Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Ακόμη κι αν δεν πιστεύεις στη μοίρα, ξέρεις ότι κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να υπηρετήσουν έναν σκοπό, το βλέπεις να συμβαίνει καθημερινά γύρω σου. Ο Βασίλης Σπανούλης γεννήθηκε για να μεγαλουργήσει στο μπάσκετ και τώρα, λίγους μήνες μετά από την αποχώρησή του από τα παρκέ, δείχνει πανέτοιμος για μια δεύτερη καριέρα.

Αυτή του προπονητή.

Δεν το παραδέχεται, ακόμη, θέλει να αφιερώσει χρόνο στην οικογένειά του, όμως μέσα από το Adidas Next Generation Tournament της EuroLeague που έγινε στο Βελιγράδι (25-27/2) ο Kill Bill πήρε τα vibes που χρειαζόταν για να πείσει ότι μπορεί να τα καταφέρει από ένα αλλο μετερίζι, διαφορετικό από αυτό που είχε συνηθίσει.

Για να είμαστε ακριβείς, δεν αισθανόταν κάποια ανάγκη να πείσει, τον εαυτό του ή τον κόσμο, ότι μπορεί να τα καταφέρει. Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, ξέρει ότι θα πετύχει, αν αυτό αποφασίσει ότι θέλει να κάνει. Στη μπασκετούπολη της Σερβίας ήθελε απλώς να δοκιμάσει, να ζήσει την εμπειρία και να εμπνεύσει παιδιά 16, 17 και 18 ετών, να δει πως είναι να βρίσκεσαι στον πάγκο, στην πλάγια γραμμή, πως είναι να ενθαρρύνεις, να κατευθύνεις, να φωνάζεις, να εξηγείς, ακόμη και να τα βάζεις με τους διαιτητές. Πως είναι να μπαίνεις στα παπούτσια των μεγάλων ανδρών με τους οποίους συνεργάστηκε από τα παιδικά του χρόνια στη Λάρισα, μέχρι τη μέρα που έβγαλε τα παπούτσια του και τα κρέμασε στα αποδυτήρια του ΣΕΦ.

Αποστολή στο Βελιγράδι: Χάρης Σταύρου

Ο coach Bill έζησε στον υπερθετικό βαθμό την πρώτη του αποστολή ως προπονητής, στενοχωρήθηκε από την ήττα στην πρεμιέρα με την Μέγκα, χάρηκε από τις νίκες στα επόμενα δύο ματς απέναντι στη σπουδαία Βιλερμπάν και τη λιθουανική Λιετκαμπέλις, ήταν ευτυχισμένος επειδή είδε χαμογελαστά πρόσωπα, πήρε μια τεχνική ποινή, εμψύχωσε, μάλωσε, έδωσε όραμα στα παιδιά που μάζεψε από τις ομάδες του Βελιγραδίου (πλην Ερυθρού Αστέρα και Παρτίζαν) και στο περιθώριο ενός τρελού πενθήμερου, έδωσε στο SPORT24 μία από τις πιο ειλικρινείς, μία από τις πιο αυθόρμητες και -για εμάς τουλάχιστον- απολαυστικές συνεντεύξεις της ζωής του. Την πρώτη του ως coach Bill.

Aκολουθήσαμε και παρακολουθήσαμε κάθε βήμα του σε αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι, είχαμε τα μάτια μας συνεχώς πάνω του, μπορεί και να τον "ενοχλήσαμε", ήξερε όμως ότι ήμασταν στο Βελιγράδι για εκείνον, για να ζήσουμε αυτό το νέο ξεκίνημά του και χάρηκε που ο μπασκετόκοσμος της Ελλάδας μάθαινε μέσα από αυτή τη γωνία τα κατορθώματά του.

Η νίκη επί της υπεραθλητικής ASVEL, που είχε δύο παίκτες οι οποίοι προπονούνται και παίρνουν χρόνο συμμετοχής στο ανδρικό τμήμα (Ουϊνσού και Ρισασέ), ήταν η στιγμή που πεισθήκαμε ότι ο Σπανούλης έγινε προπονητής. Και για να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι για το πως αισθανόμαστε μετά από αυτό το τουρνουά, ο Kill-Bill πρέπει για το καλό του ελληνικού μπάσκετ να κάνει το βήμα, γιατί αν δεν το κάνει αυτός, τότε ποιος;

Μιλήσαμε μαζί του για τον Ομπράντοβιτς και για τον Ίβκοβιτς. Για τον Μπαρτζώκα και για όσα λέγονται και γράφονται για τη σχέση τους. Για τον Ολυμπιακό και τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Για το τι είδους προπονητής θα γίνει, για το πρώτο στοιχείο που θα ψάχνει στους παίκτες του, για την Εθνική, για τον Λούκα Ντόντσιτς, για το πόσο εύκολα "σκότωσε" τον παίκτη μέσα του.

