Το 2005, ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ήταν δύο παιδιά άγνωστα στο ευρύ μπασκετικό κοινό... Ο ένας ήταν 22 ετών, δίχως ουσιαστικά συμμετοχή στην Α1 και η παρουσία του στην 12αδα της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ ήταν μια έκπληξη για όλους... Ο άλλος, στα 21 του, μόλις είχε επιστρέψει από το Παγκόσμιο Νέων στην Αργεντινή και ως επιβράβευση για την 2η θέση στον κόσμο, ταξίδεψε στο Βελιγράδι...

Τα χρόνια πέρασαν, φτάσαμε αισίως στο 2018 και αυτά τα δύο παιδιά, έχουν μεγαλώσει, έχουν παντρευτεί, έχουν γίνει γονείς, έχουν κερδίσει πολλά στην καριέρα τους. Ο Μπουρούσης στα 35 του πλέον, τα έχει πάρει όλα σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά είναι εδώ. Αρχηγός της Εθνικής και το κοντέρ γράφει ασταμάτητα. Ο Βασιλόπουλος δεν έχει τους τίτλους του αγαπημένου του φίλου, έχει όμως πετύχει κάτι που είναι ίσως πολύ πιο σπουδαίο... Σταμάτησε το μπάσκετ λόγω τραυματισμού, αλλά βρήκε τη δύναμη και επέστρεψε. Οχι μόνο στην Α1, αλλά πλέον και στην Εθνική. Και στα 34 του χρόνια, έκανε ρεκόρ καριέρας με την Εθνική, με 17 πόντους.

Τους έβλεπες την Παρασκευή στο ματς με την Εσθονία και έτριβες τα μάτια σου. Ηταν οι δύο κορυφαίοι της Εθνικής, ο αρχηγός και ο υπαρχηγός έμοιαζαν με μικρά παιδιά. Ετρεχαν περισσότερο απ όλους, βούταγαν για την μπάλα, έπαιρναν ριμπάουντ, κτύπαγαν κεφάλια και χέρια για μια κατοχή. Κέρδισαν με την αξία τους το χειροκρότημα του κόσμου, μα πάνω απ' όλα τον σεβασμό γι αυτό που κάνουν. Ξέρετε, στο μπάσκετ οι παίκτες της Εθνικής Ανδρών είναι πραγματικοί εθελοντές.

"Εδώ είναι το σπίτι μας, η ομάδα μας, η χώρα μας", λέει ο Γιάννης Μπουρούσης, που δεν χρειάζεται να φοράει την μπλούζα της FIBA "this is our house" για να αισθανθεί έτσι. " Ναι, είναι το σπίτι μας η Εθνική. Και όλοι θέλουμε να το προστατεύσουμε", προσθετει ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος.

Οι δύο καλοί φίλοι ευχαριστιούνται κάθε στιγμή με την Εθνική ομάδα στα προκριματικά και δεν αισθάνονται καθόλου... παπούδες. Οπως αποκαλούν στη Γαλλία τον 35χρονο Μπορίς Ντιό οι νεαροί συμπαίκτες του στους τρικολόρ.

"Με βλέπετε για παππού;", θυμώνει και αμέσως μετά σκάει ένα χαμόγελο ο Γιάννης Μπουρούσης. " Βάσει ηλικίας είμαστε μπασκετικοί παππούδες ρε Γιάννη", πετάγεται ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, αλλά προσθέτει με ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο. " Στην πράξη είμαστε οι πιο νέοι στα πάντα. Στην ψυχή είμαστε παιδιά".

"Οσο μας θέλουν θα παίζουμε στην Εθνική"

Σε μια εποχή, λοιπόν, που ο ένας μετά τον άλλο οι μπασκετμπολίστες που περνούν τα πρώτα άντα σταματούν από την Εθνική για να αφοσοιωθούν στους συλλόγους τους, υπάρχουν δύο παλιοί που έχουν όρεξη και διάθεση να παίζουν. Ως πότε; "Οσο αντέχουμε, όσο μας κρατούν τα πόδια μας και όσο μας θέλουν", απαντάει δίχως δισταγμό ο Γιάννης Μπουρούσης, που από το 2015 είναι υποψήφιος για... αποχώρηση, αλλά φτάσαμε στο 2018 και είναι ακόμα εδώ για την Εθνική.

