Η πρόσφατη νίκη του Ολυμπιακού στο Καζάν ήταν η δεύτερη εκτός έδρας, για φέτος. Αν το σερί συνεχιστεί και στο Βελιγράδι θα το ξέρουμε την Πέμπτη το βράδυ (9/12), σε ένα ακόμη σημαντικό (όπως είναι όλα άλλωστε) ματς της EuroLeague.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, πάντως, με αυτό το διπλό έκανε ένα μικρό ρεκόρ. Πέτυχε την 28η εκτός έδρας νίκη του, ως προπονητής του Ολυμπιακού, ξεπερνώντας τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, σε νίκες μακριά από το σπίτι της ομάδας.

Ο νυν κόουτς της Μακάμπι, είχε μέχρι πρότινος 27 "διπλά", τα περισσότερα από κάθε άλλον κόουτς των "ερυθρολεύκων" στην κορυφαία διοργάνωση, από τότε που λεγόταν Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης. Με τις νίκες στο Μιλάνο και το Καζάν (τις πρώτες για φέτος) έφεραν τον Μπαρτζώκα στην κορυφή. Οι δυο τους, βέβαια, είναι οι προπονητές με τους περισσότερους αγώνες (και νίκες) στην ιστορία της ομάδας στην Euroleague. Λογικό, καθώς η θητεία τους συνέπεσε με την αύξηση των αγώνων και τα 20-22 ματς της δεκαετίας του 90 και εντεύθεν, έγιναν 30 και 34.

Ο Σφαιρόπουλος παραμένει ο κόουτς με τις περισσότερες νίκες (τέσσερις περισσότερες) και τα πιο πολλά ματς (122, έναντι 117). Ο Μπαρτζώκας θα τον προσπεράσει στη διάρκεια της φετινής σεζόν. Και σε σύνολο αγώνων και σε περισσότερες νίκες, ενδεχομένως και στις πιο πολλές εντός έδρας. Μέχρι στιγμής ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα είναι αήττητος στο ΣΕΦ μετρώντας 7 νίκες σε ισάριθμους αγώνες.

Οι "ερυθρόλευκοι" του Σφαιρόπουλου μέτρησαν συνολικά 76 νίκες σε 122 αγώνες και εντός έδρας το ρεκόρ ήταν 47-13. Κοντά στο 80% (78.3%, για την ακρίβεια). Ο Μπαρτζώκας για να μπει πρώτος στη λίστα όλων των εποχών, θέλει τέσσερις νίκες στο σύνολο και πέντε μέσα στο Φάληρο. Ο νυν προπονητής της ομάδας έχει βέβαια στην κατοχή του την Ευρωλίγκα του 2013, με τις δυο νίκες που πέτυχε στο Final Four του Λονδίνου. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος οδήγησε τον Ολυμπιακό σε δυο τελικούς, αλλά ηττήθηκε (στις έδρες βέβαια των αντιπάλων που έπαιζαν κόντρα στους Πειραιώτες).

Πίσω από τους δυο κορυφαίους σύγχρονους κόουτς του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, ακολουθούν οι δυο θρύλοι της ομάδας. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και ο Γιάννης Ιωαννίδης. Σε αυτούς οφείλεται εν πολλοίς και το σημερινό θέμα, που διαβάζετε.

Η αρχή και οι αρχές του Ιωαννίδη

Μέχρι να αναλάβει ο ξανθός τα ηνία του Ολυμπιακού, οι Πειραιώτες μετρούσαν μόλις 23 αγώνες στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (σε διάστημα τριάντα ετών). Οι δυο που είχε δώσει η ομάδα στην παρθενική της εμφάνιση με κόουτς τον Γιάννη Σπανουδάκη εναντίον της Γαλατασαράι (το 1960) και οι 23 με τον Κώστα Μουρούζη στον πάγκο. Τη σεζόν 1976-77 (μετά το αήττητο πρωτάθλημα του 1976) και κυρίως την σεζόν 1978-79, όταν ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στην τελική φάση των 6 κορυφαίων ομάδων, κατόρθωμα ιστορικό για το ελληνικό μπάσκετ.

Η επιστροφή του Ολυμπιακού στην ελίτ ήρθε τη σεζόν 1992-93, μετά από μια δεκαπενταετία. Κι ο Γιάννης Ιωαννίδης θα έγραφε την ιστορία από την αρχή, καθώς στα χέρια του ο Ολυμπιακός έγινε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, διεκδίκησε το βαρύτιμο τρόπαιο (σε δυο τελικούς) και ουσιαστικά μπήκαν τα γερά θεμέλια για ότι θα ακολουθούσε τα επόμενα 30 χρόνια.

Από εκείνη την σεζόν, ο Ολυμπιακός παίζει ανελλιπώς στην Euroleague και οι αρχές που έθεσε σε αγωνιστικό επίπεδο ο Ιωαννίδης παραμένουν στο φόντο. Στην διπλή θητεία του στον Πειραιά (1991-96 και 1999-2000) ο μεγάλος Έλληνας κόουτς έκατσε στον πάγκο του Ολυμπιακού σε 93 ευρωπαϊκούς αγώνες. Νίκησε στους 59 απ' αυτούς, με μεγάλο "όπλο" την παντοδυναμία της ομάδας του στο Ειρήνης και Φιλίας. Το 37-7 στους 44 αγώνες που έγιναν στο ΣΕΦ (κάνα δυο και σε Γλυφάδα και Πάτρα) δείχνει πόσο δυνατός ήταν ο Ολυμπιακός εντός έδρας, όταν ο ξανθός τον κατεύθυνε ως πρώτος προπονητής

Οι τίτλοι του Ντούντα

Ο αείμνηστος Ντούσαν Ίβκοβιτς που διαδέχθηκε τον Ιωαννίδη, έγινε ο προπονητής που χάρισε στον Ολυμπιακό δυο από τα τρία ευρωπαϊκά Κύπελλα του συλλόγου. Ο Σέρβος κόουτς πήρε το πρώτο στη Ρώμη με επιβλητικό τρόπο και επέστρεψε μετά από 15 χρόνια για να το ξαναπάει στην Κωνσταντινούπολη με την μεγαλύτερη ανατροπή που είδαμε ποτέ σε τελικό.