Μας αποκάλυψε και τις συμβουλές που έδωσε στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, κάτι που οι δυο τους κρατούσαν ως επτασφράγιστο μυστικό μέχρι σήμερα. Και στο τέλος, μας απάντησε για την χειρονομία που συνήθιζε να κάνει μετά από κάθε καλάθι, αναγκαζοντάς μας να τον αποκαλέσουμε Ράφα Ναδάλ. Ναι, καλά καταλάβατε... Απολαύστε τη συζήτηση, όσο την απολαύσαμε εμείς στο Βελιγράδι.

- Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκες; Γιαννάκης, Ομπράντοβιτς, Ίβκοβιτς;

"Ε σίγουρα, ναι, σίγουρα. Με όλους τους προπονητές είχα όμως καλή σχέση. Και με τον coach Σφαιρόπουλο και με τον coach Μπαρτζώκα κι ας λένε, το ένα, τ' άλλο... Μην ξεχνάμε ότι οι προπονητές και οι παίκτες δουλεύουν κάτω από πολύ μεγάλη πίεση.

Σε όλους μας αρέσει η λίγη παραπάνω ίντριγκα, μην ξεχνάμε ότι με τον Μπαρτζώκα έχουμε πάρει και μία EuroLeague μαζί, στην πρώτη του χρονιά όταν ήρθε στον Ολυμπιακό. Τον αγκαλιάσαμε όλοι, τον βοηθήσαμε, είχαμε μία πολύ καλή χρονιά.

Σίγουρα οι μέντορές μου ήταν ο εκπληκτικός Ντούντα και ο κύριος Ομπράντοβιτς

Δεν πρέπει να ασχολείσαι με το τι λέγεται, δεν γίνεται να ταιριάζεις και με όλους τους προπονητές, δεν γίνεται να έχεις τον ίδιο χαρακτήρα. Με κάποιους θα ταιριάξεις περισσότερο, με κάποιους άλλους δεν θα ταιριάξεις τόσο. Σίγουρα όμως οι μέντορές μου ήταν ο Ντούντα, που ήταν εκπληκτικός και ο κύριος Ομπράντοβιτς.

Και άλλοι όμως με βοήθησαν. Και ο coach Γιαννάκης και ο Βλάντο Μαϊστρένκο όταν ήμουν μικρός στη Λάρισα, όλοι οι προπονητές. Ο coach Σφαιρόπουλος το ίδιο, τι να πω για τα χρόνια που συνεργαστήκαμε".

- Προπονητικά, ποιο στοιχείο θα έπαιρνες από τον Ομπράντοβιτς και ποιο από τον Ίβκοβιτς;

"Από τον κύριο Ομπράντοβιτς θα έπαιρνα την προπονητική του ιδιοφυία, είναι genius στη διάρκεια του αγώνα. Δεν κολλάει ποτέ, είναι τόσο ανοιχτόμυαλος και τόσο διορατικός που βρίσκεται πάντα μία-δύο φάσεις μπροστά από εσένα. Και είναι και πολύ ευέλικτος, ελίσσεται, ό,τι πρόβλημα και να του βάλεις, θα βρει την άκρη και θα σου βάλει κι εσένα δύσκολα.

Από τον Ντούντα θα έπαιρνα την πειθαρχία του και το στήσιμο της ομάδας. Ήταν καταπληκτικός σε αυτό, έβλεπε πιο νεαρά παιδιά, ήταν φοβερός στο κομμάτι της πειθαρχίας, στο πως να βελτιώνει τους μικρούς παίκτες, στο πως να δίνει ελευθερία στους παίκτες του. Ήταν ασύλληπτος".

- Τι είναι αυτό που σε κρατάει και δεν σε αφήνει να πεις "σίγουρα θα γίνω προπονητής";

"Δεν είναι ότι με κρατάει κάτι, απλώς θέλω να ζω το τώρα. Θέλω να ζω την κάθε στιγμή..."