"Εγώ δεν είμαι ίδια περίπτωση με τον Γιάννη. Ο Μπουρούσης δεν σταμάτησε ποτέ από την Εθνική, δεν έχει λείψει ούτε μία φορά. Είναι αρχηγός. Εγώ ναι μεν ξεκίνησα μαζί του το 2005, έχω δύο μετάλλια το 2005 και το 2006, αλλά για μία δεκαετία σχεδόν απουσίασα", θυμίζει ο Βασιλόπουλος και συμπληρώνει. " Οχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα. Ομως έχω μία δεύτερη ευκαιρία, είμαι πάλι εδώ και το χαίρομαι. Και δεν θέλω να σταματήσω. Δεν το κρύβω ότι έχω ένα όνειρο: να συνεχίσω να βρίσκομαι στην Εθνική και μετά τα προκριματικά. Θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για να είμαι και στο Παγκόσμιο, αν με το καλό πάρουμε την πρόκριση μέσω των προκριματικών. Θέλω να αξιοποιήσω την ευκαιρία που μου δόθηκε, θα κάνω τα πάντα για να είμαι έτοιμος όταν φτάσει εκείνη η στιγμή".

Αλήθεια, πόσο άδικο είναι γι αυτά τα παιδιά που τώρα παλεύουν για την πρόκριση στην Κίνα, να μην έχουν την ευκαιρία να παίξουν στο Παγκόσμιο; " Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τα αρνητικά, αλλά να βλέπουμε μόνο τη θετική πλευρά της κατάστασης. Αν δεν υπήρχε η κόντρα της FIBA με την EuroLeague εμείς δεν θα ήμασταν εδώ. Οι περισσότεροι δεν θα είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε για την Εθνική. Αρα έχουμε μία ευκαιρία και το ευχαριστιόμαστε. Δουλειά μας είναι να οδηγήσουμε την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο και αν τα καταφέρουμε θα έχουμε πετύχει το στόχο μας", λέει ο Βασιλόπουλος, για να μπει στη συζήτηση ο Μπουρούσης κάπως... εκνευρισμένος. Αλλωστε είναι ο μόνος που δεν ανήκει στην κατηγορία των παικτών που μπήκαν ως αντικαταστάτες στην Εθνική. "Υπάρχουν παιδιά που δεν ξεκουράζονται, που τα δίνουν όλα, που παλεύουν για την Εθνική και θα αγωνιστούν μόνο στα προκριματικά. Δεν είναι ωραίο αυτό που συμβαίνει, δεν βοηθάει το μπάσκετ. Αλλη συζήτηση αυτή βέβαια".

"Ολα γίνονται για τα λεφτά"

Ναι, αλλά να την κάνουμε... Ετσι δεν είναι; "Ολα γίνονται για τα λεφτά", λέει ο Μπουρούσης. "Δεν είναι καλό για το μπάσκετ αυτό που γίνεται. Εχω παίξει 15 χρόνια στη EuroLeague, την σέβομαι, μου αρέσει, αλλά δεν γίνεται να παίζει την ιδια ώρα η Εθνική ομάδα και ο Παναθηναϊκός. Δεν είναι καθόλου ωραίο αυτό που συμβαίνει. Εγινε τον Νοέμβρη, γίνεται και τώρα. Είναι καταστροφικό αυτό που συμβαίνει για το μπάσκετ. Δεν θα πω ποιος φταίει και ποιος όχι, δεν είναι δική μου δουλειά, αλλά είναι σαφές ότι όλα γίονται για τα χρήματα. Και στη μέση είναι οι παίκτες. Οχι εγώ, πολλά άλλα παιδιά που θέλουν να παίξουν στην Εθνική, όπως θέλω κι εγώ".

Ο Βασιλόπουλος συμπληρώνει. " Το συζητάμε όλοι. Γίνονται την ίδια ώρα αγώνες της EuroLeague και των Εθνικών ομάδων. Ποιος κερδίζει απ' αυτό; Κανείς. Είναι κρίμα να διχάζεται το μπάσκετ".

