Ακόμα κι αν του το χαν πει, ακόμα κι αν το είχαν σκηνοθετήσει, τέτοιο φινάλε στη γιορτή του, ο Γιώργος Πρίντεζης δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Τα τρία λεπτά, που είχε ζητήσει από τον Γιώργο Μπαρτζώκα ώστε να φορέσει ξανά τα "ερυθρόλευκα" -για να τον δει η μικρή του κόρη που δεν τον θυμόταν να παίζει στα γήπεδα- έγιναν πέντε. Η Μακάμπι δεν του χαρίστηκε, αλλά κι αυτός ... δεν είπε όχι στην πρόκληση.

Η πρώτη του προσπάθεια ήταν ένα εύστοχο τρίποντο, μέσα σε αποθέωση. Κάθε άλλο παρά ... παράταιρος με τους εν ενεργεία συμπαίκτες και αντιπάλους (όπως είπε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης στο SPORT24, εκτός των άλλων, ήξερε πάντα να φροντίζει στο έπακρο το σώμα και τη φυσική του κατάσταση) κρατούσε το καλύτερο για το τέλος. Με τη Μακάμπι ένα πόντο μπροστά, πήρε την πάσα του Ντόρσεϊ και μπροστά από τον Κόμπι Σίμονς, έκανε το τελευταίο χορευτικό (Last Dance στην κυριολεξία) και το σούταρε το ύστατο πεταχτάρι.

Η μπάλα, ο Θεός του μπάσκετ, όλο το "ερυθρόλευκο" σύμπαν συνωμότησε και το καλάθι που έδωσε στον Ολυμπιακό τη φιλική νίκη σήκωσε το ΣΕΦ στο πόδι κι ας ήταν η ώρα μία παρά τέταρτο, μετά τα μεσάνυχτα.

Όλοι όρθιοι, ο Σπανούλης πρώτος απ' όλους, η κόρη του που επιτέλους έβλεπε με τα ματάκια της τι καλός παίκτης είναι ο μπαμπάς, όλοι με ένα χαμόγελο ευτυχίας σαν εκείνο του Γιάννη Σφαιρόπουλου, όλοι να σκέφτονται τα χρόνια που πέρασαν κι ο Γιώργος τους χάριζε μοναδικές στιγμές, με τέτοια νικητήρια σουτ. Το πεταχτάρι στην Κωνσταντινούπολη, το τρίποντο κόντρα στην Μπαρτσελόνα, το μπάζερ μπίτερ μέσα στο ΟΑΚΑ εναντίον του Παναθηναϊκού.

Ναι, αυτή η καριέρα δεν θα μπορούσε παρά να τελειώσει με αυτό τον ιδανικό τρόπο. Με ένα τέτοιο σουτ, με όλη την ομάδα να τρέχει να τον αγκαλιάσει και τον κόσμο να παραληρεί στην εξέδρα. Οι περισσότεροι μονολογούσαν "τι είδαμε πάλι" και η γιορτή που οργάνωσε η ΚΑΕ Ολυμπιακός είχε ένα φινάλε βγαλμένο από χολιγουντιανές ταινίες...

Μια γιορτή γεμάτη συγκίνηση. Όπως άξιζε σε ένα παιδί, που πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή του στο ΣΕΦ, πόνεσε, δάκρυσε, γέλασε, πανηγύρισε, λάτρεψε και λατρεύτηκε. Ήταν πολύ ωραία η βραδιά.

Με τον σολίστ του μπουζουκιού, Μιχάλη Παούρη, να παίζει την Φραγκοσυριανή του Μάρκου Βαμβακάρη, γιατί εκτός των άλλων, ο τιμώμενος αθλητής στη χθεσινή βραδιά, είναι υπερήφανος για τον τόπο του.

Με τους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ, τους αδερφούς Αγγελόπουλους, δυο προπονητές του (Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος) και τρεις εμβληματικούς αρχηγούς, πρώην συμπαίκτες και συνοδοιπόρους (Παπανικολάου, Σπανούλης, Τόμιτς). Όλοι είχαν να θυμηθούν κάτι να μιλήσουν για τον χαρακτήρα του "Πρι" που μετά βίας προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του. Όταν στο τέλος μαζί με τη μητέρα του, τη σύζυγο και τη κόρη του, πάτησαν το κουμπί για να εμφανιστεί στην οροφή η φανέλα με το νο 15 (νούμερο που διάλεξε τυχαία το 2011, αλλά έμεινε ανεξίτηλο πλέον στην πλάτη του) δεν άντεξε άλλο. Λύγισε. Όπως όλοι, άλλωστε, στις εξέδρες...