- Με συγχωρείς που σε διακόπτω, αλλά θέλω να το βάλω στη συζήτηση. Μου είπε ο Μίσκο Ραζνάτοβιτς ότι ήρθες με το σκεπτικό "να το δοκιμάσω, να δω αν μου αρέσει".

"Όχι, ξέρω ότι μου αρέσει. Το ξέρω αυτό. Και στο λέω, μπορώ να το κάνω πολύ καλά. Θα στο πω από τώρα. Ούτε η πίεση με ενοχλεί, ξέρω ότι σε αντίθεση με άλλους, είμαι ο άνθρωπος που μπορεί να την διαχειριστεί καλύτερα απ' όλους.

Και το έχω αποδείξει αυτό. Δεν είναι θέμα πίεσης, ξέρω ότι μπορώ να γίνω πολύ καλός προπονητής. Ποτέ δεν θα κάνω κάτι, αν ξέρω ότι δεν θα γίνω ο καλύτερος σε αυτό ή έστω ένας από τους κορυφαίους".

Το SPORT24 βρέθηκε στο Βελιγράδι, εκεί όπου η adidas,το αυθεντικό basketball brand, με το #ImpossibleIsNothing mindset, έδωσε την ευκαιρία στους νέους ταλαντούχους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες να λάμψουν μέσω του adidas Next Generation Tournament.

- Άρα αυτή είναι η απάντηση στο αν τελικά θα γίνεις προπονητής;

"Όχι, απλώς ζω τη στιγμή και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε διαδικασία να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Βρήκα την ευκαιρία να έρθω στο Adidas Next Generation της EuroLeague και είδα ότι υπάρχουν φοβερά ταλέντα! Οι ακαδημίες δουλεύουν εξαιρετικά, εμένα η δουλειά μου ήταν πάρα πολύ δύσκολη βέβαια.

Έπρεπε μέσα σε μία ημέρα να βρω 12 παιδιά που προέρχονταν από μικρότερες ομάδες του Βελιγραδίου. Είναι σαν να σου πω ότι στο τουρνουά συμμετέχουν ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός κι εγώ παίρνω τον καλύτερο από το Περιστέρι, τον Κολοσσό, τον ΠΑΟΚ, το Λαύριο.

Δεν είχα χρόνο για να προετοιμάσω την ομάδα, μέσα σε μία ημέρα προσπάθησα να τα βάλω όλα. Αυτό για εμένα ήταν κίνητρο".

- Ήταν να έρθεις την Παρασκευή, ωστόσο είπες "όχι, θα πάω από την Τετάρτη για να δω τα παιδιά και να κάνουμε προπόνηση". Ήρθες και τους ήξερες με τα μικρά τους ονόματα.

"Ισχύει, τους είχα μελετήσει, πάντα θέλω να είμαι οργανωτικός, πάντα θέλω να μην κοροϊδεύω κανέναν, ούτε τον εαυτό μου, ούτε τα παιδιά, αν το έκανα αυτό, δεν θα δεχόμουν να έρθω. Δεν ήρθα στο Βελιγράδι για διακοπές, ήρθα για να βοηθήσω αυτά τα παιδιά, το έχω πει πολλές φορές.

Πλέον θέλω να δώσω πίσω στο μπάσκετ αυτά που μου έδωσε, να βοηθήσω τα νέα παιδιά, να τα εμπνεύσω, τόσα πολλά μου έδωσε το άθλημα, ήρθε η στιγμή να ανταποδώσω".

- Είπες σε μία στιγμή στα παιδιά που βρίσκονταν στον πάγκο ότι το απλό μπάσκετ είναι το πιο αποτελεσματικό μπάσκετ. Μπορείς να εξηγήσεις λίγο το σκεπτικό σου;

"Προσπάθησε ένα παιδί να βγάλει μία πάσα πίσω από την πλάτη και τους είπα ότι δεν χρειάζονται αυτά. Το απλό, μία εύκολη πάσα, μία σίγουρη πάσα, μετράει το ίδιο με μία πίσω από την πλάτη.

Πολλές φορές βέβαια το πιο απλό είναι και το πιο δύσκολο, νομίζουμε ότι το απλό δεν είναι ωραίο ή απλά δεν μπορούμε να το δούμε".

