Οι ανέκδοτες ιστορίες του Νίκου Ζήση στο SPORT24 για τον Σπανούλη: "Ο Μπίλης με κούρεψε γουλί"
Ο Νίκος Ζήσης γυρίζει τον χρόνο πίσω για χάρη του Βασίλη Σκουντή και ανακαλεί δυο στιγμές από την εκτός παιδιάς ζωή του με τον Βασίλη Σπανούλη...
Εάν έπρεπε να μιλήσει ένας για τον Σπανούλη, αυτός προφανώς ήταν ο Ζήσης. Εκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες, που λέει από παλιά και η διαφήμιση...
Με το που ανακοίνωσε ο Βασίλης το «αντίο» του, ο Νίκος τον αποχαιρέτησε με ένα συγκινητικό μήνυμα που, διάβολε, ήταν ότι θα περίμενε όποιος γνωρίζει την αδελφική σχέση τους.
Αυτή η σχέση είναι σαν την κολόνια που κρατάει χρόνια, αλλά το άρωμα δεν εξατμίζεται, ούτε ξεφτίζει, τουναντίον όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο έντονο γίνεται...
Η διπλή κουμπαριά
Πρόκειται για τη σχέση μιας ολόκληρης ζωής, χώρια η κουμπαριά τους που η μάλιστα είναι διπλή: στις 3 Ιουλίου του 2010 στη Χαλκιδική ο Βασίλης πάντρεψε τον Νίκο και τη Φανή, ενώ αργότερα βάφτισε και το πρώτο από τα τέσσερα αγόρια τους, τον Αλέξανδρο.
Αν και οι δυο τους μεγάλωσαν μαζί εξ απαλών ονύχων, δεν αξιώθηκαν να παίξουν ποτέ στην ίδια ομάδα (σε συλλογικό επίπεδο), αλλά και τι μ’ αυτό;
«Είμαστε φίλοι, κουμπάροι, αδέρφια» μου είπε χθες (26/6) το βράδυ ο Ζήσης, ο οποίος αναμένεται να βαδίσει προσεχώς στα χνάρια του (κατά έναν χρόνο πρεσβύτερου) Βασίλη και να δηλώσει κι ελόγου του ότι κατεβαίνει από τη σκηνή...
Θα επαναληφθεί δηλαδή η ιστορία της Εθνικής ομάδας, την οποία αποχαιρέτησαν και οι δυο την ίδια ημέρα (7 Σεπτεμβρίου στη Λιλ), αλλά ενώ ο Βασίλης ανακοίνωσε την αποχώρηση του το ίδιο βράδυ, ο Νίκος έγραψε τους τίτλους τέλους στις 24 Μαΐου του 2016.
Μαζί άρχισαν αυτό το ταξίδι, μαζί το τελείωσαν...
Ζήτησα από τον Ζήση να ανακαλέσει από τον σκληρό δίσκο του δυο στιγμές που είναι δικές τους και να τις μοιραστεί μαζί μας...
Βασικά του ζήτησα μια και καλή, αλλά όπως μου εξήγησε, δεν μπορεί να τις ξεχωρίσει, διότι και οι δυο είναι σημαδιακές και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του(ς)...
Τον αφήνω να τις διηγηθεί...
Ρε πώς σε έκανε έτσι;
«Το 2001 ήμασταν μαζί στον Ιαλυσό της Ρόδου όπου διεξαγόταν η προκριματική φάση του Εurobasket Νέων Ανδρών και τότε έτυχε να μείνουμε για πρώτη φορά στο ίδιο δωμάτιο στο ξενοδοχείο Rodos Palace...
Δεν ήμασταν ακόμα πολύ δεμένοι, αλλά συνέβη ένα περιστατικό που ήταν πολύ αστείο και μας έκανε να κολλήσουμε...
Είχαν μακρύνει τα μαλλιά μου και ένα πρωί κατέβηκα στο κομμωτήριο του ξενοδοχείου για να κουρευτώ, αλλά το κούρεμα ήταν της κακιάς ώρας. Πετούσε μια τούφα από ‘δώ, μια από ‘κεί και το θέαμα ήταν πολύ αστείο...
Με το που μπήκα στο δωμάτιο με είδε ο Βασίλης και έβαλε τα γέλια.
«Ρε πώς σε έκανε έτσι;» μου είπε...
Εγώ για να ελαφρύνω τη θέση μου είπα «εντάξει, μωρέ, δεν είναι και τόσο χάλια», αλλά ο Σπανούλης επέμενε..
«Ρε κοιτάξου στον καθρέφτη και τα λέμε μετά».
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και κατάλαβα ότι όντως το θέαμα ήταν κωμικό...
«Και τώρα τι κάνουμε;» τον ρώτησα.
«Τώρα θα σε φτιάξω εγώ» μου είπε χωρίς να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του...
Πήγε στο μπάνιο, έβγαλε από το νεσεσέρ του μια ξυριστική μηχανή που είχε, με κάθισε κάτω και με κούρεψε γουλί!»
Όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους
Δέκα τέσσερα χρόνια αργότερα, πάλι στο ίδιο δωμάτιο, για τελευταία φορά στην καριέρα τους...
Λιλ, 17 Σεπτεμβρίου 2015, ο επίλογος του Eurobasket…
Τότε πιτσιρικάδες, γέλαγαν με τις τούφες του Ζήση, τώρα άντρες μοιράζονταν όχι την πλάκα με το κούρεμα, αλλά μια στιγμή στην οποία πάγωσε ο χρόνος!
Τον λόγο έχει πάλι ο Ζήσης...
«Αυτό που ζήσαμε στο δωμάτιο το τελευταίο βράδυ και ανήμερα το ματς με τη Λετονία δεν περιγράφεται με λόγια. Ήταν όντως μια κατανυκτική διαδικασία, μια μυσταγωγία...
Δεν έγινε κάτι συνταρακτικό, δεν είπαμε κιόλας πολλά λόγια. Ήταν σαν να εκτυλίσσεται ένα βουβό δράμα, διότι θα παίζαμε για τελευταία φορά με τη φανέλα της Εθνικής και θα κλείναμε έναν κύκλο που είχε ανοίξει πριν από 15 χρόνια...
Ξαπλωμένοι στα κρεβάτια μας λέγαμε πού και πού καμιά κουβέντα, θυμόμαστε τις μεγάλες στιγμές που είχαμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια, βλέπαμε όλη τη ζωή μας μέσα από τα κλικ ενός φιλμ...
Δεν είπαμε πολλά λόγια, περισσότερο μιλούσαν τα μάτια και τα συναισθήματα...
Δεν ξέρω εάν θα μας έπαιρναν τα ζουμιά σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι, αλλά κάποια στιγμή βγάλαμε μια φωτογραφία για να την έχουμε ως κειμήλιο της κοινής ζωής μας στα γήπεδα...
Τη βλέπω τώρα αυτή τη φωτογραφία και σκέπτομαι ότι είναι όντως το δικό μας φυλακτό...»
