Ο Τορνίκε Σενγκέλια στο SPORT24: "Ο Ιτούδης και ο Ζούρος έχουν όλο το πακέτο"

Για να πω την αμαρτία μου, του Τόκο Σενγκέλια του είχα μιλήσει κάμποσες φορές όλα αυτά τα χρόνια που σουλατσάρει στα γήπεδα, αλλά συνέντευξη-συνέντευξη δεν του είχα κάνει ποτέ...

Με την υπερβολή που με διακρίνει, όταν τελέψαμε αυτό το κουβεντολόι πριν από είκοσι ημέρες στη Λευκωσία, κόντεψα να βάλω τα κλάματα!

Ο λόγος; Αναλογιζόμουν τι κελεπούρι έχασα τόσα χρόνια!

Βεβαίως πήγα στο ραντεβού μας διαβασμένος, αλλά και συστημένος: με τις καλές συστάσεις και συνάμα με τα σκονάκια που μου έδωσαν ο Ηλίας Ζούρος και ο Γιώργος Λιμνιάτης οι οποίοι τον... τρώνε στη μάπα όποτε μπορεί να φορά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας της Γεωργίας.

Άργησε μερικά λεπτά να μου... κάτσει, διότι είχε μια (πολύ ενδιαφέρουσα (απ’ ό,τι την έκοψα από το ύφος αμφοτέρων) με τον υπεύθυνο διαιτησίας της Ευρωλίγκας, τον Ρίτσαρντ Στόουκς και με το που την ολοκλήρωσαν να ‘τος ο πρόεδρος!

Αμ αυτό πάλι; Προτού αριβάρει στη Λευκωσία με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας για να παίξουν στο Τουρνουά στη μνήμη του Νεόφυτου Χανδριώτη, ο Τόρνικε Σενγκέλια είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ένωσης παικτών της Ευρωλίγκας κι αυτό το φρέσκο αξίωμα του μου έδωσε τροφή για το πρώτο πιάτο της συνέντευξης...

Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουντή

-Αναρωτιέμαι μπας και πλέον πρέπει να σου μιλώ στον πληθυντικό και να σε προσφωνώ κύριο πρόεδρο!

(γέλια) «Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά σίγουρα νιώθω και την τιμή και την ευθύνη αυτής της θέσης. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει κάμποσα πράγματα για να βελτιωθούν οι συνθήκες, αλλά υπάρχουν πολλά περιθώρια ακόμη. Ο στόχος μας είναι να αφήσουμε μια κληρονομιά για τις επόμενες γενιές...»

Δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο

-Ποια είναι η βασική προτεραιότητα του συνδικαλιστικού οργάνου;

«Να ανεβάσουμε τα standards της διοργάνωσης απ’ όλες τις πλευρές. Οι ομάδες πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είμαστε αντίπαλοι σε κάποιον πόλεμο, αλλά ότι όλοι μας έχουμε τον ίδιο στόχο. Η ELPA δεν έχει κηρύξει αντάρτικο, τουναντίον θέλουμε να κτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους παίκτες, στους συλλόγους, στη διοίκηση της διοργάνωσης, στους διαιτητές, στους δημοσιογράφους, στους φιλάθλους και σε όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση».

-Τι περιμένεις από την καινούργια σεζόν;

«Να έχουμε την υγειά μας και την ασφάλεια μας στα γήπεδα και να μπορούμε να παίζουμε μπάσκετ. Ακούγεται πολύ κοινότοπο, αλλά νομίζω ότι η πανδημία και όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο κάνουν ακόμη και τα στοιχειώδη να μοιάζουν με πολυτέλεια. Αυτό περιμένω, θέλω και εύχομαι: μια κανονική μπασκετική σεζόν και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε».