- Ο Βασίλης Σπανούλης τι είδους προπονητής θα γίνει; Θα είναι επιθετικός προπονητής; Θα δίνει ελευθερία στους παίκτες του; Θα είναι της πειθαρχίας;

"Κοίτα, ο προπονητής είναι ο χαρακτήρας του, όπως και κάθε ομάδα έχει τον δικό της χαρακτήρα. Η δική μου ομάδα θα είναι ομάδα που θα έχει ρόλους, καλή χημεία, θα είναι ομάδα από την αρχή μέχρι το τέλος με ξεκάθαρους ρόλους, αυτοί που θα πρέπει να έχουν την ελευθερία των αποφάσεων θα την έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους.

Θα είναι ένα παζλ. Όσο σημαντικός είναι ένας παίκτης που παίζει καταπληκτική άμυνα, όσο σημαντικός είναι ένας εργάτης, τόσο σημαντικός θα είναι αυτός που θα παίρνει τα ριμπάουντ και εκείνος που θα βάζει πέντε καλάθια. Οπότε τι θα πρέπει να κάνω εγώ; Θα πρέπει να χτίσω τη σωστή χημεία, η οποία θα λειτουργεί εντός κι εκτός παρκέ.

Το πιο σημαντικό είναι το εκτός. Μία χρονιά έχει πάρα πολλά ups and downs και είναι εξίσου κρίσιμο να αντιμετωπίσεις και τις δύο καταστάσεις. Και τα πάνω και τα κάτω. Πρέπει να χτίσεις την καταλληλότερη ομάδα".

Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω, να πω στον παίκτη ότι θα του δώσω πέντε και να του δώσω ένα, θέλω να είμαι ξεκάθαρος

"Για εμένα, το πιο σημαντικό είναι οι χαρακτήρες. Αμα δεν έχεις καλούς χαρακτήρες, τον καλύτερο παίκτη να έχεις, θα σου χαλάσει αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Θέλω ο παίκτης, από την πρώτη στιγμή που θα μιλήσω μαζί του, να ξέρει τι θέλω από εκείνον.

Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω, δεν μου αρέσουν τα ψέματα, δεν μου αρέσει να του πω ότι θα του δώσω πέντε και να του δώσω ένα. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή, να είμαι τίμιος, ειλικρινής, να του μιλήσω για τον ρόλο του και στη συνέχεια αν μπορεί να κερδίσει κάτι περισσότερο, να το κερδίσει με το σπαθί του μέσα από την προπόνηση και τους αγώνες".

- Αισθάνομαι ότι θα είσαι πολύ της πειθαρχίας, αλλά θα είσαι κι ο προπονητής του παίκτη, αυτός που θα πάρει στις δύο τα ξημερώματα για ό,τι χρειαστεί.

"Ε ναι! Εννοείται αυτό, εννοείται! Ο παίκτης πρέπει να ξέρει ότι ο προπονητής είναι μαζί του, ότι όταν του φωνάζει, του φωνάζει για το δικό του καλό και για το καλό της ομάδας. Δεν έχει κάτι μαζί του, δεν είναι προσωπικό το θέμα, δεν είναι εναντίον του. Πρέπει να ξέρει ότι όταν κάποιος ασχολείται μαζί του, πάει να πει ότι ενδιαφέρεται γι' αυτόν.

Μία ομάδα είναι σαν την οικογένεια, με τα παιδιά μας είμαστε αυστηροί επειδή τα αγαπάμε και ενδιαφερόμαστε γι' αυτά. Έτσι είναι και στο μπάσκετ, όταν δεν ασχολείσαι με κάποιον, πάει να πει ότι δεν σε νοιάζει αυτός ο άνθρωπος, πάει να πει ότι δεν του δίνεις σημασία. Είναι σημαντικό να το καταλάβει αυτό ένας παίκτης".

- Ο Σπανούλης έχει σκοτώσει τον παίκτη μέσα του;

"Ναι, 100%, ναι. Είμαι πάρα, μα πάρα πάρα πάρα πολύ γεμάτος, μου ήταν πολύ εύκολο και τώρα με αυτό που θα σου πω μπορεί να γελάσεις όπως γελάνε οι περισσότεροι, αλλά δεν αντιμετώπισα δυσκολία. Έχω ακούσει για αθλητές που πέρασαν ζόρια, πέρασαν κατάθλιψη, για εμένα όμως ήταν πάρα πολύ εύκολη αυτή η μετάβαση".