"Ημασταν τυχεροί το 2005"

Πάμε πίσω στην Εθνική... Ο Γιάννης Μπουρούσης γυρίζει στο 2005 και το συνδυάζει με το τώρα: " Είμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε σε εκείνη την ομάδα που πήρε το Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι. Εγώ δεν είχα αγωνιστεί με διάρκεια στην Α1, αλλά μπήκα στη 12αδα. Ηταν μεγάλη η τύχη για μένα. Ηταν ένα αξέχαστο 15νθημερο, δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου και εύχομαι και στα νέα παιδιά να το ζήσουν. Τα περισσότερα ήταν μέλη των μικρών Εθνικών, έχουν κάνει τις επιτυχίες τους, αλλά είναι διαφορετική η ανδρών. Και χρειάζεται προσπάθεια, αλλά και τύχη για να τα καταφέρουν. Εμείς θα προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε στα πρώτα τους βήματα, όπως έκαναν και σε μας οι παλιότεροι".

Δεν ρίχνεις ποτέ τους μικρούς μόνος τους στην αρένα. Χρειάζονται και οι μεγαλύτεροι, οι πιο έμπειροι, να τους βοηθήσουν. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Εχουμε τις εικόνες και το κυριότερο έχουμε μάθει στην πίεση. Πάντα οι μικροί χρειάζονται δίπλα τους μεγαλύτερους. Εγώ και ο Γιάννης είμαστε οι παλιότεροι, έστω κι αν σε αυτή την Εθνική υπάρχουν και μεγάλοι σε ηλικία. Οπως ο Βαγγέλης Μαργαρίτης, που όμως κι αυτός στην Εθνική είναι νέος. Και εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά".

"Να προκριθούμε και να το παλέψω για Κίνα"

Και κλείνουμε πάλι με Παναγιώτη Βασιλόπουλο... Η ζωή και η καριέρα σου θα μπορούσαν να γίνουν ταινία. Οι τραυματισμοί στη μέση στο γόνατο τον ανάγκασαν να σταματήσει το μπάσκετ. Προσπάθησε να επιστρέψει, απέτυχε... Αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Πήγε στον Κόροιβο πριν από δύο χρόνια, στον Κολοσσό, στον Αρη, στην ΑΕΚ. Κλήθηκε στην Εθνική, πήρε Κύπελλο, ζει ένα όνειρο. " Οταν επέστρεψα στο παρκέ, ήθελα απλά να ξαναπαίξω. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πόσο ωραία θα ήταν να ξαναφορούσα τη φανέλα της Εθνικής. Εγινε κι αυτό, έκανα κάτι που τόσο μου έλειπε. Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα όταν δεν σταατάς να προσπαθείς. Εγώ κάποια στιγμή απογοητεύτηκα, αλλά βρήκα τη δύναμη και γύρισα. Αρα τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Ακούω πως πρέπει να δώσουμε τόπο στα νιάτα στην Εθνική. Ναι, έτσι έλεγα κι εγώ μικρός. Αλλά δεν γίνεται έτσι. Δεν μπορούμε να εξαφανιστούμε, δεν πρέπει να γίνει έτσι. Οπως είπα θέλω να βοηθήσω την Ελλάδα να περάσει στο Παγκόσμιο και μετά να διεκδικήσω μια θέση στην 12αδα για την Κίνα. Υπάρχει άγχος και πίεση που εμείς πρέπει να απορροφήσουμε για να πετύχουμε την αποστολή που μας ανατέθηκε. Τα νέα παιδιά έχουν ταλέντο, έχουν συνυπάρξει στις μικρές Εθνικές, έχουν καλή σχέση μεταξύ τους. Θα έρθει η ώρα τους, θα μπουν σιγά σιγά στο στίβο της Εθνικής ανδρών και θα φέρουν κι άλλες επιτυχίες. Αρκεί να μην πάψουν να αγαπούν αυτή την ομάδα και να την υπηρετούν όσο χρόνια αντέχουν τα πόδια τους. Οπως κάνει ο Γιάννης Μπουρούσης από το 2005 μέχρι και σήμερα".