-Πώς πέρασες την πρώτη χρονιά σου στη Μόσχα;

«Με αρκετές διακυμάνσεις, αυτό είναι σίγουρο Η κατάσταση ήταν δυσκολότερη απ’ ό,τι την περίμενα , διότι προερχόμουν από μια εξαετία στη Βιτόρια. Επρεπε να προσαρμοστώ σε ένα καινούργιο περιβάλλον, σε μια εντελώς διαφορετική ζωή και ζορίστηκα αρκετά».

Κανείς δεν μπορεί να με μετρήσει

-Σου την έπεσαν κιόλας οι συμπατριώτες σου, κατηγορώντας σε για προδοσία!

«Αυτή η συμπεριφορά ήταν εντελώς άδικη. Εκανα μια συγκεκριμένη επαγγελματική επιλογή και δεν είμαι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος Γεωργιανός αθλητής που αγωνίζεται σε μια ρωσική ομάδα. Υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο τους πείραξε τόσο πολύ η απόφαση μου. Ένα έχω να πω γι αυτό το θέμα: κανείς δεν μπορεί να μετρήσει ούτε την αγάπη μου για τη Γεωργία, ούτε την εθνική υπερηφάνεια μου».

Άλλος ρόλος, όχι άλλος παίκτης

-Ηταν άλλος παίκτης ο Σενγκέλια της Μπασκόνια και είναι άλλος ο Σενγκέλια της ΤΣΣΚΑ;

«Ας πούμε ότι είναι άλλος ο ρόλος, όχι άλλος ο παίκτης. Όλα τα προηγούμενα χρόνια στην Μπασκόνια ήμουν κάτι σαν το αφεντικό, ο go-to guy της ομάδας. Έπαιρνα την μπάλα σε κάθε κατοχή, ανακατευόμουν 100% στο παιχνίδι της ομάδας και εάν δεν έπαιζα καλά, θα είχαμε ζητήματα. Στην ΤΣΣΚΑ το επίπεδο είναι υψηλότερο, ατομικά και ομαδικά, η μπάλα μοιράζεται περισσότερο και υπάρχουν αρκετοί παίκτες με μεγάλη ποιότητα και πρωταγωνιστική ικανότητα. Ήξερα ότι θα είχα διαφορετικό ρόλο και πήγα συνειδητοποιημένος στη Μόσχα, άλλωστε ο κόουτς Ιτούδης και οι συμπαίκτες μου με εμπιστεύονται και ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή θα είμαι εκεί για να κάνω αυτό που χρειάζεται...»

-Καλά τα λες, διότι σαν να μην έφταναν οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, προστέθηκαν εφέτος ο Σβεντ και ο Γκριγκόνις...

«Πριν από λίγες μέρες ο Αντρέι Βατούτιν μου έλεγε ότι οι μεγάλες ομάδες πρέπει να έχουν μεγάλους προπονητές και πολλούς μεγάλους παίκτες. Ολοι έχουμε τον ίδιο στόχο και απλώς πρέπει να βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα και να ταιριάζουμε στην κουλτούρα της ομάδας».

Το μπάσκετ του Ιτούδη και του Ζούρου

-Πώς θα περιέγραφες τον Δημήτρη Ιτούδη;

«Πολύ μπάσκετ! Εχει πολύ μεγάλη αντίληψη του παιχνιδιού, δίνει μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες, είναι πάντοτε προετοιμασμένος και δεν αφήνει τίποτε μακριά από την προσοχή του. Μου αρέσει επίσης διότι είναι πολύ ευέλικτος και καθόλου κολλημένος με κάποια πράγματα. Εάν δει ό,τι δεν φέρνει αποτέλεσμα το αρχικό πλάνο, θα το αλλάξει αμέσως. Για να κουμαντάρεις μια τόσο μεγάλη ομάδα πρέπει να είσαι απαιτητικός και με τους παίκτες και με τον εαυτό σου κι αυτό ακριβώς κάνει ο Ιτούδης»