- Η βασική διαφορά, βέβαια, είναι ότι εσύ πήρες τα πάντα και έχεις και έξι παιδιά.

"Ακριβώς. Κοίτα όμως, κατάφερα τα πάντα και περισσότερα απ' όσα ονειρευόμουν. Είμαι πολύ γεμάτος, σταμάτησα να έχω κίνητρο όταν ήρθαν οι τραυματισμοί προς το τέλος της καριέρας μου. Τα είχα κάνει όλα, έπρεπε να αφήσω την θέση μου στα νέα παιδιά. Έπρεπε να τους δώσω χώρο να δείξουν το ταλέντο τους. Κάποια στιγμή, ξέρεις, όταν κάθεσαι κάπου παραπάνω απ' όσο πρέπει, κουράζεσαι και κουράζεις.

Πρέπει να δώσεις την θέση σου για να μη χάσεις όλα αυτά που έχεις χτίσει με τόσο κόπο. Θέλει δύναμη ψυχής για να το καταλάβεις αυτό και όχι εγωισμούς, θέλει αυτοκριτική για να κάνεις το σωστό και για εσένα και για τους ανθρώπους που βρίσκονταν και βρίσκονται γύρω σου.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για το Κύπελλο, γιατί αυτή ομάδα είναι η κληρονομιά η δική μου, φτιάξαμε μια πολύ βαριά φανέλα

Πιστεύω ότι έκανα το σωστό και για μένα και για τον Ολυμπιακό. Την παρακολουθώ την ομάδα, έχω δει πολλά ματς, είμαι χαρούμενος για τα παιδιά, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για το Κύπελλο που πήραν, επικοινώνησα με τους περισσότερους και πραγματικά είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα γιατί αυτή η ομάδα είναι η κληρονομιά η δική μου.

Μόχθησα πολύ, πόνεσα, στενοχωρήθηκα, χάρηκα, πανηγύρισα, δεν κοιμήθηκα για να δημιουργηθεί αυτή η ομάδα. Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός έχει φτιάξει μία πολύ βαριά φανέλα, εξαιτίας κάποιων ανθρώπων εκεί μέσα.

- Και εξαιτίας μίας απόφασης πριν από 12 χρόνια βέβαια.

"Εξαιτίας μου, εξαιτίας των προέδρων, εξαιτίας των συμπαικτών μου, εξαιτίας διάφορων ανθρώπων στον οργανισμό, φτιάξαμε μία βαριά φανέλα. Βλέπουμε παίκτες να φεύγουν, αλλά έχει μείνει η φανέλα. Όσοι έρχονται, σέβονται την ομάδα. Έχουν μείνει τρία-τέσσερα παιδιά, αλλά ο σεβασμός είναι εκεί.

Κερδήθηκε μέσα από το πέρασμα του χρόνου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για εμένα από το να βλέπω αυτά τα παιδιά να συνεχίζουν το έργο μου. Αυτό λέω και στη γυναίκα μου και της το λέω συνέχεια, ότι αισθάνομαι τεράστια χαρά που βλέπω φέτος αυτά τα παιδιά να παίζουν καλά και να κερδίζουν".

- Πιστεύεις ότι κάποια στιγμή ο δρόμος θα σε ξαναβγάλει στον Ολυμπιακό;

"Θα δείξει, θα δούμε. Θέλω να ζω τη στιγμή. Η σχέση μου με τους προέδρους είναι πάρα πολύ καλή, το ίδιο και η σχέση μου με όλους τους ανθρώπους του Ολυμπιακού. Αυτή τη στιγμή η ομάδα τα πηγαίνει μια χαρά, τώρα το τι θα γίνει στο μέλλον δεν μπορώ να το προβλέψω.

Είναι αυτό που λέγαμε και πριν από τη συζήτησή μας, όλα στη ζωή είναι θέμα timing. Μπορεί το timing να είναι καλό και να ξανασυνεργαστούμε, μπορεί το timing να μην είναι καλό και να αποφασίσω να κάνω κάτι άλλο".

