Καλώς τους κι αν (μην) αργήσανε λοιπόν… Τους Σέρβους εννοώ, όσο για το εντός παρενθέσεως αρνητικό μόριο, τούτο εξηγείται επαρκώς…

Οι λεγάμενοι δεν άργησαν και πολύ να επιστρέψουν σε έναν τελικό, καθόσον στα τελευταία 14 χρόνια έχουν εμφανισθεί σε τέσσερις από δαύτους…

Έχουν αργήσει όμως και μάλιστα απελπιστικά σε σχέση με τις άλλοτε παγιωμένες και απαράβατες συνήθειες τους να ανέβουν σε έναν θρόνο!

Οι τέσσερις χαμένοι τελικοί και η γραμμή του Τουντσερί

Οι κληρονομικώ δικαιώματι απόγονοι της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας υπήρξαν φιναλίστ στα EuroBasket του 2009 στο Κατοβίτσε (Ισπανία 63-85) και του 2017 στην Κωνσταντινούπολη (Σλοβενία 85-93), στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 στη Μαδρίτη (ΗΠΑ 92-129) και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ριο ντε Τζανέιρο (ΗΠΑ 72-101).

Τέσσερις παρουσίες που με μεγάλη δόση διαστολής, υπερβολής και χρόνιας συμπάθειας προς τη φάρα τους, τους αβγατίζω σε πέντε: θα είχαν τόσους εάν ο Καριόν, ο Εστέβεζ και ο Μαρσέντες είχαν δει τον Κερέμ Τουντσερί να πατάει τη γραμμή στην κρισιμότερη επίθεση των Τούρκων στον ημιτελικό, που έληξε με 83-82 υπέρ των γηπεδούχων!

Παρεμπιπτόντως ο εκ Δομινικανής Δημοκρατίας ορμώμενος Ρεϊνάλντο Αντόνιο Μερσέντες Σάντσεζ μάλλον κυριευόταν από τύψεις συνειδήσεως και θεώρησε ότι χρώσταγε ένα άδικο μη σφύριγμα εις βάρος των Σέρβων μετά τα κάμποσα ευνοϊκά και εντέλει καθοριστικά στον αλήστου μνήμης τελικό του Μουντομπάσκετ του 2002 τον οποίο διαιτήτευσε μαζί με τον Νίκο Πιτσίλκα…

Τα 21 χρόνια της προσμονής, οι δαίμονες και ο Πέσιτς

Για να μην τα πολυλογώ, λοιπόν, οι γείτονες, φίλοι και ομόδοξοι μας έχουν να αναρριχηθούν σε έναν χρυσοποίκιλτο θρόνο 21 χρόνια και 48 ώρες: από τις 8 Σεπτεμβρίου του 2002, στην Ιντιανάπολις, όπου στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου έριξαν στο κανναβάτσο την Αργεντινή με 84-77 στο θρίλερ που κρίθηκε στην παράταση!

Και ποιος, λέτε, καθόταν τότε στον πάγκο τους και έσυρε τον τελευταίο χορό που έτυχε κιόλας να είναι τάνγκο;

Εδώ σε θέλω μάστορα Σβέτισλαβ Πέσιτς!

Έχουν αργήσει λοιπόν να κατακτήσουν ένα χρυσό μετάλλιο σε οποιαδήποτε διοργάνωση και ασφαλώς ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει ή να εγγυηθεί ότι θα το κοτσάρουν απόψε στο λαιμό τους, θα εκπληρώσουν τα απωθημένα τους και θα λυτρωθούν…

Στις Φιλιππίνες, όπως το 1978

Στην εποχή της ενιαίας και αδιαίρετης Γιουγκοσλαβίας του στρατάρχη Τίτο και μετά τον διαμελισμό της οι «πλάβι» έχουν στεφθεί πέντε φορές πρωταθλητές κόσμου (1970, 1978, 1990, 1998, 2002), ενώ μοστράρουν επίσης τέσσερα ασημένια μετάλλια (1963, 1967, 1974, 2014) και δυο χάλκινα (1982, 1986).