-Θα του τα μεταφέρω όλα αυτά τα κομπλιμέντα και δεν θα βγαίνεις από την πρώτη πεντάδα ούτε για να πάρεις μια ανάσα! Ο Ζούρος;

«Προπονητής πολύ υψηλού επιπέδου επίσης. Εχει όλο το μπάσκετ στο μυαλό του και πραγματικά πολλές φορές με εντυπωσιάζει με τις γνώσεις και με την προετοιμασία σου για τους αγώνες. Εχει κάνει εκπληκτική δουλειά και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι στον πάγκο μιας εθνικής ομάδας, πόσο μάλλον μιας ξένης χώρας και χωρίς να έχεις πάντοτε στη διάθεση σου τους καλύτερους παίκτες».

-Εχετε κιόλας έναν όμιλο της τελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ, το 2022...

«Αυτή είναι μια τεράστια πρόκληση για όλους μας. Μακάρι να είμαστε πλήρεις και να μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι σημαντικό».

-Τι πουλάει ο Σενγκέλια στο μπάσκετ; Εάν έβαζες μια ετικέτα κάτω από τη φάτσα σου, τι θα έγραφες;

«Ηγεσία, μαχητικό πνεύμα, πάθος. Τίποτε δεν μου χαρίστηκε και έχω δουλέψει πολύ για να φτάσω εδώ όπου βρίσκομαι τώρα».

Από την κηδεία στην προπόνηση

-Ο Γιώργος Λιμνιάτης μου μαρτύρησε ότι πριν από λίγο καιρό έκανες ταξίδι έξι ωρών με το αυτοκίνητο για να παρευρεθείς στην κηδεία του πατέρα του Γκόγκα Μπιτάτζε και ενώ ο Ζούρος σου έδωσε ρεπό, εσύ επέμενες να κάνεις προπόνηση και μάλιστα τους τσάκισες όλους!

«Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου και το συγκεκριμένο περιστατικό ταιριάζει σε ό,τι σου είπα νωρίτερα: όταν θέλεις να είσαι ο ηγέτης μιας ομάδας, πρέπει να δίνεις το παράδειγμα στους υπόλοιπους παίκτες. Ναι, ο κόουτς μου είπε να πάω στο σπίτι μου και να ξεκουραστώ, αλλά αφενός ένιωθα ότι είχα χρέος να κάνω προπόνηση μαζί με την υπόλοιπη ομάδα και αφετέρου δεν πρόκειται για αγγαρεία, ούτε για καταναγκαστικά έργα. Γουστάρω το μπάσκετ, είναι η ζωή μου».

-Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο σε έναν αγώνα, σε αυτή τη φάση της καριέρας σου;

«Καλή ερώτηση! Το έχω φιλοσοφήσει πια... Δεν αρνούμαι να σκοράρω, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά αισθάνομαι ότι πρέπει να εστιάζω περισσότερο στην άμυνα και στα ριμπάουντ, που μπορώ να τα ελέγξω απολύτως. Το να μπει ή να μην μπει ένα σουτ είναι θέμα ημέρας, αλλά η άμυνα και τα ριμπάουντ εξαρτώνται από εσένα».

Το χρυσόμαλλο δέρας και τα κεράσματα υπό όρους στη Ζάκυνθο

-Πλάκα πλάκα η Ελλάδα είναι ένα μέρος του πεπρωμένου σου. Στην ΤΣΣΚΑ ο Ιτούδης, στην Εθνική ο Ζούρος και πάει λέγοντας...

«Λάθος πόρτα κτύπησες, φίλε! Ακόμη κι αν δεν τύχαινε να βρίσκομαι στη δούλεψη Ελλήνων προπονητών, θα είχα μεγάλη συμπάθεια και αγάπη στη χώρα σας. Έχουμε πολλά κοινά σημεία και μας συνδέει η αρχαία ιστορία από την Κολχίδα και το χρυσόμαλλο δέρας, οπότε νιώθω σαν να είμαστε συγγενείς»!