- Παρένθεση, ήθελα να σου κάνω από νωρίς αυτή την ερώτηση. Ο Γιάννης μας είπε στο All-Star Weekend, πριν από μερικές ημέρες, ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει μέχρι πριν από μερικά χρόνια πόσο αγαπούσε το μπάσκετ, αλλά πλέον του έχει γίνει ψύχωση. Εσύ πότε κατάλαβες ότι είχες τρέλα για το άθλημα;

"Εμένα αυτό εγινε όταν ήμουν μικρό παιδί, 8-9 ετών. Όλα τα παιδιά στο σχολείο έπαιζαν ποδόσφαιρο, εγώ για κάποιο λόγο έπαιζα μπάσκετ. Είχα έρωτα με το μπάσκετ. Είναι αυτό που λέμε ότι κάποια παιδιά γεννιούνται για να παίξουν αυτό το άθλημα.

Γι' αυτό κι εγώ τα παιδιά μου δεν θέλω να τα πιέσω, θέλω αν το αγαπούν, να παίξουν. Όσο κι αν πιέσεις ένα παιδί, δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι. Αν το αγαπήσει, θα το βοηθήσω φυσικά.

Αν με κέρδιζε κάποιος, δεν έφευγε μέχρι να τον κερδίσω, δεν έφευγε ΠΟΤΕ

Δεν με έσπρωξε κάποιος, μου άρεσε από παιδί, είχα μία απίστευτη ανταγωνιστικότητα από μικρός. Ήμουν ασύλληπτα ανταγωνιστικός, αν με κέρδιζε κάποιος, δεν έφευγε από το γήπεδο μέχρι να τον κερδίσω. Δεν έφευγε ΠΟΤΕ.

Το ίδιο ισχύει και σε άλλους τομείς της ζωής μου, έτσι είμαι σαν άνθρωπος. Αυτός ο ανταγωνισμός συνδυάστηκε με την αγάπη μου για το μπάσκετ, δούλεψα ασύλληπτα στη ζωή μου.

Δεν ήμουν το σούπερ μεγάλο ταλέντο, δεν είχα χέρια για να καρφώνω την μπάλα, ήμουν όμως εκρηκτικός, ήμουν καλός στο ένας εναντίον ενός, πρόσεχα πολύ την διατροφή μου και το σώμα μου, στην πορεία βελτιωνόμουν συνέχεια και έφτασα να κάνω αυτά που έκανα".

- Ξέρουμε ότι έχεις καλή σχέση με τον Βαγγέλη Λιόλιο. Θα βρίσκεσαι κοντά στην Εθνική; Πόσο υπάρχει στο μυαλό σου το ενδεχόμενο να είσαι σε αυτή την ομάδα, με αυτά τα παιδιά;

"Για την Εθνική είμαστε όλοι στρατιώτες και φανατικοί οπαδοί της. Είναι η ομάδα της χώρας, είναι οι φίλοι μου, είναι οι συμπαίκτες μου, είναι ο κουμπάρος μου ο Νίκος ο Ζήσης που έχει τον ρόλο του GM, με τον κύριο Λιόλιο έχουμε καλή σχέση, υπάρχουν πολλά που μας συνδέουν.

Κι αυτή η διοίκηση να μην ήταν όμως, πάλι θα ήμουν με την Εθνική γιατί είμαι Έλληνας, γιατί αυτή η ομάδα είναι υπεράνω όλων και γιατί μαζί της έχω ζήσει ασύλληπτες στιγμές.

Έχω ακούσει τον εθνικό ύμνο πάρα πολλές φορές με το εθνόσημο στο στήθος, έχω ζήσει απίστευτες χαρές, μου έχει φτιάξει την καριέρα, όπως έφτιαξε και άλλες καριέρες με τις επιτυχίες που φέραμε το 2005, το 2006 και το 2009, ανέβασε πολύ ψηλά την υστεροφημία μας και πραγματικά αισθάνομαι μεγάλη περηφάνια".

- Άρα θέλεις να είσαι εκεί.

"Δεν ξέρω τι πόστο έχεις στο μυαλό σου. Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι σε ένα οποιοδήποτε πόστο. Όπως ξέρεις πολύ καλά, είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου που πρέπει να έχω μία θέση η οποία θα με αντιπροσωπεύει".