Δεν πούλησε οπαδιλίκι, ήταν Ολυμπιακός

Ο δια στόματος Γιαννάκη, "ιπτάμενος και τζέντλεμαν" του Ολυμπιακού πήρε τις τιμές που άξιζε. Σε ένα γεμάτο Ειρήνης και Φιλίας, με την οικογένεια του (την πραγματική αλλά και την ευρύτερη του συλλόγου που υπηρέτησε σχεδόν δυο δεκαετίες) με τους φίλους και τον κόσμο, που δεν σταμάτησε να φωνάζει "Γιώργο ψυχάρα Ολυμπιακάρα", ένα σύνθημα της εξέδρας κομμένο και ραμμένο στα δικά του μέτρα, όπως το ωραίο μπλε κουστούμι που φορούσε ... πριν ντυθεί με την επετειακή εμφάνιση προς τιμήν του.

"Νιώθω ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης σε όλο τον κόσμο, λόγω της αγάπης που εισέπραξα από σας" είπε στον κόσμο του Ολυμπιακού, ο Πρίντεζης. Πάντα επικοινωνούσε μαζί τους με ξεχωριστό τρόπο, χωρίς υπερβολές και οπαδιλίκι. Δεν χρειαζόταν, άλλωστε. Έχοντας μεγαλώσει με τις αφίσες και τα κασκόλ των "ερυθρολεύκων" στο δωμάτιο του, ο Γιώργος ήξερε πρώτα απ' όλα τι σημαίνει να είσαι Ολυμπιακός.

Ίσως για αυτό τον σεβάστηκαν και του έβγαλαν το καπέλο και οι αντίπαλοι. Ο Πρίντεζης δεν πούλησε ποτέ ολυμπιακοφροσύνη, γιατί την είχε έμφυτη. Προτιμούσε, άλλωστε, ο ίδιος να υπερασπίζεται την ομάδα του, με τα πόδια που χόρευσαν στο παρκέ και τα χέρια που έβαζαν την μπάλα στο καλάθι.

Άφηνε, κατά μέρος τα (μεγάλα) λόγια και προτιμούσε, δουλεύοντας πάνω στο παρκέ να γίνεται καλύτερος, όπως έκανε το καλοκαίρι του 2011 όταν είχε πάρει και το ελεύθερο από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς που τόσο πολύ εκτιμούσε το ταλέντο του, να κάνει ... ό,τι θέλει μέσα στο γήπεδο. Δεν θυμόμαστε ποτέ τον Πρίντεζη να παρεκτρέπεται, αν και όταν χρειάστηκε, για να υπερασπιστεί τον συμπαίκτη του (Μπέγκιτς) έπαιξε μέχρι και γροθιές με τον Ποπς Μενσά Μπονσού, σε ένα ματς κόντρα στη Γαλατασαράι.

Πάνω απ' όλα μπασκετμπολίστας

Αλλά το φινάλε της εκδήλωσης αποκάλυψε αυτό που όλοι είδαμε στη διάρκεια της διαδρομής αυτού του έξοχου αθλητή στα γήπεδα. Ο Γιώργος ήταν πάνω απ΄όλα ένας σπουδαίος μπασκετμπολίστας. Από τους κορυφαίους που έβγαλε το σπορ στην Ελλάδα. Με διαρκή βελτίωση του ταλέντου και σπουδαίες βραδιές, ειδικά σε μεγάλα ματς. Ήταν ένα αγωνιστικό του χαρακτηριστικό αυτό. Στα σπουδαία παιχνίδια, έδινε πάντα τον καλύτερο εαυτό του.

Ο ίδιος απέφευγε τις πολλές αναλύσεις δεν θα μιλούσε για ώρες για το ματς που πέρασε ή εκείνο που θα ερχόταν, έφταναν όμως δυο τρία βλέμματα με τον Σπανούλη και τους άλλους συμπαίκτες του για να γίνει η δουλειά πάνω στο παρκέ.

Όπως την έκανε και στο τελευταίο ματς της αθλητικής του ζωής. Στο χαμηλό ποστ, να ... χορεύει τον αντίπαλο του και με ένα πεταχτάρι να δίνει τη νίκη στον Ολυμπιακό...