Οι πέντε "αντιστάρ"
Το SPORT 24 με τη βοήθεια του Κεν Σούλερ, υποδεικνύει 5 αντιστάρ που αξίζουν μία θέση στο Hall of Fame
Ο Κεν Σούλερ, εκδότης και συντάκτης της απόλυτης μπασκετικής εγκυκλοπέδιας, "Total Basketball", πρότεινε μέσω άρθρου του στο ESPN, ακόμα πέντε παίκτες αυτής της κατηγορίας, θα άξιζαν μία θέση στο Hall of Fame.
Το κείμενο δεν αναφέρεται σε σούπερ σταρ, όπως οι Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Πάτρικ Γιούινγκ, Καρλ Μαλόουν και Τζον Στόκτον, οι οποίοι αναμένουν άμεση είσοδο, αλλά σε αυτούς που δεν ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές των ομάδων τους, όμως με την προσφορά τους ήταν υπερπολύτιμοι και σημαντικοί για τη λειτουργία του συνόλου.
Αφού οι Ντάντλεϊ και Μάλιν, εισέπραξαν την αναγνώριση ως υποψήφιοι φέτος, δεν συμπεριλήφθηκαν στη λίστα, παρά το γεγονός ότι ακόμα είναι εκτός.
Με σειρά προτίμησης, αυτοί είναι για τον Σούλερ, οι πέντε αστέρες "δεύτερου ρόλου" από τις δεκαετίες, 80 και 90, που θα ήθελε να δει στο Σπρίνγκφιλντ:
1. Ντένις Ρόντμαν
Συγνώμη Τσαρλς (Μπάρκλεϊ), αλλά ο Ρόντμαν ήταν μακράν ο κορυφαίος -όχι σέντερ- ριμπάουντερ στην ιστορία του μπάσκετ. Αναδείχθηκε 7 φορές πρώτος ριμπάουντερ του Πρωταθλήματος (περισσότερες από σπουδαίους φόργουορντ που διέπρεψαν στον συγκεκριμένο τομέα, όπως οι Μπομπ Πετίτ, Έλτζιν Μπέιλορ, Τζέρι Λούκας και Τσαρλς Μπάρκλεϊ). Δεν κέρδιζε όμως, μόνο τους τίτλους στα ριμπάουντ, αλλά έπαιρνε και μεγάλη διαφορά από τους εκάστοτε δεύτερους.
Το 1992, είχε μέσο όρο 18.7 ριμπάουντ, με δεύτερο τον Κέβιν Ουίλις ο οποίος "κατέβαζε" 15.5 σε κάθε ματς
Το 1993, με 18.3 ήταν άνετα πάνω από τον Σακίλ Ο' Νιλ, που είχε 13.9
Το 1994, επικράτησε εκ νέου του Ο' Νιλ με 17.3 έναντι 13.2
Το 1995, ήταν η σειρά του Μουτόμπο να μείνει πίσω, αφού το "σκουλήκι" είχε 16.8 ενώ ο αντίπαλός του 12.3
Θύμα του το 1996 ήταν ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον, που με 12.2 είχε 2.7 λιγότερα σε κάθε ματς
Την επόμενη σεζόν, για ακόμα μία φορά δεύτερος ήταν ο Μουτόμπο, του οποίου ο Ρόντμαν επικράτησε άνετα, έχοντας 16.1 έναντι 11.6
Τέλος, το 1998, τα 15 ριμπάουντ που έπαιρνε σε κάθε ματς, άφησαν πίσω τον Τζέισον Ουίλιαμς, ο οποίος είχε 13.6
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ρόντμαν, συχνά "έκανε βουτιές" απλά για να δώσει στην ομάδα του, ακόμα μία επίθεση. Κατέχει το ρεκόρ στα πλέι οφ, με 11 επιθετικά ριμπάουντ σε ένα ματς, κάτι που κατάφερε δύο φορές ως παίκτης των Μπουλς, στους τελικούς με το Σιάτλ, το 1996.
Ο Μάικλ Τζόρνταν, με 27 πόντους κατά μέσο όρο και μόλις 41% ποσοστό στα σουτ, αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης των τελικών, τίτλο που άξιζε και ο Ρόντμαν ο οποίος σε κάθε ματς έπαιρνε 15 ριμπάουντ.