Στον Γιάννη έχω πει πόσο σημαντικό είναι να κατανοούμε πως δεν πρέπει να σταματάμε επειδή καταφέραμε κάτι στη ζωή μας

- Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο έχετε επαφή. Εκείνος δεν θέλει να αποκαλύψει ποιες είναι οι συμβουλές που του έχεις δώσει. Μήπως θα ήθελες να μας τις αποκαλύψεις εσύ;

"Συναντιόμαστε όταν έρχεται στην Ελλάδα, στέλνουμε κανένα μήνυμα... Αυτά που έχουμε πει είναι πολύ προσωπικά, απλώς μπορώ να σου πω ότι προσπάθησα να του εξηγήσω πόσο ψηλό είναι το ταβάνι του.

Πόσα πράγματα μπορεί να καταφέρει και πόσο σημαντικό είναι να κατανοούμε πως δεν πρέπει να σταματάμε επειδή καταφέραμε κάτι στη ζωή μας.

Πρέπει να συνεχίζουμε και να πετυχαίνουμε κι άλλα κι άλλα κι άλλα για να μπούμε στο Πάνθεον, να αφήσουμε το legacy μας".

- Με τον Λούκα Ντόντσιτς;

"Έχουμε μιλήσει μερικές φορές, εντάξει... Με τιμάει αφάνταστα το γεγονός ότι ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, ένα φαινόμενο του μπάσκετ όπως αυτός, έπαιξε εξαιτίας μου, με παρακολουθούσε συνέχεια όταν ήταν μικρός, έβλεπε τα βιντεάκια μου, με ευχαριστεί που υπήρχα.

Βλέπουν τα παιδιά μου τον Λούκα Ντόντσιτς και με πιάνει περηφάνια

Εντάξει τώρα τι να λέμε, τον βλέπουν και τα παιδιά μου και με πιάνει περηφάνια, πραγματικά είμαι ευγνώμων τον ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά του λόγια και είμαι πολύ πολύ πολύ χαρούμενος που μπόρεσα να εμπνεύσω ένα τέτοιο φαινόμενο".

- Τελευταία ερώτηση, ίσως αποδειχθεί πιο προσωπική, αν θέλεις απαντάς. Μετά από κάθε καλάθι έκανες μία χειρονομία με το δάχτυλο στον κρόταφο. Σήμαινε κάτι;

"Όχι (γελάει). Απλώς είμαι πολύ προληπτικός!"

- Α είναι "Ναδάλ" δηλαδή!

"Ναι ναι ναι... Είμαι προληπτικός, τι να κάνω".

Αντί επιλόγου: Η ομάδα του Βασίλη Σπανούλη, η Next Generation Belgrade, ήταν ένα σύνολο 12 παιδιών από μικρούς συλλόγους του Βελιγραδίου καθώς ο Ερυθρός Αστέρας και η Παρτίζαν συμμετείχαν στο τουρνουά με τα πλήρη ρόστερ τους. Η ομάδα του coach Bill ηττήθηκε από την Μέγκα, νίκησε τη Βιλερμπάν, ωστόσο υστέρησε στην τριπλή μεταξύ τους ισοβαθμία και έχασε την πρόκριση στον τελικό στον οποίο η ASVEL νίκησε τον Ερυθρό Αστέρα του 3-0 στον πρώτο όμιλο.

Οι παίκτες που διαχειρίστηκε ο Σπανούλης ήταν οι γκαρντ Ίλια Μιλιάσεβιτς, Ντάβιντ Πάβιν, Βασίλιε Τοντόροβιτς, Λούκα Κραΐνοβιτς, Ζίνεντιν Μούλιτς, Εράι Μπουγιουκτσανγκάζ, οι φόργουορντ Τόνι Μπιλιτς, Ντεμίρ Ντογκάν, Φίλιπ Γιόβιτς, Αβταντίλ Μπαχτάτζε, Σαμέτ Γιγκίτογλου, Φιλίπ Μαλέσεβιτς. Οι δύο τελευταίοι έχουν ύψος 2μ.16 και 2μ.22 αντίστοιχα. Οι Μιλιάσεβιτς, Κραΐνοβιτς, Μούλιτς, Γιόβιτς, Γιγκίτογλου έχουν προοπτική για να μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια.

Assistant coaches ήταν ο Ντούσαν Βούκτσεβιτς κι ο Μπάμπης Σκουζής.

Το SPORT24 βρέθηκε στο Βελιγράδι, εκεί όπου η adidas,το αυθεντικό basketball brand, με το #ImpossibleIsNothing mindset, έδωσε την ευκαιρία στους νέους ταλαντούχους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες να λάμψουν μέσω του adidas Next Generation Tournament.