Η ζωή είναι στιγμές, το ίδιο και οι θρίαμβοι…

Τα όργια του Ντραζεν Νταλιπάγκιτς και του Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς κόντρα στους Σοβιετικούς στον τελικό του 1978 που κρίθηκε στην παράταση με 82-81 πάλι στις Φιλιππίνες (Κεζόν Σίτι)…

Το κάρφωμα του Κούκοτς και η τάπα του Ρέμπρατσα

Ο περίπατος ξανά κόντρα στους Σοβιετικούς το 1990 στο Μπουένος Αϊρες με κερασάκι στην τούρτα το εκπάγλου καλλονής κάρφωμα του Τόνι Κούκοτς στα μούτρα του Βίκτορ Μπερεσνόι…

Η (πρώτη για τη Σερβία) ενθρόνιση στο ΟΑΚΑ το 1998 με τη μνημειώδη τάπα του Ζέλικο Ρέμπρατσα στον Μιχαήλ Μιχαήλοφ….

Το repeat του 2002 στην Ιντιανάπολις που έμελλε κιόλας να αποβεί το λυκόφως τους και πάει λέγοντας…

Η Yugonostalgia και η προφητεία

Πάει λέγοντας και πάει... κλαίγοντας για τη χαμένη Γιουγκοσλαβία, στον βωμό της οποίας ο μόνος που επιμένει να κάνει ακόμη σπονδές, ολοφυρόμενος για την απώλεια της, αλλά σηκώνοντας κιόλας το λάβαρο της «Yugonostalgia» είναι ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς!

Επίτηδες παρέλειψα σε αυτή την πολύ περιληπτική αναφορά μου στους θριάμβους της Γιουγκοσλαβίας στον θεσμό του Παγκοσμίου Κυπέλλου τον πρώτο από δαύτους…

Τον πρώτο, εκείνον που κατέκτησαν το 1970 στη Λιουμπλιάνα, και θα μνημονεύεται εις τους αιώνας των αιώνων ως ο πρώτος και ο καλύτερος!

Θα μνημονεύεται επίσης ως η… άφατη προφητεία της επιγενόμενων….

Εδώ οφείλω να ανοίξω μια μικρή παρένθεση για να υπενθυμίσω ότι ένας από τους ηθικούς αυτουργούς της μανίας, μα πάνω απ’ όλα της επιτυχίας των Γιουγκοσλάβων στο μπάσκετ είναι η Ελλάδα.

Έμαθαν μπάσκετ από τον Πανελλήνιο

Στα μέρη μας προσέτρεξαν οι δικοί τους πιονιέροι, λίγο μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο για να πάρουν τα φώτα από τον Πανελλήνιο!

Εκεί στο παλιό ανοιχτό γήπεδο της 3ης Σεπτεμβρίου (θυμούνται οι παλιοί μας πως) έρχονταν συχνά πυκνά για να κινηματογραφήσουν τις προπονήσεις της «χρυσής πεντάδας» (Στεφανίδης, Μανιάς, Ρουμπάνης, Χολέβας, Παπαδήμας) και, δίκην σεπτού και θεόσταλτου χριστιανικού μυστηρίου, να ...μεταλάβουν από το δισκοπότηρο του (προπονητή της που ήταν κιόλας καθηγητής θεολογίας στο Πανεπιστήμιο) Νικόλαου Νησιώτη.

Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα αυτά τα ιερά νάματα του Πανελληνίου ξεχύθηκαν και πλημμύρισαν τον κόσμο όλο!

Το Ελ Αλαμέιν και ο Βεζούβιος

Μέχρι το 1970, οπότε οι Γιουγκοσλάβοι φιλοξένησαν στο Σαράγεβο, στο Σπλιτ, στο Κάρλοβατς και στη Λιουμπλιάνα το 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν είχαν νικήσει ποτέ και (για να παραφράσω με μπόλικη δόση υπερβολής την ιστορική κουβέντα του Γουίνστον Τσόρτσιλ για τη σημασία της μάχης του Ελ Αλαμέιν στην κατάληξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) από εκεί και πέρα δεν έχασαν ποτέ!

Τούτο ισχύει στην κυριολεξία: από την πρώτη εμφάνιση τους στη διεθνή σκηνή (στο EuroBasket του 1947 στην Πράγα) μέχρι και το 1969, οι «Πλάβι» είχαν στη συλλογή τους, απ’ όλες τις συμμετοχές τους σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες) έξι ασημένια μετάλλια κι ένα χάλκινο, αλλά η λάβα που ξεχύθηκε εκείνο το βράδυ έκανε τον Βεζούβιο τους να ανάψει και να μην έχει σταματημό.