Για επτά σεζόν, μπήκε στην καλύτερη αμυντική πεντάδα του ΝΒΑ και δύο φορές, ανακηρύχθηκε κορυφαίος αμυντικός της χρονιάς (1990 και 1991).
Το πως ο ιδιόρυθμος χαρακτήρας του, θα ταιριάξει με την γενική νοοτροπία του Hall Of Fame, που έχει ως κριτήριο τη "συνολική προσφορά" είναι δύσκολο να απαντηθεί. Αλλά ένας παίκτης που κατάφερε τόσα πολλά, δεν θα έπρεπε να αποριφθεί, επειδή φόρεσε μία φορά νυφικό και άλλαζε το χρώμα των μαλλιών του σε κάθε ματς.
Ο Ρόντμαν, έχει αποσυρθεί εδώ και πέντε χρόνια για να μπορεί να μπει στο μουσείο του Σπρίνγκφιλντ, αλλά οι άνθρωποι του Hall of Fame, μπορούν να καθορίσουν, ότι αν ένας αθλητής έχει "βλάψει την ακεραιότητα του μπάσκετ", μπορεί να θεωρηθεί "ανάξιος υποψηφιότητας και να τεθεί εκτός σκέψης για να γίνει μέλος".
2. Ντένις Τζόνσον
Είχα διαφωνήσει στο να συμπεριληφθεί ο Ντένις Τζόνσον, στους υποψηφίους την προηγούμενη χρονιά. Αλλά από τη στιγμή που το "νούμερο 3" του, έχει αποσυρθεί από τους Σέλτικς και έχει αναρτηθεί, δίπλα στις φανέλες των θρύλων της Βοστώνης, το μόνο που απομένει είναι να του απονεμηθεί η κορυφαία τιμή, έστω και μετά θάνατον.
Ο Ντι Τζέι, έχει λάβει επαίνους από τον Λάρι Μπερντ, για την εξυπνάδα του. Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι τον κράτησε εκτός. Μία σκέψη είναι η παρακάτω:
Οι μεγάλες ομάδες των Σέλτικς της δεκαετίας του 80, είχαν ως κορυφαίες μορφές τους Λάρι Μπερντ, Κέβιν ΜακΧέιλ και Ρόμπερτ Πάρις, οι οποίοι μπήκαν στο Hall of Fame. Έτσι η φροντ λάιν της ομάδας, που ήταν η καλύτερη όλων των εποχών, κέριδσε τη λάμψη από τις ικανότητες του Τζόνσον, στο σουτ, την πάσα, την άμυνα που δεν τύγχαναν συνέχεια μνείας, αλλά μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις.
Είναι ο μόνος παίκτης, που ήταν MVP των τελικών (το 1979 με τους Σόνικς), ο οποίος έχει παίξει σε τρεις ομάδες που κατέκτησαν τον τίτλο και δεν είναι "μέσα". Ο μοναδικός που λείπει από το Hall of Fame και έχει κατακτήσει MVP των τελικών, ενώ παράλληλα έχει παίξει σε δύο Πρωταθλήτριες ομάδες, είναι ο Τζο Τζο Ουάιτ.
Ο Ντένις Τζόνσον, αξίζει την είσοδο στο Hall of Fame, αλλά όχι επειδή "έφυγε" από κοντά μας, αλλά διότι ήταν πολύ καλός παίκτης.
3. Μπιλ Λαμπίρ
Κάποιος είχε πει κάποτε για τον Λαμπίρ: " Έχει το κάθετο άλμα μίας άγκυρας". Σε μεγάλο βαθμό είχε δίκιο.
Όλοι όμως, θυμούνται τον χαρακτηριστικό τρόπο με τον οποίο σούταρε τρίποντα, όταν οι Πίστονς είχαν τη μεγάλη ομάδα που συμμετείχε στους τελικούς από το 1988 ως το 1990 και κατέκτησε τους δύο τελευταίους.
