'Φέραν από την Αμερική...

Πλέον είναι της μόδας οι "νατουραλιζέ", οι παίκτες που παίρνουν διαβατήριο και ενισχύουν μια εθνική ομάδα. Η αρχή έγινε τα τελευταία χρόνια από τις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ και της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και εξαπλώνεται, με μοναδικό "εμπόδιο" τον κανονισμό της FIBA ότι κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να παραταχθεί με έναν μόνο τέτοιον παίκτη.

Ας τους δούμε αναλυτικά:

Ζακ Ράιτ (Βοσνία): Ο γκαρντ-δυναμίτης έκανε όνομα παίζοντας στο Ρέθυμνο. Μετά ακολούθησε η Τσιμπόνα και πλέον η Μπάμπεργκ, με την οποια θα αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα. Ουσιαστικά είναι ο διάδοχος του... Ντόμερκαντ σε αυτή την ομάδα.

Ντοντάι Ντρέιπερ (Κροατία): Ο πλέι-μέικερ της Ρεάλ καταξιώθηκε στην Κροατία και συγκεκριμένα στην Τσεντέβιτα, τη χρονιά που πήρε μάλιστα το κοινοτικό διαβατήριο. Είναι η δεύτερη διοργάνωση που θα πάρει μέρος, αφού έκανε ντεμπούτο στο Ευρωμπάσκετ του 2011.

Μπο ΜακΚάλεμπ (ΠΓΔΜ): Η καλύτερη απόδειξη ότι μια... αμερικανική μεταγραφή μπορεί να αλλάξει το επίπεδο μιας ομάδας. Ο ταχύτατος πλέι-μέικερ της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ (πλέον - τότε της Σιένα) έκανε τη διαφορά στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ.

Ρίκι Χίκμαν (Γεωργία): Γκαρντ-σκόρερ που πέρσι έκανε πολύ καλές εμφανίσεις με τη Μακάμπι. Οι Γεωργιανοί, πάντως, ήταν από τους πρώτους που άνοιξαν το δρόμο στους νατουραλιζέ με παίκτες όπως ο Σαμόντ Ουίλιαμς και ο Μάρκες Χάινς (έπαιξε στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ).

Άλεξ Τάιους (Ισραήλ): Ο δυναμικός σέντερ που συνεργάστηκε με τον Τρινκέρι πέρσι στην Καντού, όχι μόνο πήρε μεταγραφή στην Μακάμπι Τελ Αβίβ, αλλά και στην εθνική Ισραήλ. Ουσιαστικά αποτελεί τον διάδοχο του Ντέιβιντ Μπλου.

Τράβις Ντίενερ (Ιταλία): Διαφορετική περίπτωση από τον Χάκετ (Αμερικάνοι γονείς). Γεννήθηκε στο Ουισκόνσιν, έπαιξε μπάσκετ στην Αμερική και πήρε προσφάτως διαβατήριο, μετά από μια μεγάλη καριέρα στην Ιταλία.

Ταϊρίς Ράις (Μαυροβούνιο): Γνωστός μας από τη θητεία του στον Πανιώνιο, ο αριστερόχειρας πλέι-μέικερ της Μακάμπι Τελ Αβίβ (πήγε το καλοκαίρι), θα ενισχύσει την προσπάθεια της ομάδας του Λούκα Παβίσεβιτς.

Τόμας Κελάτι (Πολωνία): Λίγο διαφορετική περίπτωση, καθώς ο σουτέρ από την Ερυθραία έχει παντρευτεί πολωνέζα, την οποία γνώρισε κατά τη θητεία του στην Τουρόβ (2006-2008).

Που Τζίτερ (Ουκρανία): Ο Γιουτζίν "Που" Τζίτερ είναι το... μοτεράκι της ουκρανικής ομάδας, που εκτός όλων των άλλων έχει και Αμερικάνο προπονητή, τον πολύπειρο Μάικ Φρατέλο.

*Ματ Λοτζέσκι (Βέλγιο): Έπαιξε τέσσερα χρόνια στο βελγικό πρωτάθλημα και πήρε το διαβατήριο. Ο νέος φόργουορντ του Ολυμπιακού δεν θα αγωνιστεί, όμως, τελικά στο Ευρωμπάσκετ λόγω τραυματισμού.

• Η Φινλανδία έχει δύο παίκτες που έχουν Αμερικανούς γονείς, αλλά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα με τις χίλιες λίμνες, όπως ο Σον Χαφ (παλιά στο Μαρούσι και στην Καβάλα) και ο Τζέραλντ Λι. Στην ίδια κατηγορία ανήκει φυσικά και ο Τόνι Πάρκερ, αλλά και ο Άλεξ Κινγκ της Γερμανίας
• Παίκτη που γεννήθηκε στην Αμερική έχει και η Ελλάδα, τον Μάικ Μπράμος. Μόνο που ο συγκεκριμένος δεν θεωρείται νατουραλιζέ, αλλά ομογενείς. Για αυτό και δεν υπήρχε πρόβλημα στη συμμετοχή του μαζί με τον Νικ Καλάθη, ή τον Κώστα Κουφό. Αντίστοιχη περίπτωση και ο Έρικ Ρας της Σουηδίας που γεννήθηκε από Σουηδέζα μητέρα στο Μιζούρι.
• Χωρίς νατουραλιζέ θα "κατέβουν" όπως και το 2011 οι Ρώσοι που είχαν στο παρελθόν χρησιμοποιήσει τον Τζέι Αρ Χόλντεν και τον Κέλι ΜακΚάρτι. Χωρίς "ισπανοποιημένο" και οι Ίβηρες, από τη στιγμή που δεν θα αγωνιστεί ο Κογκολέζος Σέρχε Ιμπάκα.

Πέντε ομάδες από τις 24

Μόνο πέντε ομάδες έχουν ένα ρόστερ γεμάτο παίκτες που γεννήθηκαν στη χώρα. Η Λετονία, η Φινλανδία, η Τσεχία, η Γερμανία και η Λιθουανία. Φυσικά δεν εξετάζεται θέμα "νατουραλιζέ", αφού υπάρχουν παίκτες που έχουν κανονικά την εθνικότητα, απλά γεννήθηκαν στο εξωτερικό, όπως δηλαδή ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης που είδε το πρώτο φως στην Τσεχία.

Τέτοια παραδείγματα είναι ο Ισπανός Χερμάν Γκαμπριέλ (Βενεζουέλα), ο Σλοβένος Μίρζα Μπέγκιτς (Βοσνία), οι Γκάγκιτς (Κροατία) - Κάλινιτς (Μαυροβούνιο) που παίζουν στη Σερβία, οι Γάλλοι Πάρκερ (γεννήθηκε στο Μπριζ) και Καχουντί (στο Κονγκό) και πολλοί άλλοι.