Έκτοτε –και μέχρι το 1991, που χώρισαν τα τσανάκια τους και διελύθησαν εις τα εξ ων συνετέθησαν-οι Γιουγκοσλάβοι κατέκτησαν, σε όλη τη γκάμα των μεγάλων διοργανώσεων, εννέα χρυσά, πέντε ασημένια και πέντε χάλκινα μετάλλια!

Ο κτηνίατρος Στάνκοβιτς και το ασημένιο του 1963

Οι Γιουγκοσλάβοι (με παίκτη τον τότε φοιτητή της Κτηνιατρικής, μετέπειτα Γενικό Γραμματέα τηςFIBA, Μπόρα Στάνκοβιτς) είχαν συμμετάσχει στο παρθενικό Μουντομπάσκετ του 1950 στο «Λούνα Παρκ» του Μπουένος Αϊρες, όπου κατετάγησαν δέκατοι.

Το 1954 στο Ρίο ντε Τζανέιρο βγήκαν ενδέκατοι, το 1959 (Σαντιάγκο, Χιλή) απουσίασαν, ενώ το 1963 ανέβηκαν για πρώτη φορά στο βάθρο κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο, όπως είχε συμβεί και την προηγούμενη χρονιά στο EuroBasket του Βελιγραδίου.

Το λαλήσαν δια των προφητών!

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Μοντεβιδέο, κατέλαβαν και πάλι τη δεύτερη θέση, ακολούθησαν τα ασημένια μετάλλια στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1968 στην Πόλη του Μεξικού και στο Ευρωμπάσκετ του 1969 στη Νάπολι και τότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου!

Το πλήρωμα του χρόνου, που για να μείνω στο θρησκευτικό πνεύμα του κειμένου, αποδείχτηκε όντως «το λαλήσαν δια των προφητών»!

Όταν οι Γιουγκοσλάβοι ανέλαβαν τη διοργάνωση του Μουντομπάσκετ του 1970 κι έχοντας στις τάξεις τους μερικούς από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών (που τους κουλάντριζε ο μάγιστρος Ράνκο Ζεράβιτσα) έβαλαν τον πήχη πολύ ψηλά, πιο ψηλά δεν γινόταν...

"Θα είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές"!

«Mi ćemo biti svetski šampioni», που σε απλά ελληνικά σημαίνει «Θα είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές»!

Αυτό υπήρξε το δεδηλωμένο σύνθημα τους και αποτελεί τον τίτλο του βιβλίου και του φιλμ, που βγήκαν το 2013 και παρουσιάστηκαν σε μια λαμπρή τελετή ανήμερα του τελικού του EuroBasket, ο οποίος διεξήχθη, όπως και τότε, στη Λιουμπλιάνα.

Ο σπόρος που φύτεψαν οι τέσσερις σκαπανείς των επιτυχιών του γιουγκοσλάβικου μπάσκετ έπιασαν τόπο: το κοινό όραμα του Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, του Ράντομιρ Σάπερ, του Νεμπόισα Πόποβιτς και του Ατσα Νίκολιτς πήρε σάρκα και οστά, καθώς οι Γιουγκοσλάβοι αναδείχθηκαν πρωταθλητές κόσμου και το βράδυ της 24ης Μαΐου του 1970, στάθηκαν όρθιοι, γεμάτοι από υπερηφάνεια, συγκίνηση, αλλά και με πόνο ψυχής, για να ακούσουν τον εθνικό ύμνο τους!

Ο γίγας Μπιλ Γουόλτον και η χαλασμένη ζαχαρένια

Ο πόνος ψυχής οφειλόταν στο γεγονός ότι λίγη ώρα νωρίτερα, στον ακροτελεύτιο αγώνα του Μουντομπάσκετ είχαν φάει μια μεγάλη κατραπακιά από τους Σοβιετικούς (72-87), που τους χάλασε τη ζαχαρένια, από πλευράς εντυπώσεων, αλλά όχι και την ουσία: αυτή ήταν η μοναδική ήττα τους στην τελική φάση (5-1), ενώ οι Σοβιετικοί και οι Βραζιλιάνοι είχαν γνωρίσει από δύο και οι Αμερικανοί με τους Ιταλούς από τρεις...

