Ευτυχώς που σήμερα δεν είναι (και δεν πρέπει να γίνει) μια ημέρα σαν την προπέρσινη.

Ευτυχώς που σήμερα το ημερολόγιο δείχνει Τρίτη 6 Αυγούστου και όχι Τρίτη και 13 (Σεπτεμβρίου) όπως εκείνο το μοιραίο βράδυ στο Βερολίνο.

Ευτυχώς που σήμερα είναι επίσης η γιορτή του Σωτήρος Χριστού και ελπίζω ότι μέσα στις υπόλοιπες φούριες του θα προλάβει να ελεήσει και το ελληνικό μπασκετικό έθνος!

Καλώς τους, λοιπόν: καλώς τους (εν δυνάμει πρωταθλητές κόσμου, ας μην ξεχνιόμαστε) Γερμανούς που μας έχουν ποτίσει με φαρμάκι κάμποσες φορές και μάλιστα έξι από δαύτες απέβησαν μοιραίες, αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα και αυτό ελπίζουμε, προσδοκούμε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε να συμβεί και σήμερα.

Εκείνη η Τρίτη και 13 στο EuroBasket του 2022, όταν χρειαζόμασταν άλλους έντεκα… Λαρεντζάκηδες, δεν ξεχνιέται, αλλά μπορεί κάλλιστα να περάσει στη λήθη εάν κι εφόσον η ελληνική ομάδα ρίξει στο κανναβάτσο τους (όνομα και πράγμα πλέον) Γερμαναράδες και ξορκίσει τους δαίμονες της.

Οι λυγμοί του Λαρεντζάκη

Μετά από δυο χρόνια κι ενώ μεσολάβησε το περυσινό αντάμωμα μας στο Άμπου Ντάμπι (ήττα με 84-71) ξανασυναντιόμαστε και εκτός από τα όπλα, τις μπαλάσκες και τη λοιπή εξάρτυση, θα κρατάμε κι ένα πακέτο με… χαρτομάντιλα για να σκουπίσει ο Γιαννούλης τα λυγμώδη δάκρυα που έχυσε τότε!

Εμείς λοιπόν λαχταράμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να… παραβιάσουμε το μέχρι τούδε παγιωμένο άβατον της τετράδας των Ολυμπιακών Αγώνων καθόσον τρείς φορές στο παρελθόν (Ατλάντα/1996, Αθήνα/2004, Πεκίνο/2008) η Εθνική κατέλαβε την πέμπτη θέση.

Τα κοράκια, το Κύπελλο κόσμου και το τρίτο των Γερμανών

Πέμπτη είχε τερματίσει και στο EuroBasket του 2003, όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης επιτέθηκε επί δικαίων και αδίκων λέγοντας με αψύ ύφος ότι «πέσατε σαν τα κοράκια πάνω μας διότι εσείς θέλατε να πάρουμε το Κύπελλο κόσμου»!

Στον αντίποδα η συμμορία της οποίας ηγείται ο Ντένις Σρέντερ σημαδεύει ένα τρίτο μετάλλιο μέσα σε μια διετία, μετά το χάλκινο στο EuroBasket του 2022 στο Βερολίνο και το χρυσό στο περυσινό Παγκόσμιο Κύπελλο στη Μανίλα.

Δεν το λες και μικρό επίτευγμα αυτό το οποίο έχουν καταφέρει οι κληρονόμοι του κλέους του Ντιρκ Νοβίτσκι, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που το μπάσκετ στη Γερμανία συμπεριλαμβάνεται στα… λοιπά αθλήματα!

Ο βομβαρδισμός, το 20-1 και η αποβολή του Γιάννη

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 2022 στο Βερολίνο, οι Γερμανοί ξανάρθανε, μας βομβάρδισαν και εκείνο το ανελέητο σφυροκόπημα που αποτυπώθηκε στα 17/31 τρίποντα έγινε το άρμα μάχης τους για να τρέξουν ένα επί μέρους σκορ 20-1 και να σβήσουν το όνειρο μας.

Εκείνο το βράδυ το viral τρίποντο του Κώστα Σλούκα στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου (57-61) αποδείχθηκε άσφαιρο πυρ, υπό την έννοια ότι από εκεί και πέρα οι Γερμανοί δεν άφησαν περιθώρια στην Εθνική να διεκδικήσει τη νίκη, μάλιστα η διαφορά έφτασε και στους 19 πόντους (83-102), ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο βρισκόταν μονάχος του στα αποδυτήρια έχοντας αποβληθεί με δυο αντιαθλητικά φάουλ!