Ο Λαμπίρ είναι το παράδειγμα της περίπτωσης που είναι αποτελεσματική, πέρα από τα νούμερα. Έκανε πολλά πράγματα που πέρασαν απαρατήρητα, όπως οι 13 πόντοι και τα 13 ριμπάουντ που είχε απέναντι στο Πόρτλαντ, στους τελικούς του 1990.
Παίζοντας μέσα στη ρακέτα, ο Λαμπίρ, ήταν παίκτης-κλειδί για τους Πίστονς στην άμυνα, που "έπνιξε" το Σικάγο, υπακούοντας στους "Κανόνες του Τζόρνατν" (ο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης του σούπερ σταρ των Μπουλς), από το 1988 ως το 1990.
Η κυριαρχία των Πίστονς, διατηρήθηκε, όταν στους τελικούς της περιφέρειας το 1990, επικράτησαν στο έβδομο παιχνίδι της σειράς, με 93-74, υποχρεώνοντας το Σικάγο στο τραγικό 31% στα σουτ εντός πεδιάς.
Ένα μήνυμα σε αυτούς που ψηφίζουν για την είσοδο στο Hall of Fame: Ξεσκονίστε τα ρεκόρ σας και ελέγξτε την συνέπεια και τη διάρκεια της αντοχής του Λαμπίρ.
Προσπαθήστε να βρείτε κι άλλους σέντερ που έχουν αριθμούς καριέρας, 84% στις βολές και 49.8% εντός πεδιάς.
Εκτός των παραπάνω, ο Λαμπίρ, είχε από 1.000 ριμπάουντ σε τρεις συνεχόμενες περιόδους στα μέσα της δεκαετίας του 80.
Όσο για την αντοχή του; Έχασε μόλις εννέα παιχνίδια από τα 1.075 των πρώτων 13 ετών παρουσίας του στο ΝΒΑ και το Hall of Fame δεν θα τον δεχόταν; Προσωπικά θα τον επέλεγα πάνω από το 80% των σημερινών σέντερ. Στους Πίστονς έπαιρνε κάτω από 800.000 δολλάρια τον χρόνο. Έχω την εντύπωση ότι η συμφωνία ήταν αρκετά συμφέρουσα για το Ντιτρόιτ.
4. Κέβιν Τζόνσον
Η στατιστική της καριέρας του Κέβιν Τζόνσον (17.9 πόντοι και 9.1 ασίστ σε κάθε ματς), συγκρίνεται άνετα με τους κοντούς γκαρντ, που είναι ήδη στο Hall of Fame, τον Τάινι Άρτσιμπαλντ (18.8 πόντοι και 7.4 ασίστ), τον Αϊζάια Τόμας (19.2 πόντοι και 9.3 ασίστ)
και τον Μπομπ Κούζι (18.4 πόντοι και 7.5 ασίστ).
Όταν ο Τζόνσον ήταν αρκετά υγιής, για να παίζει 65 παιχνίδια τον χρόνο (κάτι που έκανε σε 9 από τις 13 σεζόν που αγωνίστηκε), είχε από 19 ως 22 πόντους και 9 ως 12 ασίστ ανά παιχνίδι.
Η κορυφαία του στιγμή, ήταν τα πλέι οφ του 1993. Παρότι έχασε 33 παιχνίδια λόγω τραυματισμού, εκείνη τη σεζόν, ο Κέι Τζέι οδήγησε τους Σανς στον τελικό. Με την ομάδα του να είναι πίσω με 2-0 απέναντι στους Μπουλς, ο Τζόνσον έπαιξε στο τρίτο παιχνίδι, τον χρόνο ρεκόρ των 62 λεπτών (όλη την κανονική διάρκεια και τις τρεις παρατάσεις), σημειώνοντας 25 πόντους, δίνοντας 9 ασίστ και 7 ριμπάουντ, έδωσε τη νίκη στην ομάδα του.
Με το Φίνιξ να αντιμετωπίζει την απώλεια του Πρωταθλήματος, ο Τζόνσον σημείωσε 25 πόντους και είχε 8 ασίστ στη νίκη με 108-98, που μείωσε το σκορ της σειράς σε 3-2. Στο παιχνίδι που έδωσε στους Μπουλς το Πρωτάθλημα, ο πλέι μέικερ των Σανς, είχε 19 πόντους και 10 ασίστ.
