" Το καλοκαίρι του 2002 δεν υπήρχε άλλη λύση από το να πιω το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους και να κοιτάξω μόνο μπροστά. Η απογοήτευση ήταν απερίγραπτη. Όλα τα όνειρά μου γκρεμίστηκαν με τον πιο επώδυνο τρόπο. Όμως, όταν πίσω σου είναι ο γκρεμός, η μόνη λύση είναι να επιχειρήσεις να διασχίσεις το ρέμα". Οι συγκεκριμένες δηλώσεις ανήκουν στον Θοδωρή Παπαλουκά και τις έκανε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία πριν από δύο χρόνια. Όταν τα είχε πάρει όλα. Σε ομαδικό (με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) και προσωπικό επίπεδο.

Πρωταθλητής Ευρώπης με τους Ρώσους, κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης για εκείνη τη χρονιά (2006) MVP της Ευρωλίγκα, απόλυτος άρχοντας της Κόκκινης Πλατείας, βασικότατο στέλεχος της -τότε- πρωταθλήτριας Ευρώπης Εθνικής Ελλάδας και μερικούς μήνες πριν το ασημένιο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Αν όλα αυτά λέγονται "ρέμα", τότε ο "Τεό" ξέρει πολύ καλά να παλεύει με τα κύματα. Και να βγαίνει νικητής. Τα έξι χρόνια που πέρασε στη Μόσχα ήταν απολύτως επιτυχημένα, αλλά και πάρα πολύ δύσκολα. Ειδικά τον πρώτο καιρό. Όταν έπρεπε να αποδείξει κυρίως στον εαυτό του, ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει. Για την ακρίβεια, τίποτα δεν είχε αρχίσει καν...

"Ήταν επιλογή μου να επιστρέψω"


Η επιστροφή του στον Ολυμπιακό επιβεβαιώνει αυτό που λένε ότι η ζωή κάνει κύκλους και μερικές φορές, όχι πάντα, τους ολοκληρώνει όπως πρέπει. Σαν από... υποχρέωση, σαν δώρο σε κάποιον που δεν λύγισε στα δύσκολα και κατάφερε να βγει κερδισμένος, όταν πολλοί τον θεωρούσαν χαμένο. Και αφού μιλάμε για κύκλους, βρίσκει αφορμή να διακόψει και να πει στο SPORT 24: " Ένιωσα ότι ο κύκλος μου στην ΤΣΣΚΑ τελείωσε και πως δεν είχα κάτι περισσότερο να δώσω". Και γύρισε στον Ολυμπιακό, "σπίτι του" θα πουν πολλοί. Γιατί; " Η επιλογή να επιστρέψω, ήταν καθαρά δική μου και στη συνέχεια μέτρησε τόσο η συμπεριφορά των αδελφών Αγγελόπουλων, όσο και η παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο. Συν ότι νιώθω, πως η κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ έχει αλλάξει".

Αυτό το τελευταίο σηκώνει πολλή συζήτηση και όχι μόνο με τον Παπαλουκά, αλλά με όλα τα παιδιά της Εθνικής ομάδας που βρίσκονται στο Καρπενήσι για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας ενόψει του Προολυμπιακού τουρνουά και λένε ο ένας στον άλλο για την άμεση ανάγκη για λύση στο πρόβλημα της βίας στα ελληνικά γήπεδα: " Το ότι πρέπει να αλλάξουμε τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ, δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά όλοι μας. Είναι στο χέρι μας και θέλουμε να κάνουμε κάτι άμεσα".

"Τα μεγάλα λόγια δεν αρκούν"


Για την επιστροφή του στον Ολυμπιακό μέτρησαν οι ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές που ανέπτυξε με τους ανθρώπους της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, οι οποίοι τον αντιμέτωπιζαν και τον αντιμετωπίζουν σαν παιδί τους, σαν φίλο τους. Και αποδέχθηκαν την επιθυμία του για επιστροφή στην πατρίδα, κοντά στην οικογένειά του και στους φίλους του. " Η σχέση μου με την ΤΣΣΚΑ είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση και αποδείχθηκε στην πράξη. Κατάλαβαν, ότι ο κύκλος μου έκλεισε και χωρίσαμε σαν πραγματικοί φίλοι. Ήμουν εκεί από την αρχή της δημιουργίας αυτής της πραγματικά μεγάλης ομάδας, πέρασαμε τα άσχημα και τα καλά μαζί".

Τα... καλά θέλει να τα ζήσει τώρα με τον Ολυμπιακό. Τα καλύτερα για την ακρίβεια. Αλλά δεν λέει μεγάλα λόγια. " Αυτό είναι το πιο εύκολο. Να βγω να πω μεγάλα λόγια, χωρίς ακόμη να έχω και έχουμε δείξει έργα. Από τότε που έφυγα, έχω αλλάξει ως άνθρωπος μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια. Είμαι πιο έμπειρος και θέλω να προσπαθήσω να μεταδώσω αυτή την εμπειρία στους συμπαίκτες μου και την ομάδα. Για να τη βοηθήσω να επιστρέψει στην κορυφή. Θα δουλέψω για το καλό της ομάδας και θα δώσω όλο μου τον εαυτό".