Την κάτσαμε τη βάρκα τότε, όπως είχε συμβεί άλλες πέντε φορές που οι Γερμανοί σήκωσαν μπροστά μας ένα ανάχωμα, δεν μας άφησαν να το κουνήσουμε ούτε ρούπι από το φυλάκιο μας και έκαναν το νταλαβέρι μας μια πονεμένη και κλαμένη ιστορία…

Αυτοί οι δυο επιθετικοί προσδιορισμοί κάνουν ρίμα, αλλά κάνουν και αλήθεια...

Τα δάκρυα του Σφαιρόπουλου

Σέ ανύποπτο χρόνο είχα ρωτήσει τον Γιάννη Σφαιρόπουλο εάν τού έτυχε ποτέ να κλάψει για ένα αποτέλεσμα στο μπάσκετ.

Δεν σκέφτηκε καν και μου έδωσε ακαριαία την απάντηση...

«Ναι, βέβαια, εκείνο το βράδυ στην Αττάλεια»!

«Εκείνο το γ@@@ο βράδυ στην Αττάλεια» θα προσέθετα εγώ και αυτή η αθυρόστομη φράση δεν απέχει από την πραγματικότητα...

Εκείνο το βράδυ είναι το βράδυ της 3^ης Σεπτεμβρίου του 2001, που κήδεψε τα όνειρα της Εθνικής στο EuroBasketκαι συνάμα αμαύρωσε τη λαμπρή καριέρα ενός φαντασμαγορικού παίκτη, ενός σπουδαίου προπονητή και πάνω απ’ όλα ενός υπέροχου ανθρώπου.

Τα τρένα του Πετρόπουλου η εξιλέωση και ο Μπαρμπόσα

Τον Κώστα Πετρόπουλο εννοώ, που «έβλεπε τα τρένα να περνούν» όπως έγραψε στον απόηχο εκείνου του πατατράκ, στην «Ελευθεροτυπία» ο συχωρεμένος ο Φίλιππας Συρίγος!

Βλέπω τώρα ξανά τους τίτλους των εφημερίδων της 4ης Σεπτεμβρίου του 2001, διαβάζω τα κείμενα και εξακολουθώ να συμπάσχω με τον αγαπημένο μου «Νουρέγιεφ» στο πλάι του οποίου βρισκόταν ως assistantcoach ο Σφαιρόπουλος.

Πάλι καλά που στις 30 Νοεμβρίου του 2018 και μάλιστα στην Πάτρα, η Εθνική νίκησε τη Γερμανία με 92-84 υπό το βλέμμα του και τού πρόσφερε δίκην οφειλόμενης σπονδής την εξιλέωση την οποία περίμενε ο δόλιος επί 17 συναπτά έτη.

Ελπίζω να τον έχουμε συγχωρέσει σε αντίθεση με τους Βραζιλιάνους που καταριόντουσαν για μισό αιώνα τον τερματοφύλακα τους στο Μουντιάλ του ’50 στο «Μαρακανά», όπου ηττήθηκαν από την Ουρουγουάη.

Δεν τον συγχώρεσαν ούτε μετά θάνατον (2000)!

Οι μπούκες του Νουρνμπέργκερ και το σουτ του Μπογκόγεβιτς

Τι νύχτα κι εκείνη, Θεέ μου...

Τι νύχτα ήταν εκείνη που σε ένα αναποδράστως, εκνευριστικώς και εν τέλει θλιβερώς επαναλαμβανόμενο pick n’ roll μας πετσόκοψαν ο Μάρκο Πέσιτς και ο Ντιρκ Νοβίτσκι, οι οποίοι πήραν τη σκυτάλη από τον Κάι Νουρνμπέργκερ και τον Βλάντιμιρ Μπογκόγεβιτς…

Ο κοντοπίθαρος γκαρντ με τις μπούκες του μας έκανε την κηδεία στον ημιτελικό του EuroBasket (σκορ 76-73) στις 2 Ιουλίου του 1993 στο Μόναχο, όπου μάλιστα οι Γερμανοί αξιώθηκαν να αναρριχηθούν στο θρόνο.

Στις 21 Ιουνίου 1999 στη Ντιζόν, ο Σέρβος με τη γερμανική υπηκοότητα μας έριξε στο καναβάτσο στην εκπνοή του αγώνα της πρεμιέρας με σκορ 59-58 και δυο χρόνια αργότερα, πάνω που πιστεύαμε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πάρουμε την εκδίκηση μας, οι λεγάμενοι έγραψαν το τρίτο επεισόδιο του έπους των Νιμπελούνγκεν!