5. Μόρις Τσικς
Ο Μο Τσικς, ήταν ένας πόιντ γκαρντ, που πάντα έβαζε πρώτα τους συμπαίκτες του από τον εαυτό του. Σκεφτόταν πρώτα απ' όλα την πάσα και είχε μία καριέρα με τον συσχετσιμό ασίστ-λαθών στο 3 προς 1. Παραμένει, πρώτος σε ασίστ (6.212) και κλεψίματα (1.942) στην ιστορία των Φιλαντέλφια Σίξερς.
Στην Πρωταθλήτρια ομάδα του 1983, ο Τσικς ήταν ο βασικός πλέι μέικερ, που τροφοδοτούσε τον "δολοφόνο των Σέλτικς", Άντριου Τόνεϊ, τον Τζούλιους Έρβινγκ και τον MVP, Μόουζες Μαλόουν. Συνεισέφερε έτσι τα μέγιστα στο ρεκόρ 12-1 στα πλέι οφ και το σουιπ επί τον Λέικερς στους τελικούς, στους οποίους ο Τσικς είχε 15 πόντους και 6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι.
Ως ρεκόρ καριέρας, έχει 52% στα σουτ και ήταν μέλος της καλύτερης αμυντικής πεντάδας του ΝΒΑ για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια (1983-1986). Ο εδώ και 15 χρόνια βετεράνος, Τσικς, όπως και άλλοι παίκτες, αντίστοιχου στυλ που είναι ήδη στο Hall of Fame (Xάρι Γκάλατιν και Τζακ Τάιμαν), έπαιξε πολύ καλά και αξίζει μία θέση.
Τιμητικές αναφορές
Εκτός από την παραπάνω πεντάδα, υπάρχουν ακόμα αρκετοί παίκτες, οι περιπτώσεις των οποίων θα μπορούσαν να εξεταστούν, όπως οι Πολ Σίλας και Ρίτσι Γκέριν. Πρέπει να "σκάψεις πιο βαθιά" για να τους βρεις. Η αναζήτηση, όμως, επιβάλλεται όχι μόνο σε επίπεδο παικτών του ΝΒΑ, αλλά και προπονητών, γυναικών, διεθνών παικτών και δημοισιογράφων, που συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στους κορυφαίους του ΝΒΑ και του ΑΒΑ.
Το κείμενο δεν αναφέρεται σε σούπερ σταρ, όπως οι Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Πάτρικ Γιούινγκ, Καρλ Μαλόουν και Τζον Στόκτον, οι οποίοι αναμένουν άμεση είσοδο, αλλά σε αυτούς που δεν ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές των ομάδων τους, όμως με την προσφορά τους ήταν υπερπολύτιμοι και σημαντικοί για τη λειτουργία του συνόλου.
Αφού οι Ντάντλεϊ και Μάλιν, εισέπραξαν την αναγνώριση ως υποψήφιοι φέτος, δεν συμπεριλήφθηκαν στη λίστα, παρά το γεγονός ότι ακόμα είναι εκτός.
Με σειρά προτίμησης, αυτοί είναι για τον Σούλερ, οι πέντε αστέρες "δεύτερου ρόλου" από τις δεκαετίες, 80 και 90, που θα ήθελε να δει στο Σπρίνγκφιλντ:
1. Ντένις Ρόντμαν
Συγνώμη Τσαρλς (Μπάρκλεϊ), αλλά ο Ρόντμαν ήταν μακράν ο κορυφαίος -όχι σέντερ- ριμπάουντερ στην ιστορία του μπάσκετ. Αναδείχθηκε 7 φορές πρώτος ριμπάουντερ του Πρωταθλήματος (περισσότερες από σπουδαίους φόργουορντ που διέπρεψαν στον συγκεκριμένο τομέα, όπως οι Μπομπ Πετίτ, Έλτζιν Μπέιλορ, Τζέρι Λούκας και Τσαρλς Μπάρκλεϊ). Δεν κέρδιζε όμως, μόνο τους τίτλους στα ριμπάουντ, αλλά έπαιρνε και μεγάλη διαφορά από τους εκάστοτε δεύτερους.