Εκείνη η νύχτα δεν ήταν η τελευταία, αλλά η... προηγούμενη: στις 23 Μαΐου του ‘70, στον κρισιμότερο αγώνα της διοργάνωσης, οι Γιουγκοσλάβοι νίκησαν τους Αμερικανούς (του τότε παίκτη του UCLA, Μπιλ Γουόλτον και του μετέπειτα ήρωα της Μακαμπί Τελ Αβίβ, Ταλ Μπρόντι) με 70-63 και εξασφάλισαν το πολυπόθητο και στοιχειωμένο επί 23 χρόνια χρυσό μετάλλιο!

Η αφιέρωση στον Κόρατς

Ένας θρίαμβος που βεβαίως αφιερώθηκε στη μνήμη του μεγάλου απόντος εκείνης της βραδιάς: του μοναδικού Ραντιβόι Κόρατς, ο οποίος έναν χρόνο πριν (2 Ιουνίου 1969) είχε σκοτωθεί σε τροχαίο δυστύχημα, βυθίζοντας ολόκληρη τη χώρα σε ένα βαρύ εθνικό πένθος...

Ιδού οι συνθέσεις αυτής της ιστορικής αναμέτρησης, που για τους παλαιότερους Σέρβους μπορεί κιόλας να αποτελεί μια επί πλέον πηγή έμπνευσης ενόψει του σημερινού τελικού:

ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: Τούρντιτς 4, Σιμόνοβιτς 7, Γέλοβατς, Ράικοβιτς 6, Ζόργκα, Κάπιτσιτς 2, Ντανέου 4, Τσόσιτς 11, Σόλμαν 4, Πλέσας 12, Σέρμακ 6, Σκάνσι 14

ΗΠΑ: Λουτσίνι, Γουόλτον, Μπρόντι 2, Σίλι,αν 16, Γουλφ 2, Γουάσινγκτον 15, Γουϊλιαμς 2, Γουίλμορ, Γουόρεν, Μακ Ντόναλντ 10, Σμιθ 2, Χίλμαν 12

Το "Jazz Basketball" του Ζεράβιτσα

Αυτή η ομάδα (παρά την απουσία του συναρπαστικού Κόρατς) είχε ένα πολύ ξεχωριστό στιλ, που επονομάστηκε «Jazz Basketball»!

Ένα παιχνίδι τύπου (μουσικής) τζαζ που ήταν μεν οργανωμένο, αλλά ξέφευγε από τις πατέντες της εποχής και (με τη μαεστρική διαχείριση του Ζεράβιτσα) άφηνε να δραπετεύουν το ταλέντο, το ένστικτο και ο αυτοσχεδιασμός των παικτών.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές και μια μέρα σαν την σημερινή χάραξε η ανατολή μιας ολόχρυσης και δοξασμένης εποχής...

Αυτό λοιπόν υπήρξε το πρώτο έπος των Γιουγκοσλάβων και μετά από χρόνια και ζαμάνια οι κληρονόμοι τους επιστρέφουν δριμύτεροι…

Τα χρόνια είναι πολλά: 53 από το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς του τότε ενωμένου λαού και 21 από το τελευταίο…

Το τελευταίο μέχρι το προσδόκιμο επόμενο!

Η φασαρία, οι βρισιές του Πέσιτς και η επική ομιλία του Ντίβατς

Στην ιστορία τους, οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 8 Σεπτεμβρίου του 2002 στην Ιντιανάπολις…

Στις 2 Σεπτεμβρίου στον πρώτο αγώνα της δεύτερης φάσης (και ενώ είχε προηγηθεί η ήττα από την Ισπανία με 71-69) η Εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας την πάτησε και από το Πουέρτο Ρίκο (83-85) και τούτου δοθέντος στον προημιτελικό θα έπεφτε σούμπιτη πάνω στους Αμερικάνους…

Η ήττα από τους «Daltons» του μπάσκετ προκάλεσε αναστάτωση στις τάξεις των Σέρβων, μάλιστα μετά τη λήξη του αγώνα, στη μικτή ζώνη, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς βρισκόταν σε φάση εκτός εαυτού και οι φωνές του, μαζί με τις βρισιές ακούγονταν μέχρι το Βελιγράδι…

Τότε λοιπόν αποφάσισε να αναλάβει δράση, ως όφειλε, ο Ντίβατς ο οποίος μάζεψε στα αποδυτήρια του «Conseco Fieldhouse» τους έντεκα συμπαίκτες του που προσπαθούσαν να συνέλθουν από το σοκ και τους έστησε στον τοίχο!