Οι δείκτες του ρολογιού έχουν σταματήσει σε εκείνο το μοιραίο βράδυ της 3ης Σεπτεμβρίου του 2001, κατά το οποίο διαψεύσθηκαν οικτρά οι στίχοι του τραγουδιού του Μάνου Ελευθερίου, που λέει «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς και τσικουδιά στους καφενέδες τα παλικάρια να κερνάς»…

Εκείνο το βράδυ οι μπαξέδες μαράθηκαν, οι καφενέδες ήταν κλειστοί, η τσικουδιά είχε αποκάμει και τα παλικάρια έμοιαζαν ξαφνικά με φοβισμένα σπουργίτια!

Ένα αδιανόητο χαρακίρι

Κατόπιν όλων αυτών το μπαράζ (για την πρόκριση στην οκτάδα και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη) με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε ένα τρομακτικό χαρακίρι, σε ένα ανεκδιήγητο φιάσκο και σε μια απροσδόκητη συμφορά, που στοίχειωσε μια ολόκληρη γενιά του ελληνικού μπάσκετ!

Κι όμως όλα έμοιαζαν τόσο διαφορετικά και τόσο ιδανικά στο πρώτο ημίχρονο…

Βγαλμένη μέσα από τις… ονειρώξεις μας η Εθνική ποδοπάτησε από την αρχή τους Γερμανούς και προηγήθηκε με 32-10 και με 42-22, αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα ζόρια και το κακό φαινόταν να ‘ρχεται...

Όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλο pickn’roll!

Συνέβησαν όλα μαζεμένα, πού να πάρει ο διάβολος!

Κουράστηκε ο Θοδωρής Παπαλουκάς, έκανε τέταρτο φάουλ ο Αντώνης Φώτσης που μάρκαρε τον Ντιρκ Νοβίτσκι εκ περιτροπής με τον Δήμο Ντικούδη, οι Γερμανοί κυριάρχησαν κατά κράτος στα ριμπάουντ (41 έναντι 24) και το σπουδαιότερο: η ελληνική άμυνα έγινε έρμαιο των αλλεπάλληλων α λα Stockton to Malone, pick n’ roll του (γιου του νυν προπονητή της Σερβίας και πρώηνπαίκτη του Ηρακλή) Μάρκο Πέσιτς με τον φόργουορντ των Μάβερικς, ο οποίος μια έβαζε και μια έβγαζε τη μασέλα του!

Οι Γερμανοί με ένα επί μέρους σκορ 41-19 μετέτρεψαν το 22-42 σε 63-61, ενώ στο τελευταίο λεπτό και μετά το δια χειρός Γιώργου Σιγάλα γκολ φάουλ για το 74-72, ο Παπαλουκάς έχασε πέντε από τις έξι βολές, που εκτέλεσε και η ελληνική ομάδα αυτοκτόνησε και έμεινε εκτός νυμφώνος.

«Mας σκότωσε ο προπονητής μας», «Μας χαντάκωσαν οι χαρισματικοί»…

Τι συνέβαινε στο επόμενο κλικ της ταινίας;

Ο Κώστας Πετρόπουλος ήταν για λύπηση και παραιτήθηκε μέσα στα αποδυτήρια λέγοντας «φεύγω συγκινημένος από τη στάση των παικτών και με το κεφάλι ψηλά, διότι έδωσα όλο μου τον εαυτό».

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φέρεται ειπών «μας σκότωσε ο ίδιος ο προπονητής μας».

Ο Γιώργος Σιγάλας άφησε υπονοούμενα για συμπαίκτες του δηλώνοντας «μας χαντάκωσαν οι χαρισματικοί»…

Και ο Γιάννης Ιωαννίδης άφηνε πίσω του τον… αφηρημένο ρόλο του τεχνικού συμβούλου και έπαιρνε στα χέρια του το τιμόνι για να βιώσει την ίδια απογοήτευση, με θύτη την Ιταλία, μετά από δυο χρόνια στη Στοκχόλμη.

Ο εξορκισμός των δαιμόνων στον τελικό του Βελιγραδίου

Τέσσερα χρόνια αργότερα (25 Σεπτεμβρίου 2005) ο καλός Θεός ευλόγησε έξι παίκτες από αυτή την ομάδα να ξορκίσουν τους τρισδιάστατους (Μόναχο, Ντιζόν, Αττάλεια) γερμανικούς δαίμονες στον τελικό του EuroBasket στο Βελιγράδι.

Εκεί η Εθνική επιβλήθηκε με 78-62 και έγινε ξανά-και με τη βούλα του χρυσού μεταλλίου-η «Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων»!

