Floapping: Η τέχνη του να παίρνεις ένα σφύριγμα που δεν υπάρχει. Είτε μιλάμε για "βουτιές" στα επιθετικά φάουλ, είτε για "κλωτσιές" κατά τη διάρκεια του σουτ.
"Το να παίρνεις φάουλ είναι τέχνη. Πρέπει να πας σπίτι και να προπονηθεις στον καθρέφτη. Δεν κατηγορώ όσους το κάνουν, ειδικά απέναντι σε μεγάλους ψηλούς. Πολλές φορές είναι το μοναδικό όπλο που εχουν οι βετεράνοι". Τάδε έφη Ντομινίκ Ουίλκινς.

Ποιοι είναι όμως οι καλύτεροι "θεατρίνοι" στην ιστορία του ΝΒΑ; Το ESPN παρουσιάζει τη δική του λίστα.

Μπιλ Λαμπίρ (Πίστονς)

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν ο πιο μισητός παίκτης του ΝΒΑ. Ο θρυλικός σχολιαστής των Σέλτικς, Τζόνι Μοστ τον είχε βαφτίσει "The Flopper". Μάλιστα η... τέχνη του είχε καταγραφεί σε βίντεο κι είχε παρουσιαστεί στους παίκτες των Μάβερικς ως διδακτική!

Τι λέει ο ίδιος; "Παλιά έλεγαν ότι έκαναν θεάτρο. Τώρα ότι είμαι βρώμικος παίκτης. Παλιά έπεφτα κάτω και τώρα αρχίζω να τους χτυπάω. Τώρα προτιμώ τις συγκρούσεις".

Βλάντε Ντίβατς (Λέικερς, Χόρνετς, Κινγκς)

Το 1995 είχε δηλώσει: "Παλιά έπεφτα γιατί δεν ήμουν τόσο δυνατός όσο οι υπόλοιποι". Τώρα που έχει αποσυρθεί; Θεωρείται ο "πατέρας" του floaping.

Ο Σέρβος σέντερ που έφερ τη μόδα από την Ευρώπη είναι κι ο μοναδικός παίκτης που κατάφερε να σταματήσει τον Σακίλ Ο'Νιλ. Έπεφτε συνέχεια για επιθετικό...

Τζον Στόκτον (Τζαζ)

Αν και... υποτιμημένος στην κατηγορία "θέατρο" ο λευκός πλέι-μέικερ της Γιούτα θεωρείται ένας από τους κορυφαίους του είδους. "Ξέρει πως να μπει στο κεφάλι του αντιπάλου" έγραψε ο αναλυτής Στιβ Τζόουνς.

"Ο Τζον είναι ο καλύτερος. Μου είχε πει κάποτε ότι εγώ θα έπαιρνα το Όσκαρ του floaping, αλλά πιστεύω ότι το αξίζει κι αυτός". Τα λόγια ανήκουν στον Βλάντε Ντίβατς, οπότε έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Ρέτζι Μίλερ (Πέισερς)

Όχι μόνο θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίκτες στο "θέατρο", αλλά κι ένας από τους... φωνακλάδες σε αυτόν τον τομέα.

Ξεκινούσε κάνοντας "κήρυγμα" στους διαιτητές. Στη συνέχεια είχε την τάση να χρησιμοποιει το πόδι για να βγάλει τον αμυντικό από την πορεία και να του κάνει επίτηδες φάουλ. Στα "όπλα" του; Το πέσιμο (αλά... Αλβέρτης), τα επιφωνήματα και φυσικά το χτύπημα των χεριών μετά από τα σουτ.

Είχε τόσο περίεργο στυλ που πολλές φορές οι διαιτητές νόμιζαν οτι κάποιος αντίπαλος του χτυπούσε το χέρι. "Τώρα που ο Τζον Στόκτον αποσύρθηκε. Είναι ο καλύτερος στο θεάτρο" είχε πει το 2004 ο Ρεξ Τσάμπαν.

Ντένις Ρόντμαν (Πίστονς, Σπερς, Μπουλς, Μάβερικς)

Εμαθε την τέχνη δίπλα στους "δάσκαλους" Μπιλ Λαμπίρ και Ρικ Μαχόρν. "Αυτοί ήταν τα κακά παιδιά κι εγώ απλά είχα την τύχη να παίξω δίπλα τους. Αν ημουν σε άλλη ομάδα δεν θα με έβλεπε ο κόσμος με αυτό το μάτι" είχε δηλώσει κάποτε το "Σκουλήκι".

Μάλιστα θεωρείται εξπέρ στο να παίρνει "τάιμ-άουτ" πριν βγει με τη μπάλα εκτός γηπέδου, ενώ συνέχισε την... θεατρική τέχνη κι εκτός του γηπέδου, έχοντας πρωταγωνιστησει στην ταινία "Double Team".