-Απορώ πώς και δεν έτυχε αυτά τα χρόνια να έρθεις στα μέρη μας και να παίξεις στον Παναθηναϊκό ή στον Ολυμπιακό;

(γέλια) «Θα είχα τρελαθεί περισσότερο! Κάθε φορά που έρχομαι να παίξω στην Αθήνα, παθαίνω πλάκα με την ατμόσφαιρα και την τρέλα των φιλάθλων. Μιας και με ρώτησες, έπαιξε κάποτε ένα σενάριο με τον Παναθηναϊκό, αλλά τίποτε ουσιαστικό και προχωρημένο...»

-Εχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα για διακοπές;

-Ναι αμέ, πριν από τρία χρόνια στη Ζάκυνθο και πέρασα φανταστικά. Να το γράψεις όπως ακριβώς το λέω: φανταστικά. Μου αρέσουν τα πράσινα νησιά και την... καταβρήκα τριγυρίζοντας στα χωριά. Ωραίες παραλίες, ωραίο φαγητό, ωραίοι άνθρωποι μάλιστα μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι με αναγνώριζαν όπου κι αν πήγαινα. Δεν έλεγαν “α, είσαι ψηλός, άρα θα παίζεις μπάσκετ", αλλά με ήξεραν με το όνομα μου». Ξέρεις τι άλλο μου έκανε εντύπωση; Η φιλοξενία και η γενναιοδωρία του κόσμου. Μας κέρναγαν καφέδες, αναψυκτικά, φαγητά, ποτά, τα πάντα, αλλά υπό έναν όρο»...

-Τι όρο έβαζαν;

«Οι Παναθηναϊκοί να μην πάω ποτέ στον Ολυμπιακό και οι Ολυμπιακοί να μην πάω ποτέ στον Παναθηναϊκό»!

Η έκπληξη μου με τον Σπανούλη

-Μιας και το ΄φερε η κουβέντα, σε εξέπληξε η αποχώρηση του Σπανούλη;

«Να σου την αλήθεια; Δεν εξεπλάγην που αποσύρθηκε, αλλά εκπλησσόμουν πώς κατάφερνε να παίζει σε αυτή την ηλικία σε τόσο υψηλό επίπεδο! Ανέκαθεν τον θαύμαζα για το ταλέντο, την πνευματική δύναμη, το πώς προσηλωνόταν στο στόχο του και την αφοσίωση του στο παιχνίδι. Νομίζω ότι αυτά τα χαρίσματα πιστοποιούν τη μεγαλοσύνη του και την κληρονομιά που αφήνει στο μπάσκετ».

Τριαντάρης πια, αναγνωρισμένος ως ένας από τους καλύτερους πάουερ φόργουορντ της Ευρώπης και πατέρας τριών αγοριών, ο Τόκο είναι ανοιχτό βιβλίο και έτοιμος για εξομολογήσεις...

-Πώς έμπλεξες με το μπάσκετ;

« Αυτό με διάλεξε, δεν το διάλεξα εγώ. Μεγάλωσα μέσα σε ένα μπασκετικό σπίτι, αφού ο πατέρας μου, ο Κάχα Σενγκέλια ήταν ένας από τους καλούς παίκτες της εποχής του. Έπαιξε στη Ντιναμό Μόσχας, στην Εθνική ομάδα, στην Πολωνία, στην Ουγγαρία και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, μου μετέδωσε το μικρόβιο...

Το Νο 23 του Σενγκέλια

-Φοράς το Νο 23. Να μαντέψω τον λόγο;

«Δεν είμαι μόνο ο Μάικλ Τζόρνταν, αλλά και ο ΛεΜπρόν Τζέιμς. Επίσης το Νο 23 είναι το ανάποδο του Νο 32 που φορούσε ο Μάτζικ Τζόνσον. Δεν είναι θέμα ματαιοδοξίας, αλλά θα ‘ήθελα κάποια στιγμή να μου πει ένας νεαρός παίκτης ότι διάλεξε το Νο 23 του Σενγκέλια»!