«Τώρα βγάλτε τον σκασμό και ανοίξτε τα αυτιά σας» είπε με φωνή και με ύφος που δεν σήκωναν αντίρρηση, προτού εκφωνήσει τον δικό του «Φιλιππικό» …

"Θα σας βάλω να κουρεύετε το γκαζόν της βίλας μου"!

«Θα σας πω κάτι λοιπόν και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Λέγομαι Βλάντε Ντίβατς, είμαι 34 χρονών, παίζω 13 χρόνια στο ΝΒΑ, έχω κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα μου και με τα λεφτά που έβγαλα μπορώ να σας αγοράσω όλους και να σας βάλω να κουρεύετε το γκαζόν στον κήπο της βίλας μου! Αφήστε λοιπόν τις κόνξες και τις μα@@@@ες για το ποιος είναι ο καλύτερος και σοβαρευθείτε».

Οι συμπαίκτες του τα είχαν χαμένα και κανείς δεν τολμούσε να βγάλει άχνα, ενώ ο Ντίβατς συνέχισε να τους επιτίθεται…

«Όποιος δεν συμφωνεί με αυτά που λέω να σηκωθεί τώρα και να φύγει. Θα συνεχίσουμε όσοι μείνουμε. Εάν θέλετε να κάνετε πλάκα με την Εθνική ομάδα, να η πόρτα. Ανοίξτε την και βγείτε έξω. Αλλά εάν συνεχίσετε αυτό το βιολί και στους επόμενους αγώνες, τότε δεν θα χάσω την ώρα μου μαζί σας. Θα σας στείλω στο διάολο και θα γυρίσω στο σπίτι μου για να καθίσω με την οικογένεια μου».

Η μεγάλη πρόκληση

Όταν ολοκληρώθηκε η ομιλία του Ντίβατς, όλοι οι παίκτες είχαν ταρακουνηθεί και κανείς τους δεν είπε κουβέντα. Είχαν σοκαριστεί από αυτά που άκουσαν και έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο!

Η οιστρηλασία του Ντίβατς έπιασε τόπο, στα επόμενα ματς οι Σέρβοι διέλυσαν τη Βραζιλία και την Τουρκία και πλέον είχαν μπροστά τους τη μεγάλη πρόκληση: να νικήσουν τους οικοδεσπότες και να τους πετάξουν έξω από την τετράδα!

Οι Αμερικανοί δεν ήταν αδιάφθοροι, μάλιστα στην τελευταία αγωνιστική της Β’ φάσης, τους είχαν ρίξει στο κανναβάτσο οι Αργεντινοί με 87-80, οπότε οι Σέρβοι βρήκαν το χωράφι οργωμένο και έσπειραν τους δικούς τους καρπούς.

Ταξίδευα εκείνη την ώρα από την Αθήνα με προορισμό την Ιντιανάπολις και μέσα στο αεροπλάνο από την αγωνία για το τι (θα) συνέβαινε, έτρωγα τα νύχια μου!

To δεύτερο κτύπημα του Ντίβατς και το κόλπο με τον Γκούροβιτς

Ο Ντίβατς είχε το σχέδιο του που δεν ολοκληρώθηκε με την… ξεσηκωτική ομιλία του στα αποδυτήρια, μετά τον αγώνα με το Πουέρτο Ρίκο, απλώς αυτή ήταν η πρώτη φάση του…

Στις 5 Σεπτεμβρίου, όταν η αποστολή των μπήκε στο λεωφορείο με προορισμό το γήπεδο, ο τότε σέντερ των Κινγκς έδωσε στον οδηγό ένα cd, του ζήτησε να το βάλει να παίξει στη διαπασών και στο επόμενο κλικ η ανατριχίλα διαπέρασε σύγκορμους τους πάντες…

Αυτό που ακουγόταν δεν ήταν ένα απλό τραγούδι, αλλά το «Марш на Дрину» (March to the Drina): ένα πατριωτικό εμβατήριο που συνέθεσε ο Στάνισλαβ Μπινίτσκι στις 26 Μαΐου του 1915 και το αφιέρωσε στον διοικητή του σέρβικου στρατού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον συνταγματάρχη Μιλιβόγε Στανόγεβιτς ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη του Κολουμπάρα.

