Οι αναμνήσεις του Άκη Παναγιωταρά

Το Sport24.gr κατέγραψε τις αναμνήσεις του, καθώς και ανέκδοτες ιστορίες για τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, τον Νίκο Γκάλη, τον Ντίνο Ράτζα, τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και άλλους πολλούς πρωταγωνιστές της πράσινης ιστορίας…

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: «Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης! Είναι η σημαία του Παναθηναϊκού. Ελάχιστοι αθλητές έχουν καταφέρει αυτά που πέτυχε ο Φράνκι παίζοντας σε έναν μόνο σύλλογο. Πρόσφατα, μάλιστα, κατά την παραμονή της ομάδας στο Μιλάνο, είχαμε μια κουβέντα στο πούλμαν. Κουβεντιάζαμε ο Φώτσης, ο Φραγκίσκος και εγώ ψάχνοντας να βρούμε άλλο παίκτη που έχει αγωνιστεί 19 χρόνια στην ίδια ομάδα. Το φέραμε από εδώ, το φέραμε από εκεί και καταλήξαμε με τις φτωχές μας γνώσεις ότι μόνο ο Ντελ Πιέρο αγωνίζεται στη Γιουβέντους από το 1993. Σκεφτείτε ότι ο Φράνκι ήλθε στον Παναθηναϊκό το 1990».

ΟΙ ΣΤΑΡ: «Ο Ντίνο Ράτζα! Με ό,τι συνεπάγεται η λέξη σταριλίκι. Και παιχταράς και σταρ σε όλα του. Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα είχε μεγαλύτερη προσφορά στον Παναθηναϊκό, αλλά ο Ντίνο ήταν ο απόλυτος σταρ. Και θα σας πω κάτι που δεν γνωρίζουν πολλοί. Ο Ράτζα φαινόταν σκληρός και αγέρωχος, δεν θα ξεχάσω ότι μόνο αυτός είχε βγει από την μπροστινή πόρτα του παλιού αεροδρομίου όταν είχαμε αποκλειστεί από τη Φορτιτούντο το 1999. Είχαν μάλιστα πέσει και κάποια γιαούρτια, που ευτυχώς δεν τον είχαν πετύχει. Και όμως! Εχω δει αυτόν τον γίγαντα να λυγίζει, όταν τα προσωπικά του δεν πήγαιναν καλά. Όχι μόνο να λυγίζει, αλλά να κλαίει στα αποδυτήρια. Στην κατηγορία ‘ΣΤΑΡ’ ανήκει φυσικά και ο Νίκος Γκάλης. Θυμάμαι την πρώτη προπόνηση στη Γλυφάδα. Ετσι όπως ήταν μαυρισμένος από το καλοκαίρι, το βλέμμα που είχε, ήταν σταρ. Και είχε τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από όλους τους παίκτες σε όλη την ιστορία του Παναθηναϊκού. Ένα περιστατικό, που αξίζει να ειπωθεί, συνέβη στην Ιταλία, όπου είχαμε πάει για προετοιμασία. Βρισκόμασταν σε κάτι βουνά της Τοσκάνης και στα καλά καθούμενα ψάχναμε οδοντίατρο, γιατί τον είχε πιάσει φοβερός πονόδοντος. Τελικά, ανακαλύψαμε έναν οδοντρίατρο σε κάποιο κοντινό χωριό, μπήκαμε μέσα και όταν είδε ο ιατρός τον Γκάλη, μόνο τούμπες δεν έκανε από τη χαρά του! Αφού να φανταστείτε, μας έλεγε, ‘δεν μπορώ να δουλέψω. Τρέμουν τα χέρια μου, θα βγάλω άλλο δόντι κατά λάθος’»…

Ο ΑΚΟΜΠΛΕΞΑΡΙΣΤΟΣ: «Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Μολονότι έχει μεγάλη εξουσία στα χέρια του, δεν θα προσπαθήσει να σου επιβάλει κάτι εκμεταλλευόμενος τη δύναμή του. Ούτε είναι εκδικητικός. Μπορεί να τύχει να τσακωθείς μαζί του, αλλά δεν πρόκειται να στο φυλάει. Και έχει τεράστια ικανότητα να διαχειρίζεται τις καταστάσεις. Για παράδειγμα, αν πας να του πεις ότι στο επόμενο ματς, δεν θα αγωνιστεί ο καλύτερος παίκτης, δεν θα τον πιάσει πανικός. Θα παλέψει με αυτούς που έχει».