Μανού Τζινόμπιλι (Σπερς)

Οι φήμες έχουν γινει πλέον... καραμέλα. Όλο το ΝΒΑ κατηγορεί τον Αργεντινό άσο για "θέατρο". Πως τα καταφέρνει; "Κουνάει το κεφάλι του, τινάζει τα μαλιά του και νομίζεις ότι κάποιος τον δολοφόνησε. Τα φάουλ που του κάνουν δεν είναι τόσο σκληρά" είχε τονίσει ο Ρέι Άλεν.

Μάλιστα την τέχνη ασπάζεται κι ο συμπατριώτης του Φαμπρίτσιο Ομπέρτο, ο οποίος λέγεται ότι θα αποτελέσει τον διάδοχο των Λαμπίρ και Ρόντμαν.

Άντερσον Βαρεχάο (Καβαλίερς)

Οι αριθμοι μιλούν από μόνοι τους! Ο Βραζιλιάνος σέντερ του Κλήβελαντ είχε φέτος τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ από κάθε άλλο παίκτη του ΝΒΑ!

Πήρε μάλιστα τρεις φορές περισσότερα από τον Τζινόμπιλι που έχει το... όνομα. "Προσπαθώ όλο το βράδυ να είμαι στο σωστό σημείο για να πάρω το φάυλ. Μερικές φορές υπερβάλω στην αντίδραση" λέει ο ίδιος. Σώωωπππααα...

Ντάνι Έιντζ (Σέλτικς, Σανς, Μπλέιζερς, Κινγκς)

Μπορεί να μην είχε την ίδια αποτελεσματικότητα με τον Λαμπίρ, αλλά έβαζε μεγαλύτερη προσπάθεια. Ο νυν πρόεδρος των Σέλτικς θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους... γκρινιάρηδες του ΝΒΑ. Μιλούσε συνεχώς στους διαιτητές και απαιτούσε τα σφυρίγματα.

Ράτζα Μπελ (Σίξερς, Σανς)

Πέρσι κατείχε τον τίτλο που κέρδισε φέτος ο Άντερσον Βαρεχάο. Τη σεζόν 2006-2007 τερμάτισε στην 4η θέση.

"Παίζει πολύ κοντά τον παίκτη του κι όταν αυτός προσπαθεί να τον απωθήσει πέφτει κατευθείαν κάτω" εξηγεί ο Ρέι Άλεν. "Αυτό είναι το παιχνίδι του..."

Ρόμπερτ Χόρι (Ρόκετς, Λέικερς, Σπερς)

Εκτός από το να βάζει "μεγάλα" σουτ ο 37χρονος φόργουορντ συνηθίζει να πέφτει στο παρκέ. Ειδικά τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια.

"Χρειάζονται ψηλότεροι διαιτητές" είναι η δικαιολογία του, προσπαθώντας να απαρνηθεί τις κατηγορίες ότι κάνει θέατρο όταν πέφτει μετά από ένα σκριν εκτός γηπέδου.

Ειδική αναφορά στους:

Σέιν Μπατίερ: Προέρχεται από τη μεγάλη... θεατρική σχολή του Ντιουκ.

Άντριου Μπόγκατ: Είναι έτοιμος να ακολουθήσει τα χνάρια του Βλάντε Ντίβατς με τις "πτώσεις" του στο λόου-ποστ.

Μπρους Μπόουεν: "Θεατρίνος", "βρώμικος" τι άλλο θα πούνε για τον καλύτερο περιφερειακό αμυντικό του ΝΒΑ;

Σαμ Κασέλ: Έχει ιδιαίτερη έφεση στα κερδισμένα φάουλ, αν κι έχει χάσει τον "τίτλο" από τον Ντουέιν Ουέιντ.

Ρέτζι Έβανς: Ο Τζεφ Βαν Γκάντι είχε πει: "Είναι ο μεγαλύτερος θεατρίνος του ΝΒΑ. Δεν μπορώ να τον βλέπω άλλο να πέφτει κάτω χωρίς λόγο".

Ουόρντ Φρι: Αυτος ανακάλυψε την τεχνική που τελειοποίησε ο Ρέτζι Μίλερ. Αν ο παίκτης "φάει" την προσποίηση και πηδήξει είναι καταδικασμένος. Ο Φρι πέφτει πάνω του και πάει κατευθείαν στις βολές.

Ντέρεκ Φίσερ: Καλύπτει το μειονέκτημα που έχει στην ταχύτητα με την τάση του να πέφτει, κάτι που κάνει ιδιαίτερα καλά. Τον έχει παραδεχτεί ακόμη κι ο Βλάντε Ντίβατς.

Ριπ Χάμιλτον: Κι αυτός συνηθίζει να δημιουργεί επαφή με τον αμυντικό.

Αντρές Νοτσιόνι: Συνεχίζει την αργεντίνη παράδοση μετά τους Τζινόμπιλι και Ομπέρτο.