Αυτό το εμβατήριο έγινε ένας δημοφιλής ύμνος για τους Σέρβους και μάλιστα το 1961 παίχθηκε ως μουσική υπόκρουση στην απονομή του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας στον Ιβο Αντριτς!

Λίγες ώρες αργότερα οι Σέρβοι εμφορούμενοι από τον ενθουσιασμό που προκάλεσε η ανάκρουση του εμβατηρίου νίκησαν τους Αμερικανούς με 81-78 και τους πέταξαν έξω από την τετράδα.

Ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης τους;

Μα φυσικά ο Ντίβατς με 16 πόντους (5/11δ., 1/1τρ., 3/4β.), 11 ριμπάουντ, δυο ασίστ και δυο τάπες, μαζί με τον Πέτζα Στογιάκοβιτς (20π.) και τον Μίλαν Γκούροβιτς (15π.) που αποδείχθηκε «κλειδί» αγωνιζόμενος ως τεσσάρι.

Η μπανάνα του Ραντμάνοβιτς

Στον ημιτελικό οι Γιουγκοσλάβοι νίκησαν τη Νέα Ζηλανδία που είχε ως ηγέτη της τον... χοντρομπαλά αλλά έξοχο Πέρο Κάμερον…

Στην ανάπαυλα του αγώνα κι ενώ είχαν βρεθεί πίσω στο σκορ με 14 πόντους και ζορίζονταν, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς έγινε έξω φρενών βλέποντας τον Βλάντιμιρ Ραντμάνοβιτς σε φάση απόλυτης αναισθησίας να τρώει μια μπανάνα!

Τον κατσάδιασε και όχι μόνο τον έδιωξε επί τόπου από τα αποδυτήρια, αλλά τον έστειλε κιόλας στο σπίτι του.

Ο άποντος Τζινόμπιλι

Ο τελικός ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και στην Αργεντινή εξελίχθηκε σε θρίλερ ολκής…

Οι Νοτιοαμερικάνοι προηγήθηκαν με 53-43, αλλά οι Σέρβοι απάντησαν και κατάφεραν να ισοφαρίσουν στη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα σε 75-75, για να επικρατήσουν εντέλει στην παράταση με επί μέρους σκορ 9-2 (84-77).

Πρωταγωνιστές του τελικού ήταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα που πέτυχε δέκα σερί πόντους και τελείωσε με 27, και ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς ο οποίος έβαλε 26 (με 2/12 τρίποντα) και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ των πρωταθλητών κόσμου με μέσο όρο 18.6π.

Στον αντίποδα η Αργεντινή είχε σε πρώτο πλάνο τον πρώην παίκτη του Ολυμπιακού, Φαμπρίσιο Ομπέρτο (28), ενώ έμεινε άποντος (0/3 σουτ) στα 12 λεπτά που αγωνίστηκε ο (προερχόμενος από το διάστρεμμα που έπαθε στον ημιτελικό με τη Γερμανία) Μάνου Τζινόμπιλι!

Το "Mea culpa" του Πιτσίλκα

Όλα τα λεφτά βεβαίως (εξακολουθεί να) είναι οι δυο τελευταίες φάσεις της κανονικής διάρκειας του ματς με τον Νίκο Πιτσίλκα και τον Μερσέντες να προκαλούν τη μήνι καταλογίζοντας ένα χαριστικό φάουλ υπέρ του Ντίβατς στο κέντρο του γηπέδου και αγνοώντας εκείνο που έκαναν οι Σέρβοι στην εκπνοή πάνω στον Ούγκο Σκονοκίνι.

Μετά από 12 χρόνια σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό «All Star Basket» ο Λαρισαίος διαιτητής αναφώνησε «Μea culpa» κι όταν οι Αργεντινοί πληροφορήθηκαν αυτή τη δήλωση του σχολίασαν στωικά ότι «Τώρα πια είναι πολύ αργά για να δεχτούμε τη συγνώμη του»!

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα πέρασαν κιόλας 21 χρόνια και 48 ώρες από τότε που οι Σέρβοι ανέβηκαν για τελευταία φορά σε έναν θρόνο και τώρα η βελόνα του πικ απ κολλάει πάλι στο σύνθημα από το οποίο εμφορούνταν και το 1970…

«Θα είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές»!