Το Draft του 1984 χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, διαθέτοντας μπόλικο ταλέντο. Στο νούμερο "1" είχε επιλεγεί ο Χακίμ Ολάζουον (Ρόκετς), στο "3" ο Μάικλ Τζόρνταν (Μπουλς), ενώ στο "5" οι Σίξερς διάλεξαν τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ.

Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ είναι ένας από τους κορυφαίος πάουερ-φόργουορντ όλων των εποχών στην ιστορία του ΝΒΑ. Ξεκίνησε την καριέρα του από τους Φιλαδέρφια Σίξερς (1984-1992) και ακολούθως πήγε στους Φίνιξ Σανς, οδηγώντας τους έως και τους τελικούς του 1993, παίρνοντας και το βραβείο του MVP της σεζόν. Ήταν μέλος και πρωταγωνιστής της πρώτης Dream Team του 1992, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στην Βαρκελώνη και ολοκλήρωσε την καριέρα του στους Χιούστον Ρόκετς.

Ο Αμερικανός παλαίμαχος μπασκετμπολίστας, ο οποίος φημίζεται για τις ατάκες του και το χιούμορ του, σε συνέντευξη του, εξήγησε τον λόγο που δεν ήθελε να επιλεγεί στο Draft του 1984 από τους Σίξερς, αν και η Φιλαδέρφια ήταν από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος, έχοντας κατακτήσει και τον τίτλο το 1983, διαθέτοντας στο ρόστερ της παίκτες όπως ο Τζούλιους Έρβινγκ και ο Μόουζες Μαλόουν.

Επειδή τα χρήματα που θα έπαιρνε ήταν λίγα, ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ, ο οποίος ανέκαθεν αντιμετώπιζε προβλήματα με τα κιλά του, έχοντας αδυναμία στο φαγητό, έκατσε και πήρε 14 κιλά μέσα σε 2 μέρες (!) ώστε οι Σίξερς να απογοητευθούν και να μην τον επιλέξουν. Τελικά, όμως, τον διάλεξαν, αν και του είχαν ζητήσει νωρίτερα να χάσει 10 κιλά.

Mπάρκλεϊ: "Δεν άφησα το Κολέγιο για 75.000 δολάρια, οπότε το έριξα στο φαγητό"

Η αφήγηση του Τσαρλς Μπάρκλεϊ: "Λίγο πριν γίνω επιλογή στο draft, ήμουν 135 κιλά, αλλά ακολούθως έχασα κιλά (επειδή του το ζήτησαν οι Σίξερς) και έπεσα στα 122. Μίλησα με τον ατζέντη μου, μου είπε για το ενδιαφέρον από τους Σίξερς, ακολούθως έχασα κιλά και πλέον εξέταζα σοβαρά αυτή την προοπτική. Όμως, όταν μίλησα με τον μάνατζερ μου και τους ανθρώπους της ομάδας, μου τόνισαν πως αν πάω εκεί θα πάρω το μίνιμουμ συμβόλαιο, επειδή οι Σίξερς δεν είχαν περιθώριο να πάρω πολλά λεφτά. Συγκεκριμένα, τα λεφτά που θα έπαιρνα ήταν 75.000 δολάρια. Όταν το άκουσα αυτό δεν μου άρεσε και είπα πως εγώ δεν θα αφήσω το Κολέγιο για το ΝΒΑ για να παίρνω μόλις 75.000 δολάρια τον χρόνο.

Αφού μίλησα με τους ανθρώπους της ομάδας στην Φιλαδέρφια στην συνέχεια πήγα στην Νέα Υόρκη για το Draft. Επειδή δεν ήμουν θετικός να πάω στους Σίξερς, είπα στον ατζέντη μου πως πρέπει κάτι να κάνουμε ώστε να μην με επιλέξουν. Είχα ελάχιστες μέρες μπροστά μου πριν το Draft. Ξέρεις τι έκανα; Έκατσα και έτρωγα συνεχώς και ασταμάτητα ώστε να πάρω κιλά για να μην με θέλουν. Είχα δύο μέρες μπροστά μου πριν το Draft. Την πρώτη μέρα ξύπνησα το πρωί και έφαγα 6 πανκέικς, μπόλικο μπέικον και ήπια μιλκσέικ. Για μεσημεριανό πήγα και έφαγα στα KFC κοτόπουλο. Πρέπει να έφαγα 4 με 5, συνοδευόμενα με άφθονες τηγανητές πατάτες. Αργότερα έφαγα μία μεγάλη μοσχαρίσια μπριζόλα και πάλι με πατάτες. Τα ίδια ακριβώς έκανα και την επόμενη μέρα.

Ακολούθως, πετάξαμε από την Φιλαδέρφια για την Νέα Υόρκη, μετρήθηκα και η ζυγαριά με έβγαλε πως ήμουν 136 κιλά! Όταν με είδαν οι δικοί μου άνθρωποι και της ομάδας, μου είπαν είσαι ένας χοντρός τεμπέλης και με καταράστηκαν. "Απλά φύγε από εδώ", μου έλεγαν. Τελικά όμως, οι Σίξερς με επέλεξαν. Αν δείτε προσεκτικά την κασέτα με το Draft του 1984, όταν και οι Σίξερς με επέλεξαν στο νούμερο "5", έχω ένα ύφος που λέω στον εαυτό μου "πλάκα μου κάνετε...". Δεν ήμουν χαρούμενος και δεν χαμογελούσα. Αναρωτιόμουν, πως είναι δυνατόν να αφήνω το Κολέγιο μόνο και μόνο για 75.000 δολάρια. Θυμάμαι μίλαγα με τον ατζέντη μου και δεν μπορούσαν να πιστέψω αυτό που έγινε.

Όμως, για να πούμε την αλήθεια, αφού έγινα Draft από τους Σίξερς, ακολούθως η ομάδα έκανε trade δύο παίκτες, ελευθέρωσε χρήματα και το πρώτο μου συμβόλαιο στους Σίξερς ήταν 2.000.000 δολάρια για 4 χρόνια, δηλαδή 500.000 δολάρια τον χρόνο. Πήρα τελικά καλά χρήματα και ευτυχώς μου βγήκε σε καλό".

Για το γεγονός πως έτρωγε συνεχώς πίτσα στο Κολέγιο: "Ναι, είναι αλήθεια πως έτρωγα αρκετά συχνά πίτσα στα πρώτα μου χρόνια στο Κολέγιο. Και θα σου πω το γιατί. Οι προπονήσεις ήταν σκληρές, είχαμε ένα πρόγραμμα και όταν τελειώναμε αργά την προπόνηση πεινάγαμε. Οπότε, παραγγέλναμε 3 με 4 φορές την εβδομάδα πίτσα. Άσε που όταν τελειώναμε κιόλας την προπόνηση, όλο το καλό φαγητό είχε τελειώσει, οπότε δεν υπήρχε κάτι καλό να φάμε στο Κολέγιο".