Το 1992, είχε μέσο όρο 18.7 ριμπάουντ, με δεύτερο τον Κέβιν Ουίλις ο οποίος "κατέβαζε" 15.5 σε κάθε ματς
Το 1993, με 18.3 ήταν άνετα πάνω από τον Σακίλ Ο' Νιλ, που είχε 13.9
Το 1994, επικράτησε εκ νέου του Ο' Νιλ με 17.3 έναντι 13.2
Το 1995, ήταν η σειρά του Μουτόμπο να μείνει πίσω, αφού το "σκουλήκι" είχε 16.8 ενώ ο αντίπαλός του 12.3
Θύμα του το 1996 ήταν ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον, που με 12.2 είχε 2.7 λιγότερα σε κάθε ματς
Την επόμενη σεζόν, για ακόμα μία φορά δεύτερος ήταν ο Μουτόμπο, του οποίου ο Ρόντμαν επικράτησε άνετα, έχοντας 16.1 έναντι 11.6
Τέλος, το 1998, τα 15 ριμπάουντ που έπαιρνε σε κάθε ματς, άφησαν πίσω τον Τζέισον Ουίλιαμς, ο οποίος είχε 13.6
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ρόντμαν, συχνά "έκανε βουτιές" απλά για να δώσει στην ομάδα του, ακόμα μία επίθεση. Κατέχει το ρεκόρ στα πλέι οφ, με 11 επιθετικά ριμπάουντ σε ένα ματς, κάτι που κατάφερε δύο φορές ως παίκτης των Μπουλς, στους τελικούς με το Σιάτλ, το 1996.
Ο Μάικλ Τζόρνταν, με 27 πόντους κατά μέσο όρο και μόλις 41% ποσοστό στα σουτ, αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης των τελικών, τίτλο που άξιζε και ο Ρόντμαν ο οποίος σε κάθε ματς έπαιρνε 15 ριμπάουντ.
Για επτά σεζόν, μπήκε στην καλύτερη αμυντική πεντάδα του ΝΒΑ και δύο φορές, ανακηρύχθηκε κορυφαίος αμυντικός της χρονιάς (1990 και 1991).
Το πως ο ιδιόρυθμος χαρακτήρας του, θα ταιριάξει με την γενική νοοτροπία του Hall Of Fame, που έχει ως κριτήριο τη "συνολική προσφορά" είναι δύσκολο να απαντηθεί. Αλλά ένας παίκτης που κατάφερε τόσα πολλά, δεν θα έπρεπε να αποριφθεί, επειδή φόρεσε μία φορά νυφικό και άλλαζε το χρώμα των μαλλιών του σε κάθε ματς.
Ο Ρόντμαν, έχει αποσυρθεί εδώ και πέντε χρόνια για να μπορεί να μπει στο μουσείο του Σπρίνγκφιλντ, αλλά οι άνθρωποι του Hall of Fame, μπορούν να καθορίσουν, ότι αν ένας αθλητής έχει "βλάψει την ακεραιότητα του μπάσκετ", μπορεί να θεωρηθεί "ανάξιος υποψηφιότητας και να τεθεί εκτός σκέψης για να γίνει μέλος".
2. Ντένις Τζόνσον
Είχα διαφωνήσει στο να συμπεριληφθεί ο Ντένις Τζόνσον, στους υποψηφίους την προηγούμενη χρονιά. Αλλά από τη στιγμή που το "νούμερο 3" του, έχει αποσυρθεί από τους Σέλτικς και έχει αναρτηθεί, δίπλα στις φανέλες των θρύλων της Βοστώνης, το μόνο που απομένει είναι να του απονεμηθεί η κορυφαία τιμή, έστω και μετά θάνατον.
Ο Ντι Τζέι, έχει λάβει επαίνους από τον Λάρι Μπερντ, για την εξυπνάδα του. Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι τον κράτησε εκτός. Μία σκέψη είναι η παρακάτω:
Οι μεγάλες ομάδες των Σέλτικς της δεκαετίας του 80, είχαν ως κορυφαίες μορφές τους Λάρι Μπερντ, Κέβιν ΜακΧέιλ και Ρόμπερτ Πάρις, οι οποίοι μπήκαν στο Hall of Fame. Έτσι η φροντ λάιν της ομάδας, που ήταν η καλύτερη όλων των εποχών, κέριδσε τη λάμψη από τις ικανότητες του Τζόνσον, στο σουτ, την πάσα, την άμυνα που δεν τύγχαναν συνέχεια μνείας, αλλά μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις.