Στα χέρια του Ίβκοβιτς ο Ολυμπιακός έγινε πρωταθλητής Ευρώπης κι αυτό από μόνο του περιγράφει την τεράστια προσφορά του Ντούντα στο "ερυθρόλευκο" κλαμπ. Ισχυρή προσωπικότητα, όπως ο Ιωαννίδης, θριάμβευσε μέσα από συγκρούσεις, οδυνηρές ήττες και τεράστιες όμως νίκες, που τον έφεραν στην κορυφή.

Ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές που εμφανίστηκε ποτέ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, είχε τον Ολυμπιακό σε περίοπτη θέση στην καρδιά του, αφού ήταν και ο μοναδικός σύλλογος στον οποίο επέστρεψε στη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του. Το έχει κάνει και με την Εθνική Ομάδα της πατρίδας του, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Στον Ολυμπιακό ο Ίβκοβιτς είχε θετικό ρεκόρ τόσο εντός (39-11) όσο και εκτός έδρας (26-23) αλλά έδωσε ρεσιτάλ και στα τρία Final Four που πήρε μέρος με τους "ερυθρόλευκους", κερδίζοντας τα πέντε από τα έξι ματς που έδωσε η ομάδα του. Εντάξει η ήττα του 1999 στον ημιτελικό του Μονάχου από τη Ζάλγκιρις ήταν οδυνηρή, ωστόσο το 5-1 σε έξι αγώνες του κορυφαίου ραντεβού, είναι λίαν αξιοσημείωτο.

Παρόλα αυτά ούτε ο Ιωαννίδης, ούτε ο Ίβκοβιτς ούτε και δυο σύγχρονοι επίγονοι τους (Μπαρτζώκας και Σφαιρόπουλος) είχαν το καλύτερο ρεκόρ τόσο εντός, όσο και εκτός έδρας.

Ο Γιαννάκης στις... λεπτομέρειες

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης των 53 ευρωπαϊκών αγώνων του Ολυμπιακού (αρκετά μεγάλο δείγμα, για να γίνουν οι σχετικές συγκρίσεις) έχει τα καλύτερα ρεκόρ τόσο στο ΣΕΦ, όσο και μακριά απ' αυτό. Με τον "δράκο" στον πάγκο τους (και τεράστιο μπάτζετ, βεβαίως) οι Πειραιώτες επέστρεψαν στο Final Four το 2009 (μετά από 10 χρόνια) και οι τρεις ήττες στα 24 ματς που έδωσε στο Ειρήνης και Φιλίας συνιστούν ένα εντυπωσιακό ποσοστό (87.5%).

Τη σεζόν 2009-10, στον δρόμο για το Παρίσι, η πολύ καλή τότε ομάδα του Ολυμπιακού ήταν και αήττητη εντός έδρας (10 νίκες). Δεν έχασε ούτε στην κανονική περίοδο (5-0), ούτε στο τοπ-16 (3-0) ούτε στα playoffs με την Πρόκομ (2-0). Δεν επανέλαβε ποτέ κάτι τέτοιο και είναι η μία λεπτομέρεια που κάνει τον Ολυμπιακό του Γιαννάκη να ξεχωρίζει.

Η δεύτερη είναι ότι ο Γιαννάκης έχει και το καλύτερο ρεκόρ (14-11, 56%) εκτός έδρας. Υστέρησε μόνο στα Final Four, στις δυο συμμετοχές του, όπου μέτρησε τελικά μία νίκη σε 4 αγώνες (και τον χαμένο τελικό του 2010).

Οι υπόλοιποι προπονητές έχουν κοουτσάρει λιγότερα από 40 αγώνες.. Βλέποντας και τα ρεκόρ τους μπορεί κανείς να ανατρέξει και στην εποχή του καθενός κόουτς ξεχωριστά.

• Η μετριότητα με Σούμποτιτς (16-16) Σάκοτα (8-9), η προσπάθεια αναγέννησης με τον Καζλάουσκας (16-21) με επιστροφή στα πλέι-οφ.
• Το καλό ρεκόρ του Ηλία Ζούρου (17-8, με 2 μόλις εντός έδρας ήττες) που είχε όμως και στα χέρια του ένα τρομερό ρόστερ (τουλάχιστον στην πρώτη του σεζόν).
• Το σχεδόν αδιάφορο πέρασμα του Πίνι Γκέρσον (20-16)
• Και φυσικά το αλαλούμ στην εποχή των Μπλατ (15-16) και Κεμζούρα (6-11) όπου η ομάδα καταβαραθρώθηκε και σχεδόν απώλεσε την φυσιογνωμία που είχε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Η επιστροφή του Μπαρτζώκα ήταν η κίνηση της διοίκησης, που ξανάβαλε τον Ολυμπιακό στις σωστές ράγες, γλιτώνοντας τον πλήρη εκτροχιασμό.

Όσο για την καταμέτρηση; Συνεχίζεται... για τον Μπαρτζώκα.