Ήταν το βράδυ που χορεύοντας συρτάκι και ρουφώντας τη σαμπάνια μέσα από το τρόπαιο ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Μιχάλης Κακιούζης, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Φώτσης, ο Δήμος Ντικούδης και ο Νίκος Χατζηβρέττας έπαιρναν το αίμα τους πίσω και απενοχοποιούνταν συλλήβδην και κατά μόνας για το έγκλημα που διαπράχθηκε στην Αττάλεια…

Το 13-0, το 35-19 και ο Σπανούλης

Στα κατοπινά 17 χρόνια η Εθνική μάγκωσε τους λεγάμενους και τους νίκησε σε 13 διαδοχικά ματς προτού δει το σερί να διακόπτεται πρόπερσι στο Βερολίνο.

Αρχής γενομένης από τις 6 Ιουνίου του 1965 στην Τιφλίδα (Ελλάδα-Γερμανία 81-72) και σε σύνολο 54 αναμετρήσεων, η Εθνική πλειοδοτεί στις νίκες με 35-19, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης στο μοναδικό πριν από το επικείμενο ματς στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Στις 12 Αυγούστου του 2008 στο Πεκίνο η ελληνική ομάδα επικράτησε με 87-64 χοροστατούντος του νυν προπονητή της, Βασίλη Σπανούλη που είχε σκοράρει 23 πόντους.

Εκτός από τις τέσσερις νίλες σε ισάριθμα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1993, 1999, 2001, 2022) οι λεγάμενοι μας έφραξαν επίσης τον δρόμο προς την πρόκριση σε δυο Προολυμπιακά Τουρνουά, το 1984 στο Παρίσι (73-91) και το 1992 στη Μούρθια, προεξάρχοντος του Ντέτλεφ Σρεμπφ (76-85).

Το 11-0 στην εκκίνηση, η Πάτρα και ο Ζήσης

Από το πρώτο αντάμωμα μας και μέχρι την ήττα σε ένα φιλικό ματς το 1984, η Ελλάδα έτρεξε ένα σερί 11-0, ενώ ανάμεσα στις νίλες της Αττάλειας (2002) και του Βερολίνου (2022) πέτυχε 13 διαδοχικές νίκες, εκ των οποίων δυο στα «παράθυρα» του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019.

Στις 30 Νοεμβρίου του 2018 ανήμερα τη γιορτή του πολιούχου Πατρών Αγίου Ανδρέα επιβλήθηκε στο «Δημήτριος Τόφαλος» με 92-84, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 2019 άλωσε τη Βαμβέργη με 69-63, σε μια βραδιά που δεν θα την ξεχάσει ποτέ ο τότε παίκτης της Μπάμπεργκ και νυν τζένεραλ μάνατζερ της Εθνικής, Νίκος Ζήσης.

Η κατάρα των προημιτελικών και η ραψωδία του Σπανούλη

Ιδού η Γερμανία, ιδού και το πήδημα λοιπόν!

Ιδού η ευκαιρία να πάρει η Εθνική το αίμα της πίσω ξορκίζοντας τόσο τους γερμανικούς δαίμονες που τη στοίχειωσαν έξι φορές (αλλά στον αντίποδα υπάρχει η διθυραμβική νίκη στον τελικό του 2005), όσο και την κατάρα η οποία την κατατρύχει στους προημιτελικούς όλων των διοργανώσεων εδώ και 15 χρόνια!

Αμ’ αυτό πάλι;

Η ελληνική ομάδα έχει να πετύχει νίκη σε προημιτελικό από τις 18 Σεπτεμβρίου του 2009 στο Κατοβίτσε, όπου έριξε στο κανναβάτσο την Τουρκία με 76-74 στην παράταση, με σημείο αναφοράς το κρεσέντο του Βασίλη Σπανούλη που σκόραρε 23 πόντους, έβαλε 6/9 τρίποντα και δη το καθοριστικό για το προσπέρασμα με 75-69, κατέβασε τέσσερα ριμπάουντ και μοίρασε επτά ασίστ.

Η ζωή που δεν ζήσαμε

Τα κατοπινά χρόνια μας έφραξαν τον δρόμο σε αγώνες νοκ άουτ η Ισπανία στο EuroBasket του 2010, η Γαλλία στο EuroBasket του 2011, η Σερβία στη φάση των 16 του Mundobasket 2014, η Ισπανία στοEuroBasket του 2015, η Ρωσία στο EuroBasket του 2017 και η Γερμανία στο EuroBasket του 2022.

Στο EuroBasket του 2013 και στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2019 και του 2023 η Εθνική δεν κατάφερε να περάσει από τη φάση των ομίλων και μετά τον κατά τον πρόσφατο εν Πειραιεί εξαγνισμό από τις αμαρτίες στα Προολυμπιακά Τουρνουά του 2012, του 2016 και του 2021 και την επιστροφή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχει μπροστά μια μεγάλη πρόκληση.

Την πρόκληση της ζωής που δεν έζησε εδώ και 15 χρόνια!