Είναι ο μόνος παίκτης, που ήταν MVP των τελικών (το 1979 με τους Σόνικς), ο οποίος έχει παίξει σε τρεις ομάδες που κατέκτησαν τον τίτλο και δεν είναι "μέσα". Ο μοναδικός που λείπει από το Hall of Fame και έχει κατακτήσει MVP των τελικών, ενώ παράλληλα έχει παίξει σε δύο Πρωταθλήτριες ομάδες, είναι ο Τζο Τζο Ουάιτ.
Ο Ντένις Τζόνσον, αξίζει την είσοδο στο Hall of Fame, αλλά όχι επειδή "έφυγε" από κοντά μας, αλλά διότι ήταν πολύ καλός παίκτης.
3. Μπιλ Λαμπίρ
Κάποιος είχε πει κάποτε για τον Λαμπίρ: " Έχει το κάθετο άλμα μίας άγκυρας". Σε μεγάλο βαθμό είχε δίκιο.
Όλοι όμως, θυμούνται τον χαρακτηριστικό τρόπο με τον οποίο σούταρε τρίποντα, όταν οι Πίστονς είχαν τη μεγάλη ομάδα που συμμετείχε στους τελικούς από το 1988 ως το 1990 και κατέκτησε τους δύο τελευταίους.
Ο Λαμπίρ είναι το παράδειγμα της περίπτωσης που είναι αποτελεσματική, πέρα από τα νούμερα. Έκανε πολλά πράγματα που πέρασαν απαρατήρητα, όπως οι 13 πόντοι και τα 13 ριμπάουντ που είχε απέναντι στο Πόρτλαντ, στους τελικούς του 1990.
Παίζοντας μέσα στη ρακέτα, ο Λαμπίρ, ήταν παίκτης-κλειδί για τους Πίστονς στην άμυνα, που "έπνιξε" το Σικάγο, υπακούοντας στους "Κανόνες του Τζόρνατν" (ο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης του σούπερ σταρ των Μπουλς), από το 1988 ως το 1990.
Η κυριαρχία των Πίστονς, διατηρήθηκε, όταν στους τελικούς της περιφέρειας το 1990, επικράτησαν στο έβδομο παιχνίδι της σειράς, με 93-74, υποχρεώνοντας το Σικάγο στο τραγικό 31% στα σουτ εντός πεδιάς.
Ένα μήνυμα σε αυτούς που ψηφίζουν για την είσοδο στο Hall of Fame: Ξεσκονίστε τα ρεκόρ σας και ελέγξτε την συνέπεια και τη διάρκεια της αντοχής του Λαμπίρ.
Προσπαθήστε να βρείτε κι άλλους σέντερ που έχουν αριθμούς καριέρας, 84% στις βολές και 49.8% εντός πεδιάς.
Εκτός των παραπάνω, ο Λαμπίρ, είχε από 1.000 ριμπάουντ σε τρεις συνεχόμενες περιόδους στα μέσα της δεκαετίας του 80.
Όσο για την αντοχή του; Έχασε μόλις εννέα παιχνίδια από τα 1.075 των πρώτων 13 ετών παρουσίας του στο ΝΒΑ και το Hall of Fame δεν θα τον δεχόταν; Προσωπικά θα τον επέλεγα πάνω από το 80% των σημερινών σέντερ. Στους Πίστονς έπαιρνε κάτω από 800.000 δολλάρια τον χρόνο. Έχω την εντύπωση ότι η συμφωνία ήταν αρκετά συμφέρουσα για το Ντιτρόιτ.