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ: «Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς! Για να μην παρεξηγηθώ, ο Παναθηναϊκός δίνει μεγάλη έμφαση στους παίκτες με καλούς χαρακτήρες. Ο Στόικο, όμως, ήταν και είναι ξεχωριστός. Μοναδικός. Εχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμη ενδιαφέρεται για το σταφ του Παναθηναϊκού, ειδικά για μένα και για τον Αντώνη τον Γεροντίτη, που είμαστε από την αρχή μαζί. Δεν σας κρύβω ότι με έχει πάρει τηλέφωνο, όχι μία, αλλά πολύ περισσότερες φορές, όταν ακούει να γίνεται κάτι άσχημο στην Ελλάδα, για να μου πει… ‘εδώ είμαι εγώ για ό,τι χρειαστείς. Μην φοβάσαι τίποτε’»…

Ο ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ: «Ο Πέπε Σάντσεθ! Ηταν κυκλοθυμικός, ήταν περίεργος. Γενικά. Επρεπε να βρεις το κουμπί του για να μπορέσεις να τον προσεγγίσεις».

Ο ΦΙΛΑΣΘΕΝΟΣ: «Ο Γιώργος Μπαλογιάννης! Αν περνούσε μια μέρα χωρίς να πονάει έστω σε ένα σημείο, κάτι δεν πήγαινε καλά. Για να αισθάνεται καλά, έπρεπε κάτι να πονάει. Ο Γιώργος ήταν πολύ δυνατός, σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε. Απλά, αν δεν πονούσε κάπου, δεν του πήγαινε καλά η μέρα».

Ο ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΣ: «Ο Αντώνης Φώτσης! Να χτυπήσω ξύλο. Ολοι λένε για τον Διαμαντίδη, αλλά ήδη ο Μήτσος έχει κάνει χειρουργείο, έχει χάσει αγώνες από διάφορους τραυματισμούς, θλάσεις, διαστρέμματα. Ο Φώτσης είναι ζήτημα αν έχει χάσει όλο κι όλο έναν αγώνα. Και αυτό γιατί θέλαμε να τον προστατέψαμε. Είχε ένα προβληματάκι πρόπερσι και θέλαμε να τον ξεκουράσουμε εν όψει του ευρωπαϊκού αγώνα που ακολουθούσε. Μιλάμε για φοβερή ανθεκτικότητα, που σπάνια συναντάς σε αθλητή».

Ο ΠΛΑΚΑΤΖΗΣ: «Μπορεί όλοι να πιστεύετε ότι είναι ο Φώτσης, αλλά μακράν ο μεγαλύτερος πλακατζής όλα αυτά τα χρόνια στον Παναθηναϊκό είναι ο Αλβέρτης. Το τι έχει κάνει σε πάρα πολλούς παίκτες δεν το χωρά ο νους. Μιλάμε για τρομερές πλάκες. Πόσους έχει στείλει για πρωινή προπόνηση, ενώ δεν είχαμε; Μια φορά στη Γλυφάδα είχε στείλει ολόκληρο Βολκόφ και εκείνος ήθελε να τον σκοτώσει, γιατί ανοίγοντας την πόρτα είχε αντικρίσει τα παιδιά του εφηβικού. Εμείς είχαμε ρεπό!».

ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΝΙΚΕΣ: «Η νίκη στον πέμπτο τελικό με τον Ολυμπιακό το 1999. Ηταν κατά κάποιο τρόπο απωθημένο, γιατί όλοι έλεγαν ότι δεν σπάει αυτή η έδρα, γιατί πάντα συναντούσαμε δυσκολίες όταν πηγαίναμε στο ΣΕΦ και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Όταν λέω εξωαγωνιστικά, εννοώ το όλο κλίμα που επικρατούσε στα εκτός έδρας παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, από την είσοδο ως τον πάγκο. Η δεύτερη νίκη που θα ξεχώριζα είναι εκείνη επί της Μπαρτσελόνα στο πρώτο ευρωπαϊκό το 1996. Ηταν και το πιο γλυκό».

ΟΙ ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΗΤΤΕΣ: «Η ήττα από τη Στεφανέλ Μιλάνο στον ημιτελικό του Σαπόρτα το 1998. Είχαμε νικήσει με 19 πόντους στην Αθήνα και στον επαναληπτικό χάσαμε με 25 και αποκλειστήκαμε από τον τελικό. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Θυμάμαι ότι κοιμόμασταν το βράδυ και νομίζαμε ότι βλέπαμε ένα κακό όνειρο, αλλά θα ξυπνούσαμε για να παίξουμε το παιχνίδι. Τόσο πολύ. Η δεύτερη πολύ οδυνηρή ήττα συνέβη στη Σαραγόσα το 1995 στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό. Ηταν ένα παιχνίδι που πιστεύαμε όλοι ότι θα το πάρουμε. Ηταν η πρώτη φορά που είχαμε το πάνω χέρι και το έβλεπες και στα μάτια των αντιπάλων μας αυτό το πράγμα. Τραυματίστηκε ο Γιαννάκης στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, υπέστη θλάση στο δικέφαλο, μείναμε χωρίς πλέι μέικερ και χάσαμε τζάμπα και βερεσέ».

Η ΑΣΧΗΜΗ ΣΤΙΓΜΗ: «Ο τραυματισμός του Κάτας. Το όλο θέμα. Ότι σταμάτησε τόσο νωρίς την καριέρα του. Τι κρίμα για αυτό το παιδί; Ηταν σπουδαίος παίκτης και άνθρωπος. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω τον αποχαιρετιστήριο αγώνα προς τιμήν του Φράνκι. Εκλαιγα κιόλας»…

Η ΚΟΝΤΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ: «Ετσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, είναι η κόντρα του ελληνικού αθλητισμού. Χωρίς αυτή την κόντρα, δεν θα υπήρχε αθλητισμός στην Ελλάδα. Η μία ομάδα συντηρεί την άλλη. Δεν γίνεται αλλιώς».

ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: «Την πορεία μου στον Παναθηναϊκό τη σημάδεψε ο Μιχάλης Κυρίτσης, που με πήγε στον Παναθηναϊκό τον Οκτώβριο του 1986. Μετά έφυγε και ανέλαβε ο Κώστας Μουρούζης, ενώ επέστρεψε το 1988, που βγήκαμε τρίτοι στο πρωτάθλημα. Αναμφισβήτητα, ξεχωρίζω τον Λευτέρη Σούμποτιτς, γιατί πήραμε τα δύο πρώτα πρωταθλήματα το 1998 και το 1999. Και από εκεί και πέρα… Ομπράντοβιτς».

ΟΙ ΑΦΟΙ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΙ: «Η οικογένεια έχει δημιουργήσει την αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα υπήρχε το μεγαλείο του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Δεν θα ξεχάσω το κλάμα του κύριου Θανάση μετά τον αποκλεισμό μας από την Τάου στην Ευρωλίγκα. Η ότι ακόμη και τώρα, σε προχωρημένη πια ηλικία, δεν σταματούν να έρχονται στις προπονήσεις. Χθες (24/11) για παράδειγμα, ήλθαν και οι δύο στο γήπεδο. Ειλικρινά, όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν έχουμε αισθανθεί μόνοι όσον αφορά στη διοίκηση».