-Μετά από επτά χρόνια, κρίνοντας με ψυχραιμία πια, τι πιστεύεις ότι αποκόμισες από τις δυο σεζόν στο ΝΒΑ;

«Ήταν μια πολύ διδακτική εμπειρία. Για την ακρίβεια, μια σκληρή εμπειρία. Ξαφνικά σε ηλικία 21 ετών βρέθηκα σε έναν λαμπερό κόσμο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, με συμπαίκτες και αντιπάλους που τους έβλεπα στην τηλεόραση και στο YouTube! Ήταν κάτι απίστευτο, πολύ ξεχωριστό, αλλά τα προβλήματα αρχίζουν όταν δεν παίζεις και είσαι απλός θεατής! Εχουν δίκιο όσοι λένε ότι πρέπει να βρεθείς στην κατάλληλη ομάδα, την κατάλληλη στιγμή και να παλεύεις ακόμη και για ένα δευτερόλεπτο στο παρκέ. Τότε ήμουν νεαρός και όχι μόνο δεν το καταλάβαινα, αλλά πίστευα ότι με υποτιμούσαν και με αδικούσαν».

-Σε σόκαρε το ΝΒΑ;

«Όχι, κάθε άλλο. Οι παίκτες του ΝΒΑ είναι θνητοί όπως εμείς. Κανονικοί άνθρωποι, όχι εξωγήινοι. Στενοχωριόμουν που έπαιζα ελάχιστα, αλλά τουλάχιστον χόρταινα από θέαμα»!

Από τον Γκαρνέτ στον Πρίντεζη

-Ποιος παίκτης σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;

«Ο Κέβιν Γκαρνέτ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήμουν τυχερός που τον συνάντησα στους Νετς στη δεύτερη σεζόν μου και έμαθα πολλά δίπλα του. Ξέρεις τι τον έκανε πολύ ξεχωριστό; Σε έναν κόσμο, στον οποίο ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και ακολουθεί τη δική του ρουτίνα, ήρθε ο Γκαρνέτ και προσπάθησε να μας ομαδοποιήσει: να δούμε βίντεο όλοι μαζί, να φάμε όλοι μαζί, να κάνουμε παρέα έξω από το γήπεδο, να γίνουμε μια γροθιά. Με σημάδεψε ανεξίτηλα αυτή η φιλοσοφία του, την αντέγραψα και την ακολουθώ πιστά».

-Ποιος είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει; Αυτό που σε κάνει να τρως τα λυσσακά σου και σου βγάζει τον καλύτερο εαυτό σου;

«Ακριβώς αυτός: ο εαυτός μου! Εάν νικήσεις τον εαυτό σου, μπορείς να τα βάλεις με οποιονδήποτε. Κάθε παίκτης πρέπει να βλέπει το είδωλο του και να προσπαθεί να παρουσιάσει την καλύτερη εκδοχή του...»

-Εκτός από τον εαυτό σου; Κανονικό αντίπαλο εννοώ...

«Ε, σίγουρα ο Πρίντεζης που είναι ένα από τα καλύτερα τεσσάρια στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια. Παίζουμε στην ίδια θέση, σκοτωνόμαστε σε κάθε φάση και χτίσαμε μια αμοιβαία εκτίμηση και μια δυνατή φιλία. Μοιάζουμε σε κάμποσα σημεία, κυρίως στο πώς προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις. Εχω και ένα απωθημένο σε αυτή την υπόθεση, να σου το πω;»

-Ρίξ’ το!

-«Δεν έτυχε να παίξω ποτέ εναντίον του Λουίς Σκόλα με τον οποίο μας ενώνει κιόλας η Μπασκόνια και το φέρω βαρέως»!