστοί.

Η Ισπανία μετράει τα περισσότερα μετάλλια, εννιά τον αριθμό (5 χρυσά, 1 αργυρό, 3 χάλκινα) και ακολουθούν ΗΠΑ (6 χρυσά, 1 αργυρό) και Γαλλία (1 χρυσό, 3 αργυρά, 3 χάλκινα) με εφτά. Κανείς, όμως, δεν κερδίζει για ... πάντα.

✐ Οι Ισπανοί αποχαιρέτησαν την χρυσή φουρνιά των Γκασόλ, Ναβάρο και τώρα των Γιουλ, Ρούντι, Τσάτσο Φερνάντεθ, Ρούμπιο (εκτός αν πάρουν παράταση για το Παρίσι, εφόσον βέβαια η φούρια ρόχα προκριθεί στην τελική φάση) και αναζητούν την επόμενη γενιά που θα τους κρατήσει στην κορυφή. Σε πρώτο πλάνο τα αδέρφια Ερνανγκόμεθ, ο υπερταλαντούχος πλέι-μέικερ Νούνιεθ και ο απίστευτος 18χρονος σέντερ με τα προσόντα Σαμπόνις, Άντεϊ Μάρα (από φέτος στο UCLA)

✎ Η Γαλλία που βρέθηκε εκτός της πρώτης 16άδας, σε ένα πραγματικό φιάσκο, έμοιαζε λίγο "ξεζουμισμένη" στη Μανίλα, αν και το νο 1 του φετινού ντραφτ Βίκτορ Γουεμπανιαμά και ενδεχομένως ένας ... Ζοέλ Εμπίντ, μπορούν αμέσως να αλλάξουν το κλίμα. Στο Παρίσι, οι "τρικολόρ" θα' ναι διοργανωτές και πολύ θα ήθελαν να επιστρέψουν στην κορυφή.

✏ Σε φάση προβληματισμού και το ΝΒΑ. Οι Αμερικανοί δηλαδή, που για μια δεκαετία (2006-16) όχι μόνο σάρωναν τους αντιπάλους τους, αλλά δεν έχαναν και ματς. Και η δική τους φουρνιά με τους μέγκα σταρ μεγάλωσε. Ο ΛεΜπρον είναι 39 ετών, ο Ντουράντ και ο Κάρι 35. Ακόμα και ο Λίλαρντ πάτησε τα 33. Η ομάδα που εμφάνισαν στη Μανίλα ήταν από την "επόμενη γενιά". Μέχρι όμως αυτή να γίνει (αν γίνει) κυρίαρχη, τότε θα υπάρχουν και "αποτυχίες" όπως η φετινή, ή ακόμα χειρότερα στο Προηγούμενο Μουντομπάσκετ, όταν οι ΗΠΑ κατρακύλησαν στην 7η θέση. Του χρόνου είναι λογικό να ψάξουν για κάποιον βετεράνο που θα προσθέσει εμπειρία και κύρος σε μια ομάδα της οποίας οι παίκτες, όπως ο Μάικαλ Μπρίτζες είναι ικανοί για μια τέτοια απίστευτη φάση

Τα χαμόγελα Καναδών και Σέρβων

Το Μουντομπάσκετ, τέλος, φάνηκε γενναιόδωρο απέναντι σε δυο σπουδαίες εθνικές ομάδες που χειροκρότησαν όλοι. Ο Καναδάς, για πρώτη φορά στα χρονικά, με μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της χώρας, μπασκετική συσπείρωση, εμφάνισε ένα πανίσχυρο γκρουπ ΝΒΑερ, που κατέκτησε ένα μετάλλιο σε διεθνές επίπεδο μετά από ... 87 χρόνια και το πρώτο ολυμπιακό τουρνουά, το 1936 στο Βερολίνο.

Ο Σάι Γκίλγκιους Αλεξάντερ ήταν μάλλον ο καλύτερος ΝΒΑερ που είδαμε στο Μουντομπάσκετ, ενώ στο Παρίσι, οι Καναδοί φιλοδοξούν να συνεχίσουν σε αυτούς τους ρυθμούς, έχοντας μαζί τους και τον Τζαμάλ Μάρεϊ.

Την ίδια ώρα οι Σέρβοι που είχαν να ανέβουν σε βάθρο από το Ευρωμπάσκετ του 2017, παρότι στο τέλος έπαιξαν με δέκα παίκτες (έχασαν τον Σίμανιτς που έπαθε μεγάλη ζημιά στο νεφρό του και στη διάρκεια του τελικού τον Ντόμπριτς) απέδειξαν ότι μπορούν να πρωταγωνιστήσουν έστω και χωρίς τον καλύτερο παίκτη του ΝΒΑ (και επίσης τον κορυφαίο πλέι-μέικερ της EuroLeague).

Ο Νίκολα Γιόκιτς, πάντως, δεν θα απουσιάσει από το Παρίσι. Το αργυρό μετάλλιο, το πανηγύρισε δεόντως μετέχοντας στο γλέντι των Σέρβων στο Βελιγράδι και του χρόνου θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να ξαναβρεθούν οι πλάβι, όχι μόνο στο βάθρο, αλλά στην κορυφή. Είναι πολλά τα πέντε μετάλλια που μετράνε από το 2009 (όταν τους αναγέννησε ο αείμνηστος Ντούσαν Ίβκοβιτς). Αλλά είναι και όλα ασημένια...

ΥΓ: Ο πίνακας που επιμελήθηκε ο Κώστας Χολίδης, αναδεικνύει και την υπεροχή του Ευρωμπάσκετ, η διάκριση στο οποίο είναι πολύ πιο επίπονη απ΄ό,τι στα πρωταθλήματα των άλλων Ηπείρων. Πάντως, η απουσία της Αργεντινής η οποία απέτυχε να προκριθεί και στο προολυμπιακό τουρνουά είναι ένα από τα νέα δεδομένα του χάρτη...