"Θέλω να σκέφτομαι μόνο το μπάσκετ"

Τα δύο προηγούμενα χρόνια ο Θοδωρής Παπαλουκάς πήγε στο ΣΕΦ ως αντίπαλος και γνώρισε την αποθέωση. Δεν είδε πουθενά... χαρτονομίσματα με το πρόσωπό του, όπως παλιά. Χειροκροτήθηκε από όλο τον κόσμο του Ολυμπιακού. Ένιωσε να του λείπει η ερυθρόλευκη ατμόσφαιρα; " Το σημαντικό είναι να γνωρίζουν τέτοια υποδοχή και άλλοι παίκτες. Είναι κάτι πολύ όμορφο και αυτό είναι που θα μου λείψει από τη Ρωσία. Πηγαίναμε σε γήπεδα μακριά από τη Μόσχα και μας χειροκροτούσαν. Εδώ, δεν θέλω να σκέφτομαι πώς θα πάω και πώς θα φύγω από το γήπεδο, αλλά μόνο πώς θα παίξω. Όλοι οι παίκτες, όλων των ομάδων, αυτό θέλουμε".

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να επαναπατριστεί ο "Τεό" και να πιάσει και πάλι λιμάνι. Στο άκουσμά του ονόματός τους, ο Παπαλουκάς λέει πως " δεν τους ξέρω ακόμη καλά, για να πω κάτι συγκεκριμένο, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντική η παρουσία τους στην ομάδα του Ολυμπιακού και μου θυμίζουν τους ανθρώπους της ΤΣΣΚΑ, όταν κι εκείνοι ξεκίνησαν τη δημιουργία μιας πολύ δυνατής ομάδας για τα δεδομένα της Ευρώπης".

Η Εθνική ομάδα, το PAPALOUKAMP...

Τις προηγούμενες ημέρες, ο Θοδωρής ξεκουράστηκε, γέμισε τις μπαταρίες του και τώρα είναι στο Καρπενήσι με την Εθνική ομάδα, η οποία θα διεκδικήσει την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Θα δούμε μια διαφορετική Εθνική; " Η φιλοσοφία μας δεν αλλάζει, αν και όπως όλοι ξέρουμε θα υπάρξουν αλλαγές σε πρόσωπα. Όμως, εμείς είμαστε έτοιμοι να τα δώσουμε για μια ακόμη φορά όλα. Υπάρχει άγχος, αλλά είναι λογικό. Νομίζει κανείς, ότι πας χαλαρός σε μια διοργάνωση που δίνει πρόκριση σε Ολυμπιακούς; Όμως, το άγχος είναι θετικό, όχι αρνητικό. Και μας βοηθάει".

Κάτι τέτοιες συμβουλές, δίνει και στα εκατοντάδες πιτσιρίκια που μαζεύονται κάθε καλοκαίρι στο PAPALOUKAMP για να μάθουν τα μυστικά του μπάσκετ από τον Παπαλουκά και τους επίτιμους καλεσμένους του. Είναι μια από τις σοβαρότερες προσπάθειες σε αυτόν τον τομέα. " Ναι, αλλά δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν δεκάδες καμπ σε όλη την Ελλάδα, όπου γίνεται εξαιρετική δουλειά, αλλά δεν έχουν μεγάλη προβολή. Το PAPALOUKAMP, πάντως, είναι μια πρώτη κίνηση. Στο μυαλό μου το έχω πολύ πιο μεγάλο ακόμη και σε διάρκεια, πιο εξελιγμένο και με ακόμη καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά που θα το εμπιστευτούν". Και τι τους λέει συνήθως; "Να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τένις, δεν έχει σημασία. Απλά πρέπει να αγαπούν αυτό που κάνουν, για να μην το σταματήσουν με την πρώτη δυσκολία".

... και ο Πειρατής που βγήκε επιτέλους σε λιμάνι


Ο Θοδωρής Παπαλουκάς πάντως, δεν σταμάτησε στην πρώτη δυσκολία. Αντίθετα, πείσμωσε με τον εαυτό του και του έδωσε απαντήσεις. Επί έξι χρόνια, του απαντούσε σε κάθε αγώνα, σε κάθε τελικό, σε κάθε ασίστ που μοίραζε. Όλα αυτά τα ξέρει καλύτερα από τον καθένα ο Πειρατής, ο σκύλος του, ο φίλος του. Που ήταν δίπλα του στα χιόνια. Άραγε, αν μπορούσε να μιλήσει, τι θα έλεγε; Τι θα αποκάλυπτε; Ο Θοδωρής αργεί να απαντήσει. " Μήπως να τον ρωτήσεις;" λέει και γελάει. Δύσκολο. " Δεν ξέρω τι θα έλεγε. Τόσα χρόνια έχει ακούσει τόσα πολλά". Δυστυχώς για εμάς τους δημοσιογράφους, ο Πειρατής δεν μιλάει. Αλλά σίγουρα καταλαβαίνει. Ότι ο "Τεό" γύρισε σπίτι του...

Παπαλουκάς...



Και πάλι