4. Κέβιν Τζόνσον
Η στατιστική της καριέρας του Κέβιν Τζόνσον (17.9 πόντοι και 9.1 ασίστ σε κάθε ματς), συγκρίνεται άνετα με τους κοντούς γκαρντ, που είναι ήδη στο Hall of Fame, τον Τάινι Άρτσιμπαλντ (18.8 πόντοι και 7.4 ασίστ), τον Αϊζάια Τόμας (19.2 πόντοι και 9.3 ασίστ)
και τον Μπομπ Κούζι (18.4 πόντοι και 7.5 ασίστ).
Όταν ο Τζόνσον ήταν αρκετά υγιής, για να παίζει 65 παιχνίδια τον χρόνο (κάτι που έκανε σε 9 από τις 13 σεζόν που αγωνίστηκε), είχε από 19 ως 22 πόντους και 9 ως 12 ασίστ ανά παιχνίδι.
Η κορυφαία του στιγμή, ήταν τα πλέι οφ του 1993. Παρότι έχασε 33 παιχνίδια λόγω τραυματισμού, εκείνη τη σεζόν, ο Κέι Τζέι οδήγησε τους Σανς στον τελικό. Με την ομάδα του να είναι πίσω με 2-0 απέναντι στους Μπουλς, ο Τζόνσον έπαιξε στο τρίτο παιχνίδι, τον χρόνο ρεκόρ των 62 λεπτών (όλη την κανονική διάρκεια και τις τρεις παρατάσεις), σημειώνοντας 25 πόντους, δίνοντας 9 ασίστ και 7 ριμπάουντ, έδωσε τη νίκη στην ομάδα του.
Με το Φίνιξ να αντιμετωπίζει την απώλεια του Πρωταθλήματος, ο Τζόνσον σημείωσε 25 πόντους και είχε 8 ασίστ στη νίκη με 108-98, που μείωσε το σκορ της σειράς σε 3-2. Στο παιχνίδι που έδωσε στους Μπουλς το Πρωτάθλημα, ο πλέι μέικερ των Σανς, είχε 19 πόντους και 10 ασίστ.
5. Μόρις Τσικς
Ο Μο Τσικς, ήταν ένας πόιντ γκαρντ, που πάντα έβαζε πρώτα τους συμπαίκτες του από τον εαυτό του. Σκεφτόταν πρώτα απ' όλα την πάσα και είχε μία καριέρα με τον συσχετσιμό ασίστ-λαθών στο 3 προς 1. Παραμένει, πρώτος σε ασίστ (6.212) και κλεψίματα (1.942) στην ιστορία των Φιλαντέλφια Σίξερς.
Στην Πρωταθλήτρια ομάδα του 1983, ο Τσικς ήταν ο βασικός πλέι μέικερ, που τροφοδοτούσε τον "δολοφόνο των Σέλτικς", Άντριου Τόνεϊ, τον Τζούλιους Έρβινγκ και τον MVP, Μόουζες Μαλόουν. Συνεισέφερε έτσι τα μέγιστα στο ρεκόρ 12-1 στα πλέι οφ και το σουιπ επί τον Λέικερς στους τελικούς, στους οποίους ο Τσικς είχε 15 πόντους και 6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι.
Ως ρεκόρ καριέρας, έχει 52% στα σουτ και ήταν μέλος της καλύτερης αμυντικής πεντάδας του ΝΒΑ για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια (1983-1986). Ο εδώ και 15 χρόνια βετεράνος, Τσικς, όπως και άλλοι παίκτες, αντίστοιχου στυλ που είναι ήδη στο Hall of Fame (Xάρι Γκάλατιν και Τζακ Τάιμαν), έπαιξε πολύ καλά και αξίζει μία θέση.
Τιμητικές αναφορές
Εκτός από την παραπάνω πεντάδα, υπάρχουν ακόμα αρκετοί παίκτες, οι περιπτώσεις των οποίων θα μπορούσαν να εξεταστούν, όπως οι Πολ Σίλας και Ρίτσι Γκέριν. Πρέπει να "σκάψεις πιο βαθιά" για να τους βρεις. Η αναζήτηση, όμως, επιβάλλεται όχι μόνο σε επίπεδο παικτών του ΝΒΑ, αλλά και προπονητών, γυναικών, διεθνών παικτών και δημοισιογράφων, που συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στους κορυφαίους του ΝΒΑ και του ΑΒΑ.